leesdossier-timon-4d

[leesdossier-timon-4d]

Balansverslag klas 4

Qua leesleven was ik vorig jaar van plan om meer boeken te gaan lezen en dan met name meer romans. Daar is dit jaar niet zoveel van terechtgekomen. Ik heb niet meer boeken gelezen dan dat ik voor school moest lezen. Volgend jaar en verder in de toekomst wil ik alsnog meer boeken gaan lezen.

[leesdossier-timon-4d]

De tragiek van twee vrouwen

‘’Ik kan eerder beneden zijn dan de echo van mijn schreeuw terug is van het paleis’’

 Met deze zin eindigt de roman twee vrouwen geschreven door Harry Mulisch. Dit boek bevat een tragisch held en de ondergang daarvan, maar komt deze ondergang ook overeen met die van de tragische held uit de klassieke of renaissancistische tragedies? Dat wil ik graag onderzoeken door middel van deze beschouwing.

 De oud-Griekse richtlijnen voor een tragische held werden als eerste genoteerd door Aristoteles. Volgens hem moet een tragische held een goed personage zijn, zodat hij de sympathie van het publiek kan krijgen. Ook moet hij karaktereigenschappen hebben die passen bij zijn persoon. Hierdoor komt de tragische held geloofwaardig over. Daarnaast behoort het de personage realistisch te zijn, zodat het publiek zich in hem kan verplaatsen. Verder dient het personage constant te zijn. Hij moet gedurende het gehele stuk doen wat er van hem verwacht wordt.                                                                                                  Ik vind dat er in dit boek sprake is van twee tragische helden, Laura en Sylvia. Beide zullen ze uiteindelijk ten ondergaan, maar op twee verschillende manieren. Het karakter van Laura is dat zij erg veel nadenkt. Als er een nieuwe situatie ontstaat of zal ontstaan, gaat zei eerste alle scenario’s na en weegt af welke het meest voor de hand liggend is. Hierdoor kan zij beter op die nieuwe situatie anticiperen. ‘’Maar om elf uur had zij nog steeds niet gebeld. In een soort verstijving zat ik naar de telefoon te kijken en vroeg mij af, wat ik moest doen. ‘Na het eten’ hadden wij afgesproken, dat is om acht uur, hoogstens om negen uur of halftien. Hoe laat eet een opzichtersgezin in Petten? Vermoedelijk om zes uur! En hoe laat gingen ze naar bed? Toch beslist niet na twaalven!’’                           Sylvia, de andere tragische held, is mysterieus. Ze toont niet graag haar gevoelens en is erg introvert, maar ze kan ook erg leugenachtig zijn. Laura en Sylvia willen beide hun relatie verzwijgen voor hun moeders. Sylvia doet net alsof ze bij de denkbeeldige zoon van Laura intrekt, Thomas. Sylvia denkt vooruit en als Laura en zij samen in de dierentuin zijn gaat ze op de foto met een wildvreemde jongen, die ze later aan haar moeder zal laten zien als Thomas. Ook willen Laura en Sylvia graag een kind. Om dit voor elkaar te krijgen begint Sylvia een relatie met Alfred, de ex-man van Laura. Zij weet niks van het plan van Sylvia en op een dag was Sylvia vertrokken. Laura denkt dat zij haar heeft achtergelaten voor een ander, maar in werkelijkheid wil Sylvia alleen zwanger van hem worden. In de tussentijd krijgt Laura door haar vertrek een depressie en zelfmoordneigingen. Uiteindelijk komt Sylvia zwanger terug bij Laura. Zij is dolgelukkig en alles lijkt weer bij het oude.                                                  Laura ontwikkelt zich van een meisje naar een echte vrouw. Gaandeweg het verhaal wordt Laura steeds volwassener en denkt eerder na voordat ze iets doet. Hier kan ze nog weleens in doorslaan. Sylvia daarentegen begon als een hele serieuze dame, maar naarmate het verhaal vorderde, gaat ze steeds meer de leuke dingen van het leven zien.                                                                                  Beide tragische helden hebben hun ondergang zelf in hun schoot geworpen. Toen Sylvia weer terugkeerde bij Laura had ze in Alfreds huis een briefje achtergelaten waarop stond dat ze zwanger is en dat ze weer teruggegaan is naar Laura. Dit vond Laura een hele domme actie. Vrij snel daarna belde Alfred naar haar huis en vroeg of hij een afspraak met Sylvia kon maken om onder vier ogen het een en ander te kunnen bespreken en af te sluiten. Sylvia vond het geen enkel probleem, maar Laura zag er wel tegenop. Ze vond het een te groot risico, maar ze wou het net als Alfred afsluiten dus stemde ze er mee in.                                                                                                       Beide tragische helden, Sylvia en Laura, gingen ten onder door Alfred. Terwijl Laura aan het werk was in het museum en Sylvia thuis een gesprek had met Alfred, Kreeg Laura een telefoontje van de politie dat er een ernstig ongeluk had plaatsgevonden met haar huisgenoot. Laura snelde naar huis en zag dat Sylvia doodt op bank lag. Ze was door Alfred neergeschoten. Laura kan niks meer zeggen of doen. De blijdschap die ze had omdat Sylvia weer terug was, is omgeslagen in puur verdriet. Daar komt nog bij kijken dat haar moeder, die haar heeft gevormd zoals ze is, is overleden. Beide vrouwen met wie ze het meeste had, zijn dus gestorven. De laatste zin van het boek suggereert dat Laura uit het raam springt en zo zelfmoord pleegt. ‘’Ik kan eerder beneden zijn dan de echo van mijn schreeuw terug is van het paleis.’’ Het ‘ten onder gaan’ in deze roman betekend bij zowel Sylvia als Laura de dood.                                                                 Catharsis is het effect van het opwekken van krachtige emotionele gevoelens zoals verdriet, angst, medelijden bij de toeschouwer, dat vervolgens een zuivering van diezelfde gevoelens teweegbrengt. Ik denk dat er in deze roman sprake is van Catharsis. Je leeft echt met de tragische helden mee. Gaandeweg het verhaal krijg je steeds meer begrip voor hun keuzes en acties. Als dan leest dat Sylvia neergeschoten is en Laura waarschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd voel je toch een beetje verdrietig en heb je medelijden voor hun en hun omgeving.

De hoofdvraag was of de ondergang van de tragische held uit het gelezen boek overeenkomt met de ondergang van tragische helden uit klassieke of renaissancistische tragedies. In de tragedies van de klassieke oudheid en de renaissance betekende de ondergang van de tragische held altijd de dood. Deze roman eindigt met de dood van Sylvia en waarschijnlijk ook met die van Laura. Ik vind dus dat de ondergang van deze twee tragische helden overeenkomt met de ondergang van tragische helden uit de klassieke of renaissancistische tragedies.

‘’Maar ik was al in de kamer. Ik bleef staan. Ik zag meteen dat ze dood was. Zij lag half op de bank, half op de grond, als de neergestorte Nikè van Samothrake.’’

[leesdossier-timon-4d]

Balansverslag

Dit jaar heb ik vooral over literatuur geleerd dat niet elk boek hetzelfde is en dat elke schrijver zijn eigen unieke stijl heeft. Mijn manier van lezen is niet veranderd ten opzichte van het begin van het jaar. Dit komt doordat ik nog steeds graag boeken over de tweede Wereldoorlog en de Koude oorlog lees. Het afgelopen jaar heb ik ‘’De donkere kamer van Damokles’’ van W.F Hermans en ‘’Heldere hemel’’ van Tom Lanoye met plezier gelezen. De reden is dat deze boeken over onderwerpen gaan die mij interesseren. ‘’De Vergaderzaal’’ van A. Alberts en ‘’Spotvogel ’’ van Hafid Bouazza vond ik minder leuk om te lezen, omdat de manier van schrijven en het onderwerp mij niet zo erg aanspreken. Mijn favoriete boek is ‘’De donkere kamer van Damokles’’, omdat het heel goed en gedetailleerd geschreven is. Het afgelopen jaar ben ik romans veel meer gaan waarderen. Aan het begin van het schooljaar vond ik romans een vage vorm van schrijven, maar als je wat dieper op de tekst in gaat is het eigenlijk best goed en bovendien interessant. Het verschil tussen mijn leesautobiografie uit de eerste klas en nu, is dat ik in mijn leesautobiografie aangeef dat ik de eerste- en tweede wereldoorlog interessant vind. Ik vind de tweede Wereldoorlog nog steeds interessant maar de eerste Wereldoorlog heb ik vervangen door de Koude Oorlog. In mijn leesautobiografie had ik het nog helemaal niet over romans, terwijl ik het nu wel een boeiend genre vind. Aan het begin van de het jaar had ik mij voorgenomen om meer romans te lezen, toch is het mij niet gelukt. Voor volgend jaar wil ik alsnog proberen om meer romans te lezen.

[leesdossier-timon-4d]

Heldere hemel van Tom Lanoye

Heldere hemel van Tom Lanoye

Voor Nederlands heb ik het boek Heldere hemel van Tom Lanoye gelezen.   Het is het Boekenweek geschenk van 2012. Ik heb dit boek gelezen, omdat het gebaseerd is op een waargebeurd voorval tijdens de Koude Oorlog.                 De Koude Oorlog is een periode die mij erg interesseert.

Een Russische straaljagerpiloot besluit zijn vliegtuig met een schietstoel te verlaten. Hij breekt zijn been, maar zijn straaljager vliegt onbemand op de automatische piloot verder naar het hoofdkantoor van de NATO.                       Twee Amerikaanse straaljagers onderscheppen en begeleiden het vliegtuig. Op de grond woont een vrouw genaamd Vera die in een echtscheiding verwikkeld is. Ze besluit alle sloten in haar huis te vervangen. Plotseling komt Carla, de minnares van haar ex-man binnen, die na een heftig gesprek het huis weer verlaat. Kort daarna komt Peter, de zoon van Vera, binnen. De twee komen om het leven, omdat hun huis zich precies op de plek bevindt, waar het vliegtuig neerstort. De hoofdpersoon van dit boek is Vera. Andere belangrijke personages zijn Walter, Carla, Peter en de NATO Chief of Staff Clark Rogers. Walter is de ex-man van Vera, Carla is de minnares van Walter, Peter is de zoon van Vera en Walter en Clark Rogers is degene die de Russische straaljager in de gaten houdt en begeleidt. Hij bepaalt waar het vliegtuig neerstort. De belangrijkste gebeurtenis is dat de Russische straaljager onbemand over het IJzeren Gordijn vliegt naar het hoofdkantoor van de NATO en daar vlakbij op het huis van Vera neerstort. Het leven van Vera eindigt dramatisch door dit ongeluk. Deze gebeurtenissen spelen zich af in België in het dorpje Kooigem bij Kortrijk.

Ik vond eigenlijk maar een deel van het boek echt goed. Dit komt doordat de ene helft gaat over de straaljager en de andere helft gaat over de echtscheiding van Vera. Het deel over de straaljager sprak mij erg aan omdat dat een onderwerp is waar ik geïnteresseerd in ben. Het verhaal over de echtscheiding van Vera kon mij niet zo boeien. Ik was wel erg geschokt over het feit dat de straaljager op een huis was neergestort. Het zal je maar gebeuren dat er opeens een vliegtuig op je huis neerstort. Ik vind het ook bijzonder dat het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Deze gebeurtenis vond op bijna precies dezelfde plek plaats. Hierbij kwam een persoon om het leven.

[leesdossier-timon-4d]

Het lied der dwaze bijen

Een geur van hooger honing verbitterde de bloemen, een geur van hooger honing verdreef ons uit de woning.

Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen,

ried ons, ach roekeloozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekeloozen naar raadselige rozen.

Ver van ons volk en leven zijn wij naar avonturen ver van ons volk en leven jubelend voortgedreven.

Niemand kan van nature zijn hartstocht onderbreken, niemand kan van nature in lijve den dood verduren.

Steeds heviger bezweken, steeds helderder doorschenen, steeds heviger bezweken naar het ontwijkend teeken,

stegen wij en verdwenen, ontvoerd, ontlijfd, ontzworven, stegen wij en verdwenen als glinsteringen henen. --

Het sneeuwt, wij zijn gestorven, wij dwarrelen naar beneden. Het sneeuwt, wij zijn gestorven, het sneeuwt tusschen de korven

[leesdossier-timon-4d]

De donkere kamer van Damokles

Auteur: Willem Frederik Hermans                                                                         Eerste druk: november 1958                                                                               Uitgever: G.A van Oorschot / Amsterdam

 ‘’Osewoudt liep juist terug naar de achterkant van zijn toonbank, toen het belletje voor de derde maal overging. Daar stond Dorbeck.’’

W.F Hermans situeert het boek onder de Duitse bezetting in Nederland tijdens de tweede Wereldoorlog en beschrijft de dilemma’s van verzetsstrijder en collaborateur. Hierbij diende de landverrader Anton van der Waals als inspiratiebron voor het verhaal en de hoofdpersonen, het dubbelpersonage Dorbeck / Osewoudt. Deze van der Waals was spion en de grootste Nederlandse verrader tijdens de oorlog.                                                           W.F Hermans behoort met Reve en Mulisch tot belangrijkste naoorlogse schrijvers. Het boek is in 15 talen vertaald in 1963 verfilmd en staat in de lijst van de tien beste Nederlandstaligen boeken. W.F Hermans behoort met Reve en Mulisch tot de belangrijkste naoorlogse schrijvers. Het boek staat in de lijst van de 10 beste Nederlandse boeken. Het boek is in 15 talen vertaald in 1963 verfilmd.                                                                                                                 Ik heb De donkere kamer van Damokles in één adem uitgelezen. De personages zijn dapper en worden levensecht beschreven. Het verzet en het dubbelpersonage leveren een spannend en goedlopend verhaal. Hierbij zorgen het vertelperspectief en de dialogen ervoor dat de lezer zich gemakkelijk identificeert met de hoofdfiguren en krijgt het verhaal zijn spanning.                                                                                                                                                 De personages zijn herkenbaar, omdat ze passen in de context van het verhaal en in de tijd waarin dit boek speelt. Zo dragen mensen stofjassen en gaan ze massaal naar de kerk. Ze zijn moedig en bereid grote risico’s te lopen in hun strijd tegen de bezetter. Dorbeck en Osewoudt plegen samen met nog een handlanger een overval op een Duits Gestapo kantoor. Soms zijn er momenten van twijfel als er teveel druk op Osewoudt komt te staan. Dan wil hij afhaken. Zo wou hij na zijn vrijlating uit de gevangenis zo snel mogelijk naar het bevrijde zuiden. Tussen bezetter, verzetsstrijders en collaborateurs bestaat een groot wantrouwen. Osewoudt wordt vanwege zijn uiterlijk door de mede verzetsstrijders erg gewantrouwd.                                                                                  Het verzetsthema maakt het boek erg spannend vanaf de eerste tot de laatste bladzijde. Dit komt door de constante dreiging van verraad en arrestatie. Osewoudt begint eenzaam en eindigt eenzaam. Hij probeert zich te identificeren met Dorbeck, maar door deze man verdwijnt iedereen in zijn omgeving. Waarna hij tenslotte in eenzaamheid sterft.                                                                                Het thema persoonsverwisseling speelt in dit boek een belangenrijke rol en tekent het noodlot van Osewoudt. Door deze persoonsverwisseling komt hij in de gevangenis terecht en wordt ten onrechte beschuldigt van landverraad.         Dit boek is geschreven vanuit het personaal perspectief. Dit houdt in dat het verhaal vertelt wordt vanuit een derde persoon. Hierdoor kan de lezer zich gemakkelijk met de personages identificeren. In het laatste deel van het boek is sprake van een auctoriële verteller. Hierbij weet de verteller veel meer dan de personages. Zo krijgt de lezer een completer overzicht van alle gebeurtenissen. De dialogen in dit boek zijn heel belangrijk. De manier waarop de personages met elkaar praten is geloofwaardig. In de dialogen krijgt het verhaal zijn spanning                                                                                                                         De gebeurtenissen volgen elkaar snel op en er zijn veel personen bij betrokken. Hierdoor zullen sommige critici beweren dat dit de herkenbaarheid niet altijd ten goede komt. Het samenvallen van de figuren Osewoudt en Dorbeck leidt tot verwarring. In het begin van het boek is Dorbeck fysiek aanwezig en op het einde van het boek bestaat hij niet meer. Maar het is juist deze verwarring die een kenmerkt was van het verzet en die de lezer de strijd tegen de bezetter laat meebeleven.

Ik heb De donkere kamer van Damokles met veel plezier gelezen.                     De personages worden gedetailleerd en levensecht beschreven.                     Het verzet en het dubbelpersonage leveren een intrigerend en goedlopend verhaal. Het vertelperspectief en de dialogen zorgen ervoor dat de lezer zich gemakkelijk identificeert met de personages. Dit draagt bij aan de spanning van het verhaal.                                                                                                 

‘’Als Dorbeck eenmaal tevoorschijn komt, heb ik niemand meer nodig, dan wordt mijn onschuld glashelder bewezen.’’

[leesdossier-timon-4d]

De Vergaderzaal

‘’Toen ze zagen dat hij naar boven keek, deden ze allemaal een stap terug.’’

De vergaderzaal gaat over Meneer Dalem, de hoofdpersoon. Het lijkt erop dat vergaderen een soort obsessie voor hem is geworden. Het lot heeft hem een baan gegeven waarin hij veel moet vergaderen. Het boek heet de vergaderzaal omdat het grootste deel van boek zich afspeelt in een vergaderzaal. Albert Alberts (23 augustus 1911 – 16 december 1995) was een Nederlandse schrijver, vertaler en journalist. Hij heeft Indologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht gestudeerd. In 1939 promoveerde hij tot doctor in de letteren en wijsbegeerte. Hij heeft in 1975 de Constantijn Huygens-prijs gekregen en in 1995 de P.C Hooft-prijs voor zijn gehele oeuvre.                                                                       Ik vind het een intrigerend boek omdat er eigenlijk maar een ruimte van handeling is, die bepalend is van het geestelijk welzijn. Deze hoofdpersoon met zijn grillige karakter draagt het boek omdat alle gebeurtenissen via hem verteld worden. Het boek lijkt  geschreven als notulen geeft een inkijk in de vergadercultuur, omgangsvormen en gewoontes uit het midden van de vorige eeuw. In deze recensie behandel ik drie aspecten van het boek namelijk de ruimte, de hoofdpersoon en de thema’s.

De ruimte in dit boek speelt een belangrijke rol. Meneer Dalem ziet zijn leven als een grote vergadering en zijn omgeving als een grote vergaderzaal. Hij verplaatst zich in zijn contacten met anderen terug naar deze ruimte. Hierin zit zijn gekte besloten. Zo als hij de omgeving als een vergaderzaal beschouwd. Zo leest dit boek als de notulen van een vergadering. Het is als een verslag van gebeurtenissen geschreven in de verleden tijd. In de tekst wordt heel duidelijk aangegeven wat er gezegd wordt en door wie. Omdat het geschreven is als notulen missen er ook veel leestekens.                                                                           Er is eigenlijk maar een belangrijk personage, namelijk meneer Dalem. De andere personages blijven onduidelijk. Dit komt doordat het verhaal zich afspeelt in het hoofd van Dalem. Zo horen er in een vergadering agenda punten besproken te worden, maar in deze vergaderingen wordt niet duidelijk wat de andere personage bespreken met elkaar. Meneer Dalem is een erg nerveus type. Hij gedraagt zich raar tijdens vergaderingen en tegenover andere mensen. Zo vraagt hij vaak tijdens conversaties om een aspirientje en hij heeft het regelmatig over een rijksdaalder die hij weggeven heeft. Meneer Dalem heeft veel verschillende karaktertrekken. Deze veranderen tijdens het verhaal veranderen. Alles wijst op een geestelijke afwijking. Hij hoort en ziet dingen die niet overeenkomen met de werkelijkheid.                                                                       Een ander aspect van het boek zijn de verschillende thema’s. Een thema dat een belangrijke rol speelt is het geestelijk ziek zijn van Dalem en het nog en zieker worden door de omgeving. Naarmate het verhaal vordert ziet Meneer Dalem steeds vaker iets anders dan de werkelijkheid. Zo fietst hij zonder doel door de regen en stapt hij met twee dronken mannen de kroeg in om te vergaderen. Meneer Dalem herhaald in het dagelijks leven vaak de gewoontes van een bestuursvergadering.  (agendapunten, stemmen, rondvraag). Zo is hij in gesprek met mensen van de buurtvereniging. Als hij iemand het woord ‘’punt’’ hoort zeggen, geeft hij als reactie: ‘’Laat de secretaris dat punt op de agenda zetten.’’ De personages behandelen elkaar egoïstisch en afstandelijk. De directeuren in de vergaderzaal zijn erop uit, ten koste van anderen, hun belangen te verdedigen. De ondergeschikten worden op commanderende wijze behandeld. Dit komt doordat zij lager in de hiërarchie staan. Zo belde de secretaris de conciërge en zei: ‘’Twee straalkacheltjes in de vergaderzaal brengen, maar zet ze niet te dicht bij mij  in de buurt.’’ Hieruit blijkt dat de mensen in deze bestuurscultuur heel erg hiërarchisch met elkaar om gaan.

 De Vergaderzaal vind ik een goed, leesbaar en intrigerend boek. Dit komt doordat het verhaal zich op één plek afspeelt. Deze plek bepaald het verhaal en het  geestelijk welzijn van de hoofdpersoon. Deze hoofdpersoon met zijn wispelturige karakter draagt het boek, dit komt omdat alles wat er vertelt wordt en alle voorvallen die er gebeuren via hem vertelt worden. Doordat het boek geschreven is als de notulen van een vergadering geeft het een goed inzicht in de omgangsvormen, gewoontes en de vergadercultuur uit het midden van de vorige eeuw.

‘’Hij sloeg de deur van het café zo hard dicht, dat de ruit rinkelde. Hij dacht: Uit zijn. Het moet voor den donder maar eens uit zijn.’’ 

[leesdossier-timon-4d]

vogelgekwetter

‘’Er valt veel te zeggen voor het schrijven met een veerpen, hoe geaffecteerd ook: met dode veren brengt men woorden tot leven.’’

 Spotvogel is een roman geschreven door Hafid Bouazza. Hafid Bouazza is geboren in Oujida aan de Marokkaans-Algerijnse grens. Hij kwam in 1977 op zeven jarige leeftijd naar Nederland. Hafid heeft in Amsterdam de studie Arabische taal- en letterkunde gevolgd. In 2004 won hij ‘’de Gouden Uil’’ voor zijn roman Paravion en in 2004 werd hij door vrijdenkersvereniging de Vrije Gedachte benoemt tot vrijdenker van het jaar vanwege zijn consistente kritiek op de islam. Spotvogel vertelt grotendeels verhaal over Noral en Marfisa het zijn twee geliefden die elkaar stiekem ontmoeten in de moskee van Gorthoem. Na het lezen van de achterflap ging ik er eigenlijk een beetje vanuit dat het een stereotiep Romeo en Julia verhaal werd aangezien er op de achterflap staat dat ‘’spotvogel handelt over de zinnelijke liefde van Marfisa en Noral – ondanks het verbod van haar vader – in het geheim blijven ontmoeten.’’ Maar dit vooroordeel was ongegrond, want het verhaal is alles behalve een Romeo en Julia sprookje. In deze recensie leggen ik de volgende drie aspecten onder een vergrootglas, namelijk: de schrijver, de schrijfstijl en de structuur.

Hafid Bouazza draagt twee culturen met zich mee. Zijn Marokkaanse wortels klinken door in zijn beeldende teksten, vol associaties. ‘’Tot dan toe was elke richting die ik ging de weg van zwaarmoedigheid; ik liep in de wielslag van de dood, leek het wel, die ook te moe leek om te lopen, vandaar dat hij een kar verkoos.’’ In deze passage verbindt hij zwaarmoedigheid met een wielslag en een kar. In het werk van Bouazza en ook in de spotvogel klinkt op de achtergrond zijn kritiek op de islam door. Terwijl het verhaal vordert groeit het aantal moskeeën in Gorthoem. Voor de hoofdpersoon had dit niet gehoeven. Spotvogel is geschreven in de ik-persoon. Dit zorgt ervoor dat alles wat er vertelt wordt via de hoofdpersoon moet lopen. Dit is vaak een leuke en intrigerende vorm van schrijven, maar in dit boek vond ik dat er zo veel om de hoofdpersoon heen gebeurde dat het niet alleen meer via hem kan lopen. Zo reist de hoofdpersoon door een groot gedeelte van Marokko, maar als hij bijvoorbeeld van de ene plaats naar de andere plaats gaat is het verhaal in de plaats waar hij uit vertrekt nog niet afgerond en daar lees je dan niks meer over. Hierdoor word het verhaal onlogisch en onduidelijk.                                                                               Het boek heeft autobiografische kenmerken. Spotvogel speelt zich bijna in het geheel af in Marokko. Dit is het geboorteland van Bouazza. Ook reist de hoofdpersoon eerst naar het plaatsje Oujida, dit is de stad waar Bouazza vandaan komt. Nog iets dat opvalt is dat Bouazza een tijd lang een drankprobleem heeft gehad, terwijl de hoofdpersoon in het begin van het boek ook een probleem heeft, namelijk een zware depressie.                                               Het boek is gestructureerd in een aantal hoofdstukken zonder titel, meestal bestaande uit een paar bladzijden. Ik vind dat er meer hoofdstukken zijn dan nodig is om het verhaal te vertellen. Door al deze hoofdstukken weet je vaak niet hoe het verhaal verder verloopt, aangezien de hoofdstukken niet goed op elkaar aansluiten. Eerst zit de hoofdpersoon in het einde van het ene hoofdstuk nog in Nederland, maar een hoofdstuk later is hij opeens in Marokko. Dit vond ik persoonlijk vreemd aangezien uit het verhaal  geen enkele reden naar voren kwam om naar Marokko te gaan.De opbouw is interessant, want de roman begint in Amsterdam en dan reist de hoofdpersoon af naar Marokko. Eerst gaat hij af op verzoek van zijn vader naar zijn geboorteplaats Oujida. Nadat hij hier is geweest reist hij door naar Gorthoem. Hier wordt het liefdesverhaal van Marfisa en Noral vertelt. Dit is nog wel allemaal te begrijpen, maar in een van de laatste zinnen zegt hij: ‘’Dit gebeurde in het land waar ik geboren werd en waar ik het liefst vertoefde, en dat land, mij enige en lieve lezeres, is niet Marokko, maar een land in het noorden, waar, zoals Plinius zei, de bomen onder de rivieren groeien – een moerasland, een Houtland, een Neder Land.’’ Dit is een voor mij onbegrijpelijke en onlogische draai in het verhaal, die kunstmatig aandoet, aangezien alles er op duidt dat het zich in Marokko afspeelt.

Ik vond Spotvogel van Hafid Bouazza al met al een roman die niet aan mijn verwachtingen voldeed. Door het ik- perspectief werd het verhaal naar mijn mening nogal langdradig en onduidelijk. De structuur was onlogisch omdat de hoofdstukken niet goed in elkaar overliepen. Deze structuur komt de roman niet ten goede.

 ‘’Haar gekrijs had zelfs de spotvogels van Orpheus verdwaasd – en zij zwegen verward.’’

[leesdossier-timon-4d]

leesautobiografie

leesautobiografie

  Bij mij thuis werden vroeger vaak boeken van Astrid Lindgren voorgelezen bijvoorbeeld Ronja de roversdochter en boeken van Annie M.G Schmidt zoals pluk van de petteflat. Ik vond dat leuke boeken. Ze gingen bijna altijd over een kind die avonturen beleefde. Ik vond de boeken leuk omdat ik zo de avonturen een beetje kon meebeleven.

       Toen ik op de basisschool zat werd er voorgelezen uit levende bezems, alleen op de wereld en achtste groepers huilen niet.  

Toen ik zelf kon lezen las ik boeken zoals Harry Potter en het leven van een loser.

 Op de basisschool vond ik plaatjes in boeken belangrijk en nu niet meer.

.

Op de middelbare school heb ik de hongerspelen reeks gelezen. Deze reeks bestaat uit drie boeken. Het gaat over 12 districten die onder controle staan van het Capitool. Elk jaar moet 1 jongen en 1 meisje uit elk district elkaar vermoorden in een natuurarena. Ze kunnen ook dood gaan aan ziektes dorst. Dit wordt uitgezonden in alle districten en het Capitool. Deze spelen zijn er om een opstand te voorkomen. De winnaar is degene die niet dood is. De boeken zijn spannend en goed geschreven.

  Ik heb nog nooit een boek gelezen dat mij niet aan sprak, maar ik kan mij voorstellen dat ik geen boeken ga lezen die niet spannend zijn.

Een verschil toen ik klein was en nu is dat ik de Donald Duck heel leuk vond en nu heel kinderachtig. Vroeger keek ik of er plaatjes in het boek stonden en nu niet meer.

Nu lees ik veel boeken die over de eerste en tweede wereldoorlog gaan. Omdat ik geïnteresseerd ben. In die tijd

Boeken die over geschiedenis gaan spreken mij zeer aan. Ik vind geschiedenis interessant

Als ik een boekwinkel binnenloop ben ik altijd nieuwsgierig welke boeken ze hebben over de eerste en tweede wereldoorlog.

Ik weet nog niet welke boeken ik ga lezen. Ik kijk wat ik tegen kom. Verder moet ik natuurlijk boeken gaan lezen voor school.

Dit is mijn leesautobiografie.

 Timon Visser.

[leesdossier-timon-4d]

boekverslag, reis door de nacht

A. De Vries, Reis door de nacht, Kampen 1951 ( 31e druk )

Ik heb dit boek gekozen omdat ik geïnteresseerd ben in de tweede wereldoorlog. Ik zag het in een boekhandel liggen en het leek me leuk.

Samenvatting

Jan de Boer de hoofdpersoon is de zoon van Evert Jan de boer. Hij is avontuurlijk

Oom Gerrit is de tuinman van de familie De Boer. Een wijze ouden man. Frits de Boer is de broer van Jan, Hij is nogal eigenwijs Wim is de eerste onderduiker van de familie De Boer. Hij zit bij het verzet Evert Jan de Boer is de vader van Jan. Hij is verstandig Gre De Boer is de moeder van Jan. Zij kan niet tegen het geweld. Guusje de Boer is het zusje van Jan. Zij is behulpzaam. Trijntje is vriendin van Jan. Zij is verpleegster De familie de Boer is net verhuisd naar Drenthe. Op de 1ste dag dat Jan zijn vader, moeder en Guusje in het huisje zijn, breekt de oorlog in Nederland uit. Ze gaan de andere kinderen ophalen. Na een moeilijke tocht komen ze in Scheveningen aan. Ze brengen Frits en Hanneke weer naar huis. Als de familie weer in Drenthe is gaan zij helpen in het verzet. Ze hebben onderduikers en worden verraden. Ze vluchten. Oom Gerrit blijft achter met David een Engelse piloot. Door het vuurgevecht sterft David. Oom Gerrit kan nog ontsnappen. Jan duikt onder bij een oom in Scheveningen. Hij mocht daar niks anders dan binnen zitten. Maar na een tijdje komt Wim. Hij haalt hem over om weer bij het verzet te gaan. Zo leert hij zijn vriendin kennen, een verpleegster in een ziekenhuis in Rotterdam. Anja en Sylvia komen erbij. Jan vertrouwt Sylvia al vanaf het begin niet. Hij raakt met een overval gewond en moet tijdelijk naar het ziekenhuis. In die tijd zijn de meeste andere leden van zijn groep door Sylvia verraden en door de Duitsers gearresteerd. Jan wil haar vermoorden en dat lukt hem maar hij wordt opgepakt. Als hij weggevoerd wordt om doodgeschoten te worden ontsnapt hij. Dan krijgt hij te horen dat zijn vader is opgepakt en naar een concentratiekamp is gebracht. Hij besluit om naar Drenthe te gaan, naar zijn familie. Hij komt weer bij een verzetsgroep. Dan horen ze na een tijdje dat de bevrijding er bijna aankomt. Jan en oom Gerrit halen, met een Amerikaans legervoertuig zijn vader uit het kamp in Duitsland. Als ze daar aangekomen zijn ziet Jan zijn vader weer.

Dit is het einde van het boek.

    Mijn mening

Ik vind het een mooi boek. Het is spannend en gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het boek is uit 1951. De auteur heeft de tweede wereldoorlog zelf meegemaakt en dat merk je. Zo is de rit van familie de Boer van Drenthe naar Scheveningen heel realistisch.