loreleii07

[loreleii07]

Hayatım çok boktan buna bir daha emin oldum. Bazen herşey çok güzel giderken bir anda alt üst oluyo dünyam. Canım çok sıkkın hem de çok. Düzelmiyo. Tam oldu tamam diyorum herşey daha da kırılıp dökülüyo. Gittikçe hissisleştiğimi farkediyorum. Olaylara bakış açım koca bir hiç artık. Defalarca dilimden dökülüyo bu kelime ama cidden yorgunum. Öyle ki ölmek bile acıtmıyor canımı. Bir kurtuluş belki ama son çare. O raddeye gelmekten çok korkuyorum. Herkesin aklında bu düşünce. Onlar beni korkutuyor kendim değil. Büyüdüm hemde çok. Sürekli kendimi canları yanmasın diye çabalarken buluyorum kendimi arka plana bile koyamıyorum. Alıştım belkide. En çokta bu koyuyo. Etrafımda insanlar 80 li yaşlarında bile mutlu ölürlerken her günümde bunu dilemek daha 21 imde ne kadar acı öyle değil mi. Geleceğe dair bir bakışım yok. Güzel şeyler olacak diyemiyorum. Güzellik hayatımda çok geride kaldı. Ulaşamayacağım kadar uzak. Kaçırdım. Doya doya yaşardım bilseydim bu günlerin geleceğini. Ben daha şimdiden yaşlandım. Çocuk ruhmuş içimizde bir yerlerde yaşıyormuş ne kadar yaş alırsak alalım. Ne gülünç. Çocukken bile bunu hissedemiyorken. Sanki gökyüzünden aşağı süzülmek için can atarken o yolları uzunca tırmanmış sonunda özgürlüğün tadına varacakken korkup geri çekilmeye çalışıyorum. Çünkü kimse istemiyor. Bir engel daha koyuyorlar önüme. Kısacası yokluktayım. Kendimi kaybettim. Bir gün ulaşabilrmiyim bilmiyorum. Ki zaten çaba sarfetmeye mecalim de kalmadı.

Hoşça kal

[loreleii07]

Bir gün uğrarsa göstereceğim bir şey var ya da dönüp baktığımda hatırlayıp dudak kıvıracağım

Sadece belirsizlik yoruyor..

[loreleii07]

Bu his çok garip bir anlam veremiyorum ama acıtıyor bazen

[loreleii07]

Bugün yaşadığım şeyin affedilir yanı yok. Kendimi unuttum çünkü ardımda çok daha önemli şeyler var

[loreleii07]

Huzura açım

[loreleii07]

Kendini kafese sıkışmış ürkek bir kuş gibi hisseden oldu mu? Bakmayın sıkıştığı falan yok aslında sözde sevdiklerinin korkularının esiri sadece. İnsanların bencilliğiyle başbaşa kalmış koca bir çaresizlik. Hani, artık kanat çırpmaya bile mecali kalmayıp çırpınmaktan tamamen vazgeçiş. Manzarayı kabullenip bir şekilde devam etmek hayata..

Yakında bir yaşıma daha veda edeceğim. Kafamın içi karma karışık. Her geçen gün gerçeklikle yüzleşiyorum. Gördükçe kabuğuma çekiliyorum. Geleceğe yönelik beklentilerim sınırlı. İçinde büyük bir gizem barındıran ama daha en başında ilgisini yitirip artık açılmadığı için üzeri tozlanmış yavaş yavaş izleri silinen bir kitap gibi.

Bazen ruhumla yüzleşiyorum. Bambaşka bir kızla karşılaşıyorum onda. Özgür, istekli, tozpembe bakış açısı, her an umutlu ve evet fazlasıyla hayalperest. Benliğine yabancı olan bir kişi daha var mı acaba. Ben sıkıştım, ona ulaşabilmek için çırpınıyorum. Her defasında engellere çarpa çarpa kanıyorum içten içe.

Sanki birileri beni korumaya çalışıyor " Ben" 'den.

Ne gülünç ama.. Öyle ki eriyorum usulca. Belki o zaman sığarım dünyama..