murekkepyalardi

[murekkepyalardi]

Darıldı şans

İkilikten usandım

Işk donunu kuşandım.

[murekkepyalardi]

Kahpe zaman

Papatyalardan bir gün dilersin sonbaharda

Çiçeklerden bi demet

Kahpe zaman

Taşır ya seni yarınlara

Ölümden uzak yakınlara

Unutuluşumu izlersin gönlünde

Bense hep severim seni.

[murekkepyalardi]

Güzellik

Güzellik

Taşıyanı gücendiren tek şey

Sevilen yar olmayınca.

Sevişmek

Seveni üzen tek şey

Sevilenin gönlü olmayınca.

Hayat

Çekilmez tek şey

İki yürek bire dolmayınca.

[murekkepyalardi]

Tahir ile Zühre

Denedim. Yenildim.

Sevgi karşılığını bulamadığında yaşayabilen bir şey değil.

Çiçek değil açan

Bir yara, cürüm.

Senden de vazgeçtim

Olsun, ömrümü yese de sevmekten vazgeçmeyeceğim.

[murekkepyalardi]

Meğer

''Bütün yemişlerin böğürtlenlerle birlikte olgunlaştıklarını zannedenler, üzümler hakkında hiçbirşey bilmiyor demektir.'' demiş PARACELSUS

Kişinin demini alıp gerçeğe yakınlaşması hakikaten zamanla mümkün...

Coşkuyu korumanın her mevsim çiçeğe durmak olduğunu sanırdım bir zamanlar... Meğer çoşkular ancak gönlünün çiçeğini açtıracak anları doğru seçerek korunabilirmiş.

Koşmak isterdim ben ve bir an önce varacağım yere varmak. Meğer yürüdüğün yolları iyice tanımadan bir yere varılmazmış.

Cesaretin kılıcına davranmaktan korkmamak olduğunu sanırdım. Meğer cesaret kılıcına davrananın karşısında gülümseyerek durmakmış.

Hayattan daha geniş biri olmak isterdim hep. Meğer hayat önünde senin genişliğince uzanırmış.

Özgürlüğü çekip gidebilmek sanırdım. Meğer özgürlük gitme arzusunun bile kölesi olmamakmış.

Karanlığı en büyük düşman bilirdim. Meğer en doğru cevaplar karanlıkta yürürken insanın beyninde bir ışık gibi yanarmış.

Uzun gelen zamanları bitsin diye sayardım. Meğer beklenen anlar kısa ve onların ardından gelen tek şey yine zamanmış.

Bilmek insanı yükseltip uçurur sanırdım ben. Meğer bilgi hayata geçiremediğin zaman sırtına yüklenmiş bir küfe gibi omuzlarını ağrıtırmış.

Bilge kişi her halinden farkedilir sanırdım ben. Meğer bilgelik sadece farketmek ve farkedilmeye çalışanlara gülümseyerek bakmakmış.

Akıllı insanların diğerlerine yol gösterdiğini sanırdım. Meğer akıl seçilen yola saygı göstermekmiş.

Çok sevmeyi herkesi bağrıma basmak zannederdim ve hayalkırıklığına, bazen de nefrete çıkardı yolum. Meğer sevgi bir insana olan iyi niyetini koruyabileceğin mesafede durmayı bilmekmiş.

Başkalarını mutlu etmek için birşeyler yapardım ben. Meğer insan gibi insan, herkese ve herşeye rağmen iyi ve doğru bildiği şeyi yaparmış.

Ödül beklemek boşunaymış hayattan. Çünkü gerçek olan hiçbir değer sana hediye edilemez ve senden geri alınamazmış.

Hayatın ihtişamlı bir başkaldırı olduğunu sanırdım ben. Meğer hayat her koşulda başını dik tutmak ve bir adım daha atmakmış.

Yolumuz açık demimiz tatlı olsun…

[murekkepyalardi]

Dua

Mücadele etmeye değer bir şey olmanıdığını gördüğümde cephanem anlamını yitirdi. İşte böyle kurtuldum.‬

[murekkepyalardi]

Ya Hû

‪Gidermeye ömrüm yetmez biliyorum,

ömürlük ötüşlü bu göğüskafesimdeki kırmızı kuş.

Şu kafamın içindeki sesleri susturup nereye koyayım kendimi söyle?

Gidermeye değil bu seslerle varmaya,

Göğsümden ağırlığı ağaçlara baka baka asmaya

Esintilerle ürpermeye

Ve dahil anlamında bir sevda gibi yaşamaya

Bu kuşların bu yaprakların ve bu acıların

Tutmayan dikişlerin, uzayan perçemlerin arasından

Yabani otların içinden bir düzen bir anlam çekmeye

Ah oraların şuraların ve buraların

Mütemadiyen devrilmekte

Bir iğne sökükleri birbirine dikerken

Bir şey acır içimde

Bu göğsüme ne kattın ya Hû?

[murekkepyalardi]

Adam olmayan adamlara

Sıkıştırıldığım tariflerinizden

Öykündüğünüz oluşlarınızdan

Hasretinizden

Hasetinizden

Yoksul şefkatinizden

Sürüklendiğiniz kavganızdan

Sürekli birşey olma ve birşey olmama gayretinizden

Aksak şehvetinizden

Geride bıraktığınız kötü sözlerden

Can çekişen sevginizden

Küf tutmuş gençliğinizden

Kaybolmuş sevincinizden

Acınası öfkenizden

İçinizde öldürdüğünüz iyi adamlardan

Gittim.

[murekkepyalardi]

Yer gülleri, kedi tırnakları ve teneke saksılar, ıslak balkonda çıplak ayak ilkyazlar. Henüz gölgelenmemişti çocukluğumuz.‬ Anne sevgisi kadar berraktı dünya.

[murekkepyalardi]

Kağıt kesiği

Çöktü göğsüme

Kağıt kesiği

İnce bir sızı

Hevesim kaçık

Kovaladılar

Değmeyin

Dünden

Yarından..

Değmeyin.

[murekkepyalardi]

Uzaklık ve yakınlık

Vaktinde yakınımıza koyduğumuz canların çok ama çok uzağımızda olması gerektiğini kavradığımız zamanlar oluyormuş.

Deneyimlerin ve yaşananların içinden canlı çıktığımızda, yaşanana dair bedenimizde biriken hareket eden duyguları kovalayan zihnimizin bir işlevi var:

Hayatta kalmak için geliştirdiğimiz becerilerden biri olmalı pişmanlık.

Pişmanlık, geçmesi zor bir ders.

Bu hayatta kalma becerisi, kendine çelme takma riski taşıdığından, ikmale kalma, tekrara düşme olasılığı taşıyan ya da bilakis o olasılığı yaratan bir duygu durum gözlem dersi.

Bu kovalamanın ya da araştırmanın sonucunda aldığımız/bulduğumuz geri bildirimlerin/cevapların insan olarak yaşamsal olana hizmet edecek içgörüye evrilmesi sürecinde “pişmanlık” , kendi gerçeğimize yaklaştığımıza işaret ediyor olduğu kadar hala gidecek yolumuz olduğuna da işaret ediyor gibi. Pişmanlık bir bakıma hala anlamadığımız, olan ve içimizde yankı bulanın ardında barınan ve bizi kendine çeken “kör alan”ımızın varlığına delalet. Pişmanlık yaşananın ardından kendimizi tanımamız anlamamız ve gezindiğimiz sulara dair içgörü oluşmasına izin vermemize dair bir çağrı. Yoksa suçluluk duygusuyla boca olmuş pişmanlığın, bir parçamızı daha rutubette küflenmeye,çürümeye, cürüm tutmaya mahkum etmesi çok olası. Bugün bu muhakemeyi yaparken içimde canlı olan ve gelgitlenen pişmanlık duygusuyla gerçekten tanışmayı onunla sohbet etmeyi denedim güneşe çıkarmayı denedim..kelimelere dökmek zor. Ama denedim....

[murekkepyalardi]

İlk Buluşmalar

Buluşmamızın her anını

biz bir mucize gibi coşkuyla kutlardık

Yeryüzünde yalnız ikimiz vardık

Sen bir kuş kanadından hafif ve inceydin

merdiven basamaklarından başdöndürücü bir hızla inip,

çiğ taneli leylakların arasından geçerek

beni aynalı camın öbür tarafındaki

kendi makamına götürürdün sen

Gece indiğinde bana büyük şeref bahşedilir

ve tapınağın kapıları açılarak karanlıkta parlar

ve yavaşça secde ederdi çıplaklığın.

Ve ben uyanarak "Tanrı kutsasın" diye fısıldardım

Ve bu kutsamanın cüretkarlığının tadını yaşardım

Sen uyurdun

ve mavi gökyüzünün kapılarını çalardın rüyanda

Vücudunsa yatağın içinde

dokunulmazlığının sıcaklığı ve buğusu ile hareketsizdi

ve kirpiklerin de,

ellerin de öyle,

sıcak…

Irmakların nabzı kristal küre üzerinde atar,

dağlar tüter ve denizden serpintiler gelir

sense avucunda tutardın o kristal küreyi.

Bir tacın içinde uyurdun

Ve tanrı şahidim ki

Benimdin sen

Sen uyanır ve insanoğlunun

basit konuşma dilini yeniden yazardın.

Ve "insan" sözcüğünü, gırtlağına yeni bir güçle doldurur,

ve "sen" sözcüğü, yepyeni anlamlarını ortaya serer,

ve kral anlamına gelirdi.

Ve yeryüzündeki her şey dönüşürdü

hatta leğen, kova gibi basit şeyler bile

Ve o sağlam kaya

aramıza bekçi gibi dikilip durduğunda

bilinmeyen yerlere sürüklenip giderdi.

Mucizevi şehirler önümüzde bir serap gibi dağılırdı.

Kaderimiz, elinde ustura olan

bir deli gibi arkamızdan kovalarken

biz bulutların üzerinde yatardık, yumuşacık…

Ve kuşlarla yolumuz ortaktı sanki

Ve balıklar, ırmaklar peşimizden gelirdi

Ve gökyüzü uyanırdı gözlerimin önünde

Arseni Tarkovksy 1962

[murekkepyalardi]

Bahar, hep

Annem adımı Bahar koyacakmış. Bir kızım olursa adını Bahar koyacağım.

[murekkepyalardi]

Oluyor

Bazı zehirlenmeler sonucu

Kusmanız gerekiyor,

Maruz kaldığınız kötülüğü.

Kendinizi koynunuza alıp, sarılmanız affetmeniz gerekiyor.

Ettiğiniz tövbeleri yutkunmanız gerekiyor.

Toz olmanız, külçe gibi ağırlığınca dibe çekilmişken

Tüy gibi hafiflemeniz,

Küllerinizden doğmanız gerekiyor.

Sonra kötülüğü, kendine benzetmeden kustuğunuz için

Şükretmeniz ve

Hayatı öpmeniz gerekiyor.

Telkin, takat, tekamül.

[murekkepyalardi]

Bugün var yarın yok

şu ân için, yani şu günlük hayhuy geçsin diye, ‘bugün varım yarın yokum’ sakinliğinin peşinden ‘bilmeyenler olabilir’ müstehziliği ile, bir zaman en kıymetlilerimizin şu zaman kendi kıymetleri ölçüsünde kendilerini kazımaları hadisesi. içimi istilâ etmeleri -yo yo buna izin veriyor değilim ki istilâ için hiçbir müstevlî izin almaz ki zaten- ve dolayısıyla iradem dışında -iradem içi birşey olmuyor, bu zaman böyle- içer^lenmek/iç^lenmek, kendini geri çekmek, ‘beni karıştırmayın ben yokum’ diyebiliyorum. e o zaman yaşasın. eşyayı hakkıyla bilmek için bunca ağlatılarak, bütün eylemlerin edilgen, pasiflikten değil tatlım, meşrebi bu olduğu için. yapıyor değil yaptırılıyor. oluyor değil olduruluyor. gidiyor değil, götürülüyor. kukla da değil, birşey tarafından yönetilmiyor, ‘senle konuşunca ferahladım’ denilsin diye, gülümsüyor, gülümsüyor. sabah kaldırılıyor, yüzü yıkatılıyor, elbiseleri giydiriliyor, çay içiriliyor, otobüse bindiriliyor, insanlara karıştırılıyor hatta bankada işleri bile olduruluyor, gülüyor güldürülüyor, insanla konuşturuluyor, aynaya baktırılıyor, kulaklığı yüzünden bazen kendisine seslenenleri duydurulmuyor, bundan kimse alınmıyor koşarak omzuna dokunuyorlar ve karşılıklı gülünüyor. sadece izliyor. mütemadiyen ‘bugün varım yarın yokum bilmeyenler olabilir.’ bunu yazdırılıyor. ‘bi’ güzellik yap, bi güzellik yap da neşemizi bulalım der gibi, hayatımız kurtulsun’du. ama şimdi bi’ güzelliklerinden başımız dönüyor. ancak: hâyretlerim bitti. bu da başka bir makam, makamlar, makamlarımız. belki toprağını değiştirmelidir ağacın. sen bir düş dalından, gerisi gelir hep.

[murekkepyalardi]

Merhem: sürüm sürüm sürününüz.

hiç tanımadığım insanlardan oluşan bir topluluğa girdikten az sonra kendimi yanıbaşında bulduğum kişinin, down sendromlu kızçocuğa sahip bir anne olması, sıkıcı kılığımıza kemik gözlükler takmamıza ve çok ciddi işler konuşmaya gelmemize rağmen kendimi çocuğun telefonla çekilmiş fotoğraflarına bakarken bulmam, iş toplantısı da olsa cenaze merasimi de olsa, insanların bana ekstra bir çaba göstermediğim halde en insan taraflarını gösterivermesi ve her seferinde topluluktaki en mazlum, en burukgönüllü, en dertli herkimse ona yaklaştırılmam, bence tesadüf değil.

Adrese teslim.

[murekkepyalardi]

Beni kıyıya götürecek akıntı durdu. Evet.

Yüzmeyi biliyor isem de “ne de olsa vuracağız kıyıya” dediğim, o güvendiğim akıntı durdu.

Bilmiyorum, belki de hiç yoktu.

Kollarım kürek kemiklerimden çıkacakmışcasına asılsam da kulaçlarıma, kıyı asla gelmez görünüyor.

Akıntıya yaslanıp düştüğüm bilinmezliğin içinde oyalanırken...kimbilir belki de kendi zihnime hapis öylece çuvallarken...

Evet, beni kıyıya götürecek akıntı durdu.

Göğün tedirginlik verdiği yerdeyim. Yutkunuyorum.

Hala hayattayım, oldukça yüreksiz. Tıslayan pusmuş bir ıslak kedi gibi.

Kıyım, kıyılarım kışların ötesinde, devrilen yılların ardında yuvarlanarak uzaklaştı. Dalgalar ve derinlik hissi...daha gençken hep uzak ve heyecan vericiydi. Oysa içindeyim. Ciğerlerimdeki havanın kısıtlılığı, göğün altındaki küçüklüğüm,çaresizliğim, üzerimde arşın arşın yıldızların kayışı...Güneşlerin doğuşu, batışı...Çıkışsız patikalar, bir tepe ve ardı...biliyorsun işte; ölümlülük telaşı. Dalgalar ve derinlik yutucu, yutulmaya geldim. Hadi yutun beni...sonunda insan en çok arzusunu seviyormuş, arzuladığını değil.