nameofthink

[nameofthink]

Hayatımda ona karşı verdiğim savaşın üzüntüden olduğunu değil ''anlaşılamamak'' olduğunu fark ettiğim gün dünyam başıma yıkıldı.

[nameofthink]

Boğazda Düğümlenmek

Kendimle başbaşa kaldığım vakitler bana kim olduğumu ve ne istediğimi daha çok hatırlatıyor.Bunun sebebi de yanımda kimsenin olmayışı.Sizde yanınızda birileri varken ‘’ben kimim?’’ diye düşünüyorsanız,yanılmıyorsunuz.Bu düşüncenin ardından yapılması gereken tek şey yalnız kalmak.Yalnız kalmak;kendinden haberdar olmak,yalnız kalmak varlığınızı sorgulamak ve yalnız kalmak nefesinizi hissetmek.Kast ettiğim ihtiyaç olduğunda yanınızda olmayan insan değildir yalnızlık,iç çekiştir.Kendini hatırlamanın baş yardımcısıdır.Aslında hep yalnız kalırız ta ki yastığa başımızı koyuncaya kadar.

İhtiyacımızı söylemek istediğimizde,ilgilenilmek istendiğinde ve daha nicesi.Sadece arkadaşlık değil,aile kapsamı içerisinde de.Belki çok şey bekliyoruz,belki de isteklerimiz doğrultusunda ilerlemek fazla geliyodur?.Bilemiyorum,bilmiyorum.

[nameofthink]

Tıkanmanın Yarattığı Olaylar

Kelimelerin tükendiği yerde düşüncelerin ve aklında  kalanın pek bir önemi yok.Düşünemiyorum çünkü tıkandım,düşünemiyorum çünkü nefes alamıyorum.Aile dediğimiz kapsam içerisinde ki bireyler bazen var bazen yok gibiler.En ihtiyaç duyulan zamanda ‘’yanındayım’’hissiyatı sadece lafta kalır.Ama en boş vaktinde sadece hayatı zehir etmekle kalır.Aile dediğimiz nedir?,Sevgi midir?,Saygı mıdır yoksa sadece onları tatmin etmek için çocuklarının hayatına parmak atıp hayatı zindan etmek midir aile?.Aile nedir?.İnsanın en hissizleştiği zamanlar ailesiyle birlikte olduğu vakitlerdir bi nevi.Aile aslında sadece göz önünde yaşanılan ve bitenden itibarendir.İyilik,sevgi,saygı ve merhamet duygusu barındırır.Çocuğuna dokunmanın,çocuğunu dövmenin,el kaldırmanın bir maliyeti kalbinin komple kötülüğe dönüşmesine eşittir.Çocuğunu dinlemek ama aslında dinliyomuş ve onun hayatıyla ilgileniyomuş gibi yapmak ve buna kendini inandırmak.Gözünün içine bakarak aslında yalan söylemektir ilgilenmek.İlgilendiğini varsaymak.Ebeveynler gider,çocuk kalır.Ardında sadece roller kalır.Ağlamak bunun başlıca en iyi oyunculuğu.1 ağlanır,2 ağlanır,3 ağlanır ama 4.de unutursun herşeyi.Hayatında her ne kadar onlara çok ihtiyacın olduğunu düşünsende aslında biri hiç olduğunu hatırlarsın.Sanılmasın ki üzünülmüyor,sanılmasın ki kalbimiz kötü.Olaylar hiç öyle gelişmiyor.Ailenle aranı ne kadar yakın tutarsan hayat o kadar kapalı kutu.Ailenle aranı ne kadar uzak tutarsan hayat yine kapalı kutu.Ama açacağın bir delik,kaçacağın bir yer mevcut olur.Hayat kendi ellerinin ve avucunun içinde.Ne kadar başkasına bakarsan o kadar kendin olmaktan çıkarsın.Ne kadar kendini kendin olma yolunda bakmaya teşvik edersen o kadar çok hayata tutunursun.Tıkanmak,Aile ve Hayat.Görünülenin aksine uzak ama içerden bakmaya çalıştığında bunun ne kadar yakın olduğunu keşfedersin.

[nameofthink]

Yalnızlık ve Varlık

Yalnızlığım ve ben oda içerisinde daimi birlikte ilerliyoruz.Düşüncelerim kafamın içinde birikiyor.Ağzımdan çıkıcak ne bir kelime ne de o kelime çıksa bile konuşacağım bir insan varlığı var yanımda.Nedir aslında bu sandığımız ‘’Yalnızlık’’.Kendi kendimize oluşturduğumuz bir mental sıkıntı mı yoksa gerçekten yalnız olduğumuz için mi yalnızlık çekiyorduk?

Aslında hep yanımızda birileri vardır.Herkesin de hep dediği gibi;’’Ben hep kendi kendime konuşuyorum’’.Aslında burda konuştuğumuz an ve yalnız olmayışımız devreye girer.Eğer ki yalnız isek kim bu konuştuğumuz kişi?Baktığın dolap mı ya da söylendiğin ayna mı?Hayır.Aslında bu konuştuğun kişi sensin,bu senin yarattığın bir kişi,hep yanında varmışcasına hissettiğin birisi.Varlık ile yokluk arasında kendi benimsediğin kişi.