narcissuslarisson

[narcissuslarisson]

Βρίσκομαι στην ίδια τοποθεσία, σε εκείνη την κλονισμένη καρέκλα γραφείου που μου είχαν αφήσει κάποιοι ασήμαντοι γείτονες την ημέρα της μετακόμισής τους. Αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή και συνήθειες, μετανάστευσαν. Ενθαρρύνω τον εαυτό μου να σηκωθεί από εκείνη, ακόμη και να τη πετάξει. Οι ρόδες της μοιάζουν σαν χαλίκια ξαπλωμένα σε σχήμα πενταγώνου, και το σώμα μου θυμίζει πια εκείνα τα λευκά τσουβάλια που βρίσκονται τοποθετημένα στις γωνίες πεζοδρομίων περικυκλωμένα από κίτρινους κώνους που φέρουν την ένδειξη “οικοδομικό έργο”. Αναζητώ απεγνωσμένα το νούμερο τους από τα ξεχασμένα σημειώματα και γράμματα που άφησαν πίσω στο σκαλισμένο από αιχμηρά αντικείμενα λευκό γραμματοκιβώτιό τους. Τα περισυνέλλεξα κρυφά από τους γονείς μου. 

Παρατηρούσα τις κινήσεις του ταχυδρόμου. Κατέφτανε στο προαύλιο της πολυκατοικίας η ώρα 13:10. 97 δευτερόλεπτα μετά, είχε αποχωρήσει. Το πρόγραμμά του είχε γίνει πλέον και δικό μου. Προσαρμόστηκα σε αυτό. Το αγάπησα.

Θέλω να τους μιλήσω. Θέλω να μάθω πως θα καταφέρω να αφήσω πίσω αυτή τη καρέκλα. Θέλω να μάθω πως στο διάολο μπορώ να αφήνω αντικείμενα με τα οποία έζησα για τόσα χρόνια και να μεταναστεύω αγοράζοντας νέα.

Τα σημειώματα έπαψαν να έρχονται. Ακόμη και οι ώρες του ταχυδρόμου άλλαξαν. Τα δευτερόλεπτα λιγόστεψαν και ο πόνος των σκέψεων μου παρέμεινε ακαταμάχητος.

[narcissuslarisson]

Τα ραγισμένα και θολωμένα από τη κούραση γυαλιά της, ζητούσαν απεγνωσμένα λίγη βοήθεια να απολαύσουν το τελευταίο αυτό θέαμα των μοναχικών χριστουγεννιάτικων στιγμών.

[narcissuslarisson]

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορείς; «Οι αναμνήσεις»· απάντησε αφήνοντας το βρεγμένο τηλέφωνο μπάνιου που από τις μικρές στενές τρύπες του ξεχυλούσε μια απέραντη θάλασσα από άλατα και πέτρες πικρής αλήθειας.

Ο χώρος γύρω του θολός πια, γεμάτος ανέμους συναισθημάτων και μπόρες δακρύων που κατάφεραν να διαλύσουν τη πλώρη του μικρού του πλοίου. Ο προορισμός του ήταν μακρινός και φάνταζε κάθε μέρα ακόμη πιο δύσκολος. Με την άκρη του ματιού του, έχοντας τα μάτια του καλυμμένα με τις πληγωμένες παλάμες του, προσπαθούσε να διακρίνει την ώρα που αναγραφόταν ψηφιακά στο πλυντήριο ρούχων που πρόσφατα απέκτησε. Το πορφυρό χρώμα της ώρας πάνω στο ζωηρό πλυντήριό, προγραμματισμένο σε υψηλούς βαθμούς, φάνταζε το πιο χαρούμενο θέαμα που διέκρινε τις τελευταίες μέρες. «01:10» σκέφτηκε κουρασμένα αφήνοντας το πρόσωπό του ελεύθερο να κατευθυνθεί με τη φορά του ανέμου. Είχε φτάσει η ώρα για το αντίδοτό του, έπειτα από 97 μέρες αποτυχημένης απόπειρας. Περίμενε με ανυπομονησία αυτή την ώρα, ίσως γιατί του φαινόταν και λίγο γνώριμη, ίσως απλώς την αγαπούσε. Αυτό για το οποίο ήταν σίγουρος, είναι πως του δινόταν ακόμη μια ευκαιρία να απαλλαχτεί από την άσχημη αυτή ασθένεια που πάλευε απεγνωσμένα να σωθεί. Η συναισθηματική τρικυμία ολοένα και δυνάμωνε κάνοντας το χώρο ακόμη πιο σκοτεινό. Τα πόδια του τον εγκατέλειπαν ζητώντας του την άδεια να υποχωρήσουν. Το νερό έτοιμο πια να τρέξει, ξεκίνησε να εισβάλλει διακριτικά στο φθαρμένο του σώμα όσο το βλέμμα και το μυαλό του ήταν ακόμη συγκεντρωμένο στα νούμερα που μετά βίας διέκρινε. Όλα γύρω του φάνταζαν γνώριμα και επαναλαμβανόμενα. Και ο ίδιος γνώριζε… ότι θα βρισκόταν πάλι ναυαγός στην ίδια του τη μπανιέρα.                                                                                                                      

[narcissuslarisson]

“Φορέστε όλοι τις μάσκες σας παρακαλώ!!” φώναξε οργισμένος ο οδηγός του λεωφορείου έχοντας όλο το μέτωπό του σαλιωμένο από τον ιδρώτα που είχε καλύψει το κουρασμένο και άυπνο πρόσωπό του. “Αλλιώς κατεβείτε!!!” συνέχισε δαγκώνοντας τα χοντρά κοκκινωπά χείλη του και ψιθυρίζοντας υβριστικά ρατσιστικά σχόλια που γινόντουσαν αντιληπτά από τον μεγάλο καθρέπτη που τον πρόδιδε. Βλέποντας τους μισούς επιβάτες μετά την παρατήρηση του να κατεβαίνουν και τους άλλους μισούς να φοράνε βιαστικά τις μάσκες τους βγάζοντας τες τυλιγμένες από κάτι χαρτοπετσέτες με σχήματα λουλουδιών, συνεχίζω να ακούω ανεπηρέαστος τη μουσική που συνέχιζε να παίζει στα σκισμένα πια γκριζόμαυρα ακουστικά μου, γεμάτα βρωμιές και μικρά θρύμματα αφορολόγητου καπνού κολλημένα σε αυτά.

Η ανυπόφορη ζέστη δημιουργούσε λιμνούλες λερωμένου ιδρώτα γεμάτες μαύρες βούλες που κατέφταναν αποφασιστικά στα απεριποίητα πόδια των επιβατών από το χαλασμένο κλιματιστικό του λεωφορείου. Οι επιβάτες ταραγμένοι ξεκίνησαν να σηκώνονται από τις ιδρωμένες θέσεις τους και να στέκονται όρθιοι σε οποιοδήποτε διαθέσιμο σημείο του λεωφορείου. Άλλοι απλά μετακινούσαν τα πόδια τους τοποθετώντας τα σε κεντρικά σημεία ώστε να αποφεύγουν την επαφή με τις λερωμένες σταγόνες, κάνοντας ωστόσο την κυκλοφορία ακόμη πιο δύσβατη από την ίδια αποπνικτική ατμόσφαιρα του χώρου.

Οι πόρτες ανοίγουν, ο παππούς ελεγκτής που καταφτάνει στην είσοδο της πόρτας εισβάλλει στο γεμάτο λεωφορείο. Σκοντάφτει πάνω στο μπαστούνι μιας γιαγιάς που ήταν γεμάτο έως τη μέση του ξερές σταγόνες γάλατος που διέθεταν μια ξινή οσμή και κάποιες μικρές γραμμές, σαν κάποιος να προσπάθησε να τις ξύσει. Πέφτει στο μεγάλο μπλε κουτί έκδοσης εισιτηρίων ταρακουνώντας το και ματώνοντας το κακοσχηματισμένο λευκό κεφάλι του. Κέρματα ξεκίνησαν να ξεπηδάνε από το μπλε ξεθωριασμένο και γεμάτο δαχτυλιές κουτί. Το πλήθος ξεκίνησε να θαυμάζει το θέαμα των πεντάλεπτων κερμάτων να κυλάνε κατά μήκος όλου του λεωφορείου και να βρίσκεται σε θέση ετοιμότητας για το κυνήγι. Περίμεναν απλώς την αρχή.

Αποφασισμένος κοιτάω τη λίστα των τραγουδιών μου παρατηρώντας  το επόμενο τραγούδι που έχει σειρά. “1 λεπτό και 23 δεύτερα αρκούν; Δεν πρέπει να το χάσω”. Στο επόμενο αμέσως κοίταγμα μου “1 λεπτό και 20 δεύτερα, πρέπει να προλάβω”. Αφήνω το κινητό στη μαύρη παλιά τσάντα μου και πετάγομαι βιαστικά από τη θέση μου. Τρέχω αποφασισμένος προς το θέαμα των κερμάτων που κατέφθαναν σε κάθε σημείο του καυτού εδάφους του λεωφορείου. Περνάω πάνω από τον ξαπλωμένο παππού που προσπαθούσε να σηκωθεί φτάνοντας ακόμη πιο κοντά στον προορισμό μου. Ξαφνικά όλο το λεωφορείο μετατράπηκε σε αγώνα μαραθωνίου με ένα φτηνό φαινομενικά έπαθλο. Οι καθισμένοι επιβάτες ξεκίνησαν να μαζεύονται στις θέσεις τους σε εμβρυακή στάση κρατώντας τα αντικείμενα τους αγκαλιά φοβούμενοι για την απώλεια τους. Παπούτσια πεταμένα σε διάφορα σημεία του λεωφορείου, κάλτσες τρύπιες κολλημένες σε στενές γωνίες. Μπροστά μου μια τεράστια ροζ γόβα που είχε ιδιοκτήτη μια τρανσέξουαλ κυρία που έτρεχε να την αρπάξει μαζί με την άρρωστη μητέρα της η οποία κατέφτασε πρώτη και μπούκωσε το δεξί ρουθούνι της με αυτή. Το λεωφορείο ένα ατελείωτο χάος που δημιουργούσε ένα αίσθημα ελευθερίας που όλοι απολάμβαναν, ακόμη και εκείνοι που καθόντουσαν τρομαγμένοι στις θέσεις τους παρακολουθώντας μια δωρεάν θεατρική παράσταση.

[narcissuslarisson]

Ξημερώματα Τρίτης και ο φούρνος ακόμα αναμμένος προσφέροντας νοσταλγικές αναμνήσεις από τις παιδικές εξορμήσεις που χάριζαν τα μαγειρευτά φαγητά της γιαγιάς. Η ίδια, μεγάλη πλέον, εμπιστεύεται τις συνταγές της μόνο στον εγγονό της, με την προϋπόθεση πως τις δοκιμάζει όλες.

Οι σαγηνευτικές και άκρως δελεαστικές μυρωδιές που ξεπηδούν από τις χαραμάδες της παλιάς ξύλινης πόρτας, τον αναγκάζουν να κατευθυνθεί προς τον προορισμό του. Όρθιος πλέον, έχοντας λυγισμένα τα γόνατά του, ζαλισμένος και φανερά ταλαιπωρημένος, αδύναμος να σταθεί στα ξυπόλυτα πόδια του, καταφέρνει να ανοίξει την άθικτη πόρτα του δωματίου του, αφήνοντας πίσω όλα εκείνα που τον φυλάκιζαν. Η μυρωδιά έχει κατακτήσει ολοκληρωτικά τις κινήσεις του και τον κατευθύνει αργά και αποφασιστικά προς την κουζίνα. Κατά την διαδρομή ανοιγοκλείνει το στόμα του προσπαθώντας να “εκπαιδεύσει” τους ξεχασμένους μύες του, έχοντας τα χείλη του καλυμμένα από μια στεγνή, λευκή στρώση σάλιου. Αγγίζει το στόμα του με την ανάστροφη του χεριού του προσπαθώντας να αφαιρέσει αυτήν την ενοχλητική επιφάνεια. Φτάνει προς τον πεντακάθαρο, λευκό φούρνο που του είχε χαρίσει η γιαγιά του και σκύβει με αμηχανία, φοβούμενος στην ιδέα μήπως δεν καταφέρει να σηκωθεί. Κοιτά με δυσκολία την ώρα που απεικονίζεται στο πάνω μέρος του φούρνου με έντονο κόκκινο χρώμα, όμως αδυνατεί να την προσδιορίσει. Μέσα από το γυαλί παρουσιάζονται όμορφοι σχηματισμοί χρωμάτων που τον μαγνητίζουν. Πλησιάζει το πρόσωπό του πιο κοντά, αισθάνεται την θερμότητα να διαπερνά τα κύτταρα της επιδερμίδας του. Τα εδέσματα που αχνοφαίνονται δημιουργούν ξαφνικά φόβο, την ανάγκη της διαφυγής. Τα πόδια του τον εγκαταλείπουν, πέφτει με τα γόνατα στην κρύα επιφάνεια του πατώματος. Αντικρίζει τον εαυτό του από την γυαλάδα που δημιουργεί ο σιγανός φωτισμός της μικρής λάμπας στη κουζίνα πάνω στο περίτεχνο λευκό πλακάκι. Προσπαθεί να σηκωθεί, να τρέξει πίσω στο κρεβάτι του. Ο ιδρώτας έχει σαλιώσει όλο το μαλλί του, δημιουργώντας μικρές λωρίδες τρίχας που έχουν εισβάλλει η μία μέσα στην άλλη, γεμάτες από σταγόνες που εγκαταλείπουν μικρές φυσαλίδες. Τα πόδια του υγρά, τον δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Σκύβει κάτω με το στήθος του, ανήμπορος πλέον να σηκωθεί, αποφασίζει να σύρει τον εαυτό του προς το δωμάτιό. Ξεκινάει το ταξίδι προς την φυλακή του. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, κοιτάει το πλακάκι που πλέον απέχει μόλις λίγα εκατοστά από το πρόσωπό του, χαμογελάει στην περίεργη φιγούρα που αντικρίζει και νιώθει πανέτοιμος, σίγουρος για τον προορισμό του.  Το φθαρμένο από κλειδιά και από κάθε λογής αιχμηρά αντικείμενα θρανίο του, ξεκινάει να ρίχνει τα ελάχιστα εναπομείναντα αντικείμενα που κατάφεραν να σταθούν όρθια, δημιουργώντας έναν ανατριχιαστικό ήχο που κατορθώνει να του δώσει κουράγιο. Το τρέμουλο που δημιουργεί το θρανίο τον αναγκάζει να επιταχύνει ακόμα περισσότερο. Πλησιάζει. Ο ήχος δυναμώνει. Ακουμπάει το θρανίο με τα άκρα του χεριού του, καταφέρνει να το πιάσει. Στηρίζεται πάνω του και προσπαθεί βιαστικά να αρπάξει από συνήθεια ότι βρει μπροστά του. Το χέρι του κατευθύνεται μηχανικά προς τα δεξιά. Αγγίζει ένα μικρό στρογγυλό ρολόι το οποίο χοροπηδάει πάνω στη παλάμη του. Το χαϊδεύει αγχωμένος με γρήγορες κινήσεις προσπαθώντας να το ηρεμήσει. Το αγκαλιάζει με τη χούφτα του, κοιτάζει την φωτογραφία της γιαγιάς του που βρίσκεται κολλημένη στο εσωτερικό του και κατευθύνεται γρήγορα προς την κουζίνα τρίβοντας τα κουρασμένα μάτια του.

[narcissuslarisson]

Τα κομμάτια από τα οποία συναρμολογείστε είναι ραγισμένα με την καλύτερη δυνατή λεπτομέρεια. Είναι εφοδιασμένα με τα κατάλληλα συνθετικά για να δημιουργούν αυτό το φυσικό αποτέλεσμα. Η απομίμηση είναι απλά φανταστική, έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι.

Ξέρετε είστε ο πρώτος που περνάει από τα χέρια μου... οι υπόλοιποι συνάδελφοι ήταν πλήρης και η μητέρα σας μας παρακάλεσε να κάνουμε μια υποχώρηση...με το αζημίωτο φυσικά! Αλλά δεν έχει σημασία, αφού το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό, σωστά;

Οι γωνίες που λέτε, ή μάλλον καλύτερα, τα άκρα σας,  είναι καλυμμένα από περισσότερο δέρμα το οποίο δημιουργεί μια παχιά στρώση για να μην αντιλαμβάνεται κανείς το φως που εκπέμπεται από τις μικρές χαραμάδες των κομματιών που προσπαθούν να καλύψουν την ανεπιτήδευτη μπαταρία σας που έχει πάρει το ρόλο της καρδιάς.

Αισθάνομαι ιδιαίτερα εκστατικός μετά την ανακάλυψη αυτήν. Δικαιολογημένα οι πωλήσεις έχουν φτάσει στα ύψη όπως ανακοινώθηκε σήμερα από τις γιγαντιαίες οθόνες της πλατείας μας. Οι μπαταρίες έχουν πάρει φωτιά και όλες οι κλινικές που διαθέτουν τα κατάλληλα μηχανήματα για την εγκατάσταση της χαρούμενης καρδιάς θησαυρίζουν.

Να' ναι καλά και η μητέρα σας που δέχτηκε να συνεργαστεί με την κλινική και επένδυσε για χάρη σας σε αυτήν την μοναδική αγορά. Αύριο είναι η κηδεία της.

Καλή σας μέρα.

[narcissuslarisson]

Δύο η ώρα και εγώ βρίσκομαι κάπου στην Κολόμβου.

Η άσφαλτος σαλιωμένη από την υγρασία που δημιουργεί η αφόρητη ζέστη, έτοιμη να λιώσει. Σκουπίζω τον ιδρώτα με την ανάστροφη του χεριού μου.

Νιώθω τόσο ανακουφισμένος και ελαφρύς που εμπιστεύομαι ξανά τα πόδια μου, με όση ευπιστία μου έχει απομείνει, και βαδίζω προς τον Σταθμό.

Το λεωφορείο αναχωρεί σε δέκα λεπτά, επιταχύνω.

Στο δρόμο σκέφτομαι όλα εκείνα που αφηγήθηκα σήμερα στον «ξομολόγο» μου. Όλα εκείνα που φυλάκιζα στη μνήμη μου από τα παιδικά μου χρόνια.

Γεγονότα που δεν τολμούσα να αναφέρω, που φοβόμουν να εμπιστευτώ, που δεν μου επιτρεπόταν να μοιραστώ, που ήμουν καταδικασμένος να τα μοιράζομαι μόνο μαζί σου με όσα μας συνέδεαν.

Λίγο πριν αντικρίσω τον προορισμό στον οποίο κατευθυνόμουν, συνάντησα αυτό το θέαμα. Σκάλωσα για κάμποση ώρα ξεχνώντας κάθε υποχρέωση, αφήνοντας έννοιες όπως αυτή του χρόνου. Αφέθηκα και επέτρεψα τον εαυτό μου να απορροφήσει κάθε γράμμα που ήταν αποτυπωμένο σε αυτήν την εκλεκτή κολόνα.

Κατάφερα να πετάξω κάθε μαραμένο φύλλο από πάνω μου επιτρέποντας τα κλαδιά μου να νιώσουν επιτέλους αυτήν την ποθητή ελευθερία που αναζητά ο άνθρωπος. Την αίσθηση που δημιουργεί ο αέρας τη στιγμή μου εισχωρεί ανελέητος και γεμάτος ζωηράδα από τις εκατοντάδες χαραμάδες.

Ένιωσα πως θα γίνω ξανά συμπαθής από τα περιστέρια, πως θα με εμπιστεύονται για να αράξουν πάνω στο προδομένο αλλά πλέον καθαρό από περιτρίμματα σώμα μου.

Ίσως να μην κατάφερα να ερμηνεύσω κάθε σου πράξη, αλλά κατόρθωσα να δημιουργήσω δικές μου αναμνήσεις και να παρερμηνεύσω όσες θεωρώ φρικτές.

Τα κατάφερα.

[narcissuslarisson]

Ρωσία 2018. Τότε που σε είχα δίπλα μου και ας ήσουν χιλιόμετρα μακριά μου. Τότε που κατάλαβα πόσο έντονα είναι τα συναισθήματα μου για εσένα. Τότε μου ζούσα αποκλειστικά από την προσοχή και την σημασία σου.

[narcissuslarisson]

Ένα ακόμη τυχαίο βιβλίο που βρέθηκε στα χέρια μου προσπαθόντας να αποσπάσει τη διαταραγμένη προσοχή μου.

[narcissuslarisson]

Συζήτηση με τον θεραπευτή μου μέσω ονείρου.

⁃Κουράστηκα να θυμίζω στον εαυτό μου πως κάποτε τα είχε καταφέρει. Δεν μπορεί μια ανάμνηση να αποτελεί πάντοτε το μοναδικό κίνητρο για να συνεχίζεις, έτσι δεν είναι; ⁃Η θλίψη κουράζεται, η χαρά όμως θυμάται.

[narcissuslarisson]

Ήταν από εκείνες τις νύχτες που δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο πέρα από την παλιά, διαλυμένη λάμπα της οδού Χόλκιν των ονείρων μου. Τόσο φωτεινή που διαπερνούσε τις κουρτίνες του δωματίου που βρέθηκα εντελώς τυχαία για μια ακόμη νύχτα απόγνωσης. Ο εκνευριστικός ήχος που μετέδιδε με μια συνεχή ροή σπασμένων σταγόνων να καταφτάνουν στο μπαλκόνι, δημιούργησε πλημμύρες αντιδράσεων στην ημιθανή ψυχή που φάνταζε δική μου.