onmywaytookay

[onmywaytookay]

Dag 12

En een storm van emoties trekken over mij heen. Alle wolken in mij zijn aan het regenen. Tranen met tuiten.

Ik blijf me vervreemd voelen van mijn eigen lichaam. Ik voel me niet mezelf. Ik ben mezelf een hele poos terug verloren, en probeer mezelf stukje bij beetje terug te vinden.

Wat vind ik leuk? Wat doe ik graag? Ik weet het gewoon niet. Misschien is dit wel omdat ik 8 jaar lang mijn persoonlijke ontwikkeling compleet heb onderdrukt. Emoties heb ik nooit kunnen aanvaarden, alleen kunnen verdoven.

Ik vind iedereen in mijn omgeving zo ontzettend lief. Ik merk dat mensen me willen helpen. Hoe graag ik ook wil dat dat kon, helaas kan dat niet. Wellicht eens mijn hart luchten of wat afleiding bieden, meer dan dat kunnen anderen niet voor mij betekenen.

Op dit moment had ik het niet zo erg gevonden om opgenomen te zijn. Een stukje veiligheid dat ik nu mis. Begeleiders die precies weten wat te doen en wat te zeggen op het moment dat alle emoties mij overvallen. Ik wil dit niet delen met familie of vrienden. Ik weet dat het mag. “Je mag me altijd bellen.” We voeren een telefoongesprek. “Ik voel me klote” “ja, ja, vervelend schat.” En nu? Nu hangen we op en ik blijf hangend aan de andere kant van de lijn, misschien nog iets meer gebroken dan daarvoor. Het heeft niets geholpen.

Zoals ik eerder al zei, ik moet dit zelf doen. Niemand anders kan of gaat dit voor mij oplossen. Ik zal zelf door de zure appel heen moeten bijten. Zodra ik even geen afleiding heb is het ik, en mijn demonen. In een gevecht.

Ik heb mezelf pijn gedaan. Vreselijk dat een mens zichzelf zo kan vernederen. Puur om iets te voelen. IETS.

En nu heb ik spijt. Impulsief. Verantwoording afleggen voor de krassen op mijn arm dat al bedekt was met littekens.

Maar ach, nog steeds nuchter. Een feestje van morgen moeten afblazen omdat ik niet omringd kan zijn door zuipende mensen. Daarnaast, ik ben degene met een probleem, maar ondertussen is iedereen een reden aan het verzinnen om zichzelf lam te zuipen. Volgens mij heb je dan ook een probleem.

Afijn, alcohol wordt getolereerd in deze maatschappij. Het is haast gek als je nuchter blijft. Er zal geen hond komen opdagen op een feest waar geen alcohol geschonken wordt, terwijl we dan wel onszelf zouden zijn.

Maar goed, genoeg oordelen over anderen. Dat is makkelijk verschuiven als ik zelf er door heen zit. Anderen doen het ook niet altijd goed. We rennen allemaal van onszelf.

Ik moest wel lachen toen ik op Bevrijdingsdag oh zo graag wilde picknicken met een ice tea, maar al mijn vrienden zuipend of snuivend naar een festival gingen. “Ach, ze mogen toch zelf bepalen hoe ze hun tijd invullen” zei een vriend van me. Hij begrijpt het denk ik niet. Wij mensen zoeken continue een reden om te gebruiken. Bovendien wilde niemand met mij picknicken.

Genoeg over anderen. Ook genoeg over mezelf. Hierbij sluit ik af. Mogen de dagen wat draaglijker worden en het leed wat minder. Gewoon even ontspannen. Gewoon even blij zijn. Dat zou fijn zijn.

En ik hoop dat mijn gedachten een beetje lief voor me zijn.

[onmywaytookay]

Dag 10

In mijn herstel. Hoe gaat het nu eigenlijk? Ja, taai. Een storm van emoties dat door me heen gaat.

Ik had het plan nog zo voor ogen: maandag 2 september zou ik stoppen met blowen èn met roken. Ik had mij aangemeld voor een ambulante detox en een stoppen-met-roken cursus. Vanaf toen zou alles weer veranderen. Ik zou opbiechten aan mijn partner dat de verslaving de overhand had genomen en ik vol op in een terugval zat. Ik zou ambulant ondersteund worden om van cannabis af te blijven.

Dingen gaan niet altijd zoals gepland. Bijna 2 weken terug werd ik ontzettend ziek, zo ziek dat ik compleet uitgedroogd opgenomen werd in het ziekenhuis. Eten, drinken, niks kon ik meer. Roken dus ook niet. Nadat ik aangesterkt was in het ziekenhuis had ik 2 opties. Òf ik rook weer door tot 2 september, óf, omdat ik toch al een week niet capabel was dit te doen, zet ik direct door en heb ik zo mijn eerste nuchtere dagen al meegepakt. De 2e keuze is het geworden. Mijn behandelaar zette alles ik gang om de ambulante detox per direct te starten. Ik zou even bij pap wonen maar aangezien hij nog in het buitenland zat, zat er niks anders op dan dat ik het zelf thuis ging doen. Ik heb dit immers eerder gedaan. Wel klinisch. Maar als ik er toen door kon komen, dan zou ik dat nu ook kunnen, toch?

Vorig jaar september liet ik mezelf opnemen voor 2 weken in een klinische detox. Een mooi opstapje naar een leven zonder gebruik. Dit ging hartstikke goed, voor 9 maanden lang. Tot dat ik vlak voor de zomer in een sleur terecht kwam. Geen passend baantje, een relatie waar nog veel aan te werken valt, zoekende naar mezelf, geen zingeving in mijn leven.

Zo was het een opsomming aan kopzorgen die ik liever wilde doven. Ik romantiseerde mijn drugs leefstijl van vorig jaar en wilde weer in mijn verdoofde bubbel stappen. Zodat niemand mij meer uit het veld kon slaan.

Rondom gebruik is er wel taboe. Mijn partner wilde alleen met mij zijn op een voorwaarde: dat ik nuchter bleef. Nu ik compleet depressief vol op in gebruik zat kon ik het hem gewoon niet vertellen, uit angst hem te verliezen. Zo hield ik mijn taferelen 3 maanden lang achterwege, verbloemde ik het zoals ik dat super goed kan en liep ik tegelijkertijd met een kwellend gevoel omdat ik niet eerlijk was.

Tot vorige week, na mijn ziekenhuisopname, ik was toch al nuchter. Zo was de knoop doorhakken net wat makkelijker. Al mijn ballen bij elkaar geraapt om hem op te biechten dat ik de afgelopen maanden in een waas heb geleefd zonder hem maar over iets in te lichten. Belazerd, zo zou die zich voelen. Alhoewel zijn reactie vrij kalm en erg volwassen was, wist ik dat dit een scheur zou geven in onze relatie.. wat net weer lekker liep.

Dat zijn de blaren waar ik zelf op moet gaan zitten. Ik heb dit immers zelf veroorzaakt. Ik was klaar met het verzwijgen. Hier is de harde waarheid. Lelijker dan dit hier krijg je me niet.

Zo geschiedde zijn we een aantal dagen en een vreselijk taai weekend verder. Met gevoelige gesprekken die je liever niet wil voeren. Als hij me niet meer wilde, dan had ik dat ergens best begrepen.

Maar, los van de relatie. Ik. Ik ben de eerste dagen opzich, voor zo ver ik het kan zeggen, doorgekomen. Met ondersteuning van medicatie zodat ik kon slapen. We zijn al een aantal woede uitbarstingen, vreselijke nachtmerries en een hele boel tranen verder. En de strijd is nog lang niet gewonnen.

Continue moet ik mezelf bezig houden om niet te denken aan gebruiken. Ik probeer alles, maar dan ook alles aan te pakken om nuchter te blijven. Met trots kan ik zeggen dat ik morgen 11 dagen rookvrij ben.

Niet zonder slag of stoten. Ik ben heel erg opgejaagd. Grapjes komen niet goed binnen en nadat ik weer ben geflipt overvalt mij een gevoel van spijt. Een strijd die ik continue met mezelf aan het voeren ben, en die nog lang niet gewonnen is.

Wel ben ik na een hele lange tijd weer aan het werk, dit biedt afleiding. Ik probeer lief voor mezelf te zijn, echt. Alleen is dit niet altijd even makkelijk.

Afgelopen weekend heb ik het nieuws gekregen dat een vriendinnetje uit de kliniek is overleden door een overdosis. Confronterend. Zeker met de woorden die we bij de NA Meetings herhalen. Verslaving eindigt in de gevangenis, instellingen of de dood.

Ik heb nog zo veel plannen. Een heel toekomst voor ogen. Ik wil mama worden, een burgelijk leven leiden dat ik in 14 jaar lang niet gehad heb en ik wil genieten van het leven. Ook wil ik mensen gaan helpen die in hetzelfde schuitje zitten. Of dat nou is op het gebied van verslaving, een eetstoornis, depressiviteit, automutilatie of suicidaliteit. Ik hoop dat ik ooit mensen mee kan geven dat er licht brand aan het einde van de tunnel. Herstel is mogelijk.

Maar eerst mag ik dat zelf gaan doen, voordat ik een ander help. Zoals ik al zei, de dagen zijn taai. Ik zweet, ben opgefokt, en op werk moet ik mezelf soms opsluiten in het toilet en dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben in een gevecht.

Maar, soms kan ik ook weer even lachen. Om een grapje, of om een lief kind dat naar me zwaait. Zie je, geluk zit wel in me. Ik moet er alleen heel hard naar zoeken nu. En vooral doorzetten. Ik moet het zelf doen, maar niet alleen. Ik voel me immers wel heel erg alleen. Vooruit kijken, je hebt een lange weg te gaan. Stukje bij beetje zal je weer opkrabbelen. Zonder het slechte is het goede er ook niet, zo probeer ik het te bekijken. Vandaag vier ik 10 dagen nuchter. Ik hoop dat ik nooit meer in dat donkere gat terecht kom. Ik blijf rennen van mezelf. Dat is over, dat is klaar. Ik ben klaar om dit aan te gaan. Welkom op mijn pad naar beterschap.

Ben je geïnteresseerd om te lezen hoe mijn herstel verder verloopt? Zo nu en dan zal ik hier wat posten. Voor een besloten kring. Zo kunnen jullie lezen wat er om gaat in een verslaafde op weg naar een beter leven.