pametaratsa

[pametaratsa]

"Συγγνώμη που άργησα", ακούστηκε μέσα από τα σκοτάδια μία σταθερή και ήπια φωνή η οποία χάιδεψε τα αφτιά μου. Χωρίς να μου δώσεις ιδιαίτερη σημασία πέρασες από δίπλα μου δημιουργώντας ένα απαλό αεράκι με την φόρα της κίνησης του σώματός σου το οποίο προκάλεσε ένα ρίγος στο μυαλό και στην ψυχή μου.

Για εμένα ήσουν απλά ένα όνομα που πλέον είχε αποκτήσει μορφή και στεκόταν πια μπροστά μου, σε παρατηρούσα και σε μελετούσα σιωπηλά από μακριά, σκεπτόμενη το ποσό σοβαρός και μυστήρια μελαγχολικός φαίνεσαι. Ποιος είσαι άραγε;

Μου τράβηξες το ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά, όχι δεν ήταν έρωτας παρά έμφυτη τάση ανθρώπινης περιέργειας που γεννήθηκε στο στέρνο μου.

Έκατσες αργότερα δίπλα μου, μέσα στο πλήθος κόσμου από την πρώτη στιγμή υπήρχες μόνο εσύ κι εγώ επικοινωνώντας με μια κρυφή γλώσσα που μόνο εμείς οι δύο είχαμε ανακαλύψει, δημιουργώντας την αίσθηση πως κάπου σε κάποια άλλη ζωή σε γνώριζα, πως ήσουν κάτι το αναγκαίο για εμένα το οποίο δεν ήξερα πως είχα χάσει.

Ένιωσα την ψυχή μου να σε αναγνωρίζει μέσα από μια αόρατη σύνδεση, από έναν νοητό δεσμό βάζοντας τέλος στην μακρόχρονη αναζήτηση μου για αυτό το άγνωστο "κάτι" που μου έλειπε.

Κάθε σου λέξη, κάθε πληροφορία που μου επέτρεπε να έρχομαι πιο κοντά στο να λύσω το μυστήριο ήταν σαν μια νότα σε μια μελωδία που μόλις είχε αρχίσει να παίζεται, και ήξερα πως αυτή η καρμική συνάντηση θα αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην καρδιά μου.

Με χέρια δεμένα και καρδιές με πρωτόγνωρα συναισθήματα σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμόταν προσπαθούσαμε να γίνουμε ο ένας το στήριγμα του άλλου.

Ο χρόνος περνούσε και κάναμε συχνά συζητήσεις στην γωνία του κόσμου μακριά από όλους με μυστικά κρυμμένα που η καρδιά μας έτρεμε να μοιραστεί και να παραδεχτεί. Αναλύαμε συχνά σε βάθος τι ήμασταν, τι είμαστε, τι θα είμαστε, γιατί είμαστε.

Με μια καρδιά γεμάτη αμφιβολίες με κοιτούσες και ρωτούσες πώς μπορώ να βλέπω την ομορφιά, όταν η ζωή με έχει πληγώσει, πώς μπορώ να είμαι αισιόδοξη με μια τυφλή εμπιστοσύνη απέναντι στον κόσμο ενώ με έχει γονατίσει τόσο.

Τόσο αντίθετοι που ενώ βλέπαμε τα ίδια δίναμε έμφαση σε διαφορετικές πτυχές. Έβλεπες και μιλούσες για τις ρωγμές που ασχήμαιναν την άσφαλτο ενώ εγώ έβλεπα τα διακριτά λουλούδια που άνθιζαν μέσα από αυτές.

Μου μιλούσες για το σκοτάδι που σε είχε πλανέψει και σε είχε κάνει να είσαι τόσο προσεκτικός.

Με το πανέμορφο σου σκοτεινό και επιφυλακτικό βλέμμα διατηρούσες μια απαισιόδοξη στάση απέναντι στον κόσμο και στους ανθρώπους του.

Δεν σε καταλάβαινα και πολύ τότε, συνηθίζες άλλωστε να κρατάς τις σκέψεις σου σαν κρυφό θησαυρό τις οποίες εξωτερίκευες με την μορφή γρίφων. "Σταμάτα να μου μιλάς με γρίφους" σου έλεγα και χαμογελούσες πονηρά αφήνοντας με μέ απορίες.

Άρχισα κι εγώ να βλέπω τις ρωγμές, όχι όμως με άσχημο τρόπο αλλά γεμίζοντας με ελπίδα. Δεν είναι άσχημες άλλωστε, έχουν κι αυτές την ομορφιά τους καθώς στολίζουν με ιδιαίτερο τρόπο τον δρόμο λέγοντας μια ιστορία.

Αν και τόσο αντίθετοι σε όλα δημιουργούσαμε μία όμορφη αρμονία, δύο ψυχές το ίδιο πληγωμένες διαφορετικά διαμορφωμένες άρχισαν να ερωτεύονται κρυφά με το πέρασμα του χρόνου. Πάντα μου άρεσε άλλωστε να βλέπω και να μαθαίνω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου είναι λες και τον γνώριζα για πρώτη φορά.

Κάναμε την νύχτα το στέκι μας με τα αστέρια να φυλάνε ως μυστικό από εμάς τις αθώες ματιές που ρίχναμε ο ένας στον άλλον κρυφά, τόσο σιωπηλές μα ταυτόχρονα τόσο εκκωφαντικές κρύβοντας καθοριστικές εξομολογήσεις.

Καθισμένοι δίπλα δίπλα σε έναν παλιό καναπέ μάθαμε πως η μουσική μας ενώνει, με μελωδίες να μιλούν εκ μέρους μας για όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, με στίχους που γέμιζαν την ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα του δωματίου με συναισθήματα τα οποία άγγιζαν και πυροδοτούσαν ελπίδες.

Τα βράδια μας χαρακτηρίζονταν από την φράση "Άκου αυτό το τραγούδι" η οποία έκρυβε άγχος και προσμονή ελπίζοντας ένας από τους δύο μας επιτέλους να καταλάβει και να παραδεχτεί.

Βρήκαμε τρόπο επικοινωνίας μέσα από τα τραγούδια τα οποία έμμεσα αποκάλυπταν κάθε φόβο και πόθο δίνοντας φωνή στις επιθυμίες μας.

Συνεχίστηκε για λίγο καιρό αυτή η ρουτίνα και η αμφιλεγόμενη σκέψη "είμαστε φίλοι", μέχρι που με κάποιο τρόπο τα σώματα μας βρέθηκαν αγκαλιά δημιουργώντας μια σπίθα στην ατμόσφαιρα την οποία δεν τολμούσαμε να δούμε.

Με χέρια που έτρεμαν χωρίς όμως να αγγίζονται, με τα πρόσωπα μας τόσο κοντά ��ο ένα στο άλλο που σχεδόν ένιωθα λες και μοιραζόμασταν και ανακύκλωναμε την ίδια μία πνοή που μας χώριζε νοητά.

Πρώτη φορά ήμασταν τόσο ήσυχοι, δεν μιλούσαμε καθόλου, ήταν ήδη αρκετή η ένταση που υπήρχε στην διαδρομή που έκαναν τα μάτια σου από τα δικά μου μέχρι τα χείλη μου και πίσω.

Τα μάτια μας που συνήθως έπαιζαν αθώα πλέον είχαν αποκτήσει μια τελείως διαφορετική σπίθα. Μπορούσα να διαβάσω την ανησυχία σου και σε ρωτούσα "ανήξερα" τι συμβαίνει και τι σκέφτεσαι. Ήθελα να μάθω αν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό ή αν είναι αμοιβαίο.

Δύο φίλοι με σκέψεις που δεν μπορούσαν να ειπωθούν και να τις κάνουν πράξεις. Οι μύτες μας αγγίζονταν όσο τα μάτια μας είχαν το θάρρος να μιλήσουν για εμάς. Τα έντονα εσωτερικευμένα μας συναισθήματα γέμιζαν το δωμάτιο με μια σιγή φορτισμένη κρύβοντας όλα τα "αν".

Βρεθήκαμε στο ίδιο σταυροδρόμι με τις καρδιές μας να χτυπούν με τρόπο που μόνο εμείς μπορούσαμε να ακούσουμε.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πέρα από εμάς τους δύο για ακόμα μία φορά. Η αβεβαιότητα μάς κρατούσε πίσω από το να σπάσουμε την ελάχιστη απόσταση που υπήρχε ανάμεσά μας.

Με κρατούσες με τρόπο που η ενωμένη μας μορφή άφησε ένα κενό στο χωροχρόνο έχοντας σχηματιστεί σε εκείνο το σημείο για πάντα.

Δύο διαφορετικά σώματα με τους χτύπους της καρδιάς να μιμούνται έναν ρυθμό κοινό σπαράζοντας στο παραμικρό άγγιγμα, ��αθώς πίσω από τα διστακτικά χαμόγελα και τις ερωτήσεις ο έρωτας καιγόταν.

Ακίνητοι και φοβισμένοι να σπάσουμε την σιωπή παραμείναμε απλά να κοιτάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να βγάλουμε λέξη με κρυμμένα μυστικά στα βλέμματα μα τόσο φανερά.

Προκειμένου να καλύψουμε αυτή την πρωτόγνωρη σιωπή βάλαμε να ακούγεται μουσική από κάτι παλιά αγορασμένα CD.

Η σπίθα που διστακτικά και αναπόφευκτα έκαιγε κρυμμένη για καιρό τώρα πια λάμπει σαν τα αστέρια που φυλούσαν τα μυστικά μας βλέμματα καθώς τα πρόσωπα μας συναντήθηκαν για το πρώτο μας φιλί ελευθερώνοντας το οξυγόνο στα πνευμόνια.

Ήταν λες και ανέπνεα για πρώτη φορά.

Source: @pametaratsa

[pametaratsa]

Έχω την ανάγκη να πολεμήσω για εμάς αλλά δεν ξέρω εάν πρέπει γιατί ίσως αυτό το τέλος είναι που αρμόζει σε εμάς.

Το μαζί δεν μας κάνει καλό και με μισώ που δεν κατάφερα ποτέ μου να σου ανοιχτώ, μα με πνίγει ένας μόνιμος κόμπος στο λαιμό κάθε φορά που αρχίζω να μιλώ.

Είπες πως για λίγο θες να φύγεις πως δεν θα αργήσεις, μα άργησες τόσο που την φωνή σου έχω πια ξεχάσει.

Μα περιμένω ακόμα να φανείς γιατί ένιωσα πως με αγαπάς μα το αφήνω κάπου εδώ, γιατί σίγουρα θα το έγραφες καλύτερα για το τι ένιωσες εσύ για εμένα.

Και για πες μου, σε ποιον να πω για τις ουλές μου; Και αν δεν με καταλάβει όπως εσύ; Τι κάνω τότε πες μου;

Για μια στιγμή με είχες σώσει από την απάθεια μου.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Ο άνθρωπος που αντίκριζα τότε το δεκαέξι μηδέν δύο με έκανε να μισώ την ζωή, το σχήμα όμως είναι οξύμωρο καθώς ήταν ο λόγος που ξυπνούσα το πρωί.

Δεν ξέρει που είμαι δεν ξέρω που είναι, μα τον αισθάνομαι μονίμως κοντά κι ετσι νιώθω να σφίγγει περισσότερο στον λαιμό μου η θηλιά.

Source: @pametaratsa

[pametaratsa]

Οι δικοί σου αναρωτιούνται πώς γίνεται να κουβαλάς κατάθλιψη μαζί σου λες και δεν σε τάιζαν φόλες όλη την ζωή σου.

Όλα είναι καλά έλεγαν είσαι εντάξει στο μυαλό σου είναι όλα κάνε προσευχές να σου περάσει.

Αναγκάστηκες να μεγαλώσεις νωρίς όταν από παιδί αντίκρισες την μάνα σου να παθαίνει κρίσεις.

Ήσουν περίπου 10 όταν χρειάστηκε να είσαι πλάι της σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο και να την παρακαλάς να μην αφαιρέσει την ζωή της και ένιωθες τόσο ενοχή που δεν είχες την δύναμη να βοηθήσεις.

Η αδερφή σου επιφανειακά επιτυχημένη κάπου στην Αθήνα χαμένη κατάφερε να ξεφύγει, μα έχει στήσει μια "βιτρίνα" ενώ επισκέπτεται του παιδιού της το μνήμα. Δεν περ��άει ένα βράδυ δίχως να έχει κλάψει.

Μην με ρωτάς πώς πάει ενώ έχω μια μάνα που την έχει πλακώσει η ασθένεια της στο κρεβάτι, ενώ τα χει πλέον παρατήσει και ο πατέρας ξαγρυπνάει με τον φόβο μήπως ένα βράδυ ξεψυχήσει.

Έχουν ήδη πρόβληματα αρκετά δεν θες να είσαι κι εσύ ένα από αυτά.

Προσπαθείς να κρύψεις ότι καταστρέφεσαι πώς άλλωστε να τους πεις πως επέστρεψες πίσω σε αυτα που κατάφερες και ξεπέρασες ένα χρόνο πριν..

Εθιστική η αυτοκαταστροφή μέχρι που βρήκες στήριγμα σε εκείνον.

Στην κωλοπολη αυτή δεν μπορώ να πάρω αέρα και δεν με παίρνουν στα σοβαρά όταν τους λέω ότι τα 'χω χαμένα.

Κατάφερα με ζόρι να βγάλω τον χειμώνα χωρίς εσένα.

Και ανησυχώ τόσο συχνά για το αν ΣΕ προσέχΕΙΣ

Γιατί ποτέ δεν ΣΕ νοιάστηκΕΣ περισσότερο από εμένα !!! Ποτέ δεν σε νοιάστηκες περισσότερο από όσο νοιάστηκες για εμενα

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Τον έβλεπα να πίνει, στρίβει, να στρίβει πίνει και εξήγηση για τον πόνο του να μην μου δίνει γιατί είχε τον φόβο μήπως και αλλάξει το τι νιώθω εγώ για αυτόν.

Ακόμη ένα τσιγάρο, ακόμη μια μυτιά, ακόμη ένα μπουκάλι ήταν ένα βήμα πριν να φουντάρει.

Θυμάμαι που του 'λεγα "τα ναρκωτικά ή την ζωή σου;" "Πόσοι σε εγκατέλειψαν επειδή δεν άντεχαν να βλέπουν την καταστροφή σου;"

Ποτέ όμως απάντηση δεν είχα λάβει.

"Σαν πεθαμένος ζεις και δεν το έχεις καταλάβει" δεν με κοιτούσε ποτέ στα μάτια όταν έλεγα αυτή την φράση γιατί ήξερε πως είχα δίκιο ενώ σα τον κρατούσα ηρεμούσε λες και ήμουν καταφύγιο.

Ψυχαναγκασμοί, εθισμοί και ανησυχίες

τα κόψε εφόσον έλεγε πως στο βλέμμα μου έβρισκε παρόμοιες εθιστικές ουσίες.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Τον εγωισμό σου πάντα πάνω από εμένα έβαζες, μα και όλο έπινες κι έπινες και σε έβλεπα που ξέρναγες.

Μου έδωσες την ευχή να μην ξανά ξυπνήσω πράγμα που είναι αστείο γιατί εσύ ήσουν ο λόγος που τα μάτια μου συνέχιζα κάθε πρωί να ανοίγω.

Είναι αυτά λόγια που μετάνιωσες επάνω στον θυμό;

Αμφιβάλλω.

Όταν με κοίταγες το βλέμμα σου ήταν γεμάτο μίσος.

Μα τότε ήτανε που τρόμαξα, τότε που είχα μπροστά μου ένα τέρας και όχι τον άνθρωπο που γνώρισα.

Μου προκαλούσες κρίσεις πανικού κι εγώ το ονόμαζα αγάπη

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Η πεντάμορφη και το τέρας .

Νευριάζω, γιατί πιστεύει πως είμαι καλός άνθρωπος, δεν είμαι αυτός ο καλός άνθρωπος που νομίζει αυτή ότι είμαι καθώς δεν χάνει στιγμή να μου υπενθυμίζει ότι κάποια σαν εμένα δεν αξίζει όλον αυτό τον πόνο που βιώνει.

Ξέρει τι έχω κάνει αλλά δεν φαίνεται να την νοιάζει συνεχίζει να με κρατάει στην αγκαλιά της σαν να είμαι αναμάρτητη σαν να είμαι αγαθή.

Όταν όλοι αρχίζουν να με βλέπουν με τον τρόπο που βλέπω εγώ τον εαυτό μου εκείνη δεν σταματάει να μου χαμογελάει, θα έκανα τα πάντα για να μην χάσει το χαμόγελο της.

Δεν της αρέσει να την αποκαλώ όμορφη, δεν με πιστεύει λέει, "ψεμματα μου λες" λέει.

Πως θα μπορούσα να πω ψεμματα; Είναι αλήθεια πανέμορφη, στον τρόπο που γελάει, το βλέμμα της όταν μιλάει για κάτι που αγαπάει, η δυναμικότητα της όταν κάτι την παθιάζει.Ο τρόπος που φέρεται και δείχνει όταν πιστεύει πως δεν την κοιτάζει κανείς όσο εγώ την παρατηρώ με τις ώρες.

Δεν με βλέπει σαν το τέρας που είμαι, μαζί της νιώθω άνθρωπος νιώθω πως υπάρχει ευκαιρία σωτηρίας για εμένα.

Μου φίλησε τις χαρακιές.. και έπειτα τις περιποιήθηκε.Ακολουθούσε τα σημάδια μου με το δάχτυλο της όπως κάνει και ένας τυφλός όταν διαβάζει, ενώ συγχρόνως χαμογελούσε.

Γιατί χαμογελούσε άραγε; Ποιος ξέρει τι μπορεί να της είπαν τα σημάδια μου..Δεν θα μάθω ποτέ.

Ξέρω πως δεν θα με κρίνει ό,τι κι αν κάνω, ίσα ίσα θα με ακολουθήσει κι αυτή μαζί μέχρι τέλους.

Όταν είμαι μαζί της δεν νιώθω πως είμαι η καταθλιψη μου αλλά ότι ειναι απλά ένα κομμάτι μου, πως δεν είμαι εγώ τα σημάδια μου αλλά είναι ένα μέρος του σώματος μου. Νιώθω άνθρωπος μαζί της και όχι ένα πρόβλημα.

Δεν της αξίζω.. Ξεσπάω πάνω της κάθε φορά που έχω νεύρα ενώ αυτή προσπαθεί να με βοηθήσει, σε κάθε μου ξέσπασμα απλά χαμογελάει και με κρατάει αγκαλιά. Ο,τι κι αν κάνω θα χαμογελάει... Όσο κι αν την διώχνω αυτή θα μένει δίπλα μου γιατί ξέρει πως δεν το εννοώ πως την θέλω κοντά μου ο,τι κι αν πω.

Αγαπάει εμένα το τέρας.

Όσο κι αν προσπαθεί να μου δείξει τις ομορφιές της ψυχής μου εγώ θα με βλέπω σαν ένα τέρας.

Ένα τέρας που ξεσπάει κάθε φορά που έχει νεύρα, και σκίζει το δέρμα του στα δύο. Τις απαίσιες σκέψεις που κάνει το σάπιο του κεφάλι και την αδυναμία του να καταλάβει πως νιώθουν οι άλλοι. Την ανάγκη για εκδίκηση και την απάθεια που νιώθει για τους γύρω του για όλους εκτός από εκείνη.

Ένα τέρας, αλλά δεν δείχνει να την νοιάζει αυτό που είμαι, βλέπει μόνο τα καλά του εαυτού μου. Τον εαυτό που ήμουν κάποτε.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Ήσουν εθισμένος με το κάπνισμα αλλά όσο ήσουν ��ικός μου είχα καταφέρει να στο κόψω.Οταν όμως αποφάσισες να φύγεις το ξανά άρχισες αλλά αυτή την φορά ήσουν χειρότερα..Έκανες πολλά περισσότερα τσιγάρα απ' ότι πριν..Στεναχωριομουν που σε έβλεπα να καταστρέφεις έτσι τον εαυτό σου,όμως δεν μπορούσα να σε βοηθήσω γιατί δεν ήθελες να έχεις πλέον σχέσεις μαζί μου.Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι απλά να σε κοιτάω και να διακρίνω τον πόνο στα μάτια σου.Η απουσία σου ήταν αφόρητη και ο μόνος τρόπος να σε νιώσω και πάλι κοντά μου είναι το τσιγάρο.Καθε φορά που το ανάβω η μυρωδιά του μου θυμίζει αυτή που είχαν τα ρούχα σου μαζί με λίγη αντρική κολωνία.Αυτο το κάψιμο που νιώθω στα πνευμόνια μου δεν διαφέρει καθόλου από τον πόνο που μου δημιούργησες.Το τσιγάρο είναι ο μόνος τρόπος να νιώσω πως είσαι πάλι εδώ..Ίσως μέχρι να τελειώσω το πακέτο μου να έχεις ήδη γυρίσει.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Σε αγαπάω,

Αλλά ούτε ερωτικά αλλά ούτε και φιλικά.

Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω,

Αλλά σαγαπαω όπως μπορεί κανείς να αγαπήσει ένα τραγούδι, το τραγούδι δεν το αγαπάς ούτε ερωτικά ούτε φιλικά απλά το αγαπάς.

Αγαπάς το συναίσθημα που σου δημιουργεί και την ασφάλεια που νιώθεις.Αγαπάς τον εαυτό σου την στιγμή εκείνη που το ακούς.

Οπότε άμα ποτέ κανείς ρωτήσει Σε αγαπάω όπως μπορώ να αγαπάω ένα τραγουδι.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Μου λείπει το καλοκαίρι, γιατί είχα εσένα

να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και να με κρατάς αγκαλιά,να με φιλάς κάθε φορά που σταματούσα έστω και για λίγο να χαμογελάω.

Ώρες ατελείωτες περπατούσαμε στα στενά

Στα κρυφά να δώσουμε ένα φιλί χωρίς τα επικριτικά τους βλέμματα.

Με ένα κουτί γεμάτο τσιγάρα,

Καπνός έβγαινε από τα χείλη σου, οταν μου χαμογελούσες.

Μεγάλες συζητήσεις για το μέλλον που θα είχαμε οι δύο μας κι ας ξέραμε πως δεν θα κρατούσαμε.

Και τα χέρια σου γύρω από τη μέση μου, με γυρνούσες σπίτι γιατί φοβόσουν μην πάθω κάτι κακο.

Με προσεχές σαν να ήμουν ότι πολυτιμότερο είχες.

[pametaratsa]

Τελικά θα πέσεις, ή απλά θα παρακολουθείς τους άλλους όταν πέφτουν;

Θα απολαύσεις την θέα, ή θα γίνεις εσύ το θέαμα άμα αποφασίσεις να πέσεις;

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

"Θέλω να πάω σπίτι"!!

"Θέλω να πάω σπίτι"!!

Φώναζα κλαίγοντας με λυγμούς πεσμένη στο πάτωμα του δωματίου μου. Άσχημο πολύ να μην νιώθεις οικειότητα με την ίδια σου την οικογένεια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Απεγνωσμένη χωρίς άλλη επιλογή ελπίζεις να βρεις εκεί έξω ένα μέρος ή ακόμα και έναν άνθρωπο που θα σε κάνουν να νιώσεις πως κάπου ανήκεις, πως βρίσκεσαι επιτέλους "σπίτι". Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν τον πόνο σου, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τον τρόπο που εκφράζεσαι; Σε βλέπουν ως απλά έναν γνώριμο και απόμακρο άνθρωπο που κάποτε ήταν το μονάκριβο τους, ρίχνουν το φταίξιμο σε εσένα για την κατάληξη σου κι ας ήταν αυτοί οι οποίοι σε έδιωξαν από κοντά τους χωρίς να το καταλάβουν. Απελπισμένη και απογοητευμένη από τον περίγυρο σου γυρνάς πίσω σε εκείνο το κτήριο ελπιζωντας να πάρεις την βοήθεια που χρειάζεσαι από τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν. Έλα όμως που εκεί μέσα μαζί τους νιώθεις χειρότερα, νιώθεις πως βρίσκεσαι με αγνώστους.. Νιώθεις μόνη και ξένη σε ένα τόσο γνώριμο περιβάλλον, το οποίο οι γονείς σου προσπάθησαν τόσο σκληρά να χτίσουν, είσαι αχαριστη! Θα έλεγαν άμα μάθαιναν τι σκέφτεσαι.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Και αν σου έλεγα ότι νιώθω ακόμα;

Εσύ τι θα έκανες;

[pametaratsa]

Ζήσαμε τόσο όμορφα μαζί

Πως στο διάολο σκέφτεσαι αυτά να ξεχάσεις;

Αυτά που μου θυμίζουν εμένα το ποιος είμαι όταν χάνομαι.

Αλλά βλέπεις αυτή ήταν πάντα η διαφορά μας..

Εσύ ήθελες να ξεχάσεις ενώ εγώ ήθελα να τα διορθώσω.

[pametaratsa]

Το βράδυ της αυτοκτονίας μου ο ουρανός ήταν γεμάτος με αστέρια.

Βράδυα ατελείωτα περίμενα και ήλπιζα να δω τετοια θέα..Για κάποιο λόγο ο ουρανός είχε σιωπήσει και είχε σταματήσει να "στολίζεται".

Οπότε αποφάσισα να κάνω υπομονή λίγο ακόμα, αντί να εφαρμόσω το σχέδιο μου να αφήσω αυτόν τον κόσμο έκατσα να τον θαυμάσω.

Όλοι ξέρουν πόσο λατρεύω τα αστέρια.

Ένα ευχαριστώ στον ουρανό που με έσωσε.

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Με πιάνουν φρίκες τα βράδυα,

δίπλα στο κομοδίνο έχω σε εντιμότητα τα χάπια ..

Μετά από κάθε μου κρίση δεν είσαι εσύ εδώ να με ηρεμήσεις.

Βγάζω ένα τσιγάρο από το πακέτο και το καπνίζω με τα τρεμάμενα μου χέρια.. ακόμα να γυρίσεις;

Source:@pametaratsa

[pametaratsa]

Ήταν ένα από τα τελευταία καλοκαιρινά βράδυα.

Όπως πάντα καθόμουν απέναντι του και πρόσεχα κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια του.

Είχε ξεφύγει για λίγο από την παρέα του για να μείνει μόνος.

Μου φαινόταν μελαγχολικός μα και ταυτόχρονα τόσο ήρεμος.

Ήταν τόσο όμορφος και θυμάμαι να κάθεται σε μια γωνιά και να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Θυμάμαι τότε που μιλούσαμε μέχρι τα χαράματα,μου είχε πει να μην τον ξανά αφήσω να καπνίσει για να μην εθιστεί,όμως πολύ φοβάμαι πως ήταν ήδη αργά..

Εκείνη την στιγμή την θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια.

Ειχε γύρει το κεφάλι του στο πλάι για να ανάψει ένα τσιγάρο καθώς το πρόσωπο του φωτιζόταν με την φωτιά του αναπτήρα.

Μα δεν μπορούσα να τον διακόψω φαινόταν να το απολαμβάνει,είχε και αυτή την ηρεμία στο βλέμμα μετά την κάθε ρουφηξια.

Με είδε που τον κοιτούσα αφηρημένα και απλά μου χαμογέλασε.

Πήρα το θάρρος και πήγα και έκατσα δίπλα του,δεν μιλούσαμε υπήρχε μόνο σιωπή..

Έκανε λίγο κρύο αλλά με ζεσταίνε η φωτιά του αναπτήρα που άναβε κάθε λιγο και λιγάκι για να διατηρήσει το τσιγάρο του αναμμένο.

Η σιωπή έσπασε με τον ήχο της ανάσας του φυσώντας τον καπνό,γυρνάει και μου λέει:"κακή συνήθεια το τσιγάρο μην το αρχίσεις ποτέ".Δεν του απάντησα απλά του εγνεψα και χαμογελασα.

Τελειωσε και το τελευταίο του πακέτο εκείνο το βράδυ όπως τελείωσε και το καλοκαίρι.

Source:@pametaratsa