De blog die iedere cultuurfanaat gelezen moet hebben!!
Don't wanna be here? Send us removal request.
Statistics
We looked inside some of the posts by runedenayer-blog and here's what we found interesting.
Average Info
Notes Per Post
0
Likes Per Post
0
Reblog Per Post
0
Reply Per Post
0
Time Between Posts
11 days
Number of Posts By Type
Text
8
Photo
8
Video
1
Last Seen Tumblr Blogs
Fun Fact
28.6 is the average number of monthly visits per US mobile user.
Text
Extra culturele activiteit
Last Post Ieper
Op 15 april 2019 ben ik met mijn ouders naar Ieper geweest. Ik heb daar vooral gefietst want ik heb Ieper al enkel keren bezocht. s’Avond zijn we naar de Last Post gaan kijken. Het was wel een speciaal moment, omdat je iets heel groots herdenkt. Het is toch een zeer groot stuk van onze geschiedenis die je zeker eens moet bezocht hebben. Echt indrukwekkend!
0 notes
Text
Extra culturele activiteit
TV TUNES K.N.T revisited van Wim Opbrouck
Op 14 Maart 2019 ben ik gaan kijken naar Wim Opbrouck en zijn band in De Merselborre te Vlezenbeek. Het was een muzikaal optreden met als onderwerp TV tunes. Er waren veel oude TV tunes die ik niet kende, maar dat vond ik zeker niet erg. Het een zeer grappig en energiek optreden. Het was ook leuk dat Wim Opbrouck het publiek bij zijn optreden betrok.
0 notes
Text
Extra culturele activiteit
Film: “Niet schieten” van Stijn Coninx
Op 23 december 2018 ben ik de film “Niet schieten” over de bende van Nijvel gaan kijken. Het is een zeer aangrijpende film vertolkt door goede acteurs. Het is zeker ook interessant om wat meer te weten te komen over de bende van Nijvel.
0 notes
Text
Street art London
Van maandag 29 april tot vrijdag 3 mei ben ik met de school op uitstap geweest naar London. Woensdag 1 mei heb ik als keuze-uitstap de Street Art Walk gedaan. Deze werd begeleid door een gids. Het was een zeer leerrijke en mooie wandeling in de buitenwijken van London met zeer veel impressionante street art, begeleid door een zeer gepassioneerde gids.
Eigen reactie:
Deze Street Art Walk was de eerste die ik ooit gedaan had. Je ziet natuurlijk wel regelmatig eens street art als je in steden wandelt, maar je staat er niet echt bij stil. Doordat de wandeling begeleid werd door een gids die zeer gepassioneerd en energiek was, was het niet moeilijk om te blijven focussen en bleef het interessant. Door de extra uitleg van de gids kwam je ook meer te weten over de achterliggende bedoeling of boodschap van de kunstenaar. Zo kon je bijvoorbeeld zien dat er op het werk van Ben Wilson minuscule schilderijen geschilderd waren op de kauwgums. Ook de paddenstoelen van Christiaan Nagel, die voorkwamen op de gekste plaatsen, hadden we zonder gids natuurlijk ook niet gezien. We hebben ook een muurschildering van Banksy bezichtigd, wat natuurlijk ook wel een grote eer is. De locatie was zeker ook wel een meerwaarde voor de Street Art Walk. De wandeling was gelegen in de buitenwijken van London. Uit mezelf zou ik daar niet komen, maar door deze kunstzinnige wandeling heb ik ook dat deel van Londen ontdekt. Ik vind dat de locatie een beetje mysterieus is en goed past bij de verassende street art. Je leert hierdoor ook een andere kant van London kennen. Ik vond het globaal gezien een zeer interessante uitstap met een goede gids. De locatie paste uitstekend bij de mysterieuze en mooie street art. Je kon goed merken dat de kunstenaar een boodschap wilde meegeven. Kunst met een grote ‘K’, gemaakt door talentvolle artiesten!
0 notes
Photo
Beschilderde kauwgum - Ben Wilson
Graffiti - Banksy
Mushrooms - Christiaan Nagel
0 notes
Text
Symfonieorkest Vlaanderen
Firebird
Maandag 11 februari ben ik met mijn grootouders naar Firebird van het Symfonieorkest Vlaanderen gaan kijken. Dit concert vond plaats in de Bozar in Brussel. Het was een meeslepend concert, gedirigeerd door Case Scaglione.
Zoals de feniks uit zijn as herrijst, zo betekende Debussy’s radicaal vernieuwende Prélude à l'après-midi d'un faune een nieuwe start voor de westerse kunstmuziek. Het nieuwe vogeltje bleek, ondanks zijn bokkenpoten, bijzonder kleurrijk gebekt. Ook in Stravinski’s ballet De Vuurvogel staat het orkestrale palet centraal. Toen de componist zelf tot as wederkeerde, schreef Pierre Boulez een muzikaal afscheid, dat hij later herwerkte tot Mémoriale. Met Eggs & Ashes / Ashes & Eggs ten slotte staat het nieuwste werk van avonturier Peter Vermeersch eveneens in het teken van de wedergeboorte, waarbij accordeonist Philippe Thuriot de solopartij voor zijn rekening neemt. De baton is in handen van de jonge Amerikaanse dirigent Case Scaglione, die zijn sporen verdiende als assistent bij de New York Philharmonic. Als adelbrief kan dat alleszins tellen.
Programma:
Claude Debussy 1862-1918
Prélude à l’après-midi d’un faune
Peter Vermeersch °1959
Eggs & Ashes / Ashes & Eggs ~ creatie
Pierre Boulez 1925-2016
Mémoriale
Igor Stravinski 1882-1971
De Vuurvogel, Balletsuite 1945
Eigen reactie:
Het was de eerste keer dat ik een klassiek concert bijwoonde. Daarom was het natuurlijk een speciale belevenis. Het gebouw waarin het concert plaats vond, was zeer mooi en verfijnd afgewerkt. Wanneer alle muzikanten zich klaar maakten en hun instrumenten stemden, was het even een helse kakafonie. Gelukkig was dat snel voorbij en begonnen ze aan het concert.
Het muziekstuk was in 4 delen opgedeeld. Persoonlijk vond ik het laatste deel, De Vuurvogel van Igor Stravinski het beste.
Dit deel begon zeer rustig en zeer langzaam. De finale van het stuk was zeer hevig en explosief. Dit vond ik een echte voltreffer.
Ik was zeer verbaasd hoe mooi al de instrumenten samen speelden en samen één mooi geheel vormden. Eén van de mooiere instrumenten vond ik de accordeon die bespeeld
werd door Philippe Thuriot. Hij speelde in het tweede deel op de voorgrond van het orkest.
Het concert speelde zich ook af in het mooie gebouw de Bozar. De locatie was zeker een meerwaarde en droeg bij tot de gezellige sfeer.
Een klein nadeel was dat sommige stukken voor mij iets te langdradig waren en dus iets te lang duurden. Er was dan iets te weinig variatie in de instrumenten waardoor ik het wat te ééntonig vond. Daardoor was ik soms een beetje afgeleid. Maar wanneer de finale van het laatste stuk, De Vuurvogel begon, was ik helemaal wakker.
Ik vond het echt de moeite waard om zo’n indrukwekkend concert bij te wonen. Ook omdat het de eerste keer was dat ik naar een klassiek concert ben gaan kijken. Ik zou het in de toekomst zeker nog eens willen overdoen.
0 notes
Photo
Symfonieorkest Vlaanderen met Firebird te Brussel in Bozar
0 notes
Text
‘Wildlife’: wanneer het warme bad van je kindertijd plots leegloopt
Donderdag 3 januari 2019 ben ik de film ‘Wildlife’ gaan bekijken in cinema Palace te Brussel. Het is een zeer prachtige en emotionele dramafilm van regisseur Paul Dano.
Acteur Paul Dano ontpopt zich tot geboren verteller met indringend regiedebuut
Acteur Paul Dano maakt indruk met zijn regiedebuut Wildlife: een indringend portret van een imploderend gezin, opgehangen aan een trio topacteurs en geobserveerd door de grote ogen van een veertienjarige jongen.
Hoe krijg je als debuterend regisseur meteen A-listers als Carey Mulligan en Jake Gyllenhaal voor je kar gespannen? Samenwerkingen met Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood) en Denis Villeneuve (Prisoners) op je cv hebben staan, het helpt. Paul Dano is bekend als acteur, maar hij schoolt zich nu om tot filmmaker. Een bevlieging lijkt dat zeker niet: Dano ontpopt zich tot een geboren verteller met Wildlife, een bedachtzame studie van een imploderend gezin.
Gekrenkte eer
Door de sprekende ogen van de 14-jarige Joe (Ed Oxenbould, een ontdekking) zien we hoe vader Jerry (Gyllenhaal) met zijn gezin naar een klein stadje in Montana verhuist, waar hij een bescheiden job als hulpje op een golfbaan heeft gevonden. Wanneer Jerry onterecht ontslagen wordt, knakt er iets in hem: zijn gekrenkte eer vreet hem – en bijgevolg zijn huwelijk – langzaam maar zeker op. Wanneer zijn baas hem zijn job wil teruggeven, kan hij zijn trots niet inslikken en sluit hij zich aan bij een groep dagarbeiders die in de bergen een grote bosbrand gaan blussen. Moeder Jeanette blijft verbijsterd achter met Joe.
Dano’s filmische voorbeelden liggen duidelijk niet bij de Amerikaanse commerciële cinema: Wildlifeis een uiterst beheerst drama, gefilmd in ijzige tinten en statische kaders. Dano gebruikt zijn nieuwe speeltjes niet om de kijker mee om de oren te slaan. Dat betekent niet dat hij het publiek op afstand houdt: de ogen van het jonge hoofdpersonage Joe zijn als wijd openstaande toegangspoorten naar het hart van deze film. Wanneer Joe met ontzetting naar zijn spartelende ouders kijkt, kiest Dano er vaak voor om zijn gezicht te blijven filmen, in plaats van het tafereel dat zich voor zijn neus afspeelt.
Emotionele horror
Wildlifegaat over het onvermijdelijke moment waarop het warme bad van je kindertijd plots leegloopt, en je zorgeloze bestaan onherroepelijk in het afvoerputje verdwijnt. Joe’s wereld staat in brand, het idyllische beeld dat hij van zijn ouders had, kantelt plots drastisch. Soms illustreert Dano dat met iets te letterlijk uitgesproken metaforen, die verraden dat de film op een boek gebaseerd is, maar minstens even vaak plakt hij er een treffend beeld op. Hoe Joe in de auto naar zijn huilende moeder zit te kijken, en ze plots onherkenbaar lijkt wanneer ze zich in het kille nachtlicht naar hem toe draait: pure emotionele horror.
Joe is niet eens het enige boeiende personage in deze film: ook vader en moeder (Carey Mulligan) zijn fascinerende, feilbare mensen met een volwaardige verhaalboog. Zeldzaam, zeker voor een debuut. Bovendien schittert Carey Mulligan als nooit tevoren: wie nog niet overtuigd was van haar enorme veelzijdigheid, kan dat na Wildlifeecht niet meer ontkennen.
Dano sluit af met het meest bitterzoete eindshot van het jaar. Laat u ons weten of u het droog houdt?
Eigen reactie:
De film, Wildlife, gaat over een gezin dat in de problemen geraakt doordat de vader, Jerry, onterecht ontslagen wordt en opzoek moet naar een nieuwe job. Omdat hij niet in de supermarkt wil gaan werken, sluit hij zich aan bij een groep dagarbeiders die iets verderop de bosbranden proberen te blussen. De moeder Jeanette en de zoon Joe blijven achter en gaan een moeilijke weg te gemoed.
Ik vond dit persoonlijk een zeer ontroerende film met zeer goed acteurs en actrices en een zeer goede verhaallijn. De film speelt zich af in de prachtige stad, Montana, die ook zeer mooi in beeld is gebracht door de regisseur, Paul Dano. De emoties van de personages zijn zeer goed uitgewerkt waardoor de film je wel ontroerd.
Ik ben de film gaan bekijken in cinema Palace te Brussel. Het was een leuke ervaring om eens niet in de Kinepolis naar een film te gaan.
De zaal is veel gezellig en knus en bovendien zitten de zetels heel goed. Ondanks deze positieve kenmerken, zaten we toch maar met acht personen in de zaal.
Nog een extraatje, was het prachtige Brussel met de verlichte gebouwen en een gezellige Kerstsfeer met verscheidene kerstmarkten. We zijn ook door de Koninginnegalerij gewandeld die zeer mooi verlicht was. Aangezien het al laat op de avond was, was er ook zeer weinig volk.
Kort samengevat was het een zeer gezellige en ontroerende avond in Brussel.
Een geslaagde uitstap tijdens de kerstvakantie!
0 notes
Photo
‘Wildlife’ te Brussel in cinema Palace
Kerstmarkt te Brussel
Koninginnegalerij te Brussel
Bronnen van het internet
0 notes
Text
Extra culturele activiteit
Serie: La casa de papel.
Naar aanleiding van het kampthema “La casa de papel” bij onze scoutsgroep heb ik in de zomervakantie gekeken naar deze serie. De serie gaat over een zeer grote en goed voorbereide bankoverval. Ik vond deze serie kortweg de beste serie die ik ooit gezien heb. Het thema is zeer leuk en er is een spannende opbouw. Het zijn interessante personages met uiteenlopende karakters, die soms botsen met elkaar.
Ik kijk al uit naar een volgend seizoen van deze geweldige serie.
0 notes
Text
Extra culturele activiteit
MuCEM (Museum van de Europese en mediterrane beschavingen) Marseille:
In augustus tijdens onze vakantie in de Provençe bezochten we het MuCEM in Marseille.
Het MuCEM is een museum gelegen in de oude haven van Marseille. Je hebt er een prachtig zicht op de Middellandse zee. We hebben het museum zelf niet bezocht, maar genoten wel van de indrukwekkende architectuur. Het ganse museum is omgeven door een prachtig, metalen traliewerk waar je door kan kijken. Licht en schaduw spelen een belangrijke rol.
Via een smalle loopbrug kan je het Fort Saint-Jean bereiken.
0 notes
