s3l3na

[s3l3na]

«Δεν θα ‘ναι πάντα Αύγουστος»

Δεν θα φυσάει πάντα ο καυτός μεσημεριανός αέρας, ούτε θα μας βρίσκει πάντοτε το δείλι στις πλαστικές καρέκλες του μπαλκονιού να χαζεύουμε την αποχώρηση του ήλιου. Δεν θα ‘ναι πάντα ξάστερος ο ουρανός ούτε θα μας παρατηρεί ο γαλαξίας της Ανδρομέδας να μετράμε αφελώς τα πεφταστέρια. Οι περσείδες θα περιμένουν την ώρα να στολίσουν πάλι τον ουρανό κι εγώ θα περιμένω εκείνη την ανατολή, εκείνο το ηλιοβασίλεμα, εκείνο το καυτό μεσημέρι του Αυγούστου, να μου φέρει πίσω τη γλυκόπικρη μελαγχολία της στιγμής που δεδομένα έχει ημερομηνία λήξης. Πάντα με τον ίδιο φόβο πως την επόμενη φορά θα είναι παιδικό να μετράω τα πεφταστέρια ή να κλείνω τα μάτια μου όταν τα ενοχλούν οι ηλιαχτίδες το ξημέρωμα. Με τον φόβο πως ίσως μόνη θα χάνομαι την επόμενη φορά στον Αυγουστιάτικο ουρανό. Με τον φόβο πως κάποτε θα πρέπει να αντικρίσω τον ήλιο όσο κι αν τσούζει τις κόρες μου, και ν’ αγνοήσω τα άστρα. Δεν θα ‘ναι πάντα Αύγουστος, και ποτέ δεν θα ‘ναι ο ίδιος Αύγουστος. Όμως, κάθε Αύγουστο, θα τον γεμίζω με την παιδική αφέλεια εκείνης της τελευταίας νύχτας. Θα κλείνω τα μάτια και θα εύχομαι να μην ξημερώσει φθινόπωρο. Θα κλείνω τα μάτια και θα εύχομαι να παγώσει ο χρόνος, σ’ εκείνη τη στιγμή. Σ’ εκείνον τον Αύγουστο.

[s3l3na]

[s3l3na]

Τούτο το μαχαίρι είναι γερά μπηγμένο

Στα πλευρά μου ανάμεσα

Καμπουριάζω απ’ τον πόνο

Παραμιλώ απ’ τον πόνο

Δεν μπορώ να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου

Δεν μπορώ να βγάλω το μαχαίρι ή

Να το σπρώξω βαθύτερα

Βολεύτηκα επί πλέον προσέχω

Πώς κάθομαι πού στέκω πώς

Κοιμάμαι μα ποιος ενδιαφέρεται;

Ο καθένας αγκαλιά με την πληγή του.

Το μαχαίρι-Τάσος Πορφύρης

[s3l3na]

[…]

Έπιασες το χέρι μου και μ’ έμαθες να ισορροπώ στο σχοινί, και να χορεύω πάνω του. Κι εσύ να με κοιτάς με τέτοια περηφάνεια, που ένιωθα πως δεν αξίζω. Πάνω σ’ εκείνο το σχοινί που, αν δεν ήσουν εσύ, θα είχε αγκαλιάσει θανάσιμα τον λαιμό μου καιρό πριν. Μου έλεγες για τα σκοτάδια σου και μ’ έβγαζες απ’ τα δικά μου. Και ένιωθα ξεχωριστή. Ένιωθα τόσο όμορφα που μ’ άφηνες να βαδίζω μαζί σου στο μονοπάτι αυτό. Εσύ να περπατάς με μεγάλα βήματα γεμάτα αυτοπεποίθηση, κι εγώ να τρέχω πλάι σου, σαν μικρό παιδάκι, και τίποτα να μη με νοιάζει.

Κι ακόμα το ίδιο αίσθημα.

[…]

S3l3na

[s3l3na]

«Καλό ταξίδι, φως μου»

«Θα πάω τρεις μέρες να δω τα παιδιά, μαμά. Το σπίτι του Γιάννη είναι μεγάλο, θα μείνουμε όλοι εκεί.»

…

«Να προσέχεις, να ντύνεσαι, και να παίρνεις κανένα τηλέφωνο κι εμάς. Σ’ αγαπάω πολυ.»

«Μην αρχίζεις. Θα προσέχω. Άσε με τώρα, φτάνει, θα χάσω το τρένο.»

«Καλό ταξίδι μάτια μου.»

…

«Μην κάνουμε πάλι τρίμηνο να σε δούμε.»

«Το επόμενο εσύ σε μένα»

«Χαιρετίσματα δώσε στους δικούς σου. Καλό ταξίδι.»

…

«Είμαι στον σταθμό, όλα καλά.»

«Καλό δρόμο πουλάκι μου. Πάρε με όταν φτάσεις. Σ’ αγαπώ πολύ.»

…

23:22

Έκρηξη.

Βαριά σιωπή.

Κραυγές, εκκλήσεις για βοήθεια, πόνος, τρεμάμενες φωνές κι αβεβαιότητα.

Κι ο,τι αγάπησε η μάνα πιο πολύ, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο,τι ο πατέρας είχε πιο πολύτιμο, δεν θα ‘ναι πια κοντά του. Ο, τι περίμενε τ’ αγόρι ν’ αγκαλιάσει, να ξαναγεμίσει ο κόσμος φως, τρεις μέρες μετά, δεν γύρισε πίσω απόψε. Ο,τι η κοπέλα ευχόταν να μην χάσει ποτέ της, το έχασε για πάντα. Εκείνος που οι φίλοι τον περίμεναν να γυρίσει για να βρεθούν ξανά όλοι μαζί, θ’ αργήσει στη συνάντηση.

Η καρέκλα θα μείνει άδεια. Κρύα, σαν το πρόσωπο της κόρης που η μάνα θα φιλήσει τελευταία φορά, φωνάζοντας πως θα ‘ταν καλύτερα να ήταν εκείνη μέσα στο τρένο. Στο τρένο που βρισκόταν ο κόσμος πολλών από ‘μας. Η καρέκλα θα μείνει άδεια, μα θα είναι πάντα εκεί.

Κενό. Κενό στις ψυχές τον ανθρώπων τους. Κενό που άφησαν οι ψυχές που χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν θα γεμίσει. Κενό που κανείς δεν έκανε κάτι για να το αξίζει. Κενό και πόνος.

Ένα βράδυ που στέρησε ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους. Στέρησε απ’ αυτούς τους ανθρώπους τη ζωή. Η κακιά η μέρα, το κακό το βράδυ, η κακιά στιγμή, η κακιά η (Χ)ώρα.

«Καλό ταξίδι, φως μου»

28/02/2023

-s3l3na

[s3l3na]

Χαμένη Ελπίδα

Ελπίδα είναι οι δύο αχτίδες ηλίου ανάμεσα απ' τά μαύρα σύννεφα

Το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή

Η ήρεμη παλίρροια μετά τη τρικυμία

Ελπίδα είναι να ξυπνάω δίπλα σου όταν όλα είναι μαύρα

Η διέξοδος μου στο τιμόνι ενώ η πινακίδα στο δρόμο μόνο για αδιέξοδο με προειδοποιεί

Το χτυπημένο σκυλί που θα σε εμπιστευτεί για λίγη τροφή

Το γέλιο ενός παιδιού που πίσω απ' τή μάσκα μόνο κλάμα ξέρει να κρύβει

Η αγκαλιά από ένα άτομο στο φάσμα που μόνο συναίσθημα λένε του λείπει

Ελπίδα είναι οι πλέον μηδενικοί καρκινικοί δείκτες στις εξετάσεις της μαμάς μου

Η προαγωγή ενός πατέρα στη χαμηλή κοινωνική μας τάξη

Το ψευτορεπο που θα κλέψω για να δω ένα φίλο αντί να ξεκουραστώ

Και ένα ταληρο που θα βρω χορεύοντας μεθυσμενη στο δρόμο

Ελπίδα είναι ��α ανταμείβεται ο κόπος σου

Ίσως όχι αμέσως, μα υπομονή και η δόξα θα ρθει

Έστω λίγη και φτωχή, έστω μικρή και διακριτική

Ελπίδα είσαι εσύ, εκείνη και εκείνος, ίσως και γω

Ελπίδα είναι η ψυχή που παραμένει ελεύθερη με τόσα δέσμια γύρω της

[s3l3na]

“It would be rude not to give her this dance away”

MONA'S WALTZ

Once again, the date was January 24th - my birthday. And once again, I found myself standing in an empty living room, staring at the sixteen candles flickering on top of my cake. As I blew them out for the two-hundredth time, tears streamed down my face, filling the room with their echoes and slowly drowning out the silence. The crying eventually lulled me into a drowsy state, and I found myself drifting off to sleep. But just as I was about to succumb to slumber, the doorbell rang, jolting me awake.

I knew exactly who it was - the witch who had cursed me many years ago. She came to regret her actions, realizing that I was just a little boy who could never harm anyone, except himself.

As I opened the door, she swept into the room with premeditated steps, heading straight for the turntable. As usual, she selected a vinyl record with the inscription "Mona's Waltz - Emortal The Decomposer". With a seductive gaze, she drew me out of my awkward position and pulled me close with a warm caress, causing goosebumps to rise on my icy skin. But there was no time to savor the moment, as the first notes began to play.

As we danced, I couldn't help but feel grateful that she was the only one who remembered my birthday. Her smirk seemed to be saying that I should follow in her footsteps, and so I did, allowing myself to be swept away by the music and her hypnotic charm. It would be rude not to give her this dance away.

[s3l3na]

III.

Έτσι μιλώ για εσένα και για εμένα.

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

να μπαίνω σαν Πανσέληνος.

.

Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα.

[s3l3na]

«Απόψε μην κοιμηθείς, κι αν μπορείς μη με μισείς»

Αύριο ίσως όλα τελειώσουν Αύριο μπορεί να είναι η τελευταία μέρα που την βλέπω Η τελευταία μέρα που την αγγίζω, την φιλάω, η τελευταία μέρα που την κάνω να χαμογελάσει Αύριο ίσως δεν ξημερώσω δίπλα της και ίσως δεν είναι αυτή που θα γεμίσει φως την συννεφιασμένη μου μέρα Αύριο ίσως κοιμάμαι αγκαλιά με κάποια άλλη, ίσως μαγειρεύω σε κάποια άλλη ίσως δω τις ίδιες σειρές δίχως εκείνη Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα χαρτί κενό σε μια ερημωμένη άσφαλτο που το φυσά ο αέρας Καταδικασμένοι να αποζητάμε αξία απ το άτομο που στέκεται απέναντι μας, η καλύτερα, απ το άτομο που επιλέξαμε να ��τέκεται απέναντι μας Το μαχαίρι έχει δυο όψεις, εκείνη του ερωτευμένου και εκείνη του απογοητευμένου Μα απ όποια πλευρά και αν το μπήξεις στα στήθια σου, παραμένει ικανό να σε σκοτώσει Η νύχτα τελειώνει και εγώ γνωρίζω πως ίσως η τελευταία φορά που θα σε δω θα είναι στον ύπνο μου Αλλά σε παρακαλώ άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη Είναι αρκετά νωρίς για να επωμιστώ το βάρος του ρεαλισμού ακόμα Άλλωστε εσύ μου είπες κάποτε, πως μου ταιριάζει του αιθεροβάμονα το βλέμμα…

[s3l3na]

Μα ξέρω ότι τίποτα δεν θα άλλαζα,

και ελπίζω ότι τίποτα δεν θα άλλαζες.

[s3l3na]

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2023

Η ώρα είναι περασμένη. Ανοίγω την κατάθεση αυτή τόσο κοινότυπα και βαρετά. Μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες που το βάρος στο στήθος μου είναι ασυνήθιστα έντονο. Το βάρος όσων με πνίγουν. Όσων προσπάθησα επανειλημμένα να πετάξω στο χαρτί δίχως ιδιαίτερη σύνταξη και στίξη μήπως και καταφέρω να κοιμηθώ έστω για ένα βράδυ, τόσα χρόνια αργότερα. Τόσα φύλλα που πότισαν μελάνι κι αίμα, μα κανένα που να κλείνει με τελεία. Σκέψεις που χάραξα στο χαρτί, μη έχοντας τη δύναμη να τις εκφράσω διαφορετικά. Κείμενα γεμάτα λάθη και ασάφειες.

Που πήγε η τέχνη; Που πήγε η ποίηση και η λογοτεχνία; Ποιος είπε ότι δεν είναι τέχνη αυτό; Δεν είναι τέχνη η προσπάθεια ενός ανθρώπου να ξεφύγει απ' τους δαίμονες του; Τίποτα πιο ανατριχιαστικό απ' το δημιούργημα ενός καλλιτέχνη, ύστερα από το οποίο κατάφερε να κοιμηθεί δίχως εφιάλτες και φωνές. Χωρίς να βρίσκει την σιωπή εκκωφαντική. Χωρίς να βλέπει το άδειο δωμάτιο, γεμάτο τύψεις και μορφές που κάτι του ζητούν. Κι αν το αποτυπωμένο συναίσθημα ενός ανθρώπου δεν είναι τέχνη, τότε τέχνη δεν υπάρχει. Όποιο κι αν είναι το συναίσθημα κι ο,τι μορφή κι αν πήρε.

Και μ' έπεισες πως μπορώ να δημιουργήσω τέχνη, μα τώρα που το κάνω δεν είσαι εδώ να με δεις και να μου πεις πως είσαι περήφανος. Έφυγες και μου άφησες την τέχνη, κι αν κάτι σου χρωστάω είναι αυτό. Θα έδινα τα πάντα με αντάλλαγμα έναν τρόπο να σου ανταποδώσω όσα σου χρωστάω, κι ας ξέρω πως τίποτα δεν τελείωσε εδώ.

Τόσα ποιητικά τοπία αποτυπωμένα με μελάνι, μα το ίδιο συναίσθημα πλανάται κάθε φορά ανάμεσα στις λέξεις. Απελπισία κι αβεβαιότητα. Άγχος κι αστάθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη κατάσταση απ' αυτή στην οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να παρέχει στήριγμα στον ίδιο του τον εαυτό. Κατάσταση στην οποία νιώθεις ξένος στο ίδιο σου το μυαλό, φιλοξενούμενος στο ίδιο σου το σώμα και υπεύθυνος για κάθε φθορά που ωστόσο δεν προκαλείς. Κι έτσι δεν έχεις που να πιαστείς, στιγμές που νιώθεις πως δεν αντέχεις πια εκεί μέσα. Αλόγιστη ευτυχία το να βρει κανείς τον άνθρωπο που θα αποτελέσει το στήριγμά του σ'αυτη την κατάσταση. Αλόγιστη δυστυχία βέβαια το να τον χάσει. Είτε τον έχει ανάγκη ακόμη είτε όχι. Γιατί τον άνθρωπο που στήριξε ένα τόσο ρευστό κι αδύναμο πνεύμα σε μια τέτοια κατάσταση, ποτέ δεν σταματά κάνεις να τον έχει ανάγκη. Ακόμη κι ύστερα απ' την έξοδο απ' αυτή τη δίνη, το δέσιμο με τον άνθρωπο που έπαιξε τον ρόλο αυτό, δεν σταματά να υπάρχει. Και να γίνεται όλο και πιο δυνατό. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, προσφορά με την προσφορά. Γιατί ποτέ δεν χάνεται η επιθυμία να προσφέρει ο ένας στον άλλον σε μια τέτοια σχέση.

Πού φτανει άραγε ο άνθρωπος που αποτέλεσε ο ίδιος στήριγμα για τον εαυτό του; Τι σχέση φτάνει να έχει με το μέσα του, έχοντας πια ξεφύγει απ' την δίνη; Αόριστο το ψυχικό σθένος ενός τέτοιου πλάσματος, που δεν χρειάστηκε κανέναν για να του πιάσει το χέρι και να τον οδηγήσει στην στεριά. Κανέναν να του σκουπίσει τα μάτια όταν θόλωναν απ' τα δάκρυα και δεν μπορούσε να συνεχίσει μπροστά.

Είναι βέβαια μαγικό να αντιλαμβάνεσαι πως ένας άνθρωπος νιώθει τόσο όσο χρειάζεται ώστε να αποτελέσει στήριγμα. Συνειδητά ή όχι. Κι ακόμη κι αν έφυγε, δεν παύει να σημαίνει πολλά. Ποτέ δεν θα πάψει να σημαίνει πολλά. Γιατί η σχέση αυτή είναι ανώτερη από κάθε φιλία ή έρωτα και θα 'ταν άδικο και για τους δύο να ξεχαστεί το γεγονός πως κάποτε υπήρξε. Καθώς, αν υπήρξε, δεν έσβησε και δεν θα σβήσει.

-s3l3na

[s3l3na]

Inexplicably emotional

Proud 🖇️

@emortal23

[s3l3na]

Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων

και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.

Φθορά-Κ.Γ. Καρυωτάκης

[s3l3na]

"ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ"

Ξημερώνει ένατη μέρα του Αυγούστου. Ένατη μέρα του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού και με βρίσκω να τ' αναπολώ πριν καν φτάσει στο τέλος του. Κι αν μαρτυρούσα πως τ' αναπολώ, θα πίστευε κανείς πως στην σκέψη μου μονοπωλούν οι καθιερωμένες έξοδοι, τα μπάνια και οι παρέες. Μα σε ποιον θα 'λεγα πως θα μου λείψουν τ'αστρα και θα το πίστευε;

Τσουχτερός αέρας χτυπά το πρόσωπό μου. Νύχτωσε και η θερμοκρασία έπεσε. Μια ζακέτα είναι ριγμένη κακήν κακώς στους ώμους μου κι ένα τσαλακωμενο πλαστικό ποτήρι στηρίζεται ανάμεσα στις παλάμες μου. Άδειο, μα μυρίζει έντονα αλκοόλ. Τ' αηδόνι επενδύει μουσικά την βραδιά παρέα με τα τριζόνια. Η μπαλκονόπορτα ανοίγει και βγαίνεις εσύ. Βηματίζεις αργά, μα σταθερά, ώσπου φτάνεις πλάι μου και τραβάς μια ξύλινη καρέκλα για να κάτσεις- κάτω απ' τον έναστρο ουρανό. Θέλω να σ' αγκαλιάσω μα φοβάμαι. Κοιτάς το φεγγάρι. Δεν μπορώ να διανοηθώ το πόσο σου ταιριάζει το σεληνόφως που διακριτικά φωτίζει το πρόσωπό σου. Δεν τολμώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Στρέφεις το βλέμμα σου προκειμένου να συναντήσει το δικό μου. Ήξερες εξαρχής πως κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθώ με κάθε δύναμη να κρατήσω πίσω τα δάκρυα, όμως δεν τα καταφέρνω, κι έτσι τα φυλακιζω στα μανίκια της ζακέτας μου και σηκώνομαι απ' την ξύλινη καρέκλα. Νιώθω το βλέμμα σου πάνω μου. Στηρίζω το σώμα μου στα κάγκελα του μπαλκονιού και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Είσαι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο θέλω να μιλήσω. Χρειάζομαι να το κάνω, και ξέρω πως θα μ' ακούσεις.

Γυρνάω πίσω για να κάτσω πάλι δίπλα σου, μα πια η καρέκλα σου είναι άδεια.

"Κουράγιο, θα περάσει" θα μου πεις..

[s3l3na]

HATE III

"I’m going to kill you. For everything you’ve done to me. All the times you’ve made me feel useless and small. For all the times I will never forget. For all the things I can never forgive."

- A Little Boy

[s3l3na]

HATE II

Can you feel me?

I am the pain you desired.

I am the hurt you felt.

I do not feel love.

I do not feel regret.

I feel agony.

I feel pained.

I am your only friend.

I am your only shadow.

I am the only one who stayed.

I am your only emotion.

I am there for you.

I am Hate.

[s3l3na]

HATE

Hate is a funny little feeling, often used in a word to describe minor annoyances.

Not many know how it feels to truly hate someone. To want to rend them to pieces and rip them from your life like a cancer. To kill them and feel their blood on your hands, to wish to see the last light of life leave their eyes as you stand over them.

The saddest part? They never expected you. Why would they? You loved them, they counted on it. But they never knew, you must love someone before you can TRULY HATE THEM.