schotsenscheef

[schotsenscheef]

De laatste

NU OOK MET FOTO’S

Vrijdagochtend.

Mijn laatste uren in Noord-Ierland zijn ingegaan. Mijn laatste nacht al voorbij. Ik kan al opgelucht meedelen dat al mijn spullen in mijn valies zijn geraakt, weliswaar omdat mijn zussen alvast wat kleinigheden mee naar huis hebben genomen. Nu nog hopen dat em niet te zwaar is. Ik ben zelfs al uitgecheckt uit mijn kamer, en hang nu rond in de veel te paarse zithoek van het ho(s)tel. Streepje Aretha Franklin en nog wat koude koffie doabij. Ja, ik drink tegenwoordig veel koffie eigenlijk #levenvaneengeneeskundestudent #zelfdeeffectopmijalsalcoholhihi.

Ik heb nog veuuul te vertellen, want het was een druk verjaardagsweekend! Maar eeeeeerrrst nog wat Iersigheden en UK-dingen! Misschien zijn sommige dingen ook Amerikaans, maar ik ben nog niet in Amerika geweest dus daar kan ik me niet over uitspreken. Sorry als ik in herhaling val, maar ik kan mijn blog niet meer F3-en om te zien of ik er al over geschreven heb. Tumblr doet stom.

*Vergeet zucchini en eggplant, hier noemen ze dat gewoon courgette en aubergine hoooorr. Oeps.

*Hét woord voor decadent = posh.

*De uitspraak van ‘so poor’lijkt een beetje op superb, wat natuurlijk nogal het tegenovergestelde is. #deverwarring

*Heb ik het al gehad over craic? Het is typisch Iers om te vragen ‘What’s the craic’. Dit betekent zoveel als ‘hoe gaat het ermee de laatste tijd’. Ge kunt ook zeggen ‘it is/was great craic’ om aan te geven dat iets plezant is/was.

*Now (nu) spreken ze uit als noi. Schattig.

*Veel gebruikte nicknames voor kinderen: monkey, pet, chicken, pumpkin.

*A rough-and-tumble = een speels gevecht onder kinderen

*Once in a blue moon = zelden

*Enkele veel voorkomende Ierse namen:

Niamh (meisje). Uitspraak: Niieev. #logica

Michael (jongen gelukkig). Uitspraak: Meehawl (op zijn Engels uitspreken) oftewel Mie-h(oa)l (als ge snapt wat ik bedoel).

Aoife (meisje). Uitspraak: iefa. #hoegebruikikzoveelmogelijkklinkersineennaamdieikdantotaalandersuitspreek

*Leggings zijn mega in de mode

*Woorden die ik dagelijks hoor: cross (boos), cheeky (deugnieterig), rubbish (waardeloos), a cuppa (een tas thee), lassie (niet de hond, maar als in ‘meisje’), yous (meervoud van you; bijvoorbeeld ‘Have yous had a nice weekend?’)

Om nog even terug te komen op mijn vorige blogtekst: ik had verteld dat ik Cave Hill had beklommen om de zonsondergang te zien. Ik had ook verteld dat er de laatste tijd nogal veel nieuwsberichten gingen over vermiste personen, moord… Er was al een 10-dal dagen een jongeman vermist, waar honderden mensen naar meehielpen zoeken. Hij werd een paar dagen geleden gevonden door een wandelaar in het Cave Hill gebied. Dood. Geen idee of het een natuurlijke dood was, maaaaaar kans zit er dus goed in dat zijn lijk er al lag toen ik daar aan het wandelen was. Toch een beetje brrr.

Aight, dan kan ik weer verder met de weekbeschrijving. Stagegewijs ben ik nog naar een autismeraadpleging en een ontwikkelingsraadpleging in een ander centrum geweest, en verder de gewoonlijke dingen in het ziekenhuis gedaan. Niks bijzonder. De neurochirurgie raadpleging was wel heel interessant, want door de illegaliteit van abortus worden hier meer kinderen met grote geboortedefecten geboren. Alobaire holoprosencefalie (waarbij de hersenhelften niet gesplitst zijn)? Geen probleem, een plantenleven is ook een leven. Uw hersenen puilen deels uit uw schedel? Geen probleem, gewoon efkes fixen na de geboorte. Ik moet zeggen: dat kind is nu 1 jaar en doet het wonderbaarlijk zeer goed en is ontzéttend schattig. Dus er zijn ook wel successen. In België zou dat kind waarschijnlijk geaborteerd zijn geweest. Ik heb ook mijn feedback en punten gekregen van mijn supervisor. Ik heb niet veel tijd met hem doorgebracht, maar hij heeft me toch goede punten gegeven. Tof van hem natuurlijk. DANKUUU SUPERVISOR.

--- Ik ga even een schrijfpauze moeten inlassen zodat ik mijn voedsel nog kan opeten. Volproppen tot de duizendste. En ook busuren opzoeken, want ik moet 3 bussen pakken om tot Dublin luchthaven te geraken. Ik zal in de bus wel verder schrijven. ---

Allee vooruit, ik zit op bus nummer 2, de 2u durende bus. De bus is nog niet vertrokken maar ik ben me al mateloos aan het irriteren aan een smakkende kerel. Snel muziek in mijn oren steken, zo luid mogelijk. Op bus 1 zag ik deze prachtige affiche: 

#typisch Ierland.

Wat me doet denken aan deze foto. Ik deed gisteren pas voor het eerst de moeite om te lezen wat hier op de plastieken zakjes staat van de supermarkt (normaal pak ik zelf zakken mee hoor!). We weten nu dus wie hier voor al da plastiek in de zee zorgt. Omgekeerde wereld.

Weekendgewijs dan. De zussen zijn me komen bezoeken. Alle 1000. Ze waren woensdag (denk ik?) al geland in Dublin, maar zijn dan vrijdag met de huurauto naar Belfast gereden. In de namiddag kwamen ze aan aan mijn hostel, waar ook zij gingen blijven slapen. Toevallig kwam ik nét naar buiten toen ze arriveerden, en het was natuurlijk een fijn weerzien. Toen iedereen geïnstalleerd was (Lieze bij mij op de kamer, de ander 2 een verdiep lager), zijn we Belfast gaan verkennen. Allee, ik moest niet veel meer verkennen natuurlijk, maar kon dan wel wat gidsen ;D. Weer naar de Victoria koepel, de schuine klok, het Titanic Quarter…

De zussen moesten natuurlijk ook per se naar de lush. Hier en daar ook een pintje klinken pintje drinken, hihi. Vrij laat op de avond moesten we nog eten, dus het duurde even eer we een geschikt restaurant of iets dergelijks vonden. We vonden een bar waar de keuken nog open was. Lieze en ik aten goddelijke burgers. De mijne had raketsla, brie en champignonnen ertussen zitten (als ik mij dat goed herinner), met natuurlijk ook een vlezeke. Scrumptious. Tine en Eline hadden niet echt keuze en moesten het stellen met een slaatje. En frietjes. Nomnom frietjes. Afsluiten deden we elk met een decadente duur genoege cocktail. Tine en ik waren wat teleurgesteld door de grootte (lees: kleinte) van onze cocktail, maar het was wel lekker. Ik deed een wedstrijdje om ter meeste ijsblokjes in de mond proppen met mezelf, en won met een ruime voorsprong.

Toen we de rekening vroegen, bedroeg die maar 34? pond. Ze waren de cocktails vergeten aan te rekenen. Snel betalen en vertrekken, dooeeeggg. Weer mooi wat centjes uitgespaard, hehe.

Zaterdag stond de noordkust op het programma. We reden langs de kust en via heuveltjes (tot groot jolijt)

naar de Carrick-a-Rede touwbrug. De parking aan de brug is een filmlocatie geweest van Game of Thrones.

Voor een schandalige 7 pond ofzoiets per persoon kunt ge de touwbrug oversteken. Hij was veel korter dan ik had verwacht, maar ge kwam dan op een eilandje waar ge efkes kon blijven. We hebben daar dan geluncht – zelfgemaakte brooikes – en van het uitzicht genoten. We vervolgden onze route naar de Giant’s Causeway. Dat zijn die 6-hoekige stenen aan de kust, die ge misschien al eens hebt gezien op foto. Indrukwekkeeeend. Er is een bezoekerscentrum met parking, maar daarvoor moet ge 9 pond betalen, hou u vast – PER PERSOON. Ge kunt dit vermijden door de auto gewoon in de straat vlakbij te parkeren en via een tunneltje naar de stenen te gaan. Wat we obviously hebben gedaan. Er bestaat een mythe rond dat een reus de Causeway weg had aangelegd tussen N-Ierland en Schotland, en nadien weer afgebroken zodat zijn reus-rivaal niet tot bij hem zou geraken. Ofzoiets. Vaaaag. Het is in werkelijkheid een volledig natuurlijk fenomeen, iets met lava en barsten in de stenen, maar zonder vulkaan. Nog vager. Veel kansen voor een fotoshoot waren hier niet omdat het nogal hard regende. Na een wandelingetje tot de top van een naastliggend heuveltje, reden we weer vuts. Onze laatste stop: the dark hedges. Hier is een scene van Game of Thrones opgenomen. Het is een laan met mooie krulbomen. Ik wil zo’n boom later in mijn tuin. We zagen ook een meisje uitschuiven in de modder, traantjes in de ogen tot gevolg. Traantjes bij ons eh, van het lachen. We gingen dan nog iets drinken (geen alcohol, om solidair te zijn met bob Tine) en wat frietjes eten in de taverne van het plaatselijke golfterrein. In de taverne is een van de 10 (denk ik) ‘Game of Thrones’ deuren, die terug te vinden zijn in café’s verspreid over N-Ierland. De deuren zijn gemaakt van hout van de mooie krulbomen, nadat een storm een deel van de bomen had verwoest. Er waren ook dronken vieze oude mannen (golfers natuurlijk) die ons kwamen “vergezellen”. Beetje pedoïstisch aant doen wel. We zijn dan maar zo snel mogelijk weg gegaan. Terug in het hostel lieten we eten leveren en speelden we Head’s up. Hilariteit alom, en er lag meermaals iemand op de grond van het lachen.

Zondag was mama jarig, maar al haar kinderen zaten int buitenland ocharm. Lieze en ik hebben het toch gevierd door taart te ontbijten. 1 pond taart. We reden dan met de auto naar de Mourne mountains (ook wel ‘the Mournes’), meer naar het zuiden van N-Ierland. Absoluut prachtig daar. Het weer zat ook nog eens mee! De wandeling naar boven werd wel eventjes overschaduwd door een astma-aanval van zus selfiequeen (die lickety split een puffer moet fixen) en nadien nog een hyperventilatie/hypoglycemie-aanval van zus gepastehaarkleurvoorIerland. Maar ik noem geen namen. Verder ga ik gewoon de foto’s voor zich laten spreken. #livinglifeontheedgeenzo

We reden verder naar Dublin, waar we sliepen in het hostel waar de zussen eerder die week ook al hadden geslapen. Gigantisch doolhof, maar de muren zijn wel prachtig bekunstineerd. Tegenwoordig is het denk ik verplicht als hostel om een star wars tekening/schildering/graffiti op een muur of deur te hebben. Aaallleszins, we aten in een pizzeria die een uuuuiitgebreide kaart met vegan pizza’s had, maar evenzeer ook veel-vlees pizza’s. Iedereen content dus! En dan op naar een pub, waaaaant ik was bijna jareuuug. We vonden een bar met goeie live-muziek en veel ambiance. Er was een vrouw die heel hard leek op ‘iemand van Beringen’, maar we wisten niet goed wie exact. We namen een afwachtende houding aan terwijl de avond verder vorderde. Om middernacht kondigden de 2-personen band aan dat er ‘iemand’ jarig was, iemand van België. Ik dacht: nooouuu, wie heeft dit geregeld, mijn zussen zijn toch de hele tijd bij mij geweest? OFNIE? Bleek het om een andere Belg te gaan. :p Iemand die bij het groepje van de vrouw stond die we van ziens leken te kennen. Interessant. De zussen waren wel zo schattig om de aandacht van de gitaristen te trekken en te roepen dat ik ook jarig was, en dus zong heel de zaal happy birthday voor ons en zus ikbensterkerdanikeruitzie stak me in de lucht. Mijn verjaardag kon geen betere start hebben. Ik ging de andere Belg (den Dirk) 3 kussen geven, en werd door zijn groep getrakteerd een pint. Ze waren naar het U2-concert geweest. Dit was natuurlijk wel het goede moment om eens te horen van waar de groep Belgen afkomstig was. De meerderheid was van Paal. Kleine wereld. De vrouw die we van ziens kenden, bleek een zwemjuf geweest te zijn in ’t Cupke, dus de kans is groot dat we daar wel eens zwemles van hebben gekregen. We konden niet anders dan dit moment op camera vastleggen. Viesh shpijt toen de band stopte met spelen, maar een slaapje was ook wel welkom. In principe sliepen we op een gemengde kamer in het hostel, maar er waren alleen maar meisjes joepiehoera! Bleek dat er op de kamer NOG een meisje gelijk jarig was met mij. ’s Ochtends bood ze me ‘champagne’ (pak dat het cava was) aan, waar ik met veel plezier op in ging. Ze bood ook cake aan, maar ik wist dat die al een hele dag in een warme kamer had gestaan, dus dat hoefde niet. We deden dan de ‘gratis’ gegidste walking tour door Dublin, maar ze hopen natuurlijk wel op een centje achteraf. Wat we mooi betaalden want het was wel een leuke toer. En het was zowat de warmste dag die ik hier heb gehad, heeeerlijk. Tijdens de toer was er ook een halfuur pauze in een pub. Een Irish coffee later (en weer wat frietjes), ging de toer nog wat verder. In een kathedraal kunt ge naar een gemummificeerde kat en rat gaan kijken, maar dat hebben we niet gedaan omdat het te veel centjes kostte. We zijn na de toer wel nog naar een gratis museum geweest, maar dat was eigenlijk niet héééél boeiend. Iets wat ge in de zomermaanden in Dublin tegenkomt, zijn straatspelletjes om geld mee te winnen als ge ergens in slaagt. Amusant om naar te kijken, maar ge snapt niet dat mensen 10 euro geven om iets te proberen waar iedereen keer op keer grandioos in faalt. Zo was er bijvoorbeeld een fiets waarbij ge naar rechts gaat als ge naar links stuurt en omgekeerd. Ge wint dan 40 euro als ge een afstandje daarmee kunt rijden zonder de grond te raken met uw voeten of op uw bek te gaan. Amusant dus. Omdat Lieze nog geen goedkope B&J’s had genoten hier, gingen we naar de Tesco voor een grote pot. We hadden weer geluk want potten stonden ook in Ierland afgeprijsd. Ik denk dat ze nog 3 euro kostten, maar toen we betaalden bij de self scan kwam er 1,58 euro op het schermke. EEN EURO ACHTENVIJFTIG VOOR EEN GROTE POT EH MAN! FEEST! Ik had me dan genoeg moed gegeten om een tattoo te laten zetten voor mijn verjaardag, om de mooie tijd die ik hier heb gehad voor eeuwig vast te leggen. Ik heb dit nog niet aan mama en papa verteld, dus verrassiiiinngg. Ik denk dat ik em in België nog ga laten inkleuren. Hij lijkt groot op de foto, maar das gewoon het perspectief van de foto, geen zorgen. Nog wat rondgewandel en het standbeeld van Molly Malone zien en eten en cocktails (slechte cocktails helaas, en deze keer moesten we ze wel betalen), en dan was het al tijd voor mij om de bus terug te nemen richting Belfast. 2 uur saaaaai. Maar er was wifi en ik heb gewoon een aflevering van Orphan Black op mijn gsm kunnen kijken joepie. Maar toen viel het internet uit. Thank god was het uitzicht mooi. Thuisgekomen heb ik nog een verjaardagsbad genomen (ja, dat is exact hetzelfde als een niet-verjaardagsbad) en de kaartjes opengedaan die jullie lieve mensjes allemaal hadden meegegeven. Dankuwel!!!

De laatste dagen hier waren er nog 2 dingen om op te focussen:

1) Mijn eten zo goed mogelijk opkrijgen.

2) Mijn fiets verkopen.

1 was niet zo gemakkelijk, want ik had wat inkopen gedaan met het gedacht dat we met de zussen ook wel een keer zouden koken en veel fruitjes zouden eten. De fruitjes vielen uiteindelijk nog wel mee, maar ik moest toch nog een hele watermeloen opboefen op 2 dagen tijd. Goed dat watermeloen zo lekker is. Weetje: als ge watermeloensap invriest, lijkt dit op appelsiensap. OF iemand heeft gewoon appelsiensap op mijn watermeloen gekapt. Maar het oranjige smaakte toch echt wel naar watermeloen.

2 leek heel gemakkelijk, want ik had enkele weken geleden een zoekertje op gumtree geplaatst en meteen veel respons gekregen. Ik had dan ook een koper gevonden die me 40 quid wou geven voor de fiets (wat dus 15 pond meer is dan wat ik ervoor heb gegeven, hehe). Donderdagavond zou hij normaal de fiets oppikken om 19u, maar hij belde om 18u dat hij er pas tegen 20u zou zijn. Allemaal geen probleem, maar dan stuurt hij me – blijkbaar – daarna nog een mail dat hij toch niet komt. JA TOF JONG. Hele avond mailtjes sturen naar de andere geïnteresseerden, terug een zoekertje geplaatst… Uiteindelijk nog iemand gevonden die em voor 30 pond wel wou komen halen die avond. Achja, nog steeds een kleine winst gemaakt dan.

--- Oh boy, ik ben gans misselijk aant worden op de bus. En ik moet weer even focussen op 1, anders ga ik veel curry moeten weggooien en das daar te lekker voor. Ik denk dat ik ondertussen toch wel alles heb verteld. Ik zal sebiet op bus 3, die ook een uur kan duren, nog wel wat aanvullen. ---

Joepie, al op bus 3! Het verkeer gaat heeeeel traag, dus ik hoop dat ik niet te veel ga moeten stressen om op tijd op de luchthaven te zijn. Het zal wel wat sneller gaan eens we het centrum uit zijn. Hopelijk heb ik op de luchthaven wifi om de blog ook effectief te posten. Als ge daar over nadenkt heb ik bijna nog niks anders gedaan vandaag dan blog typen en eten en bussen pakken. Shit, nu zijn er natuurlijk wel 3x zo veel foto’s om uit te selecteren. Ik ben ook nog steeds in de ontkenningsfase dat mijn avontuur er op zit. Straks ben ik in de Ardennen met het gezin (min Cé want die is nog op bivak tussen alpaca’s) en maandag begin ik met mijn volgende stage in Heusden-Zolder. Zie dus maar dat ge de komende 3 maanden niet op spoed belandt als ge van d’omstreken zijt, of ik moet u misschien komen verzorgen. De eerste week ga ik al meteen 2 wachten heb, snif. Het harde leven gaat weer beginnen. Maar ik ben wel blij dat ik jullie allemaal ga wederzien hoor!

--- 1 vlucht en 1 nacht later ---

Het is al ochtend, ook hier in het verre Ardennen. Beetje gek om thuis te komen maar niet echt thuis te komen. Ik had een nieuw vriendinnetje gemaakt aan de gate, en ze fixte dat iemand van plaats wou wisselen zodat we toch een groot deel van de vlucht samen konden zitten. Dan hadden we ook nog vriendjes gemaakt met het ander meiske op onze rij, dus het was wel een jolige vlucht. Helaas wel een beetje vertraging en de paspoortcontrole ging traaaaag en natuurlijk stond ik helemaal vanachter in de rij. Dus het was half 1 toen Tine, Bartemans en ik in het Ardennenhuisje arriveerden. Lichten aan en… SURPRISE, iedereen zat achter de zetels verstopt! Behalve Marne, die vond slapen belangrijker, tssss. Lieze had een mooie Ierse welkom terug poster gemaakt. Ik kreeg zelfs nog taart, en gin. Inclusief kaarsjes en een beroerd gezongen happy birthday (sorry jongens, dit is een eerlijke blog). Cuties <3.

Voila, de langste tekst én de meeste foto’s ooit. Hopelijk hebben jullie wat plezier beleefd aan de blog! xoxoxoxooxoxoxoxoxoxox 

[schotsenscheef]

Cave hill, baby!

[schotsenscheef]

Uitdrukkingen, randomheden, nog meer religie, die Oost-Vlaamse blonde en een schone zonsondergang.

Laten we eerst beginnen met een aantal leuke uitdrukkingen:

Lickety split = onmiddellijk. Voorbeeld: ‘I’m gonna kill that stupid unionist lickety split.’

Happy days = joepie = een goede huidige situatie. Voorbeeld: ‘The clinic (raadpleging) has been cancelled, happy days!’

What a (wee) dote = wat een dotje. Geen voorbeeld nodig denk ik.

I’m roasting/roasted = ik ga dood van de hitst. Wat de Ieren veel vaker zeggen dan ge zou verwachten, omdat ze absoluut niet tegen de hitst kunnen.

Vervolgens vervolg ik graag met volgende info voor mijn gevolg:

vrouwelijke dokters hebben hier de gewoonte hun pen in hun haar te steken, voor hun dot of staart. Zelfs vrouwen boven de 60. Al het personeel gebruikt hier trouwens zwarte pennen, want dat is ‘keuriger’ dan blauwe. Om een of andere duistere reden.

alle liften praten hier. En ik zie het nut er niet zoooo hard van in. Tuurlijk ‘voor de blinden’, maar die liften zijn hier gewoon irritant. ‘Doors opening’ ‘doors closing’ ‘lift going up’ ‘first floor’ ‘second floor’ ‘doors opening’ ‘doors closing’. Aangezien blinden vaak een uitstekend gehoor hebben, denk ik dat ze wel kunnen horen wanneer de liftdeuren open- en weer dichtgaan. En als ze zowel blind als doof zijn, hebben ze toch niks aan een pratende lift.

In de supermarkten ziet ge vaak 2 soorten checkouts: daar waar geen alcohol gekocht kan worden, en daar waar wel alcohol gekocht kan worden. Ik had al verschillende theorieën gehoord wat de reden hiervan was, maar ik heb het dan maar gewoon gevraagd aan de knul achter de niet-alcohol kassa (KIJK, IK KOOP NIET ALTIJD ALCOHOL HOOR). De reden: in de supermarkt werken -18-jarigen, en die mogen simpelweg geen alcohol verkopen. Weer een dwaze regel.

Ze zijn hier niet zo into ‘slaatjes’ voor op de boterham. Ik heb hier nog nergens eiersla of iets dergelijks gevonden. Ik heb daar eens achter gevraagd in de winkel, en de man bekeek me een beetje raar. PAS OP: ge kunt dat wel kopen al gesmeerd tussen 2 bokes, maar een apart potteke is tot nog toe onvindbaar. Mal. In het ziekenhuis merk ik wel dat ze eerder slaatjes (als in groenten met rijst of pasta ofzo) eten als lunch. En als ze dan toch iets kopen voor tussen de boterham in de winkel, is het eerder kaas of vlezekes.

Als ik in bad lig, kan ik de kranen (warm en koud) bedienen met mijn voeten. De hemel.

Naast soda farls en pizzadeeg, heb ik mijn bakkunsten uitgebreid met scones. SCOOOONES <3.

Ik kreeg overlaatst – ik las het de dag na de beruchte 12 juli – een mailtje van de KUL met onder andere volgende ‘regeltjes’ voor studenten in de UK. Spreekt voor zich dat ik alle regels heb gebroken op 12 juli. Oeps. Ook daarna nog hoor. Wa zijn da nu ook voor regels.

Nog een paar woordjes over religie/politiek: ik weet niet meer hoeveel ik hierover al heb verteld, maar om jullie nog meer een idee te geven hoe belachelijk dat hier is:

Ge kunt vaak weten of ge in protestants (unionisten) of katholiek (nationalisten) gebied wandelt/fietst/zijt door te kijken naar de omgeving. Veel straten hebben vlaggetjes van ofwel de UK-vlag ofwel de Ierse vlag. Verder zijn de straatnamen in katholiek gebied vaak ook nog eens vertaald in het Iers (Gallisch).

Soms kijken ze zelfs naar de kleur van de kleren die ge draagt. Zeker rond de 12e juli moet ge oppassen dat ge niet per ongeluk groen draagt (van de Ierse vlag) wanneer ge u in vollenbak unionistengebied bevindt. Tenzij ge in elkaar geslagen wilt worden, dan doet ge wat ge wilt.

Nog wat meer over het ziekenhuisleven

De rest van de week op materniteit is nog interessant geweest, en ik heb enkele ‘babychecks’ kunnen doen, wat eigenlijk de reden was waarom ik in de eerste plaats naar de materniteit moest. Die week was er ook een jongetje geboren die niet bij de moeder mocht/kon blijven o.w.v. allerlei sociale redenen. Of de moeder wou hem niet, of geen idee. Die baby verbleef dan maar enkele dagen in het kantoortje van de vroedvrouwen. Als er een saai moment was, mocht ik kleine Patrick wat liefde geven en vasthouden. Ik had heel erg gehoopt dat ik de hielpriktest mocht doen bij Patrick (en de assistent zei dat het mocht), maar de stomme vroedvrouw vond dat toch wel een ‘te cruciale test om door een studentje te laten uitvoeren’. Ik had bij een prematuur eerder die week zelfs al in de hiel mogen prikken voor een gewone bloedtest, maar HOW, bij de hielpriktest moet ge OOK wel druppels bloed opvangen in een cirkeltje op een kaartje eh man. ZAG ER ECHT KEIMOEILIJK UIT JA, AMAI. Anyways, weer een leerdoel dat ik niet kan halen omdat sommige vroedvrouwen stom zijn. Jammerspijtig.

Terug in het kinderziekenhuis, kreeg ik te horen dat er 2 gevallen van mazelen waren. Ik denk dat ik het in een van mijn Schotlandtekstjes wel heb aangehaald dat ze in Schotland mijn immuniteit voor mazelen/rubella/bof hebben getest en ik niet beschermd bleek te zijn, waarop ze mij opnieuw hebben gevaccineerd. Wat een mazzel, want ik had met 1 van die mazelenpatiënten al contact gehad vóór mijn week op de materniteit. Fun fact: de dokters hadden mij naar die mazelenpatiënt gestuurd toen ze nog niet wisten dat het mazelen was, zodat ik mijn anamnese en klinisch onderzoek kon oefenen. Omdat de mama afwezig was en kindje nogal lastig, heb ik alleen een heel beperkt klinisch onderzoek gedaan. Hier komt ie: ik had mazelen vrij hoog in mijn lijstje van mogelijke diagnoses staan, maar er was nadien geen tijd meer om te vragen aan de artsen of het dat kon zijn, en toen was het plots weekend. Toen ik na mijn week materniteit terug kwam naar het kinderziekenhuis, bleek dat ze toch enkele dagen hebben nodig gehad om mazelen te diagnosticeren bij het kindje. Noouuu. Hier even ook een foto van het kinderziekenhuis, met een mooie ufo als herkenningspunt.

Ok, ik denk dat ik weer ben bijgepraat over ‘voor vorig weekend’. Nog even melden dat Céderic alvast correct heeft gezien dat 1 van de prachtige quizvragen ‘windmolens’ zijn. Het dier is tot op heden nog niet geraden. Slackers. Tip: het is een nog niet uitgestorven diersoort.

Vorig weekend was een heel erg leuk weekend, want ik had zeer aangenaam bezoek. WIE DAN? Het lief? Haha, nee. Zussen? Hanee, die komen deze week. Ouders? Janee eh, die zijn al geweest. Ann-Sophie? Correct! Huh, wie is Ann-Sophie? Een mede-geneeskundestudent van Leuven die woont in Oost-Vlaanderen maar ik eigenlijk pas tegoei heb leren in Mechelen tijdens mijn vorige stage en die zo zot genoeg was om vrijdagavond met het vliegtuig naar Dublin te gaan om daar dan een bus te pakken naar Belfast en dan nog eens een taxi naar mijn hotel en dan zondag in de vroege namiddag dezelfde route terug. We hebben eigenlijk niet bijster veel gedaan, maar vooral véél rondgewandeld in Belfast en natuurlijk bijgepraat. De St George’s market, het Victoria shopping centre met de koepel, Cornmarket, het gebied aan de unief met de rozentuin en andere bloemenpracht, City Hall… kregen zaterdag allemaal hoog bezoek van deze blonde krullenkoppen. Een zelfgemaakte pizza verder hebben we ons ook schuldig gemaakt aan netflix en chill, maar dan letterlijk i.p.v. figuurlijk (ja hoor oudjes, google dat ook maar eens ;D). Zondag zijn we voornamelijk naar Titanic Quarter, inclusief de blauwe vis, geweest. Om de beentjes en ook wat tijd te sparen, en omdat het openbaar vervoer hier viesh shlech is, hebben we ook nog even decadent een taxi genomen tot de busterminal, alwaar Ann-Sophie mij alweer moest verlaten. De taxichauffeur vond dat we moesten wenen, maar daar zijn we veel te stoer voor.

Side note: Ann-Sophie test op deze laatste foto even het ‘piss off’ teken uit. Het is een soort van fuck you hier, maar dan amicaler. 

Maandag en vandaag zijn het echt prachtige zonnige dagen, dus sturen ze mij al wat vroeger naar huis. Maandag was de raadpleging ook gewoon snel gedaan omdat mensen gewoon niet opdagen als het zo mooi weer is. En vandaag dwong de arts mij praktisch om naar huis te gaan en van het uitzonderlijke weer te genieten. Maar hé, hier lig ik dan, de blog te typen i.p.v. in die zon te gaan zitten. Gelukkig is em bijna klaar! Maandagavond ben ik tot aan Cave Hill gefietst (wat verder was dan verwacht en toch wel een halfuur fietsen) om daar dan te voet tot op de top te geraken voor de zonsondergang. Vanuit het hotel of city centre ziet ge namelijk de zon niet echt ondergaan omdat die heuvels in de weg staan. Dus was het al langer mijn doel om op een heldere avond eens een top te beklimmen om de zon fatsoenlijk te zien ondergaan. Ook hebt ge een facking prachtig zicht op de stad en zee vanop die heuvel. Anyways: ik heb de zon zien zakken, hoewel dan niet in de zee. Ik had er een beetje voor moeten heuvel-lopen, maar missie keihard geslaagd.

Ik was duidelijk niet de enige met dat meesterlijke plan, maar dat vond ik niet zo erg. De route ging namelijk een stukje door donker bos, en de terugweg (toen de zon dus onder was) was natuurlijk NOG donkerder. De laatste dagen heb ik nogal veel artikels zien verschijnen over verkrachting, moord en vermiste mensen, dus ik was opgelucht dat er nog andere meisjes-mensen door het bos liepen. De terugweg met de fiets was een beetje zoeken, want mijn gsm was ongeveer plat (mijn oplaadkabel is zodanig kapot dat die zo’n 5% per uur oplaadt) en het was al donker, en ik was in een deel waar ik nog nooit eerder had gefietst. Maar ik kwam de straten van de heenweg uiteindelijk weer tegen en vond de weg terug. Toen zag ik dat de Tesco (supermarkt) nog open was (tot middernacht, fantastisch!) en heb ik ook maar meteen inkopen gedaan.

Ohja, op de heenweg ontdekte ik trouwens deze hidden gem, een zwanenmeer:

Dahaaaaag! xxx

[schotsenscheef]

Return of the sossen

NOOT: Ik stond alweer fameus achter met mijn blog, dus heb ik mijn wederhelft gevraagd om een tekstje in mijn plaats te schrijven. Volgend vertelsel is dus niet 100% zoals de feiten, maar het komt wel aardig in de buurt, danku sliefje! Ik zal kleeiiine correcties schuin tussen haakjes erbij typen.

Het werd weer eens dringend tijd voor een nieuw blogverhaal, en wat voor een! Het was me weer een bewogen week deze week.

Het begon allemaal maandagavond in mijn melkherberg. Zoals gewoonlijk kon ik de slaap weer niet vatten en dwaalde ik doelloos rond door de donkere gangen op zoek naar wat booze om de tocht naar dromeland wat te vergemakkelijken. Ierland being Ierland was dit natuurlijk makkelijker gedaan dan gezegd. In de lokale zithoek vond ik al snel een stelletje ongeregeld van een jaar of 40-50 die op deze prachtige doordeweekse avond een beetje van het leven aan het genieten waren met een lekker flesje wodka (mee wa red bull, en geft die wefkes ok iet) en een paar halve liters Stella, heerlijk (het was vodka met cola light en pintjes Miller, die ene halve liter was van de andere random gozer die ons vergezelde omdat hij een Schot was. Het waren namelijk allemaal Schotten, die 12 juli hier kwamen vieren.) ! Sociaal als ik ben zette ik me er gezellig bij en al snel stond de klok weer enkele uurtjes verder (bij jullie dus enkele uurtjes min 1 natuurlijk). We praatten over koetjes, voetbal en de lotto, over bloemetjes en bijtjes, abortus en onthoofding. Toen de zon plots begon op te komen besloot ik toch maar om gauw onder de wol te kruipen, kwestie van me niet te overslapen de volgende dag, dat zou écht een schande zijn! (het was eigenlijk nog niet eens middernacht.)

Ik had amper mijn tandjes gepoetst en mijn krulspelden ingedaan (ik zat eigenlijk nog gewoon in de zithoek) of er werd alweer op mijn deur geklopt (want de bel deed het weer niet...). Bleek dat een van mijn nieuwe bff forevers het begrip comazuipen naar een heel nieuw niveau had getild, zijnde ongeveer één verdiep lager. Hij was met zijn zatte botten (zijn spreekwoordelijke botten natuurlijk, wie draagt er nu botten in een melkherberg) van de trap gedonderd en lag beneden KO uit zijn achterhoofd te bloeden. Ja lap zeg, kon ik het weer oplossen en EHBO toedienen terwijl de andere helft van Team Perto de ambulance probeerde te bellen (nee, ook DAT moest ik doen.). Uiteraard was dit niet vanzelfsprekend, zo in het Iers, want geen mens die dat verstaat natuurlijk... Maar eind goed al goed, enkele dagen later kreeg ik bericht dat onze Superman het ziekenhuis alweer mocht verlaten. Het tapijt int hotel ziet er helaas nog altijd zo uit:

De daaropvolgende dagen verliepen vlotjes (kater van dinsdag buiten beschouwing gelaten, maar ik mag niet klagen, mijn achterhoofd leek ten minste niet op de Grand Canyon. Hoewel het wel zo voelde) (NIETES ö). Tijdens een van mijn uitjes kwam ik weer een prachtig staaltje street art tegen, alsook een kudde wilde rioolzwanen, prachtige beesten (tussen al dat afval ocharm)!

Woensdag heb ik mijn fietsband geplakt, ging al bij al vlotter dan ik had verwacht (gans trots), ik hoop alleen dat ik hem er niet achterstevoren weer opgelegd heb... Ik heb ook een kleine pizza gebakken, superlekker! Met zelfgemaakt deeg en kip enzo en paprika en kaas en ook nog broccoli (natuurlijk geen kip, maar quorn).

Op donderdag ben in de mall gaan shoppen (tijdens mijn bijna 3u durende middagpauze), zoals op de foto’s hieronder te zien is. Even nog wat toelichting: de betaaltelefoon op de eerste foto begon plots te rinkelen toen ik erlangs wandelde, ik had dan maar opgenomen en ik kreeg daar 1932 aan de lijn, ze wilden hun betaaltelefoons terug... Ook iets wat ze in Nierland hebben en bij ons niet (buiten betaaltelefoons) zijn afprijsbakken met pillen. Van paracetamol tot ibuprofen, drie doosjes voor ne flap! Ik heb uiteraard zo snel als ik kon wat voorraadjes crack en speed ingeslagen. Voor ene pond kunt ge nie sukkelen he en in Bels verkoopt dat gelijk niks. Alleen nog zien dat ik dat langs de douane krijg, maar ik prop het wel stiekem ergens bij in Eline haar handbagage.

Vrijdag was de dag waarnaar ik al zo lang uitkeek, mijn grote liefde kwam me eindelijk bezoeken! Luke <3 (ge weet wel, die bink waarover ik eerder al vertelde en samen romantisch een pizza mee deelde in Schotland en die me naar de luchthaven wou brengen om me nog een laatste afscheidskusje te kunnen geven) kwam vanuit Schotland speciaal naar hier om me nog eens te verwennen. Na de hele dag gezellig hand in hand door de straten van Belfast gewandeld te hebben en alle vier de delen van het Zwanenmeer op te voeren op de lokale schaatsbaan (like what the shit, schaatsen in de zomer), was het tijd om nog eens een pizza te lady-en-de-vagebond’en (we zijn Indisch gaan eten) en lekker ons bedje in te kruipen. ’t Is te zeggen, elk ons eigen bedje, want ik was nog niet helemaal klaar om de grote stap te zetten en mijn goddelijke lijf volledig aan hem te schenken (en gelukkig had ik hier twee bedden op de kamer staan, chanceke).

Maar toen gebeurde het, hij vertelde me dat hij iets moest opbiechten, iets waarvoor mijn liefje in Bels (waarvan ik de naam ondertussen alweer kwijt ben, want Luke <3) me al meerdere keren gewaarschuwd had. Luke bleek een vieze vuile sos te zijn. Ik had het eigenlijk wel kunnen weten, met zijn dwaas brilleke, zijne lege blik en zijn gigantisch lelijk veurheufd... Ik heb hem dan ook snel duidelijk gemaakt dat hij met zo’n dingen niet moet afkomen bij mij, wat denkt die wel niet (hij zei dus dat hij me iets leuker dan gewoon leuk vindt, ondanks dat hij zelf een lief heeft). De ochtend daarop is hij dan ook zonder ontbijt weer naar huis vertrokken (hij heeft wel ontbijt gekregen, I’m not a savage. Eigenlijk zijn we de dag nadien pas gaan (onromantisch) schaatsen) en sindsdien hebben we elkaar niet meer gezien. Hopelijk heeft hij zijn geheim ondertussen ook aan zijn lief in Schotland (in Noord-Ierland) verteld, het zou ongehoord zijn als hij dit voor haar zou verzwijgen. Shout-out naar mijn liefjepiefje in Bels: voortaan zal ik altijd naar jouw wijze raad luisteren en me niet meer in de val laten lokken door dit soort schurken! Loveyou (I do)! <3

De volgende spannende dag was pas woensdag. 12 juli, “The Twelfth”. Op deze speciale dag herdenken de Nieren de ‘Glorious Revolution’ en de overwinning van protestantse keuning Willem van Oranje op Koning James II tijdens de slag aan de Boyne. Dit wordt traditioneel gevierd door het plaatsen van de rechterduim tegen de neus, waarna met de overige vier naar boven wijzende vingers heen en weer bewogen wordt en men zijn tong uitsteekt naar alle katholieken die zich in de buurt bevinden. De katholieken vieren deze hoogdag dan weer door de protestanten terug te treiteren en Franse auto’s te bekleden met Britse vlaggen, zoals op onderstaande foto te zien is. En als er íets is waar protestanten niet tegen kunnen, dan is het wel Franse auto’s die bekleed zijn met Britse vlaggen. Ik denk dat het wel duidelijk is dat de sfeer tijdens zo’n feestdag hier zowel te snijden als licht ontvlambaar is.

Over licht ontvlambaar gesproken: het is hier ook traditie om overal veel te grote kampvuren (bonfires) neer te poten en die dan op 11 juli (of vroeger, voor de mensen die niet meer kunnen wachten om het hele land om zeep te helpen) aan te steken. Eigenlijk een beetje zoals de laatste dag op bivak, maar dan zonder vergunning of toestemming van de brandweer en in het midden van de straat. Jammer genoeg ligt het IQ van de doorsnee kampvuurbouwer hier in Nierland lager dan de hoogte van hun houtberg (afmetingen van houtberg in furlong weliswaar (1 furlong = 220 yards = 3 feet = 12 inches = 2,54 cm, want fuck metrische eenheden)), waardoor er hier en daar al eens enkele ramen van nabijgelegen huizen kapot durven te springen. Deze foto was vanuit mijn kamerraam:

(Om een duidelijker beeld te scheppen heb ik ook even een foto van een nieuwssite geplukt. Dit is écht zoals het eruit ziet vanop de heuvels:)

Het komt er dus eigenlijk op neer dat de gemiddelde feestdag in Nierland bestaat uit optochten in boze menigtes en het zoveel mogelijk irriteren van zoveel mogelijk bevolkingsgroepen die u niet aan staan, en hier en daar een stukske vloai.

(maar de badges met LOL op hun lintjes waren wel om te lachen.)

Gelukkiglijk krijgen alle dokters op 12 juli vrijaf en mag iedereen die een pijntje opgelopen heeft tijdens een optocht of bonfire zijn Darwin award en een plakker gaan afhalen bij de milieudienst op het gemeentehuis. Hierdoor kon ik dus lekker thuisblijven en de hele dag in mijn pyjama herhalingen van F.C. De Kampioenen (ieuw) kijken met op de achtergrond geluiden van loeiende sirenes, Franse auto’s bekleed met Britse vlaggen, geknetter van kampvuren en dood en verderf. Wat kan het leven toch mooi zijn.

(De tijdlijn hier niet helemaal just. Luke is het weekend van de 7e gekomen, daarna waren de zatte Schotten op maandag, en mijn fietsband heb ik geplakt op dezelfde woensdag als de 12 juli optochten.) 

[schotsenscheef]

Religie en velotochten

Een avondje zonder goesting om iets te doen, is een perfecte avond om toch iets te doen: bloggen. Het wordt een blog met loads of pictures, zodat het extra lang lijkt.

Het gaat heel goed in het ziekenhuis. Het is wel een beetje verouderd en er zijn niet veel middelen, maar gelukkig wel nog halloweendecoratie.

Grapje. HAHAHAHAHA. Dit is een oorlogsmuseum, meer daarover verder.

Blijkbaar is er geen wasmachine in het hostel – correctie: er is er 1, maar er hangt een papier ‘out of order’ op de deur, wat blijkbaar codetaal is voor ‘we doen uw was voor u voor 5 pond per waszak’ – dus moest ik een andere oplossing zoeken. Ik kon natuurlijk voor de 5 pond optie gaan, maar het probleem is dat het lang duurt eer mijn waszak vol zit maar niet zo lang duurt eer mijn onderbroeken en sokken op zijn. Back to the basics dan maar: handwasje doen in bad, met het goedkoopste waspoeder dat ik kon vinden. Volgend probleem dat zich stelde: de was drogen. Maar hé, voor alles is een oplossing:

Terwijl de was aan het drogen was, ben ik vrijdagnamiddag naar het CS Lewis Square in Oost-Belfast gefietst. Lewis is de schrijver van de kronieken van Narnia en blijkbaar dus geboren in Belfast. Nessa had me het park aangeraden, maar ik vond het nu niet zo speciaal. Er waren enkele standbeelden van Narnia, maar ze waren niet erg mooi:

De kleerkast was wel wat geslaagder dan de leeuw:

Ook leerde ik in het park dat de leeuw van Narnia blijkbaar Jezus moet voorstellen. Daar zal ik verder maar geen commentaar op geven, buiten ‘noouuuu’. Dichtbij dat park, ligt een nog veeeeeel groter park. Het Victoria park, waar ik meer van heb genoten dan van het Lewis Square. Het park ligt vlák naast de luchthaven, dus laagvliegende vliegtuigen zijn er ook een vaste waarde. Ik heb enkele buitenfitnesstoestellen uitgeprobeerd, maar daar verbrandt ge dus echt geen calorieën mee eh man. Er was wel een mooi zicht op de befaamde Samson en Goliath scheepskranen. Of toch 1 ervan (de rechtse kraan is geen Samson of Goliath):

Ondertussen heb ik die kranen wel al van elke mogelijke hoek gezien denk ik:

Belfast is trouwens ook bekend om zijn vele muurschilderingen. Vrijdag kwam ik deze tegen, en ik vond het wel een mooie omdat het eindelijk eentje was zonder politiek of religie. Oh, wait.

Het avondweer was goed voor Belfast, dus ik ging ook nog een kijkje nemen op Titanic Quarter. Ik dacht dat het daar wel bruisend ging zijn op een vrijdagavond, maar dat was volledig verkeerd gedacht. Bijna niemand te bespeuren. Zonde!

Des te vaker ik naar het gebouw kijk, des te meer zie ik de gelijkenissen met de titanic. Echt, ik meen het. Leuk extraatje: ’s avonds zijn er ineens blauwe lampjes die contouren vormen op de grond. Contouren? Ja, contouren. Van de Titanic en de Olympic. En toen vielen ineens ook de geverfde lijnen op de grond me op, wat een plattegrond bleek te zijn van het dek van de titanic. 

Oef, dat waren de vrijdagfoto’s. Op naar zaterdag, alweer een fietsdag. Vrijdag had ik Oost-Belfast gezien, dus zaterdag was het tijd voor Zuid-Belfast. Stop 1: de botanische tuin. Veel kleiner dan die van Glasgow, maar toch ook wel smooi. En een zeer uitgebreide rozentuin, waar mijn neus wel uren in kon vertoeven. Maar toen zagen mijn ogen dit: 

Grasbowlen. It’s a thing. Volgende keer zal ik de reden achter hun vlekkeloze witte outfitjes eens gaan vragen, want die moet ik jullie voorlopig schuldig blijven. In hetzelfde gebied ligt ook het Ulster museum, alweer gratis. Hoera! Ik leerde er veel over de recente geschiedenis van Noord-Ierland, maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. Het verklaart wel waarom er overal in Belfast muren zijn gebouwd rond enkele straatjes. Niet zomaar muurtjes eh. MUREN. Met prikkeldraad. Ge zou denken dat er een gevangenis achter zit, maar nee. De katholieken vs de protestanten. A.k.a de nationalisten vs de unionisten. Voor de geïnteresseerden: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Troubles. De verdeeldheid leeft hier toch nog vrij sterk. Het is niet moeilijk om in de straten vlaggetjes te stoppen van ofwel Ierland ofwel de UK. Aaaaanyways de coolste dingen in het museum waren een stukje van de maan en fluorescerende mineralen.

Quiztime: welk dier is dit?

Aaaaal deze bovenstaande zaterdag-dingen zijn dus te vinden in 1 gebied: college park. Dichtbij ligt dan ook Queen’s university, waar net mensjes hun proclamatie hadden. Op mijn terugtocht zag ik int centrum dit café:

Het is misschien niet heel duidelijk, maar het heet ‘The Beringer’. Whuuuuttt.

OH WACHT: toch eindelijk muurkunst zonder religie of politiek:

Ik hou van straatkunst.

Zondag was het pas een échte fietsdag. Ik had me voorgenomen naar Bangor te gaan, een kuststadje op 20km van Belfast. Maar ik heb de mooiste i.p.v. de kortste route genomen, dus eerder 30km. Het eerste stukje heen was wel teleurstellen van uitzicht, want het was min of meer autosnelweg. Nérgens bouwen ze hier fatsoenlijke fietspaden, maar blijkbaar wel langs dergelijke wegen.

Gelukkig vond ik al snel mijn weg naar de meer idyllische route naar Bangor. Het pad was vaak smal, waardoor plots opduikende fietsende tegenliggers behoorlijk gevaarlijk konden zijn, maar gelukkig waren er geen botsingen.

Onderweg kwam ik een oorlogsmuseum tegen, natuurlijk ook gratis. Dus ben ik maar even gaan chillen met mijn nieuwe besties:

Bangor is een schoon stadje. Er zijn leuke gekleurde huisjes aan de kustlijn, en er is wel een gezellige sfeer. En het béste toeristisch infocenter ooit. Vooral omdat ik een gratis Bangorzakje en -speldje kreeg.

Er zijn niet zo veel bezienswaardigheden, maar er was een jazzoptreden in het park waar ik met alle plezier naar ging luisteren.

In het park waren er massa’s kooien met ‘speciale’ vogels, van pauwen tot geen-idee. Nog iets typisch Noord-Iers: Game of Thrones zo veel mogelijk in hun voordeel gebruiken:

Na dat fietsen, verdiende ik het wel om iets ‘fatsoenlijk’ te gaan eten. Dus ik bestelde een (ja hoor zusters, veggie) lasagne op restaurant, en dit is wat ik kreeg. Wtf. Ook weer typisch UK. Frit bij alles.

Blijkbaar heb ik nu ook een hond. Ik noem hem/haar Walter. Ik hoop voor haar dat het een hem is.

Ook: touched the sea. Yes.

De terugweg was zowaar nog mooier dan de heenweg, voornamelijk door de ondergaande zon.

Zoals ge kunt zien ook een gevarieerde route, met rotsen/bos/zand/gras/heuvelig/alles.

En dan ook nog dit: Quiztime: wat zie je hier?

Nog een side-note over religie, gezien het de titel van de blog is: als ge naar Belfast (of een andere Noord-Ierse stad) komt, gaat ge gegarandeerd mensen horen preken (of vals zingen) op straat over God. Maar echt op vaste plaatsen op vaste momenten, met een micro enzo. Een van de vaste plaatsjes is aan de primark in Belfast city. Tieners getting brainwashed: check.

Ik ben overigens ook begonnen met mijn eigen broodjes te bakken. Elke avond maak ik een soort van ‘soda farl’ voor de volgende dag. 2 goede redenen heb ik hiervoor: 1) ik ben het fake-brood-in-plastieken-zak meer dan beu 2) soda farls zijn viiieeees goed. Ik moet het maken van een goede soda farl nog een beetje masteren, maar het is alvast snel en gemakkelijk. Meer uitleg daarover als ik een perfect broodje heb gemaakt, maar voorlopig ziet het er zo uit:

Deze week sta ik een week in het andere ziekenhuisje, de ‘maternity’. Het meeste van mijn tijd breng ik door op de neonatal ICU. Baby’s met een hoofd ter grootte van een tennisbal zijn geen uitzondering. Er is niet heel veel echt te doen voor mij omdat het nogal specialistisch en delicaat is, maar het is wel interessant. Meestal. Soms is het gewoon heeeeel saai en valt er niks te beleven.

On a sad note: ik heb vandaag mijn fietsband platgereden. :’(

On a happier note: weet jij de antwoorden op de quizvragen? Ja? Doe je gok via de ‘ask me anything’ (en vraag me gerust anything waar ge nog een antwoord op wilt hebben) en maak kans op een souven-IER.

Doeg.

[schotsenscheef]

Den oversteek

Jahaaa, we zijn in Belfast! Allee, ik eigenlijk. Er is helemaal geen wij.

Zaterdag moest ik afscheid nemen van mijn ‘wee Scottish mom’. Ze was zo lief om me naar de luchthaven te rijden, wat me al weer wat centjes uitspaarde! Hoewel ik zo nodig ook kon terugvallen op Luke voor een ride to the airport.

Anyways: 5 minuten zonder ‘moeder’ en dit gebeurt:

Stomme bagage self check-in. Op deze foto ziet het er niet zo erg uit, maar ik kan u verzekeren dat er 10 dagen na datum nog altijd een gracht in mijn duim zit. Het was het kleinste vliegtuig waar ik voorlopig mee heb gevlogen, kortste vlucht, en Belfast is al helemaal de kleinste luchthaven waar ik ooit ben geweest. Er zijn welgeteld 2 bagagebanden, dat zegt wel genoeg lijkt me. Ik dacht tijdens de vlucht in mijn nieuw boek ‘the 5 side effects of kindness’ te lezen, maar praten met ‘die naast mij’ bleek toch leuker dan lezen. Lezen is zo vermoeiend. Ik denk dat luistercassetjes meer iets voor mij zouden zijn. Voor 2 quid geraakt ge met de bus naar het centrum, en voor nog eens 2 quid naar mijn ho(s)tel. Maar mijn overstap van bussen duurde wel anderhalf uur. Supersaai, saaisaaisaai. Dus ik begon wat rond te wandelen met mijn 2 trolleys en kon mijn tijd verdoen met een praatje met Tony, die van die caféfietsen verhuurt. Toen leerde ik al enkele prachtige wetten van Noord-Ierland: 1) Drinken in gemotoriseerde voertuigen is verboden. Alcohol weliswaar. Oplossing: een caféfiets is niet gemotoriseerd, hoera! (Helaas betekent de wet dus ook geen alcohol op de trein. Daar gaan mijn kansen op bier aangeboden te krijgen op de trein.) 2) Je moet een speciale vergunning hebben om alcohol te mogen verkopen. Omdat dat waarschijnlijk niet zo gemakkelijk was voor hun café op wielen hadden ze deze oplossing: BYOB. (Voor de oudjes: bring your own booze.) Toen ik eindelijk aankwam in het ho(s)tel, bleek dat ze niet wisten dat ik zaterdag zou arriveren. In hun boek stond zondag. Zucht. Gelukkig was het snel opgelost en hadden ze nog welgeteld 1 kamer vrij in heel hun gebouw. Daar heb ik dan tot donderdag doorgebracht, waarna ik eindelijk naar mijn ‘echte’ kamer kon verhuizen. Zie infra voor mijn kamerbeschrijving. Hier alvast een foto van het uitzicht vanuit het hotel.

Eerst even een random weetje voor ik de eerste dagen Belfast begin de reconstrueren: het uur zeggen ze hier (in Schotland en Ierland) anders dan thuis. JA DUH, ZE SPREKEN HIER ENGELS. Maar dat buiten beschouwing gelaten: hun ‘half 10’ is onze half 11, oftewel 10u30. Wat nogal verwarrend is, maar voorlopig ben ik nog nergens een uur te vroeg aangekomen ;-).

Zondag dan: nog geen tijd gehad om inkopen te doen, maar ik had cashewnoten en choco meegenomen van Schotland, dus dat was mijn prachtig ontbijt. ‘Ga dan gewoon ’s ochtendsvroeg even naar de winkel/bakker eh Nele’. AHNEE DA GAAT NIE. WANT: om mensen aan te sporen naar de kerk te gaan, zijn de winkels dicht op zondagvoormiddag. Echt waar. Ze gaan pas open om 13u. Sommige winkels mogen wel voormiddag open zijn, en dat om nog een prachtigere reden: om alcoholiekers te kunnen laten kopen waar ze nood aan hebben. Echt waar.

Na mijn ontbijt ben ik wat gaan ronddwalen door de stad. De city hall is langs buiten alvast indrukwekkend, en ze doen ook gratis rondleidingen binnenin. Dat staat dus zeker nog op de planning. Tegenover de city hall is het welcome centre, waar ik te weten kwam dat het Belfast Titanic Maritime Festival dat weekend aan de gang was. Geen idee wat het festival inhield, maar mijn benen gingen richting Queens Quay en de Titanic Quarter (zie foto). (N.v.d.r.: de titanic werd in Belfast gebouwd, vandaar.) 

Ik moest wel een béétje lachen met dit bordje:

Maar dus: PIRATENBOTEN OVERAL!

Verder veel foodtrucks, zon, een streepje muziek en een gratis maar niet zo lekker dessertje bij een kookdemonstratie. En random entertainment, zoals deze 3 ‘schoorstenen van stoomboten’.

Allee, nog 1 foto van het water:

Mijn verdere stadswandeling bracht me ook nog langs de ‘scheve toren van Belfast’. Eat that, Pisa! Het heet de Albert Memorial Clock en leunt zo’n 1,20m naar een zijkant. Knap architectenwerk? Nee hoor, ze hebben het gewoon op moerasgebied gebouwd.

Maandag begon het echte ‘werk’ dan en werd ik in The Royal Belfast Hospital for Sick Children verwacht. Een heel ziekenhuis pediatrie dus. Uitgezonderd pasgeboren baby’s, want daar hebben ze nog eens een apart ziekenhuisje (de materniteit) voor, naast het kinderziekenhuis. Het is een oud ziekenhuis waar een nieuw deel is aangebouwd. In het oude deel is het meestal te warm en in het nieuwe deel te koud, maar dat zullen we der maar gewoon bij nemen. Ik mag elke dag eigenlijk kiezen wat ik doe. Ze raden aan om ’s ochtends de zaaltoer mee te doen, dus dat doe ik dan maar. De overdracht gebeurt om 9u, dus dat valt weer reuze mee. Om dan nadien naar een meeting of teaching te gaan. Ze doen na de zaaltoer vaak een kleine meeting in de kantine, met een koffietje, om de zaaltoeren te bespreken. Er zijn namelijk meerdere zalen en verschillende dokters gaan die toeren. Dus dan bespreken ze eventuele problemen even met elkaar. Ruim de tijd voor lunch, en in de namiddag kan ik dan een kliniek (raadpleging) meevolgen. Ook operaties meevolgen of naar de materniteit gaan zijn een optie, maar dat zal ik een dezer weken wel eens doen. Maandag 11u is mijn favoriete moment: pulmonary meeting. Koffie, koeken, cake, aardbeien, druiven.. En vandaag zelfs pannenkoeken. Af en toe profiteren mag eh. Wat me ook is opgevallen: Belgian chocolat. In de winkels ziet ge het overal: cookies with Belgian chocolat, Belgian chocolat ice cream (ook altijd het geval in de cremerie), Belgian chocolat cacaopoeier, en vandaag dus pancakes with Belgian chocolat. En ze spreken dat ook effectief uit eh. Niet gewoon: ‘do you want pancakes with blueberry or with chocolat?’, maar die Belgian moet er echt bijgezegd worden. Het lijkt bijna heilig.

Allee, de kamerbeschrijving dan. De kamer is zeker groot genoeg. EN TWEE BEDDEN JOEPIE! Het ene bed ligt wel al vol kleren. Verder een tv, bureau, stoel, spiegel, bureau/tafelding om dingen op te leggen, stoel, rek, groot nachtkastje, open kast met kapstokken, nog een groot nachtkastje met een bijbel natuurlijk, raam, gordijnen, niet-werkende nachtkastjeslamp, matig-propere waterkoker, zakjes met koffie en thee, schilderijtje, chauffage, lichtschakelaars (ook eentje naast mijn bed, hemels), stopcontacten, een quarter dollar van de USA, een pompbak, toilet, bad (hoera, weer een bad), handdoeken, wc-papier, een deur met een veel-te-hoog-voor-mij-om-mensen-op-de-gang-mee-te-kunnen-bespioneren kijkgaatje. Natuurlijk zijn het van die deuren die achter uw gat sluiten, dus het gaat spannend worden of ik er altijd aan ga denken om mijn sleutel mee te pakken. Ik ben er nog niet uit of het i.v.m. deze kwestie een voor- of nadeel is dat de sleutelhanger 15cm lang is.

Door de week heb ik niet veel gedaan op de avonden. 2dehands fietsen opzoeken, koken en mij ergeren aan de Filipijnen. Ik zal ze in deze volgorde even toelichten:

2dehandsfiets: ik heb er 1 gevonden, joepiedepoepie! Voor maar 25 quid deze prachtige herenfiets, handig voor het woon-werkverkeer maar ook voor het woon-verkenverkeer. Vrijdagavond heb ik een mooie maar vermoeiende fietstocht naar de top van een heuvel gemaakt, met dit mooie uitzicht: 

Het was al schemerend/donker toen ik terugkeerde, wat de rit nog wat spannender maakte. Goed jong Belfast, maak maar plots stenen trapkes op uw heuvel. Maar ik heb het allemaal zonder vallen overleefd. De rit op het wegdek was eigenlijk nog wat gevaarlijker waaant geen lantaarnpalen + smalle baan voor 2-richtingsverkeer + soms geen berm om voor verkeer aan de kant te gaan + stoer rijgedrag van sommige auto’s. Hier was wel even plaats om te stoppen en van de verlichte stad te genieten:

Ik had gelukkig fietslampjes, maar dan nog. Niks is hier écht voorzien op fietsers. Ook in de stad: soms maken ze wel een fietspad, maar dat begint en stopt dan abrupt. Of er staan gewoon een resem auto’s op geparkeerd. Dus meestal is het voetpadrijden, maar dan bekijken de voetgangers u weer raar. Pffff.

Koken: de keuken is hier niet geweldig uitgerust. 2 vrij kleine kookpotten, een paar lepels, 1 gigantisch scherp mes, 2 smeermessen en dan nog wat borden en kommetjes. Maar dat is het zowat. Geen patattenmes, geen vork, geen pan… Ik heb dus maar in een rommelwinkeltje wat bestek en 2 glazen gekocht. En sponsjes + afwasmiddel. Het was dus wat plantrekken, maar het lukt wel.

Filipijnen: er zijn 2 irritante Filipijnse vrouwmensen. En ze zijn hier nóg 4 weken. Gewoon suuuuuuuperluid en respectloos, maar wel vriendelijk als ge ze tegenkomt. Mijn eerste kamer was tegenover de keuken, en ze hebben de gewoonte om met luide muziek uuuurenlang in de keuken te zitten. En die luide muziek galmt ook ’s ochtends om 7u door de keuken. Wie mij ’s ochtends wakker maakt voor mijn alarm voor een niet-goede reden, komt in mijn zwart boekske te staan. Proficiat Darling en ander-vrummes-waarvan-ik-de-naam-niet-kan-onthouden. Ik denk ook dat ze 3x per dag rijst eten, en hun rijst palmt 24/24 de rijstkoker in. Ik was dus blij toen ik van kamer kon verhuizen zodat ik niet meer tegenover de keuken zat. Little did I know dat ik verhuisde naar de kamer naast en schuin-tegenover Peppi en Kokki.

Het voorbije weekend was vrij rustig. Vrijdag was het wel een beetje balen dat ik niet op Tine haar verdediging aanwezig kon zijn, maar naar wat ik heb gehoord, heeft ze dat meer dan fantastisch gedaan! Proficiat grote zuster!

Zaterdag heb ik wat rondgefietst en -getaffeld in ‘t centrum. Mijn eerste stop was St-George’s market, waar ge kunst, prullaria en eten kunt vinden. Zowel groenten/fruit/vlees/vis als klaargemaakt eten, zoals een ‘Belfast bap’ (google het maar). En ook live muziek. Daarna ging ik naar het Victoria Square, een shoppingcenter met een glazen koepel als kers op de taart. Van hieruit hebt ge een schoon uitzicht over de stad. Het eerste weekend kon ik niet in de koepel omdat deze afgesloten was wegens ‘extreem heet weer’. Wat zeker niet meer dan 25 graden is geweest. Er waren veel straatmuzikanten aan het optreden, waar ik erg van genoten heb. Ze waren ook nog eens gratis fanta aan het uitdelen, top. Verder straatentertainment waren: 2 ‘African Warriors’ a.k.a. negers die kunstjes doen, een groepje veganisten die met laptops (met hierop beeldmateriaal van slachtpraktijken vermoed ik) een stille actie hielden, een groepje schattige tieners die opkwamen voor dierenrechten, en een groepje tieners met een anti-abortus stand. Allee, ze noemden het pro-life, maar dat komt op hetzelfde neer. Wat me bij mijn volgende Ierse wet brengt: abortus is illegaal tenzij het nodig is om het leven van de moeder te redden. Verkracht en zwanger? Dikke pech. 2 opties om uzelf toch nog te verlossen van een ongewenste baby: naar Schotland of Engeland gaan om de abortus daar te laten uitvoeren OF illegaal pillen bestellen op het internet en thuis een (onveilige) abortus hebben. Ge kunt u wel voorstellen dat mensen hier grote ogen opzetten als ik zeg dat euthanasie bij minderjarigen legaal is in ons land.

Ahja, en zondag heb ik dan ‘gestudeerd’ en ook nog dit:

Vandaag heeft dan de kleine zus haar middelbaar diploma op zak gestoken, waarvoor ook een dikke proficiat kleine zuster!! Die vakantie zal welgekomen zijn! HOERA 3 MAAND VINGERS DRAAIEN! 

Kusjeshartjeslovies aan allen!

[schotsenscheef]

[schotsenscheef]

West Highland Way

[schotsenscheef]

WHW, baby

Snel het vorig weekend op papier zetten vooraleer ik weer hopeloos achtersta.

In de vorige blog kon je het al lezen: ik had vrijdag vrijaf voor ‘een ander leuk weekend’. Dat leuk weekend bestond uit de halve West Highland Way doen a.k.a. 70km hillwalking. Magnifiek en voldoening gevend. Probleem: ik had geen trekkersrugzak mee. Marie stuurde een paar sms’jes en zo was dat probleem al zéér snel opgelost, want een vriendin van haar had er nog een liggen. Vrijdagochtend heel vroeg opstaan om een bus naar Falkirk te nemen, waar ik samen met Marlies en Joost de trein zou pakken naar Tyndrum. Joost is het ex-lief/lief/het-is-ingewikkeld van Marlies. Het zou dus een awkward weekend kunnen worden, maar dat was het absoluut niet.

De treinrit duurde iets minder dan 3u. Op de trein ontmoetten we 2 Belgen, die zo’n 20km meer gingen doen dan wij, maar ook meer dagen hadden om het te stappen. Toffe babbel, en we grapten nog dat ze ons misschien gingen inhalen. Eens in Tyndrum aangekomen (rond half 11), begonnen we meteen aan de trektocht. Bij deze onze startfoto:

Het plan was om toch al 30km te wandelen, zodat we de volgende dagen niet moesten stressen om zondag op tijd aan te komen in Fort William. Voor het vervoer terug hadden we namelijk bustickets, en die bus vertrok om 17u. Onderweg deden we enkele keren haasje-over met een groepje van 4 gepensioneerde Hollanders. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog zo’n wandelingen kan maken, amai! Ze lieten wel hun bagage van hostel naar hostel brengen, maar dan nog: chapeau. We stapten goed door, en leken alleszins toch veel mensen in te halen. Ik kreeg door de rugzak wel wat blauwe-plek pijn aan mijn heupen. In de late namiddag passeerden we een eetcafé, waar we onszelf welverdiend trakteerden op een biertje. En alweer Belgen tegenkwamen. Rond 19u (denk ik, misschien al vroeger) bereikten we ons doel: Kingshouse. Denk nu niet dat dat echt een dorpje is ofzo, eerder een hotel en een handjevol huizen. Niet eens een winkeltje. We vonden een degelijke tentplaats; waar eerder al iemand een vuurtje had gemaakt. We sprokkelden hout uit een naburig bosje, zetten onze tenten op en aten onze van-thuis-meegenomen pasta. Er zijn niet veel stopplaatsen onderweg om eten te kopen, dus alles zelf voorzien was wel nodig. We werden belaagd door midges (kleine bijtende vliegjes), en ik kan u verzekeren dat dat absoluut niet aangenaam is. Het beste wat je dan kan doen, is zorgen dat je kledij zoveel mogelijk van uw huid bedekt, uw ogen en mond dichtdoen en hopen dat er snel wat wind komt of een beetje heen en weer beginnen lopen om zelf wind te maken. Ook vuur drijft hen wat weg, maar ik had mijn briquet in een zijvak van mijn rugzak gestoken waar blijkbaar veel zand in zat. Gevolg: de briquet zat volledig geblokkeerd. Balen. Met wat uitschudden en openpeuteren en veel hoop, kregen we hem terug aan de praat en konden we eindelijk vuur maken. We hadden ook wat schrik dat het hout misschien te nat zou zijn, maar ik had een gazet mee en er groeiden ook wat hooi-achtige planten. Het vuur knetterde dus snel, en de midges gingen andere slachtoffers zoeken. Heerlijk om zo tussen de heuvels met een vuurtje en de ondergaande zon te zitten en gewoon genieten. ‘s Nachts nam ik een paar stenen die rond het vuur hadden gelegen mee in de tent. Heerlijk om de rugpijn mee te verlichten en de voeten op te warmen. Het slaapje was wel niet zo goed en ‘s ochtends moesten we de tenten opruimen in de miezerregen.

Het doel van zaterdag was 1) Kinlochleven bereiken (15 km) en 2) nog een 10-tal km verder wandelen. Zo geschiedde. Kinlochleven is wel een fatsoenlijk dorp, met enkele pubs en winkels. We namen hier dan ook een lange pauze en gingen eentje drinken in de Highland Getaway. Crabbie’s ginger beer raspberry is een aanrader. We hadden zicht op een rivier waar een startpunt was voor 2-persoonsraften en tuben. Ik denk dat bijna 30% faalde en uit hun bootje/band vielen. Hilarisch. Anyways, we wandelden nog een stukje verder, maar er scheen nergens bos in de buurt te zijn. Wel schapen, dus we moesten ook nog eens oppassen dat we onze tent niet tussen de schapenkak opzetten. We vonden grasgewijs een goede plaats voor de tent. Ik ging toch maar eens een klein stukje verder wandelen, en tot ons groot geluk was er een minibosje om de bocht en hadden we alsnog hout, hoera! Mijn rug en heupen deden deze keer geen pijn, want blijkbaar went ge heel snel aan zo’n geval op uw rug. Verder weer dezelfde routine: sprokkelen, tent opzetten, eten. Marlies en Joost begonnen na 2 dagen blijkbaar al te walgen van hunzelf want ze wasten zich in een ijskoud riviertje (met shampoo, arme natuur L). Zij liever dan ik. Helaas begon het ‘s avonds fel te regenen en konden we geen vuurtje maken. Het werd een avond van muziek luisteren in de tent en dutjes doen tot het een fatsoenlijk uur was om te slapen. Het was ook de avond dat ik heb gemerkt dat veel regen + veel wind niet de beste combo is voor de 15-pond tent. Als de ‘muren’ van de tent te hard flapperen, flappert er regen naar binnen. Oplossing: awkward posities innemen om de zijkanten zo strak mogelijk te houden tijdens windopstoten. Zo ongeveer dus: 

Goed dat het ‘s nachts niet te zot had gedaan. Ik had een goed slaapje gedaan en heb dan ‘s ochtends maar het vuurtje gemaakt. Anders was dat hout sprokkelen voor niks geweest. We gingen weer op pad om ons einddoel te bereiken: Fort William. Onderweg kwamen we een ‘tuck shop’ tegen. Basically een onbemand half tentje met wat koele blikjes frisdrank en snacks. En een doos met geld, dus het is wel de bedoeling dat ge zo eerlijk zijt om te betalen.

We waren ongeveer in Fort William toen we gingen lunchen, maar ineens begonnen 2 mannen met trekkersrugzakken achter mij aan te lopen. En dan bedoel ik echt lopen. Ik zag meteen dat het de mannen van op de trein waren, die ons uiteindelijk dus toch nog hadden ingehaald. Ferm! Na de lunch moesten we nog een klein beetje wandelen, om het echte eindpunt te bereiken. Allee, eigenlijk zijn er 2 eindpunten: een origineel, en een nieuw. We hebben ze beide gedaan. Het nieuwe eindpunt is een standbeeld van een moe maar voldane wandelaar op een bankje.

We sloten onze WHW af met een pint en namen dan de bus terug naar Glasgow. Die busrit duurde een tergende 3 uur, maar er was gelukkig compagnie van een Duitse Schotse om een babbelke mee te doen. In Glasgow ging ik nog chili eten bij de Timmies (keeiigoede chili) en dan weer de trein naar huis. Marie pikte me op aan het station (bless her) en verraste me ook nog eens met thee en een scone. De beste scone ooit. Ik was ook een paar blaren rijker. 

Over treinen gesproken: ik heb ontdekt dat er hier een concept bestaat genaamd ‘split tickets’. Het is gek genoeg soms goedkoper om uw route op te splitsen en dus kaartjes te kopen voor de deeltrajecten, dan een rechtstreeks ticketje van begin tot eind. Neem daar ook nog eens bij dat ge ticketjes zonder toeslag op de trein kunt kopen, en zo had ik toch wel wat ponden uitgespaard. Want oooo de trein is hier echt wel duur genoeg.

Dan nog een woordje over mijn laatste werkweek hier in Schotland. Ik had zelf wat klinieken geregeld, omdat onze leerdoelen wat anders zijn dan die van de Schotten. Zo heb ik uitstrijkjes kunnen nemen en veel borsten gecheckt op knobbels. Ik ben 1x zelfs gaan werken toen ik blijkbaar private study had, maar ze waren mij vergeten het aangepaste schema door te sturen. Maar het allercoolste van de week: assisteren bij een keizersnede. De dokter kwam op de zaalronde kijken wie ze kon stelen om haar te helpen, en ze zei: ‘Can I borrow Nele to help with the section?’ JA, JA GE MOOGT MIJ LENEN! Met assisteren bedoel ik niet ‘steriel staan aan de tafel en toekijken’, maar écht assisteren. Misschien is het in Bels niet zo moeilijk om die kans te krijgen, maar hier is het echt geluk hebben als ge dat moogt doen. De rest van die dag was dan weer oersaai. Na de keizersnede ging ik terug naar de dokters van de zaaltoer, maar ze waren net klaar. Dus besloten ze om een koffie te gaan drinken. Daar zaten we dan, een 5-tal dokters gewoon aan het chillen en kletsen. Er vervoegden ons nog 2 dokters, en dat was dan de voormiddag. Soms denk ik wel dat ze hier een rustiger doktersleven hebben dan in Bels. Wat betreft de koffie: die wordt mij altijd getrakteerd. Niet dagelijks, maar toch elke keer als ik een koffiepauze meemaak. Gemiddeld wekelijks misschien. 

Marie was naar een soort lezing van een auteur geweest, en kwam terug met een boek. Niet voor haar, maar voor mij. Het heet ‘the five side effects of kindness’ en ze heeft het zelfs laten signeren door de auteur. Zo lief! Ik ben benieuwd naar de inhoud, want op het eerste zicht ziet het er veelbelovend uit, met referenties naar studies enzo.

Vrijdag had ik een hele dag private study. Ik wou zelf eigenlijk liever nog een kliniek doen, maar er waren er gewoon geen meer. Veel dokters waren op congres of verlof, en de andere 2 studenten hadden de beschikbare klinieken gekregen. Ik moest wel nog naar het ziekenhuis voor mijn 2e MMR-vaccinatie. Fingers crossed dat ik deze keer wel antilichamen aanmaak. ;) De namiddag heb ik gespendeerd met Luke, die zijn laatste examen die dag had gehad. Tortilla soup, de beste nacho’s en natuurlijk weeral bier (ik heb echt geen alcoholprobleem). De Schotten zijn soms wel wat speciaal met hun biernamen. Ik hoop dat er geen echte pony’s in ‘dead pony club’ zat. Dan nog een Ben & Jerry’s s’wich up (mogelijks mijn nieuwe favoriete B&J’s) voor 2,5 pond en de dag was weer compleet.

Ook: netflix is dodelijk.

Nu ben ik me aan het klaarmaken voor de vlieger, want deze avond vlieg ik naar mijn volgende avontuur: Belfast. Ik ga het hier enorm missen. Ik ben zo een gelukzak dat ik hier bij een gezin heb kunnen wonen en me hier ook echt heb thuis gevoeld. Marie, de dochters, de kat, de hondjes, de piano en het jacuzzibad zijn allemaal leuke dingen die ik waarschijnlijk niet ga hebben in Belfast. En netflix.

[schotsenscheef]

Deel 2 van Heleen op bezoek

[schotsenscheef]

Heleen op bezoek, hoera!

[schotsenscheef]

De week van 29 mei: beers, pizza and Heleen <3

Ik was deze blogtekst eigenlijk gisterennacht al aan het typen, maar na echt massa’s typwerk besloot mijn browser dat het een goed moment was om even te crashen. Ik heb zelfs nog zeer nerdig geprobeerd nog wat tekst terug te winnen door een programma te installeren en mijn RAM-geheugen te doorzoeken, helaas zonder resultaat. Vanaf nu ga ik dus braaf eerst in Word typen.

Ik moet toch even goed nadenken wat er in die week allemaal gebeurd is, want het was een drukke en leuke week. Eerst nog even vertellen dat het gezin hier hondjes in huis heeft genomen. Ik weet niet meer welk ras, maar het zijn kleine schattige volwassen hondjes die graag knuffelen en niet al te vaak blaffen. Enige ambetante: ze heten Bailey en Bella. Wat op zijn Schots uitgesproken al best hard op elkaar lijkt. Dan moet ge nog in gedachte houden dan 1 der dochters Hayleigh heet, en ze mijn naam een beetje uitspreken als Nailey/Nayleigh. Ge kunt begrijpen dat er soms verwarring is of er op mij, de dochter of de hond wordt geroepen. 

De week van 29 mei was de laatste week voor de Glasgow en Edinburgh studenten, dus besloten we nog eens op café te gaan. Ook Marlies ging mee om nog wat te socialiseren. Ik heb mijn kennis over Schotse bieren wat verruimd, maar de meeste gewone ‘pintjes’ zijn hier niet zo geweldig. De Stella die ze hier verkopen is eigenlijk niet beter, dus ik ga gewoon Schotse bieren blijven proberen. Er zijn er behoorlijk veel eigenlijk! Ik heb de indruk dat IPA hier wel vrij populair is, wat languit Indian Pale Ale betekent. Wikipedia leert me dat IPA voor het eerst werd gebrouwen in Engeland, dus dat verklaart de populariteit wel deels. Daarnaast zijn het meestal gewoon ook smakelijke biertjes. Anyways: we bezochten een paar bars. De ‘pints’ zijn hier standaard halve liters, dus dat is wel wat opletten wanneer ge u hebt voorgenomen om ‘niet te veel’ pinten te drinken ;-).

Luke en ik sloten de avond nog af met een pizza. Het duurde alleen heeeeeel lang eer we besloten wat we op onze pizza wouden, want we gingen er 1tje delen en onze smaken verschilden toch wat. Uiteindelijk werd het pizza funghi/tikka masala. Tikka masala is over het algemeen belachelijk populair hier. DE BESTE PIZZA OOIT, echt waar. Zalig gebakken bodem, perfecte korst, dikke laag kees, heerlijke combinatie van toppings, groot en enorm zwaar (als in ‘zwaar op de maag’, maar ook gewoon als in ‘zwaar in gewicht’). Met pizza in de hand wandelden we van Falkirk terug naar huis. Stevige wandeling zo laat op de avond, maar dan werd die pizza toch al een beetje weer verbrand ;D. De volgende ochtend zag iedereen er een beetje minder fris uit, maar we hadden teaching ingepland (als ik het mij goed herinner) en dat was wel chill. ‘s Avonds kwam Luke me thuis nog een bezoekje brengen om piano te spelen, Ben & Jerry’s te eten en gewoon nog een babbeltje te doen omdat het zijn laatste avond was. Alweer een toffe avond seg.

Ondertussen had Heleen ook besloten om last-minute een vlucht te boeken naar Glasgow om me te komen bezoeken, HOERA! Perfecte moment om eindelijk eens Loch Lomond te bezoeken, want anders moest ik er alleen naar toe (Marlies had het loch al bezocht toen moeder en vader mij kwamen bezoeken). Heleen kwam zaterdagmiddag aan, dus ik had de trein naar Glasgow genomen. Toen ik het station uitkwam wachtte mij al een leuke verrassing, want om de hoek verscheen een grote massa mensen. Blijkbaar was er een Independence March aan de gang, want de meeste Schotten zijn Engeland kotsbeu. BOE ENGELAND. Er waren een vijftienduizend-tal mensen opgedaagd in kilten, met doedelzakken, met eenhoorns, met Schotse vlaggen... Het gaf me kippenvel en een lach op mijn gezicht. JA, BLIJF IN DE EU, SCHOTLAND!

Heleen arriveerde aan het station en we gingen naar het visitor information centre (wat ik ondertussen maar al te goed wist liggen ;D), gevolgd door een trappenklim in the lighthouse om een uitzicht over de stad te hebben. We waren gepakt en gezakt om te gaan kamperen aan Loch Lomond, dus dat was wel niet zo praktisch met al ons gerief. Om rugpijn e.d. te vermijden, gingen we eens kijken in het station wat de prijzen waren om onze bagage daar achter te laten. Er werd onderscheid gemaakt tussen small/medium and large luggage. De kerel achter de balie keek naar onze kabassen en zei tegen onze verwachtingen in dat hij het ALLEMAAL SAMEN wel in een medium locker kon krijgen. Dat wil zeggen: 1 gewone rugzak, 1 trekkersrugzak, 1 slaapzak, 1 matje, 1 tent. Ik vraag me af wat ze hier zien als large luggage, maar hé, wij waren content want we konden voor een klein prijsje op het gemak Glasgow doorkruisen. AHJA misschien even de tent uitleggen: we hadden geen zin om dure accommodatie te betalen aan het loch, en ik had goedkope tenten in de supermarkt gezien (gotta love Asda). Dus ik kocht een tent (15 quid), een slaapzak (10 quid) en een matje (4 quid) voor maar NEGENENTWINTIG QUID EH (quid = pound = pond)! Ik ga er geen plaats voor hebben in mijn valies, maar dan nog is het een mooie deal.

We bezochten Kelvingrove art gallery & museum, alweer een gratis museum. Echt gigantisch groot en divers. Ik denk dat ge er niet alleen een hele dag kunt spenderen, maar dat ge u ook nog eens een hele dag kunt amuseren daar. Beetje interactief en verdwaalbaar veel ruimtes. We hadden niet zo veel tijd, dus we zijn snel door de interessantste kamers gewandeld. We vervolgden onze tocht naar de University of Glasgow waar het Hunterian Museum ligt. Ik was er ook al geweest met mama en papa, maar toen hadden we niet veel tijd en het is zeker voor medische studenten een cool museum. Het is een vrij klein museum, wat het net zo aangenaam maakt. Overzichtelijk, niet te veel saaie ‘pottekes vanuit een of ander land uit een of andere tijd’, en een uitgebreidere medische sectie. Placenta in een pot, afwijkend foetushartje, oude instrumenten, oude operatietafel, opgezette siamese dier-tweelingen... De universiteit zelf is ook echt een pareltje. Ge treedt binnen, gaat wat trappen omhoog, en komt dan uit op een binnenkoer met grasvelden, dat dus eigenlijk op een dak is gebouwd. Crazy. Tussen de grasvelden staat dan een soort kerkachtige structuur op een ‘underpass’, waarin zich het museum bevindt. Moeilijk uit te leggen, maar het is gewoon cool.

EINDELIJK kon ik naar de Tim Hortons gaan want de eerste Europese Timmies had de dag voordien zijn deuren geopend in Glasgow. Ik ging voor het meest Canadese dat ik kon bestellen: een double double en Timbits. Double double slaat op ‘2 suikerkes, 2 melkskes’ en timbits zijn donutachtige balletjes. Heleen ging voor een iced capp supreme met oreo, zeker een aanrader (moest er ooit een Timmies openen in België. Binnen een jaar of 5 ofzo). We wandelden nog wat random rond door de straten en in parken, en waagden ons voor de verandering aan de Maleisische keuken, nom. Het kan niet elke dag fis hand chips of Indisch zijn. Toen de buiken goed gevuld waren, was het alweer half 10 en moesten we dringend naar het station gezien de luggage-dienst sloot om 22u. We kwamen ruim op tijd aan in het station, maar de luggage-dienst was tot onze verbazing al gesloten. PANIIIEEEKKKK, PURE PANIIEEEKKK. Haha, nee, wij zijn 2 chille mensen en wisten dat de vriendelijke mensjes in Schotland wel iets zouden fixen. Dus een meneertje kwam al snel met de sleutel om onze baggage te bevrijden uit de locker. Blijkbaar was er gewoon wat miscommunicatie (of eerder geen-communicatie) want ze hadden ons niet meegedeeld dat de dienst sloot om HALF 10 ipv 10 uur (zoals op het info-bordje stond). Achjaaa, we hadden onze baggage terug en namen een trein naar Balloch, wat helemaal beneden aan Loch Lomond ligt. Het was al donker toen we arriveerden, wat het wel wat lastig maakte om een goede tent-plek te vinden. Na een uurtje (pure gok) wandelen door het donker kwamen we eindelijk bij een ideale plaats: op het strand aan het Loch. Ik denk dat het nooit écht pikkedonker wordt in Schotland, wat ons nu wel goed uitkwam. ’s Ochtends ontwaken aan het Loch heeft absoluut zijn charmes. Amai!

We wandelden in de voormiddag naar Luss, een suuuuperklein schattig dorpje aan het loch, zo’n 13km ten noorden van Balloch. We hadden de nacht ervoor natuurlijk al een stukje in de juiste richting gewandeld ;-). Helaas lag niet zoooo veel van de route echt langs het loch, maar op de eindbestemming konden we natuurlijk nog genoeg van het meer genieten. Aangekomen was het eerst dringend tijd om eten te kopen, want we hadden eigenlijk ook nog niet echt ontbeten. Er was 1 supermarktje in Luss, dus veel keus was er niet. Scottish rolls met hummus dan maar. Schotland zou Schotland niet zijn, als er niet af en toe een stortbui uit de lucht valt, en natuurlijk moest dat tijdens onze lunch gebeuren. We vonden een schuilplaats(je) in een houten speelhuisje in een speeltuin. Krap, maar droog. Superkrap. Toen het weer wat opgeklaard was, gingen we liggen aan strand. We palmden met ons tweetjes een klein ‘eilandje’ in dat bereikbaar was via dikke takken die het eilandje verbonden met het vaste land. AVONTUURLIJK HOOR. Omdat ze slecht weer voorspelden, besloten we een dagje vroeger dan gepland terug naar mijn thuis te keren. We dachten er aan om de ferry terug te nemen naar Balloch, maar die was ons toch wat te duur. Dus het werd een gewone bus, en dan nog met de trein naar Galsgow, frietjes eten in de blue lagoon (een frietketen) (dé blue lagoon waar Justin Bieber ooit blijkbaar een frietje heeft gestoken OMGGG), stoppen bij Timmies (deze keer bestelden we elkaars drankje van de vorige keer. Ik had een kleine iced capp besteld, en de persoon voor mij een medium. Maar die persoon wou geen slagroom erop en dus kreeg ik hare medium, HOERA upgrade naar een maat groter), dan de trein naar Larbert en met de beentjes naar Stenhousemuir. Een goed slaapje, en dan de volgende dag Falkirk verkennen. Ik had de maandag vrijaf genomen omdat Heleen dinsdag pas terug naar huis ging. Marie had nog een fiets waarvan we de ketting even moesten opleggen en de banden moesten oppompen, en dan kon onze fietstocht beginnen. We gingen naar het Falkirk wheel (dat rad dat boten naar een hoger kanaal brengt) en the Kelpies (die gigantische paardenhoofden). Dan wat rondhangen in het Helix park, en stiekem ook een beetje spelen in de speeltuin daar. Daar zijn we nooit te oud voor, toch? Eentje drinken in Falkirk centrum en Heleen overtuigen van de goedheid van de pizza die ik eerder die week had gegeten met Luke. De kerel achter de toog herkende me nog van enkele dagen geleden en verzekerde me ervan dat ik aaallllee tijd van de wereld mocht nemen om een keuze te maken. Elk een pizza bestellen was uiteindelijk echt te veel, want we kregen er met ons tweetjes maar 1 op. Schandalig zwaar, maar we hadden wel nog een lekkere lunch voor de dag nadien ;-). 

Dinsdag moest Heleen vroeg vertrekken naar de luchthaven. Marie was zo lief om haar aan het treinstation te droppen, en heeft mij dan ook meteen aan het ziekenhuis afgezet. HANDEEUG. Verder was het nog een korte werkweek (pas op, ik ben nu wel al bezig over de week van 5 juni, dus ziet dat ge niet in verwarring raakt) voor mij, want vrijdag had ik ook vrijaf om een ander leuk weekend te doen. Dus 3 dagen werken, chilll. 1 van die dagen ging ik mee met de ‘community midwives’ (vroedvrouwen) op huisbezoeken. Verse mama’s mogen hier 6u na hun bevalling het ziekenhuis al verlaten met hunne kleine, maar ze krijgen de eerste dagen nadien wel dagelijks een huisbezoek, en vervolgens om de 2 dagen enzovoort. Ze worden dus niet aan hun lot overgelaten. Ik arriveerde mooi om 8u50 zoals me verteld was, maar de midwife zei dat ik om 10u mocht terugkomen. M.a.w. nog een koffietje in de zon gedronken, wat altijd welkom is.

Tegen 15u kon ik alweer naar huis, dus het was écht een rustige week. Ik heb ergens die week ook nog een film gekeken met de familie hier thuis, wat ook wel gezellig was. Een film over een hond, waardoor de hondjes hier in het begin wel wat argwanend blaften naar de tv. Good thing they’re so cute.

Noouuu, dit zal wel weer genoeg leesvoer zijn voor jullie. Foto’s volgen ooit, en binnenkort ook een tekstje over het voorbije weekend (wat wil zeggen dat ik bijna ben bijgebeend, yes!). Ik heb ook gemerkt dat ik - zelfs wanneer ik deze blog schrijf - mijn zinnen vaak eerst in het Engels denk. Maar de blog int Engels schrijven, dat zal ik jullie maar niet aandoen zeker? ;D

xoxoxo

[schotsenscheef]

Ons bezoek aan Nele in Schotland… ~By D.M.

(Aanvullingen van Nele in het schuin en tussen haakjes. Zoals dit dus. Dit was het weekend van 20 mei.) Na een vlotte en aangename vlucht landden we in Glasgow. Een shuttlebus bracht ons tot in het centrum vanwaar we op zoek gingen naar ons hotel voor de komende 3 nachten. Redelijk snel gevonden...ingecheckt…een afternoon theetje gaan drinken en Nele oppikken aan ’t station. Het was een blij weerzien en onze zoektocht naar het toerismekantoor kon beginnen. Wel even moeten zoeken(uurtje of 2) (och moeder, overdrijf) want het kantoor was verhuisd en ze hadden dat vergeten te wijzigen op de stadsplannen…amai m’n voeten…Na wat info bijeengesprokkeld te hebben, hebben we maar direct een Schotse klak voor Wim gekocht daar hij de zijne thuis vergeten was (met opzet natuurlijk). Een stevige wandeling gedaan. Mooie foto’s gemaakt aan de universiteit e.a. (en ook de Ashton Lane, wat een supergezellig straatje is dicht bij de unief. In de unief hebben ze ook een cool museum: het Hunterian museum. De naam verwijst naar een of andere crazy dokter die naast een brilliante man ook een alles-verzamelaar was. Vlakbij de unief is er ook de Hunterian Art Gallery vol kunstwerken, en het Mackintosh huis. We hadden geluk want het Mackintosh huis was die dag gratis omdat 1 kamer was afgesloten. Moeder vergeet ook te vermelden dat we niet alles hebben gewandeld, maar we ook enkele ritjes met de schattige metro hebben gedaan. Kleinste metro die ik ooit heb gezien.) en daarna op zoek naar eten... Nele had de tip gekregen om in de universiteitswijk bij een Indiër te gaan eten. Dus wij op pad…Italiaans, Chinees, Libanees, Schots, Turks, Marokkaans, …allesbehalve naar wat we op zoek waren...Na veel vijven en zessen eindelijk nen Indiër. Gezellig restaurant, goed gegeten (veel gegeten) en al bijna slaaptijd. Nog een bezoekje aan het hardrockcafé waar ze Neles leeftijd 3x hebben gecheckt….konden maar niet geloven dat ze 23 is (ik ben nog maar 22). Wij naar ons hotel, Nele naar een hostel in de buurt (ik had de Star Wars kamer). Na het ontbijt een uurtje geduld oefenen bij het autoverhuurbedrijf en daar gingen we. Nele had een tripje naar Loch Lomond uitgestippeld maar het weer was ’s morgens niet geweldig(‘t begon te fiezelen) zodat we besloten om het meer te passeren en eerst richting Glenfinnan te rijden. Het was een 3tal uurtjes rijden dus bij aankomst eerst ’n snackske gegeten in een (oude) ‘railcar’(treinstel)….heel tof (en ook vooral heel lekker! Toasties met zalm enzo.)!Van daaruit vertrok de wandeling over heuvels en rotsen naar ons einddoel…HET VIADUCT UIT DE HARRY POTTER FILM!!!! Het was al een flink eind in de namiddag dus moesten we aan de terugreis beginnen want Wim wilde niet in het donker rijden…links rijden is al erg genoeg! Dus besloten we om Loch Lomond voor een tweede maal die dag links te laten liggen zodat we Nele nog voor donker aan haar gastgezin konden droppen. We hebben tijdens de rit natuurlijk enkele malen een fotoshoot gedaan in de highlands…prachtig (vooral Glen Coe is een aanrader)! Niet te vergeten ook nog de burcht bezocht uit de film (Monty Python and the holy grail). (Daarna nog zoeken naar een plaats om iets te eten, en dit in de mooie stad Stirling. Mooi, maar – zo leerde ik pas later – blijkbaar vol drugsverslaafden e.d. :D Anyways, ik at hier mijn eerste fish and chips, hoera!). Nele gedropt, kennisgemaakt met Mary, sanitaire noodstop en terug op weg naar Glasgow…natuurlijk in de schemering van de nacht…Wim was uitgeput na die vermoeiende dag (enkel Wim??). De laatste dag bezochten we nog een heel tof museum vol met voertuigen en replica van winkeltjes uit vervlogen tijden…knap!  De rest van de reis deden we spijtig genoeg zonder Nele maar was zeker ook de moeite waard.

[schotsenscheef]

Kids these days on a Friday afternoon

[schotsenscheef]

28 mei deel 2 De onderste foto is een goede ‘Waar is Nele’ vindplaat, maar ik ben zo lief geweest een cirkeltje rond mezelf te trekken.

[schotsenscheef]

28 mei deel 1

[schotsenscheef]

27 mei (jaaaa ik sta gans achter)