sevgiliplath

[sevgiliplath]

“Hayatındaki değişikliklerin seni heyecanlandırdığı yaşlardan konfor alanını terk etmenin seni kaygılandırdığı yaşlara doğru giderken”

Yıllar önce büyük bir heyecanla ve gururla oturduğum işyeri masamda belki son haftalarımı yaşıyor oluşumun haklı hüznü içerisindeyim. Bana getirecekleri benden alacaklarından çok daha fazla olmasına rağmen aldığım kararın beni duygulandırmadığını söylemem çok büyük bir yalan olur.

Aslında bir çiçekli yoldan başka bir çiçekli yola doğru sapıyorum, başlarda yolun çiçekli olduğunu fark etmeyecek olabilirim, belki fark edecek ve sevinçle yürüyeceğim ama yolun sonu uçuruma çıkacak, hiç bilmiyorum.

Ama şu yaşıma kadar öğrendiğim bir şey varsa, yol dediğin yürünmek içindir, çiçekli veya engebeli, sonu denize veya uçuruma çıksın, yol yalnızca yürümek içindir. Yürüyeceksin, sonunu göreceksin, belki döneceksin belki devam edeceksin, belki vazgeçip uçurumdan aşağı düşeceksin.

Ama yürümeden bilemezsin. Yola çıkmadan yola çıktığın yerden, yürüdüğün yoldan, varacağın yerden şikayet edemezsin. Yola çık yürü, hiçbir şey olmazsa bile denemedim demezsin.

[sevgiliplath]

Gün batımlarının iyileştirici bir etkisi vardır.

[sevgiliplath]

Yazmak.

Çocukken öfkemi, sevincimi, şaşkınlığımı, kızgınlığımı ve endişemi nereye boşaltmam gerektiğini bilmediğimde bulduğum tek kaçış yoluydu. Kaybettiğim ve benim hayatımın yüzde doksanında yaşamış ama artık burada olmayan insanlara, ileride karşılacağımı umduğum insanlara, hayatımda olan ama aslında istediğim gibi var olmayan insanlara söylemek istediğim ama ağzımdan dökülemeyen tüm sözlerin dökülüp kendini gösterme şekliydi.

Zamanla herkesin yoğun olduğu ve benim de yetişkinliğin kaçınılmaz zamansızlığının içinde kaybolduğum dönemlerde azalarak yok oldu. Bir gün hayatım bir anda değişti ve bana dedi ki: “Sıradan insanların dert ettiği sıradan rutinlere kendini çok kaptırdın, kendine gelmen ve kim olduğunu anlaman, seni gülümseten ve ağlatan şeyleri yeniden hatırlaman gerekiyor. Sen neyi severdin, nelerden nefret edersin, nelere tepkiliydin hatırlaman gerekiyor.” Sonra hatırladım, zor yoldan ama bir yoldan hatırladım. Bırakmak zorunda kaldığım ama bir zamanlar severek yaptığım her şeye yeniden başladım.

Hayatı sevmenin her insan için farklı şekillerde zuhur ettiğine inandım. Benim için yazmak, anlamak, okumak, yeniden üretmek, içimi boşaltmak demek olduğunu anladım. İyi ki de anladım, isyan etmiyorum, farkındalıklarım için şükrediyorum.

[sevgiliplath]

Bu listeyi her gün biraz daha güncellediğim, ekleyip çıkardığım ve her gün baştan sona dinlediğim yetmiyormuş gibi şimdi bu listeye eklemelik önerilerinizi de istiyorum.

Buyurun sohbete.

[sevgiliplath]

Büyük Adam’ların arkasından büyük ağıtlar yakılır.

Yine de sen bilme, bilme hala özlediğimi. Soğuk kış sabahlarında burunlarımız kızarana kadar yürüyüp hiçbir yere varmadan döndüğümüz gecekondu sokaklarını bile aradığımı bilme. Mahalle fırının camında küçük parmaklarımı gezdirirken çatlamış bir cam parçasının elimi kestiği gibi hala yaralandığımda sarmanı beklediğimi bilme. Sigara içerken izmaritinle kül tablasının tek bir yanına özenle topladığın küller gibi, seni toprağın altında bıraktığım gün benden kalan külleri de bedenimin bir yanında topladığımı bilme. Küçük okul çantamla sabah ezanıyla kapına bırakıldığımda sıcacık kollarında ısındığım gibi artık genç bir kadınken bile hiçbir zaman ısınamadığımı bilme. Aşina olduğum yıllarca hiç değişmeyen o evin vitrininde çerçeveli fotoğrafının önünden geçerken dizlerimin bir anlığına bağlarından koptuğunu bilme.

Bilme ki güzel kızının yüreğinde yeri hiç dolmayan bir boşlukla büyüdüğünü, yukarıdan izlediğin yerde o boşluğu dolduracak sevgilerin hayatımın kapısını çalacağını umut etsen de kıyısından köşesinden bile geçmediğini, seni ve şefkatini aramadığım bir gecenin bile geçmediğini, hata yaptığımda hala gökyüzüne bakıp senden özür dilediğimi bilerek beni izleme.

Çünkü biliyor olsan çok iyi bildiğim o uzun kaşlarını çatar, yüzünü karartır, sesini kalınlaştırır derdin, derdin ki "ben seni böyle yetiştirmedim gülgüzelim. ben güçlü bir kadın yetiştirdim." Üstelik yalan da olmazdı, sen güçlü bir kadın yetiştirdin.

Yalnızca şimdi dönüp aynaya baktığımda, bazen, nadiren de olsa bazen güçlü oluşumla gururlanmak değil hayatın görmediğim sivri köşelerinden korkmak istiyorum. Senin kanlı canlı karşımda durduğun, güçlü olmam gerektiğinde kollarında uyuduğum zamanları özlüyorum.

Yine de sen bilme, senin geçip gittiğin benimse her cephede savaştığım şu hayatın çok matah bir şey olmadığını ben biliyorum.

[sevgiliplath]

Bu arada ben bu işyerinde 3 senedir çalışıyorum, şimdi de çıkmak isteyip çıkamıyorum. Hayat biraz da böyledir..

Yarın çok önemli bir iş görüşmesine gireceğim, ayağa kalkıp birden istiklal marşı okumaya başlarım gibime geliyor. Her fav bir sen halledersin sevgiliplath’tir. Gerisi allahu tealayaaa emanet.

[sevgiliplath]

Sürekli değişimde olmak birçoğumuzun işine gelmez. Konfor alanımızın koltukları öyle rahattır ki bize acı verse de canımızı yaksa da alışkanlıklarımızı, alıştıklarımızı bırakmak istemeyiz.

Gel gör ki hayatın değişmez kurallarından bir tanesidir değişim. Değişime direnç göstermek, gürül gürül akan bir nehrin ortasında durup onu durdurmaya çalışmaya benzer. Değişim, tıpkı serin bir suya ilk kez girer gibi bazen üşütür, bazen ürpertir ama gereklidir.

Birileri giderken birileri gelecek, bir şeyler eskiyip yok olurken yeni bir şeyler doğacak, artık eski fikirlerin sana hizmet etmeyecek ve yenilerini edineceksin. Her değişim seni yeni bir güzellikle karşılayacak. Sen değişeceksin; hayatın değişecek. Ve eğer değişimle dans etmeyi öğrenirsen bu devinimden çok keyif alacaksın.

[sevgiliplath]

Bir anda kendi düşüncelerinin içinde kaybolup “ben buraya nereden geldim, aman aman nerelere geldik” diyip çıkış kapısını bulamadığımız ve kuyuya atılan bir taş gibi dibi görene dek kuyunun duvarlarına çarptığınız o sebepsiz panik atalar vardır.

Bu şarkı da tam olarak öyle bir zamanın keşfinin ürünü. Dediği gibi “panik ataklar, ben bittimler, boş yataklar, çaresizler”

[sevgiliplath]

Kanser teşhisi aldığımda en çok üzüldüğüm ve deliler gibi araştırdığım ilk şey saçlarımı kaybedecek olmam olmuştu.

Kemo başlamadan önce, ilaçları almaya başladığımda saçlarımı nasıl kurtarırım diye kanıtlanmamış yöntemler, kürler, saç derisi soğutma başlıkları, takviyeler ne ararsanız kazıdım aklıma. Sonra başka dertlerim oldu tabi, kaybettiğim saçlarım olsun dedim, hayatım değil. Umudumu kaybetmektense birkaç saç teli kaybederimdi, üstelik karizmatik de olabilirdimdi.

Ama insan bir kuyuya düştü mü ayağının altındaki tüm taşlar yakar ya canını, bu da öyle bir şeydi.

İlk fotoğraf saçlarımın dökülmeye başladığı ve ağırlık yapmaması için tamamen kaybetmeden kısacık kestirdiğim günden, ikinci fotoğrafsa tedaviden sonra iyileşmiş ve sağlıklı halimle yeni saçlarıma gülümsediğim günden kaldı.

Kendime mesajım olsun, kaybettiklerinin yerine yenisi gelecek. Şaşıracaksın ama eskisinden de güzeli gelecek, daha güzel gülecek daha güzel parlayacaksın. Hayatının ışığı ve içinin ferahlığı tutunman gereken tek şey, yeniden bir kuyuya düşersen düştüğün yer aydınlıktı ve sen tırnaklarınla kazıyarak yine gün yüzüne çıkacaksın.

[sevgiliplath]

“Ama yalnız bir yaşamda bir başka ruhun sizinkinin yanına damladığı ender anlar vardır, yıldızların senede bir defa yeryüzüne sürünüp geçmesi gibi.”

[sevgiliplath]

İlayda 2020'de kullanmayı bıraktığım Tumblr'a sevdiğim insanı kaybettiğim de Temmuz 2024'te içimde ne kadar saçma his kaldıysa dökmek için gelmiştim. Tumblr da yazdığın "Yeniden dönme ve içimi bu post ile dökme sebebim, yakın zamanda hayatımda neyin eksik olduğunu düşünürken içimi dökebileceğim ve ben içimi döktükçe insanların yüzündeki acıma ve empati ifadelerini görmeyeceğim tek yerin burası olması oldu." satırlarına denk geldiğimde kendi kendime ne kadar da haklı dedim. Buraya ilk döndüğümde takip ettiklerime baktım. Uzun süre paylaşım yapmayanları takipten çıkarken, takibi bırakamadığım nadir kişilerden birisi de sendin. Sanırım güzel paylaşımlarını yapmaya devam etmek için döneceğini hissetmişim. Hastalığını yazmışsın. Geçmiş olsun ve bir daha hiç uğramasın güzel ömrüne.. sevdiğimi İzmir'de bıraktım. Bir daha oralara gelebilir miyim bilmiyorum ama gelebilirsem inşallah bir kahve içebilir hoş sohbetlerine ortak olabilirim.

Selam,

Çok teşekkür ederim benim için olan güzel dileklerine öncelikle, hem kendim için hem de senin için yazmaya devam edecek olmak bile bana iyi hissettirecek. Umarım sana da iyi gelir.

Sevdiğin seni daha güzel bir yerde, daha telaşsız yaşayacağınız günleri bekliyor. Biz de sevdiklerimize kavuşana kadar bu dünyada zaman geçiriyoruz.

İzmir’e geldiğinde çok isterim karşılıklı bir kahve içmeyi, haberdar etmeden gitme🤍

[sevgiliplath]

aşktan çok değer vermenin, kollamanın, hayran olmanın, göğüs germenin, minnettar kalmanın, en çok onun için korkmanın, onunla gururlanmanın peşindeyim.

[sevgiliplath]

[sevgiliplath]

Sabah uyanıp hayatımdaki iyi giden her şeye ve tüm değişikliklere minnettar olmayı öğrendim. Ben pozitiften çok negatife tutunan, depresif yanı ağır basan biriydim. Kendime ve hayatıma teşekkür etmeyi öğrendim. Nefes alabiliyorsak her zaman başka bir olasılık vardır, o kapı her zaman açılır.

[sevgiliplath]

Yaşlandıkça insanın kitap okuma alışkanlığı da köreliyor ama zorunlu çok fazla boş zamanım olduğundan bu sene 34 kitap okumayı başardım. O nedenle birbirimizi influence etmek ve yüreklendirmek amacıyla birkaç hesabımı paylaşayım.

Bu hesabı tamamen kitap profiline dönüştürdüm.

1000kitap sayesinde kitap puanladıkça daha da okuyasım geliyor onu da şöyle bırakayım.

[sevgiliplath]

güncelleme

Herkese yeniden merhaba,

Burada olmadığım çokça uzun zamanda hayatımda neler oldu, neler olmadı anlatarak başınızı ağrıtmayacağım. Kısaca özetlemek gerekirse; içinden çıkılamaz bir yetişkin hayatı, bolca koşuşturmaca ve sınanmalarla dolu bir iki yıl geçti.

Yeniden dönme ve içimi bu post ile dökme sebebim, yakın zamanda hayatımda neyin eksik olduğunu düşünürken içimi dökebileceğim ve ben içimi döktükçe insanların yüzündeki acıma ve empati ifadelerini görmeyeceğim tek yerin burası olması oldu.

Çok yakın bir geçmişte, yani Ekim 2023'te kanser teşhisi aldıktan sonra geçirdiğim zorlu ve amansız o bir yılda içimden nelerin eksildiği veya neleri görmemi sağladığını anlamam biraz zaman aldı. İsyan etmek, mücadele etmek veya salıvermek arasında gidip geldiğim ince çizgilerde; hasta yatağım olan aile evindeki kütüphaneyi karıştırırken raflar dolusu fanzinler ve dergilerde, altını çizdiğim kitaplarda hep aynı İlayda'yı buldum. Okumayı ve her şeyden çok da yazmayı seven o kızı özlediğimi fark ettim. Burada bağ kurduğum ve haberim olmadan benimle bağ kuran onlarca insana bu satırları yazarken bile kendimi çok daha iyi hissettiğimi fark ettim.

Benim bundan sonra dökmeye çabalayacağım içimi yeniden okumak isterseniz, buralardayım.

Not: Artık kanser değilim, fakat koruma tedavisindeyim. Yakın zamanda aranızdan ayrılacak değilim, korkmayın :)

[sevgiliplath]

Yarın çok önemli bir iş görüşmesine gireceğim, ayağa kalkıp birden istiklal marşı okumaya başlarım gibime geliyor. Her fav bir sen halledersin sevgiliplath’tir. Gerisi allahu tealayaaa emanet.