soireenoir-blog

[soireenoir-blog]

Έθνος. Μέρος φαντασιακό. Γένους θηλυκού. Κυρίως. Ενικού αριθμού. Το ένα και μοναδικό ελληνικό έθνος, μια μεγάλη, ετεροκανονική οικογένεια.

Ως πατέρας, το έθνος, έχει σώμα αρρενωπό. Πειθαρ��εί, προστατεύει και θυσιάζεται με ανδρεία στο όνομα της πατρίδος. Και ως μητέρα, το έθνος, έχει σώμα θηλυκό. Πρέπει να προστατευτεί, να πειθαρχηθεί, να παραμείνει αφοσιωμένο στο αναπαραγωγικό του καθήκον∙ να γεννά έλληνες.

Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, δεν αποτελούν μονάχα ρητορικά σχήματα κενά νοήματος αλλά αναπόσπαστο κομμάτι εθνικών Λόγων που επιδρούν πραγματικά πάνω στα εμπλεκόμενα σώματα, ιδιαίτερα στα γυναικεία. Η εμπειρία της αληθινής γυναίκας ταυτίζεται με την μητρότητα, η αναπαραγωγικότητά της καθίσταται ζήτημα εθνικού ενδιαφέροντος και ως εκ τούτου το σώμα της βρίσκεται υπό συνεχή επίβλεψη. Την ίδια στιγμή, οι άντρες προκειμένου να κριθούν ως άξιοι συνεχιστές ενός περήφανου έθνους, οφείλουν να αποδεικνύουν καθημερινά την αξία της κανονιστικής τους αρρενωπότητας. Όσες και όσοι δεν συμμορφώνονται στα παραπάνω πρότυπα προδίδουν την πατρίδα τους , λησμονούν τις αρετές του φύλου τους.

Αφηγήσεις σαν την παραπάνω, μας υπενθυμίζουν πόσο ασφυκτιούμε μέσα στο έθνος και την πατριαρχία και δεν μπορούμε παρά να δηλώνουμε ευθαρσώς :

Αν η ελλάδα είναι μια μεγάλη οικογένεια είμαστε περήφανα η ντροπή της.

Nation. An imagined place. Female genus. Mainly. Singular. The one and only Greek nation, a large, heteronormative family.

As a father, the nation, has a masculine body. He disciplines, protects and sacrifices himself with bravery, in the name of his motherland. And as a mother, the nation, has a female body. She must be protected, disciplined and stay fully committed to her reproductive duty; giving birth to Greeks.

Narratives like the above are not only rhetorical schemes of meaningless voids. They are  inseparable pieces of the National Discourse that affects, to a great deal, the bodies involved, especially the female ones. The experience of the true woman is identified with motherhood, her reproducibility is an issue of national importance and therefore her body must be under constant supervision. At the same time, men, in order to be deemed as worthy successors of a proud nation, must project the value of regulatory masculinity on a daily basis. Those who do not conform to the above standards betray their homeland, they disregard the virtues of their gender.

Narratives like the above  remind us of how much we suffer within the nation and the patriarchy, and we can only boldly  declare:

If Greece is a big family, we are proud to be its disgrace.

[soireenoir-blog]

[soireenoir-blog]

Flyers αντι - εθνικού καλέσματος

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ *

*και όταν λέμε Μακεδονία, εννοούμε ακριβώς εκείνο το μικρό κρατίδιο λίγο πάνω απ’ τη Φλώρινα και τα γραφικά της χωριά. Ένα κρατίδιο για του οποίου την επονομασία δε μας πέφτει καθόλου λόγος, μιας και αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο τα εθνικά συμφέροντα εντός ή εκτός συνόρων μπορεί να ταυτίζονται με τα δικά μας.

Σε κάποιους άλλους όμως, φαίνεται να πέφτει λόγος. Και πολύς μάλιστα.

Στο ελληνικό κράτος, ας πούμε, πέφτει λόγος, από τη στιγμή που απειλούνται ορισμένα εκ των συστατικών στοιχείων που αποτελούν την πεμπτουσία του εθνικού μας μύθου.  Ενός μύθου ο οποίος γεννήθηκε επιτακτικά και από το μηδέν μαζί με τη δημιουργία του ελληνικού έθνους – κράτους κάπου στα μέσα του 19ου, χτίστηκε σταδιακά σε βάθος δύο αιώνων και νομιμοποιήθηκε απόλυτα από όλους τους μηχανισμούς που μπόρεσε να επιστρατεύσει το εν λόγω έθνος. Από την εκκλησία και την άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν εκπαίδευση. Από την καταστολή των τοπικών ιδιωμάτων και την βίαιη εθνοκάθαρση ολόκληρων περιοχών. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις καλλιτεχνικές περσόνες που τελειοποίησαν την εθνική μας προπαγάνδα. Και φυσικά, από την εθνική ιστοριογραφία, η οποία ασκώντας το μονοπώλιο παραγωγής γνώσης και αλήθειας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτά που ήδη γνωρίζαμε: το ένδοξο παρελθόν των ελλήνων, το καθαρό τους αίμα, την ομοιογένεια του ελληνικού έθνους, το αίσθημα του συνανήκειν, την ορθόδοξη πίστη και τα λοιπά κλισέ.

Στο ντόπιο κεφάλαιο, επίσης πέφτει λόγος. Από τη μια, γιατί τα τριγύρω κρατίδια οφείλουν να θυμούνται τη θέση τους στη ζούγκλα που ονομάζουμε βαλκάνια, ώστε οι ελληνικές μπίζνες να κερδοφορούν ανενόχλητες μπαινοβγαίνοντας από κράτος σε κράτος, σε αναζήτηση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού ή του πιο προσοδοφόρου ντιλ. Απ’ την άλλη - εντός των συνόρων αυτή τη φορά - σε μια τέτοια περίοδο κρίσης και αναδιάρθρωσης η αναβίωση των πατριωτικών ενστίκτων και η επακόλουθη εθνική συσπείρωση αποτελούν έναν πρώτης τάξεως αντιπερισπασμό. Έναν αντιπερισπασμό που δημιουργεί μερικούς εξαιρετικά βολικούς εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, απέναντι στους οποίους οφείλουμε λέει να συσπειρωθούμε αφεντικά και εργαζόμενες, παραμερίζοντας τις όποιες μεταξύ μας διαφορές, αφού στην τελική «όλοι έλληνες είμαστε ρε παιδιά».

Στους αγανακτισμένους πατριώτες και τους έλληνες λεβέντες, μαντέψτε: πάλι πέφτει λόγος! Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στα τέκνα της Χρυσής Αυγής και τους εκάστοτε ακροδεξιούς παρατρεχάμενούς τους, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την επικαιρότητα προκειμένου να προτάξουν τις εθνικιστικές τους μπούρδες. Μιλάμε για τον κάθε Έλληνα που ξεχειλίζει από εθνική περηφάνια. Γι’ αυτόν που πανηγύρισε ξέφρενα τη νίκη στη γιουροβίζιον, τη γειτόνισσα που δάκρυσε από συγκίνηση όταν «πήραμε το γιούρο»,  για όσους και όσες ανατρίχιασαν στη θέα και μόνο της ολυμπιακής φλόγας πίσω στην «πατρίδα» της. Μιλάμε για όλους τους παραπάνω κι ακόμη περισσότερους, που στα χρόνια που ακολούθησαν, συμμετείχαν στα πογκρόμ του 2004. Για όσους συγκάλυψαν απροκάλυπτα το βιασμό μετανάστριας στην Αμάρυνθο. Για όσους ναύλωναν πουλμανάκια για μονοήμερες διακοπές στα καζίνο και τα μπουρδέλα των Βαλκανιών. Και για όσους κοιμούνται καλύτερα τα βράδια, γνωρίζοντας ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες βρίσκονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έξω από το οπτικό τους πεδίο.

Στην ελληνική κοινωνία, το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο λοιπόν, δηλώνουμε ότι οι εθνικές τους φαντασιώσεις είναι ο δικός μας εχθρός.

[soireenoir-blog]

Ανάληψη ευθύνης / τηλεφωνικό σαμποτάζ αλληλεγγύης στην κατάληψη Tερμίτα

 Πώς να εκκενώσετε μια κατάληψη σε τρία απλά βήματα

(συμβουλές για καλοθελητές)

Βήμα πρώτο: Υποσχεθείτε πως το κατειλημμένο κτίριο θα αντικατασταθεί από ένα νέο,  σύγχρονο, καινοτόμο και ζωτικής σημασίας έργο. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν τόσο καιρό  η πόλη, η τοπική κοινωνία, οι φοιτητές - αλλά δεν το ήξεραν. Ένα καινούργιο σχολείο για τα παιδιά μας. Ένα υπερσύγχρονο Mall για τα ψώνια μας. Αναβαθμισμένες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις για να μην ξενιτεύονται τα λαμπρά μυαλά μας. Ένα πρωτοποριακό μουσείο για να κάνουν ανενόχλητοι οι καλλιτέχνες μας τα ινσταλέσιά τους. Χρήσιμη συμβουλή: μη χολοσκάτε αν τα παραπάνω δεν συμβούν ποτέ και ο πρώην κατειλημμένος χώρος παραμείνει ένα μάτσο γκρέμια. Κρίση έχουμε άλλωστε[1].

Σε περίπτωση που το πρώτο βήμα δεν είναι αρκετό, συνεχίστε στο δεύτερο. Εναλλακτικά,  πηγαίνετε κατευθείαν στο βήμα τρία.

 Βήμα δεύτερο: Πείστε τους γύρω σας πως οι καταλήψεις είναι εστίες μόλυνσης, ανομίας και διακίνησης ναρκωτικών όπου φωλιάζουν βδελυρά τέρατα, ανθέλληνες, έκφυλοι και ανερχόμενοι τρομοκράτες και με την ύπαρξή τους απειλούν να διαφθείρουν τα χρηστά ήθη και να διασαλεύσουν την έννομη τάξη. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει και δημιουργήστε το προφίλ του εσωτερικού εχθρού που προτιμάτε! Χρήσιμη συμβουλή: Σε περίπτωση που κολλήσετε κάπου, μπορείτε πάντα να απευθυνθείτε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που έχουν μακρόχρονη πείρ�� σε τέτοια ζητήματα.

 Βήμα Τρίτο: Οργανώστε προσεκτικά το σχέδιο σας, κινητοποιώντας όλους τους απαραίτητους μηχανισμούς: τις πανεπιστημιακές αρχές, το ��ήμο, τις εταιρίες κατεδάφισης, τα τοπικά ΜΜΕ και, φυσικά, όσο περισσότερες αστυνομικές δυνάμεις μπορείτε να επιστρατεύσετε. Απαραίτητο συστατικό για την επιτυχία του σχεδίου είναι το να μείνει μυστικός ο ακριβής χρόνος εκκένωσης. Χρήσιμη συμβουλή: Προτιμήστε τις νυχτερινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες ή την περίοδο του καλοκαιριού, μακριά από τα περίεργα βλέμματα των γειτόνων ή τυχόν συμπαθούντων.

 Προσοχή! Οποιοδήποτε βήμα της παραπάνω διαδικασίας υπάρχει πιθανότητα να παρεμποδιστεί από εξωγενείς δυνάμεις. Έχετε πάντα κατά νου ότι οι καταλήψεις έχουν φίλους και φίλες, συντρόφους και συντρόφισσες και αυτή τη στιγμή που εσείς καταστρώνετε μεθοδικά το σχέδιό σας, εκείνοι μηχανορραφούν εναντίον σας επικαλούμενοι ένα αξιοπερίεργο πράγμα, που αποκαλούνε «αλληλεγγύη».

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του πράγματος που ονομάζεται αλληλεγγύη λοιπόν - και συμπληρωματικά στις κινήσεις που έχουν συμβεί σε αρκετές πόλεις της ελληνικής επικράτειας ως στήριξη στο ανοιχτό κάλεσμα της κατάληψης Τερμίτα - καταθέτουμε κι εμείς την δική μας ενόχληση προς τους κάθε λογής επίδοξους κατεδαφιστές.

Κατά τη διάρκεια του Σεπτέμβρη, ενός μήνα που η πόλη βρίθει από απεγνωσμένους φοιτητές και φοιτήτριες σε αναζήτηση νέας κατοικίας, επιλέξαμε να γεμίσουμε τους τοίχους της πόλης με πλαστά ενοικιαστήρια διαμερισμάτων σε τιμή ευκαιρίας, «λό��ω μετακόμισης». Τα τηλέφωνα επικοινωνίας όμως, αντιστοιχούν σε τρεις από τους βασικούς συντελεστές της επικείμενης κατεδάφισης της κατάληψης Τερμίτα, στην πόλη του Βόλου: του πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, του ιδιοκτήτη της αναδόχου κατασκευαστικής εταιρίας και της τοπικής φυλλάδας «Ταχυδρόμος».

Δεν θεωρούμε φυσικά ότι οι συγκεκριμένοι τρεις είναι οι μοναδικοί υπαίτιοι σε κάθε τέτοια βρώμικη ιστορία και αναγνωρίζουμε ότι πίσω από κάθε σχέδιο εκκένωσης, κρύβεται ένα αλληλοδιαπλεκόμενο σύνολο πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μηχανισμών. Κρύβονται ��διώτες ή εταιρίες με βλέψεις αξιοποίησης για συγκεκριμένες περιοχές - φιλέτα. Κρύβονται στημένοι διαγωνισμοί και μίζες κάτω από τα συγκλητικά έδρανα. Κρύβονται προσωπικές φιλοδοξίες καριέρας πρυτάνεων, δημάρχων και αστυνομικών διευθυντών. Κρύβονται ηχηρά πρωτοσέλιδα για «αντιεξουσιαστές που τα έκαναν γυαλιά καρφιά». Και τέλος, κρύβεται η μόνιμη επιταγή για ησυχία, τάξη και ασφάλεια, για την άμεση καταστολή κάθε εστίας αντίστασης κι αυτονομίας.

Τα πρόσωπα που αποτέλεσαν τους στόχους μας στην προκείμενη περίπτωση, αποτελούν αναπόσπαστο διαχειριστικό κι εκτελεστικό κομμάτι όλης της παραπάνω επιχείρησης, με δικά τους συμφέροντα, βλέψεις και φυσικά, ευθύνες.

Κι ως εκ τούτου, ευχόμαστε ολόψυχα το κάθε χτύπημα του υπηρεσιακού τους τηλεφώνου «για εκείνο το φτηνό δυαράκι στην Ροτόντα», να τους υπενθυμίζει αυτή τους την ευθύνη. Να τους θυμίζει, ότι η κατάληψη Τερμίτα, δεν είναι μόνη.

 Σουαρέ Νουάρ, Θεσσαλονίκη 2017

[1] Για του λόγου το αληθές, μπορεί κάποιος να κοιτάξει τα παραδείγματα των εκκενωμένων καταλήψεων Δέλτα και Ορφανοτροφείου, στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

[soireenoir-blog]

Οι Postcards των Σουαρέ Νουάρ, τυπώθηκαν (με ελληνικό & αγγλικό κείμενο) τον Ιούλιο του 2017, με στόχο να κυκλοφορήσουν ύπουλα στα ελληνικά νησία, να “ξεχαστούν τυχαία” σε γραφικές ταβέρνες και δωμάτια ξενοδοχείων, να τρυπώσουν ανάμεσα στις κανονικές postcards και λοιπά κιτς σουβενίρ σε μαγαζάκια με τουριστικά είδη, να τις παρασύρει ο άνεμος σε παραδιπλανές σκηνές, να κρυφτούν μέσα σε ταξιδιωτικά σακίδια

να μείνουν ως μια υπενθύμιση σε όλους μας, πως ακόμη κι αυτό το τρίμηνο των “ειδυλλιακών διακοπών”, θα υπάρχουν πάντοτε κάποιες και κάποιοι που περισσεύουν.

“Ο τουρισμός, είναι το αντίθετο της περιπλάνησης, του ταξιδιού. Είναι ένα θεαματικό, μαζικό καταναλωτικό προϊόν, μια βιαστική και τυποποιημένη σπατάλη του χρόνου που περισσεύει εκτός της εργασίας. Είναι το σκηνοθετημένο δρομολόγιο ανάμεσα σε επιμέρους σημεία ενός χώρου, όπου έχουν ήδη επιλεγεί και αναπαρασταθεί επακριβώς από το ταξιδιωτικό γραφείο, τον τουριστικό οδηγό, τις διαφημιστικές καμπάνιες, τις καρτ ποστάλ. Είναι η ψευδής αίσθηση ενός αληθινού βιώματος. Είναι οι διαδρομές σε ειδυλλιακά τοπία, κατεστραμμένα απ’ την ανάπλαση, τις ξενοδοχειακές μονάδες και τα beach bar. Είναι η ευκαιρία για τους απανταχού γκρικ λάβερς να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητα της ελληνικής λεβεντιάς, του μεσογειακού ταπεραμέντου, της ηλιοκαμένης σέξυνες. Είναι τα βεβιασμένα χαμόγελα των σερβιτόρων, που αποκρύπτουν τις απλήρωτες υπερωρίες, την εκμετάλλευση, την κερδοφορία του κάθε δαιμόνιου νησιώτη επιχειρηματία. Είναι η λεπτή αυτή γραμμή που διαχωρίζει τους πολίτες που μετακινούνται ελεύθερα από τους Άλλους, τους παράνομ��υς, τους λαθραίους, αυτούς που καλό θα ‘ταν να κάτσουν στα αυγά τους. Είναι η ιστορία κατακερματισμένη, εξευγενισμένη και συμπυκνωμένη σε μεγαλοπρεπή μνημεία, θρυμματισμένα αγγεία και αγάλματα ηρώων. Είναι η φημισμένη τοπική φιλοξενία μιας φριχτά ρατσιστικής, ξενοφοβικής, πατριαρχικής και μισογύνικης κοινωνίας που μεταμφιέζεται για τρεις μήνες σε φιλικούς, ανοιχτόκαρδους ντόπιους που πίνουν ούζο και χορεύουν συρτάκι στα πανηγύρια. Είναι όλα όσα μισήσαμε σε τούτο τον τόπο, σε συσκευασία δώρου.

Σουαρέ Νουάρ, Ιούλης του 2017″

[soireenoir-blog]

Ρίχνοντας μια προσεκτικότερη ματιά σ'όλα τα [μετρημένα στα δάχτυλα] περιστατικά βιασμών που γνωστοποιούνται και καταλήγουν να γίνονται αντικείμενο συζήτησης -απ’ τα δελτία ειδήσεων μέχρι τις καφενειακές φλυαρίες- θα διαπιστώσουμε πως δεν επιφυλάσσεται η ίδια αντιμετώπιση σε όλες τις περιπτώσεις. Οι όροι αλλάζουν κάθε φορά, ανάλογα με το κοινωνικό στάτους, την εθνότητα [φυλή, καταγωγή] και την οικονομική τάξη στις οποίες ανήκουν τόσο το υποκείμενο που τελεί το βιασμό όσο και το υποκείμενο ��ου τον υφίσταται, καθώς και το χρόνο και τον τόπο του συμβάντος. Η τελική απόφανση της ελληνικής κοινής γνώμης για την καταδίκη ή την αθώωση του δράστη περνά μέσα από ποικίλα φίλτρα και λεπτομέρειες που λίγο έχουν να κάνουν με το βιασμό καθ’ αυτόν.

Έτσι, ο βιασμός δεν βρίσκεται ποτέ στο επίκεντρο της κουβέντας, αλλά τοποθετείται ευγενικά στην άκρη, οδηγώντας τον εκάστοτε διάλογο σε μονοπάτια που διόλου έχουν να κάνουν με το βιασμό ως την έκφανση της ωμής έμφυλης και σεξουαλικοποιημένης βίας που βιώνουν οι γυναίκες καθημερινά, ως μια πράξη μισογυνισμού, επιβολής και τιμωρίας εντός της πατριαρχικής συνθήκης. Το περιστατικό του βιασμού είναι καταδικασμένο να αποτελεί πάντα μόνο μια δευτερεύουσα αφήγηση, μια αφορμή. Άλλοτε, μια αφορμή για να εκκινήσουν συζητήσεις γύρω από τα μεταναστευτικά ρεύματα που «πλήττουν» τη χώρα «μας» και τη «βάρβαρη κουλτούρα» που αυτά φέρουν. Άλλες φορές, όταν ο βιαστής είναι έλληνας, μια αφορμή για να εκπλαγεί και πάλι η ελληνική κοινωνία με τους «ανώμαλους εγκληματίες» που φέρει στα σπλάχνα της. Αλλά κυρίως, αποτελεί μια εξαίρετη αφορμή για να αραδιαστούν για ακόμη μια φορά κανόνες «σωστής» και «προσεκτικής» συμπεριφοράς και βίαιες υποδείξεις προς τις γυναίκες.

Η απειλή του βιασμού είναι πάντα παρούσα. Επιβάλλει τους όρους με τους οποίους μπορούμε να υπάρξουμε με ασφάλεια, μας αποκλείει, μας ελέγχει και εν τέλει μας πειθαρχεί. Εμείς όμως θα επιμένουμε και θα παραμένουμε απείθαρχες, μέχρι ο βιασμός να απογυμνωθεί από κάθε είδους συνοδευτικές ρατσιστικές ή σεξιστικές ρητορείες. Μέχρι ο βιασμός να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι: ως βιασμός.

[soireenoir-blog]

Ρίχνοντας μια προσεκτικότερη ματιά σ'όλα τα [μετρημένα στα δάχτυλα] περιστατικά βιασμών που γνωστοποιούνται και καταλήγουν να γίνονται αντικείμενο συζήτησης -απ’ τα δελτία ειδήσεων μέχρι τις καφενειακές φλυαρίες- θα διαπιστώσουμε πως δεν επιφυλάσσεται η ίδια αντιμετώπιση σε όλες τις περιπτώσεις. Οι όροι αλλάζουν κάθε φορά, ανάλογα με το κοινωνικό στάτους, την εθνότητα [φυλή, καταγωγή] και την οικονομική τάξη στις οποίες ανήκουν τόσο το υποκείμενο που τελεί το βιασμό όσο και το υποκείμενο που τον υφίσταται, καθώς και το χρόνο και τον τόπο του συμβάντος. Η τελική απόφανση της ελληνικής κοινής γνώμης για την καταδίκη ή την αθώωση του δράστη περνά μέσα από ποικίλα φίλτρα και λεπτομέρειες που λίγο έχουν να κάνουν με το βιασμό καθ’ αυτόν.

Έτσι, ο βιασμός δεν βρίσκεται ποτέ στο επίκεντρο της κουβέντας, αλλά τοποθετείται ευγενικά στην άκρη, οδηγώντας τον εκάστοτε διάλογο σε μονοπάτια π��υ διόλου έχουν να κάνουν με το βιασμό ως την έκφανση της ωμής έμφυλης και σεξουαλικοποιημένης βίας που βιώνουν οι γυναίκες καθημερινά, ως μια πράξη μισογυνισμού, επιβολής και τιμωρίας εντός της πατριαρχικής συνθήκης. Το περιστατικό του βιασμού είναι καταδικασμένο να αποτελεί πάντα μόνο μια δευτερεύουσα αφήγηση, μια αφορμή. Άλλοτε, μια αφορμή για να εκκινήσουν συζητήσεις γύρω από τα μεταναστευτικά ρεύματα που «πλήττουν» τη χώρα «μας» και τη «βάρβαρη κουλτούρα» που αυτά φέρουν. Άλλες φορές, όταν ο βιαστής είναι έλληνας, μια αφορμή για να εκπλαγεί και πάλι η ελληνική κοινωνία με τους «ανώμαλους εγκληματίες» που φέρει στα σπλάχνα της. Αλλά κυρίως, αποτελεί μια εξαίρετη αφορμή για να αραδιαστούν για ακόμη μια φορά κανόνες «σωστής» και «προσεκτικής» συμπεριφοράς και βίαιες υποδείξεις προς τις γυναίκες.

Η απειλή του βιασμού είναι πάντα παρούσα. Επιβάλλει τους όρους με τους οποίους μπορούμε να υπάρξουμε με ασφάλεια, μας αποκλείει, μας ελέγχει και εν τέλει μας πειθαρχεί. Εμείς όμως θα επιμένουμε και θα παραμένουμε απείθαρχες, μέχρι ο βιασμός να απογυμνωθεί από κάθε είδους συνοδευτικές ρατσιστικές ή σεξιστικές ρητορείες. Μέχρι ο βιασμός να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι: ως βιασμός.