stienelle-blog - Tumblr blog

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Goodbye Nepal, hello Belgium! • 27/04/2017

75 dagen geleden ging mijn groot avontuur van start, ik vertrok naar Nepal. Meer dan 7000 kilometer en 4u45 weg van mijn familie, vrienden, beestjes en frietjes. Ik herinner mij nog perfect het gevoel dat ik had toen ik moest vertrekken. Bang voor wat zou komen, onzeker over wat ik achter liet en benieuwd naar waar ik zou belanden. Met de woorden ‘met volle angst vooruit’ in mijn hoofd stapte ik het vliegtuig op en liet ik alles op mij afkomen.

En of het een ervaring was… Miserie en geluk, armoede en rijkdom, vuiligheid en schoonheid, gastvrijheid en racisme, conservativiteit en moderniteit, behulpzaamheid en nalatigheid. Bedelende, verdrietige, onverzorgde en niet-schoolgaande kindjes tegenover verzorgde, uniform-dragende, lachende, schoolgaande kindjes aan moeders arm. Uitgemergelde, gekwetste, agressieve honden tegenover ronde, gezonde, geliefde honden in het straatbeeld. Vieze, vuile, stoffige, overbevolkte straten zonder natuur tegenover de ontzettend mooie uitzichten, meren, bergen en gezonde natuur. Arme gezinnen, in een veel te klein huis, die enkel het noodzakelijke kunnen voorzien tegenover rijke, feestende, uit de hoogte gevallen individuen. De cultuurshock was niet eenvoudig en ook op het einde kon ik nog verbaasd worden door gebeurtenissen of situaties. Toch heb ik mij kunnen aanpassen en heb ik mij goed gevoeld gedurende deze 2,5 maand. Ik ben ervan overtuigd dat deze reis mij veel geleerd heeft over het leven. Het mooie aan Nepal is dat de meesten blijven vechten ondanks tegenslag. Dat ze centjes willen verdienen om hun kroost te onderhouden, al is het maar door een hele dag te leuteren met 5 doosjes tigerbalm. Kinderen een lach op hun gezicht behouden, ook wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet. Blij zijn met de allerkleinste dingen, iets wat wij Europeanen veel te weinig doen. Blij zijn om wat men heeft en niet triest om wat men niet heeft. Het tempo waarop zij dingen doen is 10x trager als bij ons (soms tot ergernis toe als je 30 min. op een drankje moet wachten) maar dat is eigenlijk ok, ze nemen tenminste hun tijd #nostress. Ik hoop echt dat ik de rust die ik hier kreeg, door alles wat meer op het gemak te doen, kan meenemen naar huis.

Het reizen heeft mij de kans gegeven om mensen te leren kennen van over de hele wereld, vriendschappen op te bouwen, verhalen te delen en bij te leren op zo veel vlakken. Het is zo schoon om te zien hoe snel mensen om elkaar kunnen geven en er vertrouwen ontstaat. Als er iemand ziek was, was er bezorgdheid en werd er hulp geboden. Als iemand geen geld kon afhalen (omdat die shtoeme automaten weer nie werken), werd er met plezier geleend. Als er iemand een lastige dag had, werd er ruimte gegeven of stond er wel iemand klaar om te luisteren. Ontelbare glimlachen en knuffels werden gedeeld. Gedurende mijn blogs heb ik steeds vermeld wie we leren kennen hebben en waarvan ze waren. Vooral om mezelf eraan te herinneren wie ik allemaal ontmoet heb, maar ’t was niet nodig was want met velen heb ik nog contact (alweer, #thankyouMark) en sommigen hebben zelfs een plaatsje in mijn hart gekregen. Ik kan niet wachten om hen opnieuw te zien in België of waar dan ook in de wereld. Joy (Frankrijk), Kirsty & Rachel (UK) hebben ons lijstje afgesloten. Het is zot hoe lief en eerlijk die nieuwe vrienden waren en zonder enige verlegendheid zeiden wat ze van je vinden. Het mooiste compliment dat ik hier gekregen heb is dat ik 'shiny’ ben, dat ik mijn 'mooie lach’ moet behouden en dat ik een goed hart heb. Zonder het zelf te beseffen heb ik hier blijkbaar veel gelachen? Terwijl ik in België vaak de opmerking krijg dat ik 'dweis’ kijk… #whatskebeurt?! Anyway, ik zal mijn best doen om die smile en mijn goed hart te behouden. Danku x 1000 aan al die prachtige, leuke, interessante en lieve mensen die onze reis compleet gemaakt hebben #onelove!

En dan nu een dankwoordje aan mijn perfect match, mijn reisgenootje! Lieve Thairon, ik weet niet goed waar te beginnen. We kennen elkaar al lang en ik wist dat je een topfwijf was maar de laatste jaren hadden we elkaar bitterweinig gezien en wisten we eigenlijk niet veel over elkaars leventje. Het was dan ook een impulsieve beslissing om samen aan dit avontuur te beginnen. Beiden wisten we niet of het zou werken, of we compatibel waren om zo'n reis samen te maken en elkaars haren niet zouden uittrekken na enkele weken. Maar wauw, het kon niet beter zijn hé? We hebben elkaar elke dag (vele uren) gezien en toch geen enkel moment ruzie gemaakt #hooray! Uiteraard zal jij u wel eens geïrriteerd hebben aan mij (en omgekeerd) maar geen van ons beiden heeft daar ooit een spel van gemaakt. Je hebt mij altijd de ruimte gegeven die ik nodig had op sommige momenten en dicht bij mij gekomen wanneer ik het wou. Danku om mij in de ochtend niet meteen te overvallen met verhalen #ikkandanieaaaan en mij te doen lachen voor ik ging slapen. Danku om mij te begrijpen en altijd te vragen of alles ok was. Danku om samen te genieten van eten, drinken, muziek en al het moois in Nepal. We zaten altijd op hetzelfde level en konden elkaar goed aanvoelen (soms eng hé?!). De verschillen tussen ons waren in goede balans want ik heb jou een beetje meer orde/structuur geleerd en jij hebt mij geleerd om wat nonchalanter en #rustaaagh te zijn. Ik kan u nog om vele dingen bedanken, maar 'k ga het bij één iets houden. Danku om jezelf te zijn! Je bent een sterke, mooie, lieve, behulpzame en creatieve vrouw. Blijf uzelf, geloof in uzelf en jaag uw dromen na. ❤ Nepal was nooit hetzelfde geweest zonder jou en het zal even wennen zijn om geen 'sloapwel’ meer te zeggen (en daarna even te lachen). Thanks baby! (Print dit stukje uit en plak het in je boek!)

De spanning om naar huis te vertrekken begint te komen. ’t Komt plots zo dicht en het is een beetje eng om eerlijk te zijn. Het was de eerste keer dat ik voor zo'n lange tijd van huis, vrienden, familie en België weg was. Het is dus ook de eerste keer dat ik na zo'n lange tijd moet terugkeren. Ik heb verschillende plannen in mijn hoofd en kan alleen maar hopen dat die hun weg vinden. Ik ben meer te weten gekomen over mezelf, mijn gevoel en heb leren loslaten. Hoe dan ook heeft deze reis iets (positief) met mij gedaan. Ondanks het feit dat ik een beetje schrik heb om terug te keren naar de 'echte wereld’, waarin ik moet werken/studeren en beslissingen maken, kijk ik er wel naar uit. Het verlangen naar mijn familie, vrienden en beestjes is zo groot! Eindelijk weer eten en drinken wat ik lekker vind, eindelijk weer al mijn kleren en schoenen ter beschikking hebben #sorrynotsorry en eindelijk weer in mijn eigen #supermegazachtzaliglekker bed slapen! Morgenochtend om 4u spring ik van deze harde matras, doe ik mijn oh-zo-zware trekrugzak aan, neem ik afscheid van ons Nepalees gezin en spoei ik mij naar de luchthaven #joepie! Aja en als jullie alle blogs goed gelezen hebben dan weten jullie ook al wat ik morgenavond ga eten. 😉 Belgium, be prepared, I’m coming hooooome!!!

Voila, dit was de laatste Nepal-blog. Voor meer informatie kan u mij zaterdagavond #twerkend in de fuifzaal vinden. Aan allen die gelezen hebben, proficiat! Aan allen die niet gelezen hebben, ook proficiat.

Heel veel liefs & tot snel! XOXO, Stiene.

0 notes

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Newyear, goodbyes & back to Kathmandu • 25/04/2017

De laatste dagen in Pokhara waren net zo #rustaaagh als alle andere weken daar. Een hoogtepuntje was er op 14 april, dan hebben we Nepalese nieuwjaar gevierd #mindfuck #2074. Ze mogen dan wel denken dat ze meer dan 50 jaar eerder leven, ik denk eerder dat ze nog veel moeten inhalen op vele vlakken. Alleszins, wij hebben er wel een leutig feestje van gemaakt. Met de Little Buddha Crew en enkele Nepalese vrienden hebben we een stapke in het uitgaansleven gezet. Ik heb er maar één woord voor, #ongezien. Een club (waar je ook inkom moet betalen jawel) met beneden een restaurant en boven de dansvloer (met vreemde muziek). Het grappigste van al? Het is niet toegestaan om te drinken op de dansvloer #waitwhat?! Dus wie drunk wil worden, gelieve u naar het restaurant te begeven. Aftellen om twaalf uur? Nee, dat is niet zo spectaculair als bij ons en om 1u is het gedaan me feesten #soai. Maar misschien best want de alcohol had zijn doel al bereikt bij de meesten van ons #schoonbende. De poesjes en blackouts waren de dag nadien dan ook aanwezig bij sommigen #happyhangovernewyear!

Op zondag 16 april namen we afscheid van ons gezin in Pokhara en viel ook onze mooie vriendengroep uit elkaar. Meag, Dan, Oli & Ben trokken richting Chitwan en Thairon, Jemma en ik naar Kathmandu. Na dagen/weken met elkaar samen te leven deed het wat pijn aan ons hartje #fuckgoodbyes #wewillmeetagain. Al snel konden we dat verdriet vergeten en verdrietig zijn om het feit dat we (nog maar eens) in het zak werden gezet. Een man in het buspark liet ons weten dat alle bussen naar Kathmandu volzet waren dus dat we even moesten wachten, tot wanneer hij een oplossing had gevonden. Na een uur wachten (en al de bussen richting Kathmandu te zien vertrekken) kwam hij met het (toen nog goede) nieuws, ‘I fixed a mini van for you guys, it wil not stop a lot and it will go fast’. Klonk als muziek in de oren, voor 600 roepies (zelfde prijs als de tourist-bus). Dus alvorens de grote grap begon, gaven we hem ons geld en toen mochten we ons naar de bus begeven… De 'mini van’ bleek een local bus te zijn (met vooraan een sticker 'tourist-bus’) #lol. Onze bagage moest op het dak en onze benen in onze nek #nospace. Toen we goed en wel doorhadden dat we in ’t zak waren gezet, konden we onze woede niet inhouden en kreeg de oh-zo-behulpzame-man de volle lading #sorrynotsorry. Elke twee minuten stopte de brakke bus, om nog meer mensen in de bus te proppen. Ik begon diep vanbinnen te koken en kon alleen maar denken dat ik het geen volledige dag zou uithouden in dit stinkende sardienenblik. Nog voor we Pokhara uit waren wist ik dat ik die bus moest verlaten om geen mental breakdown te krijgen. Voor even interesseerde het mij niet hoeveel ik zou moeten betalen voor een alternatief naar Kathmandu en verliet ik de bus. Niet veel later zat ik in een taxi met Mike (iemand uit de UK die hetzelfde gevoel had als mij). Lekker uitgestrekt op de achterbank werd ik naar Kathmandu gebracht en 6u later was ik op mijn bestemming. De kost van 4500 roepies werd snel vergeten en ik ben nog steeds blij dat ik mijzelf een crisis heb bespaard #rustaaagh.

Het voelde goed om weer 'thuis’ te zijn in Kathmandu, bij de hondjes en kindjes. Maar ons geluk was niet van lange duur wanneer we te horen kregen dat de kinderen het weeshuis zouden verlaten. De overheid geeft geen steun aan projecten zoals hier en na meer dan twee jaar voor de kinderen te zorgen, hun schoolrekeningen te betalen en hen een thuis te geven, is het geld op. De vijf jongens, die zoals echte broers voor elkaar waren, moeten terug naar hun dorp van afkomst. Ouders hebben ze niet, dus ze zullen verblijven bij familie. Het is zo triest want die jongens zijn ongelofelijk slim, onafhankelijk en hebben talent. Ik betwijfel het zeer sterk of ze in het dorp de kans zullen krijgen om naar een goede school te gaan, als ze al naar school kunnen…Ik heb er niet zo veel woorden voor, maar het heeft voor een enorme domper op de sfeer gezorgd. De blik in hun ogen die ze bij het afscheid hadden brak mijn hart. Ik heb schrik dat ze niet de kansen zullen krijgen die ze verdienen. De manier waarop alles verliep tijdens hun laatste dagen hier en het feit dat het op 1, 2, 3 beslist is maakt mij boos. Ik ben ongerust over hun toekomst en kan nu niks meer doen dan hopen dat ze iets van hun leven kunnen maken.Er komen zaken naar boven hier in het huis, situaties worden duidelijker en ik voel dat het tijd is om naar huis te gaan. Vooral omdat ik weet dat het onmogelijk is om op mijn eentje deze situaties te veranderen. Voor het eerst voel ik mij ’s avonds ook niet meer 100% veilig in de buurt, nadat een domme gast op een scooter het nodig vond om hevig in mijn achterwerk te knijpen terwijl ik de hond uitliet #vetzak (en dat gebeurde ook bij Thairon). Soit, er zijn enkele dingen die mij hier beginnen te storen maar ik mag al het moois dat ik hier gezien en meegemaakt niet vergeten… Daarom denk ik dat het nu het ideale moment is om Nepal te verlaten, voor er nog meer onaangename dingen gebeuren waardoor mijn goed gevoel bij deze reis vervaagt.

Maar ik ben zeker blij want het weerzien komt dichterbij en vrijdag kan ik eindelijk frietjes eten! #stommerijst #ketget #nomoredhalbath Dat was het voor deze post, een tiende en laatste blog komt waarschijnlijk nog op donderdag!

XOXO, Stiene.

1 note · View note

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Newyear, goodbyes & back to Kathmandu • 25/04/2017

De laatste dagen in Pokhara waren net zo #rustaaagh als alle andere weken daar. Een hoogtepuntje was er op 14 april, dan hebben we Nepalese nieuwjaar gevierd #mindfuck #2074. Ze mogen dan wel denken dat ze meer dan 50 jaar eerder leven, ik denk dat ze nog veel moeten inhalen op vele vlakken. Alleszins, wij hebben er wel een leutig feestje van gemaakt. Met de Little Buddha Crew en enkele Nepalese vrienden hebben we een stapke in het uitgaansleven gezet. Ik heb er maar één woord voor, #ongezien. Een club (waar je ook inkom moet betalen jawel) met beneden een restaurant en boven de dansvloer (met vreemde muziek). Het grappigste van al? Het is niet toegestaan om te drinken op de dansvloer #waitwhat?! Dus wie drunk wil worden, gelieve u naar het restaurant te begeven. Aftellen om twaalf uur? Nee, dat is niet zo spectaculair als bij ons en om 1u is het gedaan me feesten #soai. Maar misschien best want de alcohol had zijn doel al bereikt bij de meesten van ons #schoonbende. De poesjes en blackouts waren de dag nadien dan ook aanwezig bij sommigen #happyhangovernewyear!

Het voelde goed om weer 'thuis’ te zijn in Kathmandu, bij de hondjes en kindjes. Maar ons geluk was niet van lange duur wanneer we te horen kregen dat de kinderen het weeshuis zouden verlaten. De overheid geeft geen steun aan projecten zoals hier en na meer dan twee jaar voor de kinderen te zorgen, hun schoolrekeningen te betalen en hen een thuis te geven, is het geld op. De vijf jongens, die zoals echte broers voor elkaar waren, moeten terug naar hun dorp van afkomst. Ouders hebben ze niet, dus ze zullen verblijven bij familie. Het is zo triest want die jongens zijn ongelofelijk slim, onafhankelijk en hebben talent. Ik betwijfel het zeer sterk of ze in het dorp de kans zullen krijgen om naar een goede school te gaan, als ze al naar school kunnen… Ik heb er niet zo veel woorden voor, maar het heeft voor een enorme domper op de sfeer gezorgd. De blik in hun ogen die ze bij het afscheid hadden brak mijn hart. Ik heb schrik dat ze niet de kansen zullen krijgen die ze verdienen. De manier waarop alles verliep tijdens hun laatste dagen hier en het feit dat het op 1, 2, 3 beslist is maakt mij boos. Ik ben ongerust over hun toekomst en kan nu niks meer doen dan hopen dat ze iets van hun leven kunnen maken. Er komen zaken naar boven hier in het huis, situaties worden duidelijker en ik voel dat het tijd is om naar huis te gaan. Vooral omdat ik weet dat het onmogelijk is om op mijn eentje deze situaties te veranderen. Voor het eerst voel ik mij ’s avonds ook niet meer 100% veilig in de buurt, nadat een domme gast op een scooter het nodig vond om hevig in mijn achterwerk te knijpen terwijl ik de hond uitliet #vetzak (en dat gebeurde ook bij Thairon). Soit, er zijn enkele dingen die mij hier beginnen te storen maar ik mag al het moois dat ik hier gezien en meegemaakt niet vergeten… Daarom denk ik dat het nu het ideale moment is om Nepal te verlaten, voor er nog meer onaangename dingen gebeuren waardoor mijn goed gevoel bij deze reis vervaagt.

Maar ik ben zeker blij want het weerzien komt dichterbij en vrijdag kan ik eindelijk frietjes eten! #stommerijst #ketget #nomoredhalbath & dan nog enkele weetjes: ik heb paragliding gedaan, Whitey heeft 6 puppies gekregen, ik heb nog een tattoo laten zetten #sorrypapa, ik heb zin om te dansen en mijn geld is bijna op #sadstory.

Dat was het voor deze post, een tiende en laatste blog komt waarschijnlijk nog op donderdag!

XOXO, Stiene.

0 notes

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Sun, storm and fun in Pokhara • 10/04/2017

Hey, hier ben ik weer na twee weken stilte! Aangezien ik een dikke week ziek was (griep/bronchitis), had ik nog niet veel te vertellen. Want uitleggen hoe brak de matras is, wat een afschuwelijk patroon de gordijnen hebben en hoe het vocht door de muntgroene muren komt vond ik niet zo om naar huis over te schrijven. Soit, ik ben genezen nu (ondanks de blijvende hoest, waardoor het lijkt alsof ik een 65 jarige kettingroker ben) #gezellig.

Ik heb vernomen dat Temptation Island tot een einde is gekomen en ik kan niet wachten om thuis in de zetel te ploffen, mijn verstand op nul te zetten en al die geweldig intellectuele figuren te bewonderen. Papa, be prepared, ik zal even op uw zenuwen werken #nadelenvanthuiswerken. Ook ‘De mol’ is gedaan en oh-wee waag het niet om mij te vertellen wie het is. Facebook liet mij jammergenoeg (1000 keer) zien wie de laatste drie kandidaten waren #screwyouMark maar meer weet ik niet. Dus lieve vrienden, als ik begin mei even spoorloos zou zijn, zoek dan in mijn zetel #bingewatchiiiiing.

En dan nu, weer over naar Nepal! Pokhara is een zalige plaats en geeft je echt een vakantiegevoel. Sommige mensen geraken hier niet makkelijk weg (of misschien ligt dat aan het leuke gezelschap van Thairon en mezelf #sorrynotsorry). Zo bleef Conor (Ierland) hier zo lang mogelijk (lees: hij nam een taxi voor €90 naar Kathmandu i.p.v. een bus voor €6, omdat hij ons niet op tijd kon verlaten). Ook Oli (Oxford, UK) heeft besloten een week langer bij ons te blijven (en moest daarom zijn visum verlengen) #crazypeeps #omdathetkan. We hebben ondertussen ook weer eendagsvrienden gehad zoals Baptiste (Frankrijk), Carlos (Colombia), Gwyn (Australië) & Talitha (Zwitserland). Dat heb je dan als je vastgeroest bent in een guesthouse #residents. Ook met de familie hier wordt de band sterker en sterker, waardoor ik het gevoel krijg dat het afscheid moeilijk zal worden. Kleine Buddha heeft een enorme persoonlijkheid, is super slim, zit vol energie en zijn knuffels maken mijn hartje warm #littlemonkey. Babita en Raju waren bezorgd om mij wanneer ik ziek was en ik kreeg de beste zorgen. En Suraj (26 jarige Nepalees die hier werkt) is zoals een grote (maar onvolwassen) broer, waarmee we kunnen lachen en zeveren.

Wat hebben we zoal gedaan? Het Tibetaans (vluchtelingen)dorp bezocht. Deze mensen leven puur van toeristen die juwelen en andere prullen van hun kopen (dus ja ik heb te veel armbandjes gekocht) #goededoelweetwel. We hebben de Devid falls bezocht (lees: één triestige waterval omring door hekkens). Daar werd ik een beetje boos op een Indische man die (stiekem) foto’s van mij aan het maken was. Na drie keer vriendelijk te vragen of hij wou stoppen en ik mezelf toch nog steeds kon zien op de selfiecam, was het mij beu en ging mijn stemvolume omhoog #waaromdoendiedatoch? #noshame. Voor tien dagen heeft het elke namiddag gestormd. Zotte bliksem, luide donder en grote hagel waren een standaard deel van de dag #soaaaai #altijdmaarschuilen. Ook toen we voor het eerst gingen zwemmen (en daar 800 roepies voor betaalden), begon het na 30 minuten te stormen. Toen ik de receptie vroeg of we een deel van ons centjes terug konden krijgen of een andere dag gratis terug mochten komen, zeiden ze dat dat niet mogelijk was. “Betaald is betaald en het zwembad is nog steeds open dus je mag zwemmen”. JA WANT IK GA ZWEMMEN ALS HET STORMT EN LIJKT ALSOF DE WERELD VERGAAT?! Soit, vriendelijk zijn en hen wijzen op het feit dat dat niet zo fair is als je voor een hele dag hebt betaald hielp niet. Dus toen kwam de leeuw in mij even naar boven en zei ik ‘Ok, then I’ll write you a fucking bad review’ #oops. Instant was het toch mogelijk om ons een compensatie te geven en mochten we een andere dag terug komen zwemmen, voor de helft van de prijs #dreigeniskrijgen #hardzen #score! Voor de rest hebben we veel gegeten, gedronken, gelezen, geschreven, gepraat,… RUSTAAAGH!

Nog enkele weetjes: - Pancakes with peanutbutter are the bomb! - Resham firiri is mijn favoriet Nepalees lied (zeker eens youtuben). - We hebben een Nepalese winkeluitbater ontmoet die perfect Gents spreekt #smallworld. - Koeien staan of liggen hier in het midden van de (drukke) straten en hebben totaal geen schrik want niemand zou hen ooit aanrijden #heiligebeesten. - Chili fries zijn suuuper lekker (maar niet beter dan Belgische frietjes met stoofvleessaus). - De lokale drank ‘Roxy’ is afschuwelijk maar wel super cheap #toostrongforme. - Thairon en ik zijn nog steeds een topduo. We lezen elkaars gedachten al…

Dat was het ongeveer, niks anders dan good vibes! Ondertussen is het hier prachtig weer (ik ben verbraaaand) en al drie dagen geen storm! Deze week vieren we hier Nepalese nieuwjaar, gaan we paragliden, een skatepark bezoeken (dat gebouwd wordt door Franse vrijwilligers), nog een grote stuppa bezichtigen en vooral blijven genieten. Op zondag 16/04 keren we terug naar Kathmandu, om nog 12 dagen vrijwilligerswerk te doen en afscheid te nemen van onze familie daar. Pffff, het begint echt te korten nu… Ik zal het zorgeloos leventje wel missen. Maar ik ben ook super excited om binnen 18 dagen mijn vriendjes en familie te knuffelen! ♡ & om in België net zo gelukkig te proberen zijn als hier! ☀️

XOXO, Stiene.

2 notes · View notes

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Vakantie en vrienden in Pokhara • 28/03/2017

Ondertussen zijn we al meer dan een week in Pokhara, en het was de lange busrit meer dan waard #hobbeldebobbel. Onderweg ontmoeten we onze eerste Vlaming, Vinsent (van 't stad aka Antwerpen) en zo hebben we er weer een vriend bij (ook voor in België).

De eerste nacht besloten we in een 'hotel' te slapen van een 'ronselaar' aan de bushalte #geenzinomtezoeken. Uiteindelijk betalen we daar te veel voor wat het is, alhoewel de WiFi en de schimmel op de muren gratis was. Op maandag 20 maart (na een super lekker ontbijt aan het wondermooie meer) zoeken we dus een andere verblijfplaats. Na 30 minuten en in 30 graden richting het hostel te stappen (met een zware trekrugzak) vinden we niks buiten okselvijvers & blaren #fuckyougooglemaps. Perongeluk komen we een andere hostel tegen, genaamd 'Little Buddha Guesthouse'. We worden meteen verliefd op de groene, gezellige tuin en ik slaag erin om de gevraagde kamerprijs te verlagen #Iamgoodatthis. En of het een goede keuze was! Het ontbijt (zeg maar brunch) is super lekker en het is de perfecte plaats om mensen te leren kennen. Na enkele dagen voelen we ons dan ook helemaal thuis op deze plek!

Deze week hebben we het er dan ook goe van gepakt als #toeristen en helaas was dat ook te merken aan onze portomonee #oepsss. Maar van het leven genieten met onze eendagsvrienden kan niet kosteloos zijn hé. Eendagsvrienden? Wel, Thairon & ik zijn hier vrij sociaal waardoor we veel mensen leren kennen. Jammergenoeg (en soms helemaal niet jammer #sorrynotsorry) zetten deze mensen hun reis verder en kunnen we maar enkele uren (maar soms ook dagen) met hen spenderen. Momenteel kunnen dan ook Jolijn (Nederland), Stef (Duitsland), Audrey (Namibië), Megan (Canada), Dan (Australië), Kelly (Nederland), John, Maël & Sonic (Duitsland), Flavio & Paola (Argentinië), Tom (UK), Clint (US, Los Angeles) en Felix (Duitsland) ons lijstje vervoegen. Samen eten, boottripjes, zwemmen, pintjes drinken of naar de 'movie garden' (openair cinema met popcorn en pizza #heaven). Super veel gelachen en plezier gemaakt! Ik vind het nog steeds gek hoe snel je een connectie met iemand kan maken en 'vrienden' wordt (al is het maar voor een paar dagen). De dingen die ze in mijn boekje schrijven wanneer we afscheid nemen zijn zo leuk (ook om later opnieuw te lezen). Om een voorbeeld te geven: 'Guten tag! Thank you for the great trip to the lake. I hope you enjoyed seeing the stupid boys fighting through the jungle. Walk on your path with your charming smile and keep those memories on your perfect photos.' #ouuuuh goeie gasten in Duitsland, maar ik vind hun accent nog steeds niet leuk #sorrynotsorry. En dan heb je ook van die Amerikanen zoals Clint die niet durven schrijven omdat ze denken dat het een voodooboek is #schoukeirlken.

Na een weekje chillen, besluiten we om naar een nieuw Workaway-project te gaan, want we willen weer vrijwilligerswerk doen #nuttigmaken. Vol goeie moed nemen we de bus naar Damside in Pokhara, om te werken in een weeshuis en een school. We worden warm ontvangen door Presna en zijn vrouw Gita. Er leven 8 kinderen, waarvan 6 weesjes. Ik word meteen verliefd op Rosalie (twee jaar), die niet kan praten maar zoveel zegt met haar ogen (zie profielfoto op Facebook). De andere vrijwilligers daar zijn Laura (Spanje), Emilia (UK), Delphine & Alex (St. Denis) & Keza (Denemarken). In het weeshuis is er onvoldoende werk voor ons allemaal, waardoor de tijd voorbij kruipt #minutentellen. Op de tweede dag besluiten we dus naar de school te gaan, waar we een uurtje Engelse les mogen geven aan de kleuterklas. Dat was een leuke ervaring en het was 'fijn' om te zien hoe een Nepalese school te werk gaat. Maar het is ook super triest om te zien hoe laag het niveau is, dat de 'speelplaats' gewoon een saaie koer is zonder enig amusement en vooral hoe de lerares de kleuters een harde mep in hun gezicht geeft wanneer ze iets niet weten #fuckinghell #traneninhouden. Uiteindelijk blijkt dat het nu examens zijn en daarna 'winter'vakantie (want op 14 april start het nieuw jaar, 2074 #hunk?!). Wat dus wil zeggen dat er (opnieuw) geen werk is voor ons... #frustrerend. Thairon & ik voelen ons snel verveeld. En we hebben honger, want om 10u rijst eten en dan pas terug om 19u is geen makkie. We besluiten dus dat we nog beter 'niks' doen in een hostel (maar wel vrij zijn om te gaan en staan) i.p.v. niks te doen op een plaats waar we kwamen om te werken/helpen. Het afscheid was behoorlijk akward, omdat Presna dacht dat we het daar niet leuk vonden (en hij vooral geen slechte review wil). Dat was niet zo, het was een goede plaats en een mooi weeshuis maar twee vrijwilligers is meer als genoeg daar. Spijtig genoeg laten ze er meer komen, zodat ze meer centjes ontvangen (€5/dag per vrijwilliger). Nadat hij ons nog een t-shirt probeert aan te smeren van 500 roepies #altmaarverkopen, nemen we afscheid van de kindjes en nemen we alweer de bus richting Lakeside #shortstay. Het is iets wat we hier echt leren: blijf niet ergens waar je je niet goed voelt.

Met open armen worden we weer in het hostel ontvangen door Babita, Raju en de kleine Buddha #welcomehome. Momenteel ben ik een beetje ziek (neus, keel, hoofd en oren) maar ik kan hier (zonder schuldgevoel) rusten en hopelijk is het snel over #fuckoffbacteriën. En natuurlijk is Thairon er altijd om mij te helpen als het nodig is. Gelukkig (ma echt super gelukkig) zitten we op hetzelfde level, en hebben we nu ook weer samen beslist om te vertrekken en de komende twee weken in Pokhara te genieten #perfectmatch. Toen ik vorige week een dipje had, kwam ze 'thuis' met een armbandje en een lieve brief voor mij #bleiten, waarvoor nog eens merci baby #lotsofloveforyou. <3

Tot slot nog enkele weetjes:

- Vraag nooit 'a little bit spicy' in een Chinees restaurant want dat staat niet in hun woordenboek #onfire #pasnormal.

- Mijn Nepalese naam is 'Sita' en deze kreeg ik van een local in Chitwan omdat Stiene steeds als 'Estiena' wordt uitgesproken.

- Let altijd goed op je vrienden in Nepal, want voor je het weet zit een van hen op een verkeerde bus en hebben jullie het pas 10 minuten later door.

- Volgens Kelly is mijn Hollands accent super goed #skilzzz #asjemenouzeg.

- 'Welke trek gaan jullie doen?' is de meest gestelde vraag onder toeristen. Wel, voor de duizendste keer, GEEN WANT IK WIL GEEN 8U PER DAG STAPPEN IN DE KOU #begrepen?!

- Het kan ('s avonds) een serieus potje regenen in Pokhara #dawasniedeafspraak!

- Binnen exact een maand ben ik weer in België #joepiefrietjes!!!

Zo, dat was het voor de post! Tot de volgende! XOXO, een-nog-steeds-gelukkige-Stiene aka Sita.

2 notes · View notes

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Bye Kathmandu, hello Chitwan! • 20/03/17

De eerste maand is al gepasseerd. Op dinsdag 14 maart namen we de (tourist) bus naar Chitwan #nolocalbusforus. Eerst vertel ik nog iets over de laatste dagen in het drukke Kathmandu en daarna is het oh-zo-rustige Chitwan aan de beurt.

Wanneer Chandni uit Londen terug in Kathmandu was, spraken we meteen met haar af. Samen deden we nog een uitstap naar Pashupati en Boudhanath (lees: tempels bezoeken en plezier maken). Wij als ‘toeristen’ moesten 1000 roepies (+/- €10) betalen om de (Hindu) tempel in Pashupati te bezoeken #nothanks. Ik heb geen nood aan de zegening van Shiva #ikwasgewoongeïnteresseerd. Deze tempel ging ik dus niet in, omdat ik gewoon niet zoveel wil betalen voor religieuze zaken. Ik begrijp niet dat godsdienst gebruikt wordt om (veel) geld in te zamelen #persoonlijk. Als niet-religieus persoon wil ik wel een kleine bijdrage geven, zodat de religieuzen hun ‘heilige plaats’ kunnen onderhouden en wij onze kennis kunnen verruimen. Maar aan elke 'toerist’ zo een hoge som vragen (ja 1000 roepies is hier veel), is voor mij eerder een vorm van misbruik. De tempel in Boudhanath daarentegen was 250 roepies en ontzettend mooi, dus die bezocht ik wel omdat het mij een eerlijke prijs leek (foto’s op Facebook).

Op zondag 12 maart was het Holi color festival (lees: iedereen gooit met water en gekleurd poeder) en het was super tof! In de stad word je door elke Nepalees aangeraakt (omdat het kan) en 'gekleurd’. Meestal smeren ze het gewoon op je gezicht en roepen ze 'happy holi’ (waarna je dan danku? zegt). Sommige sloebers maken van de gelegenheid gebruik om eens aan uw kont of borsten te zitten (voor 2 seconden) #perongeluk? Persoonlijk voelde ik mij niet slecht, ik ben met mijn 174cm dan ook een kop groter dan de meeste Nepalezen dus als het erover ging, kon ik mijn mannetje wel staan. Elise & Sherin (mijn gezelschap) vonden het minder leuk om op Durbarsquare (tussen 2000 wilde, op bollywood-dansende Nepalezen te staan). Ik vond het een toffe ervaring en er kan weer iets doorstreept worden op mijn bucket-list #check. Het douchen daarna was te vergelijken met een na de doop op chirokamp en mijn kleren liggen in de vuilbak #hetwashetwaard.

Op 34 dagen heb ik zes keer een gerecht gegeten met vlees. Waarvan 4 keer pizza #hmmhesp, 1 keer spaghetti bolognese en 1 keer kip #ieuw. Hier vind ik het niet moeilijk om weinig vlees en vis te eten maar in België zou ik bepaalde dingen toch niet kunnen laten. Zo kom ik tot mijn lijstje 'Things I miss’. Momenteel is dat: ne goeie smos kaas en hesp, frietjes met stoofvleessaus #omgloveyou (in het gezelschap van Sam), een goei glas (maar liever fles) rosé, de spaghetti van mama, mijn zalige matras, mijn (s)katje Lillet, mijn metekindje zien groeien, een knuffel van mijn mama #niewenenmoeder, haar-wrijfkes van Lore en zetelmomentjes met mijn fleecedeken, nen diepvries-pizza en een goeie serie of film. En natuurlijk al mijn vriendjes en vriendinnetjes, maar gelukkig is er Facebook #againthanksMark! Maaike (Nederland) en Gunar (Zweden) zijn ondertussen ook aan mijn vriendenlijst toegevoegd! En voor ik over Chitwan vertel, ik heb ook al een tattootje laten zetten, door een Rus (Andrew aka Atramentum) #sorrynotsorrypapa #loveyoutoo.

Chitwan, zo mooi en zo warm. Wanneer we daar aankwamen hadden we geen plan. Totaal niet nodig ook want er staan genoeg ronselaars om je naar een hotel te brengen. 'Sunny' (een Nepalees van 26 jaar die naar eigen zeggen zot is van Belgen) bracht ons naar zijn hotel. 200 roepies (minder dan €2) per nacht, per persoon. Super goedkoop voor een hotelkamer met twee bedden, een eigen badkamer en prachtig uitzicht op de groene tuin #luckygirls. Na een maand in Kathmandu, voelde de lucht en natuur zo zalig. We hebben dan ook beslist om zes dagen te chillen, te genieten en te doen wat we wouden #zennnnn. Het enige waarin ik mij druk kon maken, waren de vele (jeukende) muggenbeten #allergisch #muggensprayisnutteloos.

Hebben we daar dan helemaal niks gedaan? Natuurlijk niet! We hebben een olifant gewassen (schuren met een steen) maar eigenlijk gemasseerd (want dat schuren voelde een beetje satan). We hebben NIET op een olifant gereden want daar dienen ze niet voor #zotriest #persoonlijk. Je hebt dan van die ultra-toeristen die erop kruipen en dan krijsen wanneer de olifant water op hen spuit #facepalm #doetdagewoonnie. Daarnaast hebben we een jungle-walk gedaan en ja, we moesten ons verstoppen voor een wilde neushoorn (op 10m) die keek alsof hij ons ging opeten #beetjebang. Maar echt wijs! We deden ook een tocht op de rivier (in een uitgeholde boomstam) tussen de krokodillen (maar die geven geen fuck). Dat was zooo chill!

En dat is het zo'n beetje, buiten socializen en pintjes drinken tijdens de wondermooie zonsondergang. Ben zo rustig dat ik zelfs niet veel zin heb om meer details te vertellen #breinistam. Grappig weetje: Thairon heeft een super kleine trekrugzak dus ze moest serieus selecteren bij het maken van haar bagage. Wat haalt die meid plots uit haar rugzak? Een fleece-deken van Snoopy... #lol #zekanniezonder #grootkleinmeisje.

Momenteel zijn we net in Pokhara, maar daar heb ik het later over want we blijven hier vier weken! (Eerste indruk is alleszins al top!) Tot de volgende! XOXO, Stiene.

1 note · View note

stienelle-blog · 8 years ago

Photo

• Nepal is not bad! • 09/03/17

Na mijn negativiteit in de vorige post beloof ik in deze zo positief mogelijk te zijn! Het gaat hier goed. De momenten van heimwee worden steeds minder en ik amuseer me. Het stof, de vuile straten en vreemde taferelen zijn er uiteraard nog steeds maar ik word het gewoon.

Vorige week ging ik op date met mezelf. Ik had nood aan pasta en wat me-time (want je bent hier nooit alleen in het huis). Op mijn bucketlist stond ‘Alleen op restaurant gaan, op een plaats waar je nog nooit bent geweest en bestellen wat je wil.’ Dus, ik nam een taxi naar het centrum #hetmochtfancyzijn. Ik koos voor een Italiaans restaurant, La dolce vita en vroeg een tafeltje voor één #hahavreemd. Geïnstalleerd op het terras bestelde ik een cola én een glas wijn #dorstmaarookgoesting. Om te eten koos ik spaghetti #mamaikmisdievanu. En daar zat ik dan, op een onbekende plaats, zonder bekende mensen #justmemyselfandI. Jammer dat ik achteraf de rekening ook zelf moest betalen, maar dat hoort bij zelfstandig zijn zeker? Daarna ging ik windowshoppen en sloot ik af met een theetje. ‘k Moet toegeven, ’t was een toffe date en zeker voor herhaling vatbaar #goegezelschap #lol.

Via Lara (die gemist wordt) ontdekten we een ontmoetingsplaats/bar/restaurant, Artmandu. Een super toffe chillspot waar vaak muziek wordt gespeeld, tattoo’s worden gezet, aan upcycling wordt gedaan en ze lekkers serveren (vooral de ice coffee, hmm). We keren hier vaak naar terug en hebben er al veel mensen leren kennen. Als je ooit in Kathmandu bent, ga er zeker langs #goodvibes! Ook Roadhouse is een tof restaurant, waar ze lekkere en verse pizza’s serveren #pizzaislife. Ik sluit het hoofdstuk ‘eten’ af want ik krijg honger en weet dat ik straks rijst moet eten #fuckrijst. Ah nee, nog één ding! ‘Momo’, een deeggerechtje gevuld met groentjes en/of vlees (dat lijkt op dimsum) is hier famous en je kan het overal bestellen. Ik kan ‘Momo-hut’ in Thamel aanraden want daar is het verzorgd, lekker en hebben ze er ook met zoetigheden in #pffikhebhonger. Aja toch nog iets! Zeker ook een ‘Lassi’ drinken in Nepal, een drankje op basis van yoghurt #keilekker #maarnietoveral #opletten! OK EN DAN NU GENOEG OVER ETEN WANT IK ZIE SCHEEL VAN DE HONGER #hahadoei ik ga chocolade eten (KitKat met caramel, wahahaw)!

Ons lijstje met vrijwilligers die we hier ontmoeten wordt steeds langer. Chandni (UK, Londen), Russ & Beck (UK, Preston), Patricia (Zwitserland) en dan nog Priya, Skander & Timmy (België, aleja Wallonië hehe). Chandni leek op het eerste zicht niet mijn type mens #attitude MAAR ik leer elke dag meer om geen vooroordelen te hebben of meteen een mening te vormen over iemand. Want na enkele dagen met haar te spenderen vind ik haar een topwijf! Ik ben Facebook daarom zo dankbaar want het is zalig om via die weg nog contact te houden met de vrienden die ik hier maak #thanksMark. Ongetwijfeld zullen er nog veel mensen het lijstje aanvullen en ontstaan er nog mooie vriendschappen #ikgaveelmoetenreizen #geenhotelmeernodig.

Op een ochtend gingen we naar de Monkey-temple (heel mooi), die vijf minuutjes wandelen is van ons thuis. We namen de kinderen mee, om hen iets bij te leren. The green soldiers (die we in Artmandu leerden kennen), zijn vrijwilligers die wekelijks afval opruimen rondom de tempel. Aangezien Nepal vuil is en hun sorteren een ramp, is dit een super initiatief! Het leek ons goed om te helpen samen met de kids, zodat ze beseffen dat afval niet op de grond hoort en dat het opgeruimd moet worden. Het was moeilijk voor hen om dit te beseffen en Dipesh (de oudste) vond het helemaal niet leuk… Achja, we hebben het geprobeerd en toch een goede daad gedaan!

Na de lastige nacht in Nagarkot hadden we wel nood aan wat ontspanning. Via Chandni kwamen we terecht bij 'Seeing hands Nepal’, een massagekliniek. Het uitzonderlijke aan deze massages, is dat ze gegeven worden door blinde mensen. We kozen voor de 'relaxing massage’ van 60 minuten #hemels. Door het feit dat de vrouwen ons niet konden zien, lag hun focus echt enkel op ons lichaam en de behandeling ervan. Van onze handen tot onze voeten, alles werd gemasseerd. Ik moest wel eventjes lachen toen het vrouwtje de olie niet meer vond en ik de fles perfect zag staan. Ik bood haar hulp aan maar die wou ze niet #opdentast #zelfstandig. Natuurlijk vond ze de fles al snel #skills. Heel veel respect voor hen, maar ook voor de organisatie want ze geven deze mensen een job waarin hun beperking juist de meerwaarde wordt. We moesten 1800 roepies (+/- €16) betalen, wat dus heel weinig is voor zo'n zalige behandeling. Zéker de moeite!

Zo, dit waren de hoogtepunten van de afgelopen twee weken. Hopelijk zetten ze Kathmandu in een positiever daglicht en weten jullie dat ik hier gelukkig ben. Komend weekend is het Holi Color festival en volgende week vertrekken we richting Chitwan, voor een nieuw avontuur #spannend! Onze hond Rambo gaat drie maand acteren, omdat hij de hoofdrol in een Nepalese film gekregen heeft. De film zal ook gespeeld worden in België #moviestar #worldwide. Dus beste vrienden, ik heb die hond veel uitgelaten, liefde gegeven en weet dat hij zijn eigen kak graag eet #dirtylittlesecret! Tot slot voor de ongeruste mensen, Thairon lag drie dagen in het ziekenhuis omdat ze al lange tijd hevige buikpijn had en onze eigen medicatie niet hielp. Ze werd er goed verzorgd en ondertussen is ze terug 'thuis’, alles in orde #noworries!

Tot de volgende! XOXO, Stiene.

4 notes · View notes

stienelle-blog · 9 years ago

Photo

• Fuck the local bus & Nagarkot, back in Kathmandu • 02/03/2017 Op zondag 26 februari vertrokken Thairon en ik vol spanning en goede moed richting Nagarkot, voor ons tweede Workaway-project. We namen eerst de local bus richting Bhaktapur. Tijdens die rit van meer dan een uur, zat de 'conducteur' (lees: ventje van max. 18 jaar die het geld ontvangt en heel de rit uit de deur van de bus hangt te brullen) 'subtiel' aan Thairon haar billen #wtf. Toen het voor haar echt ongemakkelijk werd, duwde ik zijn arm weg maar enkele minuten later ging hij weer verder. We waren gedegouteerd, maar konden verder niet veel doen. Bij het uitstappen wou het viespeukje ons 50 roepies laten betalen. Toen ik dit weigerde omdat alle 'locals' maar 15 roepies moesten betalen, trok hij de briefjes van 20 die we vasthielden uit onze handen #enwegwashij #kleinerat. Aangekomen in Bhaktapur moesten we dringend plassen dus gingen we iets drinken. Het 'café' werd opengehouden door een man/vrouw (ik weet het niet) die achter de toonbank lag (waar de wespen en vliegen het eten dat tikkeltje extra gaven). Toen ik de weg naar het toilet vroeg werd ik door een knulletje van 13 (?) door het 'huis' gestuurd. De living, keuken en slaapkamer waren in 1 ruimte van nog geen 12 vierkante meter en er vlogen miljoenen beesten rond #verschrikkelijk. Op het koertje bevond zich het 'toilet' (lees: een put in de grond met ook massa's vliegen en een deur met gaten in) #noprivacy. Verstand op nul en gaan. Kort daarna vonden we de local bus richting Nagarkot. Wat was dat... Een bus met veel te weinig plaats en veel te veel (stinkende) mensen. (Wie dacht dat tram 4 in Gent soms niet aangenaam is, you have never been on a local bus in Nepal.) Naast mij een twintiger, met een selfie op de achtergrond van haar gsm en een 'Michel Kor' handtas #lol. Toen ik haar vriendelijk vroeg of ik op de stoel naast haar mocht zitten (in plaats van de zak rijst die er stond) weigerde ze. Na het 3 keer vriendelijk te vragen (zonder succes) heb ik de zak rijst over haar roodgekleurde haren gekieperd. Nee, dat is niet waar. Ik heb de zak aan haar voeten gezet en mijzelf plaats gegeven (maar ik wou het wel heel graag doen) #stukskepretentie. Twee uur lang op de bus met aan mijn linkerzijde die telefonerende preute, aan mijn rechterzijde een man die het fijn vond zijn kont voortdurend tegen mijn arm te schuren en achter mij een rochelende, neusoptrekkende kerel die alle Nepalese songs vanbuiten kon (en dat ook heel graag aan iedereen op de bus wou bewijzen). Elke minuut dacht ik dat het de laatste was, hobbeldebobbel in de bergen, 2cm van de afgrond en zonder beveiliging #nienormaal #diezijnzot. Ein-de-lijk (en levend) aangekomen in Nagarkot, wandelen we vol enthousiasme naar onze nieuwe verblijfplaats. Maar een uur na aankomst wil ik alweer vertrekken. Van gastvrouw Kamala krijgen we niks buiten welkom en een tas thee (terwijl zij wat staat te bellen). Geen informatie, geen gesprek, geen warm gevoel. Wanneer blijkt dat er ook geen toilet, douche, drinkbaar water en deur in onze kamer is zakt het enthousiasme onder nul. Het is daar ijskoud (letterlijk en figuurlijk). Na de planten (die al 10 jaar dood waren) water te geven, trek ik mij terug in de kamer. Thairon neemt contact op met Pushpa & Janak uit Kathmandu, we willen terug. Ze regelen een taxi die ons 's ochtends komt halen. Maar het was de langste nacht ooit. Geen minuut geslapen door de kou en een hond die probeerde binnen te dringen in onze kamer #bleiten. Maandagochtend stond de taxi ons om 8u15 op te wachten. 'Gastvrouw' Kamala was nergens te bespeuren dus lieten we geld en een briefje achter om te laten weten dat we weg waren (omdat ik 'ziek' was) #leugens #zegingonsoffereninhaarvoodooroom. Dus... we zijn terug in Kathmandu (tot 12 maart) bij onze family hier. En daar zijn we zo blij om #Nepalihome. Je weet pas wat je mist als het weg is! Meer verhalen over de afgelopen en komende dagen komen in een volgende post, want deze was enkel om te #neuten. XOXO, Stiene.

3 notes · View notes

stienelle-blog · 9 years ago

Photo

• Feeling home, making friends and having fun • 24/02/2017

Na 12 dagen voelen we ons hier al wat thuis, zowel op onze verblijfplaats als in de omgeving. Maar zoals ik in de vorige post al zei, gaan we hier niet in Swoyambhu (Langtang Children Home) blijven. De kindjes met een beperking verblijven hier niet meer, waardoor we ons wel eens kunnen vervelen als de jongens naar school zijn #veeluitstapjeskostengeld. De hele dag met een hond wandelen is ook niet het beste plan #hetzijnluiehonden. En om heel eerlijk te zijn, ze maken mij soms gek met al hun geblaf en koppigheid #behalvedepuppies #lovethepuppies. DUS, zondag (26/02) vertrekken we naar Nagarkot, om vrijwilligerswerk te doen op een school en te verblijven bij een Nepalees gezin #excited!

Ondertussen zijn sommige vrijwilligers (Daniël, Sherin en Elise) hier niet meer. We namen afscheid alsof we elkaar al veel langer kenden dan een week #socrazy. In de plaats kwam Lara uit Duitsland, waarmee Thairon en ik het heel goed kunden vinden. Ze was voor drie maand in Nepal, waardoor ze een bron vol verhalen en tips was. We hebben een week met haar kunnen spenderen, maar vandaag keerde ze huiswaarts. Als herinnering gaf ze ons een self-made armbandje dat we de komende 2 maand kunnen dragen. We’ll miss you, Lara! Deze week namen we ook afscheid van Goldie, Cherry en een puppy #sosad, maar ze zijn naar een goede thuis dus dat maakt het beter!

Ik moet ook nog iets corrigeren. Er wonen hier vijf jonge japertjes in plaats van zeven #ikkanniemeertellen. Mijn naam onthouden ze niet dus ik ben ‘sister’, maar ik ken die van hen wel al! Birsing, Kumar, Kuran, Kushal & Dipesh zijn zelfstandige kereltjes en het is niet altijd makkelijk om contact met hen te maken. Door vier op een rij met hen te spelen, begint het nu te lukken #iklaatzesomswinnen!

Check: - Eerste Nepalees recept is binnen, we hebben ‘Aluparati’ gemaakt en het was lekker #ikmaakhetthuisookeens #noworriesmama! - De eerste cadeautjes (voor mezelf) zijn een feit #sorrynotsorry. - Ik moest voor het eerst veel kleren met de hand wassen #zoveelwerk #liefdevooreenwasmachine. - Ik kocht een ketting voor 1000 roepies (ongeveer 10 euro) in plaats van de gevraagde 4500 roepies #afbieden #zakzetters #zekunnenmaarproberen. - Shivaratri op 24/02: een feestdag om de winter af te sluiten (lees: kinderen schooien de hele dag door op straat. Wil je niet stoppen? Geen probleem, ze spannen een koord over de weg #kleineratjes). - Ik haat vogels (vooral duiven) en tijdens het bezoek aan een tempel moest ik een pleintje oversteken met wel duizend duiven #freakingout. Ze hadden mij gehoord wanneer ik tegen Thairon zei hoe hard ik vogels haat, want de dag nadien vond één van hen het grappig om op mijn kop te kakken #genezever #tijdenshetwandelen #rechtopmijnekop. In Nepal betekent het dat er iets goed zal gebeuren, maar ik haat ze gewoon nog meer #sorrynotsorry.

Tot slot heb ik iets bucketlist-waardig gedaan. Ik ben naar een Nepalese trouw geweest! En niet zomaar een trouw. De trouw van de minister’s zoon, in een vijf sterren hotel, met geweldig lekker eten, veel rode wijn en onze eigen muziek. Haha echt waar, iPhone in de AUX-kabel en dansen alsof niemand keek (terwijl er wel 50 Nepalezen keken alsof we aliëns waren). En toch waren we daar gewenst en hebben we afgesloten met traditionele muziek #bollywoodstyle. Thank you Janak for taking us with you!

Bon, ik zou nog veel kunnen vertellen maar sommige dingen mogen in mijn hoofd blijven dwalen of wachten tot wanneer ik thuis ben.

Tot later! XOXO, Stiene. (Veel meer foto’s op Facebook!)

1 note · View note

stienelle-blog · 9 years ago

Photo

• First impressions • 17/02/2017

Na vijf dagen in Kathmandu heb ik al behoorlijk wat gezien en gedaan.

Bij onze aankomst in het Langtang Children Home werden we liefdevol ontvangen door Manisha, een meisje van zeventien die hier (hard) werkt. We kregen meteen onze eerste Dal bath (rijst, groentjes en een soepke) van de vele. Na twee dagen vroegen Thairon en ik al vriendelijk om de Dal (soep) weg te laten #toomuch. Ik weet nu al dat ik na 2,5 maand lang geen rijst zal eten. Hier in het weeshuis serveren ze ook vlees voor zij die willen maar na het ‘vers vlees’ (lees: het bloed spuitte er nog uit en de kop lag ernaast) en de vis (die lag te chillen tussen de smog) op de markt te zien, besloot ik om hier vegetarisch te eten. Oh prépare en hesp, ik mis jullie al.

Op vijf dagen tijd heb ik al heel wat mensen leren kennen. Onze gastheer (Janak) en gastvrouw (Pushpa) zijn heel vriendelijk, het lijkt alsof ik hen al veel langer ken. Het is fijn om andere vrijwilligers (die hier komen en gaan) te leren kennen. Momenteel op het lijstje: Jenna uit Nieuw-Zeeland, Edward & Ana uit Portugal, Daniël uit Australië, Elise uit België & Sherin uit Duitsland. De zeven jongens die hier wonen zijn stoere maar lieve kereltjes, heel zelfstandig. Birsing, Kumar, Kumal en de andere namen kan ik nog niet onthouden #zomoeilijk. Maar de voornaamste reden dat ik hier ben zijn de hondjes, nu al in mijn hartje. Het is moeilijk om te zien dat ze toch niet allemaal de verzorging krijgen die ze nodig hebben (lees: enkel rijst eten, geen tuin en kaka- toestanden). Wij proberen Rambo, Lucky, Sweetie, Pary, Cherry, Abbie, Creamy, Whitey en de vier pups daarom heel veel knuffels, verzorging en wandelingen te geven.

Natuurlijk is het ook wennen op veel vlakken. Bye bye warme douches, goede matras, nachten zonder blaffende honden, gevarieerd eten en gezonde lucht. We hebben er wel al een tripje naar Nagarkot (in de bergen) op zitten. Wauw, ik dacht dat ik in Zuid-Frankrijk bang was tijdens het omhoog rijden, maar de rit naar de jungle was next-level #grenzenverleggen. Nu ik het toch over rijden heb, ongezien het verkeer hier. Wegmarkeringen? Nee danku. Verkeerslichten? Niet nodig. Met tien naast elkaar rijden, gelijk aan welke kant? Zeker mogelijk. Voorrang geven op een rondpunt? Banee, laten we daar gewoon een Nepalees met een fluitje zetten, die fikst da wel. Railings aan smalle, hoge baantjes? Nee, rij maar lekker de diepte in en sterf. Een helm dragen op de moto of brommer? Awel ja, maar enkel voor de bestuurder want het kind van twee jaar achteraan boeit niet. Gordels? Hebben ze hoor, werken zeker in een paar auto’s. Soit, je zou het moeten zien!

Tot slot, Thairon en ik hebben na één dag besloten om geen 2,5 maand in Kathmandu te blijven. We willen andere dingen zien, op verschillende plaatsen vrijwilligerswerk doen en hebben nood aan wat meer natuur. Want het is hier vuil, heel vuil, echt triest om te zien. Elke 10cm ligt er afval. Een papiertje, een flesje, een onderbroek, stront, er ligt vanalles aan de kant van de weg. Het ergste tot nu toe: 3 dode honden en een dode puppy #heartbreaking. De lucht is hier zo ongezond, smog is taking over. Dagcrème op uw gezicht? Kei goe, als ge een beetje grijze font de tein wil. Haar net gewassen? Na 10 minuten buiten voelt het weer vies. Sigaretje roken? You need strong lungs! Over wat er uit mijn neus komt ga ik zwijgen. #toomuchinformation. Klinkt zo negatief hé? Ondanks die dingen ben ik hier echt graag… Nog steeds heel veel zin in dit avontuur #spanneuuund! XOXO Stiene

2 notes · View notes