#06.02.2017/04:05

[cizmeliadam]

Bir çiçek gördüm, al al açmış yapraklarını. Masumluğunu anlatmaya çalışmak aptallıktan öte değil. Beton kaldırımın en olmayacak yerinden, hayret edilircesine, yanardağda volkan patlar ya, öyle yakıp, yıkıp çıkmış. Biraz gidişin, biraz gülüşün gibi. Muhtemelen burada gülmüş dedim. Çünkü gittiğin yer ora değildi. Gökyüzüne baktım, kara bulutlar yine tepemde. Ömrüm törpüleniyor hala. Sakinim... Oturdum kaldırıma, yanımda hayalin. Sustum. Sustum, çünkü konuştuğumda da yoktun. Suskunlukta en azından azap veriyordun, var sanmaktaydı seni bu beden. Susulabilecek ne varsa sustum. Susuştuk, bakıştık. Bir süre tartıştık hararetli bir şekilde. Gerçi ben pek karşılık vermedim yine, gözlerine baktım. Kaldırım dinliyordu da, biz hiç konuşmuyorduk tartışırken. Gökyüzüne baktım bir ara, kara bulutlar sabit. Dadandılar. Törpüleniyor ömrüm. Sakinim... Çiçek solmaya yüz tutmaktaydı, çünkü gülmüyordun. Gül artık dedim. Gülmedin. Hayalini kurmasam, çiçek solmazdıda, Ben hayalini gönderemedim. Git artık dedim. Gitmedin. Belkide içten bir git diyemedim. Yumuşak yüzlülüğüm üstümde yine. Hani, sen gelsen, hayalin gidecekti ama, Ben seni getiremedim. Gel artık dedim, Gelmedin... Kaldırdım başımı gök yüzüne, Gök yüzümde. Sakinim... Sakinliğim, sadece fırtına öncesinde...