#Damaszek Europy

[bezkresu]

Tarnów.

[rasowe]

5. Damaceński (EE 42) (Damascene)                                                                Pochodzenie: Orientalne, Damaszek w Syrii (Azja Zachodnia), najprawdopodobniej najstarsza kultywowana rasa gołębi, z co najmniej 3000-letnią historią. Ojczyzną gołębi damasceńskich jest Azja Zachodnia, a w szczególności starożytne krainy leżące u południowych wybrzeży Morza Śródziemnego. Jest to prawdopodobnie jedna z najstarszych ras gołębi, która przetrwała do dziś w swej pierwotnej formie. Ta piękna i nieco egzotyczna rasa posiada najlepsze cechy gołębia sportowego, a przy tym łączy w sobie szlachetność i urodę typową dla gołębi ozdobnych. W literaturze specjalistycznej najczęściej spotykamy się z poglądem, że gołębie damasceńskie pochodzą z Syrii, a nazwa wywodzi się od stolicy tego państwa Damaszku. Ma to swoje uzasadnienie w fakcie, że pierwsze gołębie tej rasy sprowadzone zostały przez Anglików właśnie z Syrii. Gdyby sprowadzono je z innego kraju prawdopodobnie nosiły by inną nazwę. W Syrii gołąb ten nosi nazwę "buz' co w języku perskim oznacza bardzo jasną, bladoniebieską barwę upierzenia, przypominającą kolor lodu. Perska nazwa 'buz" sugerować może jego irańskie pochodzenie. Brak jest jednak dowodów na poparcie tej tezy. Biorąc pod uwagę burzliwą historię starożytnych państw Bliskiego i Środkowego Wschodu można przypuszczać, że gołębie te hodowane były na dość rozległym terytorium - od Persji do Egiptu. Spełniały tam ważną rolę przenosząc wiadomości oraz prawdopodobnie otoczone były również kultem religijnym. Pamiętać przy tym należy, że to właśnie Arabowie w okresie średniowiecza rozwinęli do perfekcji hodowlę gołębi służących do utrzymywania stałej łączności pocztowej pomiędzy odległymi twierdzami. Wszyscy autorzy są zgodni, że ta prastara rasa znana już była co najmniej 3 tys. lat temu. Nieco odmienną teorię dotyczącą historii gołębi damasceńskich przytacza czeski autor Leo Lukovsky. W swoim artykule na temat tej rasy ("Chovatel" nr 12/98) podaje on tezę, że ojczyzną gołębi damasceńskich jest Jordania oraz Palestyna. Opisuje on, że na starożytnych kamiennych obeliskach oraz w piramidach liczących sobie ponad 5 tys. lat, zachowały się wizerunki gołębi przypominające swym wyglądem współczesne gołębie damasceńskie. Również stare historyczne źródła podają, że gołębie te najczęściej hodowali Arabowie pod nazwą "gołąb jerozolimski". Autor wspomina również, że w starożytnym Egipcie w okresie panowania faraonów prawo do hodowli gołębi posiadały tylko wyższe uprzywilejowane warstwy społeczeństwa. Prosty lud miał zakaz hodowli gołębi. Wielkimi miłośnikami gołębi byli legendarni królowie Izraela Samuel i Dawid. Źródła biblijne podają, że kiedy króla Salomona (syna Dawida) odwiedziła legendarna królowa Saba, podarowała mu oprócz innych znamienitych darów, również gołębie damasceńskie, które hodowane były w jej ojczyźnie (dzisiejszym Jemenie). O gołębiach tych wspomina również Koran opisując je jako gołębie "święte" lub "mahometańskie". Trudno dziś oddzielić prawdę od legendy, a tym samym przedstawić autentyczną historię tej prastarej i nieco tajemniczej rasy. Pierwsze wzmianki o gołębiu damasceńskim w europejskiej literaturze specjalistycznej autorstwa Francisa Willughby pochodzą z 1674 roku. O gołębiach tych wspomina również E. Baldamus w swoim dziele z 1878 roku. Również polski autor E.A.Terlecki w swojej książce pt. "Chów gołębi" (Lwów 1907) opisuje gołębie damasceńskie. Potwierdza on fakt, że rasa ta sprowadzona została z Syrii do Anglii, a następnie do innych krajów europejskich. Ogólny opis tej rasy uzupełniony jest czarno-białą ryciną. W chwili obecnej w Europie gołębie damasceńskie są rasą znaną lecz niezbyt licznie hodowaną. W 1973 roku hodowcy niemieccy założyli w Hanowerze specjalistyczny Klub zrzeszający miłośników tej rasy. Do Polski gołębie te sprowadzone zostały z Niemiec i hodowane są w kilku gołębnikach. Gołębie damasceńskie cechuje bardzo zrównoważony temperament oraz niebywała łagodność i przywiązanie do gołębnika. Pomimo, ze od dziesięcioleci nie są wykorzystywane jako typowe gołębie sportowe (pocztowe) odznaczają się bardzo dobrą lotnością i orientacją przestrzenną. Cechuje je doskonały instynkt macierzyński, bardzo dobrze wysiadują i karmią młode. Są rasą żywotną i dość odporną na choroby. Ze względu na łatwość w hodowli, dużą uległość i niepowtarzalną urodę nadają się szczególnie dla początkujących hodowców. Wrażenie ogólne: Gołąb o zaokrąglonych kształtach, najwyżej średniej wielkości, żywy, a jednak ufny; hodowany tylko o całkowicie jasnej barwie lodowej z czarnymi pasami. Upierzenie spodnie – lekko kawowe.

[bezkresu]