#hyperrealistisch

[imagella-blog]

3 Zwerge in pinken Rosen, Herzen und Schmetterlingen mit dem Text 'Sei mein Valentin'

Valentinstag Für Meinen Ehemann #Valentinstag #Digitalkunst #PinkRosen #HerzenUndSchmetterlinge #StickerDesign #Hyperrealistisch #HoheAuflösung #Detailliert

[twafordizzy]

Leila Jeffreys laat de vogel 'shinen'

De Australische fotografe Leila Jeffreys reist naar tropische bossen en jungles over de hele wereld op zoek naar verbazingwekkende vogelsoorten. Vervolgens maakt ze van die vogels studioportretten: “Ik heb gemerkt dat veel vogels specifieke uitdrukkingen hebben, net als wij”, legt ze uit. Jeffreys’ beelden zijn geduldige oefeningen in zowel kunstenaarschap als empathie. Jeffreys cultiveert de…

[manuelamordhorst]

Tipp: Charlie Stein und Ulrike Buhl Heimspiel 2025 »Elastic Shields«

[broetchen]

Wir wenn er ein Iltis wäre

@its-tea-time-darling und ich haben entschieden dass das die offizielle tierische Repräsentation von Robert Ehrenberg ist

Wir nehmen keine Kritik entgegen danke

[deutsche-bahn]

Ich bekam Donnerstag nachts einen Anruf, wurde gefragt ob ich mit auf die RPV möchte und gurkte einen Tag später in's tiefste Ruhrgebiet.

Die RPV ist eine Rollenspiel-Messe. Wie Comic Con, nur noch unzugänglicher für die general public. Die Stimmung ist dadurch ganz faszinierend, dass alle Hauptzielgruppen (TTRPG-Spieler, Comic fans, Cosplayer und LARPer) allesamt fest davon überzeugt sind, die jeweils einzigen vernünftigen Leute dort zu sein. Alle anderen Untergruppen sind der wahre gesellschaftliche Bodensatz, wir hingegen sind die guten Nerds. Wir bel��chelten uns alle fröhlich gegenseitig. Wie endlos bürgerlich.

Faszinierend war alleine schon die Gliederung der Messehallen. In Themenbereiche aufgetrennt- leider waren alle Bereiche mit irgendwelchen references und Neologismen betitelt worden, die höchstens zufällig auf die dort angesiedelten Stände hindeuteten. Wir gingen so ca drei Mal am "Asia-Verse" vorbei (keiner von uns konnte sich für Animes begeistern) bevor irgendwer raffte dass dort ausschließlich Star Wars merchandise ausgestellt wurde. Asien als ferne Galaxie zu verkaufen ist doch bestimmt auch irgendwie politisch unkorrekt, da könnte man doch bestimmt nen Skandal rausklopfen.

Gut, to be fair: wenn man die Star Wars Asia Halle durchquerte und die Hintertür in's Freie nahm stolperte man über einen einzigen Bubble Tea Verkäufer, um den sich ein paar Rudel Cosplayer gescharrt hatten. Ich war mir sicher, das tatsächliche Asia Verse gefunden zu haben.

Auf der Suche nach dem Ausgang aus der Star Wars Ecke marschierte einer von uns auf eine Tür zu, öffnete sie und drehte dann mit einem Gesichtsausdruck ab den ich sonst nur von mor in extremen Stresssituationen kenne. "Cosplayer-Umkleide" war ihr einziger Kommentar.

Zwischendurch standen wir auf einem der Gänge im 2. Stock an's Geländer gelehnt da und sahen uns Leute in der Halle unter uns an. "Menschen gucken" ist auch so' deutscher Instinkt, oder? So oder so, ich sah einen meiner LARP-Bekannten unter uns vorbeilaufen. Oh, sweet! Ich zeigte ganz begeistert auf ihn, freute mir 'nen Ast und wollte eigentlich nach ihm rufen. Dann fiehlen mir zwei Dinge ein: 1. Ich kenne seinen echten Vornamen nicht, und 2. sein in-game Name ist "Bastard". Ich kann mich beim besten Willen nicht, selbst auf ner gottverdammten Rollenspielmesse, über's Geländer lehnen und "BASTARD!??" in die Menge brüllen. Nein, dann kann ich einpacken. Meine Mimik macht kurz Ausdruckstanz bei der Vorstellung. Der Kollege neben mir folgt meinem Blick: "Mögen wir den nicht?". Nein, doch, wir mögen den, wir sind nur sehr conflicted was seinen Namen angeht. Egal. Unter uns verschwand der Bastard in der Menge.

Zwischendurch wurden wir am Süßwarenstand angeschwemmt. Hier wird's kurz relevant dass wir zwar nicht in Vollmontur unterwegs waren, dafür aber die hyperrealistische Orang Utan-Babypuppe umhertrugen. Ich weiß auch nicht warum. Das Teil ist gruselig, leider aber auch ein Erbstück. Anyways. Wir standen mit Orang Utan auf der Schulter am Süßigkeitenstand, als eine der thailändischen Verkäuferinnen auf uns zugeschossen kam. Ihre abartig offensive Verkaufsstrategie bestand daraus, uns wahllose Kostproben in die Hand zu drücken. Sie wollte meinem Freund mit Affe auf Schulter gerade eine getrocknete Kiwi zuschieben als ihr dann der Menschenaffe auffiehl. Sie riss die Kiwi zurück und machte einen Satz in die andere Richtung, machte dabei ein Geräusch in einer Frequenz die nur Fledermäuse und Kinder hören können. Fair, sie dachte halt das Vieh wäre echt (und dementsprechend potenziell bissig).

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret (1908), Portret van Émile Bernard (1897), Reizende muzikant in Rouen (1891), Tegenover de Moulin Rouge (1890), Bloedende Christus (1911), De kardinaal (1912) [en ter vergelijking: Portret van Nino de Guevara door El Greco (ca. 1600)], Het Anker (De kluizenaar) (1907), Spaanse boeren (1905), De danseres (1912), Buste van een picador (1910) en Het slachtoffer van het feest (1910) door Ignacio Zuloaga Waar?   Tentoonstelling Mythos Spanien – Ignacio Zuloaga 1870-1945 in Bucerius Kunst Forum, Hamburg

Wanneer?   5 maart 2024

In samenwerking met de Kunsthalle Múnchen ontwikkelde het Bucerius Kunst Forum in Hamburg de tentoonstelling Mythos Spanien, gewijd aan de Spaanse schilder Ignacio Zuloaga (1870-1945).

Zuloaga werd in 1870 geboren in Eibar in Baskenland. In 1889 of 1890 trok hij naar Parijs, het toenmalige wereldcentrum van de kunst. Ook later zou hij nog regelmatig naar de lichtstad terugkeren. De jonge Zoluaga was bevriend met kunstenaars, musici en schrijvers. Zo deelde hij een atelier met Paul Gauguin, was bevriend met Auguste Rodin en ging  samen met Maurice Ravel op reis. Als je de schilderijen uit deze Parijse periode bekijkt, zie je een jongeman die nog op zoek is naar zijn eigen stijl. Zijn werk toont invloeden van naturalisme, impressionisme en symbolisme. Drie schilderijen die naast elkaar aan dezelfde muur hangen, laten de variatie in zijn stijlen zien: een muzikant in Rouen, een portret van collega-kunstschilder Émile Bonard en een dame van lichte zeden in een café. Dit laatste schilderij vind ik zelf heel interessant. Op het eerste oog zien we een keurig geklede dame, zittend  aan een tafeltje bij het raam. Eind negentiende eeuw was het allesbehalve gepast voor een dame om alleen in een café te zitten. Het gaat dan ook hoogstwaarschijnlijk om een prostitué die wacht op een nieuwe klant. De stoel naast haar is uitnodigend leeg. Het raam kijkt uit op de Moulin Rouge, een plaats waar het vermaak op zijn zachtst gezegd enigszins seksueel gekleurd was.

Parijs bracht de kunstenaar niet waar hij naar zocht. Hij wilde Spaans schilderen. Dus keerde hij terug naar zijn vaderland. Spanje was ooit een wereldmacht was geweest, maar was nu zijn laatste koloniën kwijtgeraakt en was op zoek naar een nieuwe identiteit. Zuloaga droeg hieraan bij door typisch Spaanse thema’s te schilderen. Hierbij ging het niet altijd om een weergave van Spanje zoals het daadwerkelijk was. De kunstenaar greep terug op ‘Il siglo de oro’, de gouden eeuw van de Spaanse schilderkunst met schilders als Velazquez en El Greco. Hun invloed is dan ook terug te vinden in zijn werk.

Een interessant deel van de tentoonstelling is gewijd aan het religieus erfgoed van Spanje. Zijn kruisiging is bijzonder opmerkelijk. We zien hier namelijk niet, zoals in de kunstgeschiedenis gebruikelijk is, Jezus aan het kruis, met naast hem Maria en Johannes. We zien een daarvan afgeleid Spaans ritueel. Jezus is vervangen door een beeld van Christus aan het kruis. Dat beeld is, zoals in de Spaanse traditie al sinds de contrareformatie gebruikelijk is, hyperrealistisch. Het bloed gutst over het lichaam van de gekruisigde. Van de priester links kun je je afvragen of zijn gedachten wel bij het ritueel zijn. De andere aanwezigen vormen nauwelijks een groep. Het zijn losse individuen die elk op hun manier deel van de scène uitmaken.

Ook De kardinaal is geen doorsnee portret van een reële kardinaal. De afgebeelde persoon is een van Zuloaga’s favoriete modellen. Zijn ingevallen wangen en stoppelige baard stralen niet bepaald gezag en waardigheid uit. Hoewel je in eerste instantie denkt dat de kardinaal in een landschap zit, blijkt dat een illusie. Een gordijn en een tafeltje maken duidelijk dat we tegen een toneeldoek aankijken. Het hele tafereel is in scène gezet, als door een regisseur. Het schilderij grijpt duidelijk terug op een bekend werk van El Greco: Portret van Niño de Guevara. De inquisiteur is hier vervangen door een eenvoudige landarbeider. Een grappig detail is dat het brilletje dat El Greco’s kardinaal op de neus heeft, bij Zuloaga in de hand wordt gehouden. Wellicht is het schilderij een parodie op het werk van de zeventiende-eeuwse meester, maar waarschijnlijker is dat Zuloaga een eerbetoon wil brengen aan de door hem zeer bewonderde kunstenaar.

Voor wie nog mocht twijfelen aan de invloed van El Greco op de kunstenaar die in deze expositie centraal staat, moet maar eens goed kijken naar Der Anachoret (Der Einsiedler). Het slungelige, maniëristisch weergegeven lijf en de extatische blik van deze kluizenaar zou op een tentoonstelling van werk van El Greco niet misstaan.

In 1898 trok de schilder naar Segovia. Daar schiep hij veel van zijn belangrijkste werken: schilderijen van het karige rauwe landschap en zijn archetypische bewoners.

Naast de katholieke religie behoren ook de flamenco en het stierengevecht tot het Spaanse culturele erfgoed dat Zuloaga uitbeeldt. In Sevilla nam hij zelf deel aan stierengevechten. Misschien wel het meest indrukwekkende schilderij van deze tentoonstelling toont geen moedige toreador of jonge stierenvechter met veel bravoure. Het werk laat een vermoeide oude picador (een met lans uitgeruste hulp van de toreador) zien. De man rijdt op een mager paard. Ook het paard lijkt moe en zijn gang sjokkend. Beiden zitten onder het bloed. De achtergrond is duister en onheilspellend. De zaaltekst trekt een vergelijking met Don Quichotte en zijn paard Rosinante. De verslagen ruiter zou symbool staan voor de positie van Spanje, dat in 1898 de laatste van zijn koloniën, en daarmee zijn plek op het wereldtoneel, verloor.

[translatingpostsintogerman]

thickness-protection-program:

Im Jahr 2024 sind hyperrealistische Grafiken nicht mehr beeindruckend. Wisst ihr was mich beeindruckt? Ein von Anfang an komplett vollständiges und funktionales Spiel

In 2024 hyper realistic graphics are no longer impressive. You know what impresses me? A fully complete and functional game at launch

[superprinttech]

Polymer-Requisitenscheine im Angebot

Requisitenscheine zu verkaufen

20-Euro-Requisitengeld

Beste doppelseitige Requisitenscheine in Großbritannien

Requisitengeld aus Polymer

Gefälschtes Polymergeld

Gefälschte Polymer-Banknoten

Gefälschte Polymer-Euro-Banknoten

Realistisches doppelseitiges Requisitengeld

Beste doppelseitige Requisitenscheine in Deutschland

Beste doppelseitige Requisitenscheine in Österreich

Doppelseitige Euro-Requisitenscheine

Gefälschte Euro-Banknoten

Gefälschte Polymer-Requisitengeld für Unternehmen

Wo kann man Polymer-Requisitengeld kaufen?

Realistische gefälschte Euro-Banknoten

Realistisches Geld, das echt aussieht

Gefälschter 20-Euro-Schein aus Polymer

Realistische Euro-Geschäftsscheine online

Gefälschte Banknoten für jeden Zweck

Realistische doppelseitige Euro-Requisitenscheine

Euro-Requisitengeld zu verkaufen

Requisitenwährung für Projekte

Hochwertige Euro-Requisitenscheine

Polymer-Falschgeld kaufen

Gefälschte Euro-Banknoten doppelseitig

Gefälschte Euro-Banknoten, die sich echt anfühlen

Die besten gefälschten Euro-Banknoten, einsatzbereit

Doppelseitig Falsche Banknoten

Euro-Requisiten-Banknoten (UK)

Polymer-Falschgeld zu verkaufen

Realistische Polymer-Banknoten

Realistisches 20-Euro-Falschgeld

Die besten gefälschten Euro-Scheine online

Falschgeld zum Einkaufen

Ultrarealistische gefälschte Euro-Banknoten

Falschgeld in Europa zu verkaufen

Polymer-Textur für Falschgeld

Euro-Replikate online

Euro-Requisiten-Banknoten online

Realistisches Euro-Geld

Euro-Noten in Top-Qualität

Falschgeld-Euro-Noten, die alle Prüfungen bestehen

Hochwertiges gefälschtes Euro-Bargeld

Hersteller von Euro-Requisiten-Banknoten

Gefälschte Euro-Noten für Hochzeiten

Euro-Trainingsgeld aus Polymer

Euro-Falschgeld für Sammler

Euro-Requisiten-Sammleredition

20-Euro-Replikat aus Polymer

Polymer-Replikat-Banknoten aus Europa

Die besten Euro-Replikate

Gefälschte Euro-Noten

Euro-Replikate aus Polymer

Anbieter gefälschter Euro-Noten

Doppelseitig bedruckte Euro-Noten

Realistisches Euro-Bargeld als Requisite

Wo bekommt man gefälschtes Euro-Geld?

Standard-Requisiten-Geld verwenden

Euro Geldimitat

Euro-Bargeld-Requisite für Unternehmen

Euro-Falschscheine mit Sicherheitsmerkmalen

Euro-Falschgeld für Zaubertricks

Falschgeld für Escape Rooms

Euro-Bargeld-Requisiten mit hohem Realismus

Euro-Schein-Polymer

Bestes Euro-Bühnengeld

Falschgeld-Requisiten

Euro-Falschgeld als Geschenk

Doppelseitige Euro-Replika-Banknoten

20-Euro-Falschschein aus Polymer

Euro-Geld-Requisiten

Euro-Geld für alle Effekte

Hyperrealistische Euro-Requisiten

Falschgeld zum Boosten

20-Euro-Requisiten aus Polymer

Falschgeld-Banknoten Europa

Euro-Polymer-Replika-Banknoten

Standard-Euro-Währung

Falschgeld-Banknoten

Euro-Geld mit realistischer Textur

Doppelseitige Euro-Bargeld-Requisite

Falschgeld mit Hologramm

Euro-Repliken

Euro-Banknoten in Geschäftsqualität

Beste Euro-Requisite

Euro-Scheine der Klasse A

Großbestellung gefälschter Euro-Banknoten

Falschgeld für Euro-Werbespots

Euro-Bargeld als Requisite für Models

Euro-Requisitenscheine im Online-Shop

Euro-Geld für Schulen

Requisitengeld für YouTube-Videos

Euro-Währung für Transaktionen

Gefälschte Euro-Währung

Doppelseitige Requisitenscheine (Euro)

Realistische Euro-Banknoten als Requisite

[imgtoai10]

McLovin als Präsident

Ein hyperrealistisches Bild in welchen McLovin Präsident von Amerika ist und im oval office sitzt. Die zwei Polizisten von SuperBad bewachen ihn. Auf dem Tisch steht ein schild mit McLovin.

[imagella-blog]

Hyperrealistische Seepferdchen-Tattooskizze in Schwarz und Grau mit detaillierter Schattierung und Textur

Seepferdchen Tattoo #tätowierung #seepferdchen #hyperrealistisch #schwarzundgrau #schattierung #textur #skizze #körperkunst #zeichnung #kunst

[herzerfolg]

Eternalis – Wenn die Erde träumt | Eine 100-Sekunden-Reise durch die See...

Beschreibungstext: 🌌 „Was wäre, wenn ein Video nicht nur Bilder zeigt – sondern Sehnsüchte weckt, Erinnerungen weckt, die wir nie erlebt haben, und Träume schenkt, die uns für immer begleiten?“

Dieses Werk ist kein Film – es ist eine Liebeserklärung an das Staunen, erschaffen aus 10 magischen Sekunden-Schnipseln der Schönheit. Mit Sora’s KI-Technologie verwandelten wir flüchtige Momente in ein Epos, das Natur, Liebe und Spiritualität zu einer Symphonie vereint.

Die 10 magischen Frames im Detail:

Aurora der Ewigkeit – Wo Himmel und Wasser im Tanz der Nordlichter verschmelzen

Kirschblüten-Wirbel – Zärtlichkeit, eingefroren im goldenen Licht des Frühlings

Kathedrale der Tiefe – Ein psychedelisches Korallenballett unter türkisem Himmel

Gipfel der Unendlichkeit – Triumph der Menschheit über Wolkenmeere

Erwachen des Tempels – Meditation zwischen Drachensäulen und uralten Gebeten

Wüstenkosmos – Liebe unter einem Sternenhimmel, der Funken zur Milchstraße schickt

Portal des Waldes – Wo Moos zu Magie wird und Glühwürmchen Pfade in andere Welten legen

Ballons über Utopia – Kindliche Freude, die Papierflieger zwischen Erdpyramiden fliegen lässt

Tanz der Sternenseele – Die Auflösung des Menschlichen im Herzschlag der Galaxis

Liebe im Lichtmeer – Zwei Seelen, die im Sonnenfeuer zu Goldstaub werden

Der poetische Text im Video:

„Wir sind Staub, der Sterne träumt – Geboren aus Supernovae, getauft in Gletscherbächen, Verliebt unter blühenden Himmeln, verloren in Wüsten der Sehnsucht. Dieses Video ist unsere Hand, die nach deiner greift – Lass uns gemeinsam durch die Träume der Erde wandern, Bevor wir wieder Licht werden.“

Für wen ist dieses Video?

🌍 Naturverbundene, die Gänsehaut bei Mondlicht suchen

🔥 Abenteurer, die ihre Seele zwischen Berggipfeln und Sternenmeeren verlieren

💫 Spirituelle Suchende, die in jedem Wassertropfen das Universum sehen

❤️ Romantiker, die wissen: Die schönste Liebesgeschichte schreibt die Natur

Technische Magie: Erstellt mit Sora’s revolutionärer KI, die aus Textbeschreibungen hyperrealistische Traumwelten erschafft. Jeder Frame ein Unikat – generiert aus 1.024 emotional trainierten Algorithmen.

🚀 Mach mit beim Wunder: ▶️ Like, wenn du dich in mindestens 3 Szenen verliebt hast 💬 Kommentiere, welcher Frame deine Seele berührt hat 🔔 Abonniere für mehr Kunst, die Herzschläge in Masterpieces verwandelt 🌎 Teile, um jemandem zu zeigen: „So schön könnte unsere Welt immer sein“

Letzte Zeile vor den Hashtags: „Dieses Video endet nach 100 Sekunden – doch seine Funken werden ewig in dir weiterbrennen. 🌟“

🔍 Hashtags: #Weltensymphonie #KIKunst #Naturmagie #LiebesbriefAnDieErde #SoraVision #100SekundenEwigkeit

[kunstschulerin]

Ich will irgendwie keine tattoos aber so ein hyperrealistisches portrait von meinem zukünftigen kind auf der brust zu tragen wäre irgendwie schon cool

[schwiiztattoo]

Die Kunst des Schweizer Tätowierens: Eine Fusion aus Tradition und Innovation

Schweizer Tattoos haben sich zu einer faszinierenden Mischung aus Tradition und Innovation entwickelt und spiegeln die reiche kulturelle Vielfalt der Schweiz wider. Inspiriert von den vielfältigen Landschaften, dem historischen Erbe und den zeitgenössischen Einflüssen des Landes haben sich Schweizer Tätowierer eine einzigartige Nische in der globalen Tattoo-Szene geschaffen. piercing

Im Zentrum des Schweizer Tätowierens steht eine tiefe Ehrfurcht vor der Tradition. Viele Schweizer Tätowierer huldigen dem kulturellen Erbe des Landes, indem sie traditionelle Motive und Symbole in ihre Designs integrieren. Von alpinen Landschaften und der ikonischen Schweizer Tierwelt bis hin zu Symbolen der Schweizer Folklore und Mythologie dienen diese Tattoos als visuelle Hommage an das stolze Erbe der Schweiz.

Allerdings sind Schweizer Tätowierer auch für ihre Innovationskraft und Kreativität bekannt. Sie greifen auf Einflüsse aus der ganzen Welt zurück und verbinden traditionelle Schweizer Motive mit modernen Techniken und Stilen, was zu wirklich einzigartigen und auffälligen Designs führt. Ob komplizierte Punktarbeit, lebendige Aquarelleffekte oder hyperrealistische Porträts – Schweizer Tätowierer verschieben die Grenzen der Kunstform und bleiben dabei ihren Wurzeln treu. tattoo

Darüber hinaus fügt die multikulturelle Gesellschaft der Schweiz der Tattoo-Szene eine weitere Ebene der Vielfalt hinzu. Künstler mit unterschiedlichem kulturellen Hintergrund bringen ihre eigenen Perspektiven und künstlerischen Traditionen ein und bereichern die Schweizer Tätowierlandschaft mit einer breiten Palette an Stilen und Einflüssen.

Einer der faszinierendsten Aspekte von Schweizer Tattoos ist ihre Fähigkeit, die Essenz der Schweizer Identität einzufangen und gleichzeitig globale Trends und Einflüsse aufzugreifen. Ganz gleich, ob es sich um ein klassisches Schweizer Motiv im zeitgenössischen Stil handelt oder um eine Verschmelzung kultureller Symbole aus der ganzen Welt: Schweizer Tattoos spiegeln die Dynamik der Schweizer Gesellschaft und ihren Platz in der modernen Welt wider. piercing basel

Zusammenfassend lässt sich sagen, dass Schweizer Tattoos viel mehr sind als nur Tinte auf der Haut; Sie sind lebendige Ausdrucksformen von Identität, Kultur und Kreativität. Durch die Verbindung von Tradition und Innovation haben Schweizer Tätowierer eine wirklich unverwechselbare und faszinierende Kunstform geschaffen, die sich ständig weiterentwickelt und inspiriert.

Mehr sehen - tattoo basel

[jurjenkvanderhoek]

OP SCHERP ZET FOTOREALISME IN FOCUS

Eens zag ik een kunstwerk hangen, waarvan ik dacht dat het een polaroidfoto was. Met schildertape aan de wand geplakt. Een vakantiekiekje, vrolijk zitten drie figuren naast elkaar in de zon. Het lijken drie generaties – vader, kleinzoon en zoon. Bij nadere beschouwing blijkt het om een klein schilderij te gaan. De gestuukte muur, de tape, de foto en de schaduw, het ruimtelijk effect – het is alle olieverf op doek. Een foto uit het familiealbum was door Gerrit Wijngaarden nageschilderd. Het was voor mij een eerste kennismaking met het fenomeen fotorealisme. Ook zag ik wel de realiteit van Olav Cleofas van Overbeek, een meester van het stilleven. Hoewel de lichtinval in zijn werk bijzonder is met een terugkerende spiegeling, heeft het niet de kracht van fotorealisme zoals ik zie in de catalogus en op de tentoonstelling “Op scherp / In focus”.

Het Centraal Museum Utrecht is de eerste instelling in Nederland dat zich richt op het collectioneren van fotorealisme. Veel van deze verzamelde werken zijn door tijd vanaf de jaren 80 uitgeleend voor tentoonstellingen elders. Nu toont het museum ze onder eigen dak. Daarbij valt op dat de schilderijen griezelig echt zijn. Aan de minutieus nageschilderde foto´s is een extra dimensie toegevoegd, waardoor er meer lagen van beleving zichtbaar zijn dan in de reguliere platte foto. Een foto is het vastleggen van een enkel moment, het schilderij laat meerdere momenten zien. “Het werk van fotorealistische kunstenaars is bedrieglijk verleidelijk”, schrijft artistiek directeur Bart Rutten in zijn voorwoord tot het boek. “Hun vakmanschap steekt de mechanische precisie van fotoapparaten naar de kroon. (…) Maar de maatschappelijke waarden die erin verborgen liggen zie je makkelijk over het hoofd.”

Achter de façade van de werkelijkheid huist de essentie van de gedachte. Een statement dat de kunstenaar met zijn compositie wil maken. Dat wordt gedaan door de wereld of delen daaruit weer te geven zoals wij deze dagelijks treffen en kunnen zien. Doordat dit zo werkelijk of zelfs hyperrealistisch gedaan is kan ik op mijn vingers natellen dat er iets niet aan klopt. Wat wij als werkelijkheid ervaren trekt fotorealisme in twijfel. Want het is meer dan een knap staaltje kopieerwerk. Bij het zien van fotorealistische werken moet ik daarom alert zijn, beter kijken om de achterliggende boodschappen te lezen. Daarop wijst mij de curator van de tentoonstelling, Esmee Postma. En ook Hanneke Grootenboer, hoogleraar kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, roept mij daartoe op. Zij gaan voor de catalogus beide in op de geschiedenis van het fotorealisme, als laatste isme van de 20e eeuw en reactie op de abstractie van Cobra en het nulpunt van Zero.

De transformatie van foto naar verf druist in tegen alles waar het modernisme voor staat. Waar popart de popcultuur en massamedia ironisch verheft, is het fotorealisme een bloedserieuze aanvechting van wat moderne kunst kan en mag zijn. In “Op scherp / In focus” wordt gesteld dat deze kunstvorm uit Amerika is overgewaaid en dat het in eerste instantie voornamelijk een masculiene stijl was. Daarom zie ik glimmende auto’s en ronkende motoren, schreeuwende uithangborden en spiegelende winkelpuien, om niet te spreken van vrouwen in uitdagende lingerie. Uit de gevulde winkeletalages, pick-up trucks en straatbeelden spreekt een specifieke kijk op de wereld. Het zijn snapshots en is een afspiegeling van de vooral welvarende witte mannenwereld. Momentopnames die echter verder reiken dan die zichtbare werkelijkheid. Er staat meer in de compositie dan bij een snelle blik gezien kan worden. Eigenlijk zal ik de eerste laag eraf trekken om de onderliggende huid te ontdekken. Dan denk ik aan wat ik vind bij Ger Eikendal in dezelfde tentoonstelling als waar ik Gerrit Wijngaarden zag. Eikendal gaf mij een optische illusie door onder flarden van afgescheurde affiches nieuwe beelden te tonen. Daar zag ik toen echter nog geen maatschappelijke boodschap in. “Op scherp” focust mij, “In focus” scherpt mijn beeld.

“Fotorealistische werken van toen en nu roepen op tot vertraging”, schrijft Esmee Postma. “Ze zijn met aandacht gemaakt en verlangen een aandachtige blik.” Hanneke Grootenboer vult aan: “Een vluchtige blik van de toeschouwer is niet genoeg; voor wie de veelzijdigheid van fotorealisme wil doorgronden is beter kijken het devies. Met als aanvullende tip om op je hoede te zijn. Want fotorealisme wil je te pakken nemen, je verrassen, je erin laten tuinen en je wakker schudden.” Door vijf richtlijnen te geven leert ze mij fotorealistisch te kijken en haarscherp te denken over mijn eigen beeldgebruik. Zo zal ik vervreemd raken van mijn omgeving, oppervlakkig zijn en me laten misleiden. Ik zal moeten reflecteren op reflectie, want de uiteindelijke ambitie van fotorealisme is niet zozeer het onthullen van de ware aard, maar het demonstreren van de kracht van de vermomming. “Het wil niet een foto zijn, het wil ervoor doorgaan.” Tot slot ga ik filosofisch kijken daar opzettelijk bedriegen een manier is om de waarheid te vertellen. De camera is vandaag de dag een model geworden voor zowel een manier van kijken als een manier van leven, stelt Grootenboer. De grens tussen privéleven en publieke ruimte wordt vager. Er is weinig ruimte je te verbergen en iedereen laat zich schijnbaar vrijwillig zien. De fotograaf – en dat kan tegenwoordig iedereen zijn met de mobiele telefoon stand-by – deze kijkt indirect naar de wereld, de fotorealist nodigt uit tot een noodzakelijk bewustwordingsproces. Fotorealisme is een filosofie, een attitude.

De catalogus toont veel representatieve voorbeelden van deze manier van werken. Vooral gelaagde werken, de composities met een boodschap, komen erin aan bod. Want dat is wat fotorealisme is of wil zijn. De maatschappij een spiegel voorhouden, zodat deze de eigen opgeblazen houding naar de wereld kan aanschouwen. Althans wanneer je daar voor openstaat, dat wil zien, deze tekortkoming door die overvloed. Zo is het fotorealisme meer nog dan andere ismes of stromingen binnen de kunst een aanklacht, een protest. Het wil meer zijn dan een landschapje of stilleventje boven de bank, het doet ertoe en heeft iets te zeggen. Is het dus vooreerst een mannelijke aangelegenheid, het boek snijdt vooral de vrouwelijke inbreng aan. Een bijdrage die de stijl veelvormig maakt, met name omdat het kleurig en seculier is geworden. Niet alleen de witte mannelijke mens heeft een boodschap voor de wereld.

“Op scherp / In focus” laat enkele vrouwelijke realisten aan het woord. Esmee Postma is in gesprek met Audrey Flack. Zij gebruikte foto’s eerst als hulpmiddel bij het schilderen van stillevens en kinderen, maar deze stelden haar later in staat om licht, diepte en schaduwen te bestuderen. Weerkaatsend licht op een parfumglas of het metaal van een gouden armband. “Een foto legt geen belichaamde ervaring vast”, zegt Allison Katz. “Het weerspiegelt het mechanische oog van de camera, dat dingen ziet die wij niet kunnen zien, vanuit hoeken en snelheden en in kleuren en temperaturen die wij niet kunnen zien. (…) Bij schilderkunst geloof ik dat het belangrijkste realisme in het oppervlak zelf zit.” Esiri Erheriene-Essi ziet schilderen als het schrijven van een speculatieve geschiedenis, het samenvoegen van het verleden en het heden, van individuele en gedeelde herinneringen. Want voor alles is een fotorealist een schilder. Een schilder die met fotografisch ingestelde ogen naar de wereld kijkt. De werkelijkheid naar eigen hand zet, de realiteit vervormt en aanpast.

Terug naar die eerste kennismaking. De vakantiefoto van Wijngaarden en de spiegelende schaal van Van Overbeek. Het is vakwerk, dat zeker. Maar vlak werk, ik vond geen dubbele bodem, ik zag geen boodschap. Die merk ik nu wel op in het werk dat mij in “Op scherp / In focus” wordt getoond. Ik heb geleerd om beter te kijken. De “Blue Caddy”, levensgroot gereden van het omslag van het boek, het verhaal daar omheen, brengt me die geschilderde foto en dit ragfijn en haarscherp stilleven in herinnering. Maar zij, Wijngaarden en Van Overbeek hebben de stilte gezocht, terwijl ik op die qua afmeting confronterend levensgrote schilderijen een tumult aan geluid aanvoel. Het is van een andere orde, het heeft als protestkunst – mocht de maker dat al in gedachten hebben – een mindere waarde, schilderkunstig is het van bijzondere kwaliteit. Want dat is wat fotorealisme is, puur ik uit de catalogus en zie ik in de tentoonstelling. In reactie op de actie van abstracte kunst, uit protest over de huidige vluchtige beeldcultuur. De aanklacht is omfloerst, niet meteen zichtbaar, verpakt in een glamorous watertandend papiertje. Uitgepakt smaakt de boodschap zoet met een scherp zuurtje, het brandt op de tong – de tranen springen me in de ogen, de rillingen lopen me over de rug. Wanneer ik beter zie en door kijk ontdek ik de diepere betekenis, de dubbele bodem, het verborgen verhaal. Het is een aha-erlebnis het opeens te doorzien. En niet enkel een vakkundig gemaakt en schilderachtig opgezet beeld te bekijken, maar deze op waarde te doorgronden. De vast grond blijkt drijfzand waarin ik makkelijk wegzak wanneer ik mijn ogen sluit voor de meerwaarde van het beeld.

Op scherp: Fotorealisme nader bekeken / In focus: A closer look at photorealism. Tekst: Bart Rutten, Esmee Postma, Hanneke Grootenboer. Verschenen ter gelegenheid van de tentoonstelling in Centraal Museum Utrecht. Uitgave: WBOOKS Zwolle, 2024.

[joostjongepier]

Wat?   Lite of The Lit Wick (2017) door Lynette Yiadom-Boakye, The Wonderful One (1986) door Kerry James Marshall, Torn (It didn’t happen) (2024) door Mira Schor, Seated Artist (1971) en Housepainter / acerbiccaly (1984-1988) door Duane Hanson en Avignon (2014) door Georg Baselitz

Waar?   Tentoonstelling Corps et Âmes in Bourse de Commerce – Pinault Collection, Parijs

Wanneer?   13 juni 2025

Corps et âmes (Lichaam en ziel) is de titel van de tentoonstelling in de Bourse de Commerce. De mens komt op deze expositie voorbij in al zijn verschijningsvormen, van geboorte tot dood, van reïncarnatie tot verdwijning.

Wat opvalt in deze tentoonstelling is het grote aantal zwarte kunstenaars waarvan werk te zien is. Onder hen is Lynette Yiadom-Boakye waarvan ik in 2023 een verrassend mooie solotentoonstelling heb gezien in Tate Britain, Londen. Er hangt hier onder meer een schilderij met een zwarte balletdanseres. Van Kerry James Marshall is het werk The Wonderful One te zien. Met deze kunstenaar maakte ik kennis op de tentoonstelling Tell me your story, een geweldige tentoonstelling gewijd aan Afro-Amerikaanse kunst in Kunsthal KAdE in Amersfoort (2020).

Er komen veel bekende namen voorbij in de tentoonstelling. Om er maar een paar te noemen: Marlene Dumas, Miriam Cahn, Peter Doig, Claude Cahun, Man Ray  en Niki de Saint Phalle. Daarnaast zijn er ook heel wat voor mij onbekende kunstenaars. Een van hen is Mira Schor, een Amerikaanse schilderes. Haar werk Torn (It didn’t happen) is tegelijk mooi en gruwelijk. Een zwarte vrouw in witte jurk staat tegen een half zwarte (de kleur van de dood), half rode (de kleur van bloed en geweld) achtergrond. Over de lengte van de jurk is een snede aangebracht, waaruit aan beide zijden bloed druipt. Op de achtergrond is een bol te zien, die ik interpreteer als een maan of planeet. In de bol is in rood de tekst ‘It didn’t happen’ geschreven.

Altijd herkenbaar en ook altijd weer bijzonder is werk van Duane Hanson. De werken van deze beeldhouwer zijn zo hyperrealistisch dat je vaak heel even denkt een echt mens te zien. Zijn beelden staan niet op een voetstuk en bevinden zich tussen de museumbezoekers. Achterstevoren op een stoel zit de kunstenaar zelf. Zijn blik is weinig vrolijk. Een Afro-Amerikaanse huisschilder is bezig de achterwand van de zaal roze te schilderen. Hij staat met een verfroller in zijn hand even te pauzeren.

Het einde van de tentoonstelling wordt gevormd door een monumentaal werk van Georg Baselitz. In een smalle ruimte hangen acht grote doeken met daarop oude, een beetje uitgemergelde mannenfiguren. Zoals vaak bij werk van Baselitz zijn de lichamen ondersteboven geschilderd, wat de suggestie wekt dat ze vallen. De museumbezoeker moet zich tussen de lichamen door bewegen en gaat zo deel uit maken van de dance macabre die zich hier voltrekt. Ik heb wel eens eerder opgemerkt dat sommige kunst niet bekeken maar ervaren moet worden. Dat geldt beslist ook voor dit werk van Baselitz. Werk met een onmiskenbaar Memento Mori-karakter.

[games-und-lyrik]

DIVE+ von der HKA - Tauche in die Zukunft des Gaming ein

DIVE+ ist eine eine bahnbrechende Innovation, die Virtual Reality und Umweltsimulation auf ein völlig neues Level hebt. Vom 23. bis 25. August 2023 präsentierte die HKA auf dem Landesstand "The LÄND – Games made in Baden-Württemberg" in Halle 4.1, Stand C64 die aufregende Simulationskapsel DIVE+. Auf der Gamescom 2023 präsentierte die Hochschule Karlsruhe (Die HKA) die neuesten Entwicklung in der Gaming-Welt. ©HKA. Tauche mit DIVE+ in eine neue Realität ein Mit DIVE+ kannst du dich in hyperrealistische oder abstrakte Szenarien versetzen, die so echt wirken, als wärst du wirklich dort. Diese Technologie hat unzählige Anwendungsbereiche, sei es im Gaming, beim Lernen, in der Psychotherapie, oder sogar bei der Bekämpfung des Klimawandels. Du kannst in die aufregende Welt eines Videospiels eintauchen, psychische Erkrankungen behandeln, oder an einem entspannten Jogging an Schottlands Küste teilnehmen – alles in einer immersiven Umgebung. ©HKA. Gaming in einer neuen Dimension Wenn es um Gaming geht, bietet die Kapsel eine maximale Immersion. Stell dir vor, wie es sich anfühlt, wenn du dich einem virtuellen Feuer näherst, der Wind durch dein Haar weht oder die Sonne auf deiner Haut brennt. Diese Technologie ermöglicht es, alle Parameter unabhängig voneinander anzupassen und bietet dir ein nie dagewesenes VR-Gaming-Erlebnis. ©HKA. Klimawandel hautnah erleben DIVE+ ermöglicht es dir auch, die Auswirkungen des Klimawandels vorab zu erleben. Du kannst die Temperaturerhöhungen an bestimmten Orten durch statistische Daten vorhersagen und erfahren, wie sich die Umgebung bei einer globalen Erwärmung von 2°C oder 3°C anfühlen würde. Diese Erkenntnisse können dazu beitragen, zukünftige Entscheidungen in Bezug auf den Klimawandel zu treffen. Sport, Wellness und Erholung neu definiert Ob du dein persönliches Workout absolvierst oder dich in der Welt des Wellness entspannst, DIVE+ wird diese Erfahrungen auf ein völlig neues Niveau heben. Egal, ob du Yoga auf einer Blumenwiese im Frühling praktizierst oder eine Radtour in den Anden unternimmst, diese immersive Technologie bringt dich sofort an den gewünschten Ort. Und vielleicht wird sie sogar am Arbeitsplatz zur Förderung der Mitarbeiterbindung eingesetzt. Architektur und Therapie DIVE+ hat auch Anwendungen im Bereich der Architektur und Therapie. Du kannst geplante Bauprojekte vorab vergleichen und beurteilen, wie sich unterschiedliche Maßnahmen auf die Umgebung auswirken würden. Darüber hinaus kann die hoch immersive Erfahrung von DIVE+ in der Therapie eingesetzt werden, um psychische Erkrankungen zu behandeln. Deeper Learning und Wissenschaft Für Bildung und Wissenschaft bietet DIVE+ enorme Vorteile. Die Verknüpfung von Wissen mit sensorischen Erfahrungen eröffnet neue Dimensionen des Lernens und Forschens. Insbesondere im projektorientierten und forschenden Lernen eröffnen sich vielfältige Möglichkeiten für die Zukunft. Die Simulationskapsel DIVE+ von der Hochschule Karlsruhe (Die HKA) verspricht eine aufregende Zukunft für die Gaming-Welt und darüber hinaus. Mit dieser innovativen Technologie werden wir bald in der Lage sein, uns auf völlig neue Weisen in virtuellen Welten zu bewegen. Tauche ein und erlebe die Zukunft des Gamings und darüber hinaus mit DIVE+. Weiter geht es zur Website der HKA Lesen Sie den ganzen Artikel