terencevanlange-blog

[terencevanlange-blog]

Shirt vol leugens

Dus je boi speelt het laatst weer voor elkaar. Ik sta op uit bed, zo gaar als een koala met van die knapperige oogjes. Ik struikel mijn broek binnen om de dag te beginnen en steek mijn hand in mijn zak. Ik haal diezelfde hand eruit met een glas splinter van 1 cm onder de nagel van mijn wijsvinger. Ik probeerde te sterven van de pijn maar het lukte niet, dus trok die helse crystal uit mijn vinger. Ik wist niet of het er helemaal uit was, maar ik ga altijd pas naar de doc of het ziekenhuis 5 minuten voor ik sterf.

Week later sta ik te MC'en op een festival, en ik heb pauze. Je kent je boi, ik ging dus op zoek naar een biertje. Ik loop langs een EHBO post en voel mijn inmiddels week lang kloppende vinger zichzelf die richting uitwijzen.

Vooruit dan wijsneus wijsvinger.

Er zat een dikke oudere vrouw. Ze leek op een kikker. Ze keek uit haar ogen alsof ze het intellectueel vermogen van een dorre zonnebloempit had. Maar er stond EHBO op haar shirt, ik vertrouwde dat shirt. Sukkel dat ik ben. Ik vertel die helende kikker over splinters en broekzakken, en dat het nog steeds pijn doet.

"Ga ik dood mevrouw? Het duurt wel erg lang. Is er misschien nog glas in? Is het ontstoken?."

Ik bereid me voor op professioneel medisch advies.

Blijkbaar leek ze niet alleen op een kikker, maar likt ze ook kikkers. Dr.Frogface pakt met een hand mijn hand vast, en houd haar andere hand boven mijn vinger. We hadden direct oogcontact totdat ze met haar ogen wegdraaide en begon te knipperen.

"Euhm.. mevrouw..?"

Ze bleef met haar ogen rollen, draaide haar kin naar de hemel, en knipperde zo snel dat ik haar oogwit als een stroboscoop ervaarde.

"MEVROUW?!" Ik trok aan me hand maar ze gaf hem niet terug met die krachtige kikker klauw van haar.

Ik keek naar haar collega, misschien legt die vrouw het loodje ofzo snapje. Haar collega keek terug, en haalde zijn schouders op. Dat was alles wat hij deed. Die klootzak. Vervolgens begon Dr.Leliebladzitter luchtbelletjes in haar mondhoeken te krijgen. Geen grappen.

Dat was een rode vlag voor je boi...

Als Zuid-Amerikaan ben ik niet op die voodoo shit he.. Ik ben er niet trots op maar ik zette mijn voeten al schrap in mijn sneakers, en stond op het punt haar in een wurgklem te leggen voordat ze mijn ziel verkocht aan de Kikker Demoon Prins der Duisternis.

Precies op dat punt doet ze haar ogen open en kijkt me aan. Gewoon alsof het zondag 14:47 is, niets aan de hand, alsof ze zojuist geen contact had met de geesteswereld en zegt:

"Nee hoor, er zit niets meer in je vinger. Ik kan geen contact vinden."

Contact vinden?! VROUWMENS, IK KWAM HIER VOOR PROFESSIONEEL ADVIES. JE GING SCHAAMTELOOS BLACK MAGIC WOMAN OP MIJN VINGER.

EN VEEG JE MONDHOEKEN.

Het ergste is, na die dag stopte mijn vinger pijn te doen. Dat is wel fijn.

Hoewel ik misschien met een stukje van mijn ziel heb betaald.

[terencevanlange-blog]

Ons Ruudje

In de wijk staat een friettent, in die friettent staat een frietbakker, die frietbakker heet Ruudje.

Je boi zijn schoenzolen stappen over Tongelrese stoeptegels. Mijn sneakers gaan stap voor stap richting de friettent. Normaliter stappen ze fier en vrolijk, maar het tempo is somber vandaag. We zijn Godverdomme een wijklegende verloren.

Nu schoenmaat 45, maar 10 maten geleden en het dubbel aantal in jaren, liep ik als kleine doperwt ook al naar de friettent. Een rode kauwgombal, een ijsje, of een frietje halen. Daar werd ik dan ontvangen door Ruudje. Nu zou eenieder nostalgisch verhaal vertellen over een dorpse vrolijke frietbakker waar alle kinderen dol op waren.

Wel shit, vergeet dat maar.

Ruud was de meest chagrijnige enge kwade kwal die ooit op aarde heeft gelopen. Nooit zal je iemand ontmoeten die zoveel schijt aan de wereld heeft. Als kinders durfde we niet alleen naar hem toe te gaan. Als hangjeugd pubers durfde we geen milkshakes bij hem te bestellen, hij haatte milkshakes maken en schold je dan uit in die friettent. Wat hij wel kon was bestellingen onthouden. Als je 75 verschillende snacks in rap tempo door elkaar bestelde keek hij je hatelijk aan (zoals hij altijd keek), en gooide alles in exacte volgorde in het vet. Nooit vroeg hij je om je bestelling te herhalen. We maakte hier spelletjes van die we altijd verloren.

Ruud was gangster dames en heren.

Ik meen dat Ruudje ongeveer 6x is overvallen. Die arme overvallers… ze wisten niet waar ze aan begonnen die sukkels. Ruudje gaf nooit geld af. Toevallig ken ik iemand die hem lang geleden heeft geprobeerd te overvallen. Ik kwam hem tegen op straat met brandwonden in zijn nek, en zijn nylon jasje was gedeeltelijk gesmolten. Hij had een mes getrokken, Ruudje heeft vervolgens een pannetje hete frituurvet over hem heen geknald hahaha. Later probeerde iemand anders hem te overvallen, Ruud stond bij de hete pindasaus op dat moment. Ruud mikte, gooide, en persoon rende weg als een brandende saté. Een Marokkaan trok ooit een mes, Ruud trok zijn frietbak vuisten. Een aantal snijwonden verder vierde Ruud overwinning. Alleen die ene keer toen 3 Antilianen revolvers trokken gaf hij geld af. Hij vertelde dit verhaal lachend omdat ze 150 euro met 3 man moesten delen.

Ruud had een klein hart, en grote lever.

Ik en me wijkstrijders waren ongeveer 20 toen we niet meer bang voor hem waren. We gingen op het terras bij Ruudje zitten en biertjes drinken. Ruudje sloot normaal om 11 uur. Rond 2 uur s ’nachts gingen we pas naar huis, en dan moesten we Ruudje helpen afsluiten omdat hij zo dronken was dat hij niet meer kon lopen. Ik weet nog dat hij binnen stond en we zeiden:

“Ruud de deur is niet opslot.”

“Is wel opslot!”

“Ruud, geloof ons nou. Hij is niet op slot”

Ruud doet vervolgens de deuren open en schreeuwt:

“HIJ IS GODVERDOMME OP SLOT”.

Maar die kwade man was van binnen zachtaardig. Iets meer als een jaar geleden stond ik zwaarmoedig een frietje te bestellen:

“Die kop van jou.. Was ister jong?”

“Verdomme man Ruudje, mijn meisje heeft me verlaten.”

“Nee..? Da mooi ding met da donker haar?”

“Jaman Ruudje, ze is em gepeerd.”

“Jullie waren lang samen nie?”

“Vijf jaar man Ruudje.”

“Khutzooi.”

Je weet dat iemand zijn “khutzooi” echt meent als er een “H” in voorkomt. Hij meende het. Ruudje stopte friet te bakken en keek me een poos aan. Vervolgens liep hij naar achter, kwam terug en duwde een biertje in mijn handen. Hij zei niks. Hij hoefde niks te zeggen. Dat biertje van het huis is misschien het meeste wat hij ooit tegen me heeft gezegd.

Ruudje heeft mij zien opgroeien. Ruudje heeft 20 jaar lang friet voor mij gebakken. Dit geld voor vele generaties in Tongelre. De grote K heeft Ruudje ingehaald. Gisteren heeft Ruudje ons verlaten.

Ruudje jij oude baas, uit respect zal ik nooit meer een milkshake bestellen. Je was de frietkoning, de overvalkoning, en de bierkoning. Je was een koning in Tongelre, en laat een legende achter. Rust zacht, we drinken deze zomer eentje voor je op je terras.

In de wijk staat een friettent, in die friettent stond een frietbakker, die frietbakker heette Ruudje.

[terencevanlange-blog]

Zelfde Auto, Andere Bestemming

Wel wacht tot je dit hoort...

Broeder loopt vannacht naar huis vanuit de stad. Eenmaal stappend door 't duister in de hood van Tongelre Zuid (Klein Turkije), verschijnselt er uit het niets een politie auto die me pad blokkeert. Ik zet Mobb Deep op me telefoon snel uit.

Ik ben geen sukkel. Als allochtoontje lopend in Tongelre, midden in de nacht, gekleed in een volledig zwart Puma trainingspak, weet ik hoelaat het is.. Braaf mee spelen anders klik klakken ze me in de boeien en logeren we bij Mathildalaan a.k.a. Crowbar Hotel.

"Waar gaat U heen?" Ik klap meteen me paspoort eruit, je moet ze voor zijn toch. Wel langzaam anders clippen ze me neer omdat ze denken dat ik een shank pak.  "Naar huis oom Agent, ik kom net van de stad. Mijn fiets is onlangs gejat dus ik wandel vandaag." Ik vang 2 sceptische blikken die ik afwimpel met een glimlach.  "Hoever moet je nog?"  "Bijna thuis oom Agent, 5 minuten nog." Ze kijken elkaar aan, ik vertrouw het niet, en begin te twijfelen over een onlogisch paspoortloos sprintje.  "Stap maar in je krijgt een lift."  ".........?......"  ".........?!....."  "Meen je dit..? of...? ECHT?" Nu gooi ik de sceptische blik, misschien is het een valstrik.  "Jaaa joh stap in!" Roept een met een vertrouwelijke intonatie.

Twijfelzuchtig zet ik voet in de Pacman mobiel, om te kijken wat volgt. Wel shit, sla me op me kont en noem me een snol:

In de nacht van 7 augustus 02:37, heb ik voor het eerst in een politie auto gezeten die niet naar een cel reed. In de nacht van 7 augustus 02:37, heb ik een klein beetje liefde gekregen voor de Sint Jantjes Matrozen. In de nacht van 7 augustus 02:37, hebben deze twee blauwe broeders een zijde laten zien die Machete niet van ze kende.

My mans, dank voor de lift.

[terencevanlange-blog]

Ode aan Head2Toe

Als wolven bewegen we schouder aan schouder, soms in stilte en vaak op afstand, door de alledaagse waanzin van de wereld.

Als wolven worden we opgejaagd voor onze vacht, en ontbloten we onze tanden wanneer er gevaar dreigt.

Als wolven likken we onze wonden, en passen het tempo van de pack aan voor de jongste of de mankste.

Mijn wolven vormen mijn ruggegraat, zonder mijn roedel kan ik niet, en weiger ik rechtop te lopen. Mijn zwakte is mijn kracht, mijn wolven zijn mij, ik ben mijn wolven.

Neem alles wat ik heb, pak mijn naam, confisceer mijn materiaal, steel mijn eer. Niets zal veranderen.

Maar verwijder mij van mijn wolven, en je verwijderd mijn afdak in de storm. Ik zal huilen naar de maan.

Head2Toe Family, sinds 2003

[terencevanlange-blog]

Hou je Snavel

Beste vogels,

Het is niet nodig om snacht rond 4 uur je longen uit je veren te fluiten. Ik kom ook niet thuis van Cafe de Hoogste Tijd, om vervolgens uit mijn raam te gaan gillen. Ga slapen voor ik de bbq aanzet, geverde terroristen. Mvg, Terence

[terencevanlange-blog]

Mijn Verloren Broertje

Tongelre zal nooit meer hetzelfde zijn.

Gisteren om 19:10, heeft de kleinste witste bandiet van onze wijk voorgoed afscheid genomen. Jullie kennen hem van avontuurlijke facebook verhalen. Het is de “Infamous Sharky” waarover ik spreek.

Mijn doggo had een geweldige reputatie. Zijn hersen was zo groot als een walnoot, maar hij was genialer als Houdini als het om ontsnappingen ging. Geloof me als ik je zeg dat we soms met 10 man heel Tongelre op lockdown hadden, omdat hij met die witte billen weer ertussenuit was geglipt. Halve wijk gemobiliseerd en zoekende, om hem vervolgens relaxed aan de voordeur terug te vinden.

“Daddy Cocaine” kreeg ik toen ik 11 werd. Ik ben samen met hem de puberteit ingegaan, en volwassen geworden, hij is alleen iets sneller ouder geworden. Wie een hond heeft snapt dat het mens beste vriend is, zelfs meer, het is een familie lid. Hij ontving me altijd als ik thuis kwam, soms slaperig, soms enthousiast. Menig keer als ik na een borrel s’nachts thuis kwam, gingen we samen buiten tegen een boom pissen. Die band is onvervangbaar.

“El Jefe Blanco” was ook de schattigste, hij dacht dat tomaten blaadjes spinnetjes waren en speelde er dan mee. Als hij vanuit de tuin blafte maakte hij zijn stem zwaarder, omdat zijn gewicht zo licht was. “Kleintje” wilde dan graag indruk maken. “Detective van Lange” was een andere bijnaam van hem; zet een onbekend object in de woonkamer en die kleine ging op wispelturig maar diepgegrond onderzoek.

“Baby Sharky” was meester sokkendief, trok die badboys van je voeten af smoother als boter uit de pan. Ik denk dat “Sharkanell” natuurwetten brak, die witte wolf trok sprintjes en maakten bochten van 180 graden. Niemand snapt hoe.“Steven Sharking” was mijn steun en toeverlaat, hij was mijn kleine boef die nu in zijn eigen roversholletje in de tuin rust.

Mijn hart is gebroken, mijn vingers schrijven pijn, mijn wangen zijn nat, en mijn herinneringen levendig. Ik ben “Johnny4Legs” dankbaar dat hij het heeft volgehouden tot mijn verjaardag. Hij is 16 jaar oud geworden, 112 in mensen jaren. Hij heeft mijn schoolperiode, al mijn relaties, carriere keuzes, en iedere verjaardag sinds mijn 11de meegemaakt. Hij is de meest legendarische krijger uit the hood, we kennen hem hier als “De Ambassadeur van Tongelre”.

Ik neem nooit meer een huisdier. Ik heb jou gehad en je bent niet te toppen broertje, alleen een sukkel gaat na de Efteling nog spelen in een speeltuin. Je vond niemands schoot fijner als die van Oma, je was echt gierig om erin te slapen. Iemand vertelde me ooit dat religies zeggen dat dieren niet naar de hemel gaan. Bet your ass “Witbil”, jij gaat er regelrecht naartoe. Je bent begraven met je medallion waarop je naam staat, en Oma’s telefoon nummer. Ik denk dat je nu al in haar warme schoot ligt, zo niet kun je haar bellen. Knuffel Oma voor me.

“White Flash White Thunder”, je bent gegaan. Alle konijnen in de wijk zijn na 16 jaar weer veilig, The Rabbit Assassin rust in vrede.  Lieve lieve Sharky, Tongelre zal nooit meer hetzelfde zijn

[terencevanlange-blog]

Psychose

Het begon in die goudgele lente schemer, die op zijn mooist is als hij Tongelre in een lente lichtbad zet. Het was frisjes maar het gevoel was warm. We hadden een klassenreunie van groep acht, en me broeder was net terug van uitzending. De gezelligheid vorderde en terwijl de klok de wijzer naar voren duwde, werd de zon van schemer naar de avond geduwd.

Ik zat met een vriendelijk dakloze, die jullie allemaal uit t centrum kennen, op een muurtje een halve liter bier te drinken. We spraken niet veel maar genoten gezamelijk van de goudgele rakkers die ik bij had. Met lichtsnelheid kwam door het donker een hert op ons afgerend, zonder aankondiging. We gingen van schrik naar verbazing want hij was nieuwschierig, kwam snuffelen, en liet zich aaien.

Ik, Zwerrie de Zwerver, en een aantal ex-klasgenoten snapten niet dat het beest bleef hangen met ons. En toen ik dacht dat mijn verbazing niet groter kon worden kwam de klap op de vuurpijl. Ik was nog bezig Brutale Bambi te verwerken, toen er een goudgele kat dead ass op een skateboard kwam aangeskate. Hij droeg geen helmpje.

Het werd me een beetje veel, ging met Zwerrie de Zwerver nog een halve goudgele drinken en nasi eten. Hij ging vervolgens naar huis (maar waar dan Zwerrie? Onder een brug?) en ik ging naar bed.

Mary Lou, het meisje met goudgeel haar dat 50 jaar geleden op brute manier was vermoord in mijn huis en wiens geest geen rust vond, was uitzonderlijk rusteloos vannacht. Doorschijnend als een waas voor t oog, maar hard huilend in het oor, trok ze steeds mijn deken van t bed en stopte het in de prullenbak. Als ik het uit de prullenbak haalde kreeg ik het bebloed terug. Ik sliep dus niet zo geriefelijk in mijn graf als gewenst.

Sommige mensen dromen dat ze kunnen vliegen of prinses zijn, ik droom deze shit. Ik heb denk ik medicatie nodig.

[terencevanlange-blog]

High Class/High Definition

Een broeder skidadled door te straten van Tongelre. De route leid naar de supermarkt. De herfst vibe doet me goed, blaadjes dwarrelen vrolijk rond, vogeltjes zingen over het einde van de zomer.

Ik kom een meid tegen van een jaar of 20 en we raken in gesprek. Als gepensioneerde stoeptegelstaker (lees straatrat/hangjong), herken ik een andere stoeptegelstaker per direct. Jawel vrinden, dit was een echte hoor. Deze was live.

"Ben je HC?" vroeg ze me spelend met de piercing die door haar volgeverfde lip zat. Ik ben nog steeds een boi van de block maar ik zing de straatblues niet meer zo goed, ik moest om vertaling vragen.  "Wat is HC?"  "Ben je high class?! Of ben je gewoon loco?"  "Wel shit, je komt me tegen in Tongelre.. hoe high class kan ik zijn meisje?"  "Geef jou insta is."  "Ik sta voor je! Ik ben fucking HD in het echt!"  "Wat is HD?"  "High Definition, net als HC maar dan met beeld."  "Geef jou insta nou maar."

Dus terwijl ik passief agressief van mijn instagram account word beroofd, luister ik naar de vogels die nu het advies zingen dat ik maar verder met mijn dag moet gaan.

Het stoeptegelmeisje staart naar haar telefoon, staart naar mij, staart naar haar telefoon, en schiet schandalig schel en luidruchtig in de lach.

Ik bedoel, deze chick piste bijna in haar broek van het lachen. Ik praat, hysterisch slaan op je eigen been type lachen. Dit is, masacara loopt uit en jij lacht zo hard op straat dat mensen stoppen om te kijken en ik sta zo voor schut soort van lachen. Deze straatbloem lag he-le-maal in de kreukels.

"WOJOOO JIJ BENT ECHT NIET HC. JIJ VOLGT MEER MENSEN ALS DAT MENSEN JOU VOLGEN OP INSTA."

Ik volgde maar het advies van de vogels op.

[terencevanlange-blog]

Geboorte van een Stofkikker

Dus je boi de jonge barwolf staakt op zijn kruk bij cafe De Hoogste Tijd. Diepgaand ben ik in gesprek met een oudere barwolf. We huilen samen naar de maan over de uitstervende bar/bruincafe cultuur. Daar waar ons kent ons de vaste regel is, je netjes afbelt als je een avond niet komt opdagen, ze nog bonnen schrijven, en de kassa een lade is. Mijn oudere barwolf verteld me over een vergeten cafe in Eindhoven en adviseert me deze tent een keer te scannen. Challenge accepted:

Ik stap binnen met een mede barwolvin, de plaat stopt met spelen, vijf hoofden draaien om, ik voel in mijn holster of ik mijn revolver heb want dit moet een Western zijn. Er heerst geladenheid van beide kanten. “Durf je niet verder?” gilt de 70+ jarige barvrouw, die zo groot als een bescheiden kamerplant is. “Jazeker wel!” ik parkeer me billen aan de ronde bar, en wordt geanalyseerd door vier oudere drinkende Brabanders. Ik ben me steeds bewuster van mijn zwarte baard en petje. Ik voel hun ogen op mijn schedel branden, precies zoals je vriendin naar je kijkt als je verderop met je ex staat te praten. Ik breng teveel contrast, ik ga het moeten blussen door plat Brabants te praten. “Komde vandaan?!” vraagt de oude kamerplant. Dit is mijn ingang. “Uit Tongelre!” zeg ik op de meest Tongelrese manier zoals alleen wij uit Tongelre dat kunnen. Trots. Brabants.  Kamerplant die natuurlijk Mieke blijkt te heten schiet in de lach, de overige nekharen aan de bar beginnen neer te strijken en te kalmeren.

Interview werd afgevuurd, iedereen luistert aandachtig mee. Het was alsof ik op sollicitatie gesprek was. Mieke met haar kleine postuur waait weg bij windkracht 1, maar Mieke is niet op haar mond gevallen.. Nee.. Mieke haar mond is windkracht 12 dak van je huis orkaan fel. Ik ben MC, ik hou haar redelijk bij. Mieke digged de groove en begint me foto’s “vruuger” te wijzen die in het cafe hangen. Ik dig de groove en bekijk ze aandachtig. We praten over alles, Mieke geeft de rest nog nauwelijks aandacht.

Na een paar drankjes vraag ik Mieke of ik nog een biertje en een whisky mag. Mieke kijkt me dead in the eye aan en zegt, “Ge knippert nog nie dus ’t mag wel.” en gaat stuk om haar eigen grap. Ik kijk onder mijn pet naar Mieke die naar achterloopt, genietend van dat onverslaanbare sterke arbeiders karakter. Mieke komt terug en geeft me een petje. Rood met Jupiler erop, mooi en vers. “Magde houwe, omda ge toch pettekes draagt.”

Mieke is oud mensen, ze heeft nog op school gezeten met Jezus en had dino’s als huisdieren. Regenbogen waren nog zwart wit in haar tijd, en Karbonkel moest nog geboren worden. Ze vraagt dus of ik en mijn mede barwolvin een platenspeler hebben. Die hebben we. “Jazeker Mieke. Wij allebei!”  “Da minde? Wacht!” Mieke gaat weer naar achter, komt terug en klapt twee LP’s op de bar. Wat blijkt, Mieke haar man was een drummer in een Nederlandse jazzband. Die plaat blijkt geweldig te zijn.  Ik ga jullie niet zeggen waar het is want ik hou parels graag voor mezelf. Ik wil die dikke koppen van jullie daar niet tegenkomen. Neeman. Deze tent is van Mieke en de rest van die stoffige kikkers, die er al sinds de kruistochten aan de bar wonen. Ik ben goedgekeurd door Mieke. Ik word geadopteerd door Mieke. Ik word stofkikker.

[terencevanlange-blog]

Slechts Slechtgezind

"Slechts slechtgezind.  De druppels in mijn glas maken het niet beter, wel doffer.

De klok slaat klokslag melancholisch, de krijsende stilte ruist fluisterend als een oude plaat in de achtergrond van mijn voortbestaan. Ik doe erg mijn best. Mijn best is nooit goed genoeg geweest en mijn best is ook nooit beter geworden. Beter dan toen zal het nooit worden. Dan toen, toen mijn geest, hart en ziel nog hand in hand liepen. De dagen dat ik niet hoefde te spreken of te schrijven over het leven, omdat het leven zelf sprak en schreef.

Slechts slechtgezind.  De druppels in mijn glas maken het iets beter, ook doffer.

Ik dacht naar mijn geromantiseerde toekomst te bewegen, alleen om te ontdekken dat ik blind door een mijnenveld struinde. Overstekend van daar waar ik hoorde te zijn, vertrekkend van huis naar daar waar ik niet hoor te zijn, kan ik nu alleen nog achterstevoren lopen tot ik die klap hoor. Ik zet mezelf schrap, ik kijk tenminste in de richting waar ik niet naartoe loop als die klap komt. Klap maar, mijn uitzicht is mooi. Dat waren de dagen, mijn vriend.

Slechts slechtgezind.  De druppels in mijn glas helpen me, het wordt erg dof.

Zijnde niet meer als een struikelende voetstap in het universum van getrainde wandelaars, sukkel ik voet voor voet, stap voor stap. Leid me weg van mijn weg en breng me naar een nieuw pad. Ik wou oprecht dat God bestond of dat hij me tenminste niet vergat. De wijzer tikt verder weg van de dagen dat het was zoals het hoorde te zijn, ik tandenknars dwars door het tikken heen tot de tijd stopt. Ik heb hier niet genoeg tanden voor.

Slechts slechtgezind.  De druppels in mijn glas bevrijden, de wereld is een waas.

Veerkrachtig als een roestige veer, heerlijk krakend en volhoudend, rol ik over de drempels van toen. Ik voel de druk op mijn borstkas en weetje, verhoog de druk maar totdat mijn borst barst. Mijn borst gevuld met de smaken en geuren, die mijn vergane glorie dagen levendig doen kleuren. Zwijg maar, ik weet het, ik ben een beetje duizelig en denk teveel terug. Deze draaikolk van een wereld waarin ik allang verdronken ben, lest mijn dorst als ik even moet herinneren hoe het ook alweer moest.

Slechts slechtgezind.  De druppels, mijn glas, ik zie niets meer.

Ik ben niet dankbaar voor de littekens op mijn jonge hart, die me oud en wijs maken. Ik ben niet dankbaar voor de wolven die aan mijn schouder hebben gestaan, met wie ik gezamenlijk gromde naar de toekomst. Ik ben mezelf niet dankbaar voor mezelf, omdat ik nu niets meer als een schaduw ben uit mijn eigen verleden. Dankje, verdomme.

Werp de schaduw maar, de schaduw getuigd maar van één belangrijk feit.

Ergens schijnt de zon.  Diezelfde zon die toen ook opkwam.  Ik druppel wat verder.  Ik ben nu slechts slechtgezind."

[terencevanlange-blog]

Zo Vader, Zo Zoon

Twee ellebogen leunend op de bar. We zingen vandaag Russisch onderwijl we over de Dommel varen in Cafe de Hoogste Tijd. Vodka zuiver en pilsener met een witte kraag gaan hand in hand, als 2 handen op mijn buik. De druppels doen wonderen voor het humeur.

Franse vader van afgestudeerde zoon verteld enthousiast over zijn kinders. Een is fiscaal advocaat, ander is een zojuist cum laude afgestudeerde designer. Ik complimenteer hem, je moet wel een goede vader zijn met 2 zonen zo succesvol. Zijn zonen zitten iets verderop. Franse vader hijst diep van zijn jonko, mandem klapt een toeter op t terras terwijl hij 56 is. Die toeter is sterk, sterker als mijn laatste bokstegenstander, dit is duidelijk een knock out jonko. Die plant groeide ergens bij Tjernobyl, ik ruik de radioactiviteit. Maar ik gun het hem, zijn zonen zijn succesvol, hij is een goede vader.

Hij verteld me dat ik altijd naar de toekomst moet leven, hij meent het. Hij verklaard me de zuiplappers liefde,  "Stay focussed, I'll remember you in 10 years. Live from your heart. Promise me you'll be happy!"  Hij kijkt me ernstig aan.  "D'accord, je te promets."  Ik kijk hem ernstig aan.  Ik maak hem de loze belofte, en betwijfel of ik het kan nakomen. Maar ik gun het hem, hij meent het, hij is een goede vader.

Onze Franse fruitroker houd mijn drink tempo bij en ik zie dat de Tjernobyl kruiden het er niet mee eens zijn. Moedig besteld hij nog een biertje, en verdwijnt vervolgens iets te lang in het toilet. Zijn zoon komt hem zoeken, haalt hem uiteindelijk uit t toilet, en probeerd hem tevergeefs mee naar huis te nemen. Hij wil niet weg die strijder. My man, ik gun hem zijn avond, hij is een goede vader.

Zijn biertje stond klaar, hij kon niet meer maar wilde wel. Hij nam een pijnlijke slok terwijl zijn zoon pijnlijk keek naar het tafereel. Papa Camembert draaide even weg in zijn draaiende wereld. Zijn zoon keek naar me en knipoogde. In een flits pakt de kers verse designer het biertje, knalde 3/4 zijn keel in, en zette het subtiel terug. De oude bierdrinkende wijndrinker draaide terug naar zijn glas, enigzins door de war en opgelucht door de leegte ervan. Ik gun hem de opluchting, en de verlichting, hij is een goede vader.

Na de laatste pijnlijke slok zei hij, "Okay, I have to go now. Don't forget your promise!" Ik knik. Paps Parijs strompelt leunend op zijn zoon naar buiten. Zijn zoon kijkt geamuseerd om, en knipoogt nog een keer.

Ik gun het hem, hij heeft goed gedaan, hij is een goede zoon.

[terencevanlange-blog]

Duitse Worstjes, Russische Ster

Wel, wacht tot je dit leest. Ik heb veel meegemaakt in mijn tijd, maar dit weekend ging het wel erg live.

Linkerhand op de microfoon, rechterhand klemt een biertje. Het mooie van host zijn is dat je een biertje mag drinken tijdens werk. Ik presenteer het Open Your Mind event. Een experimentele battle. Zie het als een rustplaats voor rusteloze creatieve zielen die zichzelf uiten op muziek. Plaats waar legendarische dingen gebeuren, dansers vliegen vanuit de hele wereld naar Eindhoven ervoor.

De rondes zijn conceptueel, en een van de rondes heet “Film Noir”. Wit doek, danser achter het doek, lamp achter danser, het publiek ziet dus alleen een silhouet. Ik sta met de DJ bij het licht, ik zie de danser dus wel luid en duidelijk.

Duitser is aan de beurt. Duitser rent het podium op met een grote glimlach, net een blije puppy. Hij gaat achter het scherm staan en handelt zonder te aarzelen.  Hij trekt zijn shirt uit, ik fluister “Nee toch.” Hij trekt zijn riem uit, ik fluister “Nee toch?!” Hij trekt zijn broek uit, ik fluister “NEE TOCH!” Hij trekt zijn boxershort uit, ik schreeuw “SHIT TOCH WEL.”

Mandem staat naakt op het podium en draait een kwartslag zodat het publiek zijn silhouet van de zijkant ziet. En jaman.. hij begint die Duitse worst te helicopteren. Dick swingin’ full power Jax. Het silhouet van zijn vleeswerk danste over het doek met een kracht zo sterk als mijn verbazing. Dat ding ging wild als een cobra in een headbang concert. Ook zijn klokkenspel stuiterde van 6 naar 12 uur in dit concert. Nogmaals ik zie het live, hij was goed uitgelicht, ik was slecht voorbereid. Zijn artiestennaam was Pinky, I shit you not.

Over shit gesproken..

Een dag later lik ik de wonden van mijn netvlies, terwijl Rus een Solo doet op het podium. Ik zit in de coulisse tussen de gordijnen wat aantekeningen te maken. Rus loopt op me af, kijkt me dead ass in me ogen aan, draait om, hurkt, trekt zijn broek uit, en doet alsof hij een kaka maakt. Zijn billen vielen in de schaduw van de coulisse, het publiek was veilig. Maar ik zat IN die coulisse. Ik had dus direct oogcontact met zijn Anushka. Ik verdien beter als dit.

De avond valt van de tweede dag, ik denk na over mijn carrière keuzes. Duitser is er weer dames en heren, hij fucking is er weer. Nu gewapend met 2 kameraden, en ze doet een komisch showtje. Toen kwam de Grand Finale:  Ze trokken hun shirt uit, ik fluister “Nee toch.” Ze trokken hun riem uit, ik fluister “Nee toch?!” Ze trokken hun broek uit, ik fluister “NEE TOCH!” Ze trokken hun boxershort uit, ik schreeuw “SHIT TOCH WEL.”

Drie Frankfurters op het podium, geen silhouet, gewoon live Frankfurters zonder filter voor je pupil. Frankfurter links en Frankfurter rechts gaan als Germaanse fotomodellen op het podium liggen. Piellemans gedrapeerd over de bovenbeen. Toen gebeurde iets dames en heren.

Machete was niet voorbereid, God damn my soul..

Duitser staat tussen zijn poserende kameraden met zijn billen naar het publiek, en zegent het podium door zijn blaas te legen. Lees je wat ik schrijf? My man piste OP het podium. Vervolgens gooit hij een breakdance move waarbij hij door de lucht vliegt (airflares), en tinkelt tijdens nog wat na als een rebelse fontein. Bare ass benen wijd, DICK SWINGIN’ FULL POWER JAX.

Ik keek naar de toneelmeester, hij zag er totaal niet onder de indruk uit en slaakte een klein zuchtje. Hij keek me vermoeid aan en zei “Dit is al de derde keer in een half jaar dat iemand op mijn podium pist.” De groep die erna op moest verloor enigszins wat enthousiasme. Ze eiste dat er goed gedweild werd. Ik toonde begrip. Team Wurst werd team Dweilen.

Ik kwam om een paar gulden te verdienen weetje, daarbij kwamen gratis Duitse worstjes en een Russische ster. Ik word te weinig betaald man.

[terencevanlange-blog]

Broeders&Plannen

Ik zat met een broeder aan tafel, de wind was koud maar de warmtelamp stond aan.

"Maar broer, wat is nu je plan?" Vroeg ik hem, terwijl ik mijn glas whisky vasthield als een mok warme chocomelk.

"Trouwen als ik 25 ben."  Hij zweeg een aantal secondes.  "Ik ben nu 27.."  Antwoorde hij vervolgens voordat hij een slok van zijn cola zero nam.

Schatergelach volgde. Niets gaat nooit volgens plan. Shout-out naar al mijn wolven die ook maar wat aankloten, je maakt ervan wat je ervan kan maken. Potverdomme.