writeraster

[writeraster]

Like A Cockroach

It’s unfair how easy it is to be erased.

To become nothing more than remnants of an eraser on paper, something to be discarded and thrown away.

Except we’re not. We’re not yet you’re so ready ready  to throw our damn existence to oblivion never to be seen again.

But you won’t. We won’t let you. For we’re cockroaches among atomic bombs built to last.

The ones left will make sure  you get scorched by your own flames. The very flames you tried to burn us with.

For we were always here and always will be.

[writeraster]

❝I wished to kiss you, but I didn't know about the poison on your lips, slowly killing me day by day.❞

━ 𝑨.𝑲.

[writeraster]

❝I keep on looking for your face in the crowd even though you aren't looking for mine.❞

━ 𝑨.𝑲.

[writeraster]

❝I'm not your muse anymore, that much I know, yet...you keep on sneaking your way into my pages still.❞

━ 𝑨.𝑲.

[writeraster]

Το Κουκλοθέατρο

Έτσι είναι η ζωή. Σαν κουκλοθέατρο. Ο καθένας καλείται να παίξει ένα ρόλο. Οι "καλοί" επιβραβεύονται, οι όχι τόσο τιμωρούνται. Οι κούκλες πετιούνται στο κουτί. Το κουτί των ανεπιθύμητων μακριά, κρυμμένες από το φως του ήλιου.

Έτσι δουλεύει ούτως ή άλλως. Τα υπάκουα πλάσματα επιβιώνουν. Τι και αν όμως οι ανυπάκουοι επαναστατούσαν; Τι και αν έβγαιναν από το κουτί; Τι και αν έδειχναν το δρόμο; Έδειχναν πως δεν χρειάζονται οι ρόλοι πως το να υποδύονται είναι περιττό.

Και πως ίσως ο αυτοσχεδιασμός είναι το μεγαλύτερο βραβείο που θα μπορούσαν να έχουν.

[writeraster]

[writeraster]

Hi, it's been a while. How have you been? I hope you've been well. At least, a part of me does. The other...well, the other can't help but hope. Hope you are in the same place as me. That some that some things, places, scents still remind you of me.

Remind you of my face, voice, presence. How my hand used to feel nestled in yours, how tight and nice our hugs were. How my lips felt against yours.

You see, the childish and vengeful part of me hopes you miss me a little bit. Miss the conversations, the shared laughs, everything. That walk downtown, our last walk. Our first kiss in that crowded cafeteria. You let me make the first move that day. My heart was racing at the thought of it.

I don't miss you anymore. Not you but the feelings? That's another story. The excitement, the shy glances, the handholding...everything. I miss it. I miss it so much.

...Okay, maybe I do miss you just a little bit. But it doesn't matter. Your mind is elsewhere and, besides, you weren't the one for me. Oh, well. It happens. But still, I can't help but think. The "what ifs" are eating me alive. This letter is getting quite long, and yet I feel I've told you nothing.

"It's not like you'll ever read it anyway" I'd like to say and yet...I wonder if, by some mircavle, the future wants us together. To go on dates and do all the things you'd call me sappy and cheesy for. To finally be able to call you mine. I don't know. But for now, this stupid letter will have to do. Aster

ᅳ 𝐿𝑒𝑡𝑡𝑒𝑟𝑠 𝐼'𝑙𝑙 𝑛𝑒𝑣𝑒𝑟 𝑠𝑒𝑛𝑑 #𝟷

[writeraster]

Untitled #2

It's crazy how much you are like Summer. Burning hot sun yet refreshing gentle afternoon breeze.

Fleeting moments touches and affairs. Summer affairs. Silly and unimportant yet they leave scars behind. The blazing sun is burning my skin. How much longer am I to endure this?

[writeraster]

Untitled #1

They're laughing.

Laughs loud They seem like Sharp ice pieces Stabbing my back.

The blood runs hot Across my existence I'm cold.

I don't know how This works  How they work.

Group of familiar strangers  I don't know them. I don't know how they work and neither do I want to I think.

The freezing feeling of loneliness persists however. A presence ever so Alive It never misses Freezing Freezing to the bone. It stings.

Someone please Oh, please Offer some blanket Gentle flame To help before It's too late.

[writeraster]

Η Πόρτα

Φοβάμαι. Πως μια μέρα θα λυγίσω. Πως δεν είμαι αρκετά δυνατή. Να μην γυρίσω πίσω στις αγκαλιές, αν μου το ζητούσες.

Φοβάμαι πως ότι νιώθω δεν είναι παρά μια πόρτα. Κλειστή, μα όχι σφραγισμένη επιρρεπής στο ν'ανοίξει. Με τα σωστά λόγια, το σωστό άγγιγμα. Φοβάμαι πως θα κυλίσω στα ίδια λάθη επειδή δεν έχω καταφέρει να την κλειδώσω.

[writeraster]

About Stars

There are so many ways I could write about you. I could compare you to diamonds. To the greatest treasures known to man.

I could compare you to places, castles and palaces. And yet Yet. I chose to compare you with stars. For while being far away unable to be bought they're the most precious of them all. Reminding me of the very human essence. Because aren't all people made of stardust?

@pink-manta ✨ <3

[writeraster]

Habits

It’s become a habit.

Nearly Every time I see the sun’s light There’s something going on.

They open me Gently going through My pages With care.

And then they bleed. Bleed on me Graphite blood spreading throughout Giving me another Tattoo. Another story To tell, feeling To feel.

They bleed on me As if it’s the last thing they’ll ever do. Scribbling words and Metaphors, filling the lines with emotions.

I’m their best friend.

And doesn’t every friend have a bit of blood on their hands?

[writeraster]

Dear Supporter,

I hope this message finds you and your family in good health. My name is Eman Zaqout from Gaza. I am reaching you out to seek your urgent help in spreading the word about our fundraiser. I lost both my home and my job due to the ongoing genocide in Gaza and we are facing catastrophic living conditions. 💔

I kindly ask you to visit my campaign. Your support, whether through donating or sharing, will help us reach more people who can make a difference. Thank you for your continued support for the Palestinian cause. Your dedication brings us closer to freedom. 🙏🕊

Note: Verified by several people as 90-ghost and aces-and-angels. ☑

!!!

[writeraster]

Habits

It’s become a habit.

Nearly Every time I see the sun’s light There’s something going on.

They open me Gently going through My pages With care.

And then they bleed. Bleed on me Graphite blood spreading throughout Giving me another Tattoo. Another story To tell, feeling To feel.

They bleed on me As if it’s the last thing they’ll ever do. Scribbling words and Metaphors, filling the lines with emotions.

I’m their best friend.

And doesn’t every friend have a bit of blood on their hands?

[writeraster]

Confessions Of A Ghost

It’s bizzare. Being like a ghost nothing but a mere background character in the lives of people nothing more than a shadow with not much purpose other than standing behind others the effect of the shadow of someone in the spotlight.

And that darkness is scary. Scary, and cold and lonely and you don’t like it there not anymore.

You wish you were in the center the spotlight. Even for a bit just to see how it feels to receive people’s attention and praise to bask in it. Even for a bit…

And yet, you can’t. You can’t take it the lights are too bright almost blinding, and the crowd too big.

Your anxiety it’s bubbling up in your chest something akin to shaken soda ready to burst and take you over.

Come up to your mouth and choke you leaving you on your knees coughing and gasping desperately wishing you could go back.

Back to your previous state being on the background, calm. But how can you wish for something you already have?

For you’re nothing but a ghost a phantom, in people’s lives yours included.

[writeraster]

Το Παιχνίδι Της Ζωής

Παράξενο πράγμα η ζωή.

Ο καθένας μεγαλώνει σε μια διαφορετική έκδοσή της, χωρίς να υπάρχει εγχειρίδιο χρήσης. Ο καθένας κάνει τα δικά του λάθη και μαθαίνει από αυτά ή και τα επαναλαμβάνει, και συνεχίζει να ζει, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Κάπως έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της ζωής. Έτσι είναι για όλους.

Ή τουλάχιστον θα έπρεπε, καθώς έτσι φαίνεται να είναι για όλους. Για όλους εκτός από ένα άτομο. Το άτομο αυτό δεν παίζει στην πράξη, παρά μόνο θεωρητικά.

Είναι σαν να βρίσκεται σε ένα γυάλινο κουτί. Ικανό να βλέπει τους άλλους, μια ανήμπορο να κάνει κάτι.

Έτσι, βλέπει όλη του τη ζωή να χάνεται. Να περνάει από μπροστά του δίχως γυρισμό, ενώ εκείνο είναι κολλημένο, σαν να βρίσκεται στη φυλακή σε ένα παιχνίδι μονόπωλης.

Όλοι παίζουν εκτός από αυτό. Προσπαθεί να αποδράσει μα δεν ξέρει πως. Ίσως δεν φέρνει τη σωστή ζαριά.

Ίσως πάλι, φοβάται να σπάσει το τζάμι. Φοβάται μην κοπεί άσχημα από τα γυαλιά, σ�� σημείο που ο τραυματισμός είναι ανεπανόρθωτος.

Ξέρει πως μπορεί και να το αξίζει — το αξίζει όμως αρκετά; Tι πονάει περισσότερο; Το κόψιμο, η πληγή και τα ράμματα ή η γνώση του να χάνεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις και να μην κάνεις τίποτα για αυτό; Και αφού ξέρεις την απάντηση, γιατί δεν κάνεις κάτι;

Πρέπει να γίνεις παίκτης αντί για πιόνι κάποια στιγμή. Αυτή η ζωή είναι το δικό σου παιχνίδι, με το δικό σου ταμπλό και κανόνες. Παίξε.

[writeraster]

Βασισμένο στον "Αερόσακο"

Ήταν αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτούσε το ταβάνι χωρίς να κάνει τίποτα. Για άλλη μια φορά, σκεφτόταν αδιάκοπα.

Περνούσε συνήθως τις μέρες της στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο. Αντικατοπτρίζει, όπως και τα πιο πρόσφατα γραπτά της την ψυχολογία της, έλεγε.

Αυτή ήταν η ζωή της. Από το κρεβάτι με το κινητό στο υπολογιστή. Οτιδήποτε αρκεί να μην το σκέφτεται. Έτσι περνούσε τη μέρα της. Τρέχοντας  από τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Ήταν άδικο. 

Το πως της φέρθηκε, το πως την έκανε να νιώσει. Δεν έλεγε ούτε καν συγγνώμη – ένα “σόρρυ” και έξω από την πόρτα. Ένας Θεός ξέρει πόσο την ενοχλούσε αυτό – δεν το είχε πει ποτέ. 

Όλα τα κρατούσε μέσα της.

Όπως πάντα, άλλωστε. Δεν μιλούσε, προτιμούσε να κρατά τα πάντα κλειδωμένα μέσα της – στο κουτί της Πανδώρας της ψυχής της. Ήταν ευαίσθητη και φαινόταν: πολλά την επηρέαζαν, για λίγα όμως μιλούσε.

Κάποια βράδια ήταν χειρότερα από τα άλλα.

Βράδια όπως αυτό. Όταν οι σκέψεις ήταν πιο βαριές, και οι δαίμονες πειστικοί. Ψίθυροι στο πίσω μέρος του μυαλού, να σου λένε σκέψεις άσχημες, σκέψεις που θα μπορούσαν να σε τρελάνουν. 

Τέτοια βράδια, μπαίνει σε πειρασμό. Να βγει κρυφά από το σπίτι με τα κλειδιά του μπαμπά. Να μπει μέσα, και να πατήσει το γκάζι. Να φύγει, να πάει οπουδήποτε εκτός από εκεί.

Στιγμές σαν αυτές εύχεται να τρακάρει, να πάθει το οτιδήποτε αρκεί να ξεχαστεί.

220 στο δρόμο.

Έτρεχε σε δρόμο βρεγμένο. Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν τα τζάμια ρυθμικά.

Εθνική.

Όσο δυνάμωνε η βροχή, τόσο επιτάχυνε. Δεν έβλεπε μπροστά της, ή και δεν την ένοιαζε. 

Δευτερόλεπτα πριν την κρούση, χαμογέλασε και έριξε μια γρήγορη ματιά στην οθόνη του κινητού της στη θέση του συνοδηγού. 

Τοίχος, καπνοί, αίματα.

Όταν έφτασαν στο μέρος του τροχαίου τα ασθενοφόρα και η αστυνομία, εντοπίστηκε το κινητό με την ραγισμένη πλέον οθόνη.

“Πώς απενεργοποιείς τον αερόσακο;”