#Escola Massana

[objecteiespai]

https://argilla.cat/poterie-la-ferme/

Sóc Jaume Vilà i fa 40 anys que faig ceràmica. Vaig començar a aprendre ceràmica a l’Escola d’Arts de Tarragona i després a l’Escola Massana de Barcelona i he seguit aprenent durant tots aquests anys en tots els tallers i escoles que he tingut i treballat. Primer a Puigcerdà ( Escola d’Art) després al Taller La Moixera de Reus i, ara, a la Poterie “La Ferme” a Angostrina (França).

JAUME VILA BERTRAN

https://www.poterielaferme.com/qui-som.php?lang=cat

[smutforintellects]

Emilia Castañada Martinez, Spain, b. 1943

"Love"

Lithograph, 75 × 55 cm.

34/99

Emilia Castañeda Martínez is a Spanish painter. She was born in Madrid, but moved to Barcelona with her family as a child. She began training in 1956 at the academy of the painter Víctor Esteban Ripaux and at Escola de la Llotja in 1959 and Escuela Massana in 1969.

[lescroniques]

Albert Batlle: "Oportunitat real de canvi"

Pedro Arias Redo / lescroniques.com En un míting a la Nova Escola Massana, al Raval de Barcelona, el número 4 de la llista del PSC-Units per Avançar i cinquè tinent de l’Alcaldia, Albert Batlle, ha assegurat que han estat “quatre anys difícils; No ha estat fàcil governar en les condicions en què ho hem fet, en pandèmia i amb tot tipus d’incidents a l’ordre públic”. Sobre els incidents, com…

[juanguillermotejeda]

BROMANCE + DIEGO

––Bromance–– fue una producción conjunta con Diego, que entonces se llamaba córdova-canillas, quizá aun, para mí, para nosotros, es forever Diego, y la hicimos en Barcelona, mi segunda ciudad. Figuran allí unos dibujos que iba haciendo cuando de pronto y tras muchos años me vi solo, me levantaba cada día sin entender qué estaba pasando o sea estaba yo ya haciendo el duelo que le dicen, tuve que aprenderme los programas de la lavadora y eso fue lo más difícil, y cada mañana después de desayunar o por la noche dibujaba algo con tinta china, al final los dibujos eran una ruma y me los llevé a Barcelona en uno de mis viajes nostálgicos. En su estudio de la calle Floridablanca los desplegamos todos en el suelo, Diego me ayudó a convertir ese material en una publicación con pinta de luxe tipo revista con letras doradas en el título, y entretanto nos visitábamos o íbamos a tomar algún cóctel de transparencias y colores raros a Boadas, en las Ramblas, una coctelería años 50. Incluí en Bromance un poema inspirado por Charlie Mingus, no sé, rollos existenciales. Entre la Antonia mi hija guapa y la Anna Calvera hicieron una traducción al castellano que incluimos además como volante y con letra más pequeña para los aturdidos que en Barcelona no entienden el catalán. El sello editorial se llamó 'Edicions El 3er testicle', o sea Ediciones El 3er testículo. Fueron 47 ejemplares publicados en febrero de 2013. Presenté los dibujos en mi antigua e irreconocible escola Massana, sin mucha pena ni tampoco gloria, Jesús me ayudó con la presentación. Los ejemplares los regalé personalmente a personas cercanas y me quedé tres o cuatro. Nada, no somos nada.

[mariaoliveras]

Puto Inútil - March, 2019

100 x 70

Risografia, A4

Proyecto enmarcado en el contexto de la asignatura de Edición. Consiste en un trabajo narrativo a partir del diálogo desde y para los objetos. La reflexión se constituye cuestionando cómo nos relacionamos con ellos y girando la perspectiva hacía lo que los objetos tienen que decir. 

La formalización se concreta en una instalación con una silla encontrada en la calle y una publicación que viaja a través de varias imágenes y textos de objetos abandonados. 

[frankabner]

Croqui class drawings from today

29.10 2018

Barcelona

[stoptheroc]

Escola Massana | Carme Pinós | 2017 | Barcelona #HelloFrom #Barcelona #architecture (at Escola Massana Centre d'Art i Disseny de Barcelona) https://www.instagram.com/p/Cd0uWvCK5uj/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[miguelalmagro]

Feliz cumple John Ronald Reuel. Era 1983 y yo tenia dieciséis años, ya trabajaba fregando platos, había dejado los estudios de metalurgia, si, metalurgia, no veía posibilidad de estudiar algo relacionado con el dibujo, la escola Massana no estaba a mi alcance y tampoco tenia a nadie cercano que me orientara en ese sentido, yo solo conocía la Massana, éramos una familia muy pobre de emigrantes andaluces y las cosas no nos iban demasiado bien, así que cogí el primer trabajo que me salió. Durante un corto periodo de tiempo estuvimos suscritos a Circulo de lectores, esa empresa ya desaparecida que te servía libros a domicilio pedidos a través de su catálogo. El primer libro que pedí fue El Señor de los anillos, un tocho de mas de mil páginas con letra minúscula que contenía toda la trilogía. Ya había leído a Poe, Lovecraft, Kafka, Stevenson, Rimbaud, Baudelaire y un largo etc, pero no he vuelto a tener una sensación tan intensa de estar fuera de esta realidad que leyendo el Señor de los anillos en aquel momento, salía de trabajar a las 12 de la noche y me metía sesiones de 100 o 150 paginas antes de dormirme, me sumergía, totalmente en la historia, no quería que se acabara nunca, de hecho leí la última página y lo comencé de nuevo. Luego cambias, maduras, te gustan otras cosas, pero el afecto a la historia y el agradecimiento a su autor permanece.

[mybeingthere]

Lidia Serra lives and works with her partner Jose Davila in the small village of  Sant Pere de Ribes, in the south of  Barcelona. Studying at the Ceràmica  a  la  Escola  Massana for 5 years from 1982, she has been a professional ceramicist for 30 years. Her artistic statement :  ” My work responds to a need to express and communicate my vision and particularly of what happens around me.I do not usually use complicated or sophisticated handling of my materials, as it does not seem necessary for my purpose. I feel comfortable using a traditional process. I like to integrate  natural elements that I find into my work such as wood. I enjoy my work.”

https://www.veniceclayartists.com/barcelona-ceramicist.../

http://www.davilaserra.com

[alithiapes]

Emilia Castañeda Martínez is a Spanish painter. She was born in Madrid, but moved to Barcelona with her family as a child. She began training in 1956 at the academy of the painter Víctor Esteban Ripaux and at Escola de la Llotja in 1959 and Escuela Massana in 1969.

[objecteiespai]

dd

dd

[praza-catalunya]

Os tecidos de Teresa Lanceta: fiestras a tantos universos

Teresa Lanceta é unha artista que, en troques de optar pola pintura ou a escultura, decidiu crear as súas pezas cun tear que mercou de segunda man. As alfombras e similares quédanse na categoría de “artesanías”?, ou considéranse os traballos téxtiles unha práctica artística máis? Ou non son arte porque son mulleres quen os elaboran? O MACBA presente unha ampla mostra de Lanceta; significa iso que as cousas comezan a mudar no mundo da arte?

Lito Caramés

Vista exposición de Teresa Lanceta

 Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert. MACBA

Tejer supone un tiempo que se extiende a la vida cotidiana. (...) reclamo que la belleza de una alfombra sea considerada una unidad de tiempo, no contada en horas o machacada como mercancía. Las alfombras son pensadas y sentidas más allá de esas horas fijadas en el taller. Comprar las horas es arrebatar el tiempo que nos pertenece... (Teresa Lanceta, entrevista coas comisarias. Catálogo da exposición, 2022).

A mediados deste ano 2022 -tras a pandemia que revirou vidas, e ante a presenza de guerras en calquera continente- o MACBA (Museu d’Art Contemporani de Barcelona), esa institución sita no medio e medio do Raval (antigo Barrio Chino) barcelonés, presenta unha moi ampla exposición dos traballos da artista Teresa Lanceta: Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert. En realidade unha antolóxica -de máis de 200 obras- onde se recollen creacións súas feitas ao longo de máis de 50 anos. Toda unha vida. A mostra está organizada polo propio MACBA e mais polo IVAM (Institut Valencià d’Art Modern). E as comisarias da mesma son Núria Enguita, comisaria de moitas exposicións e actualmente directora do IVAM, así como Laura Vallés Vílchez, comisaria tamén, e fundadora e editora da editorial Concreta, especializada en traballos sobre imaxe.

A artista Teresa Lanceta carrexa unha longa tradición creadora, e tamén coa fasquía de profesora da Escola Massana, onde antes estudou. A súa valía xa está ben recoñecida, e foi escollida como artista para ir á Biennale de Venezia, 2017. E ten declarado que ela traballa artisticamente no que se dá en chamar artesanía téxtil (as creacións feitas con elementos que poden ter unha finalidade práctica inmediata métense no saco das artesanías). Pero Lanceta considera tecer unha actividade artística tan completa, tan complexa como pode ser calquera pintura ou escultura. Esta reivindicación de revalorizar accións que polo de agora se teñen como traballos tradicionais, rutineiros, afastados da máis mínima creatividade (e que seguen sen ser valorados) vén de lonxe. No século XIX o movemento Arts&Crafts xa se declarou a favor de valorar tales actividades como arte. No ano 2017 o MNAC programou unha fantástica exposición sobre este movemento reivindicativo británico: Arts and Crafts i William Morris. Nas salas do MNAC púidose comprobar que Arts&Crafts naceu como reacción ao capitalismo e á alienación á que condenaba ás persoas traballadoras; pero tamén apostaba pola creatividade das mulleres, cousa que daquela nin se contemplaba. Os huipiles que tecen as mulleres en Centroamérica, só son repeticións de motivos consuetudinarios? 

Sala da mostra de T. Lanceta

Xa se sabe: toda actividade que fan as mulleres ten menos valía e, por descontado, considérase menos artístico. Na magnífica e única exposición, Tocar el color, que en 2019 trouxo a Barcelona a Fundación Mapfre sobre a técnica artística do pastel, xa se viu claramente que incluso dentro dunha actividade artística de primeiro orde -como é a pintura- a técnica do pastel é de menos categoría ca pintura ao óleo e, por tanto, está reservada basicamente ás mulleres. (pintar con pastel faise desde a casa, non require inversións importantes, as obras teñen menos valor, ...). No ano 1860, o crítico L. Lagrange, no seu traballo Du rang des femmes dans l’art, deixou por escrito o pensamento seguinte: O xenio masculino nada ten que temer do gusto feminino. Deixemos aos homes de xenio concibir grandes proxectos arquitectónicos, esculturas monumentais e elevadas manifestacións pictóricas. Que os homes se ocupen de todo o que ten que ver coa arte. E que as mulleres se dediquen a aquelas ramas que sempre cultivaron como o pastel, os retratos ou as miniaturas. Ou a pintura de flores… Segundo Lagrange a “Arte” é transmitida por un xenio aos homes. As cousas pouco mudaron desde mediados do século XIX.

A ampla exposición Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert é unha manifesta reivindicación dos traballos das mulleres.

As técnicas do tecido -tan antigas, tan importantes no devir da humanidade- teñen unha base binaria: traballar no tear arrinca da sabia combinación dunha trama co paso -reiterado, obsesivo- da lanzadeira mentres vai amoreando a urda (a sucesión de fíos de cores que acabará por definir figuras, formas) ata rematar a peza. A labor diante de tales trebellos vén sendo monótona. E mormente anónima. A autoría de alfombras e outras pezas case sempre é descoñecida; outra razón máis que explica que son traballos executados case en exclusiva por mulleres (a pouca ou nula valoración dos traballos que desempeñan as mulleres na sociedade; traballos que, en cambio, son básicos, imprescindibles).

Tecer e tecer, preparar as tramas, pasar a lanzadeira, escoller motivos que se acomoden ás características técnicas dese traballo, encamiñan cara a abstracción. Abstracción, co fundamento dunha acción binaria. Como se se tratase da manipulación de linguaxes dixitais; como se o tecido -técnicas que veñen da noite dos tempos- xa anunciara as tecnoloxías da informática. Mirar para unha alfombra é similar a imaxinar unha sucesión de “1” e “0”? En todo caso, tal e como proclama Lanceta, mirar para unha alfombra é mirar para unha creación que bascula entre a abstracción e a meditación; unha obra á que non se lle poden roubar as horas de traballo e reducila a simple mercadoría.

As creacións de Teresa Lanceta son luminosas, telúricas, aprendidas no Atlas coas mulleres bérbers. A artista do Raval vai tecendo o seu huipil vitalista: o universo persoal máis aló dos traballos e os días. Ese cosmos de seu alberga intimidades, acolle singraduras e tempos; dá pulos ás accións de protesta.

T. Lanceta. Subían y bajaban, 1987

Teixir com a codi obert. O Atlas, o Raval

Tejer implica una lentitud en la acción, un reconocimiento del cuerpo consciente de unos movimientos que, aprendidos, actúan por si mismos: un cuerpo coreográfico cuya repetición de gestos lleva a la introspección y a un pensar que no tiene por qué ser productivo. (Teresa Lanceta, entrevista coas comisarias. Catálogo da exposición, 2022).

A artista Teresa Lanceta é polifacética. No MACBA, dentro da mostra Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert pódense ver debuxos e pinturas, telas cosidas e pezas tecidas, e tamén vídeos. E sorprende gratamente que, desde o ano 2021, traballa en colaboración co alumnado e profesorado do IES Miquel Tarradell (e mais co MACBA) no proxecto Els oficis del Raval. O traballo cooperativo consiste en que a rapazada elabore un mapa que ten por base as vivencias, os trabalos, afectos de quen participa e mais das súas familias. Nese mapa (como se pode ver nunha das imaxes que acompañan este texto) vai xurdindo a diversidade de traxectorias vitais, as experiencias laborais.

Con eses traballos que agora (aos case 70 anos) anda a facer con ese centro educativo do Raval, dalgún xeito Lanceta regresa ao que foi o seu fogar durante décadas. A artista viviu no Raval entre os anos 1969 e mais 1985, os seus tempos de xuventude e formación. Daquelas, o barrio era coñecido como o Barrio Chino, un lugar de confluencias culturais e de base moi popular. Son os anos nos que as e os fotógrafos barceloneses dos anos 50, 60, 70 van retratando as súas rúas, a vida que se vivía en boa parte de portas para fóra. Quizais o que máis levou a súa pequena cámara a ese barrio (cámara que disparaba como un ladrón) foi Joan Colom, que case fixo do barrio o seu modelo fotográfico (non sería de estrañar que nalgunha das súas instantáneas apareza tamén a moza Teresa Lanceta).

A vida de Lanceta no Barrio Chino foi realmente unha experiencia de comunidade. Conviviu cunha familia xitana, o que lle brindou a posibilidade de coñecer a fondo a súa cultura e tradicións. E tamén conceptos moi básicos para esas comunidades tan deostadas: a comunidade, nada de individualidade; o traballo en común, colectivo. Desde entón moitas das súas actividades organízanse nos marcos da cooperación, das tarefas entre varias persoas; comunais. Na mostra Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert (MACBA) aqueles traballos que a artista elabora diante do tear, e inspirados por ese barrio con tanta personalidade, mesturan mormente anacos de cor vermella con outros negros; como se se tratase de bandeiras anarquistas, ou da bandeira que enarboraba o Frente Sandinista naquela Nicaragua que -semella- contra Somoza tiña un inimigo moi evidente (Ortega, novo Somoza?). En declaracións, Lanceta ten dito, referida a esas pezas que remiten ao Raval: El rojo es el color del vino y de la sangre. El negro es el color de una oscuridad donde uno alcanza a ver. Unha proclama referida ao Barrio Chino. Intrigante iso do negro como escuridade que deixa ver. Escuridade de calellas estreitas e pouco iluminadas?, escuridade luminosa emanada de certas actividades humanas?

T. Lanceta. Ese olor, 2020

Na súa biografía Lanceta conviviu tamén en pequenas vilas do Atlas marroquí, con comunidades bérbers que tanta personalidade teñen dentro do país Magrebí. Outros espazos, outras latitudes, pero -outra volta- a enerxía que produce “a comunidade”. Alí as mulleres bérbers aprendéronlle que o tear é unha fábrica de mundos nos que se xesta (coma en calquera outro tempo e lugar) unha arte universal. Arte intemporal onde a tipoloxía dos traballos -esas infinitas combinacións de tramas e urdas- convida ás interpretacións da vida con bases xeométricas e seriacións reiterativas. Repeticións como as que se dan nas vida das comunidades: nacementos, vodas, mortes, ... Hai moitos estudos que defenden que as artes populares en xeral circulan por vieiros abstractos e xeométricos.

Nun apartado do seu portal web, a artista fai a declaración seguinte: Tejer es una técnica hipnótica basada en la repetición de un mismo movimiento cuyos resultados no se perciben de inmediato. La imposibilidad física de ver la pieza ya que se enrolla a medida que se va tejiendo, enriquece el fragmento y le da autonomía, al tiempo que exige una comprensión global de la composición que debe guardarse en la memoria durante el largo período de ejecución. (...) El trabajo del telar es como la vida: lo hecho, hecho está y se ha de vivir con ello.

Tecer é vivir.

As estancias durante tres décadas no Atlas fóronlle aprendendo que a arte dos tecidos tamén é Arte. A arte non só se atopa nas ditas Belas Artes, elitistas e individualizadoras. A arte non só sae dese “xenio masculino individual” do que tanto botou man (e bota) a cultura occidental. Non só Picasso fai arte. A arte tamén se atopa na vida cotiá, sexa poesía, pintura ou costura.

T. Lanceta. Nuria, 1994

Teixir com a codi obert. Móvese algo no mundo da arte?

Tejer es una manera de meditar porque es una técnica repetitiva. Además, es tan lenta que te mantiene la cabeza libre. Ahí creo que reside la diferencia respecto a las economías de la atención que la tecnología produce. (Teresa Lanceta, entrevista coas comisarias. Catálogo da exposición, 2022).

Os xeitos de traballar de Lanceta ante o seu tear -segundo comenta ela mesma no anterior parágrafo- han ser similares aos de moitas e moitos outros artistas. Lanceta, coa lanzadeira, (hai equivalencias etimolóxicas entre apelido e peza corredora?) vén sendo Berthe Morisot pasando lapis de pastel por un retrato ou algo así como Lee Krasner movendo os pinceis polos lenzos. Ou contemplar a Rothko entusiasmado coa cor da Rothko Chapel, ese centro para a reflexión. Actualmente hai unha antolóxica na Fundació Vila Casas de obras de Guillem Viladot, e alí pódese contemplar unha serie completa de esculturas elaboradas a partir de lanzadeiras. O propio Viladot declara que se trata dunha homenaxe aos traballos téxtiles que as mulleres facían na súa vila natal: Agramunt.

Teresa Lanceta tecendo no seu tear de sempre executa xestualidades co mesmo ritmo que se se puxese a angazar o seu karesansui con esmero e intención. Arte e vida.

¿É posible que no mundo da arte algunha cousa comece a mudar, e agromen novas sensibilidades ata o de agora absolutamente inexistentes?

A mostra Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert é extensa, enche unha planta enteira do MACBA. E a protagonista é unha muller e as súas creacións son alfombras e telas, produtos que sempre se consideraron de segunda categoría e/ou directamente “artesanías”. Trátase dunha excepción?, ou as demandas de Guerrilla Girls e tantas e tantas organizacións van dando resultado? ¿Quedaron atrás os tempos nos que o MNAC, por exemplo, organiza a magna exposición Convidats d’honor (2010) na que repite homes artistas para non pór ningunha muller?

T. Lanceta. Los oficios del Raval, 2019-2022

Nas convocatorias da Ducumenta e mais da feira de Art Basel deste ano as organización rexeitaron acudir a primeiras figuras mediáticas e masculinas; e, por contra, botaron man de grupos, colectivos, de mulleres artistas e -tamén importante- de formatos ata agora non valorados. Pouca pintura. A exposición de Lanceta da que agora se fala vai xusto nesa dobre dirección. Terá algo que ver que a dirección do MACBA está en mans de mulleres?

A mostra de Teresa Lanceta tampouco é única. Cada vez prográmanse máis exposicións temporais dedicadas a mulleres artistas. O ano pasado, na galería Marc Domènech, presentouse unha exposición similar: Magda Bolumar. Xarpelleres 1960-1980; unha artista que traballa con tecidos.

Ogallá os camiños para chegar a unha igualdade real sexan ben amplos e traspoñan horizontes dirección a futuros mellores.

Lito Caramés

 EXPOSICIÓN: Teresa Lanceta. Teixir com a codi obert

Museu d’Art Contemporani de Barcelona (MACBA)

ata o 11 de setembro de 2022

[salon-du-salon]

SDS#29 — Une porte se ferme, une autre s’ouvre

Une exposition des étudiant·e·s en échange international 2020/2021de l’École des Beaux Arts de Marseille.

An exhibition by the 2020/2021 international exchange students of the Marseille School of Fine Arts.

Paula CERVERA Escola Massana, Barcelone, España

Amy DOSSO Ecole Nationale des Beaux-Arts Abidjan, Côte d’Ivoire

Christelle DOUAYERE Ecole Nationale des Beaux-Arts Abidjan, Côte d’Ivoire

Nikolai GUEMBEL Académie des Beaux-arts Munich, Germany

Sevda GÜLER University of Fine Arts Hamburg (HFBK), Germany

Monica MASUCCI Accademia di Belle Arti di Bologna, Italia

Torge MEYER University of the Arts Brême, Germany

Delia PREZIOSO University of Fine Arts Hamburg (HFBK), Germany

Dario SANNA Accademia di Belle Arti di Bologna, Italia

Maximilian SEEGERT University of Fine Arts Hamburg (HFBK), Germany

Hannah SENONER University of Fine Arts Hamburg (HFBK), Germany

Laura SZEKERES Moholy-Nagy University of Art and Design Budapest, Hungary

Du 25 au 27 juin 2021 de 14 à 19h From 25 to 27 June 2021 - 2 pm to 7 pm

Vernissage le vendredi 25 juin de18h à 21h Opening on Friday, June 25 - 6 pm to 9 pm

SALON DU SALON 21 avenue du Prado, 13006 Marseille, France

-

L’exposition collective Une porte se ferme, une autre s’ouvre, réunit les travaux des étudiant·e·s en échange international à l’École des Beaux-arts de Marseille. Les douze étudiant·e·s, d’âges et d’horizons différents, se sont immergé·e·s dans Marseille pendant quelques mois, se laissant influencer et stimuler par ce contexte, au cours d’un voyage de recherche et d’expérimentation.  

Différentes pratiques - photographies, sculptures, éditions et installations - sont exposées dans l’environnement domestique et vivant du Salon du Salon. Les sujets abordés sont aussi variés que les approches des étudiant·e·s. Ce qui les unit, c’est le lieu de l’exposition : à la fois réel et fictif, naturel et humanisé, familier et inexploré, intime et collectif.

Chaque année, les Beaux-Arts de Marseille accueillent des étudiant·e·s en échange international dans le cadre du Programme Erasmus + et d’accords de coopération. En fin de semestre, le service de la mobilité internationale organise une restitution publique donnant une visibilité à leur recherche artistique.

The group exhibition Une porte se ferme, une autre s’ouvre brings together the work of international exchange students at the École des Beaux-arts de Marseille. The twelve students, of different ages and backgrounds, immersed themselves in Marseille for a few months, allowing themselves to be influenced and stimulated by this context, during a journey of research and experimentation.  

Different practices - photographs, sculptures, editions and installations - are exhibited in the lively, domestic environment of the Salon du Salon. The subjects are as varied as the students’ approaches. What unites them is the place of the exhibition: both real and fictional, natural and humanised, familiar and unexplored, intimate and collective.

Every year, the Beaux-Arts de Marseille welcomes international exchange students as part of the Erasmus +, programme and cooperation agreements. At the end of the semester, the international mobility service organises a public presentation of their artistic research.

[juanguillermotejeda]

la gente no me gusta

esta fue como quien dice una novela, la hice para aprender a escribir y como no sabía nada le copiaba párrafos enteros a R.L. Stevenson, mi ídolo, sólo que cambiaba el nombre del personaje y lo que estaba haciendo o pensando para que cuadrara con mi historia, yo escribía en mi máquina de escribir portátil italiana, a veces los sábados y otros días después de la jornada laboral encerrado en mi estudio de la calle Bustos, se trata de un joven llamado John MacCluskey al que le saqué el nombre de una novela de Robert Louis, muchos personajes se llaman como otros tantos de sus libros aunque nadie se dio cuenta de ello, estoy acostumbrado a esos dolores silenciosos, y ese niño es muy erótico y muy artista, por lo que su abuelo materno Ellerby, maulino, lo envía a estudiar a la Escuela de Artes de Glasgow a cargo del gran Charles Rennie Mcintosh, también hay muchas citas de diseño de las primeras décadas del siglo 20 que pasaron inadvertidas, pico, eso era una ensalada con mi viaje a la Barcelona de Gaudí, en la habitación de hospital donde éste murió, que era el antic hospital de la Santa Creu, edificio gótico, y después fue la Escola Massana, allí daba yo clases en los años setenta, y en esta novela están algunos de mis ardores y mis amores y mis descubrimientos o confusiones juveniles. No es que esté agotada, es que no la compró casi nadie.

[motllesiprototips]

Eggs box

La caja de huevos es algo tan tradicional que la imagen viene a la mente ipso facto, sin el más mínimo esfuerzo. Pues esto podría cambiar. Dirigido a las “bio-shops”, los estudiantes Kiko Juárez y Gabriela Mínguez, de la Escola Massana, Centre d’Art i Disseny, han pensado este innovador pack para contener la típica media docena de huevos. Podríamos decir que es un “packaging redondo”.

http://structuralpackagingblog.com/eggs-box/

View this post on Instagram

A post shared by Eric Gjerde (@eric.gjerde)

View this post on Instagram

A post shared by Wasatch Design Collective (@wasatchdesigncollective)

Plantilles

View this post on Instagram

A post shared by Wasatch Design Collective (@wasatchdesigncollective)

METAL

KIRIGAMI

[objetoyespacio-blog]

Objeto y espacio

Erika Ghinassi

Escola massana