#sagligimin

[acid-gramma]

benim max kahwalti https://dosya.hizliresim.com/09pnRJHXDzaxPGO/preview napicaz biz bu saglikli beslenme isini sagligimin anasi agliyo da

bilader bi fasulyenin bu kadar ugrastirmamasi gerekiyodu nerde hata yapiorm?

bilen gurmeler varsa yazabilir mi amk fasulyesi nasi yapilio

[allahsizbugra]

mezun senemde entrikalarla dolu bi arkadas cevresi edinip mental sagligimin icine etmis olmam cok ozel 💅🏻

[cokmutsuzumamaguluyorumm31]

Kendi kendime konusurken cok ağır konustugumu fark edip Herkesten silmisim anlik mental sagligimin durumu

[senenevarkimdi]

mental sagligimin yerinde olmamasi bes deyilmis kimi bir de gedib the pianisti izledim

[harese]

Nerden baslasam simdi 27 yasindayim

Eskiden söylenirdi de inanmazdim. 

Henüz 11 yasindayken hayatin tüm zorluklarini sirtina yüklemis bir savasci gibi hissederdim kendimi. Ic dünyamda yasadigim karamsarliklar, yüzümden hala silemedigim ve ne yazik ki su anda da varligini aptal bir inatla sürdüren ve varligindan dolayi cokca rahatsizlik hissettigim  gülümsememi silmemisti. Oysa hala cocuklugumda yasadigim bu pesimist kisiligi her düsündügümde ilk etapta bir sacmalik ve simariklik olarak degerlendirmekten alikoyamiyorum kendimi.

(Ben kendime bile bu kadar acimasiz baktiktan sonra, hayatimdaki insanlardan nasil empati ve anlayis bekleme gafletinde bulunabiliyorum bu da bir celiski.)

Annem derdi ki, yasin ilerledikce derdin büyüyecek, ama dile dökemeyeceksin.

Bir insan nasil yasi ilerledikce daha cok kirilir ve nasil kirildikca daha cok yazamaz diye düsünürdüm. Nitekim 6-7 tane sarki bestelemis, kücük bir yildiz tilbe gibi hic yasamadigim halde aci kokan siirler yazilar yaziyordum. Henüz 12 yasimda “asklari ve acisi yazarin/sairin sermayesidir” bilincini kabullenmis, kendimi de bu topluluga aday görüyordum. Bu ama bir populerlik bir ün merakindan kaynaklanmiyordu. Tam aksine varolusum bu ve ben üzülmeye mahkumum, ben yazicam insanlar sevecek ben yine de üzülecegim diye inaniyordum. 

Uzun seneler yazdim, cizdim, sarkilar söyledim. Annem hakliydi. Her gecen sene daha da sogudum yazmaktan, kendimi ifade etmekten, hic yasamadigim halde hissettigim insanlarin acilarini icsellestirmekten yoruluyordum. 

Su anda da yazmak cok zor geliyor. Söylemek anlatmak istedigim o kadar cok sey var ki. Niye, kime, neden.. Diyorum ki kendi kendime, bugün 27 yasinda, yaklasik 7 senedir katiyen sarki söylemeyen sen sen degilsin de kim oldugunu ögrenmeye cabalamaktan ne zaman vazgectin? Kim, hangi olay, hangi zaman dilimi kirdi kalbini bu kadar? 

Cevaplarini biliyorum da, deger mi yazmak onu bilmiyorum. Insanin düsünmeye üsenmeye karar verdigi bir an var sanirim, ben de o ani yasadim. Cok gec belki cok erken ama kesinlikle zamansiz yasadigim bir bikkinlik. Oysa anlatmaliyim, söylemeliyim, yazmaliyim. Kimse okusun diye de degil, kendimi hatirlamak belki yeniden tanimaya baslamak ya da büsbütün kargasa ruhumu kabullenmek istiyorum.. Ama birseyler yapmaliyim. Hayat kisa, insanlar kötü, ben ise akillanmayacak kadar cok “gülümsüyorum”..

Nerden baslasam, nasil yazsam bilmiyorum. Yazacak miyim onu da bilmiyorum. Bu yazinin sonunda en azindan bir derdimi yaziya dökmüs olabilecek miyim bilmiyorum. Bildigim tek sey, iliklerime kadar hissettigim ölümün burnumun ucu kadar yakinimda oldugu.

Yanlis anlasilmaktan veya bilerek isteyerek sevdiklerim tarafindan kirilmaktan coktan yoruldum. Sagligim da el vermiyor. Sagligimin cökmek üzere oldugu anlarda yasadigim yalnizlik, gördügüm gercekler de yetmiyor..

Peki nedir? Korku aski öldürür, ask korkuyu mu köreltir? Toksik bir babanin cocugu olmanin verdigi yük, nicin babaya duyulan sevginin önüne gecip bir dur demiyor. Ben ne zaman bu kadar vazgectim.. Tirnaklarimi törpülemiyorum artik, aksamlari dislerimi fircalamadigim zamanlar bile oluyor. Makyaj yapmayi, topuklu ayakkabi giymeyi, yemek yapmayi, dans etmeyi, güldürmeyi canim istemiyor artik. Artik, uzun süredir artik.. 

En kötüsü de ne biliyor musunuz, kendinden cok deger verdigin, üzerine titredigin ailenin, arkadasinin, sevgilinin gözünün icine baka baka, hak etmedigini bildigi halde kalbini alip paramparca etmekten haz duyduklarini artik anlamaya baslamak. Kendinde suc aramaktan yorulmak, herseyi akisina birakmak, hayattan, gezmekten, sarki dinlemekten, resim cizmekten zevk almamak hatta bunlari eyleme gecirmek icin üsenmek. Sigara icmek, alkol tüketmek, ici bos dokuz sezonluk dizileri on bes defa izlemek.. Kendine deger vermemek. 

Biliyorum, hata bende. Ayaga kalkmaliyim. Ama cok yorgunum, yemin ederim ki cok yorgunum.. 

Simdilik daha da fazla yazmak istemiyorum. Ilerleyen zamanlarda, icimden gelirse bes dakika sonra tekrar yazarim. Utaniyorum da, ben aslinda alaninda basarili, cok insanin taktir ettigi, benve sevilen de bir insanim. Icimden ölmek geliyor, konusamiyorum, yazamiyorum.

“Etme gel ay karanlik”

gid

[harepare]

sonra neden yanimiza gelmiyosun geldikten sonra akil sagligimin sizladigini hissedip agliyorum cunku ya sanki annemi babami dovmusum gibi davraniyosunuz alt tarafi kendi gorusumu soyledim sikeyim bir daha yaninizda kendi fikrimi belirtip size ters dusersem

[sinemyis]

Akademik kariyeri birakiyorum tek istedigim mental sagligimin iyiye gitmesi ve biraz huzur bulmam.