#wieldop | Explore Tumblr posts and blogs

keesdp · 3 years ago

Text

We gaan weer van huis om onze reis te hervatten. Door familie omstandigheden zijn we 2 weken naar huis gegaan, maar vandaag begint de vakantie opnieuw. Ik heb de tijd thuis ook gebruikt om kleine reparaties uit te voeren en die vervuilde wieldoppen eens grondig schoon te maken. Het ziet er weer top uit. We laden de fietsen op, die ook een beurt hebben gehad, op de gerepareerde fietsendrager(lampenplastic was gescheurd) en gaan uitgezwaaid door Theo onze buurman die op ons huis en het groen past, met een overvolle ijskast weer op pad. We zijn de Benelux-tunnel nog niet uit of een automobilist gebaard naar ons wijzend naar achter en wiebelend met open hand, dat we beter even kunnen stoppen. Als we bij de benzinepomp bij het Terbregseplein gestopt zijn rent de jongeman die ook gestopt is naar me toe en zegt dat mijn wieldop linksachter er bijna af ligt. Correctie hij is weg. Ik hoop dat U hem nog vindt roept hij me na als ik terug loop over het terrein. Naast het begin van de afrit zie ik hem in het gras liggen. Als ik terugloop naar de auto zie ik de jongeman zijn duim opsteken als hij ziet dat ik de dop in mijn handen heb. Ik zet hem erop en check nog even de andere doppen, door er tegen te slaan.

Weer op pad. Het zit me toch niet lekker dat hij er af vloog en ik denk dat ik weet waarom. De veer die de lippen naar buiten moet drukken zat niet zoals het hoort. Bij Hendrik Ido Ambacht stop ik weer om van alle doppen de veer te controleren. De dop rechtsachter is weg. Chips nog aan toe. Ik sta te balen en moet een beetje opzij omdat een grote SUV op mij in lijkt te rijden. Hij stopt naast me en doet zijn raam naar beneden. Volgens mij is dit van U, zegt hij, mij een wieldop toestekend, ik reed er bijna overheen. Wow, zoveel mazzel met behulpzame mede weggebruikers verwacht je toch niet in Nederland. Groot is mijn teleurstelling dan ook als ik in België om mijn auto loop en zie dat de wieldop rechtsvoor verdwenen is.

Fietsen door de bomen, is het enige wat we nog willen doen in België. We parkeren bij Hechtel-Eksel en maken de fietsen klaar voor gebruik. Na 2km zijn we al bij het fietspad dat in een cirkel 10 meter omhoog gaat en dan weer naar beneden, om weer op het zelfde pad terug te komen. We hadden er meer van verwacht. De fietstocht door de bossen van 25km daarna is daarentegen wel zeer de moeite waard.

We parkeren voor een overnachting weer bij de Kattevennen te Genk. Overal in het bos staan kunstwerken. Paaltjes met een witte bovenkant en twee ogen wijzen de weg door het bos naar de kunstwerken. We stuiten op een prachtig stalen kunstwerk van Will Beckers. Het is een soort hut met gaten waardoor de struiken groeien. De stemmen die we van ver al hoorden komen uit het kunstwerk. Het zijn 4 Marokkaanse meisjes die de verjaardag vieren van één van hen. Ze hebben de stalen tafel afgeladen met eten en drinken, en zitten op de stalen paddenstoelvormige krukken er omheen. Ze zien ons en we worden direct uitgenodigd om wat te eten en drinken. Ik zie vele soorten zoetigheid en we houden het bij een stuk taart die naar de Zeeuwse Bolus smaakt. Aan de zoete drankjes wagen we ons maar niet. Is dit niet een beetje veel voor 4 mensen? vraag ik. Ahja je moogt toch niet te weinig hebben zegt de roodharige krullenbol, de enige die geen hoofddoek draagt. Zij blijkt ook de locatie te hebben bedacht en de inkopen te hebben gedaan. Als Yvonne vraagt of ze foto's mag maken wordt ze pas echt enthousiast en neemt algauw de camera over. Het blijft nog lang gezellig in Henk. Sorry Genk.

1 note · View note

kulabata · 3 years ago

Text

Siku ya Kuzaliwa ya Mfalme ya Uholanzi

De dag van de geboorte van de koning van Nederland. Koningsdag. We mogen dan wel 7000 kilometer verderop zitten, dat betekent niet dat we het niet gaan vieren. Sterker nog, het is een prachtige gelegenheid om de Tanzanianen kennis te laten maken met de meest knullige onderdelen van de Nederlandse cultuur. Bovendien zijn we momenteel met een hoop Nederlanders, want er zijn een paar Nederlandse verpleegkundestudenten aangekomen, een Annelise is gepromoveerd tot honorair Nederlander.

Ik ben al twee weken bezig met de voorbereidingen. Bij de kleermaker heb ik rode, witte en blauwe kitenge, omslagdoeken, gekocht, en geïnstrueerd om daar een Nederlandse vlag van te naaien. Ondanks het vertonen van diverse foto’s en het feit dat de Tanzaniaanse vlag ook gewoon rechthoekig is, is het resultaat op de een of andere manier een vierkant met rood-wit-blauwe banen, maar het effect mag er wezen. Met Sophia, de vrouw van Karl, ben ik naar de slager geweest om vlees te halen voor bitterballen. De specerijen en paneermeel daarvoor heb ik vier maanden geleden al meegenomen toen ik hierheen kwam. Met Sophia in de arm krijg ik een stuk beter vlees dan de paar ribben met schamele strookjes vlees ertussen die ik de vorige keer had. En dat voor dezelfde prijs. Alle rundvlees kost 8000 shilling per kilo, ongeacht wat je haalt, maar de koe wordt ’s ochtends geslacht en hoe eerder je komt, hoe betere stukken je kunt halen. Zo zijn me die ribben overkomen, maar is het me ook een keer gelukt om een hele ossenhaas te bemachtigen voor omgerekend vier euro, met meer smaak dan het meeste vlees in Nederland. Sophia woont naast de slager, en laat ’s ochtends al de goede stukken voor me apart leggen. De bitterballen zijn een driedaags proces: bouillon maken en het vlees laten sudderen, dan een roux maken voor de salpicon, de salpicon laten opstijven, de volgende dag ballen rollen, en de dag erna frituren. Gedurende dit proces blijkt er voortdurend van alles te missen, waardoor Beni regelmatig op zijn piki piki naar de markt moet. Peterselie vinden we uiteindelijk in de tuin van Maud en Kees, en mosterd maak ik zelf van mosterdzaad. Het heeft wat voeten in aarde, maar dan heb je wel echte bitterballen, naar het recept van Vlaams Friteshuis van Gogh in Amersfoort.

Suzanna wil ter ere van onze feestdag graag wat meer Nederlands leren om te gebruiken tijdens de spelletjes. We besluiten haar de meest nuttige woorden uit te leggen voor haar fanatieke aard: ‘kutzooi’ voor als ze verliest en ‘lekker voor je’, voor als ze wint. Ze kijkt heel tevreden. Ik vraag me af of ze zich wel realiseert wat vloeken is, want dat hoor je Tanzanianen eigenlijk nooit doen. Misschien is het concept ze helemaal niet bekend. Als ze die avond naar huis gaat, horen we haar hardop oefenen. Terwijl ze de tuin uitloopt, klinkt het in de verte steeds zachter: “Kutzooi! Ha, lekker voor je. Lekker voor je. Kutzooi, kutzooi, kutzooi.”

Op de dag zelf hebben we iedereen om een uur ’s middags uitgenodigd. Om kwart over een komt de laatste Nederlander aan; de eerste Tanzaniaan verschijnt pas om drie uur. Ik sta in de keuken poffertjes te maken in het oranje XXXL-overhemd dat Annelise bij een recentelijk bezoek aan de Verenigde Staten uit een kringloopwinkel voor me heeft meegenomen. De ‘poffertjespan’ is op de markt van Obwere lokaal vervaardigd door een paar goede deuken te slaan in een oude wieldop of een stuk van een gebruikt olievat, met blauwe verf er nog op. Ik heb het goed afgewassen en hoop dat ik niet iedereen loodvergiftiging geef. Bij gebrek aan poedersuiker, serveren we ze met moerbeienjam uit Tanzania’s Usambara-gebergte. Het houdt in ieder geval de Nederlanders zoet tot de Tanzanianen zich vertonen en de spelletjes kunnen beginnen.

Joost is spelleider en heeft bij gebrek aan oranje schmink shirachamayonaise op zijn wangen gesmeerd. Ondanks de vele waarschuwingen, wrijft hij het op een gegeven moment toch in zijn ogen, met alle tranen van dien. De ongeveer dertig aanwezigen, grotendeels in het oranje gekleed, worden onderverdeeld in drie teams, waarna de zeven spelletjes die we hebben voorbereid, kunnen beginnen. Iedereen is bloedfanatiek. Wanneer we beginnen met ‘nail shitting’, spijkerpoepen, staan de teams uit volle borst de afgevaardigde van het team aan te moedigen. Deelnemers proberen hun roestige spijkers bungelend van een stuk touw om de middel gebonden, in de lege tonicflesjes te deponeren. De Tanzanianen zijn er verrassend goed in, of misschien ook niet zo verrassend als je bedenkt dat de half gehurkte pose exact lijkt op hoe de danspasjes er hier uitzien. We doen elk spel twee keer, waarbij steeds een iemand uit elk team wordt gekozen om het team te vertegenwoordigen.

Na het spijkerpoepen lopen we naar de parkeerplaats waar normaliter onze auto staat voor ‘keki happen’. Tussen een elektriciteitspaal en een boom is een lint gespannen waar we plakjes Peijnenburg -meegenomen uit Nederland- aan hebben opgehangen. De deelnemers worden geblinddoekt met mondmaskers over de ogen – daar hebben we er met het verdwijnen van COVID toch genoeg van. Alle deelnemers springen in het wilde weg met de mond open omdat de plakken koek veel te hoog hangen, maar na enig valsspelen verdwijnen ze toch bij eenieder in de mond. De teams gaan gelijk op. De Tanzanianen zijn te spreken over de gekruide keki, waardoor de rest van de koek ook snel verdwenen is, van de lijn gehapt of niet.

Voor onderdeel drie hebben we op de markt van Obwere grote mfuko, gehaald, zakken waar rijst in wordt verkocht. Op het grasveld voor ons terras is een baan klaargezet waar de zaklooprace kan plaatsvinden. Dit vinden de Tanzanianen het meest geniale dat ooit uit een Hollands brein is ontsproten, en vol fanatisme stuiteren ze in de mfuko over de banen, beuken tegenstanders omver en springen met een fanatieke snoekduik over de finish. Een van onze eetkamerstoelen, die dienstdeed als markeringspunt voor het einde van de baan, blijft na alle geweld in stukken op het grasveld liggen.

Terug naar de parkeerplaats, waar inmiddels een groot kartonnen bord is opgehangen waarop ik een zebra heb getekend. Voor Punda Milia Prik, de Tanzaniaanse versie van Ezeltje Prik (een zebra in het Swahili is punda milia, letterlijk ‘een ezel met strepen’), hebben we een staart vervaardigd van een spijker met een schoenveter eraan. De blinddoek-mondmaskers komen weer tevoorschijn. De teamleden worden deze keer strategisch gekozen: iedereen die ruggenprikken geeft in het ziekenhuis, moet hier ook goed in zijn, is de gedachte. Onyango de anesthesist zet inderdaad een prima score neer, maar het is de Nederlandse dokter Donna die de winst pakt met een staart die op drie centimeter van het doel in de bil van de zebra belandt.

Bij het snoephappen in een bak water toont onze huishoudster Suzanna zich van haar wildste kant. Terwijl de tegenstanders net hun eerste snoepje te pakken hebben, spuugt ze druipend van het water al haar vijfde en laatste in het bakje. Haar normaliter secuur gestileerde haar hangt druipend langs haar gezicht. Ze proest: “Ha! Lekker voor je!”. Daarna komt de eierrace, waarbij de deelnemers een lepel in de mond nemen, daar een ei op leggen en zo het inmiddels gehavende parkoers afleggen. Terwijl we de eieren pakken, bekruipt me de twijfel of we hier wel goed aan doen, enerzijds omdat mensen wel eens met de lepel in de mond zouden kunnen struikelen en er geen tandzorg is in het dorp, en anderzijds omdat hemelsbreed veertig meter verderop kinderen liggen opgenomen met ondervoeding. Gaan wij dan riskeren dat deze eieren verloren gegaan? We hadden ze beter eerst kunnen koken. De Tanzaniaanse eieren blijken gelukkig sterker dan gedacht, en alle eieren overleven de val van de lepels op het gras, en gaan direct in het beslag voor een tweede portie poffertjes.

Het laatste onderdeel is blikwerpen, een onderdeel dat maakt dat we de komende dagen Mexicaans eten omdat we op het laatste moment nog allemaal blikken mais en kidneybonen moesten opentrekken. Halverwege het onderdeel verschijnt dan eindelijk onze grote leider, Chirangi, in het beste Koningsdagshirt van allemaal, en eist direct dat ‘Cupido’ van Jan Smit wordt aangezet (“Harder!”). Ook Karl komt even buurten, en mijn patiënt Zadock komt een tros bananen brengen voor de goede zorgen, en zich verwonderen over wat die gekke Hollanders nu weer aan het doen zijn.

Na afloop worden de punten geteld, trekken de winnaars een fles prosecco open die recentelijk is meegekomen van Schiphol, en wordt de Volendamse haringpop verruild voor Afrobeats. Alle stoelen en ander meubilair waar maar enigszins op gezeten kan worden, wordt uit de huizen getrokken, en buiten in een kring gezet. Ik stuur vanuit de keuken schalen bitterballen naar buiten, die ook bij de Tanzanianen in de smaak vallen, maar niet zo erg als de zoete poffertjes. Het feestje gaat door tot lang na zonsondergang, en ik kan met recht zeggen dat het de leukste Koningsdag is die ik ooit heb meegemaakt.

0 notes