fictie

[fictie]

Klimaatprotest

Terwijl de eeuwigdurende herfst Zijn tirannie regeert, imiteert De wind het geluid Van een vakantievierend vliegtuig.

De bomen lichten al wulps Een tipje van de sluier op. Een voorproefje aan hun koning, zich verheugend Op de bekroning van hun genegenheid.

Maar hun voorspel is prematuur: Het laatste uur Van hun rebellie tegen de tirannie van de vorige generatie Heeft geslagen. Verslagen Zal hun groen ontdaan zijn voor het geboren is.

Zeker, nu lijkt hun aankomende heerschappij ongewis. Maar aan haar kinderen zal geen amnestie worden verleend Onder het bewind van de nieuwe monarchie: Koning Winter had slechts zijn trein gemist.

[fictie]

kunstvrolijkheid

Als bloemen verdwaald in een zwarte zee heeft ze als enige geen kunstvrolijkheid nodig. Onder de flakkerende lichten

haast verdrinkt ze, maar op tijd vliegt ze weg, van de drup in de mannen-wc.

zeep. handen. water.

Nu komt ze me troosten en ruiken mijn handen naar mannenwc-zeep: Als bloemen in een zwarte zee.

En hebben we met zijn tweeën geen kunstvrolijkheid nodig.

[fictie]

Ontruimingsinstructies

druk het glas van de noodknop dring je voetje voor voetje verdruk je tegen elkaar als sardientjes in een blik op het vuur

sneller sneller naar buiten moet je rennen als je er niet uitkomt zul je branden brandend beter zijn dan de rest gooi ze neer elleboog hun kaken raak ze zo hard als je kan rennen moet je naar buiten sneller sneller het is een ratrace voor je het weet ben je er geweest als je er niet uitkomt

bovenop het gebouw staat de meneer in pak met zijn handen gevouwen op zijn rug en glimlacht

druk het glas van de noodknop sla alarm dring je voetje voor voetje naar de vrijheid

en kijk niet om

[fictie]

als het ene licht nog uit moet en het andere licht al aan spreid ik mijn grote lange armen pas dan maar op ga ik, veer ik van de hak op de tak wat ik het allerliefst wil:

ik schreeuw met 40 kilometer per uur door de bebouwde kom pas dan maar op je tellen, vlieg op ik kauw, ik kraai, ik raas want dan ben ik de baas

- 20/08/2019

[fictie]

FOMO

I

Het is 's avonds laat en ik loop naar huis uit de film. Behalve ikzelf zat er niemand in de zaal. Buiten is iedereen in een dronken feeststemming, want het is immers vrijdagavond: dan hoort dat. Dan heb je het leuk. Geneigd om hier ook aan mee te doen, loop ik op mijn weg naar huis om langs alle cafés in de hoop op nog meer avontuur. Ik kan het niet laten: ik wil niet naar bed als iedereen het nog leuk heeft. Maar dit is elke vrijdagavond zo, zij zitten daar zelf ook alleen maar omdat iedereen om hen heen daar nog zit. Door die gedachte voel ik me wat minder verdrietig over mijn eigen eenzaamheid. Ik denk aan morgen: vroeg opstaan, een wandelingetje maken over de dijk. Iemand opbellen om het in de ochtend mee leuk te hebben.

II

als verwelkte bloemen verwaterd hoofd de geur niet verbloemend dat het lichaam is verdoofd

tafel plakt verschraald bier in vieze glazen omgesmakt lippen grazend naar contact

elke avond weer belooft: lijnen grenzen weggedronken in gouden vloeistof weggeschonken van gezamenlijk eenzaamheid beroofd

bezetenen bezetten bezit omstrengeld in stengels van vlees geklit jij bent van mij fluisterde hees gevangen gezet, onbevreesd

[fictie]

kleine gouden snippertjes vliegen door de lucht iedereen wil ze vangen maar ze vervliegen met een zucht

ze reflecteren in de ramen, ze liggen op de straat. ik probeer ze niet te vangen, dus is er niemand die met me praat.

[fictie]

ontwaken

Ahh... de frisse maar ontwakenende lucht van de lente. Ik zit op het balkon met nat haar en een warme trui en ruik de volgende geuren. Regen. Vers brood. Koffie en tandpasta. Mijn trui. En alles is groen, de bomen, het gras, de parkieten van Amsterdam. Het zonlicht dat weerspiegelt op de ramen en weerspiegelt op de huizen en de straat, en op mij. Ik voel de warmte. En de vogels, die zingen.

[fictie]

façades

Fietsend dwaal ik doelloos door de straten. Als de dagen zich aaneenrijgen als een wit waas van beddengoed en gemiste kansen, heerst het besef van overbodigheid het sterkst. Op de pont kijk ik uit op de inmiddels verlaten stad, waar iedereen die nog enige illusies van toegevoegde waarde heeft zich voorbereidt op een vervolg van de routine. Ik zou me bij hen moeten voegen, me verzetten tegen het duister van de nacht die zich vereenzelvigt met mijn gedachten. Maar waarom? Ik zou hier dagen kunnen fietsen en niemand tegenkomen. De fabriek draait de hele nacht door en verwoest alles van waarde. Wat moet dat heerlijk zijn, om in een bubbel van selectieve onwetendheid te kunnen leven. Misschien dat iemand - misschien jij wel - mij kan laten zien waarom het zo mooi is om in je eigen façade van vervolmaaktheid rond te blijven tollen.

Ik ben allang gestopt door de goudgekleurde velden te lopen, want waarom liepen we daar eigenlijk? En zo ook ben ik gestopt mee te draaien in de carrousel van het individualisme.

[fictie]

ronddwalen

‘s Avonds liepen de vijf vrienden over de dijk naar de velden. De lucht was een paarsachtig blauw en de wolken waren roodomrand in de ondergaande zon. Ze liepen door de velden en langs hun benen en de zomen van hun losgeknoopte jasjes streken korenbloemen en grashalmen.

Het was een dag in juni en het weer was aangenaam. Misschien was dat wel de enige reden die de vrienden daar door de velden deed lopen, zo doelloos richting het niets. Echter hadden ze het idee dat ze het ergens vóór deden. Niet voor god of een ideaal, die waren al lang geleden achterhaald. Voor puur eigenbelang was ook niet te verkopen, want geen van hen kon er zich toe brengen te bedenken waarom, dan. En toch liepen ze er. Alle vijf.

[fictie]

nutteloosheid

Waarover moet een mens schrijven als niets wat er gebeurt het benoemen waard is. Zelfs het schrijven over de nutteloosheid doet maar nutteloos aan. De ervaring zelf doet zich al niet aan als een intrigerende gebeurtenis, hoe is het om daar dan over te lezen?

Niets dan nutteloos, me dunkt.

Maar ook de nutteloosheid is een onderdeel van het bestaan en wij bestaan nu eenmaal. Hoe onnodig is dat?

Zo dralen wij maar in de rondte over een onverzoenend stuk aarde.

[fictie]

Op 5 mei schreef ik een verhaaltje. Vervolgens las Tamar deze zingend voor, onder muzikale begeleiding van mij, wat heel plezierig was. Het is het eerste verhaaltje van mij dat ooit is voorgezongen. Je kunt dit beluisteren via de link in de titel. Het gaat als volgt:

Er zitten twee vrijende duiven op het dak. Het mannetje zit bovenop en spreidt klapperend zijn vleugels. Hij geeft zijn zaadjes aan het vrouwtje, die schrikt van dit grootse gebaar, en onder hem vandaan duikt. Toch nog niet klaar voor een serieuze relatie. Maar binnenkort zal ze een paar duiveneitjes uitpoepen en hebben zij hun biologische plicht voldaan. De natuurwetten zijn tevreden: het is lente en alles verloopt zoals het hoort. Hoe de wetten aan de duiven hebben verteld dat ze zicht moeten voortplanten blijft mij een raadsel, maar de natuurwetten doen wel meer dingen die ik niet begrijp. Het zij zo. Nog vreemder echter vind ik dat ze zo gek zijn geweest ons bewust te maken dat duiven zich aan hun wetten houden. En dat wij dat ook doen, alhoewel beetje bij beetje wat minder: wie zich bewust is van de spelregels, kan deze ook veranderen.

Niet dat dit altijd goed is, over sommige spelregels hebben de natuurwetten heel goed nagedacht. De duiven vrijen zodat hun soort blijft voortbestaan; ze de zaden van de planten die ze eten naar verre plaatsen kunnen brengen; die op hun beurt weer andere dieren voeden. Die wij dan weer eten. En zo is het cirkeltje rond.

Maar wat is onze rol in dit cirkeltje? Dieren en planten eten en diens aanwezigheid op de wereld in balans houden. Maar op wat voor manier doen wij dat? Deze natuurlijke wetten zeggen ons alles te pakken wat we te pakken krijgen. Daar zijn we erg goed in geworden.

[fictie]

04 mei

Soms heb ik wel gevoel voor dramatiek. Het turbulente leven van de stad, met al haar mensen, auto's, wegen, gebouwen, ambitieuzen en verslagenen, kan soms tol op je heffen. De symfonieën van de stad overtreffen de grote componisten met groots gemak, maar ze weten soms ook van geen ophouden. En zelfs het schone kan soms vermoeiend worden.

Daarom is een dag zoals vandaag erg fijn. Dan is alles even stil. Al is het maar voor een luttele twee minuten. Het zijn heilige minuten, die zo hard schreeuwen dat de rest er stil van wordt. Op wat voor manier je er stil van moet zijn, wil men elkaar nog wel eens in overstemmen. Maar dan schreeuwen die twee weer. En dan is het stil. En iedereen stopt en kijkt. Geen suizen van banden over asfalt, geen bellen van de trams, geen denderen van de treinen, geen borden of servies die tegen elkaar klingelen. Een serene stilte. En dan zijn er alleen de wind en de zon die zachtjes door de bomen ruisen.

[fictie]

Hij liep over dezelfde weg waar hij al jaren overheen had gelopen. De huizen, de bomen, de mensen: ze waren allemaal nog precies hetzelfde. Maar toch was er iets veranderd. Hij zag de hele omgeving vanuit een nieuw perspectief. Het was alsof het hele plein was afgebroken en opnieuw was opgebouwd. Alles zag er precies zo uit als daarvoor, het was meesterlijk knap gedaan. Maar toch zag hij het: de straat was een paar centimeter langer, en de huizen net een halve meter te laag. De bomen waren net te breed en de vogels net te klein. Zijn wereld was in één klap niet meer hetzelfde. In één oogwenk was alles anders. En toen, met nog een oogwenk, zag alles er plots weer uit als normaal. Alles was weer zoals het hoorde. Maar hem hielden ze niet voor de gek: hij had het gezien. De wereld was voorgoed anders.

[fictie]

de dood

Onze eerste ontmoeting met de dood is vaak geen aangename. Soms is hij geduldig, soms heeft hij haast. Hij bedoelt het heus niet verkeerd, de dood doet ook maar wat hem opgedragen wordt. Maar gezellig is het niet. Hij blijft niet eens even hangen voor een kopje thee. Niet dat ik daar zelf nou zo naar blief, hoor. Nee dank u, stelt u zich eens voor! Een kop thee drinken met de dood. Wat heeft die nou te vertellen? Straks gaat men er nog mee schaken. Op dat punt gezien zouden we dan echter wel een goed duo zijn, zo zwijgend aan de thee, hier aan mijn keukentafel. "Zeg eens, Dood, waarom verlos jij ons, stel sukkels, toch steeds maar weer van de zinloosheid van ons bestaan?" zou ik dan vragen. De dood haalt dan maar zijn schouders op en neemt nog gauw een slok, pakt zijn mantel van mijn keukenstoel en staat op om naar de volgende klus te gaan. Hij houdt niet van zulke vragen. Snap ik ook wel, ik had misschien met een wat lichter onderwerp van start moeten gaan. Wat zijn lievelingskleur is. Dan staat hij bij de deur toch nog even stil en draait zich om. "Ik zie je gauw," zegt hij plagend. Wat een prachtvent.

[fictie]

5

Maar het moet eerst nog de eerste dag van januari zijn en ik ga honderdvijftig dagen te ver vooruit in de tijd. En toch is 'vooruit gaan' op deze manier een denkfout want wij gaan niet vooruit maar slechts in cirkels. Hoewel wij onze cirkel groter kunnen maken, zo groot als de aarde of de baan van de aarde om de zon zelf. Alles wat is zal vergaan en weer zijn, zoals alles onderdeel is van de cirkel des levens, ook al denken wij vreemde wezens dat wij daar zelf onderuit kunnen komen. Vandaag is de kleine-cirkeltjes-dag. Alles gaat in een cirkeltje en ik zit vast in een wachtkamer, niet mogelijk verder of terug te gaan. En zo zit ik maar op mijn plaats en luisteren naar de muziek die uit de speakers aan het plafond komen. Soms loop ik even naar buiten en dan weer naar binnen. Ik denk steeds dat iemand anders eens binnenkomt, maar ik ben het steeds weer zelf. Ik probeer van tijd tot tijd met mensen te bellen, maar tevergeefs, want ik zit in een wachtkamer van de tijd en de tijd heeft geen verbinding. Ik heb het zelfs nog gevraagd, maar ze had alleen maar meewarig met het hoofd geschud. Ik probeer toch nog een aantal keer tot ik de moed opvat ook haar te bellen maar ook bij haar lukt het natuurlijk niet. Dus ga ik weer naar binnen en luister ik muziek en schrijf ik en loop ik weer naar buiten en zo gaat de dag rond en rond en rond en rond, want het is de kleine-cirkeltjes-dag en zo hoort het. Het is de eerste dag van januari en de zon schijnt als op een warme zomerdag.

Comment allez-vous?

[fictie]

4

However this is only a daydream. When I look up her side of the bed has long been empty, yet to me it still feels warm. The fire has gone out and even though I am alone I am also not, for 'God' is in everything, in her and also around me and thus she is here too and I feel calm and relaxed, for what can happen to me now? I step out of the boat onto land and here I stand, on the shores of Morocco. My shoes are hot and dusty and everything smells of sand, sweat and the salt air of sea water. Seagulls soar and scream over my head and I hear an unknown but ancient language, strangely familiar as if I have been here before, as if I am back in a childhood memory. My friend smiles as we have arrived at this new holy place we have long longed to reach.

[fictie]

3

Dancing with her on the mellow beats of an electronic Chet Baker remix. We are in my living room on the carpet, not on the carpet but floating above it. Outside it is raining and raindrops are falling on the window pane. But inside it is dry and warm and the fire is burning and crackling and we are clean and in our bathrobes and we float across the room, arm in arm, dancing slow. I feel safe in her arms here. She has these little dimples in the corners of her mouth and she smiles at me and the little dimples turn into a delightfully bright glitter, like the stars shining bright in a dark summer night on fields of poppy and dandelion waving in the wind like the hair on our heads while we lie in the fields between the flowers.