huiuuuuuuuuuu

[huiuuuuuuuuuu]

[ Σεπτέμβρης | Νέα επαφή ]

[huiuuuuuuuuuu]

Αιρον μαν

Αιματολογικές - Ανεβασμένη τιμή σιδήρου .

- Σιδερένιος ! Σιδερένιος!

- Το ξέρω...

Τελικά είμαστε το σιδηρούν γένος;

Και αυτή η αναστροφή τύπου , θα αναστραφεί ποτέ σε αναστροφή ρόλων ;

[huiuuuuuuuuuu]

SnM?

Μοιάζει τουλάχιστον σαδιστικό, το ότι πάνω από τις εισόδους των χειρουργείων, κρέμεται πάντα ένα ρολόι .

[huiuuuuuuuuuu]

RINALDO PIGOLA

[huiuuuuuuuuuu]

Φωνή

Το βουιτό , έγινε πραγματικό .

Ξεκινά από το πρωί.

Γαμημένη οικοδομή.

Αυτό

το

αχάριστο

ενοχλητικό μπουλούκι

με τις ξενδιάντροπες φωνές ,

- Όλο ενέργεια –

Και το δικό μου μπουλούκι από σκέψεις

και το σώμα μου να πυρακτώνεται από ενέργεια

Καίω ολόκληρος

Η τσιμεντιέρα γυρνάει

Ζεματάω , η καρδιά τρέχει

Ο εργάτης φωνάζει

Το μυαλό Φωνάζει

Τα φορτηγά κάνουν μπιμπ στην όπισθεν

ΕΣ Οου ΕΣ

Κίνδυνος

Κινδυνεύω

Όπως και ότι αγαπώ

Και ότι θέλω να ζήσω

Γυρνάει η τσιμεντιέρα

Γυρνάει και τρέχουν σταγόνες από τα μάτια μου

Ευτυχώς

Τρέχουν ακόμα τα μάτια μου

Ασταμάτητα , σαν την τσιμεντιέρα

Χτίζουν την οικοδομή από συναίσθημα που με πνίγει , όπως τα ασφυκτικά κτήρια της πόλης

Δεν έχω τίποτα να χάσω ,

Να το θυμάμαι

Ευτυχώς το τηλέφωνο χτυπάει

Μια φίλη με θυμάται

Άνθρωποι που με αγαπάν

Παρόλα τα βάσανα μου

Το βάσανο που είμαι σε αυτούς

Οι μουσικοί γράψαν μουσικές

Οι ποιητές ποιήματα

Και εγώ έγραψα πάνω σε όλους τους γύρω μου,

τα βάσανα μου

Με μπογιά από γκρίνια

Θα περάσει και αυτό το ξέρω

Όλα περνάνε

Γαμώτο …

Όλα περνάνε

Όλα τελειώνουν

Η τσιμεντιέρα όμως είναι σαν να κράτησε για πάτα

Σαν να ανακατεύει την τρέλα μου

Τόσες μέρες τα τρυπάνια στο κεφάλι μου

Τα κομπρεσέρ στην καρδιά μου

Και τώρα μια τσιμεντιέρα τρελαμένη φασαριόζα

Βοοοοοοοοοου βοοοοουυυυ

Παράλληλο μοντάζ

Μια σκηνή τρέλας

Καίνε τα πάντα

Τι να σημαίνει άραγε αυτό το κάψιμο ;

Τι να σημαίνουν άραγε αυτά τα δάκρυα ;

Τι να σημαίνουν όλα αυτά ;

Γιατί πασχίζω να βρω δύναμη ;

Σαν τρελός πασχίζω να βρω την δύναμη να το αντέξω

Γιατί δεν αφήνομαι να με διαλύσει

Τι σημασία έχει πια άλλωστε

Τι σήμασια είχε όποτε

Τι νόημα έχει όλο αυτό

Γιατί να μην το υποδεχτώ έτσι όπως είναι ; Ως ένα τίποτα ;

Εσύ ρε αδερφούλι που κοιμάσαι ,

Εσένα φοβάμαι περισσότερο

Γιατί δεν αγαπάω άλλον σαν εσένα

Δεν αγαπάω κανέναν άλλον σαν εσένα

Είσαι η ανάσα μου ρε καριόλη

Και κάθε πίκρα σου είναι πίκρα μου

Και κάθε χαρά , χαρά μου

Και κάθε ύπνος σου , ώρα που σε έχω μακριά μου .

Φωνάζουν , τα τσιμέντα φωνάζουν

Με φονούν

Μαφού άνταξε η καρδιά μου και αυτό

Μπορεί να αντέξει τα πάντα .

Το στομάχι μου

Η πλάτη μου

Η καρδιά μου

Τα χείλια μου στεγνά

Τα πάντα στεγνά

Νερό

Νερό

Λίγο νερό

Αγάπη

Αγάπη

Αγάπη

Αγάπη

Λίγο ακόμα

Λίγο ακόμα

Λίγο ακόμα αγάπη

Δώστε λίγο ακόμα αγάπη

Πριν φύγω

Θέλω να νιώσω όλη την αγάπη του κόσμου

Να σκάσει η καρδιά μου από αγάπη

Δεν μπορεί να με βοηθήσει το γράψιμο παραπάνω

Το μόνο που μπορεί να με βοηθήσει πια , είναι η σιωπή

Να σταματήσει αυτή η καριόλα η τσιμινιέρα

Να σκάσει !

[huiuuuuuuuuuu]

Ο γουρλωμένος ήλιος έσμιξε το μέτωπο του.

Και μέσα

από τις πύλες

των αβαργόμιστων

ξύλινων λόγων των αντένων

- η καρέκλα. Ξάπλα

εκεί

των επερχόμενων τυράννων

με βροντές καθήσαν τα λαγόνια.

Μα το άναμμα

των φώτων της δημοσιάς

- οπλαρχηγοί

με ηλεκτρικούς μπερέδες –

έδωσε

την ιαχή

στο επιθετικό μπουλούκι με τα κράνη

να απλωθεί στην λεωφόρο.

[huiuuuuuuuuuu]

Φύλακες των γιγάντων

06032019

    Ο ήλιος μπαίνει ζεστός από το παράθυρο

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι χωρίς έγνοια

Μου χαϊδεύει απαλά τα πόδια

  Τα μάτια μου,

 στέκουν και παρακολουθούν τα σώματα σκόνης που χορεύουν

Σαν μπαλαρίνες απελευθερωμένες από την βαρύτητα.

Το σώμα μου,

είναι μουδιασμένο από την απόλαυση της αδράνειας

Σαν στιλβωμένο γλυπτό που περιφέρεται αναίτια στο κενό.

  Εκεί,

που συσσωρεύονται όλα μου τα συναισθήματα σε μια εικόνα,

που η ανάσα μου συγχρονίζεται με την σκέψη μου με μια γλυκιά ασφυξία

Εκεί,

που σιωπή γίνεται το ίσων από το χτύπημα της χορ��ής του κόσμου.

Εκεί.

Δίπλα από το κερωμένο σώμα μου ,

κοιμάσαι και εσύ γυμνή,

ανάγλυφη,

εκεί.

  Τα σώματα μας ίσα που ακουμπούνε

με αίσθηση σαν το χάιδεμα του ήλιου.

Το δέρμα μας στεγνό αντανακλά τους πόρους που σηκώνει μια ελαφριά δροσιά.

Μια στεγνή ανάσα που διανύει τον χώρο κάθετα,

σαν να μας χωρίζει.

  Και όσο ο ήλιος διανύει τις αποστάσεις του,

Εμείς·

Ακτινοβολούμε σαν δυο φεγγάρια που μισό-φέγγουν από τον ίδιο ήλιο.

Δυο μισοφέγγαρα το ένα απέναντι από το άλλο να κοιτούνε,

με τα βλέμματα στραμμένα προς το φως

με τους δείχτες των ρολογιών σταματημένους

με το ίσων της σιωπής του κόσμου να ουρλιάζει

σαν γιγαντιαίο διαπασών στο κέντρο του σύμπαντος.

  Κάποτε

Σε μία πολιτεία ερημωμένη

Απέναντι από τα αστέρια της πόλης που αναβοσβήνανε από ζωή

Ο χρόνος είχε αμβλυνθεί

Από την σιωπή που ράγιζε το χωροχρονικό του κόσμου κουρασμένα

Εσύ στεκόσουν δίπλα μου

Μα και μακριά μου

Σαν ένα κβάντο που κρατεί τις καταστάσεις του διαπλεγμένες

Εγώ στεκόμουν μεταξύ ιδανικού και αδύνατου

Ενώ το νέφος της πόλης νυσταγμένα

πάνω στον μαύρο ουρανό

θύμιζε τα νεφελώματα που οργώνουν τους γαλαξίες

σαν γεωργούς που σηκώνουν χώμα με τ’ αλέτρι

  Τα λόγια που έβγαλα δεν μοιάζανε δικά μου

Μα σαν μια ανάσα που πασχίζει να σβήσει ένα κερί

  “Να μπαίνει ο ήλιος ζεστά απ’το παράθυρο

Να είμαι στο κρεβάτι ξαπλωμένος δίχως έγνοια

Να μου χαϊδεύει απαλά τα πόδια”

  και εσύ δεν είσαι πουθενά

μια γλυκιά απομόνωση που με κρατάει ασφαλή

  Σε έσβησα από την εικόνα

Και βρέθηκα

Να διανύω το άπειρο μονάχος

    Και τώρα

πάνω στο ίσων του διαπασών

Με τις χορδές τις χορδές του κόσμου ξεσκισμένες

Φαλτσάρει άψυχα η ψυχή μου

Ουρλιάζοντας με άηχους λυγμούς.

[huiuuuuuuuuuu]

Φαντασία για τέσσερα χέρια σε Φα μινόρε

01032019

Σέρνεσαι αργά στο κεφάλι μου.

Είναι πνιγμένο απο βρύα.

 Απειλητικά πλησιάζεις.

Αργά.

Σταθερά.

Με πράσινα μάτια.

 Με υπνωτίζουν αργά.

Σταθερά.

Απειλητικά.

 Τα κουτάλια από το ίδιο σετ πρέπει να βρίσκονται από την σωστή πλευρά για να θυλακώσουν.

 Ήρθε η μυρωδιά σου

-κι’ ας έχουν καεί τα ρουθούνια μου από τα τσιγάρα.-

Το οξύ άρωμα του έρωτα.

Αναμιγμένες μυρωδιές σε ένα μοναδικό άρωμα.

Προσωπικό.

Μόνο δικό μας.

 Ο Σούμπερτ ηχεί σαν κοράκι που κράζει και ύστερα

σαν απαλό μαξιλάρι που στέκει στο προσκεφάλι σου.

 Χτίζω παλάτια από άμμο δίπλα στο κύμα.

 Φαντασία.

 Μας τελείωσε.

 Μόνο ο Σούμπερτ τώρα Φαντασία.

Σε Φα μινόρε για τέσσερα χέρια.

Μα μείναν μόνο δύο,

τα δικά μου.

 Αιωρούνται πάνω από το κενό σαν παλάμες πιανίστα που προσμένουν να αγγίξουν τα πλήκτρα.

Αιωρούνται πάνω από το σώμα σου, έτοιμα να το αγγίξουν.

 Αν οι τέχνες βασίζονται στο συγκεκριμένο.

Θέλω να αγγίξω κάθε μέρος του κορμιού σου.

Μέχρι να γίνει η τέχνη μου.

 Να παίξω πιάνο σε κάθε σημείο σου.

Συγκεκριμένα.

Λεπτομερώς.

 Και επειδή κάθε σπουδαστής πρέπει να μελετά το μουσικό του όργανο.

Έτσι θέλω να μελετήσω και εσένα

κάθε μέρα

με πρόγραμμα

Διεξοδικά.

 Μέχρι να γίνεις τόσο συγκεκριμένη που η μνήμη μου θα πάψει να σε δημιουργεί από το μηδέν .

Θα σε δημιουργεί από το άπειρο και θα κατεβαίνει.

 Μέχρι το κορμί σου να γίνει χαρτί που γράφω,

τα πλήκτρα που χτυπάω,

το δοξάρι που τραβάω απαλά πάνω στις χορδές της ψυχής μου.

 Μέχρι να γίνεις προέκταση του καρπού μου.

Τέσσερα χέρια φτιαγμένα σε δύο .

Σαν δυο κουτάλια από το ίδιο σέτ.

 Μέχρι τότε.

Απειλητικά.

 Αργά.

 Σταθερά.

 Με πράσινα μάτια

θα σέρνεσαι προς το μέρος μου.

 Μέχρι τότε τα πλήκτρα θα είναι απλά κουμπιά .

 Τα χέρια μου απλά χέρια .

 Το κεφάλι μου το στήριγμα για το υπόλοιπο μου σώμα.

 Μέχρι τότε θα περιμένω

και εγώ.

Αργά , σταθερά, απειλητικά, με καστανά μάτια θα σε κοιτώ και θα προσμένω.

Θα σε κοιτώ

σαν να προσπαθώ να σε ρευστοποιήσω για να σε κρατήσω σε μπουκαλάκι .

 Όταν τα καταφέρω,

θα σε απλώσω στο κρεβάτι μου.

Σαν αλχημιστής θα μελετήσω από τι αποτελείσαι.

Θα ελέγξω την μυρωδιά σου , την υφή σου , την γεύση σου .

Θα σε πιώ ολόκληρη.

Μέχρι τα χέρια σου να γίνουν τα δικά μου.

…

Δυο κουτάλια από το ίδιο σετ.