longdrivenodestination

[longdrivenodestination]

[longdrivenodestination]

[longdrivenodestination]

Και τώρα τι θα τα κάνω εγώ τα καλοκαίρια;

https://youtu.be/OTrJwUdK5cM

[longdrivenodestination]

Όλα αυτά τα πάρτι μια χαμένη αγάπη και ένα βλέμμα θλίψης.

K.Bήτα

[longdrivenodestination]

[longdrivenodestination]

Πιο πολύ από όλα μου λείπει το πώς κοιτούσαμε τον κόσμο μαζί

[longdrivenodestination]

Έτσι είχες πει αλλά τελικά πόσο αγάπησες την ελευθερία μου;

[longdrivenodestination]

Και όμως τίποτα δεν πήγε λάθος,

Η σκηνή του εγκλήματος στήθηκε ακριβώς όπως έπρεπε,

“Υπόθεση δολοφονίας”!

“Άνθρωποι δολοφόνησαν την Αγάπη”,

"Οι ακρωτηριασμένοι της πόλης αυξάνονται”,

θα γράφουν τα πρωτοσέλιδα της επόμενη μέρας,

Και όμως, όλα {τελείωσαν} ακριβώς την στιγμή που έπρεπε.

Την στιγμή της κορύφωσης,

Όπως όλοι τελειώνουν όταν κορυφώνουν

Και τώρα στις ειδήσεις παίζουν μια ιστορία μυστηρίου, αναλύονται ένα-ενα τα αποδεικτικά στοιχεία και οι δικαστές αναγγέλλουν την ετυμηγορία

Ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα?

“Η Αγάπη!”

“Σκότωσαν την αγάπη”

“Να δείτε αυτός είναι!! Αυτός ο ντυμένος κλόουν που χορεύει στους δρόμους, κρατώντας την καρδιά που της ξερίζωσε λάφυρο να του θυμίζει πως κάποτε είχε και αυτός δικιά του.

Και αυτή με μία τρύπα στο στήθος τώρα περιφέρεται ξεκούρδιστη, βγάζοντας ήχους φάλτσους, να γελάνε μαζί της.”

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα με δεις στην απέναντι μεριά του δρόμου, βγάλε μου επιδεικτικά την γλώσσα, δείξε μου τους δύο πεταχτούς σου κυνόδοντες και φώναξε για να σε ακούσουν όλοι “να δείτε με αυτά εδώ την ξέσκισα”

και εγώ θα σου γελάσω συνωμοτικά και θα σου κλεισω το μάτι

“Μαζί την κάναμε την σκανταλιά” , θα σου πω

Εκείνη την σιωπή που μοιραστήκαμε εκείνο το απόγευμα, εκείνα τα τρένα που είδαμε να περνάνε , εκείνο το βιβλίο στην στάση και εκείνη την αγκαλιά που για μια στιγμή αγκάλιασε.

“Και δεν μάθαμε ποτέ πως τελείωσε εκείνη η ιστορία” θα λένε μετά από καιρό.

Και τότε μια κοκαλιάρα γριά ζητιάνα στην γωνία του δρόμου θα λέει κοροϊδευτικά

“Μα δεν τελείωσε, Να δεν την βλέπετε? εκεί ψιλά, σε εκείνη την ταράτσα είναι η αγάπη, ελεύθερη παίζει και γελά.

Άλλες φορές επισκέπτεται εκείνον, τρ��πώνει στο δωμάτιο μέσα από το παράθυρο και κάθεται αμίλητη στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι κοιτάζοντάς τον κατάματα. Κάποιες φορές αυτός την κρυφοκοιτά με τρόμο κουλουριασμένος σαν ένα μικρό παιδί κάτω από τα σεντόνια του και άλλες την αφήνει να κοιμηθεί δίπλα του.

Άλλες νύχτες πάει σε εκείνη, παίρνει την μορφή μιας χαρούμενης ιστορίας που οι σκηνές ��ης πάντας κάπως κόβονται βίαια σαν τα παράσιτα που κάνουν οι οθόνες και παγώνουν στον χρόνο όπως τα όνειρα μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναδείς.

- Θυμάσαι?

- Θυμάμαι!

- Ναι άλλα έτσι είναι οι άνθρωποι

- Έτσι είναι οι άνθρωποι

- Και η αγάπη?

Η αγάπη δεν χρειάζεται να αντέχει στον χρόνο ούτε και να αποδεικνύεται

Η αγάπη χρειάζεται μόνο να συμβαίνει

.

.

.

.

Θυμάσαι ακόμα;

Ναι ρε πούστη μου θυμάμαι ακόμα!

[longdrivenodestination]

Και έγινε η ζωή μας όσο το διάστημα μεταξύ του  φεύγω και μένω

και μία ερώτηση

“Φεύγεις;”

Και μία επιθυμία,

“Θα μείνεις;”

Και πόσο θα ήθελες να μείνεις

να μπορείς να του πεις πως αύριο θα του φτιάξεις εσύ τον καφέ και εκείνoς θα σε πάει σε εκείνο το παγκάκι

Να κάνουμε την πρωινή μας σιέστα 

Μόνο έτσι η μέρα σου θα ξεκινάει

και εγώ θα σου’φερνα καφέ στην δουλειά

Υ..Γ  Να κοίτα σου στέλνω γιατί ήθελα να σου πω ότι χθές πήγα να δω τον πλάτανό μας. Μείνε ήσυχος, όλα έχουν αλλάξει. και στην θέση που άλλοτε ήταν το παγκάκι,  είδα μόνο τέρατα να τρώνε βουλιμικά τα εντόσθιά τους. Φοβήθηκα και έτρεξα. Γι’ αυτό σου λέω, έλα μια μέρα στις τρεις το βράδυ που τα τέρατα κοιμούνται να με πάρεις να πάμε στον πλάτανο. Είναι μια καλή ώρα στις τρεις. 

[longdrivenodestination]

Σου μιλώ μαμά,

θέλω να με αγαπήσεις,

θέλω να σε αγαπήσω 

να γνωριστούμε ξανά

να συναντηθούμε σε μια άλλη στιγμή του χωροχρόνου

και να αγαπηθούμε από την αρχή   

-περισσότερο ελεύθερα και λιγότερα εγωιστικά-

Είμαστε και οι δύο γυναίκες μαμά, πρέπει να αγαπάμε η μία την άλλη

Μας έχουν κάνει ευαίσθητες, μας νομίζουν ευάλωτες ,

μας θέλουν μικρές, μας φωνάζουν, μας δέρνουν, μας βιάζουν

και μας παίρνουν την φωνή και το χαμόγελο

Εμείς όμως πρέπει να είμαστε ενωμένες, να δεχτούμε η μία την άλλη και στα δύσκολα να αγκαλιαζόμαστε ακόμα πιο σφιχτά,

να προχωράμε μαζί και να στεκόμαστε πλάι, εναντίων όλων, και των ίδιων μας των εαυτών.

Κράτα με μαμά,

αγκάλιασέ με έτσι όπως μας μάθανε να αγκαλιάζουμε, τρυφερά και ζεστά,

στήριξέ με έτσι όπως μας είπαν ότι πρέπει να στηρίζουμε, με συναίσθημα και κατανόηση,

Κλάψε για όλα όσα και εσένα σου πήραν , κλάψε τόσο δυνατά μέχρι το κλάμα σου να ηχήσει στα αυτιά και του τελευταίου άντρα που μας είπε υπερευαίσθητες και ευσυγκίνητες

Και μετά γέλα,

γέλα στην μούρη αυτών που σε αποκάλεσαν πουτάνα και εύκολη,

κοίτα τους στα μάτια και χάρισέ τους το πιο υπεροπτικό σου βλέμμα.

Και μετά έλα σε εμένα, πάρε με από το χέρι, κράτησέ με σφιχτά και δείξε μου πώς είναι

να αγαπάς “σαν γυναίκα”

να κλαις “σαν γυναίκα”

να αγωνίζεσαι “σαν γυναίκα”

και το βράδυ που θα έρθει, μαμά, θέλω να με φροντίσεις

φοβάμαι την αγάπη σου και δεν ξέρω αν ποτέ θα βρω το θάρρος να στο πω,

αλλά με άφησες νωρίς, 

με έδιωξες από κοντά σου πριν ακόμα με χύσεις από τον κόλπο σου με δυο κιλά υγρά και ένα πλακούντα αίμα.

  -“Να δείτε το, είναι το παιδί σας. Μην φοβάστε κρατείστε το στα χέρια σας”

   -“Όχι, αυτό δεν μοιάζει για δικό μου παιδί, πάρτε το από εδώ”

Ήταν η πρώτη φορά που με απαρνήθηκες – ίσως όμως και όχι -

Δεν ήθελα να είμαι κάποιου μαμά,

δεν ήθελα να σου γίνω  βάρος,

δεν ήθελα να σε παχύνω, όπως λες,

ούτε να σου καταστρέψω την ζωή.

Αλλά και εγώ δεν ήξερα πως να σταθώ στον κόσμο αυτό, πώς να τον περπατήσω και πώς να υπάρχω 

‘'Τι είμαι εγώ και τι είναι όλα αυτά γύρω μου’

Μακάρι να τα ήξερα από την αρχή  μαμά και να μην χρειαζόταν να με μισείς  κάθε φορά που με κοιτάς, αλλά δεν ήξερα τίποτα και κάποιος έπρεπε να μου τα δείξει. 

Όμως η αγάπη σου με άφησε από μικρή με ένα κενό και όσο μεγάλωνα δεν ήξερα πώς να το γεμίσω.  

Αυθόρμητα του έβαλα θυμό αλλά όσους  πλησίαζα έφευγαν. Τους έλεγα “σε μισώ”, ενώ εννοούσα “αγάπησε με”, τους έλεγα “φύγε” ενώ ήθελα να πω “Μην φεύγεις, θέλω μόνο να σε αγαπήσω, όμως δεν ξέρω να το κάνω καλά”.

 Έπειτα προσπάθησα να του βάλω λογική αλλά η λογική κατάφερνε μόνο να αποκαλύψει κι άλλα κενά. 

Στο τέλος έμεινα εγώ, η λογική μου και όλη η παράνοια γύρω μου. 

Είπα τότε να το αφήσω ανοιχτό για την αγάπη, για όλη εκείνη την αγάπη που όλοι μιλάνε, που κάπου μάλλον θα υπήρχε  και που δεν ήξερα ούτε πώς μοιάζει, ούτε τι ήχους βγάζει.

Και όταν ήμουν έτοιμη να δώσω τα πάντα, ένας άλλος με ένα δικό του κενό να γεμίζει και να αδειάζει για χρόνια,  μου έδωσε μια γροθιά ακριβώς εκεί που ήταν η τρύπα

και όπως ήταν πρόχειρα μπαλωμένη με ό,τι κουρέλια είχα βρει μέσα μου να μοιάζουν με αγάπη, την έσχισε. 

Και έμεινα άδεια πάλι και πληγωμένη.

Ό,τι με αγγίζει με πονάει και πλέον δεν ξέρω με τι κλείνει αυτή η ξεχειλωμένη πληγή.

Illustration by Chiara Bautista

[longdrivenodestination]

"Δρόμοι που ανακάλυψα μόνη μου, φωτογραφίες που δεν θα δεις ποτέ"

[longdrivenodestination]

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου. Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του.

Σε περιμένω παντού - Τ.Λ.

[longdrivenodestination]

με ξεχνώ. με ξεχνάς. μας ξεχνάμε.

[longdrivenodestination]

Το πρόσωπό σου δεν μου θυμίζει τίποτα πια

μόνο μία αίσθηση έχει μείνει από κάτι που έβλεπα κάποτε εκεί.

Κάτι που καμιά μορφή, μουσική ή ποίημα δεν μπορεί να αποτυπώσει

Μήπως έτσι να είναι ο έρωτας;

Αφηρημένες αισθήσεις στο άπειρο του χρόνου

που καμιά φορά μόνο κάνουμε να τις αγγίξουμε;

Ακανόνιστες χορδές που πάνω τους περιμένουν να παίξουμε την δική μας μοναδική μελωδία.

Και όσο πιο πολύ γράφω τόσο πιο πολύ απομακρύνομαι από την αίσθηση αυτή

Ίσως η γραφή να είναι η ευχή και η κατάρα σου

να σε κρατά μακριά από αυτό που θες να νιώσεις αλλά να είναι ο μόνος τρόπος για να το αισθανθείς.

Και ίσως τελικά τα ποιήματα να είναι όλες οι χορδές που δεν καταφέραμε να αγγίξουμε

Και ο έρωτας τα φάλτσα μια μελωδίας που δεν καταφέραμε ποτέ να τραγουδήσουμε

[longdrivenodestination]

Έχω κρατήσει κάποια μηνύματά σου για να διαβάζω τις ώρες που σκέφτομαι να σου γράψω και ψάχνω όλους τους λόγους για να μην το κάνω. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι πάντα πιάνει και ποτέ δεν σου στέλνω.

[longdrivenodestination]

ακόμα.

[longdrivenodestination]

“I should have hugged you harder the last time I saw you”