#21drams

[21drams]

21drams proudly presents the first instalment of ZionWood Whisky, a single cask of Ardmore 2000/2014, 53,3%, bottled by The Whiskyman.

Naar wat smaakt dat? Wel, volgens ons:

Op de neus start deze whisky zeer fris met veel citrusvruchten en een lichte rokerigheid. Na wat ademen wordt hij een flink stuk zoeter en romiger, met honing, perziksap en lemon pie.  

In de mond eerst goed gepeperd. Dan neemt lichte turf over in de vorm van honey-glazed bacon en wat vanille. Citrusvruchten houden het geheel fris.

De afdronk is middellang, ziltig en vers gekruid met een zwijm van rozemarijn.   

Een frisse Speysider, die mooi het midden houdt tussen lichte roerigheid en fruitige frisheid. 

[fotb]

Braeval - 1991/2013 - The Whisky Mercenary (47,7%)

                                   Tasted this at our latest 21drams gathering.

The bourbon influence is very prominent at first scent, but with the age shining trough (that dusty thing). Not something I often get the chance to nose. Strawberry custard, some apple compote, after a while turning into candied fruits: canned ananas and candy fruit bears.

On the palate, fruity, but quickly more spices appearing, and a soft nutiness, leading to a rather complex and long finish with some cinnamon, and dried herbs. Rather tasty actually. 

[21drams]

S03E04 - Blind side of the Spey

Yes, it was time to go back to Scotland’s finest: Speyside. En dat deden we blind. 6 whiskies van 3 distileerderijen. Aan de 21 om te raden welke drams van dezelfde distileerderij kwamen, welke whiskies een finish hadden, welke de oudste en de jongste was en overe welke distillerderijen het ging. 

Wat serveerden we:

Macallan 12Y Fine Oak

Glenfarclas 21Y

Macallan Speymalt 10Y 2015 G&M

BenRiach 13Y Limited Release Virgin Oak

Glenfarclas 21Y OMC Port finish

BenRiach 17Y

En de winnaar was... Steven Coppens. Eeuwige roem!

[21drams]

SE03E01 - Back to the future

Op 9 oktober gingen we van start met het derde seizoen (al!?) van 21drams. Na een hete zomer vol gin, tonic en andere geestrijke dranken, tijd om terug naar de eerste liefde te keren. De formule blijft nog steeds dezelfde: samen nieuwe en mooie whiskies proeven in aangenaam gezelschap. Onder het moto reculer pour mieux sauter presenteerden we eerst drie educational whiskies om dan drie nieuwigheden te proeven. 

En voor educational whiskies moet je tegenwoordig bij Tomatin zijn. Hun Cu Bocàn reeks leent er zich perfect toe: lichtjes geturfde spirit die in verschillende kleine batches gelanceerd worden die elk een volledige rijping op een andere soort vaten hebben: Virgin Oak, Sherry Casks en Bourbon Barrels. Ideaal dus om eens te kijken hoe dezelfde basis whisky wordt gekleurd door de vaten waarop hij rijpt. 

De Virgin Oak kwam er als de beste whisky uit. Heel zoet en rond. Beduidend jong, zoals allemaal, maar met best wat pit. Leuk ook dat deze limited editions op 46% gebotteld worden. De Bourbon Barrel lag in dezelfde lijn, maar was iets minder expressief. De rokerigheid blijft heel licht, maar komt er iets meer door. De Sherry Cask werd op zich het minst enthousiast onthaald. Mooie invloeden van gedroogd fruit nochtans, maar wel een heel gepeperde finish.

Ideaal om mee te starten en ons palet weer up to date te brengen. En een mooie reeks van Tomatin. Maar nu naar het serieuze werk. Er stonden weer een paar nieuwe flessen in de rekken waar we graag eens onze lippen aan wouden zetten. 

De eerste was de Glenfarclas £511.19S.0D Family Reserve, gelanceerd ter ere van de 150ste verjaardag dat de familie Grant, tot op heden eigenaar van de distilleerderij, deze overkocht voor exact die prijs. We selecteerden deze omdat Ruben van Whiskynotes in zijn review wees op hoe deze whisky terug greep naar het oude character van de distilleerderij. En inderdaad, dit was een mooie, gebalanceerde whisky, met wat stoffige noten die aan een aantal Family Casks deden denken. Mooie whisky.

Ook de volgende was een verjaardagseditie, nameijk de Laphroaig 15Y 200 anniversary edition. Tot voor een paar jaar geleden maakte een 15Y oude deel van de standaard range, maar deze publiekslieveling werd vervangen door een 18 jarige versie. Ongetwijfeld werden ook voor deze whisky een aantal oude vaten gebruik, want je krijgt een veel zachtere geturfde whisky dan we nu vaak gewend zijn. Deze viel zeer in de smaak om zijn ronde, licht rokerige, noterige smaak. Een bijna florale vorm van turf, mooi gerond  door de vanille uit het hout. Echt heel mooie whisky. 

Afronden deden we met de nieuwste botteling van The Whisky Mercenary, een Highland Park 1995/2015 (GM for The Whisky Mercenary) op 50%. Fruitige HP, maar al bij al niet heel expressief. HP blijft vaak toch moeilijke whisky, altijd wat zoeken en ook ditmaal wat gesloten, maar daarna ook wel best fruitig, bijna hoppig. 

Wel, mooie start van het nieuwe seizoen. Op naar de volgende! 

[21drams]

Op prospectie op SITS. Leuke zaken geproefd, leuke mensen (weer)gezien. Het resultaat op de volgende tasting.  

[21drams]

Hmm... Ik denk voor herhaling vatbaar. #foodwhiskypairing #barstan #21drams

[21drams]

21drams zet zijn schouders onder een nieuw initiatief. Grensverleggend! (van Hoeilaart naar Leuven, meer bepaald)

[21drams]

S02E04 - A closer look at Isle of Arran

Na twee jaar was het tijd om ons palet eens grondig op de proef te stellen. Eens kijken of we de kleine verschillen al kunnen opsporen. En dus een distilleerderij uitkiezen en deze in de diepte te verkennen. Maar welke dan? Wel, de timing zat goed, want vorige maand kwam de Isle of Arran 18Y limited edition uit, het sluitstuk van drie speciale bottelingen, een 17 jarige in 2014 en een 16 jarige in 2013, naar aanloop van de 18Y die nu in de standaard range zou worden opgenomen. En die 16Y en 17Y, die lagen al een tijdje in de 21drams voorraadkast, klaar om een goede gelegenheid te vinden.

En wat plaats je daar dan tegenover. Een 16, 17 en 18 jarige van de indies natuurlijk. Een 16 jarige van Dadenheads small batch, een 17 jarige van the Whisky Agency voor Acla en een 18 jarige van Anam n-ah Alba. 

En zo proefden we die avond verticaal en horizontaal Arran. We plaatsten ze per 2 naast elkaar per leeftijd. Dit is in de eerst plaats wel een distillaat met een wel heel consistent profiel, dat mooi op sherry maar ook op bourbon overeind blijft. 

18 jaar bleek de beste OB, 17 jaar de beste IB, maar doordat er met sherry en bourbonvaten wordt gewerkt, waren er best wel wat verschillende voorkeuren in de groep. 

Maar je ziet wel wat een single cask kan doen voor een whisky, of hoe bourbon en sherry mooi kunnen samenwerken in een OB. 

Geslaagde tasting. En zo zijn we weer een tikkeltje meer pro geworden. 

[21drams]

[21drams]

S02E03 - Irie Birthday Bash Tasting

13 februari 2015. 21 mensen klaar om wat lekkers te proeven. 1 onder hen klaar om 33 te worden. Vandaar dus een Birthday Tasting: 2 DJs (dram jockeys), elk drie flessen geselecteerd, face to face in drie rondes, blind geproefd en moge de beste winnen. Veel gekker moet het niet meer worden. Maar een feestje was het wel. De eerste ronde: P.Y.T Ik mocht de spits afbijten en koos voor de Springbank 12Y Green. Onverwachts licht en werkelijk vol agrumen. Laten we toegeven, geen winner. Daartegenover plaatste DJ Mark de Benromach 10Y 100 proof. Lekker, old-style beest, olie-achtig en volle smaak, waar de mengeling van ex-sherry en ex-bourbon vaten mooi tot zijn recht komt. Terechte winnaar: Benromach. 1-0 voor DJ Mark. De tweede ronde. Peat it! Ik presenteerde de laatste Longrow Red editie, 11 jaar gerijpt op Fresh Port Casks. Lekker ronde, zoete dram met een heel lichte rokerigheid. Misschien net iets minder straf dan de vorige editie, maar nog steeds een mooie expressie. DJ Mark zette er de recente Port Charlotte Islay Barley tegenove (die in de mooie witte metalen tube). Stevig spul. Rauwe, aardse whisky, maar bomvol zoete turf. Opnieuw een winnaar voor Mark dus. Winnaar, maar met slechts kleine marge: Port Charlotte. 2-0 voor DJ Mark. Aiai... De derde ronde. Smooth Criminals. Hiervoor moesten we een iets oudere, single cask Speysider zoeken. Ik kwam met de recente 22 jarige Glen Keith 1992/2014 van Maltbarn op de proppen. Toch een van de beter GKs. Fruitig, maar met voldoende toetsen vanille, butterscotch en noten. Daartegenover wette DJ Mark een 17 jarige Imperial van The Whisky Fair 1995/2012. Man, wat een concurrentie. De typische explosie van imperiaal exotisch fruit, maar deze keer maal 10. Nectar, met een lichte bittere noot in de afdronk. Sterk, maar de Glen Keith haalde het net. Nipte winnaar: Glen Keith. Eindscore: 2-1 voor DJ Mark! Ik zal het nog lang mogen horen, maar mooi gespeeld! Aanwezigen zullen opmerken dat de chronologie niet helemaal juist zat die avond, maar dat hebben we niet aan ons hart laten komen. Op naar de volgende!

[21drams]

Hooray! Onze whisky goed bevonden door Ruben van Whiskynotes.be. Geniet ervan en op naar de volgende! Bedankt, Ruben!

http://www.whiskynotes.be/2015/ardmore/ardmore-zionwood-21-drams/

[21drams]

S02E01 - Straight from Speyside

En zo begon plots seizoen 2 van ons whisky verhaal, met het avontuur van drie dappere drammers in Speyside. Ons Speyside-verhaal begon met een trip naar Glenfarclas, idyllisch gelegen midden in een groene vallei. De standaard bottelingen vind je bij ons aan lagere prijs en een Family Cask zou de helft van ons budget opgesoupeerd hebben, dus stapten we van de boot met deze travel retail exclusive 18 jarige Glenfarclas onder de arm (jawel, ook op de boot is er een duty free shop). Ideaal om de avond mee te beginnen : vlot drinkbare, ge-sherry-de whisky, met redelijk wat maltige zoetigheid onder het meer herkenbare Turks fruit. Geen fouten, weliswaar ook geen omverblazing. Doet wat ie doen moet. Dan meteen het serieuzere werk van bij Gordon & MacPhail, een Benromach '02/’14 ‘Hand Filled’ (sherry cask, 57,6%), zelf gebotteld in de distilleerderij. Meteen stevig spul, maar water hoefde niet per se. Veel donkere noten op de neus, waarbij gedroogd fruit en donkere chocolade afwisselen met de aardse, soms bijna rokerige tonen eigen aan het karakter van BenRomach. In de mond, rond, de neus zet zich door, maar de finish is extreem gepepperd. Blijft een distilleerderij om in het oog te houden. En dan was het aan BenRiach, met verhalen over nocturnes en zette tastings Meg Stewart Buchanan. De distilleerderij heeft geen bezoekerscentrum, dus we hadden enkel wat restjes van de Tasting mee en moesten onze proever elders halen. Het werd een BenRiach ‘Septendecim’ 17 Y (46%). Dit is een geturfde Speysider, wat op zich opmerkelijk is, maar dan ook weer niet, aangezien dat ettelijke decennia terug geturfde whisky ook in Speyside gangbaar was. Dit is typisch het soort experimenten die we van Billy Walker mogen verwachten. In dit geval wouden ze de terug naar hoe hun whisky zovele jaren terug moet gesmaakt hebben. Dat was niet slecht, maar in dit geval toch een stuk 'aardser’ dan we van een Islander gewoon zijn. Verder eerder medicinaal. Sluimerde misschien wat weg onder het geweld van de andere drams. Dit jaar een geen zeven maar zes drams, maar de Mystery Dram krijgt wel een upgrade. De ‘zet er eens een goedkope blend’ tussen wordt vervangen door ‘zet er eens iets gehypte tussen en zie of the in de smaak valt’. En misschien bleven we toch even op onze honger zitten wat betreft deze dram (opgepast Sander, spoiler alert!). Deze whisky van 'donkere origine’ was zeker niet slecht voor een NAS en het 47% alcoholvolume was veelbelovend, maar echt opvallen deed deze HP nu ook weer niet. Een beetje het Macallan Sienna gevoel, niet toevallig beide van Edrington. Ze nemen daar het voortouw in NAS-expressie voor het medium-end segment, maar voor 80 euro kan je natuurlijk al eens gaan shoppen.  Dan is het tijd voor opnieuw een ‘straight from the cask’, namelijk een Deanston ’04/'14 ‘Hand Filled’ (sherry cask, 58,9%). Opnieuw een whisk op sherry vat gerijpt. Deanston, oorspronkelijk een katoenweverij, is in handen van Burn Stewart Distillers, die ook Bunnahabhain en Tobermory/Ledaig onder hun vlag hebben. Productie werd er opnieuw opgestart in 1990 en komt vooral in de blend van Scottisch Leader terecht. Recentelijk willlen de eigenaars Deanston ook meer als een single malt in de markt zetten, waartoe een nieuwe verpakking, een uitgebreide core range en een nieuw visitors centre sinds 2012 moet helpen. De whisky viel ons toen al in de smaak en bleek een fijne ontdekking. Ook deze fles bleek een mooi distillaat te bevatten. Een mooie, ronde, zoete ge-sherry-de whisky. Veel minder kruidig en veel zoeter dan de BenRomach. Speyside heeft ook een aantal whiskyshops in de aanbieding, waarvan de ene al wat iconischer dan de andere. Uit de bekende Whisky Shop Dufftown brachten we deze Caol Ila '04/’14 mee, door Gordon&MacPhail voor de winkel gebotteld op 60,3%. Caol Ila is mijn favoriete Islander, en ook ditmaal was de enorm geboterde dram een winner, met medicinale en ligt gezouten toetsen in mooie combinatie met een zoete bananencake. Heerlijk.  Als laatste een usual suspect in een niet zo usual verpakking. Als je dan toch eens een Glenfiddich op tafel moet zetten, dan is het leuk dat het op een single sherry cask gaat, aangezien je deze ook niet snel bij de onafhankelijk bottelaars zult tegenkomen en ze zelf niet makkelijk een single cask bottelen, tenzij je hem dus zelf ter plekke gaat halen. En dat was wat we deden, letterlijk, want verder dan de shop kwamen we toen niet. Deze 15-jarige whisky gedistilleerd in 99 en door ons eigenhandig gebotteld eerder dit jaar op 55,9% was bijzonder aangenaam, en gaf zelfs al een oudere indruk, met geboende vloeren en oud leer in de neus, en moccha in de smaak, naast donkere chocolade en wat tabak.  Voila, en daarmee is ons Speyside verhaal verteld en ons tweede seizoen ingezet. Hopelijk kunnen we aan beide nog een mooi vervolg breien!

[21drams]

S01E06 - Season's Finale feat. G&M

En zo zit 21drams al aan haar 6de en laatste tasting van een, als we de wandelgangen mogen geloven, toch wel geslaagd eerste seizoen. Daarover zo meteen nog een woord , maar eerst terug naar 27 juni. Die avond baande Eric Vermeire, brand ambassadeur van Gordon & MacPhail en nog zo veel meer, zich door de regen en bijbehorende file een weg naar Hoeilaart. En hij bracht naast zijn aanstekelijk goed humeur (zelfs na 3 uur file nog aanwezig!) ook wat lekkers mee van deze gerenommeerde Schotse onafhankelijke bottelaar.

Te beginnen met een zeer drinkbare Glentauchers 1994/2012 Distillery Label (43%). Een van die niet zo bekende distilleerderijen waarvan G&M nog heel wat vaten heeft liggen rusten. Een Friso en clean profiel, met peer en gember, en meer vanille na een tijdje. Op de tong wat ‘groener’, wat verse kruiden, citrus, mooi prikkelend, met weer wat honing in de afdronk. Zeer lekker (getuige ervan de fles in mijn kast).

Ondertussen nog een paar tips. Wals wat met het glas, zodat de eerst alcohol al verdampt. En niet de Aziatische consumptie van single malste maar wel van blends weegt op de beschikbare stock van Schotse malts.

De volgende dram is een Glenlossie refill Sherry 1997/2014 op 46%. Organisch (doet bijna letterlijk denken aan The Organic van Bruichladdich): gemoute gerst en nat gras, daarna overrijpe banaan, rozijnen en ander gedroogd fruit. Lekker rond in de mond, relatief droog, nu met ook wat tabaksbladeren. Kruidig in de afdronk.

En waarom dat Bourbonvaten maar 1 keer gebruikt mogen worden? Omdat men zo vroeger de boomkapindustrie wat wou helpen. Lekker Amerikaans geredeneerd.

Dan meteen de top of the bill, een 30 jarige Tamdhu (43%). Deze distilleerderij uit de Edrington groep is betrokken bij de keuze van het etiket (dat er mag wezen). Een schoolvoorbeeld van lang gerijpte sherry-whisky: geboende oude vloer, mokka, maar ook wat olijfolie en zelfs een toets honing. 200€ is natuurlijk duur, maar prijs/kwaliteit eigenlijk zeer schappelijk in deze tijden van prijsexplosies.

Vervolgens Glenturret, bekend van de Famous Grouse, en hier in een 1999 vintage op 43%. Makke moest meteen aan Gin Tonic denken, en daar zat wel iets in: zoet, maar citrisch.

Ardmore nu, 1993/2014 op 46%. Deze malt stond bij mij al een tijdje op de lijst ‘in te verdiepen’, want slechts een enkele OB en bovendien een whisky gekenmerkt door lichte rokerigheid. Deze viel dan ook bij velen in de smaak, ondanks een toch wel apart profiel van rook en citrus. Zout/zuur.

En rokerigheid komt natuurlijk van de turf die gebruikt wordt bij het drogen, maar kan ook op een ander wijze in een whisky sluipen… Via een vat waarop voordien geturfde whisky rijpte. Obviously.

Terug naar Glentauchers, nu een 1995/2014 refill sherry, maar op vatsterkte. 58,3% om precies te zijn. Een beestje dus. Maar zoals Eric aangaf, een cask strenght die je moet verdunnen om hem naar je hand te zetten is eigenlijk zonde. Deze versie was nog fruitiger dan de opener, en de alcohol zorgt voor een extra ronding door meer vanille in de vorm van marshmallows. Toegegeven, zeer drinkbaar voor een CS. En uiteraard is dit geen daily dram, maar dergelijke alcoholbommen blijven voor mij wat te veel van het goede.

Afsluiten doen we met een Ledaig 1996/2014 op 46%. Dit is een van die zeldzame licht geturfd Speysiders. Tot einde WOII was trouwens alle whisky geturfd. Deze Ledaig is romig, licht geturfd en grassig. Wat medicinaal, maar met veel fruit.

Iedereen was het erover eens dat dit een prachtige line-up was om ons eerste seizoen af te sluiten. G&M betrappen op een whisky die niet in de smaak valt is moeilijk. En distilleerderijen als Ardmore, Ledaig en Glentauchers weten we nu dat de moeite zijn om in ‘t oog te houden. Bedankt Eric, voor dit lekkers en het enthousiasme waarmee je het aan onze jonge groep hebt voorgesteld!

En nu? Op naar een volgend seizoen natuurlijk!

Het enthousiasme bij de 21 is nog steeds groot. En met de ervaring van afgelopen jaar kunnen we het ongetwijfeld nog leuker maken. Ondertussen is de lijst van geïnteresseerden al wat uitgebreid. We konden al verschillende list members uitnodigen om eens mee te tasten en ook op onze bescheiden eerste openflessendag was het leuk om nieuwe gezichten te zien. We zullen dit volgend seizoen zeker blijven doen, maar voorlopig blijven we doorgaan met 21 core members. Whisky is natuurlijk centraal, maar ondertussen is dit ook een plezante bende geworden die elkaar beter is gaan leren kennen, en ook dat maakt het zo gezellig om geregeld bij elkaar te zitten en het glas te heffen.

Ter conclusie: goede vakantie en tot in september!

[21drams]

S01E05 - Back2Basics

Wel, echt rustig is het niet geweest sinds 16 mei (een weekje Schotland tegen het einde van het academiejaar kan daar wel iets mee te maken hebben). Die dag verwelkomde 21drams Chris Lauriers voor een back2basics tasting. Soms moet je een stap achteruit zetten om verder te kunnen springen: de wat en de hoe van het distillaat. Daar hielp Chris ons bij met een bijzonder leuke line-up overgoten met zijn kenmerkende saus van onderhoudende verhalen en boeiende weetjes. Wat later dan verhoopt dus, een klein verslag van onze vijfde tasting. We gingen van start met Usher's Blend, een Blended whisky, maar dan wel gebotteld in 1986, om ons een idee te geven van hoe mooi een blend uit die periode kan zijn. Mooie, gebalanceerde blend. Toegegeven, hij werd overklast door de malts die erop volgden. Maar wanneer we bij appelen blijven en er geen peren bijhalen, dan is dit in vergelijking met vele hedendaagse varianten een mooie whisky. Dan tijd om wat new make spirit te proeven (het distillaat zoals het uit de stills komt, voordat het in de vaten verdwijnt), in de hoedanigheid van Bruichladdich's 4x gedistilleerde X4, teruggebracht op 50%. Dit is niet iets om te fijnproeven, maar geeft een goed beeld van hoe whisky smaakt voor het whisky is. Zeer zoet, doet wat denken aan een grappa. Wie denkt dat je met single malt en blended whiskies alles gehad hebt, denk verkeerd. Chris presenteerde een Portd Dundas , een 21-jarige single grain whisky, die dus uitsluitend op basis van graan zoals rogge of mais (soms met wel een beetje gerst erbij) wordt gemaakt, en bovendien een single Cask, gebotteld voor Bladnoch Forum. Chris geeft aan dat graanwhisky het vooral in de afdronk moet afleggen van single malts, en dat proef je inderdaad. Iets voor de fans. Dan krijgen we er eentje uit een gesloten distilleerderij te proeven, een jonge Littlemill van 13 jaar, in 2003 gebotteld door Signatory op 43%. Boterig, met een frisse grassigheid, met nadien pas de citrusvruchten. Pompelmoes en wat sinaasschil. Lekker!  Bij de volgende whisky, een Deanston 10Y Oloroso Butt van 58,9 %,die exclusief te verkrijgen is door hem eigenhandig te vullen aan het vat in de distilleerderij, hoort een cursusje vatinvloed. Amerikaanse eik geeft meestal vanille en fruit-aroma's af, Europese eik tannines en kruiden. Ex-Bourbonvaten doen daar tropisch fruit bovenop, ex-Sherry butts rood fruit, chocolade en een droge afdronk. Het schroeien van de vaten zorgt dan weer voor caramelinvloeden. Voila, we zijn mee. De whisky zelf was een aangename kennismaking met een opkomende distilleerderij, eigendom van Burn Stewart Distillers, die ook Bunnahabhain en Tobermory bezitten. En net een Bunnahabhain is de volgende whisky, eveneens op sherry gerijpt, maar een refill butt deze keer, op 58,9%. Het hout is al wat uitgewerkt bij een refill, en zal dus meer ruimte laten voor het karakter van het oorspronkelijke distillaat. Een uiterst lichte rokerigere in deze Bunna, die verder aansluit bij het licht fruitige kenmerkend voor de distilleerderij.  Eindigen doen we met een Laphroaig 8Y exclusief gebotteld voor Japan, opnieuw op 59,5%. Geturfde whisky heeft veel karakter, waardoor deze vaak ook jong lekker dribaar zijn. Dit is er zo een voorbeeld van. Chris laat ons nog weten dat de twee voornaamste smaken die je uit geturfde whisky haalt, rokerigheid en medicinale toetsen, afhankelijk zijn van hoe diep de turf uitgegraven wordt.  Het was een zeer leuke tasting, met nog aangenaam napraten op het terras met zicht op Hoeilaart.  En nu zijn we weer helemaal klaar om verder te springen! Merci, Chris!