#Beek in Beeld

[jurjenkvanderhoek]

KUNSTENAARS IN WEER EN WIND VOOR BEEK IN BEELD

Het landschap, dat vormt door de eeuwen een inspiratiebron voor kunstenaars. En uit die bron, die maar nooit lijkt op te drogen, worden eindeloos veel composities geput. Het is het land waarin we leven, het schap dat ons bestaan schept. Het is onze omgeving, het is ons zijn. Niet zo vreemd dat dit thema in veel variaties opduikt in de beeldende kunst. Het landschap is veelvormig en kan vanuit legio standpunten worden bekeken. Over dat landschap is de mens niet altijd een beste hoeder. We vergeten vaak dat wij de aarde niet van onze ouders hebben geërfd, maar het van onze kinderen lenen. Deze uitspraak van de Haida-indianen lees ik in de uitgave "Beek in Beeld". Een boek dat het beschermde gebied waar onder meer de Drentse Aa de stroom vindt als onderwerp heeft. Negentien kunstenaars zijn langs de beek op pad gegaan om het terrein in de eigen stijl en techniek in kaart en in beeld te brengen. Het boek documenteert deze smalle rivier, stromend door de provincies Drenthe en Groningen. Het stroomgebied is in vakken opgedeeld waarmee de kunstenaars die zich voor het project hebben ingeschreven aan het werk konden met  natuur en omgeving. In het boek worden die delen apart besproken en tonen de illustraties hoe het terrein de afzonderlijke kunstenaars heeft geïnspireerd.

Wanneer gesproken wordt over het landschap in de kunst, dan is vrijwel meteen de gedachte ‘huisje, boompje, beestje’. Een realistische verwerking van de zichtbare werkelijkheid. Maar daarover gaat het in de hedendaagse kunst allang niet meer. En ook eertijds bracht de kunstenaar wel wezensvreemde elementen in om daarmee een verhaal te verduidelijken. De kunstenaars van “Beek in Beeld” zijn langs het water aan het werk gegaan met dat wat ze zagen. Dat is het uitgangspunt, zichtbaarheid. Dan volgt de emotie, het gevoel welke dit landschap geeft. Ergens in het boek lees ik dat een kunstenaar het landschap uitkleedt, het ontbloot van overbodige elementen zodat de naakte waarheid resteert. De essentie van dat landschap voor die kunstenaar. De kunstenaar, meestal schilder of tekenaar, trekt het veld in om inspiratie op te doen. Werkt en plein air aan het schilderij of de tekening. Of schetst zichzelf de sfeer, maakt foto's rondom, neemt als het ware her landschap mee het atelier in om daar uit te werken. De schetsen en de herinnering maken dan het uiteindelijke beeld.

Het boek is een verslag van het project. Het is niet alleen een kunstboek waarin het resultaat van noeste arbeid langs de beek is opgenomen, maar dat ook in teksten aandacht besteedt aan verleden, heden en toekomst van de streek. Een historische beschrijving van het gebied documenteert het ontstaan en geeft het bestaan een gelaagde inhoud. De provincie Drenthe kent dierbare hoogtepunten in het landschap en trekt daarmee rustzoekers en natuurliefhebbers naar zich toe. Het is van oudsher een stille provincie, een arme streek. De stilte is echter wreed doorbroken en de armoede is allang verleden tijd. Maar de sporen daarvan zijn in het landschap nog altijd te vinden. Echter zijn de keuters herenboeren geworden, de kleine arbeidershuizen zijn verbouwd tot luxe koopwoningen, de kronkelende landwegen zijn tot snelwegen recht getrokken, beken werden kanalen.

De stilte wordt echter allengs teruggewonnen, het eenvoudige gaandeweg gekoesterd. Niet langer wordt het landschap waardoor de beek stroomt ingezet voor eigen gewin, maar komt de winst van het behoud ervan op het conto van het algemene nut. Het gekanaliseerde water wordt terug gemeanderd, polders worden weer natte veengebieden. De klok wordt voor flora en fauna teruggezet. En dat is het sterkst zichtbaar langs dat beek dal van Amen tot Haren. De kunstenaars registreerden en documenteerden het gebied, niet enkel zoals het zich in werkelijkheid voordoet maar meer hoe het aanvoelt, hoe het ruikt en welke geluiden er te horen zijn. Die ervaring hebben zij verbeeld in de kunstwerken. Maar nadat het water van de bron via het stroomgebied uiteindelijk in het Noord-Willemskanaal uitmondt om via het Reitdiep en het Lauwersmeer in de Waddenzee terecht te komen, is het boek nog niet uit.

De samenstellers wilden de werken als resultaat van het project tentoonstellen op een plek in Drenthe tot relatie met de beek. Deze was om verschillende redenen niet voorhanden zodat werd uitgeweken naar het Groninger land. Landgoed Nienoord in Leek kwam in beeld en wilde de tentoonstellingsruimte wel beschikbaar stellen, mits een deel van het project ook over Groningen zou gaan. Daarom togen de kunstenaars na afronding van de beek het natuur- en waterbergingsgebied de Onlanden in, grotendeels gelegen in Groningen en via een kunstmatige weg aan de beek verbonden. Daar werden opnieuw de veldezels uitgeklapt en de omgeving vastgelegd, hoewel de kunstenaars er eigenlijk al klaar mee waren. Het heeft nog mooie platen opgeleverd als aanvulling op het project. En aldus kon Nienoord de gestelde voorwaarde in hun statuten waarborgen, dat ze aan de provincie Groningen gerelateerd werk laten zien. Tot slot is dan ook een essay over de historie van het landgoed opgenomen. Een kers op de taart zou je kunnen zeggen. Hoewel het gebak er zelf ook al smakelijk uitzag.

De beek, voortkabbelend met diverse namen van Amerdiep en Oudemolense Diep, van Looner Diep en Oude Aa – pas in het Groninger land stroomt het water als Drentsche Aa, is een goed bewaarde biotoop, waarin de mens voordat het beschermd gebied werd veel kapot heeft gemaakt. Het beekdal is nu een belangrijke proeftuin voor verantwoordelijk menselijk handelen. “Anno 2025 zijn mens, klimaat en water bepalend voor de huidige staat van het landschap en voor de toekomst ervan”, lees ik in het boek. Het is een van de informatieve teksten die Egbert Meijers, ambassadeur van de Drentsche Aa, bij elk hoofdstuk heeft geplaatst. “Het stroomdal (…) biedt als laatste natuurlijke reservaat nog enige bescherming en een alternatieve habitat voor zangvogels. Recentelijk voelen otter, nijlgans en bever zich thuis in het stroomdal. Ook de wasbeer leeft inmiddels in het gebied. En de zwarte ooievaar is er waargenomen.”

Net als de kunstenaars in weer en wind verbinding hebben gezocht met dat wat hen inspireert, beweegt Meijers de lezer met zijn schrijven oog te krijgen voor één van de mooiste en best bewaarde beken die ons land nog rijk is. Enthousiast somt hij de rijke variatie aan planten-, struiken- en bomensoorten in het gebied op. Het zijn er meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Een verstild paradijs in het te drukke en overvolle Nederland. Een gebied waar we trots op moeten zijn en dat in het boek “Beek in Beeld” aantrekkelijk is gevisualiseerd.

Beek in Beeld. De Drentsche Aa verbeeld door hedendaagse kunstenaars. Met voorwoord van Jetta Klijnsma, commissaris van de Koning in Drenthe. Tekst Egbert Meijers, Erik van Ommen, Geert Pruiksma. Uitgave Noordboek i.s.m. Beeldende Kunstenaars Vereniging Drenthe, 2025.

[twafordizzy]

Milos Crnjanski Dicht op Sumatra

bron beeld: vesti-online.com Sumatra Zorgeloos zijn wij nu, licht en teder. / Denkend: hoe stil zijn de besneeuwde / toppen van de Oeral. Als we verdrietig worden om een bleek gelaat / die we op een avond hebben verloren, / weten we dat, ergens, als troost, / een tintelend roze beek stroomt. Een enkele liefde, een ochtend, in de vreemde, / omwikkelt onze ziel, steeds hechter, / met de oneindige…

[charleshaddonspurgeon]

Dicht bij God U hebt vast weleens een klein kind gezien dat heel blij was met een geschenk dat hij van zijn moeder kreeg; het zei weinig woorden van dankbaarheid, maar in plaats daarvan valt hij haar in de armen en geeft zijn moeder zo’n dikke kus zoals hij haar nog nooit eerder gegeven heeft. Zo'n beeld lijkt op de liefde die er bestaat tussen een wedergeboren ziel en zijn God. De gelovige valt in een innige omhelzing van dankbetuiging om blijk te geven van zijn onuitsprekelijke dankbaarheid, het is oprecht en het komt uit zijn hart en daarom is het voor hem niet onder woorden te brengen. Het gewicht van de liefde is te zwaar om gedragen te worden op de rug van zulke arme en wankelende dragers als onze woorden. Deze omhelzingen zijn goed voor ons want het brengt ons dichterbij God. Het is als op een zwoele zomerse dag wanneer de reiziger zijn kleren uittrekt en in de koele, verfrissende beek duikt en er krachtig en fris weer uitkomt om zijn weg te vervolgen. Wanneer een ziel hetzij in gebed hetzij in lof heeft geleerd om tot God te naderen, dan baadt hij zich in de beekjes van de hemel (beekjes die zich vertakken van de rivier van het water des levens) en vervolgt verfrist en met hemelse kracht zijn weg.

[devosopmaandag]

Onbesuisd en ademloos voortzeilen

Na tien weken te midden van weiden, heuvels, wijngaarden, bergen, krekels, uilen, cipressen, eucalyptusbomen, één zwaarbeladen abrikozenboom en één nachtegaal zijn we terug in de stad. Het is drie uur in de nacht en toch zwerf ik langs een rivier, observeer ik een zwerm spreeuwen, zie ik hoe een reuzenwaterwants een kikker leegzuigt, verzamel ik eipakketjes van bidsprinkhanen, vergaap ik mij aan gouden licht en neonwolken. Midden in de nacht ga ik erop uit, werp ik mijn nachtangst van mij af als een verstikkend warme deken en zwerf ik vrij rond in een wereld vol geluiden en geheimen. Ik ben een ‘Pelgrim langs Tinker Creek’ in Virginia, USA. Mijn naam is Annie Dillard. Ik zoek het krioelende en het allesoverstijgende, ik zoek de stank van spreeuwzwermen en de rijkdom van boeken en verhalen.

“Ik volg de stromen licht die over het water strijken. Wat ik zie, heeft het aangename van het puur passieve, als het voortijlen van zonlicht van achter de wolken over een veld, een prachtige droom op het moment van dromen. De bries is slechts een ademtocht, maar zelf zeil je onbesuisd en ademloos voort op de stormkracht van de Geest'.

Ik – mijn naam is M – wend echter mijn blik af als er larven en bloedzuigers voorbij komen, maar verlustig mij in de onwaarschijnlijke kleuren van de schemerhemel. Ik ben niet bang om voort te zeilen op de stormkracht van de geest met haar boek in mijn hand. En zonder haar boek is dat wat ik ook probeer, maar minder onbesuisd en minder ademloos. Net als door de boeken van Virginia Woolf worden mijn zintuigen gescherpt en surf ik op golven van woorden moeiteloos voort. In het halfdonker en de stilte van de woonkamer hoor ik ieder kermen van de koelkast, het zachtste kraakje van een openbarstende pioenroos, een kurkdroge onverklaarbare tik, twee pratende meisjes veel verderop in de straat, voel ik de bries door het open raam, verzit ik als een kleine rugspier verkrampt. Ik heb de te felle schemerlamp bedekt met een nog vochtig t-shirt van het wasrek. Het is hoe dan ook nacht. In die stille cirkel van licht is geen woord mij te veel, geen gedachte mij te hooggegrepen, mits van meesterhand.

Een geknakte lisdodde dobbert in het stromende water van de beek van links naar rechts, omhoog en omlaag, in een ononderbroken  ritme. Als Annie Dillard de volgende dag terugkomt treft zij het zelfde beeld: “Ik lees erin dat alles dankzij een gulle macht leeft en danst op een machtige melodie; of ik lees erin dat alles verstrooid en rondgesmeten wordt, dat onze arabesques en grands jetés een vertwijfelde variatie zijn op onze ene vrije val.”

[actuma]

Nederland moet beter worden voorbereid op extreme neerslag

Vergroot het bewustzijn dat ernstige wateroverlast ook in Nederland kan voorkomen. Geef mensen handelingsperspectief specifiek gericht op waar ze wonen. Kijk naar een groter gebied voor het treffen van maatregelen. Dit zijn drie van de aanbevelingen van de Beleidstafel wateroverlast en hoogwater, die was opgericht naar aanleiding van de overstromingen in Limburg in juli 2021. Minister Harbers (Infrastructuur en Waterstaat) neemt alle aanbevelingen over en stuurt vandaag het eindadvies ‘Voorkomen kan niet, voorbereiden wél’ naar de Tweede Kamer. Minister Harbers: “Straten die blank staan, ondergelopen huizen en winkels: de beelden uit Limburg staan ons allemaal nog helder voor de geest. Onderzoeken laten steeds weer zien dat extreem weer vaker gaat voorkomen, de beleidstafel onderstreept dit. Ik vind dat Nederland zich hierop maximaal moet voorbereiden, zodat de risico’s en de schades zo klein mogelijk zijn. Daarom neem ik de aanbevelingen van de beleidstafel over, en zullen we die samen met de betrokken overheden gaan uitvoeren.” Bewustzijn: ernstige wateroverlast is ook mogelijk in Nederland De beleidstafel heeft onderzocht hoe inwoners, bedrijven en overheden beter bewust kunnen worden dat extreem weer ook in Nederland kan gebeuren, met wateroverlast of overstromingen tot gevolg. De tafel raadt aan om de communicatie te specificeren per doelgroep en per situatie, dus bijvoorbeeld voor mensen die dicht bij een beek wonen of akkerbouwers die gewassen telen in de uitwaarden. Waterschappen en gemeenten hebben een belangrijke rol in de uitvoering van deze aanbeveling. Het ministerie geeft ondersteuning, bijvoorbeeld via het platform Ons Water. Dit platform maakt een toolbox die per doelgroep handvatten geeft: waar loopt hun gebied tegenaan, hoe kunnen ze voorzorgsmaatregelen nemen en wat kunnen ze doen bij wateroverlast? Daarnaast gaat het ministerie onderzoeken of er een waterlabel kan worden toegevoegd bij de aankoop van een huis. Dit is vergelijkbaar met het energielabel en zal meer informatie geven over hoe groot de risico’s voor een woning of gebouw zijn om te worden getroffen door wateroverlast of overstroming. Tot slot werken Rijk en waterschappen aan betere informatie voor burgers en bedrijven, zodat zij een betere voorspelling krijgen hoe hoog het water komt, wat dat voor hen betekent en wat ze kunnen doen in geval van een noodsituatie. Zo werkt Rijkswaterstaat aan het beteren van informatiedeling naar veiligheidsregio’s, waterschappen en sectoren zoals scheepvaart en drinkwaterbedrijven. Door die betere informatiedeling kunnen veiligheidsregio’s burgers beter informeren in geval van een crisis. Over eigen grenzen kijken Daarnaast concludeert de beleidstafel dat extreme neerslag in zo’n groot gebied kan vallen, dat er buiten de bestaande grenzen moet worden gekeken. Dat geldt voor landsgrenzen, maar ook Nederlandse provincies en waterschappen moeten buiten de eigen grenzen kijken om de risico’s voor wateroverlast en overstromingen in beeld te krijgen. Deze overheden gaan nu samen onderzoeken waar de kwetsbare plekken in een gebied zijn. Daarna kijken Rijk, provincies, waterschappen en gemeenten (de Deltaprogramma partners) welke aanvullende maatregelen nodig zijn. Rekening houden met water Op 25 november stuurden minister Harbers en staatssecretaris Heijnen tientallen ruimtelijke keuzes naar de Tweede Kamer, waarmee water en bodem een grotere rol krijgen bij de inrichting van Nederland. Aan enkele adviezen van de beleidstafel is toen al een eerste invulling gegeven, zoals het verbeteren van de sponswerking en het klimaatbestendig herbouwen. Bron: Rijksoverheid Read the full article

[the-new-royalty-world-me]

Recensie : Leve de Koningin!

Recensie : Leve de Koningin!

Lang leve de Koningin!60 Kunstwerken met onze 60-jarige Koningin BeatrixAuteur : Beek, Frans van derUitgever : Bookmakers Zestig kunstwerken als artistieke impressie van koningin Beatrix.Een kunstzinnige hommage van Nederlandse beeldend kunstenaars aan onze vorstin die dit jaar haar 60-ste levensjaar ingaat.Tevens haar bewogen leven in woord en beeld, waardoor een fleurige documentaire ontstaat…

[haarlemupdates]

Expositie 'Passie in beeld' te zien bij Fotogalerie De Gang

Expositie ‘Passie in beeld’ te zien bij Fotogalerie De Gang

In Fotogalerie De Gang is de expositie Passie in Beeld van fotograaf Peter van Beek te zien. Bewoners van woonzorgcentra zijn kwetsbare mensen die intensieve zorg nodig hebben. Dat is het beeld en dat klopt misschien ook wel, maar het is niet het hele verhaal. Want bewoners van woonzorgcentra zijn stuk voor stuk óók volstrekt unieke mensen met een eigen verhaal. Geestelijk verzorger Jody van der…

[christophevandermaat]

Trots op de N629 Dongen - Oosterhout

Er wordt al enkele jaren over gesproken: een nieuw tracé voor de provinciale weg N629 tussen Dongen en Oosterhout. Op dit moment loopt deze drukke weg nog vlak langs woonwijken en ervaren weggebruikers en omwonenden veel problemen met de doorstroming en verkeersveiligheid op deze weg. Toch was het niet eenvoudig om het samen eens te worden over de wijze waarop deze problemen opgelost moeten worden. Dat is nu verleden tijd: er ligt een prachtig plan voor de nieuwe weg en dat plan kunt u nu ook heel eenvoudig thuis achter de pc bekijken.

Zorgvuldige afweging Afgelopen jaar hebben wethouders Ad van Beek en Mark Vissers en ikzelf een keuze gemaakt voor het beste tracé van de nieuwe weg. Daar ging een grote hoeveelheid onderzoeken naar mogelijke alternatieven aan vooraf. We hebben gekozen voor een nieuw tracé dat net ten noorden van het Wilhelminakanaal wordt aangelegd. Dat maakt dat de drukke weg wel natuur raakt, maar niet meer langs druk bewoond gebied komt. Die afweging hebben we heel zorgvuldig gemaakt. Als gemeenten en provincie investeren we dan ook extra om de weg zo goed mogelijk in de omgeving op te laten gaan.

Thuis achter de pc Dat plan is daarna verder in detail uitgewerkt in een concept-PIP, een provinciaal bestemmingsplan en dat plan ligt nu voor iedereen ter inzage om op te reageren. Toch is het vaak lastig om op basis van al die onderzoeken en nota’s een indruk te krijgen van onze plannen. Daar hebben we een handige oplossing voor gevonden: op de website https://www.brabant.nl/N629 staat een interactieve kaart waarin de nieuwe weg is ingetekend in de huidige situatie. De oude en nieuwe situatie zijn zo heel goed naast elkaar te bekijken. Dat geeft een mooi beeld van hoe de N629 er over een aantal jaren uitziet.

[jurjenkvanderhoek]

TEGENSTELLINGEN DIE ELKAAR AANVULLEN IN EEN TWEE-EENHEID

vlnr. Ninet Kaijser, Stina van der Ploeg, Linda Palil, Ans Tellegen

Waad ik door de branding. Loop over droog gevallen aarde. Zie ik wier dansen op het ritme van stroming. Prikkelen strandkiezels mijn ongeschoeide voeten. Schuren breuken in steen mijn eeltige zolen. Dan voel ik de vrijheid, het ongeregeld oeverloze leven. Bekijk ik de buitenkant van het zijn. Het zichtbare wezen. Ninet Kaijser beeldt dit af in elke schoonheid die het mogelijk heeft met kleurpotlood op papier. Ik hoor het water door de bedding stromen om de meest prachtige kleuren te polijsten. Haar composities strelen de ogen, liefkozen de blik.

Datgene wat ik zie en ervaar langs kustlijnen en over rotsformaties vertaald Kaijser letterlijk in haar tekeningen, op het eerste gezicht. Dat is haar uitgangspunt, de basis van het werk is de zichtbare werkelijkheid. Al beeldend ontstaan er echter elementen en dimensies die zij nader gaat onderzoeken in nieuwe tekeningen. Kaijser, en ik al kijkend met haar, ontdekt diepere lagen in het vlakke zien. In de tekeningen verwerkt zij de tijd die de werkelijkheid laat verglijden. Ik merk stroming in stilstand op, beweging in rust. Door lijnen, vlakken en kleuren dynamisch over de drager te laten gaan krijgt het werk een filmische gewaarwording en ontstaan tijdloze landschappen.

Na lang en aandachtig kijken zie ik golven spatten op stenen, wuiven grassen mij toe. Er dartelt zelfs een vlinder voorbij, een vis steekt verwonderd de gladde neus uit het water. Kaijser tekent echter geen levend wezen in haar werk, er is slechts water, aarde en stenen. Door de beweging zie ik luchtspiegelingen, voeg ik al starend elementen toe die niet zichtbaar zijn maar door mijn fantasie worden toegevoegd. De tekeningen zijn opgebouwd met minuscuul kleine en korte lijnen. Zo is verfijnd de natuurlijke stofuitdrukking vastgelegd.

Dat wat ik zie en beleef zet Ninet Kaijser letterlijk in een vrije vertaling op papier, op het tweede gezicht. Wat op papier komt te staan bestaat niet, lijkt er altijd geweest te zijn maar is een nieuwe werkelijkheid. Het is de fantasie van de tekenaar die intuïtief een mogelijke omgeving vastlegt. Het had zo kunnen zijn. En natuurlijk is het zo, want de natuur manifesteert zich in de meest ondenkbare vormen, presenteert de waarheid in de echtheid van zichzelf. Tijdens het tekenen begeeft Kaijser zich in het landschap en ervaart de realiteit, maar het is een echtheid die niet waar lijkt te zijn. In het kijken zie ik een omgeving die een reële beleving geeft. Het is er, dus het zal er zijn. In gedachten dring ik door de onnatuurlijk natuurlijk lijkende lagen heen om mijn eigen voorstellingsvermogen aan te boren.

Ik beschouw deze bedachte droomwereld bij Galerie Getekend, waar het werk van Ninet Kaijser wordt gepresenteerd in combinatie met de tekeningen van Ans Tellegen. De beweging van Ninet Kaijser bevriest daar in de verstilling van Ans Tellegen. Waar Kaijser de tijd neemt zet Tellegen deze vast. De werken lijken tegenstrijdig. De kleurige schijnbare echtheid tegenover het kleurloze beeld achter de realiteit. Maar toch geven de kunstenaars in tekeningen elkaar de hand en is de tentoonstelling een eenheid, een harmonieuze samenstelling. Ofwel het ene vult het andere aan, de werkelijkheid en de achterkant van de waarheid maken de werken tot een echte beleving.

Ans Tellegen laat namelijk zien wat ik niet ervaar wanneer lopend door het veld, hink-stap-springend langs de oever zigzaggend over een smalle rivier. Of juist verzandend aan het strand, de blote voeten openhalend aan scherpe schelpen. Mijn bloed kleurt aan de tinten van Kaijser. Maar Tellegen toont in haar zwarte lijnen en vlakken, waar iedere kleur uit verdwenen lijkt, de essentie van de zee en het strand, de kern van het gesteente langs de beek, het wezen van de aarde. En die ervaring is abstract, valt nauwelijks te omschrijven. Daarom verbeeldt Ans Tellegen dat aspect voor mij, voor ons.

Het is de basis van de schoonheid, die op zichzelf een esthetisch beeld geeft. Schaduwen glijden langs formaties en maken vormen in de ruimte. De wijdte van beleving en fantasie. De speling van lijn en vlak die samen een landschappelijke ervaring deelt. Tellegen toont niet de zichtbare werkelijkheid, maar het beeld achter deze waarheid. Niet de uiterlijke waarneming schetst zij, maar de voelbare voorstelling krijgt een beeldende omschrijving. Haar lijnen en vlakken zijn als het ware mijn mentale observatie. Het plaatje dat ik in gedachten voor ogen krijg terwijl ik de werkelijkheid beschouw.

Zo is de beleving van met name de natuur bij Galerie Getekend compleet, constateerde ik al hierboven. Onderga ik de werkelijkheid en doorleef daarbij de essentie achter die waarheid. Niet enkel is het een zichtbare sensatie, maar tevens een voelbare gewaarwording. Aan beide zintuigelijke elementen is voorstelling gegeven, zodat het afgeronde beeld van de tentoonstelling een absolute gewaarwording geeft.

Tentoonstelling werken van Ninet Kaijser en Ans Tellegen bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Te zien van 30 maart tot en met 18 mei 2025.

[twafordizzy]

De fictieve God probeert te scheppen

foto: Hollandse Hoogte; bron beeld: bruzz.be Op de hielen heet de bundel opstellen over Nederlandse en Vlaamse literatuur. Samenstellers zijn Jos Muijres en Esther Op de Beek. Het gaat om colleges die op de Radboud Universiteit in Nijmegen werden gegeven en romans die daar werden besproken. Over recente Vlaamse en Nederlandse literatuur. Zoals Vader van God van schrijver Martin Michael Driessen.…

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Blijf bij mij En de duif kwam tot hem tegen de avondtijd; en ziet, een afgebroken olijfblad was in haar bek... Genesis 8:11 Welk een beeld van vrede en deugd is de duif, dat vogeltje dat door Gods volk zo dikwijls werd gebruikt als offerdier. Ze doet mij denken aan een ander beeld uit Gods schepping. Beladen takken hangen laag. De brandnetel groeit hoger dan de andere kruiden, maar het viooltje ligt beschut onder zijn bladeren en kan slechts door zijn geur ontdekt worden. Toen we op zekere dag langs een beek wandelden, werden wij ons bewust van een heerlijke geur en pas toen zagen we de blauwe bloempjes die vanaf de grond waarop we stonden, zo zachtmoedig opkeken. De deugd is altijd bescheiden, en bescheidenheid is op zichzelf al een deugd. Degene die opvalt door zijn werkelijke uitnemendheid en niet door zijn zelfzuchtige eigenroem, is een mens die het waard is gekend te worden. Gezegende Heere Jezus, blijf bij mij; openbaar Uzelf en blijf de hele nacht bij mij, zodat U, als ik wakker word, nog bij mij bent. Ik merk op dat de duif een afgeplukt olijftakje in haar snavel meebracht, de herinnering aan de voorafgaande dag en een profetie voor de toekomst. Kan ik geen verheugend verslag thuisbrengen? Heb ik geen belofte en oprechte goedertierenheid om naar uit te zien? Ja, Heere, ik bied U mijn dankbare erkenning aan voor Uw tedere goedertierenheid die iedere morgen nieuw en iedere avond fris is. En nu bid ik U, steek Uw hand naar mij uit en breng mij, Uw duif, aan Uw boezem.

[devosopmaandag]

‘Some Tales’

Eens zat een meisje met gouden donshaar op haar wangen voor mij in de trein, eens zag ik één enkel bloeiend venusschoentje langs een beek en slaakte een kreet, eens sprak ik een man aan vol tatoeëringen  en piercings en hij lachte, eens draaide ik mij om in een eenzaam kerkje en stond naast het opgebaarde lichaam in een open kist, eens was de eerste keer dat een man mij echt zag en ik wist niet wat te doen.

De mens verzamelt verhalen, die misschien eerst gewoon zintuiglijke waarnemingen zijn of ervaringen zoals je duizenden hebt. Niet alles wordt verhaal. 'Verhalen' komt van 'ophalen', ergens vandaan halen, tevoorschijn halen. Voor een ander. Wie iets ophaalt uit zijn geheugen voor het slapen gaan, maakt nog geen verhaal. Het kan en mag daarna weer verdwijnen.

Een verhaal wordt het als ik er woorden aan geef. Als ik het woorden geef. En altijd is er het  'ik hier en dat daar'. Dat wil zeggen, een bewustzijn, iets wat zich losmaakt uit zijn omgeving of iets dat losgemaakt wordt. Ik beweeg me door de wereld die mij voortdurend omringt. Oneindig veel momenten, oneindig veel dingen strijken langs mij heen. Langs mijn lichaam, langs mijn geest. Maar dan opeens: ben ik hier en is dat daar.  Dat is de eerste stap naar het verhaal.

Eens was ik met een groep studenten op een tentoonstelling met schilderijen. Ik gaf iedereen rustig de tijd rond te kijken, om daarna met elkaar te praten. Ikzelf kon bijna niet wachten, kon amper kijken. Het was alsof het beeld pas tevoorschijn zou komen als ik erover zou spreken. Ik ben bijna alles vergeten wat op die schilderijen te zien was. Maar wat ik niet vergeten ben is die verontrustende en opwindende ervaring zelf. Eerst schreef ik erover (woorden geven voor de ander die ik dan zelf ben), later waren er echte anderen, die ik erover vertelde.

Eergisteren zag ik  'Some Tales' van de Amerikaanse kunstenaar Martin Puryear. Zes houten vormen in een constellatie opgehangen aan een witte muur. Ik deed een halfslachtige poging er iets over te denken en met G erover te praten. Maar ik besloot al snel daarmee op te houden. Ik wilde het werk zo snel mogelijk opbergen, ergens, en het moment uitstellen om een verhaal ervan te maken. Dat ik nu een verhaal heb gemaakt van de ervaring van dat besluit is iets anders dan een verhaal van het werk. Voor even, want mijn geest staat een beetje te dringen en fluistert: 'Schoonheid is de belofte van geluk'.*  Dat is namelijk wat ik voelde.

* Stendhal

[elineriannezijl-blog]

Reflectie stageverslag 1

Neeltje Klein bij Ruth van Beek, Corriette Schoenaerts en Sabrina Jun, 2010-2011

Hier was ik benieuwd naar hoe iemand het heeft ervaren om bij meerder mensen stage te lopen in de stage periode. Is dit tof, of brengt het juist nog meer stress met zich mee? Is de stage periode hier niet te kort voor? Heeft ze enige verschillen gemerkt bij de makers, in bijvoorbeeld werkwijze?

Bij Ruth van Beek heeft ze geholpen met het opbouwen van een expositie in een gallery. Hierbij heeft ze echt het begin tot het einde meegemaakt. Mooi was dat de expositie in samenwerking was met een andere fotograaf genaamd Koen Hauser, die kreeg ze er dus een beetje gratis bij. Ze vond het heel interessant om te zien hoe het opbouwen van zo een expositie werkt. En zoals ik op de foto’s kon zien, zat de sfeer er naast het harde werken ook goed in. Dit vind ik toch ook wel belangrijk. Als het niet klikt met de fotograaf lijkt het me heel moeilijk om samen te werken.

Bij Corriette schoenaerts had Neeltje af en toe een beetje het idee dat ze in de weg liep. Ook bleek neeltje heel erg te verschillen met Corriette. Dit kan natuurlijk juist positief zijn omdat je als fotograaf dan natuurlijk een hele andere invalshoek erbij hebt als hulp. Maar zoals er uit dit verslag naar voren komt was dit niet het geval. Neeltje werd verder ook alleen maar aan het werk gezet met k*tklusjes zoals ze het zelf het liefst had willen beschrijven heb ik het idee. Als ik haar verslag zo lees, ben ik het hier wel mee eens. Het lijkt me veel leuker om fysiek te helpen dan foto’s voor de fotograaf te bewerken in fotoshop.

Dan als laatste Sabrina Jung voor Neeltje haar Stage. Hier kwam niet veel fotografe bij kijken maar toch ging het zoals ze zelf zegt volledig over beeld en hoe je daarmee dingen kunt maken. Ze werd hier wel behandeld als gelijke, wat anders was bij Corriette. Haar mening telde hier bij Sabrina wel mee. Ze hoefde niet de hele tijd alleen maar rotklussies te doen maar ze mocht hier ook meedenken aan het project.

Uiteindelijk was er dus wel degelijk verschil bij de 3 fotografen waar Neeltje stage heeft gelopen. Niet alleen in wat er allemaal moest gebeuren maar ook in de samenwerking. Over de werkwijze van de fotografen heeft ze niet veel in haar verslag verteld maar je kan wel merken waar het voor Neeltje relaxter was en waar niet. Uiteindelijk zoals ik het las was het prima te doen om stage te lopen bij 3 fotografen voor de periode die ze hiervoor had.  

[onsallerajax]

Van de Beek in beeld bij Engelse top: ‘Dan is vertrek bespreekbaar’

http://dlvr.it/QmH98m

[jurjenkvanderhoek]

HET BEELD, DE KUNSTENAAR EN ZIJN MUZE

Ze is zijn muze. Zij staat volledig achter hem. Niet als een schaduw, maar als steun in de rug. Toeverlaat, rechterhand. De mens heeft iemand nodig als klankbord en als raadgever om tot bloei te komen. Voor Fons Schobbers is zijn vrouw Liesbeth de godin van zijn kunst en wetenschap. Wanneer zij er niet voor hem was geweest had zijn kunst waarschijnlijk niet zo'n vlucht opwaarts genomen als dat het heeft gedaan. Had het minder bezieling gekregen. Waren het een veelheid van aardig bedachte en gebeeldhouwde vormen. Maar dat was het dan ook en daar zou het bij gebleven zijn. Scheppingen van 13 in een dozijn.

Maar Liesbeth heeft Fons dusdanig en dermate geïnspireerd, en doet dit nog voortdurend, dat er begeesterde beelden zijn en kunnen ontstaan. Beelden met betekenis zonder slechts een abstracte vorm te zijn. Beelden waarvan je de lijnen met een zachte aanraking wilt volgen. De vingers in een warme streling de koude materie te bepotelen. In het boek “Urge 2” kunnen de werken met de ogen worden betast. De uitgave is te zien als catalogus bij de tentoonstelling in Museum van Bommel van Dam. In enkele essays licht auteur en kunstrecensent Wim van der Beek Schobbers’ objecten bij en het proces van ontstaan toe. Uit die tekst komt in diverse bewoordingen naar voren dat het koppel op meerdere vlakken een twee-eenheid is.

In de kunst vooral zijn Fons en Liesbeth met elkaar verbonden. De muze is zijn klankbord. “Zij is altijd bij het scheppingsproces betrokken en benadrukt steeds dat communiceren niet hetzelfde is als elkaar napraten of elkaar in blinde bewondering volgen”, lees ik. Communiceren is elkaar spiegelen, brainstormen, nieuwe opties of alternatieve gezichtspunten aandragen, elkaar scherp houden, samen naar ruimte en mogelijkheden zoeken, samen initiatieven ontwikkelen en elkaar stimuleren. Als teamspelers weten ze wat ze aan elkaar hebben en kunnen verwachten. Uit dat intensieve samenspel ontstaan esthetisch aandachtige kunstwerken. Waarbij mij dus de handen beginnen te jeuken om ze aan te raken. Niet alleen met de blik langs de vormen te gaan, maar ook letterlijk te bevoelen.

De objecten met meest vrouwelijke vormen lijken uit de hamer en beitel van Liesbeth ontsproten te zijn. Sierlijk en elegant zoals alleen een vrouw het harde materiaal kan benaderen. Hoewel deze zienswijze uitermate seksistisch klinkt, want zou een man niet vriendelijk met de materie kunnen omgaan. Er zijn vele voorbeelden in de kunstgeschiedenis dat dit zeker het geval is. In deze context zie ik toch in de beelden de autoriteit van de muze achter de kunstenaar. De nog sterkere vrouw achter de sterke man. In de objecten die Fons Schobbers maakt van gevonden voorwerpen, de objet trouvé of ready mades, zie ik meer de wispelturige grillen van een manspersoon terug. Die karaktereigenschappen lees ik tevens van de foto’s in het boek waarin het duo is geportretteerd.

De beelden van Fons Schobbers zijn talloze variaties op eenzelfde thema. Maar dat thema gaat door zijn handen nooit vervelen. Je hebt nooit genoeg gezien van de objecten. Almaar zit er vernieuwing in een volgend beeld, hoewel het voortborduurt op een eerder gemaakte vorm. Zijn beelden zijn woorden in het verhaal dat Schobbers de wereld wil vertellen. Passen in de regel en vormen samen een zin. De objecten vallen na elkaar gezien te lezen als een hoofdstuk in de biografie van de kunstenaar.

Het beeldende oeuvre van Fons Schobbers heeft een lange adem en een grote reikwijdte. Mede doordat zijn beschermvrouwe Liesbeth hem lucht geeft om creatief te blijven. Op de schutbladen voor en achter in het boek is te zien dat zijn atelier overladen is met kleine schetsen van gips. Dat zijn bron vol ideeën nog lang niet opgedroogd is. Dat hij nergens hoeft te improviseren of voor de vuistweg te creëren. De planken afgeladen met miniaturen kunnen inspiratie geven tot nieuwe levensgrote werken. Ook kunnen deze kleine modellen uiteraard uitstekend solo de wereld ingaan, als kleinood in het interieur, als hebbeding op de boekenkast. Maar ze zijn eens en vooral de opstap naar een volwassen vormgeving, een idee om uit te vergroten en in een buitenruimte te plaatsen.

Schobbers geeft vorm aan de ruimte rondom zijn beeld. Wanneer het object op een sokkel is geplaatst bepaald het de omgeving waarin het staat. De beschouwing van die plek zal nooit meer dezelfde kunnen zijn. Het beeld begrenst de omvang van die plek, het beeld is de restvorm van deze ruimte. Het is alsof het daar hoort omdat het er onzichtbaar altijd al was. Zoals de klomp steen of het blok hout altijd al de vorm in zich heeft gedragen, de kunstenaar hoeft het enkel nog maar uit te pakken. De kunstenaar volgt de aders in de steen en de nerven van het hout. Hij is schatplichtig aan de natuur van de materie. Wanneer hij dan in kunststof zijn idee vorm geeft heeft Fons geheel de leiding in handen. Met uiteraard op de achtergrond de kritische blik van Liesbeth. Dan gaat hij los en maakt van niets iets. Dat wat gedacht is krijgt beeld. Dan is Schobbers de schepper. Ontstaan er vormen die de ruimte nog niet kent.

En wanneer hij dan gevonden voorwerpen als materiaal voor zijn objecten gebruikt is zijn creatieve brein mijns inziens op het kookpunt van zijn. In deze beelden liggen zoveel manieren van anders kijken naar bestaand wezen verscholen. Dat rondom beschikbare en alom voorhanden zijnde elementen een nieuw leven kunnen krijgen. Niet de afvalbak in hoeven, maar kunnen reïncarneren in een volgende gedaante. Weggooien kan altijd nog, moet Schobbers gedacht hebben. Door beschadigde en in onbruik geraakte voorwerpen met zachtheid en aandacht te benaderen maakt hij objecten die mensen confronteert met laakbaar wegwerpgedrag. En natuurlijk, de steen of het hout geeft ook nieuw leven. Het baart een vorm. Fons is de verloskundige, Liesbeth de vroedvrouw. En het kind bezit ontdaan van moederkoek en navelstreng een onnoembare schoonheid. Vele objecten gaan zonder titel de wereld in, zodat de beschouwer het zelf een naam kan geven die past bij de emotie van het kijkproces.

Want lees ik “gevoel en verstand trekken samen op. Visuele spanning en vindingrijke vormgeving zijn altijd gegarandeerd”. Het samenspel van gedachten manifesteert zich door een dialoog besloten in het beeld. De dialoog van maker en muze. Deze communiceren samen eenduidig en krachtig met de beschouwer. Daardoor staat het beeld stevig op de sokkel, letterlijk en figuurlijk. Schrijver Wim van der Beek beziet elk kunstwerk van kunstenaar Schobbers als sleutelwerk. Ieder werk is een vervolgstap in de zoektocht naar ongekende mogelijkheden. “Ze maken deel uit van het grote geheel waarin geen onderscheid bestaat tussen minder belangrijke of juist superieure vondsten of ontdekkingen.”

Urge 2. Fons Schobbers. Beelden en objecten. Teksten: Wim van der Beek. Catalogus bij tentoonstelling Museum van Bommel van Dam in Venlo tot 22 oktober 2023. Uitgave Van Spijk Art Books, 2023.

[twafordizzy]

Henk Hofland: 'Geen generatie kan ons evenaren'

bron beeld: dvhn.nl In Jagtlust beschrijft Annejet van der Zijl (1962) de geschiedenis van het honk van de na-oorlogse culturele generatie. Die was gegroepeerd rond het fenomeen Fritzi Harmsen van Beek (1927-2009), die menig mannenhart op hol liet slaan. Zelden succesvol. Jagtlust, zoals de villa heette die aan de Eemnesserweg in Blaricum stond, en waar Fritzi Harmsen van Beek haar onderkomen…