#Smog jest

[bagel-bombs23]

a drunk cigarette with suna

aka i was supposed to write a fic months ago but got 3/4ths through, got fired, and lost all motivation to live and exist. enjoy this though 🙏 also its 3:48 am so no proofreading LOL sorry

suna rintarou is a menace. a drop dead gorgeous one, but a threat to all of the general public nonetheless.

going to the bar with him is an absolute nightmare, and yet you cave every time. your best friend (and probably also the love of your life), was an undeniable chick magnet. striking green eyes, perfectly styled hair, fitted black button down hugging his arms deplorably, he was 6 foot 3 inches of sex appeal. it would be absolutely delirious behavior to not drink and dance your ass off with him. he is also unfortunately the life of the party, so as he dances with you like nobody is watching, conveniently everybody is watching.

and it might have even been fun, easy to romanticize if everyone was looking at you. but youre not delusional, standing in front of you is objectively the most beautiful man on earth, and you cant pry your eyes off of him either.

the sound system inside the club is at maximum volume, the bass pounding so hard you feel the floor beneath you vibrate. you’ve had a few drinks, just enough for your head to feel light and the ache from dancing for so long to be dulled. the buzz was nice about thirty minutes ago, but now every time the trashy music they play in this shithole hits a chorus, you feel like your brain gets jostled around in your head, smacking into the side of your skull. the smell of sweat and the occasional spilled drink is utterly putrid in the air, heavy like smog. and your stupid, perfect best friend, is being stared at by probably the hottest girl you’ve ever seen.

shes got long wavy dark red hair, like a cherry coke color, voluminous in that obviously natural way. her makeup is so hot you remember you’re pretty sure your eyeliner got smudged like an hour ago, and your lipstick is gone in the center of your lips. her outfit is gorgeous and grungy, short black denim shorts that show off her perfect hips, and an undeniably cute bullet belt. her little black croptop has a red 7 billiards ball, the length of it short enough to show her tattoos above her hips. she was gorgeous, and cool, and making acid rise quickly in your throat.

you needed to take a step outside before your barfed all over the dance floor. suna had his eyes closed, dancing in the most adorably drunk way, so you assumed he wouldn’t even notice when you slipped away. you should probably know him better by now, though.

by the time youve reached the door, suna is right behind you, tossing a thick, solid arm over your shoulder. hes laughing and shouting to you above the music,

“you read my fucking mind, i NEED a drunk cigarette”.

he pushes through the door from behind you, and the feeling of the cool night air immediately dulls the ache behind your eyes.

“you always love cigarettes rin, you are fooling nobody”, you chuckle at his exuberance. nobody loved a cigarette as much as rintarou suna, probably in the entire world. he bursts into that gorgeous, deep laugh at your jab.

“nuh-uh! i am a successful college athlete!” he says between laughs. “i am OFFENDED that you would assume such low thoughts of your dearest!” he almost yells, putting his hand over his head like hes about to dramatically faint.

the smile that pulls at your lips is instinctive, and you giggle affectionately at his jest.

“you talk more about drunk cigarettes than you do your mom,” as all you can get out before he collapsed against you in drunk laughter.

his arms drape over your shoulders as you feel his giant frame bounce with his deep belly laughs. hes so warm and he smells absolutely abysmal, like buckets of sweat and hair product, but your body reacts instinctively to his touch. heat crawls up the back of your chest and your stomach flutters at his affection. you think you may die if he notices your raised heart rate.

when he looks up at you with those devastating green eyes? smile splitting his face, plush pink lips bordering his sharp canines, you start to salivate. he looks so fucking hot you consider just sticking your tongue down his throat then and there.

when you spend a second just drinking him in, his smile shrinks and his pupils blow up even wider, lidded eyes cutting into you like a challenge. his tongue darts out to lick his lips quickly, and he swallows thickly, like suddenly he’s incredibly hot. the tension in the air is thick, and his eyes drop down your mouth for a moment, only to lock eyes with you once more, and smirk like hes going to devour you where you stand.

his breath smells like vodka redbull, and his wet, pink lips are almost taunting you. everything about him is magnetizing, pulling you toward his gaze. you try desperately to swallow away the weight on your tongue, and muster enough strength to move away. all you can find is the desire, always pulling you towards him.

“rin, you’re all over me” you try to joke, but the words come out like a breathy plea. his eyes twinkle, his smile widens a little, and he doesn’t move an inch.

“i know.” he laughs silently, and his breath fans against your mouth, has he moved closer? youre really not that drunk, but his overwhelming presence has you completely hypnotized.

he quickly pulls back, leaving nothing but a vague warmth where he used to be. you still feel suffocated by it. he props one leg against the wall behind him, and crosses his arms over his chest, still staring at you with that agonizing smirk. “i just like to see you squirm.”

before you can recover from that statement, you hear the bar door open about ten feet from you guys, and of fucking course, out walks the girl from earlier, striding straight towards suna.

the acid appears rapidly in your throat again. shes got this look on her face like she knows shes the hottest girl on the planet, and she saunters straight up to suna, stopping less than a foot away from him. “heard you wanted a cigarette, and i love sharing.” she says in what is obviously a flirtatious manner, before presenting to suna a cigarette with her number penciled on.

you swallow down the bile shamefully, and your face burns in shame. why would you ever imagine a man like him would go for anyone less than the woman actively throwing herself at him. most of the time girls just gawked, occasionally making drunken small talk with him, but she had this obvious confidence about her that made her practically glow. she stood out, even in the crowded bar full of people. she was everything you wished you were. all you could do was brace yourself for the nausea inducing flirting suna would probably muster up, being the most effortlessly charming man you’ve ever met, but to your utter surprise his face has entirely changed from your private moment. he looks how he typically does, utterly bored.

“thanks.” is all he says before unceremoniously plucking the cigarette from her hand. her eyebrows raise for a second at his blunt rudeness, and you feel your heart warm slightly. when suna pulls a lighter out of his pocket (fiend) and starts to actually SMOKE her number without a second glance, her eyebrows must touch her hairline as her mouth drops open in shock.

suna smoke that cig so fast you start to worry he may feel sick, her number burning to ash in three quick, deep puffs. you cant help but bite back a smile and giggle when he tosses the brown filter to the floor and smooshes it with his foot, brutally turning down this girls offer without so much as a smirk. her mouth stays open in shock for a few seconds, perfect dark red lipstick shining in the light from the bar sign.

“what, you want a tip?” suna says in his deep, monotone voice. all the girl manages to do is scoff incredulously and storm back into the bar, heels clacking angrily against the concrete.

once shes inside the doors you burst out into laughter, hands flying to your knees to steady you from falling over. that may have been the meanest thing youve ever seen rin do, and you are absolutely overjoyed by it. you dont even consider feeling bad for her, you just feel so amazing that he wasn’t startstruck at her beauty.

“that was the most beautiful girl ive ever seen rin, and now she is PISSED!” you laugh out at him, seeing a strange twinkle in his eye at your laughter. he stares at you intently, smile tugging at the corner of his lips. all he does for a moment is smile that wolfish grin at you, green eyes locked with yours.

“nah, ive seen much better”

oh yeah, flirty little moments just like this are why you keep clubbing with your devastatingly sexy best friend

[diesirrrae]

Kraków dla mnie zawsze był najbardziej polski z polskich miast; i nie chodzi mi stricte o historię. Wymieszajmy sobie lansiarskie Wawel, UJ, Sukiennice z menelami na Floriańskiej zbierającymi na wódkę, z obsraną przez gołębie dziwną szklaną fontanną na rynku, z kiczowatymi pamiątkami. A potem dołóżmy socjalistyczny cud Nowej Huty, kibolskie lore Cracovii i Wisły, Maleńczuka i Korę, i sielankowy klimat na Praskiej, i jebany Prokocim, i witraże Wyspiańskiego, i smog. I fancy Kazimierz z najebanymi studentami.

w Krakowie jest cała Polska na raz

[temporaklepticgalanty]

A Non-Comprehensive List of Aspectish Nouns

Abbs, aches, acts, aims, air(s), alms, airde, amps, angst, arcs, art(s), ash,

bags, bails, bait(s), bales, balls, bands, bangs, bark, bells, belts, bends, berths, binds, births, bites, bits, blades, blame, blanks, blasts, blight, bliss, blobs, blocks, blooms, blunts, blur, bolts, books, boons, bounds, bows, braids, brains, brands, brawls, brawn, breadth, breeze, brews, brinks, brooms, bulbs,

cairns, cards, canes, casks, cells, chains, chants, charts, chests, chords, coins, clout, clouds, cords, crafts, crows, crimes, crowds, crowns, crusts, crypts, cubes, cues, cults, cups, cysts,

dams, darts, dawns, deaths, debts, depths, dice, dreams, droughts, drums, dunes, dusks, dust(s),

eggs,

facts, fakes, fangs, fates, fires, flames, fifes, flats, flaws, flies, flint(s), flips, floods, flows, fluffs, flutes, fog(s), fonts, foods, forks, forms, fright(s), frosts, fruits, funk,

gags, gains, gales, gasps, gates, gears, gems, ghosts, gifts, globes, gloom, gloves, gourds, grails, graves, grids, grime, grit, groove(s), grounds, groves, growth, goth(s), gusts,

halls, harps, hawks, haze, heads, heaps, hauls, health, hearths, heed, heft, heights, heists, hell(s), helms, hems, herbs, herds, hills, hives, hoards, hooks, hoops, hordes, holes, horns, hosts, hounds, howls, hues,

imps, ink,

japes, jaunts, jests, jewels, joints, joists, jokes, jolts, joy

kilns, knives, knits,

lairs, lakes, larks, laughs, lawns, leaves, lengths, lines, links, loam, locks, looms, loops, luck, lutes,

maps, masks, means, meat, might, mist, milk, mobs, moods, myths,

names, nerves, nights, nodes, noise, norms, notes,

oil(s), ooze, ores, orbs, oars, oughts,

packs, pacts, paints, pangs, parts, pasts, paths, pikes, pipes, plagues, plains, planes, planks, plinths, plots, ploys, plows, pluck, points, poles, ports, praise, pranks, prayers, prey, primes, probes, proof(s), prose, pull(s), push, punk(s),

qi, quakes, quales, qualms, quarks, quests, quills, quilts, quirks,

racks, rafts, rags, raids, rails, rain, ramps, range, ranks, rants, raps, rats, rays, reach, realms, reams, reeds, reins, rests, rhyme(s), riffs, rifts, rings, risks, rites, roads, roars, rooms, roots, ropes, rot, routes, rows, rules, runes, rungs, ruts,

sails, sand(s), salt(s), sauce, saws, sax, scales, scams, scars, scares, scarves, scenes, scents, schemes, schticks, scope, scores, scorn, scrap(s), scrawls, screams, screens, screws, scripts, scrolls, seams, seas, sects, seeds, shacks, shade(s), shame, shapes, shards, sharps, shawls, shields, ships, shoots, shoulds, shouts, shreds, shrouds, sides, sighs, sights, signs, silk(s), silt,

sims, sins, sites, size, skates, skeins, skies, skills, skulls, slabs, slag, sleep, slime, slings, slits, sludge, slums, smiles, smog, smoke, snacks, smurfs, snails, snakes, snarls, sneaks, sneers, sniffs, snow, soaks, soap, soil, songs, sores, sounds, spades, sparks, spears, speech, spells, spheres, spice, spikes, spills, spines, splits, spoils, spooks, spores, sports, sprawls, sprays, spring(s), sprites, sprouts, spuds, spunk,

squads, squalls, staff/staffs/staves, stains, stairs, stakes, stamps,  stars, starts, states, stats, stealth, steeds, stems, stench, steppes, steps, stew, stitch, stick(s), stilt(s), stings, stinks, stipes, stives, stock(s), stone(s), stools, stops, storms, stoves, strain, strands, straw, streams, strength, stress, strides, strife, strikes, stripes, stuff, style, suits, sump(s), suns, surf, swag, swales, swamps, swarf, swarms, swells, swines, swords, synths,

tacks, tag(s), taint, talc, tales, tarns, tarts, tasks, tears, tech, teeth, tents, tests, text, there, things, thirst, thneed, thorns, thrills, throats, ticks, tides, tines, tints, tithes, toads, tombs, tomes, tones, tongues, tools, torque, toys, trails, trains, traps, trash, trees, tricks, tropes, trust, truth, tubes, twine, type(s),

valves, vapes, vaults, veils, veins, verse, vibes, vines, voice, vows,

walls, war, wards, warmth, wastes, waves, wax, ways, weal, wealth, webs, weeds, wells, what, when, where, who, why, width, wile, will, wind, wine, wings, wire, wit, woe, wood(s), words, work, worlds, worms, wounds, wrath, wrongs, wyrd, wyrms,

yokes, yolks,

zeal, zen, zilch.

Also, red, blue, black/jet, gray, white, gold, green, bronze, plum, cream, jade, lime, mauve, tan, beige, brown, peach, pearl, pink, puce, rose, rust, slate, taupe, teal, wheat. Colors are so abstracted that they can be made to mean anything. I'd recommend rust, bronze, gold, lime, green, jade, teal, blue, plum, pink, pearl, jet, but maybe that's just the ol’ brainworm wiggling.

All entries are monosyllabic with my pronunciation. Bolded items are those I feel are particularly potent. Italicized items are those I feel are particularly weak or otherwise humorous. Most of these are more appropriate as components of lands than full aspects, but "void" and "space" are both stretched beyond recognition in canon (not even touching blood and rage) so, honestly?, just do whatever. For best results, they should be conceived of as sets, which I can provided when sufficiently distanced from sobriety. Thematic links will elevate anything.

[zeciex]

A Vow of Blood

Warnings: This fic includes noncon, dubcon, manipulation, violence and inc3st. Tags will be added as the fic goes on. This is a dark!fic. 18+ only. Read at your own discretion. Please read the warnings before continuing.

Summary: “You will be trapped by the obligations of love and duty, unable to escape the web of expectations others have woven around you,“ the witch said….

Daenera Velaryon returns to King’s Landing with the intention of bolstering her mother’s position and reminding both the Greens and nobility that Rhaenyra is the rightful heir to the throne. She has a specific goal in mind: to be a constant source of annoyance to the Greens and is willing to play the political game without hesitation.

However, what catches her off guard is the way Aemond gazes at her and seems to relish in her suffering. He openly expresses his desire to bring about her downfall, her ruination.

This situation leads to a tense game of cat and mouse, with each move escalating the already high stakes. Will their precarious situation crumble as the dragons soar above, or will fate intervene?

After all, love often demands the sacrifice of duty, just as duty can sometimes lead to the demise of love. Characters: Aemond Targaryen X OC, HOTD characters.

Chapter 6: The Unholiness of Burning

AO3 - Masterlist

Despite the thousands of candles occupying every possible shelf, railing and crook, the Grand Sept remained dark. Little to no light was let in from the great windows, and what light was let in was dimmed by the smoke from the incense and candles . The smog was heavy, and wrapped around the wooden idols like a blanket, the effect seeming to only add to the mystery of the gods. It felt sticky and suffocating, like moving through water. Daenera didn’t much enjoy it. 

Yet she found herself in the sept, standing by an altar dedicated to The Stranger. Daenera lit a stick, the flame flickering as the wood began to burn. She brought it to an unlit candle, setting it ablaze. For Ser Laenor . The flame flickered as she moved it towards another unlit candle. For Ser Harwin . Additionally two more candles were lit for good measure, for Laena Velaryon and Lord Lyonel Strong. 

“I didn’t take you for the praying type,” A smooth voice cut through the heavy smoke. The hairs on the back of her neck prickled and stood up. Hearing his voice here of all places was disconcerting to say the least.

Daenera brought the little wooden stick up in front of her, the flame dancing, slowly eating away at the wood, leaving brittled char in its wake. She blew the flame out, the smell of burned wood wafting up with the smoke. “I’m not.”

“A pious performance then,” Aemond surmised. 

“Like your mothers performance?” Daenera put down the remainder of the stick, turning her eyes to her uncle. Even in the dim light, his eye was intense, almost a blue blaze. It felt wrong meeting him here, felt off putting and wholly unholy. “And you said you weren’t following me.”

“I was compelled to figure out what could bring you here,” Aemond continued, dismissing her jape. He came up to the altar, his one eye running over the image of the hooded stranger, not male or female, a friend as much as a foe. “Praying for your fathers soul?”

“What do you know of prayer?” Daenera hummed in dismissal when Aemond picked up another small stick, lighting it on one of the candles she had lit, the flame flickering in his eye, orange against blue. 

“For Ser Laenor then,” he said, lighting a candle. “Or is it for  Ser Harwin Strong?”

“Careful now, Aemond, I could have your tongue for that,” Daenera threatened under her breath. There might not be anyone around them, but voices carry and the shadows conceal. 

“Oh come now, dear niece, I am merely jesting.” Aemond leaned into her, lowering his voice to a whisper, letting his proximity shiver down her spine. “And as for my tongue, I still have use of it and I fear you would miss it, were it gone.”

“This is neither the time nor place for jokes, uncle . I’m sure your mother would agree.” It would be in none of their interest to cause a scene in the Grand Sept of all places. Let alone about something as explosive as this. 

“Maybe instead of praying for your dead, you should spend your time praying for forgiveness.” 

They stood shoulder to shoulder gazing up at The Stranger. In the flickering candlelight Aemond’s presence took on an otherworldly intensity, and Daenera couldn’t help but feel an rising irritation that threatened to spill out in snide remarks.

“I have nothing to ask forgiveness for.” Daenera responded shortly. 

“Is that so?” Aemond turned to her and Daenera couldn’t help but turn as well, facing the one-eyed prince, half of his face illuminated by the orange cast of flames, while the other remained shrouded in shadows. His scar crested above and below his eyepatch, tempting her to wonder what lies beneath. Was the purpose of the eyepatch to obscure the extent of the damage that had been inflicted, veiling what lay beneath in enigma, or was it to protect others from the monstrousness of it?

“Do you want me to ask for your forgiveness? Is that why you’re haunting me with your presence? Out of some ill begotten fantasy that I would feel bad about what happened?”

“You are to blame, are you not?”

Daenera scoffed, a sharp dismissing curl to her lip. “You’d never forgive us, even if we asked. So what is the point?”

Aemond approached her, maneuvering her backwards and positioning himself so that she was trapped between him and the altar. He moved with the precision of a predator trapping its prey and despite the feeling of being trapped, Daenera refused to show any fear on her face, maintaining eye contact with Aemond and keeping her back straight. The edge of the altar bumped into Daenera and she moved a step forward again, away from the flames that threatened to ignite her dress. 

The air felt heavy and thick in her lungs, and she let out a shaky breath as her heart pounded in her chest. “Must you blame everyone else butyourself?”

“What reason do I have to shoulder the blame, when it was you and your brothers who set upon me .” Aemond’s growl was tinged with bitterness as he spoke, every word of his dripping with the years spent resenting them over that fateful night. “It was you who launched the attack and brought the very dagger that robbed me of my eye. The blame lies squarely on your brother and not on me.”

“You stole Vhagar,” Daenera bit back.

“I claimed Vhagar and Vhagar accepted me .”

“You were about to bash my brother's head in,” Daenera retorted, remembering the wild, terrifying look that had been splayed across his face as he had launched at Jace. It was the same wild look he had now. “Lucerys was defending his brother.”

“By cutting out my eye?” 

“I see you still cling to the past.”

“Wouldn’t you?”

Daenera couldn’t deny that she would have felt the same bitterness if she had lost an eye instead of Aemond. But it wasn’t her, it was him, and he had only grown crueler and more spiteful from it, unable to move on with his life. He had tented to the injustice, nurtured the resentment and bitterness. And now, he turned his eye upon her for retribution. 

She would not cower.

“If it were up to me,” Daenera sneered, standing her ground as she felt the radiating heat of the hundreds of small fires behind her. “I would have taken both of your eyes.” 

Aemond’s hand grabbed a hold of her chin, fingers digging into her flesh as her eyes narrowed at the pain. “Lucerys still owes a debt, and since he’s not here to pay it, you will have to do so.”

“ Aemond .” As Daenera spat out Aemond’s name in a warning, the air around them seemed to thicken with tension. 

The grand sept was an awe-inspiring sight filled with the pious and devout who had come to offer their prayers. The soft glow of candles and the flickering shadows they cast onto the high arches only added to the reverent atmosphere. But in that moment, the sanctity of the place was under threat.

Aemond’s fingers tightened around Daenera’s chin, as if he was trying to squeeze a confession out of her. She could feel the sharp pressure digging into her flesh and she glared at him. He couldn’t possibly intent to carve out her eye here in the sept. The mere thought of that was insane. Yet, there was a flicker of insanity in his eye as he considered it. 

“Do not worry, sweet niece,” Aemond’s words were sharp as ever, a mockery. “I will not maim your brother maimed me.” 

Daenera tried to pry his hand from her, arching her back in an attempt to escape his clutch. “Your anger is misplaced, uncle . As I said, you only have yourself to blame.”

“You’re such a spiteful little creature,” Aemond drawled. 

“The difference between my spitefulness and yours is that mine is an immediate reaction, while yours stems from your inability to let go.” Daenera managed to release her face from his grasp, glaring vindictively at him. 

Aemond shrugged at her words and grabbed her hand, his grip like iron shackles around her wrist, forcing her palm down towards the flames. Daenera looked panicked and wide eyed up at him, trying to pry her hand free and away from the promise of pain. 

“This is but a fraction of the pain I suffered,” Aemond hummed, pressing her palm further into to the flame. It licked at her skin, the searing sting of it beginning to blister. Daenera ground her teeth, tears stinging in her eyes. 

“Leave King’s Landing.”

“No,” Daenera bit out through gritted teeth.

“I’ll make you regret staying.” His voice was a whisper, gentle in a vicious way. He released her hand then, letting her withdraw it from the flame to cradle it at her chest, a shocked expression on her face. Her eyes widened to the point that they looked wild, burning with spite. 

“I’ll return the sentiment,” Daenera promised. “Hurt me and I’ll hurt you.” 

Her heels clicked as she walked over the marble floors of the sept, her steps hurried and almost as erratic as her heart. It drummed within her chest, pushing fury and anger into her veins, letting it burn through her system.

Glancing down at her palm she saw that the heel of it had blistered and burned, the flesh raw and red, already leaking fluids. The burn kept radiating heat, even after it had been removed from the flames.

She’d have to keep it clean so that it did not get infected. 

Daenera met Fenrick by her litter. Fenrick cast one look at the princess and knew that something was wrong, and behind her, Aemond emerged from the sept, standing at the top of the stairs, a satisfied smirk on his lips. 

“Take me back to the Keep.” Daenera ordered. 

The scent of various herbs filled the Maesters ingermiary, permeating the air with their distinct aromas. The walls were lined with numerous drawers, each labeled with the contents of the dried herbs stored within. Several workstations were scattered throughout the room, dedicated to the reaction of medicines and other remedies. And in one corner, there were even sets of alchemy stations, equipped for the creation of potent potions and oils.

Daenera was looking through the drawers to find the herbs she needed, one hand bandaged and kept at her chest while the other grazed over the labels as she read them. Holy Basil, Eagle wood, Camel thorn, Sage leaves …

“Can I help you?” A voice asked.

Daenera continued her search after a glance at the Maester, his gray robes pristine and kept. The chain around his neck clinked together as he moved towards her, hands folded in front of him, a questioning and skeptical look on his face, unsure of the reason for her presence. 

“Is Grand Maester Mellos dead?” Daenera continued her search, opening one of the drawers to pick out some lavender, before closing it again. 

“Grand Maester Mellos died not six years ago. I’m the Grand Maester now.” Daenera surveyed him for a moment, eyes discerning and sharp. The mistrust of the Maesters she had inherited from her mother. And Daemon had warned her that they were likely in the palm of the Hightowers. “I’m Grand Maester Orwyle.”

“Was it old age or illness?”

“Excuse me?”

“Grand Maester Mellos? Old age or illness?” Daenera continued, picking out a few more herbs from the drawers, gathering them on one of the tables. Stressed by the intrusion of the barrage of questions, Maester Orwyle hurriedly ran after her, hastily snapping the drawers shut.

“Old age, he was eight and seventy,” Maester Orwyle answered befuddled. “Who are you?”

“Oh, my apologies,” Daenera responded quickly, turning to the Maester with a smile on her lips. “I’m Princess Daenera Velaryon.”

“Princess?! My apologies, I should have known,” Maester Orwyle blabbered quickly, running his hands down his robes and shifting on his feet, the chain around his neck swaying. It must be awful lugging around such heavy links all day. His neck must be incredibly strong. 

Maester Orwyle continued. “What brings you here?”

“I’ve got a small burn,” Daenera held up her bandaged hand, a coy smile on her face. “I was thinking of making an ointment for it using oak bark, calendula derived from marigold, lavender, walnut leaf and camomile oil.”

“I can hear you’ve got quite the skill for herbal medicine,” Maester Orwyle acknowledged, head bobbing up and down.

“I’ve been studying plants and their effects for years now. I’ve taken quite an interest in it, I’m afraid, so you will likely see a lot of me during my stay here in King’s Landing.” It was a matter of getting on the Maesters good side while she stayed here. If they began to trust her, even just a little, then she might get away with stealing some of their herbs for her own uses. 

Of course, the Hightowers would know of her movement in the infirmary, but that couldn’t very well be avoided. “I hope you’ll be able to teach me more about medicine that the Maesters could on Dragonstone.”

“I will do my best, my Lady,” Maester Orwyle agreed. “Though, I fear the infirmary isn’t a place for a princess. Not all women can handle the sight of blood.”

Daenera’s smile tightened. “If you’re implying that I’ll faint at the sight of blood, then I fear you’ll be surprised to know that us women do not faint every month when our blood comes in.”

“Of course not. But gaping wounds and a woman's monthly blood are not the same.”

“I assure you, Maester Orwyle, that I’m not some fragile woman who's afraid of getting her hands a little dirty. I’m here to further my studies, be it herbal medicine or general medicine. If you do not wish to teach me, I will find someone who will.” Her voice was firm and stubborn. 

Grand Maester Orwyle didn’t reveal his misgivings of the princesses' instance, he didn’t have to, she could feel it in the reluctance of his next words. “...Of course, I will be more than happy to share my knowledge with you.” 

“Then shall we begin with this ointment?” 

With a tightlipped smile, Maester Orwyle motioned for the table with her herbs neatly placed on top. Daenera’s smile was victorious. The two of them worked the herbs into tiny pieces that were then crushed, adding a few drops of oils, before mixing it again. The mixture was then added to boiling water, which was stirred, then sifted through. At the end of the day, Daenera had a lotion to put on her burn, one which would lessen the sting and swelling, and cool the area.  While they had worked, she and Maester Orwyle discussed her extended knowledge in plants, and what she’d expect of their time together. 

Unknown to Maester Orwyle the ointment wasn’t the only thing Daenera left with. 

[pumpkin-the-girlie-girl-vixen]

New Year’s Day: A heavy poem about the end and the beginning

In the quiet of dawn, the world holds its breath,

A new year unfolds, yet I wrestle with death.

The calendar shifts, but the weight in my chest

Is a heavy reminder that I’m far from my best.

I watch as the sun spills its light on the ground,

While inside my mind, darkness spins round and round.

A dance of despair, where the whispers grow loud,

"Is this the end, or am I lost in a shroud?"

Each resolution feels like a fragile facade,

Promises made to a world that feels flawed.

I want to believe in the hope that they bring,

But shadows are cunning, and they steal everything.

The struggle is real; it’s a battle I fight,

A war within, hidden from most of the light.

I long for connection, for someone to see,

The turmoil that churns like a storm in the sea.

As laughter surrounds me, I wear a thin veil,

A smile on my face, though I’m ghosting the trail.

But inside, I tremble, on the edge of despair,

Wondering if anyone truly would care.

Do they know the weight of the thoughts that consume?

The darkness that lingers, the sense of impending doom?

Each day feels like walking through a thick fog,

And I’m battling demons that turn love into smog.

Yet in this moment, a flicker draws near,

A whisper of hope that perhaps I can hear.

Maybe this year, I can learn to be free,

To embrace all the struggle and still choose to be me.

So here on this New Year’s, I choose to hold tight,

To the flicker of light that cuts through the night.

I’ll reach for the hands of those willing to stand,

To walk through the fire, together, hand in hand.

For endings can birth a new chapter of growth,

And though I’ve been battered, I vow to make an oath:

To seek out the warmth in the faces I know,

To share my burdens, let my true feelings show.

New Year’s Day dawns, and while the struggle is real,

It’s a canvas of hope where I dare to feel.

With each passing moment, I’ll strive to believe,

That this is not the end, but a chance to retrieve.

A life full of colors, of laughter and tears,

A journey through shadows, facing deep-seated fears.

So, as the year turns, I’ll embrace what may come,

For in the fight for my life, I’m never truly done.

Or so I’m trying to grasp a fraction of a bringing,

To begin to believe all these positive things people spout on New Year’s Day.

That shit’s literally a joke, by the way,

When the echoes of doubt pull me back into gray.

They say, “New year, new you!” like it’s magic or gold,

But the truth is, these promises feel heavy and cold.

What if the dawn doesn’t change who I am?

What if the struggle just tightens the jam?

I scroll through the feeds, everyone smiling and bright,

Yet inside I’m still wrestling with my own endless fight.

While confetti falls down on the streets filled with cheer,

I’m trapped in a cycle, alone with my fear.

“Just think positive thoughts!” Oh, how easy they say,

But the mind is a maze where the shadows won’t play.

They don’t see the battles that rage deep within,

The moments of weakness, the heavy chagrin.

So, I sit on this cusp of what’s hopeful and bleak,

And I wonder if silence is all that I seek.

Can I carve out a path where the light might seep through,

Or am I destined to dwell in the gray and the blue?

Still, a flicker persists, faint but somehow alive,

But only to remind me how hard it is to strive.

I know that the journey won’t vanish today,

But I’ll continue to walk through the shadows, come what may.

So, here’s to the chaos, the mess that I own,

To the truths that I face, and the seeds I have sown.

Maybe this year, it’s not about perfect, but real,

To embrace all my flaws, and just let myself feel.

For in the laughter and tears, the confusion and strife,

I’m still navigating the void, weighed down by life.

And while New Year’s Day may feel like a jest,

I’m left with the darkness, with no place to rest.

[blogstory]

RECENZJE BLOGSTORY® | ALIEN:ROMULUS

TEKST: Tommy Wise'au** / Blogstory®

ILUSTRACJE: 20th Century Studios, Inc / Disney™ taken by Blogstory

KRIOSEN NOCY LETNIEJ / czyli wprowadzenie i zarys fabuły...

Akcja zawiązuje się w koloni wydobywczej prowadzonej przez wiecznie nienasyconą korporacje Weyland-Yutani. Kolonia ta to istne piekło na ziemi gdzie przez grubą warstwę czarnych jak sadza chmur nigdy nie widać słońca. Sprzęt, budynki i ludzi oblepia wszechobecny pył i smog. W tych nieludzkich warunkach obsada zmuszana jest do niewolniczej pracy a jedyną nadzieją jest wyrobienie obowiązkowych kwot, co pozwala na zdobycie uprawnień do opuszczenia planety.

Główną bohaterkę poznajemy gdy wraz z podarowanym jej przez nieżyjącego ojca androidem udaje się do kopalnianej kancelarii aby dopełnić formalności i odebrać pozwolenie na wyjazd po tym jak odrobiła obowiązkowe 12tyś godzin pracy. Jednak zamiast otrzymać spodziewane zezwolenie dowiaduje się o podniesieniu kwot, co równoznaczne jest z obowiązkiem pozostania w kolonii przez 6 kolejnych lat. Dalej poznajemy grupę jej rówieśników będących w podobnej jak on sytuacji.

Pozbawieni złudzeń bohaterowie , przekonani o tym że korporacja będzie podnisic limity w nieskończoność postanawiają wykorzystać nadarzajaca sie okazje - nad kolonią zaparkowano przeznaczoną do zniszczenia stacje kosmiczną, pełną bezcennej technologii, w tym umożliwiajce im ucieczkę z piekielnej planety komory kriogeniczne oraz specjalne paliwo potrzebne do wprowadzania w stan hibernacji. Tak wygląda prolog, w którym spotkamy wszystkich bohaterów, dowiadujemy się jak bardzo sa zdesperowani i poznajemy zarys reszty fabuły.

Disclaimer: Właściwą recenzję zacznę od tego co mi zawadza, bo nie jest tego wcale tak wiele, a następnie przejdę do tego co mi się w filmie spodobało. Nie sugerujcie się zatem tym, że zaczynam od negatywów, nie oznacza to że uważam film za zły i bedę się nad nim pastwił w imię zasady że wszystko co wychodzi ze stajni Disneya należy dissować.

Wracając ad rem. Scenarzyści nie trudzili się aby logicznie uzasadnić skąd grupa sierot z gorniczych rodzin dysponuje statkiem pozwalającym nie tylko na lot na niską orbitę ale jak się okazuje dalej na podróże miedzyplanetarne. Jedyna rzecza jakiej im brakuje to wpomniane wczesniej komory hibernacyjne, podczas ekspozycji opisują je jako technologie ustawowo linitowwną co ma nam wyjaśnić czemu dotychczas nie udało się im ich zdobyć

Czemu, jesli posiadanie w tym swiecie statku jest czymś tak powszechnym jak posiadanie obecnie awionetki a może nawet ciężarówki, nikt inny finalnie nie interesuje się zadokowaną nas ich glowami stacją? Jeśli grupa sierot zdobyła tą informację to lokalne gangi na pewno też nia dysponują.

Kolejną dziurą w scenariuszu jest rzecz jeszcze bardziej istotna. Na pewnym etapie przygody poznajemy kolejnego androida, będącego oficerem naukowym Romulusa, o imieniu Rook. Odpowiedzialnego za nadzorowanie pozyskiwania obcych technologii. Informuje on bohaterów ze korpoacja będzie im wdzieczna za odzyskanie i dostarczanie substancji pozyskanej z hodowli facehugerów. Jeśli firmie nadal zależy na wynikach badań, to czemu porzucili stacje bez nadzoru, co gorsza na kursie kolizyjnym z pasem asteroidów?

Po mimo tego, że ewidentnie doszło na stacji do kontaminacji i wydostania się obcych, ktore to wytlukly większość zalogi Rook twierdzi ze odzyskanie bezcennej substancji jest dla firmy nadal kluczowe. Te wątki są tak niehlujnie napisane, że to się nie trzyma kupy, a naprawdę nie byłoby trudno zawiązać akcje tak aby wszystko miało wewnętrzną logiike i nie obrażało inteligencji widzów. Niestety screnarzysci obecnie nie umieją strukturować filmów, dla tego należy przed seansem wyłączyć nieco myślenie, bo bedzie zawadzać.

Android czy słonik Dumbo? Zamacha uszkami i odleci?

Dwie kolejne rzeczy które mogą dla wielu osób być rownie jak dla mnie irytujące. To po pierwsze android Rook, ktorego zagrała sztuczna inteligencja rekonstrulujac twarz Iana Holmesa, który w pierwszym obcym gral podobną postac. Jest to tak karygodny deep-fake ze syntetyczne odtworzony towarzysz Tarkin z spin-offu Gwiezdnych Wojen zasluguje przy tym na Oskara.

Nie odleciał, bo sądząc po mimice, ewidentnie przechodzi rozległy wylew

Cyfrowo ożywiony Holmes wyglada jak karykatura samego siebie skrzyżowana ze słonikiem Dumbo - ma tak duże i odstające uszy, że nie mogłem odpędzić wrażenia ze chwilkę nimi zamacha i odleci. Odleci do doliny niesamowitości skąd przybył aby nas nawiedzać w koszmarach. W filmie o krwiożerczych obcych - główny potwór nie powinien mieć niezamierzonej konkurencji, a tak niestety wyszło. Przez nieudolne odtworzenie twarzy aktora jest on równie straszny jak obcy oraz hybryda obcego z człowiekiem, którą spotykamy pod koniec filmu.

NEOMORF I JULIA / czyli jak odkrywać amerykę na nowo...

Właśnie ona jest drugą rzeczą z tych które najbardziej popsuły mi seans. To kolejna rzecz będąca cytatem z poprzednich ekranizacji a dokładnie z Alien Resurection w reżyserii Jean Pierre Jeunet'a (Delicatessen, Amelia).

Tamta hybryda była kontrowersyjna i nie wszystkim się podobała ale nie dla tego ze to byl zly projekt. Monstrum było moim zdaniem cudne i doskonale zaprojektowane, dyskusja dotyczyła nie jej wyglądu a naruszania ukonstytuowanego mitu postaci obcych (proszę wybaczyć omówienie ale nie bardzo wiem jak dobrze oddać po polsku termin 'the lore / aliens lore). Wprowadzono nowy element w świat filmu dotyczący najistotniejszego elementu tego jak obcy się rozmnażają (a obcy Ridleya Scotta maja tyko dwa cele skonsumować jak najwięcej ludzkich bohaterów oraz się liczne rozmnażać), zatwardziali fani podnieśli larum.

Sami porównajcie. Powyżej, 'Newborn neomorph' z Alien Resurrection vs przypominający bękarta Marylin Mansona - 'The offspring' z Alien Romulus (poniżej).

Hybryda z Romulusa, to niestety inny przypadek. Alvarez chwalił się w wywiadach ze to jego oryginalny pomysł i że nie skojarzył podobieństwa z filmem Jeunet'a. Widać rezyser słabo zna materiał z którym przyszlo mu pracować. Nowy potwór jest zwyczajnie słabo zaprojektowany. Ewidentne w też w pogoni za uzyciem jak najwiekszej ilości efektów praktycznych filmowcy poszli na kompromis i popełnili najwiekszy blad jaki mozna popelnic - wsadzili faceta w kostium. To niestety momentani widac - hybryda wyglada jak cierpiący na gigantyzm aktor. Nawet w ujeciach stworzonych cyfrowo musiano dla konsystencji trzymac się tej referencji. Kolejna rzecz w tym filmie która wyszla jak niezamierzona parodia. Hybryda wyglada jakby popełnił ją ktoś ucząc się fotoszopa. Akurat był na etapie nauki narzedzi liquify i puppet warp. Zaczął od brutalnego rozciągnięcia wyciętego z Prometeusza inżyniera, następnie zdeformował go wspmnianymi narzedziami dosmaczając tu i ówdzie wycinkami orginalnego obcego, a na końiec potknął się o klawiaturę.

A mówią, że z rodziną dobrze wychodzi się na zdjęciach? Skrzyżowanie mrówkojada z chorym na akromegalię koszykarzem. Facet i bez makijażu wygląda na kosmitę.

Fede Álvarez ma jakas chora fascynacje nie tyle kobietami w ciąży, co ciążą jako taką. Sztuczna inseninacja, ciaza, potrzeba posiadana potomstwa To powtarzajace sie w jego filmach motywy. I mogłoby być to tu nawet naprawdę efektywne gdyby nie spaprany design. Rozciagnity 'inżynier' o głowie jak zapałka jest straszny w sposób który przypomina postać z tandetgo freak-show w którym występuje jeszcze baba z brodą i kilka karłów. Szkoda. Czasem mniej znaczy więcej, może należałoby zignorować badania i algorytmy i nie dorzucać kolejnej referencji do poprzednich części?

A może to jest zwyczajnie sekretne cameo Marylina Manson'a?

A teraz drogie dzieci, bedą same pozytywy. Odświeżyłem sobie dla porównania fragmentami dwie poprzednie pozycje z serii- Prometheus i Alien: Covenant, fragmentami bo nie dźwignąłbym kilku godzin tego gówna. Mając świeżą referencje mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że Romulus mimo kilku ewidentnych wad jest znacznie lepszym filmem. Nie wiem czy wynika to z faktu ze na starość Ridley Scott przestał walczyć z księgowymi i pozwala im brutalizować swoje filmy? Ewidentnie są tam zagubione albo zabortowane niezłe pomysły, wygląda to jakby ktoś po fakcie przemontował te filmy wyrzucając sporo materiału. Uprościł, przerobił a wszystko pod hasłem ma być lekko-strawne i absolutnie nie może to zmuszać widza do myślenia.

Nie miałem tego problemu z Romulusem. W zadnym momencie plot, nie przekraczał cienkiej granicy miedzy czymś na co można przymknąć oko a bardzo bolesną głupotą.

Strona wizualna jest naprawdę udana. Mimo głębokiego ukłonu w kierunku pierwszego obcego tak gdy chodzi o wnętrza, kostiumy jak i o design pojazdów kosmicznych, projektantom udało się zachować własny sznyt, szczególnie gdy chodzi o wygląd wszystkiego co widzimy w kosmosie ewidentnie nawiązują do oryginału z 1979 roku ale dodają też coś od siebie. Zwróćcie uwagę na wygląd pojazdu którym porusza się grupka bohaterów. To ewidentnie ciężarówka i to w stylu tych jakie jeździły po drogach w latach 70ch i wczesnych 80ch - szczególnie w ujęciach od frontu, to uroczy detal.

Dalej rendery z symulacją pyłu z pierścienia planetarnego są wprost fantastyczne. Ujęcia w przestrzeni kosmicznej nie tylko są świetne wykonane pod względem warsztatowym ale mają wyraźnie przemyślaną estetykę. Coś co mnie nigdy do tej pory nie porywało w obcym, efety były ok, ale o żadnej z dotychczasowych części nie mogłem powiedzie�� - tak te obrazy zostaną ze mną na dłużej. Tym razem jest inaczej.

FACE-HAMLET

Co do samego klasycznego Gigerowskiego obcego jak i moich ulubieńców z dzieciństwa tj. facehugger'ów to poza bliżej niewyjaśnioną zmianą koloru tych ostatnich, wreszcie pierwszy raz od czasu Obcych (Aliens) wyglądają one tak jak powinny. W 3 części reżyserowanej przez Fnchera sceny trikowe gdzie widzimy poruszających się obcych w całej postaci, są na żenującym poziomie, szkoda bo ogólnie bardzo lubię tą znienawidzoną przez wszystkich część. W Resurrection zachłyśnięto się możliwościami komputerów - nie jest źle ale brakuje mi mroku którego wcześniej było sporo. Na paletę w 4tym obcym składają się kolory czarny, pomarańcz, żółć, złoto całość jest miejscami prześwietlona.

AKTORZY...

Film kradnie aktor grający androida Andiego. Cała reszta jest albo jak wycięta z papieru albo irytuje. Główna bohaterka prezentuje paletę emocji jakby cierpiała na zespół aspergera. Nie wiem czy to wina scenariusza, reżysera czy aktorki- ale nie dorasta Sigourney Weaver do pięt. O reszcie pisać nie warto bo nie dano im szansy aby coś pokazali, te postaci to karma dla obcych.

PODSUMOWANIE: +4 fuckyeah! na czwórkę +.

Na naszej stronie mamy 10 punktową skalę ocen. Od -5 don'tgiveafuck'ów do + 5 fuckyeah'ów w każdej kategorii przyznaje punkt aby następnie wyciągnąć średnią (a jak mi się punkty nie sumują oszukuje i dodaje punkt tu i tam).

Scenariusz -1

Dialogi -1

Rezyseria -1

Plot -1

Zdjęcia 1

Dyrekcja Artystyczna 1

Scenografia/Kostumy 1

Efekty specjalne 1

Muzyka 1

Generalnie s czystym sercem polecam wycieczkę do kina. Nie spodziewajcie się drugiego Obywatela Kane'a ale jako kolejny sequel Obcego- jest przyzwoity. Oglądając dobrze się bawiłem mimo pewnych uwag, w porównaniu do dwóch poprzednich filmów z serii jest to postęp. Autorzy mogliby przestać kurczowo się trzymać idei ze w filmie tej serii główną rolę musi obsadzić kobieta. Jako, że ideologia 'Woke', kompletnie się skompromitowała, a widzowie nie chcąc oglądać ideologicznych manifestów przeoranych w kino przygodowe lub sci-fi co wyraźnie zaznaczyli ignorując takie pozycje będziemy widzieli odwrót od produkcji z 'przekazem' - nawet wielkie korporacje z zapasem gotówki kiedyś musiały powiedzieć temu absurdowi basta - ile razy mogą tracić pieniądze? Zatem jest nadzieja na filmy gdzie znowu główną rolę zagrają faceci, może czas aby jednym z tych filmów był kolejny Obcy?

**To nie jest literówka

[queenharumiura]

I forgot that I wanted to do a lil omake so I’ll do it here. Based off: [x] @whiskeysmulti

-

“Hahi!?” A woman’s voice comes from the pink smog and a small cow child rushes into the smoke to cling onto the person at the center. “Haru! Are you okay?” Lambo didn’t intend for Haru to get hit with the 10 year bazooka but it just happened!

It wasn’t Lambo-san’s fault! Put the blame on someone else! Like--- ahodera! Yeah! You can just blame him! (Lambo’s go to scapegoat of choice)

“Hahi? This fluffy head… Lambo-chan?” Haru’s hand is waving away the smoke, quietly coughing the smoke out of her lungs. “Is Haru in the past?” The smoke clears and Haru is holding Lambo in her arms.

Looking around, she recognizes the location to be the Sawada household and she notices as a few familiar faces rush into the room.

"Such familiar faces, hello everyone. It seems that Haru will be in your care for 5 minutes, was it?" She chuckles, as she pats the top of Lambo's head gently. "Were you getting yourself into trouble again, Lambo-chan? You should be careful. I'm sure my younger self is quite confused right about now." She's honestly concerned about what her younger self was looking at right now. She was in Hayato's office tidying some things up so... there were a few photos there that would raise some questions.

Surely Gokudera would have that covered. There was no way her younger-self didn't make a loud entrance. "Ehhhh? Haru! Your ring, did you get married?" The small child is staring at the ring on her finger and the woman quickly retracts her hand and she spins the ring around so the others in the room can only see the silver band of the ring and not any specific distinguishing details of the ring.

She didn't want the others in the room to see the ring and make any connections. Changing the past would alter the future and that was something that sounded scary.

"Haru did get married, to someone who loves her very much. She's never been happier than when she married him."

"Who? Who is he? Lambo-san wants to know!" The child is shaking the woman with his excitement and Haru only giggles at his childish excitement. "She cant tell you that, it would be a spoiler." She looks at the others who were staring at her agape at the doorway of the room.

"Hm? Don't tell me, you thought I wasn't marriage material or something? That's rude to me, you know?" She puffs out a cheek in jest. No matter how old she is, she can still retain a bit of her playful nature, can't she?

Time should be up in a few- "It was good seeing everyone again. Bye everyone." The woman waves her hand and POOF!

"Ha-hahi... Shock-desu..." The young teen returned to her native timeline and she was in shock. Gokudera was really attractive for one, and she married someone that wasn't Tsuna-san??? What happened?

Universe-san? Answer Haru's questions!

[seriously-mike]

A, to jest ten słynny smog wawelski!

Wawel Castle, Kraków, Poland by Karol Nienartowicz

[elizaleszczynska]

Ekologia w przekazie medialnym

Temat ekologii zajmuje coraz więcej miejsca w polskich mediach. Zmiany klimatyczne, smog, zanieczyszczenie rzek i mórz, konsumpcjonizm czy ochrona bioróżnorodności to wątki, które nie są już zarezerwowane wyłącznie dla ekspertów. Dziś mówi się o nich na łamach portali informacyjnych, w programach telewizyjnych, audycjach radiowych i kanałach społecznościowych. Współczesne polskie media starają się nie tylko informować o stanie środowiska, ale także kształtować postawy obywatelskie, zachęcać do zmiany stylu życia oraz analizować wpływ polityki i gospodarki na przyszłość planety. Narracje medialne o ekologii są zróżnicowane – od ostrzeżeń i alarmistycznych tonów, przez praktyczne porady, po historie sukcesu i inspirujące inicjatywy.

Ekologia jako temat alarmujący

Jednym z dominujących nurtów w mediach jest ukazywanie ekologii jako kryzysu wymagającego natychmiastowej reakcji. Tytuły mówiące o katastrofie klimatycznej, wymierających gatunkach czy rekordowym zanieczyszczeniu powietrza mają na celu poruszyć opinię publiczną i skłonić do refleksji. W przekazach często pojawiają się dane naukowe, raporty organizacji międzynarodowych oraz zdjęcia i filmy ukazujące negatywne skutki ludzkiej działalności. Ten dramatyczny ton ma wywołać poczucie odpowiedzialności i pilności działania – zarówno wśród obywateli, jak i decydentów.

Zielony styl życia w mediach codziennych

Drugim, bardzo popularnym podejściem w polskich mediach jest promowanie tzw. ekożycia – stylu życia zgodnego z ideą zrównoważonego rozwoju. Pojawiają się liczne artykuły i programy poradnikowe, które podpowiadają, jak ograniczyć zużycie plastiku, segregować śmieci, wybierać lokalne produkty, przesiąść się na rower czy oszczędzać wodę i energię. Media lifestyle’owe, blogi i media społecznościowe pełne są inspiracji z zakresu ekologicznej mody, kosmetyków naturalnych, wegańskiej kuchni i domowej uprawy warzyw. Przekaz ten jest zazwyczaj pozytywny, osadzony w codzienności, i ma na celu pokazać, że każdy może dokonać małych, ale znaczących zmian.

Ekologia w polityce i debacie publicznej

Media ogólnopolskie relacjonują również eko-tematy z perspektywy politycznej i ekonomicznej. Pojawiają się analizy dotyczące polityki klimatycznej Unii Europejskiej, inwestycji w odnawialne źródła energii, sporów wokół kopalń węgla czy protestów przeciwko wycince lasów. Ekologia staje się w tym kontekście tematem polaryzującym – z jednej strony mówi się o konieczności transformacji energetycznej i odpowiedzialności za przyszłe pokolenia, z drugiej – o kosztach, które ponosi przemysł i obywatele. Media nie unikają również trudnych pytań: jak pogodzić ekologię z rozwojem gospodarczym? Czy działania są wystarczające, czy jedynie pozorne?

Młodzi aktywiści i lokalne inicjatywy

W polskich mediach rośnie także widoczność młodych ludzi i organizacji obywatelskich zaangażowanych w ochronę środowiska. Protesty klimatyczne, akcje sprzątania lasów i rzek, obywatelskie patrole smogowe czy edukacyjne kampanie ekologiczne stają się tematem licznych reportaży i materiałów wideo. Narracja skupia się tu na zaangażowaniu, energii i oddolnej zmianie – media pokazują, że nie trzeba czekać na działania „z góry”, aby działać lokalnie. Szczególne uznanie zyskują historie osób, które przekuły swoją pasję do natury w konkretne, inspirujące działania.

Krytyka i wyzwania medialnego przekazu

Nie brakuje również głosów krytycznych wobec sposobu, w jaki media przedstawiają temat ekologii. Część komentatorów zarzuca im powierzchowność, modę na ekologię traktowaną jako chwilowy trend lub marketingowe hasło. Wskazuje się także na niedobór rzetelnej edukacji ekologicznej i brak głębszych analiz przyczyn oraz skutków. Media bywają oskarżane o przekazywanie sprzecznych komunikatów – z jednej strony promując ekologię, a z drugiej – wspierając konsumpcyjny styl życia. W tym kontekście pojawia się potrzeba bardziej odpowiedzialnego i świadomego dziennikarstwa, które będzie budowało nie tylko emocje, ale także wiedzę.

[domanskipawel]

Ekologia po chińsku

Ekologia w Chinach to temat złożony i pełen kontrastów. Z jednej strony Państwo Środka przez wiele lat było postrzegane jako jeden z głównych trucicieli planety, będąc największym emitentem gazów cieplarnianych. Z drugiej strony, w ostatnich latach chiński rząd coraz aktywniej angażuje się w działania proekologiczne, promując zielone technologie, energię odnawialną i nowe regulacje środowiskowe. Podejście Chin do ekologii to dziś z jednej strony konieczność wynikająca z wewnętrznych problemów, a z drugiej – element strategii globalnego przywództwa technologicznego i gospodarczego.

Nowe priorytety w polityce państwa

W ostatniej dekadzie ekologia zyskała w Chinach status jednego z głównych priorytetów państwowych. Rząd, dostrzegając dramatyczne skutki zanieczyszczenia powietrza, wody i gleby, zaczął podejmować działania na rzecz poprawy sytuacji środowiskowej. Wprowadzono ambitne cele klimatyczne, takie jak osiągnięcie neutralności węglowej do 2060 roku, a także szereg regulacji dotyczących emisji, jakości powietrza oraz ochrony ekosystemów. To znacząca zmiana w kraju, który przez dziesięciolecia koncentrował się niemal wyłącznie na wzroście gospodarczym, często kosztem środowiska.

Inwestycje w energię odnawialną

Jednym z filarów zielonej transformacji Chin są ogromne inwestycje w energię odnawialną. Chiny są obecnie największym producentem i konsumentem paneli słonecznych oraz turbin wiatrowych na świecie. Budowa gigantycznych farm fotowoltaicznych i wiatrowych, szczególnie na zachodzie kraju, pozwala stopniowo odchodzić od węgla, choć jego udział w miksie energetycznym wciąż jest wysoki. Chiński rząd wspiera rozwój technologii magazynowania energii, energetyki jądrowej oraz transportu elektrycznego, co wpisuje się w długofalowy plan modernizacji energetyki i zmniejszenia zależności od paliw kopalnych.

Zielone miasta i walka ze smogiem

Jednym z największych problemów ekologicznych Chin jest smog – widoczny, odczuwalny i szkodliwy dla zdrowia milionów ludzi. W odpowiedzi na kryzys jakości powietrza w największych metropoliach, władze wprowadziły rygorystyczne przepisy dotyczące emisji przemysłowych i transportowych. Miasta takie jak Pekin czy Szanghaj przeszły gruntowną modernizację infrastruktury: wymianę taboru autobusowego na elektryczny, budowę sieci transportu publicznego, czy rewitalizację przestrzeni zielonych. Tworzone są tzw. zielone miasta – przestrzenie zrównoważone, ekologiczne i przyjazne mieszkańcom, choć często stanowią one bardziej wizytówkę niż powszechny standard.

Rola Chin na arenie międzynarodowej

Chiny coraz częściej przedstawiają siebie jako lidera globalnych działań na rzecz klimatu. Biorą udział w międzynarodowych porozumieniach, oferują pomoc technologiczną krajom rozwijającym się oraz eksportują zielone technologie na cały świat. Jednocześnie jednak spotykają się z krytyką ze strony państw zachodnich za kontynuowanie budowy elektrowni węglowych, zarówno w kraju, jak i za granicą w ramach Inicjatywy Pasa i Szlaku. Chińskie podejście do ekologii jest więc często pragmatyczne – z jednej strony pokazuje postęp i innowacyjność, z drugiej – nadal wspiera wzrost oparty na przemysłowych filarach.

Wyzwaniem – skala i tempo zmian

Wdrażanie polityki ekologicznej w kraju tak ogromnym jak Chiny to olbrzymie wyzwanie. Zróżnicowanie regionalne, nierówności ekonomiczne oraz uzależnienie wielu regionów od przemysłu ciężkiego sprawiają, że tempo zmian nie wszędzie jest takie samo. Władze centralne formułują ambitne cele, ale ich realizacja zależy od lokalnych urzędników, którzy nierzadko mają inne priorytety. Mimo to, dzięki autorytarnemu modelowi zarządzania, Chiny potrafią szybko wdrażać konkretne rozwiązania – od zakazów produkcji po rozbudowę infrastruktury.

Ekologia jako narzędzie propagandowe i wizerunkowe

Nie sposób pominąć faktu, że ekologia w Chinach bywa także wykorzystywana jako element wewnętrznej propagandy i budowania pozytywnego wizerunku państwa na zewnątrz. Sukcesy w zakresie walki z zanieczyszczeniem czy rozwój technologii odnawialnych są często nagłaśniane przez media państwowe, co ma wzmacniać legitymację władzy. Jednocześnie tłumienie niezależnych organizacji ekologicznych czy ograniczony dostęp do informacji o rzeczywistej skali problemów ekologicznych pokazują, że priorytetem wciąż pozostaje kontrola społeczna i stabilność systemu.

Podsumowanie

Podejście Chin do ekologii to mieszanka ambicji, konieczności i strategicznych kalkulacji. Z jednej strony państwo realizuje jedne z najbardziej zaawansowanych programów ekologicznych na świecie, z drugiej – wciąż zmaga się z fundamentalnymi problemami wynikającymi z industrialnej przeszłości. Wysiłki na rzecz transformacji są widoczne i imponujące, ale często nierównomierne i motywowane nie tylko troską o planetę, ale również potrzebą utrzymania wzrostu gospodarczego i politycznej kontroli. Przyszłość pokaże, czy Chinom uda się połączyć te cele w spójną i zrównoważoną strategię.

[niebieskie-zawsze]

Nienawidzę tego wszystkiego

Starania się, żeby nie stracić zmysłów, nadziei, twarzy

Nienawidzę ludzi i nienawidzę tego, że kiedy wyobrażam sobie, że skaczę z mostu to nadlatuje anioł i mnie ratuje

Nienawidzę, że to zapewne ja muszę zostać swoim własnym aniołem i tego dramatu nie dopuścić do skutku

Nienawidzę tego, że wszyscy mamy niepoukładane w głowach

Nienawidzę czekać na coś, bo chciałam umrzeć na wczoraj

Nienawidzę, że jestem tak bardzo nijaka, a chcę być wyjątkowa i niepowtarzalna

Jest taka alertnatywka z mieszkania nr 3 na ulicy Kępej, ma dużo kolczyków i czarne włosy jak smog. Jest piękna. Wywęszyłam, że jest w posiadaniu kota, bez mężczyzny. Nie wygląda na zbytnio szczęśliwą, ma zazwyczaj strasznie wkurzona minę, ale jest w niej ta iskra, błyszcząca aura, podoba jej się ta bańka, w której koegzystuje z kotem. Żyje na własnych zasadach. Ma więcej jaj ode mnie, a ja wstydzę się

Siebie, tak cholernie mi wstyd

[airlypl]

Wyzwania związane ze stanem powietrza na świecie?

Jakość powietrza to globalny problem, który zagraża zdrowiu miliardów ludzi. Zanieczyszczenia atmosferyczne, takie jak smog i cząstki stałe, nie tylko negatywnie wpływają na nasze zdrowie, ale także przyczyniają się do zmian klimatycznych. Jak wygląda stan powietrza na świecie? Jakie działania podejmują rządy i organizacje, aby go poprawić?

Zanieczyszczenia powietrza – główne źródła problemu

Zanieczyszczenia powietrza powstają w wyniku działalności człowieka, w tym emisji z przemysłu, transportu, oraz spalania paliw kopalnych. Naturalne źródła, takie jak pożary lasów czy pył pustynny, również przyczyniają się do pogorszenia jakości powietrza. Cząstki PM2.5 i PM10 oraz gazy, takie jak tlenki azotu (NOx) czy ozon, są szczególnie szkodliwe i powodują liczne choroby układu oddechowego oraz krążenia.

Globalne działania na rzecz czystszego powietrza

Rządy wielu krajów wdrażają regulacje mające na celu ograniczenie emisji. Unia Europejska zaostrza normy jakości powietrza, wprowadzając dyrektywy, takie jak AAQD. Na poziomie lokalnym kluczowe są inwestycje w technologie, takie jak systemy monitoringu, oraz wsparcie dla odnawialnych źródeł energii. Inicjatywy edukacyjne również odgrywają ważną rolę w zwiększaniu świadomości społecznej.

Jak możemy działać na poziomie indywidualnym?

Każdy z nas może przyczynić się do poprawy jakości powietrza. Ograniczenie korzystania z samochodów na rzecz transportu publicznego, dbanie o efektywność energetyczną domów czy rezygnacja z ogrzewania węglem to kroki, które warto rozważyć. Ważne jest także korzystanie z narzędzi monitorujących jakość powietrza, aby podejmować świadome decyzje dotyczące aktywności na zewnątrz.

Monitorowanie stanu powietrza jest kluczowe dla ochrony zdrowia i środowiska. Platforma Airly oferuje zaawansowane rozwiązania do monitoringu jakości powietrza w czasie rzeczywistym, które pomagają w walce z zanieczyszczeniami. Dzięki mapom i aplikacji Airly, możesz sprawdzić stan powietrza w Twojej okolicy i podejmować lepsze decyzje.

Dowiedz się więcej na https://airly.org/pl/

[marshalforgotten]

"Your gonna rattle the stars"

Treasure Planet Starters

"Ha. Now there is a thought," came Alkebu-lan's reply, before she set gold hues on evening sky before them. Due to city lights and smog from industrious companies they had been dulled, becoming near invisible if one did not live out in the countryside. Hidden primate much rather preferred the wilds on mountains, where glimmers of varying hues covered darkness like a blanket; moon its head. It was both an impressive and concerning phenomenon, that actions from mankind could reshape nature itself.

Then again, humans were usually far more impressive compared to what met the eyes.

She teetered on the railing of building's rooftop, each step confident in its wake. Concealed monkey assumed queen was here on a date, as evident by her attire. Whether or not that went well though, Alkebu-lan had yet to find out from her. The green-haired lady did not appear disheveled, so physical appearance may present little issues if she retained that. Placing hips akimbo to sides, dark-skinned individual hummed.

"Honestly, I would be worried about my ability to shake them up too much," she jested.

[goleniow24info]

„Sadza płonie. Czad zabija. Żyj!" Komunikat Międzywojewódzkiego Cechu Kominiarzy

Kampania społeczna “Sadza płonie. Czad zabija. Żyj! ” organizowana przez Międzywojewódzki Cech Kominiarzy pod Honorowym Patronatem Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego, Związku Rzemiosła Polskiego jest kontynuacją poprzednich kampanii społecznych „Czyszczone kominy to mniejszy smog” oraz “Zaproś kominiarza”. Celem kampanii społecznej “Sadza płonie.…

[the-blue-hummingb1rd]

Jak sie wykonuje keratynowe prostowanie wlosow, czemu cieszy sie popularnoscia

Prostowanie włosów jest jednym z najpopularniejszych zabiegów fryzjerskich. Obecnie panie mają do dyspozycji sporo mniej lub bardziej skutecznych metod, pośród których niewątpliwie wyróżnia się prostowanie keratynowe. Keratyna to naturalne białko, stanowiące budulec włosów. Podczas zabiegu wprowadzona ona zostaje do wnętrza każdego z włosów, odbudowując ubytki jego struktury, jednocześnie też pogrubiając i dając większą elastyczność.

Po nałożeniu preparatu włosy zostają poddane ogrzewaniu specjalnym urządzeniem, które pozwala na przeniknięcie do środka odżywczych składników. Takie prostowanie włosów sosnowiec jest dość czasochłonne i złożone, najlepiej je wykonać w jakimś profesjonalnym fryzjerskim zakładzie. Ale po zabiegu włosy zyskują naprawdę elegancki wygląd, sprężystość oraz gładkość. Są jednocześnie dobrze zabezpieczone przed niekorzystnymi czynnikami, takimi jak smog, dym, niska temperatura czy słońce, a widoczne efekty utrzymywać się będą nawet do trzech miesięcy.

+Tekst Sponsorowany+

[sadbbq]

Jak wyglada keratynowe prostowanie wlosow, jakie ma zalety

Prostowanie skręconych włosów to jeden z najbardziej popularnych fryzjerskich zabiegów. Aktualnie kobiety do dyspozycji mają wiele bardziej lub mniej metod, pośród których bez wątpienia wyróżnia się prostowanie keratynowe. Keratyna jest naturalnym białkiem, stanowiące ważny budulec włosów. Podczas zabiegu wprowadzona ona zostaje do wnętrza każdego z włosów, uzupełniając ubytki w jego strukturze, jednocześnie też pogrubiając i dając większą elastyczność.

Po dokładnym nałożeniu preparatu z keratyną włosy poddane zostają działaniu wysokiej temperatury, która pozwala na przeniknięcie do wnętrza odżywczych składników. Takie prostowanie włosów Dąbrowa Górnicza jest dość mocno czasochłonne i złożone, najlepiej je wykonać w jakimś profesjonalnym zakładzie fryzjerskim. Ale po takim zabiegu włosy zyskują bardzo ładny wygląd, gładkość oraz sprężystość. Są przy tym dobrze zabezpieczone przed różnymi czynnikami, typu dym, smog, słońce czy niska temperatura, a widoczne rezultaty utrzymywać się będą nawet do kilku miesięcy.

+Tekst Sponsorowany+