#ben blij dat ik niet ging

[nedermemes]

shoutout naar m´n collega´s die elkaar + een baby hadden besmet met een brein-aantastend virus nadat ze een borrel hielden

[handlewithcare-delicate]

Hou opppp hij gaat pas over 3 kwartier open en nu al 2 uur wachtrij, mensen die vandaag gaan je bent echt fucked

[mudpuddlenl]

Aaaa ik heb danse macabre gedaan! Was erg leuk maar ik ben blij dat ik naast m’n vader en zusje zat (hand in m’n vaders hand ook voor de zekerheid). Ik zat in voorste rij van II.

Het klinkt opschepperig maar op een gegeven moment ging de rij zo snel dat ik bepaalde dingen niet meekreeg. Ik zag bijvoorbeeld dat er een hartje op een boom gekrast was maar ik kon het niet op tijd zien? Zelfde met sommige graven

Anyways dit zijn een paar foto’s van lore stuff

Ik heb het boek gekocht! En als er een tshirt was van dat ene cirkelsymbool met de lier die op de tombe van Joseph staat had ik m gekocht maar helaas niet

[ochtendstorm]

Tot mijn grote tegenzin blijkt 'het wordt beter' niet te betekenen dat het voor altijd beter wordt en je je nooit meer zo slecht gaat voelen.

Ooit schreef ik: 'sinds de laatste keer dat ik dacht dat ik nooit meer gelukkig ging zijn, ben ik al heel vaak gelukkig geweest'. Ik ben zeker dat ik nog wel terug gelukkig ga zijn, misschien zelfs morgen al, dat ik ga genieten van de zon op mijn snoet, van blij begroet worden door een hond of van een goed stuk taart.

Het is dat de pijn die daar tegenover staat niet altijd in verhouding is, dat ik die ook blijf dragen, ook als die even op de achtergrond kan. Ook als mijn capaciteit voor geluk kan groeien. Die pijn, die blijft (en die verzacht, verkleint, versterkt,..) en alles rond de pijn groeit ook. Het leven wordt anders en meer en groeit, maar die pijn is er ook. (en ik vecht ertegen, maar die pijn mag er ook gewoon zijn, die is ook een deel van mij)

(én het wordt opnieuw beter)

[gewoonkarin]

De tweede werkweek na de vakantie is al in volle gang. Geen tijd en/of zin gehad om iets te typen tot nu.

De vakantie was fijn. Eerste week geprobeerd tot rust te komen. Ik moest zoveel van mezelf. We zijn een aantal keer met z’n vieren uit gaan lunchen. Gezellig. Een keer naar zee en daar gegeten. Altijd fijn. Naar Wageningen geweest met oudste liefje met het ov. Ging goed en wat een prachtige campus. Je kunt er zelfs een moestuin hebben. De bergingen en twee slaapkamers geverfd. De verf stond er al lang. De tijd was nu. Blij mee. Ramen gezeemd, keukenkastjes schoongemaakt en de speakers opnieuw bekleed. Rijlessen voor oudste liefje en werken voor jongste liefje. We planden de activiteiten eromheen. Het weer werd top en veel buiten kunnen eten. Vakantie in een notendop.

Oja, en mijn lief heeft een nieuwe baan. Per 1 september. Ik zie een beetje op tegen de komende maanden. Alles nieuw, anders. Ik ben niet zo flexibel meer. Als ik dat ooit al was. Een nieuw ritme vinden. Ik stel afspraken ook wat uit. Ik heb een lijstje met mensen waar ik echt eens langs moet gaan maar het blijft steken op nul afspraken. Schouders er even onder dus.

Tanden? Ach ja, kokhalzen en een leger aan pepermunt en stophoest. Het valt niet mee en niet tegen. Nu wel een blaar dus weer een afspraak maken met de tandenman. Ook dat stel ik uit.

Gisteravond samen met grote zus op het terras. Proosten op Paul. Zeven jaar geleden alweer. Zo voelt het wel en niet. Zijn naam noemen we nog regelmatig en aan hem denken is niet dagelijks maar wel vaak. Ik word nog steeds onrustig van sirenes maar ik hoef niet meer spontaan te huilen. Achteraf bekeken toch een soort van traumaatje opgelopen. Gelukkig is standje overleving langzaam verdwenen. Sluimerend maar niet meer benauwend. We hoopten dat hij mee zou proosten. Hem kennende zeker.

De weken vliegen voorbij. Het is bijna tijd voor het ruimen van de tuin. In de tunnel winnen de rupsen het van de planten. Geen eer meer aan te behalen. Eind augustus. Dan leegtrekken.

Nu nog het nieuwe ritme ontdekken en vinden. Komt goed. “Opsloten” zou mijn collega zeggen. Dat ik dat eens moet gaan doen. Lijkt me een goed plan.

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

[cactusklas]

Als echte detectives 🔎 gingen deze vierdes op zoek naar de dader, plaats en het vluchtvoertuig van een misdaad gepleegd in het rustige Brommelgem. Aan de hand van teksten konden de leerlingen schrappen over wie het NIET ging...

Er werden ook straffen uitgedeeld: geld betalen, 1 jaar cel, 10 jaar cel, LEVENSLANG! Wat ben ik blij dat ik de dader niet was 😅

[alleswatmijblijmaakt]

Sweet Home seizoen 2

Episode 02

Ik vraag mij af of er een rede is dat we een hart en hersenen zien in de opening. Half en half naast elkaar.

In dit soort verhalen zal ik het leger niet zo snel op hun woord geloven. Al helemaal niet als je hen onder schot houd. Wat ik van seizoen 1 en de eerste aflevering heb gezien, denk ik dat ook in deze serie, het leger niet echt bescherming gaat bieden.

Dat zijn heel veel dode soldaten.

Okay, we hebben er 1 die semi decent is. Mooi. Hoe lang kan je gaan vertrouwen, Chanyoung?

Mrs Im. Ben blij dat je een beschermende engel blijft. Wie is hier nu het monster mister.

Ik hoop dat je de juiste keuze hebt gemaakt, Hyunsoo.

Wacht, hij roept herinneringen op bij anderen wanneer ze hem op een bepaalde manier aanvallen. Of met hem contact te maken. Deze onderzoeken gaan hem helpen om zijn krachten te begrijpen, maar ik weet niet of hij sympathie blijft houden voor de mensen die niet geëvalueerd zijn.

Hmm, die twee kennen elkaar?

Hoe Chanyoung om ging met Youngsoo, maakt me wat zekerder om hem te vertrouwen. Zijn humaniteit is nog aanwezig.

[bramsnor]

Hek van de Dam.

Kato hier, hallo vanmorgen vroeg, voor zondagse begrippen liet die Snor me uit en ook even wat langer. Daarna gingen we mooi weer plat. Het vrouwtje was het eerste weer beneden en begon lekker ontbijten klaar te zetten. Uiteindelijk kwam die Snor ook. Alles ging weer relaxed zoals meestal hier gelukkig.

Na de koffie ging hij ineens zijn schoenen aan doen, dat is meestal het teken dat we er op uit gaan, en ja hoor onderweg. We wandelden richting het boerenweggetje, altijd leuk, daar kreeg ik de lange lijn aan. Dan kan ik tenminste even snuffelen waar ik wil, dan ruik ik al die stoere mannen die hier ook soms lopen. Kwamen we ook die grote worstvent “Diesel” tegen, tegen mij wel aardig tot nu toe, maar geen polonaise aan mijn lijf.

Even verder lopend kom ik er achter dat mijn lijn helemaal los is van de baas, krijg ik dus het vertrouwen van hem. Maar goed dat ik geen schoenen draagt anders zou ik er bijna naast gaan lopen😉. Heb me natuurlijk een tijd lang gedragen, alhoewel…… Op de terugweg kwamen we langs een Dam waar het hek plat lag, altijd leuk om even daar te klojen toch? Ja daar ging ik even in de fout, vond de baas niet goed, en ook zat het touw nog klem achter een plank, sorry baas zal het niet meer doen.

Gelukkig redelijk snel opgelost met mijn hulp natuurlijk mocht ik nog steeds los wandelen, heerlijk. Bijna bij de “harde” weg kon ik het niet laten, die Snor liep een eindje voor ons uit en toen ben ik even lekker gaan rollen, was hij niet blij mee. Oeps, tweede foutje, tweede waarschuwing, heb vanaf daar maar weer prima gedragen tot thuis toe. Na wat eten zijn we met z’n drieën naar boven gegaan, moest nog geklust worden, heb ik lekker liggen slapen aan zijn voeten.

Tot dat ik heel in de verte het fluitje hoorde, lag net te dromen over een uitstapje met die stoere Diesel dus schrok ik wakker. Shit iedereen weg, lag ik helemaal alleen op de zolder, waren ze zonder mij te roepen pleite. Ik als de sodemieter naar beneden, stond die Snor me uit te lachen omdat ik niets in de gaten had gehad. Even later mocht ik met het vrouwtje aan de wandel, een lekker rondje om het sportpark. Toen we thuis kwamen lag die Snor te ronken op de bank. Ik dacht, laten liggen ha ha, het vrouwtje heeft hem toen gewekt.

Inmiddels zijn we met z’n drieën van de avondwandeling weer thuis en gaan we lekker “pitten”.

Kato 🐕

[joostjongepier]

Wat?   Evening Landscape with Cows (1906), Evolution (1911), Red Amaryllis with Blue Background (1909-10), The Blue tree (1908-09) en Composition with Lines and Colour: III (1937) door Piet Mondriaan en Spring Landscape from Lomma Bay (1892), The evolution, The WUS/Seven-Painted Star Series (1908), Poppy (ongedateerd), The Tree of Knowledge, The W Series (1913-15) en The Ten Largest, Group IV No. 3 Youth door Hilma af Klint

Waar?   Tentoonstelling Hilma af Klint & Piet Mondrian – Forms of Life in Tate Modern, Londen

Wanneer?   7 augustus 2023

Een tentoonstelling gewijd aan twee kunstenaars die elkaar noch elkaars werk kenden: Hilma af Klint (1862-1944) en Piet Mondriaan (1872-1944). In het begin van hun loopbaan was er wel een zekere overeenkomst in hun ontwikkeling. Zo begonnen ze allebei hun carrière als landschapsschilder.

Hilma af Klint studeerde vanaf 1882 vijf jaar aan de Academie voor Fijne Kunsten in Stockholm, die pas sinds 1864 was opengesteld voor vrouwen. Gedurende haar latere loopbaan, toen ze abstract werk maakte, bleef ze daarnaast ook landschappen en portretten schilderen. Mondriaan studeerde van 1892 tot 1897 aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Aanvankelijk was hij betrokken bij de Haagse School.

In een volgende fase hielden ze zich allebei op hun eigen manier bezig met het thema ‘Evolutie’. Mondriaan schilderde het drieluik Evolutie dat de menselijke ontwikkeling van het psychische naar het spirituele rijk weergeeft. Hij maakte daarbij gebruik van symbolen uit de Theosofie, een esoterische beweging die zowel Mondriaan als Af Klint interesseerde. Laatstgenoemde kunstenaar schilderde een serie werk met als thema het rijzen van de mens naar een hogere spirituele staat: The evolution. Af Klint geloofde dat ze deze werken had gemaakt in opdracht van haar spirituele gids Amaliel.

Beide kunstenaars observeerden nauwkeurig de natuur, wat resulteerde in een groot aantal bloemschilderijen. Mondriaan was vooral geïnteresseerd in cultuurplanten, Af Klint in indigene Skandinavische planten. Ook bomen was een onderwerp waar beide schilders zich mee bezighielden. Mondriaan verwerkte de invloed van het kubisme in zijn werk, terwijl Af Klint de Tree of Knowledge-serie schilderde, waarin mythologische en religieuze tradities zijn verwerkt.

In hun latere leven gaat het werk van de twee kunstenaars steeds meer uiteen lopen. Mondriaan gaan zich bezighouden met vlakken en lijnen. De verticale lijnen staan daarbij voor het mannelijke principe, de horizontale lijnen voor het vrouwelijke principe. Af Klint ging zich steeds meer richten op het occulte. In haar testament legde ze vast dat het abstracte werk tot twintig jaar na haar dood niet mocht worden getoond. De tentoonstelling eindigt met haar serie The Ten Largest, onderdeel van The Paintings fort he Temple, werk dat Af Klint in opdracht van haar spirituele gidsen zou hebben gemaakt.

In het begin van hun loopbaan lijken er nog de nodige parallellen, maar later lijken de verschillen groter dan de overeenkomsten. Het werk van Af Klint is mystieker, meer occult van aard. Bovendien is Mondriaan vooral bezig met rechthoekige vlakken en rechte lijnen, terwijl Af Klint vooral ronde organische vormen gebruikt.

Als Nederlandse kunstliefhebber was ik al bekend met het werk en de ontwikkeling van Piet Mondriaan. Hilma af Klint ken ik nog maar een paar jaar. Hoewel dat voor haar zeker geen doel in zichzelf was, was ze een van de allereerste abstract werkende kunstenaars, nog voor schilders als Kandinsky. Het feit dat zij het tentoonstellen van haar abstracte werk na haar dood lang onmogelijk maakte, gecombineerd met het feit dat zij vrouw was, zorgde ervoor dat ze lang onbekend bleef. Langzaam maar zeker vindt haar werk nu erkenning. Ik ben er allerminst zeker van of ze daar zelf blij mee zou zijn. Haar ging het primair om de spirituele en occulte boodschap.

[dagenvanonrust]

De Einzelgänger: De zomer van 1999: Hoofdstuk 3

Eindelijk was het zover: de laatste schooldag. Die dag werd er geen les gegeven maar speelden we allerlei spelletjes in de klas. Iedereen was in een goed humeur, zelfs juf Beatrice. We speelden ‘de onzichtbare leider’, waarbij we allemaal in een kring zaten, één leerling op de gang wachtte en de andere leerlingen een leider kozen die een beweging deed die de anderen na moesten bootsen. Degene die op de gang wachtte kwam dan de klas weer binnen en moest raden wie als eerste die bepaalde beweging maakte om zo de leider te ontmaskeren. 

We speelden galgje, waarbij de klas in twee groepen werd verdeeld en elk team om de beurt een letter moest zeggen om zo het woord te raden dat de juf in gedachten had en de letters die juist werden geraden op de stippellijn op het bord schreef. 

Bij het fluisterspel werd de klas opnieuw in twee gedeeld en gaf de juf elk team een zin die al fluisterend aan de volgende persoon werd doorgegeven, tot de laatste leerling de zin luidop moest voorzeggen, wat er soms voor zorgde dat zinnen zodanig vervormd werden dat ze helemaal nergens op sloegen en erg grappig waren.  

Het was 15u25 en de bel ging. Het zat erop. Het vijfde leerjaar was afgelopen en in september zou ik aan mijn laatste jaar aan de lagere school beginnen. Hoewel ik blij was dat ik juf Beatrice niet meer als juf zou hebben, bedacht ik dat Lynn naar de middelbare school zou gaan en dat ik haar misschien nooit meer zou zien. Thomas, Daniël en ik stonden aan de schoolpoort nog wat met elkaar te praten. Daniël vertrok de volgende dag al met zijn familie naar Frankrijk, waar hij de hele zomer zou verblijven, en hij beloofde ons regelmatig een kaartje te sturen. Iets verderop zag ik Lynn en haar vriendinnen, ze liepen ons voorbij en ik keek haar na tot ze de hoek om was. Dat was het dan, dacht ik. Maar dat was het niet. 

De volgende dag werd ik laat wakker en het duurde even voor ik doorhad dat ik niet naar school hoefde maar dat de zomervakantie begonnen was. Ik liep naar de keuken en maakte een kom Frosties klaar waar ik nog extra suiker op strooide. Ik zette de tv in de woonkamer aan en keek naar Cartoon Network, waar de ene na de andere aflevering van Tom & Jerry op werd uitgezonden. Ik genoot ervan hoe Jerry iedere keer opnieuw aan Tom kon ontsnappen wanneer die hem probeerde te vangen, maar het zou pas jaren later zijn dat ik begreep dat Tom geen slechterik was maar dat Jerry de pestkop was die Tom iedere keer weer het leven zuur probeerde te maken; dat Tom alleen maar achter Jerry aan zat omdat hij genoeg had van Jerry’s geteister.

Ik keek naar de aflevering waarin Jerry vriendschap sluit met een baby olifant en hem vermomt als muis om Tom schrik aan te jagen toen de telefoon ging. 

‘Hallo, met Ben?’

‘Ben, het is Thomas. Heb je zin om straks langs te komen? Mathias en ik gaan naar Videoplace, hij kent de gast die daar werkt en we zouden een enge film kunnen huren!’

‘Oke, om hoe laat?'

‘Wacht, ik vraag het even.’

Korte stilte.

‘Je kan nu al komen.’

‘Oke, tot zo.’

Ik keek de aflevering van Tom en Jerry uit, liep naar de keuken en deed mijn lege kom in de afwasmachine, ging naar mijn kamer en kleedde me om. Ik pakte mijn nieuwe BMX uit het schuurtje dat achter het huis stond en fietste naar Thomas. 

Toen ik vijftien minuten later aankwam, zaten Thomas en Mathias al op het trapje voor het huis.

‘Eindelijk zeg,’ zei Thomas.

‘Hé Ben,’ zei Mathias. ‘Coole fiets.’ 

Ik kende Mathias al sinds mijn zevende, toen ik voor het eerst bij hem en Thomas thuis kwam voor Thomas’ verjaardagsfeestje. Hij was drie jaar ouder en een kop groter dan wij en zou in september naar het derde middelbaar gaan. Hij had een donssnorretje en het enige wat hem interesseerde waren films, stripboeken over superhelden en meisjes. 

Ik heb Mathias altijd graag gemogen, hij was iemand die overkwam alsof hij zich nergens iets van aantrok en een soort rust en charisma uitstraalde waardoor je je altijd beschermd voelde als je bij hem in de buurt was. Tegelijk zorgde dat er ook voor dat ik jaloers was op Thomas omdat hij een grote broer had en ik enig kind was.

Ze pakten elk hun fiets en met z’n drieën reden we naar het centrum van de stad, naar de videotheek. We stopten eerst aan het krantenwinkeltje, waar we snoep, chips en cola kochten. Omdat Mathias regelmatig tegen betaling klusjes deed voor de buren, was hij de enige van ons die genoeg geld had en hij betaalde voor alles. 

We liepen Videoplace binnen en Mathias begroette de man die er werkte, die bezig was na te kijken of de films die werden ingeleverd wel teruggespoeld waren. Hij leek begin twintig, had lang haar en een beginnend baardje. In zijn oor glinsterde een zilveren oorbel.

‘Hé Laurens, hoe gaat het hier?’ 

Laurens zuchtte. ‘Je zou ervan versteld staan hoeveel mensen hun films niet terugspoelen voor ze ze inleveren, Matty. Mijn geloof in de goedheid van de mens daalt iedere dag zienderogen. Wie is hij?’ Laurens knikte naar mij. 

‘Een vriend van ons. Hij is oké,' zei Mathias. 'Heb je de film gereserveerd waar ik om vroeg?’

‘Zeker, zeker, maar ik waarschuw je: het is misschien wel de engste film die je ooit zult zien. Hij is gebaseerd op waargebeurde feiten en ik hoorde dat sommige mensen de zaal al kotsend verlieten toen ze hem in de bioscoop draaiden; één iemand kreeg er zelfs een hartaanval van. Bovendien is hij in verschillende landen verboden en zelfs ik heb af en toe mijn ogen moeten sluiten.’

‘Klinkt perfect,’ zei Mathias, en hij keek Thomas en mij geamuseerd aan.

Laurens nam de film van onder de toonbank en schoof hem naar ons toe. Op de zwart-witte cover van de VHS-tape was een man met een koffer te zien die voor een huis onder een lantaarnpaal stond. Uit een raam van het huis viel een fel licht op hem en bovenaan stond in paarse letters de titel van de film: The Exorcist. Links onderaan was een cirkel te zien met een rode achtergrond waar in het wit het getal ‘18’ in stond. Thomas en ik keken elkaar ernstig aan.

Mathias bedankte Laurens en gaf hem twee bankbiljetten. We verlieten de videotheek en hoorden Laurens ons nog naroepen: ‘Vergeet hem niet terug te spoelen!’

Hoewel ik al vaak bij Thomas en Mathias thuis was geweest, had ik Mathias’ kamer nog nooit gezien. Het was een grote kamer met een eigen wastafel en zelfs een kleine koelkast. Overal hingen filmposters, waarvan ik er maar enkele herkende. Recht boven zijn bed hing een poster van een vrouw met bruin haar in een rood badpak. Ze stond op het strand en hield een reddingsplank vast die op haar schouder steunde. Ik bleef er haast gehypnotiseerd naar kijken tot Mathias me op mijn rug klopte en ik uit mijn trance ontwaakte. 

‘Yasmine Bleeth,’ zei hij. ‘Iedereen is gek op Pamela maar ik heb het eerder voor brunettes.’ Hij knipoogde.

Ik knikte afwezig. ‘Yasmine… Bleeth,’ herhaalde ik langzaam terwijl ik naar de poster bleef kijken. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn buik.

Mathias ging op een stoel aan het openstaande raam zitten en stak een sigaret op. Bij de eerste trek hoestte hij en blies de rook luid hoorbaar uit het raam. ‘Heb je al eens een horrorfilm gezien, Ben?’ vroeg hij.

Thomas en ik zaten op de beige tweezit naast Mathias’ bed en scheurden de zakjes chips open. Ondanks dat mijn ouders me nooit lang lieten opblijven en horrorfilms gewoonlijk pas werden uitgezonden als ik allang in bed lag, herinnerde ik mij één film die ik zag toen ik bij mijn grootvader logeerde. We keken op tv naar Forrest Gump tot mijn opa in slaap viel en de volgende film werd uitgezonden. De titel herinnerde ik me niet meer, maar het ging over een moeder die haar zoon een pop genaamd Chucky cadeau doet die bezeten is door de geest van een seriemoordenaar en om een reden die ik niet goed begreep mensen probeert te vermoorden. Het heeft weken geduurd voor ik me weer op mijn gemak voelde bij de knuffeldieren in mijn kamer, en zelfs lang daarna stelde ik me af en toe de vraag: wat als? 

‘Ja hoor, al heel vaak,’ antwoordde ik. Ik vertelde over de film met de pop.

‘“Child’s Play” heet die film volgens mij. Best een goeie film, maar helemaal niet eng. “Halloween”, “Nightmare on Elm Street”, “Friday the 13th”... Dát zijn pas enge films.’ 

Mathias sloot het raam, nam de video en stopte hem in de recorder. ‘Gooi me eens een cola toe,’ zei hij, en ging op bed zitten. Thomas wierp hem een cola toe. Ik voelde mijn hart kloppen nog voor de film begonnen was. Mathias zag er ontspannen uit maar Thomas keek me nerveus aan, alsof hij nu al spijt had dat we die film waren gaan huren. 

Toen de film afgelopen was, kon geen van ons drieën een woord uitbrengen. Zelfs lang nadat de credits op het scherm verschenen waren, bleven we daar maar zitten, met onze lege colablikjes en half leeggegeten zakjes chips tussen onze benen. Pas toen de videoband helemaal afgelopen was stond Mathias op, drukte op ‘stop’ en vervolgens op ‘rewind’. 

We keken elkaar aan, wisten niet wat zeggen. 

‘Wat zullen we nu gaan doen?’ probeerde Mathias de stilte te verbreken. Ik kon aan hem zien dat de film ook op hem een diepe indruk had nagelaten. Thomas en ik zeiden niets. ‘Iemand zin in Mario Kart?’

Mathias had maar twee controllers dus we raceten om de beurt tegen elkaar; degene die verloor moest de controller aan de ander doorgeven. Gaandeweg kwam The Exorcist steeds verder achter ons te liggen en begonnen we weer te lachen, vooral toen Mathias net voor de finishlijn door een bliksemschicht geraakt werd en Thomas daardoor alsnog de race won. Zo speelden we nog een tijdje door, en omdat ik steeds maar verloor maar het niet erg vond, geloof ik dat we eerder speelden om de film te vergeten dan omdat we echt plezier hadden aan het racespel. 

We bleven tegen elkaar racen tot Thomas’ en Mathias’ moeder thuiskwam en de deur van de kamer opende.  ‘Zo jongens, hadden jullie een leuke dag?’ vroeg ze. 

‘Ja mam,’ zei Mathias. ‘Zijn gaan fietsen en hebben wat Nintendo gespeeld.’ 

Om een of andere reden voelde ik me onbehaaglijk, schuldig, alsof ze wist dat we daarnet een film gezien hadden waar  we eigenlijk nog veel te jong voor waren.

‘Eten binnen een uurtje?’ zei ze. ‘Ben, blijf jij ook?’

‘Bedankt, mevrouw. Mijn ouders verwachten me zo.’

Ze keek ons om de beurt kort aan, en opnieuw kreeg ik het gevoel dat ze wist dat we iets gedaan hadden wat niet mocht, maar dan zei ze nogmaals  ‘eten binnen een uurtje’, en sloot de deur. 

Thomas en Mathias liepen mee naar buiten en we spraken af om elkaar de volgende dag weer te zien. Mathias zei dat hij misschien wel een verrassing voor ons had. Hij knipoogde erbij, maar wilde er verder niets over kwijt.  Het was iets na vijf uur, het was heet buiten, en de hemel was wolkenloos toen ik naar huis fietste. Hoewel Mario Kart even voor de nodige afleiding gezorgd had, zag ik plots de beelden van de bezeten Regan weer voor me, en dan vooral de scène waarin ze achterwaarts op handen en voeten de trap afrende. Ook het idee dat de film gebaseerd was op waargebeurde feiten, zoals Laurens beweerde, liet me niet los.

[motegaishere]

Goodbye, Banana Pancake Trail

Afgelopen maandag verliet ik de zogeheten "banana pancake trail" voor Taiwan. Het originele plan was om naar de Filippijnen en Maleisië te gaan na Vietnam, da's dus niet helemaal goed gegaan...

Ik moet zeggen dat ik na alle horrorverhalen over het vliegveld van Hanoi best nerveus was en véélste vroeg die kant op ging. Met een halfuur was ik al klaar om te vertrekken bij de gate. Moest dus nog 3 uur wachten. Oeps. Gelukkig verliep de vlucht ook gewoon goed en was ik met 2 uurtjes al op mijn bestemming: Kaohsiung. Toen ik het raam uitkeek zag ik het meteen, dit land was anders. Éindelijk.

Ook dit vliegveldbezoek verliep vlekkeloos behalve dat ik de E-Arrival card niet had ingevuld. Geen probleem, daar hielp de douane graag mee. Wow, wat?! De douane is behulpzaam en helpt met een glimlach i.p.v. schreeuwen dat je iets verkeerd hebt gedaan? Culture shock. Daar had ik er wel meer van, die eerste avond. Bijvoorbeeld toen ik naar het hostel liep en zag dat iedereen keurig netjes op groen wachtte. Doodnormaal, natuurlijk. Toch was ik onderhand al zo gewend dat stoplichten leuke decoraties waren dat dit even wennen was. Alle hoge, moderne gebouwen, billboards, alles in het Chinees. Echt alles was anders. Zelfs de nachtmarkt was anders dan in de rest van Azië! In alle andere landen waar ik ben geweest hadden ze op elke markt ongeveer hetzelfde qua eten en koopwaren. In Kaohsiung was letterlijk alles nieuw. Om even goed bij te komen van deze sensory overload ging ik maar relaxen in mijn hostel met... 36 bedden.

Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik weinig over Taiwan en al helemaal weinig over Kaohsiung wist dus googelde ik de volgende ochtend even wat er te doen was... een eiland! Oké, dan regel ik dat ik daar kom. De metro gepakt voor wel 20 Taiwanese Dollar (58 cent) en een veerpond voor 30. Het Qillin Eiland was eigenlijk gewoon een stadsdeel maar had erg mooie wandelpaadjes en gebouwen. Bovenop de heuvel met de vuurtoren achter me had ik een geweldig uitzicht op alle kleurrijke huisjes en zwarte stranden. Heb m'n ogen uitgekeken hoor!

Op de terugweg naar beneden kwam ik langs een oud fort, ging ik door een gezellige tunnel en maakte ik nog een lange strandwandeling voor ik de boot terugpakte.

Heb nog even door de haven gelopen waar ze allerlei kunstgalerijen en beelden hadden staan met de prachtige skyline in de achtergrond.

Weer naar de nachtmarkt en slapen. Had besloten dat ik vandaag naar Tainan ga, maar pas later. Het duurt toch maar een halfuurtje met de trein! Daarom ging ik nog even naar de Dragon & Tiger Pagoda's, een andere tempel daarnaast, de oude stadsmuur en het kunstmuseum van Kaohsiung waar de foto's allemaal nog van volgen! Mag er maar 10 per post...

Al met al ben ik dus ontzettend blij met mijn keuze om naar Taiwan te gaan :)

Nu ga ik even een oud Nederlands fort verkennen.

[ochtendstorm]

Wat was er goed deze week

Ik was ziek en dat is stom, maar daardoor had ik wel de ruimte om een week echt fysiek te rusten en toen ik naar de dokter ging nam die me heel serieus en voelde ik me erkend

Het grootste deel van mijn therapiesessie deze week was eigenlijk heel zacht en dragend

Ik kon terug iets creatief schrijven deze week

Ik ben muziek aan het herontdekken

Ik bakte wafels deze week

Ik probeerde iets nieuws van de AH en ik at daar heeeerlijke puree bij

Ik maakte vooruitgang op een tasje dat ik probeer te haken

Ik heb Ollie (hond) nog eens goed zien rennen aan zee en de zon scheen en ik dronk warme chocolademelk

Ik heb kunnen lachen met sommige tv-programma's

Het is nu wel even fijn dat ik nog thuis woon, want in kleine gebaren wordt er dan ook wel voor me gezorgd (zeker als ik ziek ben)

Ik ben echt heel blij met alle zachtjes en veiligjes die ik heb in mijn slaapkamer

... (echt nog wel wat dingen die helemaal niet relevant/interessant zijn)(kusjesdoei)

[gewoonkarin]

Vanochtend ging ik, na het netjes maken van het tuintje van ons thuis, naar beste vriendin om een maffe cactus op te halen. Nooit praat tekort dus we waren zo twee uur verder. Onze levens lopen redelijk synchroon, niet verrassend dat haar achilleshiel nu ook de longen zijn.

Even slikken en weer doorgaan. Zo doen we dat, met alle gevolgen van dien. Als je vraagt hoe het gaat is het antwoord standaard goed. Hoe het echt gaat, dat regelen we zelf wel. Gevolg, af en toe benauwd het ons. Lopen we vast en wijten dat aan van alles. Bij voorkeur alles wat buiten onze emoties ligt. Haar vader is ziek geweest en dat blijft een zorg op de achtergrond. Levert stress op. Niet nadrukkelijk aanwezig maar wel sluimerend. Er hoeft dan niet veel te gebeuren en het benauwde komt. Er kan maar zoveel stress bij. Als ik het ter sprake breng komt dat besef. Bij mij werkt dat ook zo.

Ik ben, na het verlies van mensen dichtbij of iets verder weg, gewoon doorgegaan. Meestal in standje overleven en regelen, soms gewoon omdat het zo gaat. Ik merk nu dat standje overleven nog steeds snel aangaat. Zo ook nu. Ik voel de spanning in mijn lijf en kan er eigenlijk niets mee. Het is niet nodig. Mijn lijf denkt van wel.

Toen ons ma ziek werd, werd ik elke ochtend wakker met eerst het gevoel van een nieuwe dag, een fijne dag en daarna een stomp in mijn maag. Wake up and smell the shit. Dat bleef. Ik leerde het om te denken maar het bleef elke ochtend terug komen. Ook na haar levensverlies. Langzaam ging het beter. Tot Paul. De stomp kwam twee keer zo hard terug. Ik heb mijn hart lang vastgehouden. Bij ons pa kwam de stomp maar kort. Ik was en ben zo blij dat hij bij ons ma is. Dat is voor mij zo’n troost. De mensen heel dichtbij. De stompen vaak harder dan ik hebben kon.

Ik kende dat gevoel. Toen Angelique haar leven verloor had ik dat gevoel ook. Ik heb het weg gedronken en gefeest. Mijn relatie beëindigd en gestart met te worden wie ik wil zijn. Marjon overleed na een val. Hun dochter even oud als ons jongste liefje. Ze was al geen vriendin meer van dichtbij. Het raakte wel een nieuw gevoel. Angst om onze liefjes en mijn lief achter te moeten laten. Nu Jolanda. Het verdriet van haar man herkennen omdat ik het ook zie bij grote zus. Daar kon ik iets regelen. Iets doen. Dat maakt me weerbaar. Ik doe niet aan kwetsbaar opstellen.

Mijn tranen zijn van mij.

De vriendin van oudste liefje gaat haar vader verliezen. Ik ben bang dat dat wel eens heel snel kan gaan. Ik zie de behulpzaamheid van oudste liefje maar ook het eigenbelang, het er zelf ook nog willen zijn. Ze doet haar best om goed voor zichzelf te zorgen en dat waardeer ik. Respecteer ik. Ze moet niet gaan slikken en weer doorgaan. Haar vriendin heeft de stomp. Niet zij. Ik hoop dat ze leert om niet, net als ik, de stomp welkom te heten. Niet het leed van een ander proberen te dragen of andermans problemen op proberen te lossen. Dat gaat namelijk niet.

Iemand zei ooit tegen me dat ik geen empathie ken. Die persoon kende me duidelijk niet. Ik heb mezelf aangeleerd zakelijk te zijn. Vertel ook niet zo graag over mijn leven. Ik wil niet zielig gevonden worden en zeker niet kwetsbaar zijn. Zielig ben ik zeker niet. Ik heb een mooi leven met lieve mensen dichtbij. Ik ben alleen nog steeds aan het leren om rouw te verweven met alledag. Dat gaat vaak heel goed en soms wat minder, als het te druk is in mijn hoofd bijvoorbeeld. Zoals nu.

Ook dat komt goed. Het komt altijd goed.

[metdezewoorden]

Mijn hoofd voelt zwaar en leeg terwijl er tranen ongecontroleerd over mijn wangen rollen. Het vloerkleed wat ik net van marktplaats heb gekocht ruikt nog naar de vorige eigenaren, wat me zowel troost als onwennig voelt. Het ruikt niet meer naar jou in dit huis, terwijl je er gisteren nog was.

Ik veeg met mijn handpalm langs mijn gezicht en hoewel de kamer nog troebel ziet, glijdt mijn blik langs de kale muren en de paar meubels die je achter hebt gelaten. De meubels die van mij waren. Een vierdehands set stoelen, een doorgezaagde en weer aan elkaar gemaakte tafel, een tv, kallax kastjes die al sinds mensenheugenis in mijn interieur horen, een nieuw vloerkleed. De rommel in de hoek negeer ik. De stapel spullen die je nog op komt halen ook. Ik adem in en uit en sta op. Wat nu? Wat moet ik met een huis waar jij nooit meer thuis komt? Wat moet ik met een leven wat zo verwoven was met de jouwe dat ik niet meer weet wat de essentie van mijn eigen is?

Je wilde weg, je moest weg en hoewel ik boos bent dat je het doet, komt die boosheid vooral uit onmacht dat ik niet meer kon vechten voor mijn eigen welzijn, laat staan het jouwe. Ik ben boos dat ik neergeslagen werd door de amplificatie van mijn onzekerheden en het gestaag verergeren van mijn emotionele uitbarstingen.

Achteraf geloof ik zeker dat ik op de rand, aldanniet over het randje, van depressie en overspannenheid zat. Ik heb geen idee hoe dat voelde voor jou, want ik zag jou niet meer. Ik zag alleen zwart. Alleen paniek. Alleen angst en alleen gebrek aan zelfwaarde. Geen wonder dat je weg moest. Ik ken je goed genoeg om te weten dat dat voor jou op zijn zachtst gezegd niet makkelijk was om te zien. Laat staan om aan te blijven trekken. Laat staan om doorheen te breken.

Ik denk nog steeds dat het had kunnen lukken om er samen uit te komen, maar niet op de manier waarop wij dat probeerden. Of eigenlijk, hoe we allebei langzaam stopten het te proberen. Ik kan er essays over schrijven, over alles wat fout ging en wat beter had gekund. Misschien doe ik dat ook wel. Misschien helpt het om rust te vinden in de tijd die komen gaat.

Voor nu wil ik de kleine beetjes die ik van je over heb, de mooiste momenten van ons, weer oprakelen en koesteren. Ik blijf hopen dat jij je weg weer vindt en net zo mooi en blij wordt als ik je kende toen het goed was. Ik veeg je niet weg uit dit huis, je blijft er in de kleine dingen en die omarm ik.

De bel gaat. Mijn nieuwe meubels zijn er. Ze brengen nieuwe geuren die nog minder aan jou zullen herinneren. Maar onze schilderijen blijven hangen, ik bewaar alle cadeau's die je me gaf, en ik gebruik nog steeds jouw messen in de keuken.

[mijnche]

L'HISTOIRE DE SOULEYMANE

27 januari 2025 Filmhallen Alleen 4/5 sterren

Vanaf m'n nieuwe huis is het 20 minuten lopen naar de Filmhallen dus dat maakt de film als avondbesteding nóg aantrekkelijker als het nu gepaard kan gaan met een wandeling. Deze film wilde ik heel graag zien, over Souleymane Sangare, een asielzoeker in Parijs. Souleymane Sangare wordt gespeeld door Abou Sangare en heeft voor deze performance meerdere awards ontvangen. In deze film hadden trouwens best wat personages hun eigen voor of achternaam, vond ik geinig. Ik merkte wel echt hoe weinig ik hierover weet, of wellicht over heb nagedacht. Je zag hoe stressvol het proces van een asielaanvraag is, en dat mensen een heftig verhaal instuderen, omdat ze denken dat hun eigen verhaal niet genoeg zal zijn om te mogen blijven. Ondertussen mogen ze niet werken, pas als hun aanvraag wordt goedgekeurd mogen ze er wonen en werken. Maar om jezelf een beetje te kunnen onderhouden, en belangrijker, je familie thuis (in zijn geval Guinee) te onderhouden, wil je meteen beginnen. Zo was dat concept van een UberEats- of een andere bezorgservice- account huren van mensen die wel ingeschreven staan, totaal nieuw voor mij. Zo huurt hij een account van Emmanuel en betaalt hij ook ene Barry die je helpt met een verhaal bedenken voor je gesprek bij de OFPRA (bureau voor de bescherming van vluchtelingen en staatlozen) totaal uitgemolken wordt, en daar heel weinig voor terugkrijgt. Dat was heel erg frustrerend om te zien. Ook had ik trouwens geen idee dat zij iedere ochtend zo vroeg moesten bellen voor weer een slaapplek bij het daklozencentrum. Zo lagen veel mensen te slapen in de slaapzaal en gingen er allemaal wekkers voor mensen die alweer hun plekje voor de volgende nacht moesten fixen. Toen dacht ik; ah, ja, wist niet hoe ik dacht dat ze het anders zouden fixen, en dom dat ik dat niet wist. Deze film was echt leerzaam voor mij, ben ik blij mee. Vond hem zielig en ik vond het ook heel erg zielig dat hij zijn 'vrouw' vertelde om door te gaan in Guinee, omdat er geen manier zou zijn om samen te kunnen zijn. Het is te gevaarlijk voor haar om naar Parijs te gaan, en hij zal moeten werken in Parijs om zijn moeder een beter leven te kunnen geven in Guinee. Waar dit een heel klein deel was in de film vond ik de gedachte alleen al hartverbrekend. Ook vond ik hem zo'n sympathieke vent. Knap ook, trouwens. Maar je zag aan alles dat het gewoon een liefie was, ook toen hij die pizza ging bezorgen bij een oude man, dacht ik van he jij moet in de ouderenzorg. En toen dacht ik ook dat hij bij hem ging overnachten toen hij de bus had gemist naar zijn slaapplek. Mooie film!!!!