#liam🛹 | Explore Tumblr posts and blogs

z4inkilam · 5 years ago

Text

Rozdział 23

tommo

245 polubień

tommo cigarettes and chocolate milk, these are just a couple of my cravings, everything it seems i like's a little bit stronger, a little bit thicker, a little bit harmful for me 🚬 #throwback

zobacz wszystkie komentarze: 15

leighanne zabierz mnie z powrotem do tych wakacji 🌼

isabella 🌞

manurios niech znów będzie tak słonecznie 💛

ritaora uwielbiam to zdjęcie 😍

•••

horan

200 polubień

horan are you with us? @niazkilam

zobacz wszystkie komentarze: 21

leighanne tradycji stało się zadość 🛹

manurios może kiedyś w końcu nauczycie mnie jeździć? 😏

tommo mam nadzieje, że dobrze się bawiliście 🤪

•••

Malik opadł na miękki materac swojego łóżka, gdy tylko wrócił do domu, po czym westchnął żałośnie, chwytając poduszkę, którą przykrył swoją twarzy. Mógłby zaczołgać się do najbliższego klubu, upić się skandalicznie i pozwolić sobie na rozpad na kilka dni, a potem znów się pozbierać, ponieważ to wszystko, to było za dużo. Nie chodziło tylko o to, co zobaczył w parku; pojawił się tam wystarczająco wcześnie, aby zobaczyć, iż to Niall był jedynym, który chciał i zainicjował ten pocałunek, a to sprawiło, iż był na niego wściekły, a zazdrość rozlała się w jego żyłach, niemal je rozrywając, ale nie mógł nic zrobić. Bardzo żałował tego, jak szorstki był względem osoby, która wcale nie zawiniła, ale nie mógł zachować się w inny sposób, ponieważ nie chciał, aby ich sekret został rozlany. Nie mógł też wściekać się na swojego przyjaciela, nawet jeśli w tamtym momencie chciał wydrapać mu oczy, bo Niall przecież tak naprawdę nie wiedział, że nie powinien był tego robić.

Ale nie chodziło jedynie o to. Chodziło o wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy, osiadając na jego delikatnych ramionach, aż w końcu stało się zbyt ciężkie, aby mógł sobie z tym poradzić.

Chodziło o to, że Annie Styles miała zostać ich nową nauczycielką i naprawdę nie wiedział, czego powinni byli się spodziewać. Czy coś takiego w jakiś sposób mogło odbić się na Lou? Czy wszystko jeszcze bardziej miało się skomplikować? Czy to niosło ze sobą coś złego? Czy potrafiłby go jakoś wesprzeć?

Chodziło o to, że Lottie wciąż wydawała się kryć urazę, nawet jeśli starała się udawać, że wszystko było w porządku i nie wiedział, w którym momencie mogła wybuchnąć. Chodziło o to, że Louis był na językach całej szkoły i połowy okolicy i Malik był zmęczony, starając się ukryć przed nim wszystkie te przykre plotki. Chodziło o studia, na które nie mógł pójść i o to, że Matthew był nieobliczalny, więc nie wiedzieli, co mógłby zrobić. Pośród tego wszystkiego był również Robert, którego tak naprawdę nie mógł się pozbyć, nawet jeśli bardzo chciał wymazać go ze swojego życia, ale co najgorsze – był również Yaser i wszystkie brudne sekrety, które przed nim rozlał, a także sposób, w jaki przerzucił je na niego.

Przede wszystkim była także świadomość, które uderzyła w niego w momencie, w którym zobaczył to, co Niall zrobił w parku; świadomość straty. Uświadomił sobie to, jak łatwo Liam mógł zostać mu po prostu zabrany, jak łatwo mógłby stracić to, co dało mu o wiele więcej szczęścia w ciągu ostatnich miesięcy niż cokolwiek innego w ciągu całego jego życia. Gdyby Liam zniknął z jego życia, Malik obawiał się tego, iż bardzo szybko zapomniałby o tym, jak to jest czuć się żywym i wystarczającym i bał się tego tak bardzo, jak tego, iż zawsze mógłby to pamiętać i żyć ze świadomością, że nigdy nie doświadczy już czegoś takiego.

Przycisnął grzbiety pięści do swoich przymkniętych powiek, wściekle odmawiając płaczu, gdy frustracja wypełniła jego ciało. Nie wiedział, co powinien był zrobić, aby poczuć się lepiej.

Nagle usłyszał delikatnie kliknięcie klamki, a kilka sekund później pokój wypełniło ostre skrzypnięcie drzwi, które świadczyło o tym, iż ktoś postanowił wejść do środka. Nie był z tego powodu szczególnie zadowolony.

— Cześć — Odezwała się Waliyha, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę, ale on po prostu spróbował ją zignorować, narzekając pod nosem, gdy zbliżyła się do łóżka i wbiła swoje palce w jego żebra.

— Potrzebujesz czegoś? — Wymamrotał, biorąc głęboki oddech, gdy pod warstwą miękkich poduszek zaczęło brakować mu powietrza, a delikatne rumieńce rozkwitły na jego skórze.

— Właściwie, to zastanawiałam się nad tym, czy masz może blok techniczny?

— Poszukaj w tej szafce obok biurka — Mruknął, zaciskając swoje szczupłe palce na miękkiej kołdrze, którą zaciągnął na swoje ciało, chcąc ukryć się przed całym światem, co prawdopodobnie wcale nie było takim najlepszym pomysłem.

— Okej — Szepnęła, a chwilę później usłyszał szmer, gdy zaczęła krzątać się po pokoju.

Jego telefon komórkowy leżał na szafce nocnej, znajdującej się tuż obok łóżka; za każdym razem, gdy dostawał nową wiadomość, brzęczał i odrobinę się poruszał, ale Malik ignorował to od chwili, gdy tylko przekroczył próg swojego pokoju. Nie miał ochoty na rozmowę z kimkolwiek.

— Chcesz, abym podała ci telefon, Zee? — Odezwała się grzecznie, gdy przykucnęła przy szafce, grzebiąc w ostatniej szufladzie w poszukiwaniu swojego upragnionego bloku technicznego, który był jej pilnie potrzebny do odrobienia pracy domowej; prawda była taka, iż była osobą, która często o czymś zapominała, robiąc wszystko na ostatnią chwilę, więc miała w zwyczaju pożyczać od swojego rodzeństwa wiele różnych rzeczy.

— Nie.

— Okej.

Malik wtulił twarz w poduszkę, ignorując cichy szum kiepskiego programu telewizyjnego, który leciał cicho w tle, dobiegając go przez otwarte drzwi. Jego telefon znów zabrzęczał, ale zignorował to kolejny raz, nie sądząc, aby było to ważne. Prawdopodobnie Manu się do niego dobijał, chcąc zaproponować mu spotkanie; pewnie chciał się po prostu zabawić, zostać gdzieś na całą noc, nie przejmując się tym, iż następnego dnia powinni byli wstać do szkoły. A może po prostu było to kilka osób z jego klasy, którzy chcięli się upewnić, że nie zapomnieli o niczym, co nauczyciele zadali im na następny dzień.

— Możesz chcesz, abym chociaż sprawdziła, kto chce się z tobą skontaktować?

— Nie — Mruknął głosem stłumionym przez pościel — Nie obchodzi mnie to.

— Czy coś się stało?

Malik odrzucił miękką kołdrę, wygrzebując się zza kilku puszystych poduszek, po czym zwrócił się w jej stronę.

— Nie — Odetchnął ciężko — Chcę po prostu odciąć się od wszystkiego na krótką chwilę. Jestem naprawdę zmęczony.

Waliyha skinęła głową w taki sposób, jakby naprawdę rozumiała, co było w pewien sposób pocieszające. Jego telefon znowu zabrzęczał, poruszając się po powierzchni szafki, ale znów to zignorował, choć wiedział, że nie mógł robić tego w nieskończoność.

— Może powinieneś spędzić trochę czasu w swojej pracowni? — Zasugerowała — Rysowanie zawsze było tym, co dawało ci odrobinę spokoju. A może po prostu powinieneś spędzić sobotę i niedzielę w Braies Lake, żeby oczyścić umysł? Myślę, że to byłoby możliwe do zrobienia bez wiedzy rodziców.

Malik zmarszczył swoje brwi, przypominając sobie o drewnianym domku, który był położony w górach, skryty pomiędzy gęstymi i wysokimi sosnami przy turkusowym jeziorze. Yaser kupił go lata temu, czasem zabierając ich tam, aby mogli popływać łódką i posłuchać przeróżnych historii przy ognisku, które emanowało przyjemnym ciepłem ognia. Nie byli tam od pięciu lat i wydawało się, iż każdy już o tym zapomniał, a domek zginął pośród masy kurzu i zarośli, choć klucze wciąż zalegały na szafce w korytarzu, przypominając o sobie. Mógłby je po prostu zabrać i Yaser nawet by nie zauważył. Nie sądził jednak, że dobrym pomysłem było spędzenie w samotności dwóch dni, osiemdziesiąt kilometrów od domu w miejscu, w którym był zupełnie odcięty od świata; bez internetu i telewizji.

Odwrócił swój wzrok w stronę drzwi, słysząc ciche i ostrożne pukanie o drewno, a kąciki jego ust poderwały się ku górze, tworząc leniwy uśmiech, gdy dostrzegł stojącą w progu sylwetkę.

— Hej.

— Hej — Odparł Louis, zaciskając swoje szczupłe palce na kolorowych kubkach, które trzymał w dłoniach; Trisha jak zwykle powitała go serdecznie, zapraszając do kuchni i zrobiła dla nich herbatę, zanim udał się do pokoju swojego przyjaciela — Hej, Waliyha.

— Cześć — Odpowiedziała, chwytając blok techniczny, który w końcu udało się jej znaleźć, po czym uniosła się ze swojego miejsca, wzdychając z ulgą — Nie będę wam przeszkadzała — Dodała, kierując się w stronę drzwi, wymijając go i oddalając się, aż w końcu zniknęła w korytarzu.

— Zgadnij, kto kupił dla ciebie paczkę ciastek, które kochasz.

— Louis Tomlinson.

— Skąd wiedziałeś?

Malik wzruszył swoimi ramionami.

— Strzelałem — Odparł — Tak właściwie, to co ty tutaj robisz, Lou?

— Przechodziłem tuż obok i stwierdziłem, że...

— Mieszkasz po drugiej stronie dzielnicy.

— Postanowiłem obrać dłuższą ścieżkę.

Malik przewrócił oczami, opierając swoje plecy na miękkich poduszkach, gdy Louis przerzucił ciężar swojego ciała z jednej nogi na drugą, wyglądając w taki sposób, jakby był odrobinę niespokojny i niezdecydowany.

— Chcesz się położyć?

— Miałem nadzieje, że o to zapytasz — Odetchnął Louis, a kąciki jego ust delikatnie drgnęły ku górze.

— Okej, więc chodź tutaj, idioto — Mruknął, odrobinę się przesuwając, aby zrobić dla niego miejsce.

Louis ruszył w jego stronę i odstawił kubki z parującą herbatą na stolik nocny, wyciągając paczkę ciastek z kieszeni swoich spodni, którą natychmiast rzucił na środek łóżka. Malik niechętnie się poruszył, sięgając po paczkę, ale zatrzymał się w połowie jej rozrywania, gdy Louis wciąż po prostu stał w miejscu.

Louis owinął ramiona wokół własnej talii, mocno zaciskając dłonie na łokciach, z delikatnie uniesioną głową; wyglądał w taki sposób, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie do końca wiedział, w jaki sposób powinien był zacząć.

Malik westchnął ciężko, przechylając swoją głowę nieco w prawą stronę.

— Po prostu to z siebie wykrztuś — Odezwał się, a jego głos był cichy, miękki i zachęcający.

Sięgnął po kubek i ustawił dwie kostki cukru na łyżeczce opartej na jego krawędzi, w oczekiwaniu przyglądając się temu, jak kształty zaczęły roztapiać się i mieszać ze sobą, aż ostatnie resztki słodkości zniknęły w ciemnym napoju.

— Ja i Matthew wpadliśmy na siebie.

Malik natychmiast poderwał swoją głowę ku górze, posyłając w jego stronę pytające spojrzenie i marszcząc brwi ze zmartwieniem.

— Gdzie?

— Był w gabinecie pani Horan — Odparł, zauważając chwilowe zmieszanie, które rozlało się na rysach twarzy przyjaciela — Chciałem po prostu odzyskać swoją książkę, a pani Horan była na tyle miła, aby ją dla mnie przynieść, więc po prostu zostałem w korytarzu, ale potem stwierdziłem, że mógłbym ogrzać się w salonie i wpadłem na niego — Dodał, pocierając swój kark i delikatnie szczypiąc skórę, gdy Malik odłożył kubek z powrotem, robiąc dla niego więcej miejsca w łóżku.

Louis opadł na świeżą pościel, a kiedy tylko Zayn pozwolił mu zbliżyć się do siebie, wtulił swoją twarz w krzywiznę jego biodra, układając jedną ze swoich dłoń na jego brzuchu. Malik wplótł swoje szczupłe palce w jego włosy, bawiąc się ich kosmykami, gdy Louis zaczął o wszystkim mu opowiadać, pozwalając toczyć się słowom po języku.

— Może powinniśmy komuś powiedzieć? — Odezwał się Malik, kiedy w końcu Louis skończył opisywać każdy szczegół tego nieszczęsnego wieczoru.

— Jest wiele powodów, dla których nie chciałbym nikomu mówić.

— Jest wiele powodów, dla których powinieneś to zrobić — Odparł, odrobinę naciskając, ponieważ Matthew przekroczył już wszelkie granice i może w końcu powinni byli zakończyć tę sprawę w jakiś sposób; z pewnością mogliby powiedzieć komuś, kto pomógłby im rozwiązać to na zawsze.

— Zniszczyłem związek swojej siostry, więc jak myślisz, w jaki sposób tym razem zareagowaliby wszyscy, gdyby dowiedzieli się, że nie jest to jedyny związek, jaki zniszczyłem?

— Louis...

— Nie chcę nawet myśleć, w jaki sposób zaczęto by mnie traktować, ponieważ wiem, w jaki sposób ty traktowałeś mnie na początku.

Malik wziął głęboki, drżący oddech, delikatnie mrugając, gdy poczucie winy rozlało się głęboko w jego sercu i nagle stał się smutny. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, w jaki sposób traktował swojego najlepszego przyjaciela, gdy ten sypiał z żonatymi mężczyznami i naprawdę nie był z tego zadowolony, ale Louis po prostu nie powinien był tego robić.

— Nie wiem nawet, komu w ogóle moglibyśmy o tym powiedzieć, Zee.

Zayn otrząsnął się z myśli, unosząc swój podbródek i spoglądając w jego stronę, gdy usłyszał te słowa.

— Właściwie, to myślę, że jest kilka osób, którym moglibyśmy powiedzieć.

— Jeśli masz na myśli Harry'ego, to jest on ostatnią osobą, której chciałbym powiedzieć. Lottie też odpada, ponieważ nasza relacja jest ostatnio bardzo wątła i nie wiem nawet, w jaki sposób mogłaby zareagować.

— Pomyślałem, że może pani Horan nam pomoże, jeśli jej o tym wszystkim opowiemy? — Zasugerował Malik.

Louis przygryzł dolną wargę, zaciskając swoje szczupłe palce na puszystym kocu, który podciągnął pod swoją brodę. Prawdą było to, iż nie potrzebował zbyt wiele czasu na to, aby rozważyć pomysł swojego przyjaciela, ponieważ Maura Horan nie wydawała się być najlepszym wyborem, biorąc pod uwagę fakt, że Matthew najwyraźniej utrzymywał z nią dobre relacje, więc mogłaby nie uwierzyć.

Malik wtulił swój policzek w miękką poduszkę, przeczesując palcami karmelowe kosmyki włosów swojego przyjaciela. Louis przymknął powieki, najwyraźniej nie chcąc dłużej ciągnąc tego tematu, więc Zayn stwierdził, iż mógłby rozproszyć jego ponury nastrój, rozpoczynając rozmowę o czymś, co było dla niego o wiele przyjemniejsze.

— Jak twoja randka?

— To nie była randka — Odparł, masując kark jedną ze swoich dłoni, gdy drobne rumieńce rozkwitły na jego policzkach — Pomogłem mu tylko z wyborem.

— Powiedz coś jeszcze — Poprosił i sięgnął do przodu, aby wbić palce w środek jego brzucha, śmiejąc się z jego oczywistego zawstydzenia, które wcale nie było do niego podobne; wręcz przeciwnie, Louis zawsze był bardzo pewny siebie i rzadko coś mogło wpędzić go w taki stan zakłopotania.

— Szczerze mówiąc, to nie sądzę, że szczegóły byłby dla ciebie ciekawe, ale kiedy zapytałem go o to, czy sądzi, że jakoś nam się razem uda, to odpowiedział, że tak — Wymamrotał, rozkładając się na łóżku i układając jedną ze swoich dłoni na własnej klatce piersiowej, po czym odetchnął głęboko, jakby wciąż nie potrafił w to uwierzyć — Harry Styles powiedział, że myśli, że nam się uda — Powtórzył, a Malik zachichotał, zastanawiając się, ile wersji tego samego zdania Louis mógłby wymyślić.

— Pamiętaj, że zawsze masz mnie po swojej stronie, Lou.

— Wiem — Odpowiedział, po czym sięgnął po jego dłoń, łącząc ze sobą ich palce; jego skóra była ciepła i wilgotna — I naprawdę ci za to dziękuję. Chciałbym, abyś też kiedyś mógł poczuć się w taki sposób, w jaki ja się czuję, gdy Harry mnie dotyka. Chciałbym, abyś też kiedyś poczuł to trzepotanie w klatce piersiowej i ciepło, które wypełnia całe ciało.

Malik spojrzał w jego stronę, uśmiechając się delikatnie, ale pomimo tego, iż kąciki jego ust uniosły się ku górze, to blask nie dotarł do jego oczu i tak naprawdę jednie smutek i zmęczenie osiadło na rysach jego twarzy. Gdyby tylko wiedział.

— Najpierw doprowadźmy twoją miłość do szczęśliwego końca.

— Mam nadzieję, że to będzie łatwiejsze niż do tej pory — Mruknął.

•••

Miał wrażenie, iż spędził kilka godzin wpatrując się w sufit i mrugając tylko wtedy, kiedy łzawiły mu oczy, gdy w końcu ostrożnie odrzucił na bok kołdrę i wyszedł z łóżka. Chwycił telefon, przez chwilę spoglądając w stronę swojego przyjaciela, aby upewnić się, iż ten się nie obudził. Ruszył w stronę balkonu, uchylając drzwi i wychodząc na zewnątrz i nawet przez chwilę nie pomyślał o tym, iż powinien był wziąć cieplejszą bluzę. Oparł się o stalową balustradę i wziął głęboki oddech, pozwalając na to, aby mroźny wiatr wypełnił jego płuca. Chłód polizał jego skórę, wkradając się pod cienką koszulkę, gdy zaczął przysłuchiwać się złowieszczej i kruchej ciszy. Spuścił wzrok, odblokowując swój telefon, a wtedy zobaczył wszystkie nieodebrane połączenia i kilka wiadomości, które zostawił Liam i sporo znajomych z klasy, którzy prawdopodobnie mięli pytania dotyczące zbliżających się lekcji.

Przez chwilę zastanawiał się nad tym, czy Liam odebrałby połączenie o tak późnej porze, i czy po tych wszystkich nieudanych próbach w ogóle chciałby z nim jeszcze porozmawiać, ale i tak zdecydował się zadzwonić. Pięć długich sygnałów wydawało się być wiecznością, aż w końcu usłyszał spokojny oddech po drugiej stronie w słuchawce.

— Liam — Odetchnął, mając nadzieję, iż Payne mógłby usłyszeć wszystko to, co chciałby mu powiedzieć w tym jednym słowie; poczucie winy i zmartwienia, a także sposób, w jaki to wszystko po prostu bolało, ponieważ był zbyt wrażliwy.

Może było to głupie, ale miał wrażenie, że gdyby tylko się zdecydował o wszystkim mu odpowiedzieć, to Liam wziąłby to na siebie tylko po to, aby móc pozbawić go tego obciążenia, ponieważ w ciągu ostatnich miesięcy stali się sobie bliżsi niż był z kimkolwiek innym.

— Kochanie — Odparł Liam, głosem szorstkim i zachrypniętym od snu, ale to wydawało się być wystarczające; więcej niż wystarczające, zupełnie tak, jak wszystko, co kiedykolwiek było pomiędzy nimi.

— Dzwoniłeś.

— Dzwoniłem — Wyszeptał — Napisałem też kilka wiadomości — Dodał, informując go o tym w taki sposób, jakby Malik nie zauważył ani jednej, a jego głos był już bardziej miękki i nieco przytłumiony, ale też odrobinę smutny — Chciałem to wszystko wytłumaczyć.

Malik wziął głęboki oddech, przecierając dłonią swoją twarzy, gdy gryzący chłód zmroził jego palce do niezgrabnego odrętwienia.

— Nie musisz.

— Posłuchaj, chcę, żebyś wiedział, że...

— Liam...

— Po prostu posłuchaj — Wtrącił — Chcę, abyś wiedział, że jestem o wiele lepszy z tobą niż bez ciebie pod każdym możliwym względem i nigdy nie zrobiłbym czegoś, co mogłoby odciąć cię od mojego życia. Nigdy nie skrzywdziłbym cię w żaden sposób. Musisz mi po prostu zaufać.

Malik wziął głęboki oddech, a telefon nie wydawał się być już tak ciężki w jego dłoni i jego ramiona nie były już tak zgarbione, gdy usłyszał te słowa.

— Ufam ci — Odetchnął — Byłem po prostu wściekły i zazdrosny. Myślę, że nie mogę znieść tego, że Niall jest tobą kompletnie zauroczony.

— Mogę z nim porozmawiać — Odparł — Mogę wyjaśnić, że pomiędzy nim a mną nigdy niczego nie będzie i powinien porzucić tę fałszywą nadzieję. Przysięgam, że nie zrobiłem niczego, co mógłby wziąć za zachętę do tego pocałunku, choć to tak naprawdę nie był nawet pocałunek.

Malik wziął głęboki oddech.

— Więc mógłbyś z nim porozmawiać?

— Oczywiście.

— Czy mógłbyś zrobić dla mnie coś jeszcze? — Zastanowił się, przechylając swoją głowę w bok, gdy przeciągnął palcem wskazującym po swojej dolnej wardze, ciągnąc ją delikatnie w dół i odsłaniając swoje dziąsła.

— Cokolwiek chcesz.

— Chcę, abyś spakował kilka swoich rzeczy i odebrał mnie w piątek o osiemnastej spod kawiarni na Savile Row.

— Chcesz mnie porwać, czy chcesz, abym to ja porwał ciebie? — Odpowiedział Liam, najwyraźniej pragnąc go odrobinę rozluźnić, gdy wyczuł, nawet przez telefon, iż Malik był wyraźnie spięty i nie do końca pewny swojej prośby.

— Co wolisz?

— Pierwszą opcję.

— Okej, więc chcę porwać cię na cały weekend, Liam.

•••

niall: musimy poważnie porozmawiać, bo ostatnio trochę myślałem.

zayn: to coś nowego.

leigh-anne: to nie było miłe, ale zgadzam się z tym 🤪

niall: jestem skłonnym wam wybaczyć... jeśli kupicie mi coś do jedzenia 😏

louis: przejdźmy już do momentu, w którym napiszesz, o czym ostatnio myślałeś 🙏

niall: zastanawiałem się, czy można zakochać się od pierwszego wejrzenia?

leighanne: nie.

leighanne: czy rozwiązałam już twój problem?

niall: niekoniecznie 😕

niall: no dobrze, ale to nie zmienia faktu, że się zakochałem. liam jest najprzystojniejszym facetem, jakiego kiedykolwiek wiedziałem.

leighanne: i nie jest facetem dla ciebie.

leighanne: właściwie, to nie sądzę, aby spojrzał na kogokolwiek z nas 😔

louis: wypraszam sobie.

louis: mam świetny tyłek. myślę, że akurat na mnie, to spojrzałby każdy.

zayn: ty się nie liczysz. nie powinni być ci w głowie teraz inni faceci.

niall: wróćmy do mnie.

leighanne: ile właściwie czasu spędziłeś z nim sam na sam?

niall: niezbyt wiele.

leighanne: nie mogłeś się w nim zakochać, spędzając z nim niezbyt wiele czasu, niall.

niall: mogłem.

louis: jesteś bardzo negatywnie nastawiona, jak na kogoś, kto jest w związku, leigh.

leighanne: od dziś jestem singielką.

niall: zerwaliście?

leighanne: dokładnie tak. zgredek nie ma już mistrza, zgredek jest wolnym skrzatem.

louis: 🙄

niall: to i tak był taki związek, jakby wcale go nie było, więc nie możesz mi doradzać.

zayn: ja ci doradzę.

zayn: on nie jest dla ciebie.

niall: naprawdę nie mam wsparcia żadnego z was?

louis: masz moje.

louis: jeśli tak bardzo ci na tym zależy, to pomogę ci wymyślić jakiś dobry plan, aby go poderwać.

niall: jesteś najlepszym przyjacielem ❤️

louis: tylko daj mi trochę czasu.

leighanne: nie uda wam się 🤪

•••

Następne dni minęły pomiędzy kartonowymi pudłami, które były wypełnione wszystkimi rzeczami, należącymi do Harry'ego, a nadzieja przyszła w postaci ciepłego uśmiechu z językiem przyciśniętym do tylnej części zębów, popołudniowej herbacie, miękkich i leniwych pocałunków lub szybkich i odrobinę niechlujnych. Te kilka długich popołudni spędzonych wspólnie sprawiło, iż Louis uświadomił sobie to, jak bardzo Harry lubił uczucie ich splecione palców.

Louis zmarszczył swoje brwi, słysząc hałas tuż za swoimi plecami i miał wrażenie, iż było to niemal żenujące, jak szybko podniósł głowę na ten dźwięk i odwrócił się w tamtą stronę. Harry stał w progu, wyglądając na odrobinę zmęczonego i opierał swoją prawą skroń o framugę drzwi. Skrzyżował ramiona na wysokości własnej klatki piersiowej, zakłopotany tym, jak wiele hałasu zrobił na korytarzu tylko dlatego, że był niezdarny; potknął się o kilka pudeł, które Liam pomógł im wnieść dwa dni temu.

— Wszystko w porządku?

— Jasne, ale myślę, że po prostu powinienem był uporządkować wszystkie te pudła, albo chociaż zabrać je spod nóg zanim zacząłem malować ściany, ponieważ najwyraźniej zabiję się o nie prędzej czy później.

Louis skinął głową, delikatnie marszcząc swój nos, gdy odłożył drewnianą łyżkę obok garnka, w którym przygotowywał sos do makaronu.

— Uporządkowanie tych wszystkich pudeł powinno było być prawdopodobnie pierwszą rzeczą, którą mogliśmy zrobić — Przyznał, opierając się o jedną z szafek, gdy wytarł swoje dłonie o własne spodnie; miał na sobie białą koszulkę i parę znoszonych dżinsów, które podwinął do łydek i okazały się być najlepszym wyborem do prac remontowych i porządkowych — Masz tutaj farbę — Odparł, gestykulując swoimi dłońmi w taki sposób, aby wskazać na twarz Harry'ego.

Harry zmarszczył swoje brwi, unosząc jedną z dłoni ku górze, aby wytrzeć swój policzek rękawej flanelowej koszuli.

— Gdzie dokładnie?

Louis przychylił swoją głowę nieco w prawą stronę, dokładnie mu się przyglądając, gdy przygryzł dolną wargę.

— Właściwie, to wszędzie.

— Może powinienem w ogóle zmienić tę koszulę?

— Jeśli chcesz wrócić do malowania po tym, gdy zjemy, to nie sądzę, że ma to sens — Odparł Louis, ruszając w stronę okna, aby je uchylić i odrobinę odświeżyć pomieszczenie; wpadające powietrze było rześkie, zimne i świeże, ale Harry wcześniej rozpalił w kominku, więc nie mogli narzekać na chłód — Myślę, że nasz obiad będzie zaraz gotowy.

— Mój wybawicielu — Odpowiedział, uśmiechając się szeroko, gdy zrobił kilka kroków w jego stronę, ostrożnie chwytając jego prawy nadgarstek; przesunął palcami po miękkiej i ciepłej skórze, gładząc kciukiem jego kostkę.

Louis odwrócił się do niego, przez chwilę spoglądając w jego szmaragdowe oczy, po czym uchylił swoje usta, aby odpowiedzieć, ale Harry niespodziewanie szarpnął go w swoją stronę.

Louis na chwilę wstrzymał swój oddech, kompletnie oszołomiony, gdy stracił równowagę i wpadł na jego twardą klatkę piersiową, podczas gdy Harry po prostu zachichotał w jego włosy, zaciągając się znajomym zapachem; to było mieszanką dymu papierosowego i czekolady, co wydawało się być dziwnym połączeniem, ale najwyraźniej dla niego działało, stapiając się z jego skórą w taki sposób, jakby się z tego składał.

Louis objął go w pasie, przesuwając dłońmi po jego kręgosłupie, gdy oparł swoje czoło na tej twardej klatce piersiowej, spokojnie oddychając, aż w końcu Harry był wszystkim, co czuł i nic nigdy nie wydawało się być tak odpowiednie, jak jego ramiona.

— Muszę sprawdzić nasz obiad — Mruknął Louis, niechętnie się od niego odsuwając, co sprawiło, iż spotkał się z jękiem protestu ze strony Harry'ego.

Louis przesunął się w stronę kuchenki, chwytając pokrywkę, aby spojrzeć w głąb garnka, ale jego determinacja i skupienie wyparowały, gdy Harry przycisnął go do blatu, składając delikatne pocałunki na jego szyi. Louis jedynie zachichotał, próbując w jakiś sposób się od niego uwolnić, co przyniosło dość marne skutki.

— Przestań mnie rozpraszać.

— Nic na to nie poradzę — Odpowiedział, wzruszając swoimi ramionami, gdy przesunął czubkiem swojego nosa po jego szyi.

Louis odłożył pokrywkę i odwrócił się w jego ramionach, uśmiechając się i czując, jak Harry westchnął z zadowolenia.

— Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że niewiele zrobimy, jeśli za każdym razem będziemy kończyć w ten sposób.

Harry westchnął ciężko, przesuwając opuszkami swoich palców po jego czole, aby odgarnąć kilka niesfornych kosmyków włosów, które tam opadły. Louis był kimś naprawdę wyjątkowym i Harry nie potrafił stwierdzić, która część jego ciała była bardziej zdesperowana; ta, która pragnęła jego uczuć, uśmiechu, rumianych policzków i błyszczących oczu, a może ta część, która pragnęła jego ciała, wijącego się z przyjemności na prześcieradłach, jego oddechu na swoich ustach i jego dotyku na swojej nagiej klatce piersiowej z perełkami potu na czole.

— Oczywiście, że zdaję sobie z tego sprawę, ale myślę, że nie potrafię się oprzeć — Mruknął — Mówiłem ci już, o czym pomyślałem, kiedy jeszcze się nie znaliśmy i zobaczyłem cię po raz pierwszy?

— Nie — Odparł, przecząco kręcąc głową na boki, gdy zaczął bawić się jednym z guzików jego koszuli w taki sposób, jakby chciał ją rozpiąć.

— Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, to pomyślałem, że jesteś tym typem osoby, której powinno dać się to, czego chce, ponieważ w innym razie wszystko skończy się na zawsze i nic nie będzie miało sensu, kiedy tylko znikniesz z zasięgu wzroku — Odpowiedział, układając jedną ze swoich dłoni na jego policzku, gdy pochylił się w jego stronę, muskając wargami jego usta — Okazałeś się być tym typem osoby, dla której zwarto wiele zaryzykować, ponieważ rzeczywiście nic nie miało by sensu, gdybyś zniknął z zasięgu wzroku — Wyszeptał.

Louis przysunął się o kilka milimetrów, aby ich usta w końcu mogły się spotkać, a Harry nie czekał zbyt długo na to, aby pogłębić ich pocałunek. W jakiś sposób Louis wylądował na podniszczonym kuchennym blacie, a Harry ustawił się pomiędzy jego nogami, wsuwając swoje dłonie pod jego koszulkę; przesunął palcami po jego żebrach, ciesząc się tym, w jaki sposób Louis zadrżał.

Louis ułożył jedną ze swoich dłoni na jego karku, krzyżując swoje nogi tuż za jego plecami, aby utrzymać go w miejscu, choć tak naprawdę wcale nie musiał martwić się tym, iż Styles poszedłby w tamtym momencie gdziekolwiek.

— Jesteś naprawdę piękny — Harry wyszeptał pomiędzy ich pocałunkiem, zastanawiając się, w jak najłatwiejszy sposób mógłby podsunąć ku górze jego koszulkę i ściągnąć ją przez głowę bez potrzeby zbytniego rozdzielania się.

— Czekaj — Mruknął Louis, układając swoje dłonie na jego ramionach, aby ostrożnie i delikatnie go odepchnąć, co udało mu się zrobić za pierwszym razem.

Harry odsunął się nieznacznie, gdy Louis pociągnął nosem, biorąc głęboki oddech i zmarszczył swoje brwi ze zmartwieniem; coś zabulgotało tuż obok nich, a zapach spalenizny, którego zdecydowanie nie powinno było być w kuchni, wypełnił jego nozdrza.

— Czy czujesz...

— Kurwa — Rzucił Harry, natychmiast rzucając się w stronę kuchenki, aby wyłączyć gaz, gdy resztki sosu, który nie wylał się poza garnek, przypaliło się do jego dna.

— Znowu! — Zwołał żałośnie, zsuwając się z kuchennego blatu z sapnięciem irytacji, gdy chwycił szmatkę, którą chciał spróbować posprzątać bałagan — Co z makaronem?

— Chyba się przypalił — Odparł — Myślę, że woda się wygotowała — Dodał, podnosząc brudną pokrywkę i zaglądając do środka.

Louis przewrócił oczami, gdy Harry spojrzał w jego stronę.

— Powinieneś zobaczyć swoją twarz, gdy...

— Nie możesz już wchodzić do kuchni — Żachnął się, krzyżując ramiona na wysokości własnej klatki piersiowej w taki sposób, jakby rzucał mu wyzwanie.

Harry roześmiał się głośno, słysząc te słowa, po czym chwycił jego podbródek, przyciągając go do kolejnego pocałunku.

•••

Louis wyrzucił kawałek papierowego ręcznika do kosza, rozglądając się dookoła; był zadowolony z tego, iż w końcu udało mu się posprzątać cały ten bałagan, podczas gdy Harry przeglądał w internecie wszystkie najbliższe restauracje, aby mogli zamówić dla siebie coś na wynos. Prawda była taka, iż ostatnio żywili się jedynie potrawami ze styropianowych pojemników, ponieważ nie udało im się dokończyć żadnej z potraw, kiedy zabierali się za gotowanie.

— Co powiesz na włoską kuchnię?

Louis otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale przerwał mu dźwięk pukania do drzwi, który dobiegł ich z korytarza. Styles natychmiast poderwał głowę ku górze, marszcząc swoje brwi, ponieważ nikogo się nie spodziewał.

— Zaprosiłeś kogoś?

Styles potrząsnął głową, zaprzeczając, po czym odłożył swój telefon na stół i uniósł się z miejsca, opuszczając kuchnię. Poprawił kołnierz swojej brudnej koszuli w taki sposób, jakby w ogóle miało to w czymś pomóc, po czym oczyścił swoje gardło, otwierając drzwi, aby odsłonić stojącą w progu osobę.

— Mama?

Annie przechyliła nieco swoją głowę, uśmiechając się delikatnie, co natychmiast rozjaśniło jej twarz, czyniąc ją znacznie młodszą niż naprawdę była.

— Spodziewałam się o wiele lepszej reakcji po tym, jak długo się nie widzieliśmy — Odpowiedziała, poprawiając elegancki szalik, który zwisał luźno z jej szyi, uzupełniając jej nienaganny strój; była piękną kobietą z dobrym gustem i wystarczającą ilością pieniędzy, aby podkreślić swoje zalety.

Miała na sobie markowe ubrania i kozaki z najnowszej kolekcji. Swoje gęste włosy upięła we francuskiego koka, jej biżuteria zawsze była złota i standardowo nosiła bure brązy i jasne kremowe kolory.

Ściągnęła swoje rękawiczki, chowając je do kieszeni płaszcza.

— Przepraszam — Odetchnął, otrząsając się z zaskoczenia, po czym zrobił krok do przodu, zgarniając jej ciało do uścisku — Wydawało mi się, że miałaś przylecieć za trzy dni. Myślałem, że odbiorę cię z lotniska.

— Postanowiłam zrobić ci niespodziankę — Wyszeptała, odwzajemniając jego uścisk i ostrożnie układając jedną ze swoich dłoni na jego plecach, delikatnie je pocierając — Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza.

— Nie — Odpowiedział, odsuwając się odrobinę, aby zrobić jej wystarczająco dużo miejsca, by mogła wejść do ciepłego korytarza — Oczywiście, że nie — Powtórzył, chwytając walizkę, którą zostawiła w progu, aby wnieść ją do środka.

Annie ruszyła wzdłuż korytarza tak pewnie, jakby była w tamtym miejscu już setki razy, czując się tam tak, jakby była u siebie. Sięgnęła dłonią ku górze, zaciskając palce na materiale swojego szalika, który natychmiast zsunęła z szyi, biorąc głęboki oddech.

Nagle chwili zatrzymała się w miejscu, gdy Louis niemal niepewnie wyłonił się zza drzwi, które prowadziły do kuchni. Kobieta odwróciła swój wzrok w stronę syna, spoglądając na niego w taki sposób, jakby chciała dać mu do zrozumienia, iż powinien był ich sobie natychmiast przedstawić.

— To jest Louis — Odezwał się Harry — Właściwie, to jest osobą, z którą się spotykam.

— Naprawdę miło mi jest panią poznać — Mruknął Louis, uśmiechając się delikatnie, podczas gdy Annie zacisnęła swoją szczękę, ignorując dłoń, którą wysunął w jej stronę, aby się przywitać.

Harry odłożył walizkę na mahoniową podłogę, spoglądając w stronę swojej matki; znał ją wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, iż wyraźnie się spięła, gdy dostrzegł sposób, w jaki jej ramiona zesztywniały na tę nowinę.

— Oh, więc nie jesteś chłopcem, którego Harry wynajął do pomocy?

— Nie sądzę, że jestem — Odpowiedział, niezręcznie pocierając dłonią swój kark, gdy nieco pochylił głowę.

— Oh, więc działasz tak szybko, jak zwykle, Harry — Westchnęła Annie, odwracając się w stronę swojego syna, który najwyraźniej zamierzał odpowiedzieć, ale nie pozwoliła dojść mu do słowa — Prawdopodobnie powinnam przyzwyczaić się już do tego, że żaden z twoich związków nie trwa dłużej niż kilka miesięcy — Rzuciła gładko, rozpinając kolejno guziki swojego długiego płaszcza — I najwyraźniej nie rozpaczasz zbyt długo. Czy całkiem niedawno nie miałeś stanąć na ślubnym kobiercu?

Louis przygryzł nerwowo dolną wargę, robiąc krok do tyłu w taki sposób, jakby chciał ukryć rumieniec swojego zakłopotania, który rozkwitnął na jego policzkach, co było niemożliwe, podczas gdy Harry niezręcznie oczyścił gardło.

— Mamo...

— Ile masz lat, Louis?

— Osiemnaście — Odpowiedział, przygryzając swój policzek od wewnętrznej strony, gdy zaczął bawić się nitką, która wystawała z jego koszuli.

— Więc wciąż się uczysz?

— Chodzę do Choate Rosemary — Odpowiedział — Właściwie, to jest pani moją nową nauczycielką.

— Oh — Odetchnęła, zwracając się w stronę Harry'ego, który nie wydawał się być zadowolony z tego, w jaki sposób się zachowywała — Więc umawiasz się z moim uczniem. To coś nowego.

— Muszę już iść — Odezwał się Louis, nie sadząc, iż mógłby dłużej znosić zachowanie matki Harry'ego; chwycił kurtkę, którą natychmiast zarzucił na ramiona, po czym zaczął rozglądać się dookoła, aby sprawdzić, czy było tam jeszcze coś, co do niego zależało.

— Nie musisz — Odparł Harry.

— Jeśli powiedział, że musi, to nie widzę powodu, dla którego miałbyś go zatrzymywać — Wtrąciła Annie.

— Louis?

— W porządku, Harry — Mruknął Louis, sprawdzając kieszeń swojej kurtki, aby upewnić się, że miał ze sobą klucze do domu — Dam sobie radę — Dodał, wymijając Annie oraz Harry'ego, po czym ruszył w stronę drzwi wyjściowych.

— Odwiozę go — Mruknął Harry, ignorując zirytowane i ostre spojrzenie swojej matki, gdy odwrócił się na pięcie, podążając za chłopakiem.

•••

— Nie powinnaś była zachowywać się w ten sposób — Odezwał się twardo — Dlaczego nie możesz zaakceptować tego, że chcę ułożyć sobie z kimś życie?

— Prawdopodobnie dlatego, że ktokolwiek nie będzie dla ciebie wystarczająco dobry. Jest tylko jedna osoba, którą w pełni akceptuję.

Harry przewrócił oczami, opierając swoje dłonie na kuchennym blacie, gdy Annie wygodniej rozsiadła się na krześle.

— Minęły długie lata — Mruknął zrezygnowany — Czy naprawdę chcesz wracać do tego tematu?

— Oczywiście, że chcę.

Styles westchnął ciężko.

— Już dużo razy o tym rozmawialiśmy.

— Najwyraźniej niewystarczająco dużo — Mruknęła, odchylając się nieco do tyłu na swoim krześle, aby dokładniej przyjrzeć się swojemu synowi — Jesteś wspaniałym policjantem, walecznym i silnym, więc wcale nie dziwię się temu, że ten cały Louis jest tobą zafascynowany.

— Ale?

— Ale Liam kochał cię za wszystko, łącznie z twoimi słabościami. Kochał cię wtedy, gdy nie byłeś tym, kimś jesteś teraz. Jest dla ciebie o wiele lepszy. Zawsze cię rozumiał.

Harry pokręcił głową w geście niedowierzania, zaciskając swoje palce na krawędzi blatu tak silnie, iż jego kostki pobielały.

— Nie będziemy o tym rozmawiali.

— Okej, w porządku, Harry — Odpowiedziała, unosząc swoje dłonie ku górze w czymś, co miało przypominać obronny gest — Ale chcę, abyś wiedział, że cokolwiek jest pomiędzy tobą a tym chłopcem, nie akceptuje tego — Dodała z przekąsem.

— Jestem dorosłym mężczyzną, więc to nie tak, że w ogóle potrzebuję twojej akceptacji — Warknął, natychmiast żałując tego chwilowego uniesienia.

Annie prychnęła.

— Jest coś jeszcze, co chciałbyś mi powiedzieć? — Zapytała nieco lekceważąco, utrzymując ton swojego głosu w taki sposób, aby wywołać u niego poczucie winy z tego powodu, iż odważył się jej przeciwstawić.

— Chcę jeszcze powiedzieć, abyś zachowała zdrowy rozsądek i nie wykorzystała tego, iż jest twoim uczniem tylko po to, aby nas od siebie oddalić i uprzykrzyć jego życie.

— Czy naprawdę sądzisz, że wykorzystałabym coś takiego tylko i wyłącznie po to, aby uprzykrzyć jego życie?

Harry odwrócił się w jej stronę i skrzyżował ramiona na wysokości własnej klatki piersiowej, opierając się biodrem o kuchenny blat.

— Pamiętam, co zrobiłaś, kiedy nie podobało ci się to, z kim umawiała się Gemma.

Annie przewróciła oczami, zarzucając jedną nogę na drugą w poszukiwaniu wygodniejszej pozycji.

— Tylko i wyłącznie dlatego, że ten chłopak nie był dla niej odpowiedni, a mi, jako waszej matce, zależy na waszym szczęściu.

— W takim razie zaakceptuj to, że Louis jest osobą, z którą mogę być szczęśliwy.

Anne westchnęła ciężko, wyglądając na dość zrezygnowaną, gdy opuściła ręce wzdłuż swojego ciała, zwracając swój wzrok w stronę krajobrazu, który rozciągał się za oknem; drobne płatki śniegu prószyły z nieba z taką natarczywością, iż wydawało się, że chłód nigdy nie ustąpi. Pogoda znacznie pogorszyła w ciągu kilku ostatnich godzin, wciąż ignorując kalendarzową wiosnę.

— Mam wrażenie, że ta rozmowa do niczego nie doprowadzi — Westchnęła — Najwyraźniej wciąż jesteś świetny w podejmowaniu złych decyzji.

— Powinnaś mnie wspierać.

— Robiłam to przez jakiś czas i spójrz, gdzie cię to doprowadziło, Harry.

— Chcesz mi po prostu powiedzieć, że jesteś mną rozczarowana? — Odezwał się, pozwalając na to, aby jego ramiona opadły, a drobna zmarszczka pojawiła się na jego czole, gdy delikatnie zmarszczył swoje brwi.

— Nie chodzi o to, że jestem tobą rozczarowana — Odpowiedziała, bawiąc się paskiem swojej torebki, którą wcześniej odłożyła na krzesło obok — Jestem naprawdę dumna, gdy myślę o twoim życiu zawodowym, ale nie uważasz, że twoje życie prywatne, to ciągłe pasmo porażek i potrzebujesz czyjejś pomocy?

— Wiem, co masz na myśli poprzez pomoc i gwarantuję ci, że jej nie potrzebuję.

— Harry...

— Posłuchaj, powinnaś dać temu spokój — Przerwał — Wiem, że Liam jest jedyną osobą, którą chciałabyś widzieć u mojego boku i uwierz mi, że zawsze będę go szanował i zawsze będzie miał szczególne miejsce w moim sercu, ale minęły lata, dorośliśmy i wszystko się zmieniło. Po prostu daj temu spokój.

Annie westchnęła ciężko, a czajnik nagle zaczął gwizdać złowieszczo na gazie, przypominając o sobie i o ich wcześniejszym pragnieniu mocnej czarnej herbaty.

— W porządku — Odparła po krótkiej chwili namysłu; ton jej głosu był ciężki i pochmurny, a Harry tak naprawdę nie uwierzył w to, iż tak łatwo się poddała, biorąc pod uwagę fakt, iż od lat nie potrafiła pogodzić się z tym, iż Liam zniknął z jego życia — Ale czy mogę zadać jeszcze jedno pytanie?

Harry skinął głową, wzdychając ciężko, gdy sięgnął w stronę szafki, wyciągnąć dwie saszetki herbaty.

— Czy Liam mieszka niedaleko? Czy mógłbyś dać mi jego adres?

Harry zmarszczył brwi, zerkając w jej stronę przez ramię, gdy chwycił srebrny czajnik, wyłączając gaz.

— Mamo, nie sądzę, że Liam byłby zadowolony z tego, że rozdaję innym jego adres.

— Nie jestem jakąś przypadkową osobą, której nie mógłbyś podać jego adresu — Warknęła — Po prostu nie chcesz, abym go odwiedziła.

— Dlaczego w ogóle miałabyś to zrobić?

— Nie widziałam go od lat

— Nie możesz...

— Kochałam go jak własnego syna.

Harry zacisnął szczękę, wiedząc, iż w tamtym momencie nie mógłby się z nią dłużej o to spierać.

— W porządku, dam ci jego adres, ale proszę cię o to, abyś zbytnio nie namieszała, ponieważ moje życie było w ciągu ostatnich miesięcy wystarczająco skomplikowane.

— Zrobię tylko to, co muszę zrobić.

— Mamo...

— W porządku, obiecuję, że niczego nie skomplikuję i w niczym nie namieszam.

Ta odpowiedź powinna była go uspokoić, ale Harry wcale nie był takie pewny, iż była ona szczera.

1 note · View note