#poca?unek

[nadzieja-e]

Byłeś moją pierwszą miłością,

pierwszym płomieniem, który rozgrzał moją duszę.

Na początku było jak w bajce –

świat jaśniał od naszych wspólnych chwil,

a każdy dzień wydawał się obietnicą wieczności.

Ale miłość, którą mieliśmy,

z czasem stała się ogniem, który parzył.

Zaczęliśmy walczyć, choć nikt z nas nie wiedział, dlaczego.

Każde słowo stawało się ostrzem, które cięło głębiej.

Twoje spojrzenia, kiedyś pełne czułości,

zamieniły się w lód,

a ja próbowałam udawać, że nic się nie dzieje,

że jeszcze mogę to wszystko naprawić.

Byliśmy jak statek na wzburzonym morzu –

tonęliśmy, a ja zamiast chwytać cię za rękę,

chwytałam za kieliszek, za cudze spojrzenia,

za cokolwiek, co mogło zagłuszyć to,

co czułam, gdy patrzyłam na ciebie.

Wybierałam wszystko, co nie było tobą,

bo bałam się twojej bliskości.

Nie ufałam tobie, ale prawda była okrutniejsza –

to sobie nie ufałam.

Każdego dnia wątpiłam,

czy jestem wystarczająca.

Czy jeśli pokażę ci swoje pęknięcia,

zobaczysz je i odejdziesz?

Przecież sama siebie nie chciałam,

dlaczego ty miałbyś mnie chcieć?

A potem… zerwałam.

W słowach, które wypowiedziała pijana wersja mnie,

zostawiłam całą naszą przyszłość.

Zamieniłam miłość na pustkę, która pochłonęła mnie całą.

Pamiętam, jak upadłam na kolana tego wieczoru,

gdy zrozumiałam, co zrobiłam.

Pamiętam, jak wyłam z bólu,

a mój krzyk odbijał się echem tylko w mojej głowie.

Każdy dzień po tym był cierpieniem.

Nie chciałam żyć bez ciebie.

Budziłam się z ciężarem, który zatykał mi oddech.

Każda noc była powrotem do wspomnień,

które ciągnęły mnie w dół jak kamienie przywiązane do nóg.

Próbowałam zapomnieć, ale zamiast tego

coraz głębiej zanurzałam się w tę miłość,

która mnie zniszczyła.

Cztery lata później wciąż cię kocham.

Twoje imię jest jak szept w mojej głowie,

którego nie mogę uciszyć.

Ale wiem, że ta miłość jest trucizną.

Jest lodem, który zamraża każdy skrawek mojego serca.

Byliśmy jak dwa statki na morzu –

żaden z nas nie miał siły, by utrzymać drugi na powierzchni.

Gdy potrzebowaliśmy siebie najbardziej,

ja dałam z siebie resztki,

a ty oddałeś jeszcze mniej.

I choć wciąż trzymam w dłoniach wspomnienia nas,

to wiem, że muszę je wypuścić,

zanim rozpadnę się na kawałki.

Muszę odejść.

Nie dlatego, że przestałam cię kochać,

ale dlatego, że jeśli tego nie zrobię,

zostanę tylko cieniem siebie.

Muszę znaleźć kogoś, kto rozgrzeje mnie od nowa.

Kogoś, kto zamiast lodu przyniesie płomień.

Zawsze będziesz częścią mnie,

domem, który nigdy nie przestanie istnieć w moim sercu.

Ale teraz muszę nauczyć się żyć,

żyć bez ciebie.

~ Justi

[psychicznadziewczynka699]

Boli, kiedy powoli staczasz się na samo dno

A twoi bliscy ci na to pozwalają

Gdzie ty nigdy byś do tego nie dopuścił.

[nadzieja-e]

Alkohol, papierosy, narkotyki

A to wszystko tylko po to żebyś wrócił i mnie uratował