yfmeurs

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782615

'Moppie, ga je me nog voorstellen ?!', schreeuwde ie door de denderende muziekklanken. Zijn donkere haar, glanzend van de gel, was minstens zo sprankelend als zijn brede glimlach. 'Mop !’ klonk het plots. En daar was Mars, ook al zo glinsterend, gekleed in 'n zwierig paillettenjurkje. 'Doc, ga ‘s opzij, even m'n vriendin begroeten!’  Met getuitte lippen gaven ze elkaar twee lippenstift ontwijkende luchtzoenen, ergens ter hoogte van elkaars wang. Daarna riep ze naar D met 'n vlotte, zakelijke grijns. ‘Hai, ik ben Mars !' en drukte hem 'n glas tapbier in de hand. ‘Welcome in Vakzuid.’ 

D kende dit soort avonden maar al te goed. Muziek te hard, lichten in te felle kleuren, mensen te los. En dan was er Doc – de man die overal tegelijk leek te zijn, die iedereen kende, die altijd iets te verkopen had. Een dealer in het hart van het uitgaansleven, charmant, ongrijpbaar.  

Doc nam een slok bier, keek D aan met een glimlach die zowel vriendelijk als waarschuwend was. Op 'n schreeuwerige toon ging het gesprek verder. 'Mijn man !', riep Mop richting de man die luisterde naar de naam Doc, wijzend naar D.

‘Dus jij bent de man uit de cockpit,’ zei ie. 

‘Jullie zien eruit alsof jullie iets te vieren hebben.' Hij spiedde van Mop naar D, en weer terug. Mop lachte, de salsamuziek zwol aan, de dansvloer vulde zich. Muziek, kleur, alcohol en geheime blikken ontvouwden zich in 'n feestje van leugens en verlangen. Een wereld van schijn en glitter, waar de waarheid alleen gezegd werd als het moest. En daar die avond in VakZuid, langs de randen van de dansvloer liep een reklamefotograaf rond. De camera lichtflitsen vielen nauwelijks op tussen de gekleurde discolampen. Hij, de reklamefotograaf was gestuurd door de breintank van Hem voor een of andere promotiestunt van 'n nieuwe kapperszaak, milieuvriendelijk en toptrendy.

Het zal zo rond een uur of half tien zijn geweest toen Tory die avond voorzichtig door het raam naast de voordeur gluurde. Er had iemand aangebeld. Een rijzige vrouw stond voor de deur. Het was de moeder van Laurien. Wat deed dié nou nog zo laat op straat ?!

‘Hallo Tory, gaat alles goed ?’ Haar blik gleed schuin langs Tory de keuken in, op zoek naar tekenen van wanorde of schuldbewustzijn. Maar er was geen wanorde of schuldbewustzijn te vinden. Tory wist nog niet eens van de scène op het schoolplein met de afwezige Tory in de hoofdrol als schuinmarcheerster en daar zou ze ook nooit achterkomen. 'Ja, hoor. Kom binnen.’, zei ze vriendelijk. De vrouw stapte over de drempel en nam de gerenoveerde woonkeuken snel in zich op. ‘Zozo, jullie hebben het al leuk opgeknapt. Mooi, hoor. Zal wel een slopende tijd zijn geweest.’  

'Ongeveer 'n half jaar verbouwd, maar nu is het voorlopig wel klaar,' antwoordde Tory met een zucht van opluchting. 'Alleen de kerstverlichting buiten nog...maar dat kan wachten...we hebben eerst nog 'n heerlijke zomer te genieten in de nieuwe tuin...hoop ik.' Ze glimlachte maar het ging niet van harte. Een broze expressie van vriendelijkheid en rust waaronder zich gekrenkte fragiliteit en bezorgde onzekerheid schuilhield. De moeder van Laurien, die ze nooit had kunnen betrappen op geklit met het bundeltjes smiespelende takkewijven op het schoolplein, knikte beamend, alhoewel d'r ogen alert bleven rondkijken. Ze had het gefluister gehoord en het hysterisch theater van Mop in de Smederij was met geen mogelijkheid te negeren geweest. Nu stond ze hier, met in gedachte al een nieuw plekje voor Tory op de blacklist. D ging, zoals immer in die lady tamtam vrijuit, met zijn charmante glimlach, topjob en vooral een plotseling smetteloos imago.

'Dank je, wij vinden het ook best wel geslaagd maar ik neem aan dat je niet langskomt voor 'n gezellig babbeltje over ons huis.' 

‘Nee, inderdaad. Ik kom langs vanwege het klaarover-rooster. Er moest halsoverkop vandaag iemand voor je invallen omdat je niet kwam opdagen en een andere moeder meldde me dat zoiets al vaker met jou is gebeurd.’ 

Tory trok verbaasd haar wenkbrauwen op.

‘Dat is volkomen onzin.'

Nog meer roddel ?!

'Wacht, ik pak 't rooster even.'

Nadat ze het schema van de koelkastdeur griste en het A4tje overtuigend aan de klassemoeder liet zien met de opmerking, ‘Kijk, ik stond helemaal niet ingedeeld.’, kwam de moeder van Laurien met het verhaal op de proppen dat er een onverwachtse roosterwijziging had plaatsgevonden en nu zou daardoor alles ineens Tory's schuld zijn geworden. Moeders die pardoes hun leven uit handen moesten laten vallen omdat Tory zogenaamd niet was komen opdagen. Werkelijk, kon het nog zotter ?! De vriendelijke grimas, die toch al dunnetjes de emotionele ontreddering verborg, ebde langzaam weg.

‘Het nieuwe rooster is maandag uitgedeeld. Jij hebt er geen ontvangen, zeg je ?! Dat zou kunnen maar ik snap ook dat je met je gedachten nu elders bent. School, kinderen… is vast niet je prioriteit. Er gaan verhalen over je rond, Tory.' Haar ogen keken schichtig naar de trap alsof zich daar 'n geheime minnaar schullhield. 'Voor zoiets belangrijks als de klaarovertaak hebben we allemaal eenzelfde agenda nodig. Misschien heb je wèl de wijziging, misschien heb je geen wijziging ontvangen. Ik kan me niet voorstellen dat iemand uit mijn team jou een loer wil draaien. Dat is zó tegenstrijdig met de gedragsbeginselen op onze school. Daarom zet ik je niet meer in om te klaaroveren. Dit systeem funktioneert alleen als we elkaar kunnen vertrouwen.'

Welja, nog 'n doffe klap op d'r verstand. Toe maar. 'Dit is het toppunt !', had ze willen roepen, willen vragen wèlke verhalen maar dat gebeurde niet. Ze was sprakeloos en er zouden anders in de schrijfpen geen uitroepen van smart op de overtreffende trap meer overblijven. Dit omgekeerd wereldwonder mocht bij lange na nog niet het laatste toppunt zijn. De moeder van Laurien liet zich, als slotstuk van dit optreden, daarna notabene nog 's helemaal zelf uit ook nog. De deur viel met beleid in het slot, 'n scenario dat natuurlijk heel anders kon worden geschreven. Een script waarin Tory zich vliegensvlug met de rug tegen de deur had geworpen, haar lichaam gebruikte als versperringsmuur om de moeder van Laurien de weg te versperren. De armen krachtig wijd uitgespreid, ogen waarin tranen branden van woede en verdriet. 

'Je gaat nergens heen, eerst wil Ik weten wat je achter mijn rug om op het schoolplein zegt !' De moeder van Laurien, nog verlamd van schrik probeert nu voorzichtig met 'n geforceerd glimlachje Tory te bedaren alsof het allemaal 'n grap is. 'Tory, kom op, doe niet zo belachelijk. Laat me erlangs.'

'Nee !', briest Tory terug, haar stem laag en vastberaden. 'Nièt voordat je vertelt wat je hebt gezegd. Niet voordat je uitlegt waarom iedereen naar me gluurt alsof ik iets vreselijks heb gedaan.'

De moeder van Laurien kijkt hulpeloos om zich heen, alsof ze redding verwacht en probeerde in paniek tevergeefs langs Tory naar de deurknop te grijpen. 'Je denkt dat je beter bent, hè? In je vrijstaande villa, met je perfecte man en dochter. En nu probeer je me klein te krijgen met allerlei roddelpraat. Vertel op, nu !!!'

Maar dat scenario gebeurde niet, dat zou pure karaktermoord zijn en laten we wel wezen dit verhaal wordt niet geschreven door iemand die rapporteert aan het Ministerie van Toekomst en Gezin dat belang heeft bij het manipuleren van feiten. 

Een verbijsterde, uit het veld geslagen Tory bleef achter met het klaaroverschema slapjes tussen d'r vingers. Nee, natuurlijk bleef ze niet achter in de zin van dat ze met de moeder van Laurien mee de deur uit had willen lopen maar 'achter' in een lege stilte, niet de stilte van innerlijke rust maar de stilte van verlatenheid. Tegenover deze versnippering van samenhang groeide ongemerkt iets anders dan vervreemding. Iets dat nooit echt hardop werd gezegd - een revolutionaire beweging waar voor de een alles mogelijk leek, 'n leven los van traditionele structuren, waar conflict werd aangegrepen als motor voor verandering terwijl voor de ander het leven onmogelijk werd gemaakt en bij de kinderen zelfs 'n speelse scheur in de spijkerbroek reden voor verdachtmakend conflict kon zijn. 

Hem creëerde mantelorganisaties — populistisch, charismatisch, met 'n gelijksoortige toekomst boodschap die massa’s raakte. Zo kreeg hij invloed zonder gezicht te tonen. Sponsoring, goodwill, reputatie. De èchte macht uit achterkamers, waar besluiten werden genomen voordat ze publiek werden. Hem hield ervan om onzichtbaar te blijven, een schim die aanstuurde en rondspiedde, terwijl 'n ongeorganiseerde buitenwereld dacht dat het toeval was. De drie vriendinnen, z'n protégés, wisten inmiddels wel beter. Mop zag ie als symbool, 'n instrument, 'n muze die hij kon vormen, gebruiken als spiegelbeeld van z'n eigen grootsheid. Hij liet 'r geloven dat ze vrij was in zijn beeldvorming waarin ze 'n hoofdrol vertolkte, 'n figuur die zijn visie bekrachtigde. Haar gezicht stond op posters, haar naam werd gebruikt voor campagnes. Het was meer dan 'n doorsnee educatief projekt. 

Behoorlijk frisjes voelde het buiten, die vroege ochtend in de lente, toen ze over slingerende landweggetjes naar dat ene bouwvallige boerderijtje reden. Een laaghangend wolkendek gaf weidegras in de omgeving een grijsgroene zoom waardoor er geen koeien meer in te zien waren.  

De achtervolging op weg naar Hem's derde bijles was volledig aan ze voorbijgegaan, zelfs Hem had 't niet door. Hoe was dat mogelijk. Hij was toch overal, wanneer ie maar wilde, aldus 'n geïmponeerde Mars, weggeblazen door zijn charismatische optreden.

Mop droeg 'n witte grofgebreide oversized wollen vest op 'n zwarte korte broek en witte baret over d'r blonde lokken. Op lange zwarte laklaarzen liep ze door 't rulle zand met in het kielzog Mars, gewapend in 'n olijfgroen bomberjack tegen de ochtendkou en Mae, behaaglijk gehuld in 'n donkerblauwe pashmina sjaal losjes over de schouders geslagen, de vingers stevig om het hengsel van de elegante spiksplinternieuwe sacre sac handtas. Waarom vertel ik dit überhaupt. Het gaat geen modeshow commemtaar worden iedere keer als er over de dames in kwestie gesproken wordt, dat niet.

Kleding was nooit gewoon mode meer. Het was 'n wapen, een spreuk, een toegang tot een andere cultuur. Het kon 'n uitgesproken statement zijn en soms 'n vorm van mystieke manipulatie, iets dat meer betekent dan het lijkt. Over de diepere betekenissen moet ik je helaas het antwoord schuldig blijven. Zover gaat mijn golflengte nog niet, maar dat terzijde.

In de verte aan de horizon begon 'n flets zonnetje de ochtendmist langzaam te verdrijven. Rijen ongeknotte wilgen langs de berm zouden 's zomers het landschap nog veel groener inkleuren. Nu stonden ze erbij als fossielen uit een steppenklimaat. En dáártussen was de onbekende groene auto in achtervolging, weinig verdekt, langzaam tot stilstand gekomen. Ze kenden elkaar van vroeger. Frankie, inmiddels detective, had bij Hem op de lagere school in de klas gezeten. Hij wist z'n lach, de manier waarop ie mensen in de maling nam, zijn fascinatie voor Frankenstein. Ze waren zelfs goed bevriend geweest. Hij was slim maar empathisch ?! Dat Hem zijn broertje pestte met 'n voetbal stond op school niet bekend als het grootste geheim in het dorp. Hij had het niet makkelijk thuis met een weggelopen vader maar was dat 'n excuus om wraak op het leven te nemen ?! 

Frankie ving geruchten op bij de landelijke recherche over een gemeenschapsconflict tussen ouders en een plaatselijk schoolbestuur. Er zou sprake zijn van een filantropisch projekt, 'n exclusief schoolprogramma bedoeld om kinderen bewust te maken van duurzaamheid, saamhorigheid en een groenere toekomst die helaas in het vorig schooljaar was uitgelopen op 'n dramatische toekomst, voor een gezin althans. Systematisch weggepest, gedwongen hun villa te verlaten vanwege geruchten, sociale uitsluiting en anonieme dreigementen. 

Er waren aanwijzingen die suggereerden dat er meer gaande was dan alleen een incidenteel gemeenschapsconflict over onderwijs. De opzettelijke manipulatie deed vermoeden dat er 'n machtige figuur achter zat. Iemand die profiteerde van de chaos en misschien financieel daarmee zijn invloed kon vergroten op het bestuur. Alhoewel 'n gok, was toch de eerste persoon die in Frankie opkwam vanzelfsprekend Hem. En z'n informant, een insider bij de Shirley Tempel versterkte die vermoedens.

Shú, Frankie’s contact in de Shirley Tempel was er min of meer toevallig bij geweest, tijdens dat ritueel met de ontblote vrouw tussen het fruit, ern ritueel waar eigenlijk geen buitenstaanders thuishoren. De kickstart van een geheim project — iets met neurofeedback en collectieve gedragsbeïnvloeding — waar alleen een handvol vertrouwelingen bij betrokken moesten zijn. 

'Wij kennen elkaar nog niet, denk ik.' had Hem gezegd na de ceremonie en uitnodigend 'n hand gegeven, serieus, zonder overdreven swingende gebaren..

'Correct. 'Shù is de naam.'

'Shoe, zoals Shoe in het engels ?'

'Nee, Shù, zoals in het chinees.'

Dat hij tegelijkertijd tegen de oren van Frankie aan stond te babbelen kwam niet bij de 'handleiding', zullen we maar zeggen.

'U ook hier voor de revolutie ?', vroeg Hem beleefd. Shù wist niet precies waar Hem op doelde maar het was niet zijn taak om als buitenstaander op dit onbekende veld zich in de kaart te laten kijken en had instemmend gezegd, 'Het wordt de hoogste tijd. Maar ik kan wel een update gebruiken. Waar staan we ?' Zijn ogen dwaalden af naar Mars.

Hem legde zijn arm over haar schouders als bewijs van territorium. 'Shù, dit is Mars.'

'Ahha, ook een revolutionista !' Shù gaf geen hand maar knikte vriendelijk. Incrowd is nou eenmaal incrowd.

'Zij is in de leer bij mij, Shù.'

En zo kwam Frankie achter de brede opzet van Hem's ideologisch kapitaal, de Pompom, de kledinglijn Mopperkont, het concept voor pop-up kapper Mops & Mows, het koffiemerk Renaissance, de nieuwe biologische Mopperdrop van Venci, de Moop aktie en bloemistketen 'Bloemop', gespecialiseerd in biologisch geteelde rozen èn 'n ander megalomaan samenwerkingsprojekt met universitaire wijsneuzen over milieuvriendelijke vliegtuigbrandstof, gemaakt van afval. Een waslijst aan ondernemingen en wat voor ondernemingen. Je zou spontaan van die man gaan houden.

Voor Frankie was dit meer dan een zaak die uitgezocht moest worden; het is z'n schoolmaatje van vroeger, van de straat, niet alleen 'n kwestie van gerechtigheid. Hij wilde weten wat er met Hem gebeurd was, hoe ver die corruptie reikt en wie in die gemeenschap nog meer bereid is om hun ziel te verkopen voor 'n vage belofte.

Maar wàs ie er daadwerkelijk wel ?! Twijfelachtig duwde Mop de houten deur open. De schemerige ruimte met de zwartwit betegelde vloer was nog precies zoals de vorige keer en ja, ook Hem was er. Onberispelijk gekleed in kostuum, gehurkt voor de open haard in het zachte ochtendlicht dat door de kierende luiken naar binnenviel. Geen wonder dat de schoorsteen niet rookte. Hij was er net mee bezig. Op 'n dressoir stond hete thee klaar en een etagière volbeladen met petits fours. Het vuur werd opgestookt, er gingen kaarsen aan, de luiken bleven dicht, de jassen bleven aan en de handen werden gevuld met 'n dampende mok lavendel gember thee. Op de mok met een gouden randje stond geschreven, 'No mocking' met 'n slinger van pom..di...pom...di..pom en 'n klein groen autootje geschetst. De meiden waren verrukt van het servies.  Toen ze eindelijk, nog 'n beetje rillerig van de lentekou, in de fauteuils bij de open haard waren gaan zitten en brallerig de extatische roes opsnoven van de geurige thee, ontvouwde Hem die dag, behalve de PomPom nog andere plannen.

'Wel eens van 'n milieuvriendelijke kapper gehoord, dames ?!' 

'Die pop-up opdracht die Yola bij CO2PR heeft gekregen ?! Ik hoorde zoiets gisteren in de wandelgangen bij Beyont.', zei Mars. 

'Dat is gedeeltelijk waar, Mars. Maar Yola is zó Yola...' en hij gaf Mars een ondeugend knipoogje.

'Ik kwam vorige week toevallig nog in de Shirley Tempel de opdrachtgever tegen. Goeie kerel. Als je het milieu in gaat heb je ook een goeie kapper nodig uiteraard.' 

Hem schraapte zijn keel. Het was 'n grapje maar dat werd blijkbaar niet begrepen.

'Ik heb 'm duidelijk gemaakt dat Yola niet erg creatief is, een luis in de pels en op het punt staat om te worden gedegradeerd vanwege integriteitsproblemen met de directie. Geen hond die haar straks nog wil hebben. Dus Mars....die opdracht gaat naar jou.'

'Nee, ècht !' Mars was flabbergastered.

Hem legde zijn wijsvinger over z'n lippen, normaalgesproken was ie niet zo open over zijn invloed. 'Je hebt het niet van mij, hè ?!'

'Wie is Yola ?', vroeg Mae.

'Doet er niet toe. Deze opdracht is echt 'n feestje. Iedereen had het er over. Pop-up store met korte-termijn performance marketing. Nieuw concept met de lanceringsimpact van een confetti kanon.' 

'En wat heeft dàt dan weer met mijn beloofd nieuw imago te maken ?', had Mop, niet begrijpend, in de groep gegooid.

'Omdat jij 't gezicht wordt voor Mops&Mows, Mop. Je naam is er al in verwerkt om te beginnen. Geen reden tot paniek, het is een fris en dynamisch concept.'

Hem gaf Mop 'n podium, ja. Voor elk concept dat ie lanceerde, ingekleurd tot 't paste bij zijn narratief. Hij noemde 't samenwerking, inspiratie. Tory werd in zekere zin ook ingekleurd bij het narratief, maar dan in een extreem minder rooskleurig licht en romantische manenschijn. 

'We gaan stunten met een aktie tegen milieuonvriendelijke produkten. Raar, verwarrend maar wel sympathiek, zodat mensen zich gaan afvragen wat er aan de hand is. Daarom hebben we 'n fotowedstrijd 'gekke bekken trekken bij 'n milieuonvriendelijk produkt' bedacht. Precies het omgekeerde van wat je verwacht bij 'n kapperspromotie, geen modellenwedstrijd dus. Zo kan iederéén meedoen. De leukste inzendingen drukken we af op posterformaat met subtitel 'Moop' oftewel 'matter out of place'. Kappe !' was niet internationaal genoeg.' En uiteraard ben jij, mijn muze, de leukste inzending straks.'

Bij Tory werd het minder leuk. D kwam die avond niet thuis en de volgende dag ook niet. Er kon zelfs niet eens 'n geruststellend telefoontje van af. Papa moest vliegen, werd het verhaal. In de nacht opgeroepen voor een meerdaagse vlucht en misschien ging ie ook daadwerkelijk wel vliegen, zijn uniform was verdwenen uit de garderobekast. 'Ik breng structuur in het gezin, Tory. Niet jij !’, had ie nog geroepen alvorens ie wegreed naar MJ. Zo kende ze 'm niet. Hij greep naar machtsgevoel alsof het 'n reddingsboei is. Maar wie moet uitschreeuwen dat ie de baas is, heeft al bij voorbaat verloren, zou je zeggen. Het zijn wanhopige woorden van paniek, verpakt als gezag, maar waar die wanhoop vandaan kwam was voor Tory 'n raadsel. Zij was namelijk niet de bedreiging, ze werd collateral damage. De dag ging over in een nieuwe dag, een nieuwe dag op het schoolplein waar ze meer dan anders ineens minachtend en stiekem werd bekeken. Hier en daar begroet maar niet van harte. Mae was vreemdgenoeg nergens te bekennen en dat is hoe ze werken. Kleinmaken, in eerste instantie niet met geweld maar met 'n glimlach. 

'Mama, papa heeft de juf gebeld. Ze gaan morgen samen uiteten ! Waarom gaan wij niet met papa uiteten ?!'

Haar kinderen kwamen over het schoolplein aangerend met dit soort geheimzinnige teksten op hun lippen, hun ogen glinsterd met 'n vreemde, onschuldige verwarring. 

'Huh...ònze juf heeft gezegd dat papa een fotomodel is, maar papa is toch piloot ?!'

Ruben keek vragend naar z'n moeder.

D'r mond viel letterlijk open van verontwaardiging. Dit was geen toeval meer, hier werd 'n campagne gevoerd, voor wié was echter onduidelijk. Ze voelde het venijn dat geen grenzen schuwde om 'r buiten spel te zetten of om de kinderen te gebruiken. Inmiddels wist ze waar het geheimzinnig gesmiespel op het schoolplein over ging. Een opluchting was het niet. Te kakken gezet als schuinmarcheerster, maar waarom dan ?!

Ze hurkte neer bij d'r kinderen. 'Weet je wat?', zei ze zacht. 'Soms vertellen volwassenen verhalen die niet waar zijn. Net zoals sprookjes. Maar wij kennen de waarheid, toch?' De kinderen knikten opgelucht, gerustgesteld door haar stem.  

'Mama..', fluisterde Ruben toen ineens schoorvoetend met 'n broze stem in z'n moeders oor. 'Het is toch niet waar dat ik te lelijk ben om 'n kind van papa te zijn ?!' 

Tory kon haar oren niet geloven. Die gemanipuleerde klassefoto was al het toppunt en nu dit weer. Een tafereel vol ironie. De realiteit vervormt tot iets wat niemand van buiten zou geloven.

Met 'n bonzend hart van woede, opgejaagd door stresshormonen, sloot ze 'm liefdevol stevig in d'r armen. 'Nee, ik zei toch dat die juf een bril nodig had ?! Misschien was ze wel dronken vanochtend. En, scheetje....weet je wat ?! Jij bent véél mooier dan papa.' 

De mensen om haar heen op het schoolplein leken weg te glijden, alsof ze achter glas liepen. Je kon ze zien, horen, maar niet echt bereiken, ze liepen om haar heen als vreemden of bekenden die 'r links lieten liggen. Ze zagen Tory maar niet wie ze is, alleen de roddels. Misschien moest ze wel door 'n soortgelijk modderritueel worden gesleurd als bij Martijn gebeurde in de klas, terwijl de dader er met die gestolen knikkerzak vandoor ging. 'Confess en 't schoolplein zal je vergeven'. De oude verbondenheid, de vanzelfsprekenheid die ze van voorgaande schooljaren kende begon hier plotseling met rasse schred te vervagen. Ze had helemaal niets op te biechten. Moest ze de schuld van een ander op zich nemen soms, was dat wat ze wilden ?! Uit zichzelf treden wellicht. Werkelijk, de planeet begon uit elkaar te vallen in twee verschillende werelden. Wat ze vooral moest was haast maken, de stap naar een andere school niet te lang meer uit te stellen, met D of zonder D. Hoop dat 't misschien 'n raar misverstand was verdween toen Juffie's pedagogische superieur geratel het hele gebeuren wilde verkopen als een onschuldig grapje, alsof Tory te emotioneel reageerde en er van alles bij fantaseerde. Maar het was geen fantasie.

Ze trilde van de nervositeit. 'Misschien kan je me met je pedagogische kennis uitleggen uit welk studieboek die rare opmerkingen komen.', had ze bozig uitgeslaakt.

'Dat is vakjargon, Tory. Daar heb je wel een bepaalde basiskennis voor nodig. Het is eigenlijk heel simpel. Ik zag gisteren bij die nieuwe kapper in het dorp toevallig jouw man op een poster in de etalage...'  Het klonk allemaal heel plausibel. Juffie haalde onverschillig d'r schouders op en toen begon ze 's effe flink uit te halen.

'Dat je dat niet weet, verbaast me wel. Praat je überhaupt wel 's met je man?!' Ja, het kleinerend toontje klonk zo luid als 'n misthoorn. 'Ik hoorde van m'n collegaatje dat ie haar gebeld had gisteren omdat jij volkomen onbereikbaar bent. Nu begrijp ik via via dat je belangstelling momenteel niet helemaal gefocussed is op je gezin, maar...'

Ze was met stomheid geslagen, een foto van d'r man bij de kapper ?! Ze kon er niet eens over nadenken en voordat juffie d'r zin wilde afmaken, zei Tory fel, 'Er is helemaal niets mis met mijn focus op het gezin...wat zijn dat voor rare praatjes.' De roemzuchtige lerares begon stapsgewijs 'n opmerkelijk inhumaan karakter te krijgen.

'Ik vind dat je nogal verward overkomt, Tory.' Het volgende toppunt. Met al die toppunten kon ze inmiddels een hele appeltaart versieren. Tory keek de lerares strak aan. 'Ik ben niet verward, je verwardt me misschien met iemand anders. Welke juf zegt nou dat een kind te lelijk is.'

'Oh Tory, Tory.', zuchtte de lerares onuitstaanbaar vernederend. 'Ik kan wel zien op wie Ruben 't meeste lijkt. Hij heeft het vast verkeerd verstaan.'

'Oh, dus je wou zeggen dat mijn kind liegt.'

'Ach, die kinderen horen zoveel. Ze hebben op die leeftijd een hoop fantasie, dus ik was niet van plan om het woord 'liegen' te gaan gebruiken.', zei ze wijfelend alsof Tory haar op 'n idee had gebracht om de boel nog meer te laten escaleren. 'Want je snapt natuurlijk wel dat ik hierover een rapport ga schrijven.' 

Een kille waarschuwing, verpakt als professionaliteit. Het voelde als een bedreiging — niet tegen de juf, maar tegen Tory én de kroost. Alsof zij, de moeder, moest kiezen: geloof je kind of geloof het systeem. Er stond hier blijkbaar geen gewone juf voor de klas maar 'n warlord. Ze begon zelfs te twijfelen aan zichzelf, aan alles, tenslotte moest Ruben de volgende dag weer naar dezelfde klas met dezelfde juf.

Hem had ten aanzien van kinderen de afstandelijke stelling dat iedereen wel een kind is van iemand. Iedereen is 'n variabele voor de toekomst, een toekomst die hij opnieuw wilde inrichten.

'Wat is er ?', vroeg Mars die dacht dat Hem naar een raam was gelopen om door de spleten van het luik de auto van Mae 's kritisch te beoordelen. Mae reed niet in het nieuwste van het nieuwste, en niet bijzonder milieuvriendelijk maar de Bentley van Hem wel dan ?! Nee, duurzaam geenszins, gekocht als ideale familieauto. Lekker voor het weekend als ze met de kinderen eropuit gingen.

'Jullie zijn gevolgd.', zei Hem ineens kortaf. Een man, gekleed in bruine caban kwam over het hobbelige pad aangeslenterd. 'Gevolgd ?', zei Mae verbaasd. 'Wie zou ons nou willen volgen ?'

'Ons ?!' Zijn stem klonk geïriteerd.  'Ze kennen jullie niet...of wel ?!' De vraag bleef hangen, zwaar beladen.

Snel liep ie naar de voordeur. Met een kracht die niemand hem had toegedicht, greep hij de zware houten balk die onopvallend in de hoek stond en schoof die onder de klink. Mars staarde naar de vloer, naar die schijnbaar oneffen tegel, en begreep opeens dat het geen fout van de tegelzetter was geweest maar uitgekiend om de zware balk in te kunnen ondersteunen.

De man liep nu onderzoekend om de auto van Mae, keek naar binnen en noteerde op 'n notitieblokje de kentekenplaat. 'Wie is dat ?' fluisterde Mop. Een lome sfeer van taartjes bij de thee en het smeden van nieuwe wereldwonders was omgeslagen. Geplakt tegen de luiken probeerden de meiden nu alle drie nieuwsgierig te onderzoeken wie de volger zou kunnen zijn maar hij was uit beeld verdwenen. Het naderende geluid van voetstappen daarentegen liet er geen twijfel over bestaan dat de man al pal voor de deur stond. 

'Hem !', riep de man. 'Ik weet dat je daar bent. Met 'n nieuw project bezig ?'

Hem hief een vinger tegen zijn lippen. Zijn ogen, koud en berekenend, flitsten naar de vrouwen in de kamer. Zonder een woord te zeggen, volgden ze zijn eisende opdracht op. Stilte, absolute stilte. 

'Frankie !’ Hem glimlachte bij het roepen van zijn naam. ‘Da's onverwachts. Had ik je uitgenodigd?’  

‘Als jij zegt dat mijn bezoek onverwachts is, dan heb ik toch iets goed gedaan.'

'Het is beter voor je om met je speurneusje naar andere duurzame projectjes te gaat kijken, Frankie. Geloof me...ècht veel beter. Je weet, ik mag je graag.'

'Ah, dus je denkt nog wel 's terug aan ons, vroeger. Dat ben ik ook niet vergeten, Hem. Maar ambtenaren omkopen, 'n gezin weggejaagd, kinderen uit huis laten plaatsen omdat ze je voor de voeten gingen lopen. Niet echt sympathiek, hè ?!'

'Frankie, Frankie !' Het cynisme galmde door de deur naar buiten. 'Als ik ambtenaren kon omkopen waarom sta jij hier dan nog, vriend.'

'Ha...misschien omdat ik niet zo een makkelijke prooi als 'n ontredderde huisvrouw ben ?! Hoe kun je, Hem.'

'Gaan we sentimenteel doen, Frankie ?!'

Totaal onverwachts greep Hem Mop bij d'r arm, trok haar naar zich toe en begon met z'n vingers speels in d'r zij te kietelen. Ze tuimelde als een licht veertje in zijn armen en kon een kietelgegiechel niet onderdrukken. Precies wat Hem wilde. 

'Hé!', riep ze uit, maar het protest verdrinkt al snel in onbedwingbare gegiechel. Vingers dansen als trillende vlinders over d'r zij, kietelend in een verrassend, speels ritme. Haar meisjeslach barst los, 'Hihi .hiehi...hi !'

Terwijl Hem zichzelf voor projektjes via dubieuze wegen van informatie kon voorzien, was Frankie meer van het traditionele werk. Afluisteren van gesprekken waar muren omheen stonden was voor hem een zeldzaamheid. Hem had een vriendennetwerk om persoongegevens, van wie hij maar wilde, te achterhalen. Hij kon zowel internetgedrag onzichtbaar monitoren als rijgedrag, zonder dat de targets daar bewust in betrokken werden. Hij bewoog n de schaduwen van het systeem, waar data de macht was en privacy een mythe. Dat ie zich wist te laten verrassen door Frankie is dan ook best bijzonder want zijn netwerk reikte ver — van ambtenaren tot hackers, van beveiligingsconsultants tot financiële insiders. Met één klik kon ie een leven openvouwen: zoekgeschiedenis, banktransacties, gps-locaties, zelfs de toon van een telefoongesprek. Hij manipuleerde verkeersstromen om stress te creëren. Hij wist persoonlijke problemen op te sporen om zowel financiëel als relationeel het leven van mensen te beheersen. En zoals ik al vertelde, hij wacht niet op het nieuws in de krant, hij creëert het, bepaalt het. Informatie is een produkt, 'n kwestie van doelstelling. Integriteit iets voor illusionisten. 'Integriteit is een label,' zei hij ooit, 'gehangen aan wie er wint.' Zijn mantelorganisaties hadden 'n populistische boodschap of ideologisch gedachtengoed. Op zich niks mis mee natuurlijk. Het maakte hem 'n gewilde investeerder voor sponsoring, een goed imago en naamsbekendheid, alhoewel hij liever als een schim op de achtergrond bleef sturen want zelf was hij ontegenzeggelijk erg gesteld op zijn privacy.

'Zoals je hoort ben ik niet alleen en heb ik andere prive dingen aan mijn hoofd, Frankie.' Het bleef even ijzig stil buiten totdat de enigzins teleurgestelde Frankie besloot zijn onderonsje maar af te sluiten. 'Ik groet je, Hem. We treffen elkaar wel weer.' Daarna ebde het geluid van voetstappen langzaam weg. Nee, natuurlijk koopt ie geen ambtenaren om. Het waren vriendendiensten, investeringen, net zoals de bijlessen. Laat me je iets vertellen wat je niet ziet in de brochures, niet hoort in de reklames, en zeker niet leest in de kranten. Achter elke zin die Hem uitsprak over duurzaamheid, achter elk applaus, elke glimlach, elke belofte van 'n groenere toekomst, lag een andere waarheid die niet over de planeet ging maar over macht, over controle met imago politiek en de winst die daarmee dubbelop werd gewonnen.  

‘

‘

 

.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782616

Noem het optimisme, noem het naïviteit. De ware optimist verafschuwt niet het naïeve gemeenschapsgevoel, de overtuiging dat culturele normen volmaakt zijn, fundament voor visies op zowel toekomst als het heden waarvan de geschiedenis, het 'vroeger', de tijd is waarvan gedeeld verleden nog intact leek.

Flink doorstappen en gewoon doorgaan, zei 'n aanlokkelijk optimistische stemmetje, terwijl het gemodder sudderend en pruttelend tot de enkels steeg. Tumult op het schooltje was voorbijgaand, het was die vergeetachtige glimlach van juffie de volgende ochtend, een storm die net zo snel weer wegtrok als kwam en niemand was er bij gebaat om van die storm 'n tsunami te gaan maken, dacht Tory. Er moest gemanouvreerd worden, dat wel. Het slijk der aarde sijpelde verder; en op die kabbelende cadans werd ze, weliswaar teleurgesteld, langzaam misleid door 'n illusie dat ze zelf nog steeds aan 't roer stond. Sturend naar tegengestelde richting in die onherbergzame slipstream begon desalniettemin met nieuwe hoop de zoektocht naar 'n ander schooltje voor de kinderen zich toch zoetjes aan op de achtergrond te ontplooien.

Ach, die deuk in het portier. Uitdeuken was zo gepiept met die moderne carrosserie en van die paar krasjes kon de burgerbak nauwelijks lillukker worden. Mae, had het dus allemaal gelukkig niet gezien maar die was al weer in de Smederij te vinden, met Mop zelfs dit keer, om andere nog veel grotere schandaligheden de wereld in te helpen.

“Het is verschrikkelijk, Mae!” snifte Mop terwijl ze haar neus snoot met 'n papieren zakdoekje. Ze sprak luid en theatraal. 

'Ik ben zo blij dat D en ik elkaar kunnen steunen. Die miskraam !...we zijn er kapot van', snikte Mop, verlost van dat hinderlijke zwangerschapskussen.

Het woord 'miskraam' schreeuwde ze door de Smederij. Het woord 'tyfus' niet. Ze hield zich in. Aan de nieuwsgierige blikken van 'n paar schoolpleinmoeders te zien, begon er alweer 'n klein moddelpoeltje te pruttelen.

'D heeft 't Tory proberen uit te leggen, maar Tory snapt er helemaal niets van, die Tory !' Ze had nu al drie keer de naam Tory het café doorgejouwd en Mae moest 'r best doen niet te lachen om d'r toneelspelende vriendin.

'Ja, Tory, TORY.. begrijpt ook niet dat ze moet verkassen. D en ik willen zo graag samen een kindje !' Mop begon hard te huilen en verborg d'r acteerwerk snel achter 'n grote witte papieren zakdoek. 

'Ja, dat is ècht onvoorstelbaar,' zei Mae als 'n ware trouwe vriendin. Het emotioneel tafereel begon aan terrein te winnen tussen 't gekeuvel, geleuter en geslobber aan cappuccino's met van die karakteristiek opgeklopte witte schuimkragen. Mop gooide er schaamteloos nog 'n schepje bovenop. 

'Tory ontkent bovendien dat MARTIJN òns kind is !'

Die had Mae niet zien aankomen, dat ging wel ver maar ze had er schik in en speelde gretig mee, geflankeerd door elegant elan, de sacre sac, d'r nieuwe mintgroene tas.

'Ja, Iedereen kan toch zien dat Martijn jouw kind is. Dat schattige neusje heeft ie van jou en van niemand anders. Tory is harteloos !'

'En....ga je 'n moeder dan van d'r kind SCHEIDEN ?! Ze zouden Tory eens van haar kind moeten scheiden, dat zal d'r leren !' Geladen spanning doorspekt met leugenachtige geheimen en intriges begon lucht te krijgen om de selffulfilling prophecy rond te zingen. Een schoolmoeder kwam Mae al voorzichtig vragen wie er ging scheiden. Het gepruttel in de modderpoel sidderde van venijn. Maar dat was die dag nog niet alles. Ook op het schoolplein, later die middag, werd het allerdaagse geroezemoes ineens opgeschud door 'n krachtige brul van Mop. 

'Déééééééééééé !!!'

'Wat doe jij nou hier ..', mompelde D geschrokken binnensmonds toen ze op 'm kwam afgestormd.

'Verdomme Mop, dit is de school van mijn kinderen.'

Mop sloeg desolaat haar armen om z'n nek. Het zweet brak 'm uit. Iedereen keek. 'Niet zo onaardig doen, schat. Ik ben hier speciaal voor ons naartoe gekomen', fluisterde ze in z'n oor. Er knetterde spanning, niet van verliefdheid maar die van ongemak, de openbaring van 'n clandestiene relatie. Heel anders dan op het spaans eiland onlangs. Hier was ie ècht thuis.

'Ik weet dat je kinderen hier naar school gaan, D. Ken je m'n vriendin Mae al !' Mae had nog vier minuten voordat de schoolbel ging en met 'n gehaast gebaar stak ze vriendschappelijk d'r hand uit. Dit was voor het eerst dat ze 'm niet van een afstandje hoefde te bespieden. Stevige handdruk en gesoigneerde oogopslag, terughoudend met de beschaafdheid die geen enkel sociaal risico nam. 'Hallo D, misschien heb je me wel 's gezien op het plein. Mijn dochters zitten hier op school.' Zij voorhoofd fronste, de onbewuste spieraanspanning van geïrriteerdheid.

'Oh...hallo Mae. Nee, ik had je nog niet eerder gezien. Tory heeft het 's over 'n Mae gehad in verband met de collecte voor Naomi, ben jij dat geweest ?! Maar wat doet Mop hier. Is ze bij jou op bezoek ?!' Zonder te reageren op z'n vraag, haalde Mae 'n envelop uit haar nieuwe tas en overhandigde die aan D. Ze had geen tijd voor smoezen. Zodra de schoolbel ging moest ze weg zijn. Als z'n kinderen haar nu zouden zien met D, na die knikkerzak kwestie van Martijn en dat geroddel bij de tafeltennistafel. Nee, dat was geen goed plan. Zelfs Mop wist daar niets van. Hij vouwde de envelop open en haalde er 'n stapeltje foto's uit. Het waren de foto's die Mars had gemaakt van Tory's dubbelganger met dat zogenaamde vriendje. 

'Tory gaat vreemd, lieverd!" riep Mop desolaat omdat 'n paar schoolmoeders zich ineens nieuwsgierig om 't drietal heen had verzameld. Ze herkenden Mop uit de Smederij. Aan de knarsende kaakspieren te zien kon je direkt aanvoelen dat ie 'n woede probeerde te beheersen.

De ontmoeting op het schoolplein was verre van toevallig. D stond zelden in z'n up de kinderen bij het hek op te wachten maar dit keer was Tory weggelokt van huis door niemand anders dan Mae. Ze overtuigde Tory ervan dat ze de perfecte nanny had gevonden en dat het verstandig is om bij de potentiële oppas thuis langs te gaan voor 'n kennismakingsgesprek. 'Dan weet je tenminste ièts van wat je in huis haalt.' Het is namelijk zo een ongelooflijk persoonlijke keuze. Wèl vier kilometer verderop maar dat mocht de pret niet drukken, de oppas heeft 'n eigen autootje. Argwanend sinds dat 'collecteren incident' besloot ze toch nieuwsgierig aan Mae het voordeel van de twijfel te geven, tenslotte waren ze inderdaad 'n nieuwe kinderoppas aan het zoeken. Maar je raadt het al. Er was helemaal geen nanny! Het adres bestond wel maar er woonde 'n bejaard echtpaar dat zèlf wel 'n nanny kon gebruiken en nog nooit van Mae had gehoord. Het kòn natuurlijk dat Mae zich vergist had in het huisnummer. Dat was 'n heel plausibele verklaring, maar daar kwam ze nu niet achter. Ze baalde.

'Hoe kom je aan die foto's?' Zijn stem trilde. 

'Dat doet er toch niet toe, D. Tory gaat vreemd! Dáár gaat het om', zei Mop resoluut.

'Weet jij met welke man ze staat te zoenen?'

'Nee, dat weet ik niet.', antwoordde D kortaf. Kon ie z'n eigen vrouw niet onderscheiden van 'n dubbelganger of was 't stiekem de noodklep om schuldgevoel te laten ontsnappen ?! Een aantal nieuwsgierige moeders bogen zich brutaal over D's schouder om mee te gluren. Het was dus inderdaad waar, zag je ze denken. De moeder van Laurien, hield daarentegen, weliswaar binnen gehoorbereik, gedecideerd afstand.

'Erg hè, Tory gaat vreemd!', riep Mop weer, misprijzend. 

En toen ging de schoolbel, het plein vulde zich met gekwetter van kinderen en Mae verdween na 'n vluchtige luchtkus en joviale kreet als 'n haas uit beeld. Stond ze daar, ongenaaktbaar naast D als papa en mama op het schoolplein. Ze slaakte 'n zucht van overwinning. D klonk korzelig toen ie z'n aangenaam verraste nazaten begroette. Naast 'm vandaan had namelijk geen joviale kreet en wegebbend gedribbel op hakken geklonken. Moest ie 'r nu aan de kinderen voorstellen, maalde het met tegenzin door z'n hersenpan waar nog steeds in de myriade sensoren een bombardement van vaag verraderlijke foto's werden verwerkt. 

De verleidelijke ontsnapping uit het allerdaagse leven begon een eigen leven te leiden, iets dat ie niet meer alleen onder controle had. Mop weigerde blijkbaar om nog langer in z'n schaduw te blijven.

'Hallo Ruben en Martijn !' Mop hing de branie uit en met 'n vinger tikte ze speels op het puntje van Martijn's neus. 'Zullen we dan maar 's naar huis gaan ?' Wie Mop was wisten ze niet. Ze zouden 'r heus wel 's op 'n feestje hebben gezien, ooit, maar je weet hoe dat gaat. Kinderen bemoeien zich niet met volwassen geneuzel dat happend aan toastjes en met gevulde wijnglazen elkaar in grote mensentaal de meest gewichtige verhalen toevertrouwen.

'Mop, waar ben je mee bezig ?', fluisterde D weer overrompeld. 'Dat hoor je toch....', fluisterde ze terug. 'Ik ga naar huis.'

Als ie nu niet snel de situatie terugpakte en leiding nam, werd de kans met iedere slopende seconde groter dat Mop ineens zich aan de kinderen ging voorstellen als zijn 'vriendin' of nog erger, 'nieuwe mama'.

'Jongens, dit is 'n journaliste. Ze komt langs om 'n verhaal over piloten te schrijven in 'n vaktijdschrift.' Die had Mop dan weer niet zien aankomen, maar nam zijn keuze voor lief en haakte meteen rancuneus erop in door de kinderen uit te horen over hoe het was om 'n piloot als papa te hebben. Zo liepen ze naar de Bachlaan, een ogenschijnlijk relaxed viertal. Maar z'n huid plakte zweterig aan het zwarte tshirt dat ie droeg onder z'n blazer waar de envelop met foto's in de binnenzak zijn diepste zielenroerselen verscheurde. Foto's die van z'n vrouw een bedriegelijke partner hadden gemaakt, tot grote opluchting van Mop. 

'Ik heb het huis van de piloot boven nog niet gezien.', was het eerste dat Mop omgegeneerd zei toen d'r crèmekleurige chanel pumps een stap over de drempel hadden gezet. Ze gaf hem 'n baldadig knipoogje.

'Ga maar kijken als je wilt.', had ie vlakjes geantwoord. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Op 'n drafje liep ze de trap omhoog, meteen door naar de echtelijke slaapkamer. Het had 'r zo leuk geleken om 'n keer te komen logeren, een romantisch logeerfeestje, maar Tory was altijd thuis, die ging nooit 's weg. Garderobekasten werden opengetrokken en de klerenhangers nieuwsgierig stuk voor stuk opzij geschoven. Er hing een transparante kledingzak tussen.

'Oh, kijk nou...de trouwjurk !' Luttele minuten later stond ze in het zilverkleurig lange gewaad goedkeurende knikjes aan d'r spiegelbeeld te geven. Met 'n gilletje riep ze ineens onverwacht een smoes naar beneden, 'Dééééhé, kom 's ! Mijn jas zit vast tussen de deur !' Het duurde even maar daar kwam ie dan, vliegensvlug naar boven gesneld. Niet om de onfortuinlijke in het kasteel van ontreddering te bevrijden maar om z'n dubbelleven niet te riskeren. Ieder denkbaar scenario met die twee vrouwen in hetzelfde huis op dat moment zou geheid mislopen. Ze moest nu echt vertrekken 'Mop, je moet nu....' Hij wilde zeggen dat ze weg moest maar z'n eigen perplexte aanblik op de trouwjurk snoerde 'm de mond. Zijn hart sloeg bijna over...van paniek.

'Verdorie, Mop...waarom...'

'Èn ?!'....'Waarom wat ?!' Hitsig trok ze 'm aan z'n colbert over zich heen en liet zich toen achterover op het bed vallen.

Mop was nog geen tien minuten weg toen Tory via de keukendeur binnenkwam geslenterd. Geen oppas, geen kennismakingsgesprek. Ze was daarom veel eerder terug natuurlijk. D stond in de keuken frietjes te frituren en zo te horen waren de kinderen op hun kamer met veel plezier aan het spelen. Complimenten voor de kwaliteit van de supersonische afzuigkap, absoluut bewijs dat de onderscheidende perks van goeie apparatuur daadwerkelijk bestaan, anders waren ze allang verlekkerd beneden in de keuken geweest. Ze snoof van dichtbij de geur van vette patatten op. Zo een of twee keer in de week blijft het 'n genot. Hij zei niets, niet eens gedag terug en vroeg zelfs niets.

'Nou, zo raar weer dit...', begon ze beteuterd. 'Er woonde helemaal geen oppas, D.' Ze deed d'r handen in z'n afhangende achterzakken en masseerde kort de stevige ronde billen onder de soepele spijkerstof, met altijd al het idee dat de zijne groter waren dan de hare. Het leven is niet eerlijk. Hij reageerde niet, zelfs niet met 'n grapje. Nou, dan niet. Ze ging gedachtenloos aan het kookeiland zitten om van de vers gebakken patatten te snoepen. Hmmmm...lekker. D had nog steeds niks gezegd en zijn zwijgen begon de sfeer in de keuken op een naargeestige manier te bepalen. Toen zei ie ineens, 'Wat heeft dit te betekenen, Tory.'  De envelop uit z'n binnenzak kwam tevoorschijn en hij smeet die met 'n smak voor d'r neus op het kookeiland. 'Geen idee. Hoezo ?!' Tory, van geen kwaad bewust, draaide net een flinke patat door 'n klodder mayonaise. Veegde aanstonds d'r vingers af aan een papieren servet en maakte nietsvermoedend de envelop open. 

'Geen idee ?!', zei D woedend. 'Wou je mij vertellen dat deze foto's niet duidelijk genoeg zijn !' Tory zette verschrikt grote ogen op. Waar had ie het over. Was ie boos ?! Ze schudde de envelop leeg en 'n stapeltje uitgewaaierde fotos op het keukenblad staarde d'r ongelovig aan. Met ongeloof keek ze terug en keek nog 's..nu alsof ze verziend was. Er viel een klodder mayonaise naast het bord, het kauwen vertraagde en 't leek wel alsof de versnelde hartslag het schaamrood naar d'r wangen joeg. God mag weten waarom, ze had helemaal niets met die list te maken.

'Heb je er wel eens bij stilgestaan dat D misschien bij z'n gezin blijft, Mop ?', had Hem bedenkelijk gevraagd tijdens de derde bijles. Geen vraag om 't moreel te peilen. Het was puur opportunistisch risico management. 'Nee, out of the question, anders was ik hier niet, Hem', had Mop driftig geantwoord.

'Zo is dat. ..', mompelde Mars toen bevestigend.

'Oké, jij mag dan blij zijn met de recessie in de luchtvaart, zodat D meer tijd voor je heeft. Voor de luchtvaart zèlf is 't minder rooskleurig en dáár hebben we wellicht 'n opening voor conflict, mocht ie besluiten om bij z'n gezin te blijven. Dus ik zat te denken aan zoiets:....als ie loyaal aan jou is, kan hij zijn baan behouden. Blijft ie bij Tory, dan verliést ie zijn baan.Tenslotte draait het gezinsleven bijna volledig op zijn inkomen, toch ?! Dan hebben we 'm altijd bij de kladden.' Hem hield van strategie en intriges waren nodig om een nieuw vijand te creëren. Door alleen '..Tory is chaotisch..' te roepen, win je geen morele trofee. 'Ja, dat is het punt ook....', sputterde Mop. 'Tel mijn inkomen er bij op en Tory krijgt straks helemaal 'n schat aan alimentatie.' Volkomen terecht, dan waren die promoties van Mop 'n verkapt inkomen voor Tory. Kon ze de luxe lifestyle met D wel vergeten. En daar waar de grote wereld in het klein samenkomt zou Hem al gauw 's met vrienden van de bank hierover gaan babbelen om het hypotheek volgrecht onder de aandacht te brengen. De Shirley Tempel bood vanzelfsprekend de ideale ontmoetingsplek. 

Tory wankelde, overvallen door de zoveelste duivelsachtige listigheid, langzaam naar de koelkast om 'n fles Chardonnay te pakken. Ze moest helder denken maar de pijn van de verraderlijke absurditeit liet dat niet toe. Tuurlijk wist ze dat zij het niet was op die foto maar waarom zag D het niet ?! Of wìlde ie het niet zien en waarom dan niet ?! Eerst Ruben met die klassefoto en nu dit ?! Wat gebeurde er allemaal. De verleidelijke smaak en geur van patatjes was plotsklaps verdwenen. Ze schonk zichzelf 'n glas alcoholische roes in en snikte enkele tranen weg. Het was ook eigenlijk allemaal tè hallucinant om er 'n ordinair potje om te gaan zitten grienen.

'Ga je nou huilen ?!', begon D verontwaardigd op 'r in te hakken. Als er iemand hier zou moeten huilen, dan ben ik het wel.', brieste ie bijna. Nou, huil dan !, dacht ze in zichzelf. 'Dit is....dit is gewoon een misselijke grap om ons uit elkaar te drijven. Ik heb je nooit bedrogen.... dat kan..kàn niet anders !' Tory's weerbaarheid knakte. Hij, haar man, sloeg om als de wind. Geen greintje humor of saamhorigheid bleef overeind. Het 'vroeger' van gedeelde waarden brak met z'n ijskoude blik, onder de supersonische afzuigkap, in gruzelementen. Stiekem hoopte ie wel 's dat ze vreemd zou gaan, om z'n eigen schuldgevoel af te kopen en die wens leek 'm nu in de schoot geworpen. Was 't misschien een teken van het universum, bestond er überhaupt zoiets. Waar of niet waar, hij beet zich erin vast. 

De witte keukenschort werd op het keukenblad gesmeten en van de kapstok griste ie 'n suede zomerjackje.

'Ik ben vanavond bij MJ, die weet tenminste wat loyaliteit is', zei ie onderkoeld. Met de BMW autosleutels in de hand zou ie de voordeur uitlopen, Tory achterlatende bij 'n grote gele fruitschaal vol glimmende frieten en een halfvol glas Chardonnay aan d'r lippen. 'Je hoeft niet op me te wachten. Geef de kinderen 'n nachtzoen van me, wil je ?!' En vertrokken was ie. Het implosieve effect van de dichtslaande voordeur galmde na als 'n verstikkende maar onhoorbare stilte.

Of het nu in de media ging over muziek, filmpromotie, koffie, beauty, fashion, kappers, milieubeleid, de nieuwste elektrische POMPOM stadsauto ontwikkeld door Forum van de Goede Toekomst, Hem's breintank vol knappe koppen, de hele politiek werd lobbyist, een pandemische. Mop zèlf kreeg promotie, ingepakt met hoger salaris en daarbij bedolven door uitnodigingen voor vernissages, parties en concerten. Hem's evolutie had de markteconomie een optater van jewelste gegeven, die de kluisdeuren van Duckstad voor iedereen openhield. Houvast aan 'n verleden werd steeds meer gereduceerd tot grootschalige herdenkingen, de politieke boodschap voor 'n collectief geheugen. 'Loyaliteit is kwetsbare emotie, dames.', had Hem gezegd tijdens de bijles in het afgelegen vervallen boederijstulpje. 'Loyaliteit is populisme. Landen, steden, voedsel, scholen, kleding, muziek, auto's, fietsen, charity en zelfs banken... Het is zombie logica. Onze zorg is dat mensen de keuze voor onze evolutie gaan maken, en wij ze daarvoor 'n idee van beloning laten ervaren. 'Het bonus epos', een evolutionaire switch.'

'Ik heb geregeld dat jij ook 'n PomPom krijgt', vertelde Hem gretig.

'Een PomPom ?!'

'Ja, Mop. Zo hebben we 't karretje genoemd, met jouw naam als inspiratie. Als ik joú toch niet had..haha.' 

'Leuk, maar wat heeft dat met onze missie te maken. Gaat ze met de PomPom Tory wegjagen?', grapte Mae nog terug. Hem snapte de vraag wel en zijn ongeaarzelde waterval van larmoyante retoriek gaf er meteen 'n klap op.

'Mae, jullie willen 'n huwelijk duurzaam ontwrichten, Tory met dat smetteloze karakter door de modder trekken en er zelf als helden van onbesproken gedrag er met de man vandoor gaan. De pompom wordt 'n sensatie, en wie er in rijdt helemaal. Daar kan die burgerbak toch niet tegenop, of wel dan ?!'

Tory plenste het koude water onder de keukenkraan met krachtige slagen over d'r wangen. Ze wilde de tranen niet meer voelen, de druppels die langzaam in treurige strepen opdroogden. Ze wilde ook geen tranen laten zien die morsend in de eyeliner 'n vlekkerige droefnis onder d'r ogen konden kladderen. Het ijskoude water luchtte op. Toen Tory naar boven liep om de kinderen te halen voor het avondeten, had Ruben wantrouwend naar zijn moeder opgekeken.

'Wat is er, mam. Heb je gehuild ?' 

'Nee lieverd, dat is van het boenen.' 

'Er zat een balpen streep op m'n gezicht, vandaar', en perste met moeite 'n glimlach op d'r gezicht. 'Kom jongens, we gaan lekker frietjes eten met kip en sla. Papa moest helaas plotseling weg naar de vliegclub.'

De kinderen hadden op hun kamer getennist door de boogvormige opening waar een setje swingende saloondeurtjes de twee kinderkamers met elkaar verbond. Na jaren samen op dezelfde kamer, leek Tory dit de beste tussenoplossing.  

Er was inderdaad niets dat D ervan weerhield om wanneer dan ook zomaar het huis achter zich te laten. Opvallend wel, hij kon altijd overal naartoe wanneer ie maar wilde, Tory was er toch wel. Of ie die vrijheid ooit zo had ervaren, is onbekend. Het was eigenlijk wel de allergewoonste zaak van de wereld om dat te kunnen.

'Ik heb het altijd al geweten. Tory deugt niet', waren MJ's woorden die avond en die bij het openen van d'r voordeur meteen d'r armen meelevend om 'm heen had geslagen.'

'Hé kerel, wat hoor ik nou. Hassle in the castle ?!' De man van MJ, Ruud, zat onderuitgezakt op de bank in de ruime woonkamer met 'n dampende sigaar tussen duim en vingers.

'Ruud, zeg nou zelf, ik geef Tory alles wat ze wil en dan flikt ze me dit. Waanzin !''

'Waanzin !', beaamde Ruud.

'Geen respect voor mij, Ruud.'

'Respect, Dee', zei Ruud 

'Respect, anders kan je ook geen soep maken.', zei MJ met een knipoog. Die tegeltjeswijsheid kon D niet volgen maar voor ie überhaupt de kans kreeg om te reageren, prikkelde de geur van kardemon, piment en koriander flirterig zijn smaakpapillen. Er werd 'm een extralarge blauwe drinkmok met pompoensoep onder 'n drijvende klodder sourcream in de handen geduwd. MJ kocht vaak in de VS, als ze op reis was en daar doen ze alles XL.  

'Je bent 'n geheel samen. Stel je voor dat cabine geen respect voor de cockpit heeft of andersom. Dat funktioneert ook niet', zei D.

'Daarom moet je dit in de lucht onder je pet houden,' zei MJ vervolgens ernstig. 'Als Tory geen respect meer voor je natúúrlijke autoriteit heeft dan heb je kans dat anderen 't gaan na-apen en je wilt geen prooi worden. D ... '

'Goed dat je 't zegt, MJ. Dit blijft voorlopig onder ons.' De soep, de geur ervan, was vriendschap, de 'part of the gang' cohesie. Had Tory reden gegeven zich op haar te wreken en de wereld zo te veranderen dat alles wat goed voorkwam ineens slecht werd ?! 

'We zitten in hetzelfde team. Dat weet je', benadrukte Ruud nog 's, die z'n walmende sigaar graag even opzij legde voor 'n XL Mok uit Amerika met pompom ..ehhh.. pompoensoep. Eigenlijk meer iets voor de herfst maar gelukzalig at ie, vol met onuitgesproken geheimen, van de zalverige substantie. Tegen de achtergrond van die voorjaarsregenbuien die avond, nèt zo lekker. 

'Als ik jou was zou ik morgen meteen naar de bank gaan en d'r creditcard blokkeren.' MJ vond blijkbaar het moment voor 'n stevige sabotage nu helemaal op z'n plek vallen. Maar waarom zou ie in vredesnaam d'r creditkaart blokkeren. Fantasie lag alweer op de loer om werkelijkheden te verdringen en met 'n ingebeelde boosheid zoiets vernederends te rechtvaardigen want als er iemand niets misdaan had, dan was het Tory. Ze deed namelijk nooit buitensporige of onzinnige uitgaven. Mop daarentegen....of hijzelf. Verdorie, hij had notabene die oldtimer willen terugkopen, gek die je bent. 

'Ik zal vrijdag even langswippen bij Tory', besloot MJ standvastig tussen het slurpen door.

'Doe dat. Misschien dat ze jou vertelt wie die gozer is met wie ze in het dorp heeft staan zoenen.' Zei ie dat nou werkelijk ?! Ja, hij hoorde het zichzelf echt zeggen. 'Heeft ze je in het openbaar voor gek gezet ?!' Als 'n briesende stier blies Ruud de rook van zich af. En daar was die moederlijke hand weer op z'n schouder. 'D, je kent zoveel mooie vrouwen op het werk. Zal ik je anders opnieuw in de markt zetten ?! Genoeg meiden die maar wat graag 'n piloot aan de haak willen slaan. Met alle liefde doe ik dat voor je.' Het verleden, een enkele affaire, werd ooit nog door MJ sussend afgedaan als 'n logische bijverschijnsel van een huwelijk met Tory ansich. Het was duidelijk, er bestond minachting. Omgekeerd vond Tory grensoverschrijdend geflirt op de werkvloer nou eenmaal een inherent bijverschijnsel van de luchtvaart en ze had inmiddels geaccepteerd dat de feestjes zo nu en dan wel 's uit de bocht konden vliegen. Het gemoedelijk drietal dat zich die avond gezamelijk boog over de dampende soep en geheimen die gelogen waren, geheimen die alle aandacht van Mop verder afleidde kreeg er op de valreep nog 'n vierde speler bij. De elektronische beltoon verraste de vrienden in de woonkamer waar overwegend wit en beige tinten in de gloed van schemerlampen 'n mediterrane sfeer afstraalde, als een steentje dat tegen het raam werd gegooid. MJ veerde aanstonds op van de zachtgele loungebank en liep richting de open keuken waar ze de huistelefoon op het aanrecht had laten liggen.

'MJ, laat je Ruud nog 'n beetje los de laatste tijd ?!', hoorde ze 'n eclatante stem zeggen door de telefoon.

'Hee ! Da's lang geleden.....hahaha..ja, hoor...ik vlieg nog steeds. Vertel, ik heb bezoek...wat kan ik voor je doen ?!'

'Kom vrijdag naar Vakzuid, spreek ik je daar om 12:00 uur smiddags. Dan hebben we 't er over.'

'Da's toevallig. Laat ik nou nèt vanavond al 'n plannetje voor vrijdag hebben afgesproken, maar ik combineer het wel...Gaat lukken, tot dan...Toedels !'

Er begon weer iets te pruttelen. De flamboyante stem aan de andere kant van de lijn was niemand anders dan Hem.

Zeven nieuwe berichtjes in een half uur tijd, stonden in de display van D's nokia. Tory had in ieder geval niet gebeld en ook geen sms berichtjes gestuurd. Heel verstandig.

'Bel me, lysm.' 

'Waar zit je, Bachelor ?'

'Bel me asap.'

'Plannen vanavond.' 

'Ik wil je !'

'Moet je zien vanavond.'

'Wordt mega feestje, ntb !'

Dat was Mop. 'omwty' oftewel 'On my way to you', berichtte ie gauw terug. Tijdens het intypen zei ie pardoes, 'Vrienden, ik ga weer. Zoveel dank dat ik bij jullie vanavond terecht kon en de soep...had ik voor geen goud willen missen.' Vervolgens stond ie op van de loungebank en pakte zijn jas. Ook hier was niets dat 'm weerhield om te blijven.

'Zeker weten ?', zei MJ. Hoezo zeker weten ?Wat bedoelt ze, flitste het ineens argwanend door z'n gedachten. Had MJ zijn berichtjes kunnen lezen ? Nee, natuurlijk niet, D. Dat hinderlijk geweten maakt je nog 's paranoia.

'Jaja, afgesproken in de stad met een collega. Ik wil vanavond voorlopig niet naar huis, dat snap je.' Het gesprek volgde nog een paar minuten het voorspelbare patroon dat bij het uitlaten van gasten gebruikelijk is en na nog een laatste bemoederende omhelzing van MJ, vertrok ie richting VakZuid, het bruisende grand café, annex restaurant, annex nachtclub aan het water op 'n steenworp afstand van het stadscentrum. Hij kon inderdaad overal naartoe, wanneer ie wilde en met wie ie wilde.

Hand in hand liepen ze binnen. Mop en D bij Vakzuid. De roes van verliefdheid, en de spanning van de haast na het kortstondige verkleedpartijtje die middag en de hartstochtelijk opzwepende heupbewegingen waarmee ie kort daarna bovenop op d'r in enkele minuten klaarkwam moet zijn bewustzijn wel erg hebben verward want hand in hand lopen was nou precies waar ie 'n hekel aan had, altijd al. Ook bij anderen. Omgeven door 't geluidsdecor van exotische salsamuziek waren ze rechtstreeks in de armen gelopen van 'n man, die blijkbaar gewend was om 'jasje dasje' te dragen maar dan nu zónder das. Zijn donkere haar had ie met wetgel strak naar achteren gekamd. 

'Moppie, hello girl ! Wie heb jij hier mee naartoe genomen ?', vroeg ie nieuwsgierig, D bekijkend van top tot teen.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782617

Ze draaide zich om, verbaasd, en keek plotseling in het blozende gezicht dat ze daar helemaal niet had verwacht. Het waren de rode konen van de huisarts.

Hij wees bezorgd naar de deuken in 't portier. Ze glimlachte vriendelijk terug en ging verder met inladen. Nee, er waren geen parkeerpaaltjes aangereden, geen portieren geschampt en er was geen loslopend wild bij 't oversteken van de weg vastgelopen in de witte carrosserie van de burgerbak. Je zou denken, 'n geruststellende constatering. In tegendeel, 't was spooky en verwarrend maar om nu de huisarts daarvan in de parkeergarage deelgenoot te maken. Dat voelde niet alleen ongepast maar vooral heel erg onethisch  'Ja, hoor. Alles prima !'

Ze sloeg het portier dicht en net toen ze het boodschappenkarretje richting de winkelwagenstalling begon te duwen, zei de huisarts: 'Er heeft een vriendin van je gebeld, Tory. Ze maakt zich zorgen over je.'

Dacht Tory eventjes zich ongedwongen aan de ongeschreven etiquette regels te houden, betrapte ze zichzelf er ineens op de enige in dit korte intermezzo te zijn die de waardigheid in acht nam. Het was geen spontaan communicatiefoutje van de beste man, hij was ook niet met 'n mandaat op weg gestuurd om inlichtingen door te brieven.

Hij had namelijk helemaal niets hoeven zeggen maar deed het toch. Bedenkelijk maar misschien met de beste bedoelingen, ook al werden ze niet begrepen. De vriendin luisterde naar de naam Mae. Niet dat ze d'r naam kenbaar had gemaakt in de huisartsenpraktijk. Oh nee,  zelfs dàt viel achteraf te verwachten en toen Mae eenmaal uitgesproken het telefoongesprek beeindigde, was het onmogelijk geweest te ònthoren. In 'n rol die de huisarts helemaal niet leek te passen stond ie daar, bedremmeld tegen de achtergrond van een parkeergarage, opgetrokken uit blokken bewapend beton, met ingedeukte portierflanken in het vizier. Het merkwaardig telefoontje van weleer deed daarom z'n wenkbrauwen nu des te meer fronsen en beeldde onnodig nog meer argwaan in. Geen argwaan over de intrigante vriendin maar misleidend en absurdistisch genoeg naar Tory, alweer spil van roddel en achterklap.

'Vriendin...welke vriendin ?', vroeg ze korzelig.

'Ze zei haar eigen naam niet, Tory. Nou, fijne dag dan, hè !' Hij zwaaide en liet 'r achter met een nieuw raadselachtig enigma. Het had net zo goed codetaal kunnen zijn, een taal die ze niet begreep. Maar om het even, niet normaal.

Anders dan anders was D in de vroege middag van het spaanse eiland huiswaarts gekeerd. Geplaagd door gemengde gevoelens van verraad en de valstrik van 'n onbespreekbare wereld waarin libido de maat bepaalde. Hij had een grens overschreden, doelbewust zijn affaire heimelijk maar provocerend tentoongesteld aan de geruchtenmolen van de wandelgangen waar de traditionele trouwring mannen meer dan alleen maar interessant maakte. Een traditioneel symbool dat garant stond voor certificatie van kwaliteit en goedkeurig. 'Betrouwbaar', contradicto in terminis. Gelukkig, elke moeite om de katerige verstilling die 'm parten speelde te verbergen, bleef 'm wonderwel geheel gespaard doordat Tory 'm overviel bij binnenkomst, lachend met kiftig luid commentaar op z'n zomers kleurtje. Ze was zo opgelucht 'm weer te zien ! Ja, hij beloofde d'r mee te nemen voor een paar dagen, zodra ze betrouwbare oppas voor de kinderen hadden gevonden. Aanstonds werd ie overladen met 'n onstuitbare woordenvloed. Ze bleef maar praten. De klassenfoto, de bizarre vergevingscultus op school, de hoodie voor de deur, de deuk in de auto, de hockeystick en de mysterieuze vriendin. Mijn God, hij was maar vier dagen weggeweest ! Het meest hallucinante was toch wel de klassenfoto. Wie The Firm heeft gezien met Tom Cruise begrijpt de zintuigelijke manipulatie. Een vurig aangewakkerde woede bevrijdde 'm van 'n opgekropt schuldgevoel en innerlijke tweestrijd. Hij was laaiend. Tory, ongewis van z'n schaduwleven, wist op het nippertje 'm te overtuigen hiermee niet weer op hoge poten naar de school te stappen. De 'vergevingscultus' zou zich de gedaante van een kameleon aanmeten en alles ontkennen. Misschien was het overstappen naar 'n andere school 'n veel wijzer besluit.

'Misschien is het verstandiger als wij een andere keer naar de film gaan', zei Guus die zich helemaal niet meer op zijn gemak voelde. Hij wilde net vanuit z'n stoel opstaan toen D 'm streng toesprak. 'Blijf. We zijn hier als familie onder elkaar.' Guus lachte maar het ging niet van harte.

'Is dit de verrassing waar Tory niks van mag weten ?'  

'Verrassing, ben ik 'n verrassing ?!' Mop kirde van plezier. Ze voelde zich door de boter en suiker gerold.

'What happens in the family, stays in the family. Mop wil daar helemaal niets aan veranderen. Toch, Mop ?' Het snoezige hoofd met aan een kant 'n grote zwarte zijden roos in de lange haarlokken knikte beminnelijk.

Fons schraapte zijn keel, voelde de lichte blos op zijn wangen branden en vroeg zich vertwijfeld af of ie 'r wel al eens eerder had gezien. Niet perse vanwege de posters met lookalikes in de stad maar op 'n feestje bij Tory en D thuis, jaren geleden. Vriendin van Tory, had ie gedacht. Een vriendinnendienst was dit zeker niet. Mop, op haar beurt, had z'n glijende blik heel anders in de smiezen gehad toen de manolo pumps d'r voeten op de afdalende traptredes een weg lieten banen naar deze drie mannen aan 'n tafeltje in de met rode pluche beklede lobby van de bioscoop. Drentelend, steeds dichterbij, in 'n simpel roze jurkje met lange mouwen. Een soepelvallende A-lijn, die kortdradig halverwege d'r bovenbenen ophield. Slechts 'n minuscuul klein zwart lakleren tasje, 'n strak afgemeten ruimte voor pasjes, blackberry en lippenstift, bungelde zwierig aan d'r hand. 

Vrouw met 'n missie, weliswaar niet met rugzak of een uitgezakte canvas boodschappentas, ging op pad.

Guus en Fons wierpen elkaar over en weer schichtelijke blikken toe, alhoewel Fons in tegenstelling tot Guus niks wist over de escapade van z'n schoonbroer en het sleutel appartement van Guus, D's tortelnestje in A' dam Zuid voor 'n snelle wip. Dit werd de primeur, de eerste keer dat de schoonbroers met Mop in aanraking kwamen. Ze maakte geen aanstalten om beleefd een hand te geven. Veelste zakelijk, gedoe en ze moest door, er stond een evolutie te wachten. 'Gezellig, met de héle familie op stap. Dit wordt een bijzondere avond', zei ze opgewekt. Als stenen standbeelden zaten Fons en Guus tegen de rugleunig aangeplakt toen Mop zich als een vampier op D's lippen stortte. Van gevoos 'en public' hield ie niet maar desalniettemin liet ie 'r begaan. Hij wist 't. De cruciale getuigenis moest door de zwagers gezien worden, dit was de bezegeling waar ze op doelde. Het bespaarde in ieder geval een heleboel tijd met langdradig geouwehoer. 

'Champagne, graag. Voor de hele tafel.', slaakte Mop daarna voldaan uit tegen de ober die was aangesneld.

'U weet dat we champagne niet per glas serveren maar alleen per fles ?!', zei ie stoïcijns.

'Prima.', antwoordde Mop zonder omhalen.

Fons schraapte zijn keel, 'Weet jij hier meer van ?'  Guus schudde ontkennend z'n hoofd.

Een onzichtbare muur werd communicatief opgetrokken te midden van het gezelschap. 'Oh...', riep Mop ineens vanaf de ene kant van de muur. 'Ik ben dus Mop, jullie toekomstige schoonzus !' Ze legde de hand van D op d'r buik die dankzij het zwangerschapskussen een lichte bolling liet zien.

Dit kon niet waar zijn. De muur verbrijzelde. Het leek even heel stil te worden in de lounge. Een paar bevroren stille seconden die hun geërodeerde zieltjes louter ridiculiseerde. Ze begon te lachen.

'Mop, laten we deze avond nou niet verpesten door illusies', zei D vaderlijk met 'n knipoog naar de zwagers. Wat ie met die knipoog bedoelde bleef 'n raadsel. Guus en Fons raakten in het moment de regie volledig kwijt. Plotseling als door een engeltje geroepen doorbrak dezelfde ober met vlinderstrik het opgelaten ongemak. Behendig werden flutes en champagnefles op tafel gezet.

'Wilt u dat ik de fles ontkurk ?', vroeg ie hoffelijk aan niemand anders dan Mop. Dat was helemaal het toppunt. D nam snel en zelfverzekerd de leiding terug, 'Hartelijk dank. Die taak neem ik voor mijn rekening.'

'Prima mijnheer.' Hij gaf een beleefd knikje en verliet daarna het gezelschap.

Met 'n stoute grijns draaide ie de muselet behoedzaam los. 'Is 't wel verstandig voor je om champagne te drinken, lieverd.' Schuimende champagne vulde de glazen. Mop hief ongegeneerd als eerste het glas. 

'Proost !' 

Zwijgend maakten Fons en Guus een wijfelend gebaar met het champagneglas. Waar ze op zouden moeten proosten was nog steeds schimmig en het vermoeden van een zwangerschap maakte de zwagers niet loslippiger. Ze waren in shock.

'Broer, ga je Tory dumpen?!', vroeg Guus voorzichtig.  'Ze is de moeder van mijn kinderen. Waar zie je me voor aan ?'

'Kostenposten kùnnen verdwijnen.', zei Mop wrang. 'Dat is net zoiets als het zwarte gat in het sterrenstelsel.'

'Kostenpost ?' Fons, die van boekhouding zijn hobby had gemaakt, reageerde kribbig. 'Dus jij bent de kostenpost ?' Verbolgen liet ie z'n ogen over de roze jurk gaan. Hij mocht dan vroeger het gemis aan succes ervaringen op z'n zus hebben afgereageerd met pesterijen, nu werd ie daarin door 'n volslagen onbekende voorbijgestreefd en allesbehalve met losse flodders.  

'In tegendeel, Fons. Ik ben 'n zelfstandige vrouw.' 

'Wat een leuk appartement heb jij trouwens, Guus. Had D je verteld dat je die foto met Tory moet weghalen ?! We leven nu in andere tijden.' Fons draaide zijn hoofd verbouwereerd richting Guus. Al 'n paar jaar gingen ze samen gebroederlijk kroegtijgeren. Guus met z'n geïdealiseerde vrijgezellenbestaan had Fons onder z'n vleugels genomen. Ze spraken over alles bij het bier. Niets bleef geheim, dacht Fons, tot op vandaag. Ja, hij had Fons niet verteld dat z'n appartement zo nu en dan 's door D gebruikt werd, stiekem. Waarvoor hoefde ie niet te weten als ie maar in 'n proper huis thuis kon komen. De intrusieve gedachte met wie en waarvoor overrompelde 'm die avond. Dit was geen verrassing waar ie op had gerekend. 'Nee, belachelijk. Dat doe ik niet. De kinderen komen ook langs. Die vinden het heel normaal als er een foto van hun ouders staat.' Guus klonk overstuur. Hij was wel 's jaloers op het gezinsleven en huis van z'n broer en schoonzus, maar dit ging 'm nog te ver. 

'Ach, de kinderen...Misschien kan je ook met mijn gevoelens leren rekening te houden, Guus'. Mop leunde beminnelijk tegen D aan. 'Schat, zeg jij 't nog 's tegen je broer. Misschien begrijpt ie het niet.'

'We hebben 't er nog wel over, Mop.....' Hij kon 't moeilijk zijn broer voor de voeten werpen met een smekende ondertoon omdat ie anders geen sex van d'r kreeg. Ja, ondanks het gemopper kon Mop kon zich prima vinden in het beleid van een meritocratische horror evolutie. Tjonge, en de avond was zo geheel anders begonnen. Deze warboel, deze eclipse hadden ze totaal niet kunnen bevroeden toen D ze zoeven nog mysterieus voorhield 'n verrassing te zullen onthullen.

Toen zei Fons, 'Waarschijnlijk heeft ie Tory van zich af moeten slaan omdat ze persé meewilde naar de bioscoop.'

'Nee Fons, ze houdt helemaal niet van oorlogsfilms en juigt een beetje ' broederlijke bonding' alleen maar toe. We zijn hier bij elkaar omdat ik 'n verrassing voor jullie heb, een verrassing waar Tory voorlopig niks van mag weten', had D geantwoord. 'Sinds wanneer mag Tory wèl ergens iets van weten.', gniffelde Guus toen nog. 'Ja, ze moet wel weten wie de baas thuis is, hè !', begon ook nog 's Fons meesmuilend te lachen. 'Ga je d'r verrassen met een weekendje weg en moeten wij op de kinderen passen ?' Fons hield van z'n neefjes maar voor kinderoppas was ie nou niet onherroepelijk in de wieg gelegd. 'Oh, als 't dát is...ik heb óók 'n leven, hè.' Guus doelde op z'n biervrienden en de voetbalclub waar ie in vriendelijk gezelschap al geruime tijd rennend, vrolijk de groene graszoden met de voetbalnoppen omploegde. En daar kwam, kort door de bocht, de onderlinge verstandhouding zo ongeveer wel op neer voordat roze jurkje het decor binnenliep..

Diezelfde avond werd Hem bij de Shirley Tempel gesignaleerd. Een clubhuis aan de gracht waar ingewijdenen om de zoveel tijd bijeen kwamen voor zaken, bezinning en ontspanning. Naast hem liep een jonge vrouw. Het was Mars. Niet de mokkakleurige zakentas maar 'n geel cosmopoliete laktasje glinsterde op in het schaarse licht dat vanuit 'n lantaarn op de kade scheen. Ze werden binnengelaten door een oudere man in zwart livrei, die gebaarde hem te volgen. Via een lange hal met donkerblauwe muren waarop zich een speels schaduwspel van drie kristallen kroonluchters aftekende, kwamen ze uit in een statig vertrek waar bordeaurode gordijnen sierlijk langs de hoge ramen hingen en achtiende eeuwse schilderijen met onbekende portretten in vergulde houten lijsten de koffiemelkwitte muren decoreerden. In het midden stond 'n lange tafel met daar omheen stilzwijgende mannen en vrouwen. Er klonk akoestische pianomuziek, langzaam en benevelend.

Hem nam Mars aan de hand en voegde zich willekeurig tussen het zwijgende gezelschap. Toen zag ze 't. Ontsteld, van schrik deed ze 'n stap terug en struikelde bijna over d'r eigen schoenen. Wat ze zag viel met 'n dreun op d'r netvlies en in een reflex wilde ze wegrennen maar de deur werd versperd, door de man in livrei.

Die tafel, gedekt met kraakhelder wit laken tot op de grond, was gevuld met een naakte vrouw, languit liggend en karig ondergesneeuwd door fruitsalade. Zo te zien een verse mengelmoes van appels, mango, aarbei, druiven, meloen en ananas. Ze droeg een roze hoofdband met daarop de naam 'Tory'. Langs de randen lagen ongepelde bananen, misschien zodat iedereen aan 'n aanrandingsritueel kon meedoen ?!  Mars wist het niet maar ze wilde hier niet bij zijn. 

'Een klein ritueeltje, Mars. Dat doen we meestal bij een nieuw projekt. Maak je geen zorgen, er kan je niks gebeuren.', fluisterde Hem waakzaam. Hij zag aan haar verschrikte blik dat die geruststellende woorden weinig effect hadden. 'Dit model leeft gewoon, hoor. Is ook niet gedrogeerd en krijgt hier goud geld voor betaald.'  Dat moest er nog bijkomen, dacht Mars. Het ongemak knaagde door maar ze bleef. Aan 't hoofdeinde van de tafel, richtte 'n stilzwijgende ingewijde d'r hoofd langzaam op en begon in staccato monniken klanken te tetteren, dwars door de pianomuziek heen.

'Welkom...ius commune...

geen exceptio doli...

geniet van haar vruchten...

traditio.....dotis nomine... 

culpa...culpa...culpa... 

inaequitas....nieuwe tijd....

ontmasker de ware

eenheid van het goede

het mooie....dotis nomine

bonafides is hoe wij

het wensen....

ius commune....

nieuwe eenheid van 

spirituele kracht ....'

Daarna werd ook daar champagne gedronken, op Hem na dan en wat zal ik zeggen, in het clubhuis aan de gracht het zoenoffer iets exclusiever, iets obscuurder gevierd dan in de bioscoop. 

De èchte Tory zat die avond gewoon, nietsvermoedend, thuis op de bank, zappend langs tv-zenders, zonder champagne. Maar over bijzondere tafelschikkingen oftewel dekkingen gesproken, MJ, die collega schoolmoeder had nog niet zo ver terug in de tijd, ijverig, voor 'n etentje de crew hiërarchie gebruikt als indeling ! Hoe verzin je 't. Aan de dis op kilometers afstand van d'r man D, de captain aan het hoofd genesteld tussen alles dat in het dorp met 'n titel rondliep. Zij aan het andere uiteinde, tussen vreemden. Gedurende 'n verstild moment werd ineens duidelijk dat de tafelschikking 'n agenda had. Later kon ze er nog om lachen maar raar was het wel.

Aan het einde van de avond in de stad, toen Hem Mars naar huis reed, barstte zijn statige ingetogenheid in de auto plotseling weer open. Een aristocratische luidruchtigheid die Mars onbewust bijzonder prettig begon te vinden, 'n fantasie zelfs die niet aan romantische ondertonen kon ontsnappen. 'Dit wordt de nieuwe duurzame werkelijkheid, Mars. Een cognitieve evolutie !' Van de achterbank had ie 'n groot boek gepakt, ingebonden in 'n leren kaft beschilderd met Mop & D's initialen. Het bleek 'n fotoalbum te zijn. Fotos van D en Tory waren veranderd in foto's van D en Mop en liet 'n kompleet andere historie ontstaan. Het was duivels ! De lach van Hem bulderde door de auto. 'Geld is altijd op zoek naar een project, Mars. Beschouw dit maar als een cadeautje voor Mop. Zal ze leuk vinden.' De bijna manische gedrevenheid van Hem had iets angstaanjagends.

'Deceive the sky to cross the ocean !' riep ie, achter het stuur. 

'Wat bedoel je ?' Hoe kwam ie überhaupt aan die typerende informatie en privé foto's. Insluiping ?! Voor Hem was geweten niet persé aangeboren, maar 'n begrip, 'n woord, een taal in ontwikkeling en reden waarom mensen worden aangestuurd, de drijvende kracht achter evoluties. 

Hij legde vlegelachtig een hand op d'r dij en zei toen zachtjes: 'Mars, word je nou emotioneel ?! 

Goed, wat ik je nu ga vertellen is strikt geheim. Mondje dicht, hè.' 

Ze probeerde de gedachte van zich af te schudden te worden meegesleept in 'n crimineel komplot maar daarvoor was het misschien al te laat, denkend aan z'n motto 'Een goed geheim koesteren we met liefde uit respect voor de gemeenschap.'

'Tuurlijk, kom maar op', dacht ze. Zij was toch niet 'n sentimentele zeikerd had ze ooit gezegd en na die ontblote fruitsalade kon er heus nog wel 'n geheim bij waar ze niet meer stijl van achterover zou slaan. 

'Het is allemaal al gebeurd, Mars. Richtmicrofoons rondom 't huis van D en Tory. De informatie die we er opvangen kunnen we doorsturen naar media, school, winkel, wie dan ook...ook Mop als ik dat nodig vind. We hebben 'n verhaal achter de hand waaruit valt op te lezen dat we in opdracht van het ministerie handelen om leersystemen te toetsen en aantrekkelijker te worden als vestigingsklimaat voor internationale scholen.

We kunnen met die info 'n vervreemdende groepsdynamiek op touw zetten die heel wat vertrouwensrelaties kan aanhalen maar ook onder druk kan zetten. Voila, madame, zo gaat 't. Privacy verdient te worden hergewaardeerd. Een informatie conflict is geen sinecure en zonder informatieconflict ook weinig evolutie.'

Geen wonder dat Tory de foto niet meer kon vinden. D had 'm omgetoverd in troefkaart. De belastende klassefoto zou 'n ruilmiddel worden voor bescherming door deze informatie makelaar.

Mars's intuïtie hoorde z'n triomfantelijkheid door de woorden heen langzaam opladen. Hij had een vrolijke smile op z'n smoel en stuurde geruisloos de Bentley over de nachtelijke wegen maar om te lachen vond Mars het eigenlijk helemaal niet. Ze kende D & Tory niet eens, ze voelde geen haat zoals Mop maar ze was loyaal aan d'r vriendin en carrièredrift, dat wel. Hem blijkbaar ook. En, had ie Yola niet als een getemde tijgerin in z'n greep gekregen ?! Toeval of niet, ook nog 's gepromoveerd naar een nieuwe funktie als account manager bij reklameburo Be-Yont. Inderdaad, de kans dat ze zouden wegkwijnen als onbegrepen zielen werd steeds kleiner. Kritiek had Hem dus bij z'n protégé al volledig afgekocht.. 

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782618

Het schimmig silhouet, zwijgend standbeeld, onaangedaan door weer en wind met slechts 'n bewegend stel natte blonde slierten die de woestheid van windvlagen verried maar niet het gezicht of het denken dat schuilging onder de hoodie had feitelijk geen grens overschreden. Geen oceaan tussen de stoep en het kiezelpad naar de voordeur. Ook geen kunstmatige grens. Er stond geen bordje, 'Verboden voor mensen met hoodies om naar mijn huis te staren'. De vreemde figuur begaf zich niet eens op privaat grondgebied van het gezinleven. Onvervreemdbare grond. Althans, dat dacht Tory toen nog. Over onverklaarbaarheden kon ze geregeld stilletjes emmeren maar verder leefde ze meestal in harmonie, het eindpunt van d'r voorstellingsvermogen had nooit bijzonder veel grenzen hoeven te stellen, verleggen of af te breken. 

Misschien hoopte je anders, bij het lezen over Tory. Het gaat hier voornamelijk over grenzen van huis, tuin en keuken kwesties, niet de zelfkanten van wereldproblematiek, groteske ellende die uit radio, beeldbuis of drukinkt klinkt. En zelfs met die beslommeringen is ze niet feilloos, maakt heus ook denkfouten zoals toen met de burgerbak bij het zwembad die in de verkeerde versnelling stond. Totale nitwitterigheid, niemand is perfect. Een naïef schepsel dat ruimhartig redeneert en onmiskenbaar het liefst gespeend is van saaie allerdaagsheid, het moet wel leuk blijven. De naam van de geheimzinnige lief die Mop toen, onder genot van Chardonnay, joelend uit de goocheldoos toverde, moést dus wel een grap zijn. Misschien niet echt 'n bijzonder goeie maar met vriendschappijk sarcasme joeg je Tory heus niet op de kast of in het harnas. Bovendien, zoiets zou 'n vriendin namelijk nooit doen. Hoé dan en waarom ?! Er waren nog grenzen die ze echt niet hoefde te bewaken, dacht ze. Er lagen geen nieuwe scheidingslijnen in het verschiet. Wapengekletter van een postmodernistisch tijdperk geregisseerd door Hem, speelde zich af in een ander universum buiten Tory's voorstellingsvermogen. Dat MOP binnenkort het acroniem werd voor de internationale stadsmarketing zou geen grenzen van beeldvorming verleggen. M = Mind O = Omnipresent P = perfect. Dat kon gewoon toeval zijn, een toevallige samenloop. Het marketingverhaal van Renaissance,  voorpaginanieuws geschreven door journalist Luuk waarmee de krant 'Nieuws van de Dag' hoge verkoopcijfers scoorde had ze vorige week snel terzijde geschoven als 'n trivialiteit omdat de krant met showbizz tegenwoordig wel vaker de lezer moest lokken.

Tory dacht reëel. Oh ja, absoluut Intuïtief en dat is bij uitstek moeilijk bestand tegen mindgames, waar intuïtie op spel wordt gezet als russisch roulette. Boven het maaiveld van Tory's voorstellingsvermogen was alles aan elkaar verbonden in een civilisatie met collectieve normen, niet een clancultuur, althans dat dacht ze. Het idee van 'n Hem die voor z'n gemythificeerde muze plannen maakte, ergens achter hermetisch gesloten deuren van een pompeus boudoir midden in de grote stad was over the top. Misschien zou de opmerkelijke gelijkenis met Mop in de koffie commercial ook gewoon toeval kunnen zijn, het donkere silhouet op de stoep daarentegen niet. Niemand gaat toevallig een kwartier lang in de regen als een brok graniet naar je voordeur staren. Tory droeg geen esotherische symboliek aan 'n ketting, leitmotiv voor verklaringen. Ze bevond zich niet in 'n magische gedachtenwereld met selfffulfilling prophecies, tekende geen mandala's en las ook geen horoscopen in de krant. Ieder zo z'n ding maar dàt is iemand anders, niet Tory. Deze donkere artefact op de stoep boezemde reëele angst in. Ze voelde zich geëxposeerd aan iets waar ze geen grip op had, iets bedreigends. Het bleef een mysterie, een suggestie van psychologische oorlogsvoering zonder enig mandaat want wie oh wie, vertel 't maar, kon nou 'n vijand van Tory zijn, huismoeder in gooische villa op eigen grondgebied. Ze deed nog geen vlieg kwaad.

D had die vrijdagavond dus niet meer teruggebeld. Nou ja, dan niet. Crewhotels, het wemelt er van de roddelpraat. Piloten krijgen er een bekend gezicht, trouwringen worden nog sneller opgemerkt dan het aantal strepen op de jasmouwen die over de receptiebalie bij het in- en uitchecken heen en weer vliegen, kamermeisjes verwachten geen sex maar wel een vette tip want gouden strepen betekent goud geld. Het thuisfront wordt niet geacht om zich in die verhitte dynamiek te mengen. Dat valt anders op, vooral bij de receptie, en nodigt alleen maar uit tot het aanwakkeren van 'n verlosserscomplex of jachtinstinct bij de jonge, bronstige twintigers op zoek naar 'n verzetje. Als ie iets te vertellen heeft, dan belt ie wel is de mores. 

Zenuwslopend nagejaagd voelde ze zich, daarom wilde ze D bellen en met ingehouden spanning gewacht op 'n moment in de avond waarvan bijna zeker was dat ie wel op z'n hotelkamer zou zijn. Ze verwachtte bij hem geen opgetrokken scheidingslijn, maar een ononderbroken gesprek met empathie, een rustgevende stem, bemoediging, en de morele support die ze nodig had als achtergebleven bewaker van kroost en het fort. In plaats van redetwist de gelijkgestemdheid om nu prioriteit aan tuinverlichting te geven. Het voorgevoel vanuit een donker gat begluurd te worden in een huiselijk verlichte keuken en woonkamer deed alle charme en gastvrijheid van de kindvriendelijke groene speelruimte verbleken tot een niemandsland rondom een belegerde vesting. De kinderen waren gelukkig niet gealarmeerd geweest door het spook op de stoep. Het geruisloze maar toch wel paniekerig heen en weer gestommel van hun moeder op die vele open vierkante meters in de coulissen van woonkamer, woonkeuken en hal bleef tussen de spaarzame barrières van glazen deuren uit zicht en kon zo een beangstigend signaal via een te snelle oogopslag of andere onbewuste bewegingstaal nauwelijks laten doorschemeren. Daarom werd de conquistador met hoodie geen nieuwtje tijdens de dagopening op school die maandag en ook niet op het schoolplein. Helaas, misschien voor Mae dus 's een keer geen draad om een flinke roddel op touw te zetten. 

Eindelijk dan, de langdurige regenbuien van dat weekend liepen op z'n end. Het voorjaar was prillig, zeer gewenst zoals altijd en zonneschijn nam al vroeg in de ochtend ruim kans om de rode cameliaknoppen in hun groene jasjes in de tuin bij het voorraam te laten stralen. Killetjes was het buiten wel, heel anders dan op spaanse eilanden. Zelfs regen is er in het vroege voorjaar al lauwig en damp. Daar waar wij onder een regenplu eindelijk weer 's de mentale zomersmaak weten te vangen met de ingevlogen magenta pigmenten van bougainvilles op de  zaterdagmarkt, staan deze adembenemende bloemen met hun kelkvormige schutbladeren op zuidelijke eilanden overal wel ergens in het wild te shinen tegen een decor van strakblauwe luchten. Verstrengeld op poederwitte muren als een eeuwig liefdespaar, bij rotsen maar ook in plantenbakken op pleinen met terrassen zonder kouwe drukte. Dan heb je nog het priegelend paars van ontluikende lavendel om je te bevangen met 'n explosie van gelukshormonen. Zalig, net zoals de zilte geur van een kabbelende zee, het lauwe strandzand tussen je tenen en zicht op de tientallen palmbomen die weliswaar maar van weinig schaduw zullen voorzien als de hoogzomerzon overdag het strand tot baktemperatuur weet op te stoken. Het is 'n oeroude nederlandse tegeltjeswijsheid, 'Na regen komt zonneschijn'. Op het mediterrane eiland is het een idyllische belofte voor verstrooiing van uitbundige hoeveelheden zonnegloed. 

Mop liep vermoeid maar ongegeneerd het spaanse viersterren hotel binnen. Mèt gewichtloos zwangerschapskussen, zorgvuldig onder een A-lijn deuxpièces weggemoffeld. De gehakte sandaaltjes maakten een gehaast ritmisch geluid op de glanzend granieten vloer. Ze was opgewonden. Nog nooit had D haar meegenomen naar zijn domein waar het uitdagend binnensluipen van 'n geheime affaire er gewoon om vráágt stiekem ontdekt te worden, in een crewhotel. Niemand kende Mop daar namelijk, zelfs de receptioniste niet toen Mop zich had voorgesteld als 'vrouw van'. 

De crew zou heus wel weten dat ze dat niet was, ze was zelfs geen collegaatje, niet een van 'ons' en specifiek dàt gaf D meer speelruimte en minder sociale controle. Hij kon zich in het hotel zonder smoes en zonder pardon terugtrekken van de rest van de crew. Toch riep het verraderlijke blikken op. Vreemdgaan met 'n zwangere is nergens voor nodig, werd er gegist. Keuze genoeg, sexuele rivaliteit stond altijd aan dus hoogst onwaarschijnlijk, tenzij...

Het waren niet de grillige landsgrenzen die ze negeerde, het waren intieme grenzen, ongeschreven regels. Is het fair om die verantwoordelijkheid alleen Mop aan te wrijven ?! Nee, niet helemaal. Zonder Hem had het nooit zo ver uit de hand kunnen lopen.

Toen ie gebeld werd door de receptioniste met de mededeling dat zijn vrouw gearriveerd en wel beneden op 'm wachtte, was 'n zwangere vriendin wel het allerlaatste dat ie verwachtte.

'Stuur 'r maar door naar mijn kamer', zei ie kalm tegen de hotelreceptioniste in het engels. Van binnen was ie niet kalm, hij voelde zich kwajongensachtig rusteloos. Vanzelfsprekend wist ie 't. Hij wist meteen dat 't Mop was en niet z'n vrouw. Die zou 'm nooit zo onaangekondigd verrassen. Overigens had ie voor Mop een vliegticket gekocht, niet voor z'n vrouw natuurlijk. 

Het spaans hotel met toeristen en vliegcrews lag pal aan het strand, een privestrand waar het groen/wit gestreepte katoen van de ligstoelen onder crèmewit gekleurde parasols vanaf de branding een uitnodigend beeld opriep om uitgerekend daar op de veranda met houten vlonders en pergola's begroeid door verse perzikkleurige en gele klimrozen even een koffietje te gaan doen. Te genieten van een adembenemed vergezicht met meeuwen, jan van genten, witte zeiljachten en de felgekleurde matrassen van kitesurfers. Het ideale decor voor endorfines, elektrisch opgeladen voor romantiek en euforie alsof anders teveel tijd verloren kon gaan aan eerder gemaakte keuzes, aan 'n statische sleur die, tussen de palmbomen nu, soms slechts een vage herinnering oproept aan 'n druilerig bestaan in een andere wereld. Dat het leven met Tory hem gebracht had waar ie was, dat gevoel voor historisch perspectief werd door onze welbekende mythologische bengel Cupido kompleet ondergesneeuwd, bevroren in de tijd. 'Kijk 's pretty boy, wat je allemaal hebt moeten ontberen voor dat lilluk mokkel van je, zònder carrière notabene ! Je verdient meer dan dat.' Voor Mop waren de kaarten anders geschud. Niets te verliezen en weinig te vrezen van de toekomst. Carrière in de maak, d'r naam zou internationale marketing worden voor 'n betere wereld en nu Hem ook nog 's zich als liefdesmakelaar had verpand, voelde ze zich on top of the world. 

In de gang op de tweede verdieping was 't nagenoeg stil. Er stonden geen trolleys meer van poetsende kamermeisjes en de meeste gasten en crewleden verbleven na siesta tijd buiten, op terras, strand, in de bergen of in het pittoreske stadje, dwalend op gehuurde scooters. De enige trolley die over het klassiek landrovergroene velour rolde was de donkerblauwe samsonite reistrolley van Mop. Slechts een enkel steggelend familiegeluid viel er in de gang te bespeuren van achterblijvers. Stampvoetend kindergesputter en de toon van overrulende volwassen redeneerkunsten kriskras door elkaar heen. Je kent het wel, eentje wil naar het strand en 'n ander persé naar dat suffe museum in de stad. De haastig dribbelende sandaalhakjes  op het natuursteen in de lobby verraadden misschien weliswaar 'n zweem van enthousiaste spanning, van d'r gezicht viel werkelijk niets af te lezen. De symmetrische features en haast monolid oogvorm vormden 'n ultieme perfectie voor het verhullen van emotionele beroering als ze dat wilde. Vertwijfeld keek ze met gefronsd voorhoofd naar de kamernummers. (Botox werd in die tijd nog niet cosmetisch toegepast.) Ze had net aangeklopt maar er kwam helemaal geen reaktie. Zou ze de receptioniste wel goed hebben verstaan, vroeg ze zich ongeduldig af. Net toen ze opnieuw op het witgelakte hout wilde kloppen, werd de deur ineens opengetrokken. Hij liet 'r expres wachten, ze wist het meteen, in een oogopslag. Klopt. Denk 's aan die oldtimer. Al een tijdje terug, toen ie die auto in een opwelling wilde terugkopen en zich op tijd realiseerde dat het pronkstuk dan huwelijkse boedel werd, speelde ie met de gedachte om dat ding op Mop's naam te laten zetten. Mop dacht vanzelfsprekend dat het een cadeautje was van d'r rijke lover en toen ze 'n kans in het vooruitzicht zag om met eenzelfde huwelijksfoto als die van hem en Tory in de oldtimer, 'n romantisch nieuw begin in te luiden, de oude wereld te overstemmen en weg te vagen, was ie er subiet van teruggekomen. Een dominante vrouw, onverschrokken uitdagend was moeilijk te temmen. D had 'r uitgenodigd in zijn territorium, waar zijn gezagsfunktie ook onverminderd in een ligstoel aan het strand niet zomaar te grabbel kon worden gegooid. Hij was hier niet thuis, niet in het appartement van z'n broer maar met een andere familie, 'n cultuur waar de pikorde binnen de troep moest worden gehandhaafd en op gespannen voet van sexuele rivaliteit altijd aanvechtbaar kon zijn. 

Misschien dat ie daarom het risico nam. Niet om een doorbraak in zijn huwelijksleven te forceren maar om stoer de controle op de voortgang van z'n affaire terug te pakken. Arme ziel, hij wist zelfs van Hem's bestaan nog niets.

'Hai Bachelor !' Ze leunde tegen het deurkozijn en sloeg d'r armen uitdagend over elkaar, bovenop de opbollende buik van het zwangerschapskussen. 'Had je me nog langer willen laten wachten ?!' Brutaal sloeg ze d'r haren naar achteren. De blonde kleurspoeling die ze nog snel even had gekocht, gaf een extra zomerse gloed aan d'r blonde tooi. Nòg mooier, met 'n zongebruid velletje straks. Wel weinig kans dat D überhaupt de tint 'golden beach gaze' zou opvallen, zo gaat dat nou eenmaal bij mannen. Wat wel enorm in het oog sprong was het zwangere silhouet. Niet geheel ondenkbaar dat Mop zich effe niet bewust was van die grap, daar in de deuropening, ongestoord door de gewichtsloosheid van het kussen en ongedurigheid om 'm alle hoeken van de kamer te laten zien met d'r opgegeilde stemming. Zijn opengesperde ogen gaven echter geen hitsige signalen terug, maar dwaalden geschrokken af naar de grote ronding boven d'r slanke dijen. Van verbazing wist ie even niets te zeggen. Ook hij had gerekend op 'n inval van pikant rollebollen maar deze bol bombardeerde 'm met afschrikwekkende donderslag. Zó lang geleden had ie 'r nou ook weer niet gezien. Wat is er gebeurd, spookte het paniekerig door z'n hoofd. Ze volgde z'n ogen en toen zag ze het pas weer.  'Bachelor, je dacht toch niet dat je de enige was, hè ?!' Lachend sloeg ze 'n paar keer triomfantelijk op d'r keurig zwarte deuxpieces waaronder het kussen zonder al teveel weerstand automatisch meeveerde. Maar D lachtte niet, hij was met stomheid geslagen. Mop gleed langs D de hotelkamer in, liet in het voorbijgaan 'n vleugje rozengeur achter en liep doelgericht naar het kingsize tortelnestje om vervolgens langzaam achterover op het bed vallen. Heerlijk, nergens familiefoto's te bekennen, zoals bij z'n broer. Geen verwijzingen naar een of andere realiteit. Dit was het, nu en hier. Zonder verdere intro spreidde ze d'r benen en trok het retro A-lijn jurkje onder de bijpassende witte robe manteau langzaam omhoog.

'Laat je me nu weer wachten, Bachelor ?!', fluisterde ze smachtend.

Wat ie toen eigenlijk allemaal wilde vragen en zeggen was ie ter plekke vergeten. Zijn voeten begonnen schoenen uit te schoppen, tegelijkertijd ontknoopten z'n vingers vliegensvlieg de gulp van z'n pantalon en een poloshirt verdween pardoes ergens achter 'n burostoel. Daarna wierp ie zich voorzichtig bovenop het golden beach getinte geheim. Z'n buik drukte zwaar in het nepkussen en steunend op z'n onderarmen begon ie plagend d'r oorlelletje te likken. 'Wil je niet weten wie er nog meer is ?!', hijgte ze provocerend, terwijl d'r handen afgleden naar zijn lendenen. 'Ik zal je laten merken dat ik de enige ben', kreunde ie geprikkeld. Toen stootte ie naar binnen en smoorde met z'n tong, zoenend tussen z'n lippen ieder mogelijk weerwoord.

'Ik heb 'n nieuw fantastisch plan, Bachelor.', zei Mop geheimzinnig. Het decor was veranderd, een paar uur waren alweer stilzwijgend verstreken en de hemelse lucht kleurde inmiddels paarsig met transparante suikerspinwolken en gloeiend hete oranje stralen scherend aan de horizon over het water. Op de veranda ruiste een vriendelijk briesje tussen de klimrozen waarvan de zoete geur zich nu nog meer liet kennen dan in de blakende zon overdag. Op de achtergrond liet de gevoelige zangstem van Julio Iglesias repeterende woorden als Amor, Amor, Amor zinderend samenvloeien met het heen en weer bewegen van 'n vriendelijk golvende branding tot romantische oneindigheid. Cupido maakte overuren rondom de gevulde sjampoepelkoeler op het damastwitte kleed met gángen aan tafelzilver, bepoteld door deze twee tortelduifjes. De uitdagend roodgeverfde lach van Mop nipte voorzichtig aan de flute en niet alleen om de lippenstift keurig op z'n plek te houden. Ze was zich zichtbaar bewust van de spiedende blikken die vanaf andere tafeltjes door de geluidsbarrière van Julio Iglesias heen wisten te priemen. Ongegeneerd wreef ze zelfs zo nu en dan theatraal met d'r handen beschermend over de nep zwangerschap die ze verborgen hield onder een roodgebloemde halterjurk. De captain, getrouwde gezinsman, had het toch wel erg gezellig met die zwangere jonge vrouw aan een glas champagne. Misschien dat een van de stewardessen zich nog 'n glossy kon herinneren uit 'n ander jaar waarin Mop ooit was uitgeroepen tot emancipatie rolmodel, wie weet. Nou, misschien zou ze nog champagne voor zwangeren kunnen promoten. Laten we wel wezen, het gaf geen pas. 

'Ik wil dat je me hier geen Bachelor noemt, Mop.' Hij diende gezag uit te stralen niet de begerigheid van 'n flirtende schooljongen. Om met koosnaampjes in de buurt van collega's te worden aangesproken was off limits en Bachelor ook nog 's veel tè suggestief.

'Oh, honey !!!', riep ze beteuterd terug. Ze tuitte d'r mond alsof ze weer 'n luchtkus wilde geven maar misleidde 'm vervolgens plagerig door nog maar 's sexueel getint wat champagne op te zuigen. 

'Mop !', fluisterde D vermanend over de tafel. Hij was duidelijk niet gecharmeerd. Zijn reputatie. Nu denk je misschien. Ja lekker dan, hij gaat vreemd en begint vervolgens in de slibstream over z'n reputatie na te denken. Laat ik je vertellen dat vreemdgaan in de mannelijke pikorde meestal niet slecht is voor de reputatie, in tegendeel. Machismo verbroedert, mits je de situatie maar weet te beteugelen, te bezitten. Er zijn weliswaar prioriteiten, ook binnen de pikorde.

Hij kon er met z'n verstand niet bij. Wie verzint nou zoiets als 'n zwangerschapskussen.  Zijn zeggenschap daarover was zoeven in de hotelkamer zinloos verloren gegaan, gebroken in de knop met 'n onverzadigde blik op de pronte decolleté en vermorzeld onder de beroering van zijn smachtende lippen strelend over d'r tepels. Resultaat, daar zat ze nu, tegenover 'm als de koningin van Sheba zogenaamd zwanger te wezen. Sex is een verslaving. De crew afleiden, had ze gezegd. Ze zouden nooit geloven dat je met een zwangere vrouw een sexuele affaire hebt. Als dat het doel was, waarom bleef ze dan van die uitdagende zoengeluidjes maken tijdens het diner. Een raadselachtige vrouw en nu zou ze wéér 'n plannetje aan 'm gaan onthullen. Hij hield wel van een verrassing maar vreesde 'n volgende keer voor wandelwagen met nepbaby. Hij wilde vrijen, neuken, de sensuele parfum van d'r gladde vel opsnuiven, samen genieten van de sterrenhemel in het afgekoelde strandzand met 'n blik op oneindig. Het beste plan was om die volgende dag maar niet in het crewhotel te dineren en een autootje te huren. Wilde ie 't wel weten dus ?! Eigenlijk niet. 

'Zeg nou niet meteen 'nee', want het is 'n leuk plan. Beloofd ?!' Hij was gewaarschuwd, laat je nou niet verleiden door de beloning van een grote donkere tepelhof tussen je vingers. 

D doopte 'n stukje stokbrood in de knoflookolie en knikte inschikkelijk zonder naar d'r op te kijken.

'We gaan naar de bioscoop !' De verruktheid waarmee ze het plan als 'n machina deux voor het voetlicht wierp vervloog snel weg in het zoetklinkende vibrato van Julio Iglesias zangerige stem bovenuit het gezellig geroezemoes daar op de koele veranda. Thats it ?! Perplexed staarde ie 'r  zwijgend aan. Het stukje stokbrood in z'n mond kwam stil te liggen en puilde de wang uit. Hij was opgehouden met kauwen.

'Wat denk je ?!' Ze giechelde het uit.

Langzaam begonnen zijn kaken weer te malen. 'Tuurlijk Mop !', zei ie opgelucht met volle mond. Zo normaal was 'n plan nog nooit geweest en hij hief de flute om te proosten. 'Salute, jij mag de film kiezen. Geen enkel probleem.' 

'Nee, luister nou even, je hèbt 't beloofd !.' Oeps, hij dacht in de gauwigheid dat ie z'n belofte al volledig had ingelost maar niets was minder waar. 

Onder de tafel zette ze d'r voet voorzichtig tussen z'n benen tegen de stoelzitting. 'Het wordt onderhand wel 's tijd dat we ons gaan voorstellen aan de zwagers, D. Kunnen ze 's een keer mèt me praten in plaats van óver me praten.'

Verschrikt smakte D de flute op tafel en drukte geschrokken z'n rug tegen de stoelleuning aan. 

'En...gaat er dan ook 'n wandelwagen mee ?!', zei ie smiespelend terwijl z'n ogen naar het zwangerschapskussen wenkten.

D'r wiebelende tenen onder het lange damastwitte tafellaken hadden inmiddels z'n scrotum en halfharde penis bereikt.

'Ik ga je nu hier ter plekke zoenen, als dat wèrkelijk is wat je denkt', zei ze dreigend met 'n knipoog. 

Hij vroeg zich heimelijk af of dit de eindstreep van het nieuwe plan zou zijn en zo niet, als er meer achter zat, dan moest ie ontegenzeggelijk constateren de macht op de situatie die dag nogmaals te verliezen, terwijl Mop keer op keer breeduit z'n grenzen bleef trainen.  Zachtjes maar resoluut duwde ie d'r minnekozende voet terug. Een onverwachtse verrassing maar ze liet 'm desalniettemin zonder te protesteren zijn gang gaan. 

'Tory komt het ècht niet te weten, D. Anders had ze ook allang van je broer gehoord dat wij z'n appartement zo nu en dan gebruiken.' 

Misschien inderdaad helemaal geen gek idee. Hijzelf weliswaar verkoos liever het escapisme boven crisis en liever 'n dualistisch leven boven de scheiding van gezin. Eigenlijk minstens zo harmonieus als de natuur, zoals de schaduw onafscheidelijk is van de zon. Maar misschien was die verborgenheid wel onrechtvaardig naar Mop. Ook een buitenechtelijke relatie schept verantwoordelijkheden en met die verzonnen wijsheid werd er zelfs een etiket van morele goedkeuring op geplakt.

D schraapte z'n keel, het werd tijd dat ie zich herpakte. 'Oké dan, welke film had je in gedachten ?!' 

'Je bent lief', zei ze opgetogen.

'Pearl of Harbour.'

Wat is dát nou weer voor iets belachelijks !' De ontsteltenis was groot maar vooral erg eenzaam in de schijnlijk zo vredevolle gooische buurt de volgende ochtend. Wandelend waren de kinderen naar school gebracht. Huppelend kan je wel zeggen, via de authentiek gelders blauwgeverfde voordeur, langs de bloeiende camelia die net als de vroege lentezon voorspelbare paragnostische gave kreeg toegeschreven. De zomer was in aantocht en ze waren alledrie nog steeds smoorverliefd op hun nieuwe huis. Recentelijke kers op de taart, een rustiek en degelijk plakaat van koperlegering, verankerd aan de bakstenen muur met opschrift, 'Hier woont de familie...' Een speciaal gemaakt naambordje met huisnummer. Misschien hopen de booswichten op 'n uitkomst waarbij naadloos de suggestie past dat dit huiselijk ornamentje uit Tory's hoge hoed kwam, territoriumdrift. Helaas, dan moet ik het wijvenvenijn teleurstellen. Dit puur en simpel, fantastisch en liefdevol plannetje kwam helemaal van D. En de rest van het gezin was er blij mee. Gewoon ouderwets met vader bovenaan, daarna moeder en de kinderen. Van boven naar beneden en niet 'nevengericht'.

Ze waren smoor op het huis, de tuin, niet alleen op de amerikaanse koelkast met ijsklontjesmaker, openhaard, de zee van ruimte en het nabij gelegen bos om met de fiets doorheen te crossen. Alles was aanwezig, alles maar dan ook werkelijk àlles voor de meest gelukkige en ideale opvoeding en kinderjaren. Zeker werd er nog steeds gehuppeld, de wereld draaide door, er was nog voldoende vrolijk lawaai op school en er werd snel vergeten. De liefde had nog pleisters genoeg. Althans zo leek het. De schooljuffies ook, veelal welgemoed zonder vuurspuwende loeken, iedere dag was 'n opnieuw begin, zonder welluidend wedstrijdfluitsignaal, met vers optimisme zoals oppositionerende teams zich verbonden weten te voelen en trots. Mits geen spel van list en bedrog, bestempelde Tory de pedagogische nieuwvonds 'klasgroep salvation' als excentriek maar niet persé onmogelijk, geen dealbreaker. Het incident met de klassenfoto was 'n ander verhaal, onbetwist spookachtige daad en onverklaarbaar maar omdat het onverklaarbaar was, alleen een zieke geest kan zoiets bedenken, daarom ging ze nog niet in omens geloven of tarotkaarten. Dit was mensenwerk geweest, geen boodschap uit 'n ander universum. Ze moest Ruben later nog uit de doeken doen dat een of andere apekop waarschijnlijk er met ballpoint op had gekrast en juffie d'r bril was vergeten. Een leugentje om bestwil, wat moet je anders zeggen ?! Zieke geesten zijn niet uit te leggen èn, dat was nog wel het meest akelige,...niet te traceren. Daarna werd de foto door Tory achter de hand gehouden, in ieder geval niet om in vergetelheid te laten oplossen. Hysterische chaos in het labyrint zou alleen maar erger worden. De wereld draaide ondertussen verder en dat wat schijnbaar aan de oppervlakte in de vergeetput raakt, zo tussen de dagelijkse dingen door, was echter de voedingsbodem voor groeiende stapels puin. Ze werd heimelijk schaakmat gezet, vrolijk zelfs. De spelverdeler had notabene zand in de ogen gestrooid met een nep Tory en een nep vriend, 'n intrige waarover ze zelf nog niets wist daar tussen een paar groepjes booskijkende 'sjamanen' op het schoolplein.

En wat zag Tory dan wel die ochtend op het oprijpad, toen ze de auto wilde pakken om boodschappen te doen ?! Een burgerbak met driftig verkreukeld portier en zijflank. Waarschijnlijk met de hockeystick ingeslagen die nonchalant nog geen twee meter verderop in het gras lag.

'Verdorie, wat nou weer !', foeterde ze hardop. Het hield maar niet op. Een van de meest gewilde buurtjes en dan dit ?! 'Nou ja, het is in ieder geval 'n hockeystick. Ze meppen op auto's met sjiek panache, mompelde Tory sarcastisch en geërgerd. Soms kreeg ze het idee dat d'r leven bestuurd werd en zijzelf alleen maar toeschouwer mocht zijn.

Dit huis was 'tough love'. 

Ze wachtte achter het stuur, haalde een paar keer diep adem en besefte toen met tegenzin dat ze in deze verfromfraaide rammelbak nu daadwerkelijk door het dorp ging rijden. Ze hàd al 'n hekel aan die tuttige burgerbak maar een vernielde was al helemaal niet elegant en stijlvol. 'Verdorie !', riep ze weer sputterend. De tijd flitste 'n nieuw stapeltje puin erbij. Dat ze ongewild iemands trophy ging showen, niet als slachtoffer van vandalisme maar het mikpunt voor vernedering en beschaming. 'De slechte chauffeusse die de auto in de prak had gereden'. Mikpunt buiten de grens van d'r voorstellingsvermogen. Tory dacht reëel.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782619

Die week liep alweer op zijn eind en D's vluchtrooster had 'm voor vier dagen het land uitgestuurd naar een milder klimaat onder de mediterrane spaanse zon. Avondschemer zou de componistenbuurt binnen een paar uur stilzwijgend overvallen met 'n grijzig weefwerk van een pak wolken en lange schaduwen toveren op de donkergroene coniferen waarmee het huis was omzoomd.

In de keuken luisterde ze gebiologeerd naar de illustere professor Weiz, een paradijsvogel die regelmatig de gekooide realiteit van een getergd land schetste in radioprogramma 'Liever spruitjes dan haagse bluf'. 

De paradijsvogel was vandaag van mening dat karnemelk mengen met roosvicee als tussendoortje bijna net zo slecht is als een kant&klaar pakje uit de supermarkt.

'Kinderen wennen daardoor aan de zoete smaak van melk zodat ze geen gewone melk meer willen drinken en dat is een signaal van slecht ouderschap. Iets waar we met zijn allen voor moeten waken.'

Wel potverdorie ! De mega gezonde uitvinding die ze regelmatig als een vieruurtje met bammetje opdiste werd hier eventjes door 'n puriteinse goeroe uitgejouwd en van tafel geveegd. Nou ja, puriteins. Voor die professorige prietpraat was vanzelfsprekend geen enkel redelijk bewijs, alleen het bewijs van goedbetaalde vriendschap met 'n populaire yoghurtdrankjesfabrikant, of niet dan.

Tory, gebruik je verstand. Jij bent zeker geen puritein en vanzelfsprekend vind je gezonde voeding belangrijk. Je koopt zelfs regelmatig biologisch brood voor in hun broodtrommeltje. Dus hou op met die zelftwijfel.

Even verderop op de parketvloer in de woonkamer lag een keur aan kleurige legosteentjes lichtvaardig en royaal uitgestrooid rondom de vier spelende kinderen. Kleine verdwaalde stapelsteentjes om het zelfbedachte maaksel, een woonhuis met start- en landingsbaan, te kunnen bouwen. Je zou het misschien niet verwachten maar er werden hier door het herengezelschap - van hooguit 'n decennium oud - serieus bouwplannen besproken en zo te horen waren de meningen nogal verdeeld. Schelle stemverheffingen over en weer probeerden elkaar te overtuigen, want wáár moest de landingsbaan komen. Naast het huis, voor, achter of misschien wel op het dak ?! Maar òp het dak kon natuurlijk niet, dan moest het huis véél te lang worden. 

Voorzichtig laveerde ze tussendoor, zonder uit te glijden over een van die kantige plastic onderdeeltjes, richting het witte dressoir tegen de muur, met in beide handen een vol dienblad voor de lekkere trek. Driehoekige mini bammetjes kaas en komkommer, pindakaas en appel. Vanzelfsprekend de huisgemaakte fristi van karnemelk en roosvicee - lekker puh goeroe - en biologische appelsap, die troebele soort.

Er werd met geen woord gerept over de klassefoto's die aan alle kinderen waren uitgedeeld, met geen woord. Het leek de schoolvriendjes niet te deren of waren ze geconditioneerd en er apatisch voor geworden. Hun guitig lachende gezichtjes hadden plots voor de glazen keukenpui gestaan en met 'n bonzend geluid van timmerende knuistjes op de ramen hun bezoek aangekondigd om gezellig te komen spelen. Het leven kan simpel en overzichtelijk zijn, kinderen beseffen dat nog te weinig als ze opgroeien naar de volwassen wereld waar meestal al vroeg halsreikend naar wordt uitgekeken.

Plagerig kietelde ze Ruben even in z'n zij en gaf 'n stevige zoen op de wang. Dat doe je niet tijdens een serieus spel, moeder. Was ze de spot met 'm aan het drijven? Nee natuurlijk niet, lieverd. Dat weet ie best en zij wist meteen dat ie over tien jaar precies zo narrig ging reageren zodra ze 'm met een onweerstaanbare drang 's plagerig wilde kietelen. 

'Maaammm, hou op ! Ik ben bezig !!' 

Tja, dat doen moeders nou eenmaal, hun zonen troetelen. Die knuffelhormonen zijn 'n blijvertje en met 'n bijna onzichtbare grijns maakte dat binnenpretje 'n nog groter verzadigde affectie in haar wakker.

Tjonge, dat kind had me die dag op school toch ook weer 'n afschuwelijke ervaring gehad. In tranen was ie op Tory afgerend na school. Met geen mogelijkheid had d'r voorstellingsvermogen zoiets kunnen bevatten. Welke kwakpedagogiek was dit. Letterlijk ondenkbaar, geen kaartenhuis van morele principes stond nog overeind. Het greep 'r bij de strot, die vervreemding waar ze tegen stribbelde, machteloos getuige van gepatenteerd emotionele mishandeling, hier op het domein van 'n elitair schooltje waar ze werd weggezet als het canaille, een goedgelovig provinciaaltje, geen benul van de duivelse waanzin achter 'n ogenschijnlijk aggregaat van belangrijk uitziende mensen met kinderen waarvan het gedrag soms ècht op het randje was, daar bij de hekken van de schoolpoort.

Hun geestesogen met bijtende afkeur had ze, van geen kwaad bewust, bedremmeld en bleu maar met 'n minzaam glimlachje beantwoord. 

Het knaagde, er klopte iets niet maar ze kon moeilijk vragen, 'Waarom kijk je zo raar naar mij, ken ik U ?!' Nee, de sfeer onder het heerszuchtig oudergroepje zag er niet naar uit dat ze dan heel volwassen 'n openbaring zouden onthullen waardoor al het onbestemde ongemak ineens uit de lucht verdween om elkaar daarna lachend en vriendschappelijk op de schouder te slaan. Zoiets doet waarschijnlijk alleen het canaille.

Dus, gewoon geen vragen stellen nu.

Eerst bedacht ze nog even dat Mae iets had lopen rondschallen over dat envelopje voor de Naomi aktie maar na vandaag moest ongetwijfeld de gewraakte klassefoto er iets mee te maken hebben. Dat de glurende blikken die aan d'r bleven klitten het gevolg waren van de schaamteloosheid waarmee ze in het dorp met een andere man zou hebben gezoend, lag net zoals de gemanipuleerde klassefoto mijlenver buiten het bereik van haar voorstellingsvermogen en brandschone kerfstok.

In het klaslokaal had Juffie de klassefoto misprijzend naar Tory toegeschoven, met afgewend hoofd, stoïcijns turend door het raam richting vergezichten die er misschien wel helemaal niet waren. Gephotoshopped, met middelvinger als het onmiskenbare scheldgebaar tussen de verzameling van de ineens oh, zo keurige klasgenootjes. De jonge spruiten zelf wisten van photoshoptechniek nog niets en ze verwachten vanzelfsprekendheid, zichzelf te herkennen op 'n kiekje, ongeacht waardeoordelen. Tory voelde een wegtrekker opkomen, hapte bijna naar lucht, als 'n vis op het droge. 

'Wie heeft dát gedaan !', blies ze buiten adem.

'Dat zié je toch wie dat doet !'

'Waar hèb je het over ?', riep Tory ventilerend. 

'Dit is gephotoshopped !'

Tory, je zegt 't nog netjes inderdaad, zonder te schelden en te tieren. Godverbete, schandalige hekserij met laffe zintuigelijke verdachtmakingen, dát is 't..nondejuu !

Het vernederen alleen al sprak boekdelen. 

'Tóry, we hebben er vandaag met de héle klas over gesproken want wij hier op school weten dat niet iedereen hetzelfde is en met dezelfde gaven wordt geboren. De klas heeft 'm vergeven.'

'De klas heeft 'm vergeven ?' De woorden bleven tussen de oren nagalmen. Was ie nu gezuiverd, moest dat soms de catharsis voorstellen ?! De klas als organisme, een entiteit die kon vergeven, veroordelen, verwelkomen, uitsluiten maar ook helpen. Een wij-jij cultuur ?! 

'Maar ja, we zitten nog wel met de kosten van de klassefoto. Ik heb ze namelijk tòch maar uitgedeeld aan iedereen, alhoewel deze duidelijk is mislukt, daar zijn we het wel over eens, hè ?!' 

Ja, daar kon ze geen 'nee' op zeggen.

'Misschien dat de schoolfotograaf nog een andere heeft. Dat zou 'n mazzel zijn, Tory', verzuchtte juffie verwijtend en ze bleef ongegeneerd in haar aanklagersrol, de barmhartige, waardoor de situatie nog absurder werd. 

'Nou ja zeg, is dit de omgekeerde wereld ?!  

Wie heeft die klassefoto gemaakt ?!'

Daar gaf juffie helaas geen antwoord op. Had dié even mazzel ! Alweer bleef de waarheid achter ook deze anomalie heimelijk verhuld en tornen aan de voorstelling van zonneklare werkelijkheid.

Perplexed overpeinsde ze hoe dit aan Ruben uit te leggen. Ze probeerde een aantal opties te bedenken maar ze kwam niet verder dan,

'De schoolfotograaf is gek geworden.'

'Juffie is gek geworden.'

'Ze zijn allebei gek geworden.'

'Tory, we kunnen wel blijven bakkeleien maar ik heb nog meer te doen. Als je een klacht hebt, kun je je wenden tot de vertrouwenspersoon. Dág Tory !' 

En basta, daar kon ze het mee doen.

Thuis, op de radio in de keuken maakte de snerpende intonatie en het zwaarmoedig timbre van professor Weiz het lastig om niet gekluisterd naar 'm te luisteren.  Ze schonk voor zichzelf ook maar 'n karnemelk met roosvicee in. Opstandig de zinnen verzetten. Ingebeelde rebellie tegen ingebeelde goden, heerlijk.

'...Een huis bouwen naast een vliegveld is ontzettend dom. Daar komt gezeur van en niemand wil gezeur in huis....Dan kan je beter met lego blijven spelen....'

Hoorde ze nou de radiogoeroe iets zeggen over spelen met lego en een vliegveld ?!

Je hebt kleine huizen, grote huizen, kleine vliegvelden en grote vliegvelden en 't bouwjaar verschilt enorm. De balans van ons regelmechanisme, onze leefwereld, onze zintuigen en organen regelen niet alleen, maar òntregelen ook. Het is juist de kunst om daar mee om te gaan, mijnheer de interviewer. Leven is een kunst.

Laat ik u 's iets vertellen over Sibrionië. Daar is geëxperimenteerd met het provoceren van stressoren bij jonge kinderen om effecten te meten. Zo hebben ze daar ooit gezonde kindertjes uit huis gehaald, verwaarloosd, geïsoleerd in hun emotie, blootgesteld aan gebrek aan affectie, psychische onderwerping en ondervoeding. Gebleken is dat deze kindertjes op latere leeftijd minder weerbaar werden tegen stress waardoor de kans op psychosomatische klachten en ziekte toeneemt. Aan de andere kant, wat het weghalen van kindertjes voor een moeder betekent wisten we al uit eerdere onderzoeken.

De radiopresentator reageerde geschokt. 

'Dat is toch in strijd met de rechten voor de mens !'

'Niet óveral staat de overheid sceptisch tegenover de wetenschap. Er zijn landen die ruimhartig de ontwikkelingen in de wetenschap toejuigen.'

Verschrikkelijk, er zijn altijd nóg grotere idioten te vinden op deze planeet. Tory sloeg van schrik haar hand voor d'r mond. Lees ik soms te weinig kranten of sta ik hier in contact met een alternatief universum', overwoog ze vertwijfeld. 

Van Sibrionië had ze nog nooit gehoord. 

Met hun snelle tred op de hardstenen vloer en vrolijk kwetterend stemgeluid kwamen de twee buurjongetjes plotseling het radiolawaai van wetenschappelijk geboefte in de keuken naar de achtergrond terugdringen.

'We gaan weer !', riepen ze in koor.

'Oh, prima jongens. Klaar met de lego ?!'

'Ja, we zijn nu geen vrienden meer.'

'Geen vrienden meer ? Hoe kan dat nou, is er iets gebeurd met de bouw van het huis ?!'

'Nee, we hebben nu gewoon geen zin meer om vrienden te zijn !'

Ze keken elkaar aan en knikten instemmend. De bekende synchronie van een tweeling.

'Zijn we morgen wel weer vrienden ?', riep Martijn 'n beetje beteuterd vanuit de woonkamer, waarop de buurjongetjes aanstonds tovergebaren naar elkaar gingen maken. 

'Even overleggen !' 

Er volgde een fluisterend brabbelgesprek in toverspreuken, 'Acadafoekwhiuuucadsbria..woepsiehie ...' Daarna joelde de tweeling uitgelaten, 'Ja, we zijn morgen weer vrienden !'

Misschien niet normaal in het nieuwe universum maar van waar zij vandaan kwam de gangbare moederkloek afspraak, om even te bellen dat ze weer 'op huus an' waren gegaan. Kort en bondig. Geen gesprek, eerder 'n mededeling, geen babbeltje voor een afgeleide olifantenpaadje naar zoiets als, ogenschijnlijk allerdaagse klassefoto's. Ze zei verder niets en de buurvrouw, hoorbaar content, ook niet. 

De namiddag gleed geleidelijk over naar het begin van de avond. Het begon harder te regenen en de regen kletterde met dikke spetters vanuit een samengeklonterde grijze suikerspin  tegen de ramen. Tory sloot de ongure herfstachtige buien buiten door de sferisch katoenen voile vitrages voor de ramen te schuiven. Een grote ijzergesmeden kroonluchter, iconisch bezit sinds jaar en dag - gespeend van frivole tierelantijnen - verlichtte, zwevend aan het met hout betimmerde schuine dak, met gezellig licht de ruime eethoek.

Op het eerste gezicht vanuit het niets, zomaar begon de flinterdunne voile te golven en bolde op. Een kille tochtstroom was ongemerkt binnengeslopen en de aanzwellende wind klapperde de voordeur zachtjes heen en weer. Waarschijnlijk in 'n moment van speelse onachtzaam nadat de tweeling naar huis was gegaan. Heel logisch allemaal, maar na vandaag leek niets meer helemaal als van ouds, dat onbetwistbaar logische van gewone allerdaagse gedoetjes. 

Onbewust verstarde d'r aandacht, 'n schrikbeeld aan herinneringen werd in 'n opwelling voor de gekwelde geest getoverd. De kierende deur zette 'n beklemmende twijfel in haar gedachten vast, onwrikbaar en ze begon te malen. De rush van angstzweet brak los uit d'r poriën en geluid verstomde, anders had ze heus wel gehoord dat de kinderen allebei nog met lego aan het spelen waren.

Ongedurig rende ze met enkele stappen naar de woonkamer waar Martijn en Ruben gemoedelijk zelfverzonnen huizen aan het bouwen waren, zittend op de vloer tussen allerlei lego brokstukjes.

Het waren misschien maar vijf minuten geweest dat ze boven aan het stofzuigen was, toen ze ineens de voordeur hard hoorde dichtslaan. 'Martijn !', had ze geroepen. Geen antwoord, het was stil gebleven. Naar beneden gerend, naar een lege woonkamer. Ze had 'm  daar even laten spelen maar nu was ie verdwenen. Te klein om de deur zomaar open te maken, te klein om uit zichzelf kastanjes te gaan zoeken, te klein om überhaupt 'n kastanjeboom te vinden en te klein om binnen 'n minuut op straat in het niets te verdwijnen. Tranen, paniek, haast. De grond glijt weg. Na een zoektocht van twee uur werd ie teruggevonden - alle buurtjes hielpen mee - onder 'n rijpe kastanjeboom, op zoek naar die gevallen mahoniekleurig gefineerde kastanjes tussen een roestiggroen bladerdek.

Opgelucht liep ze naar de voordeur, voorbij de brede trap die als een fossiel, met het zandkleurige tapijt, in een flauwe bocht omhoog cirkelde en daar schielijk het ongewisse van onzichtbaar onheil leek te verbergen. Het gevoel van opluchting veranderde al gauw weer in 'n baksteen op de maag. Er kon namelijk in de tussentijd van alles op naar boven zijn weggeglipt, dacht ze koortsachtig. Niks nieuwsgierig, het begon ongehinderd, zonder verzet, op d'r zenuwen te werken, de voorheen herkenbaar kalme stilte op de overloop, buiten het zicht daar onderaan de trap, plotseling getransformeerd in een bedreigend schrikbeeld dat ieder moment vanuit het trapgat naar beneden kon storten. 

Ze wilde net de voordeur dichtdoen toen ze opnieuw onverwachts werd opgeschrikt. Op de stoep, ongeveer twintig meter van de voordeur af, stond een schimmig silhouet, roerloos...griezelig roerloos. Ze kon niet meteen zien of het 'n vrouw of man was. Een grote capuchon bedekte 't gezicht. Nu is Tory niet iemand die gelooft in omens, toekomstvoorspellingen, witte of zwarte magie maar een sterk onbehagen hield haar beklemmend in de greep, terwijl de capuchon van het silhouet in haar richting bleef kijken. Het leek 'n eenzame figuur maar het tegendeel kon zomaar waar zijn en stond de capuchon daar misschien wel op iemand te wachten !?! Iemand die zich nu ergens boven aan de trap schuil hield, raasde het rusteloos door d'r hoofd. 

De wind trok ondertussen stilletjes verder aan en 'n koude, vochtige vlaag sloeg in het gezicht. Met bonzend hart tegen de ribbenkast sloot ze huiverig de voordeur, maar de schim bleef staan, met de vuisten uitgezakt in de jersey zakken. Lange blonde slierten doken plotseling op van onder de hoodie - de wind sneerde het haar langs de zwarte jersey. Tory zag 't, verdekt opgesteld bij de deur. 'Die moet inmiddels doorweekt zijn', dacht ze. De gestalte op de stoep vertelde verder niets, zond zeker geen hulpvraag uit dus scenarios die de aanwezigheid van deze bewegingsloze mens kon verhullen waren in no time 'n  angstvallig onvertolkbare chaos in het hoofd van Tory geworden.

Aarzelend schuifelde ze een paar stappen richting de trap. Toen schoot het 'r ineens te binnen, 'De tweeling !' 

Het traject naar boven moest maar even wachten. Nerveus liep ze achteruit terug naar de keuken om de trap niet uit oog te verliezen, graaide opgejaagd naar de draadloze telefoon op het kookeiland en drukte 'redial'. De telefoon ging over. Ze hoefde gelukkig niet lang te wachten en met 'n geacteerd casual timbre om de oplopende nervositeit te maskeren zei ze, 'Ja sorry, ik bel nog even maar zijn ze goed thuisgekomen ?!'

Gelukkig, er was niets aan de hand. Voor 'n moment voelde ze zich van spanning bevrijd maar de trap bleef 'n groot obstakel in huis, een gevaar dat ze moest trotseren, hoe dan ook. Ze was hier tenslotte alleen met de kinderen, zonder naaste vrienden of familie in de buurt die ze ongegeneerd met zoiets zomaar kon lastigvallen. Ze moést die trap op. Overspannen sprak ze zichzelf moed in, vastbesloten om welk spook dan ook dat haar huis en gezin bedreigde er gewoon uit te jagen. Moedig of niet, ze voelde zich verre van gemakkelijk en d'r voetstappen op de traptredes vertraagden zich onwillekeurig, Loodzwaar tilde ze d'r voeten op, alsof ze waren vastgelijmd aan het spliksplinternieuwe zandkleurige tapijt. Nadat ze de eerste verdieping eindelijk helemaal had uitgekamd, onder ieder bed en achter elke hoek, begonnen de randgebieden van d'r verstand weer te kalmeren en de omgeving opnieuw waar te nemen zonder patronen van allerlei onbestendige en onvoorspelbare schaduwen. Er flakkerde zelfs irritatie op in plaats van doembeelderige dramatiek. Uiteindelijk spatte de sidderende zeepbel uiteen. Het gruwelscenario, imaginair hersenspinsel, ontwarde razendsnel. Zelfs de schim op de stoep leek plots in het luchtledige te zijn verdampt.

Doodmoe en bekaf van de spanning liet ze zich, na deze nachtmerrie met 'n diepe zucht van opluchting languit op de bank vallen en zo bleef ze 'n tijdje liggen, starend naar het plafond, om de spanningen van zich af te laten glijden en met een joekel van 'n excuus voor zichzelf om niet te hoeven koken vanavond.

'Jongens, wat vinden jullie...zullen we vanavond chinees halen ?!' Het enthousiaste antwoord liet zich raden.

Niemand kwam tijdens het weekend in de buurt van het schoolhek, de broedplaats voor het ontspruiten van naargeestige roddels. Ze had zaterdagochtend met de kinderen in Bessum boodschappen gedaan. Daar zou ze namelijk geen schoolouders tegenkomen. Ze sloeg het zwembad 'n keertje over, nam in plaats daarvan de kinderen mee naar de bioscoop èn naar buiten voor een flinke natuurwandeling over de prachtig uitgestrekte vlaktes met roze en paarse heide. De deuren werden vanaf nu wel consequent dubbel gechecked. Die zaterdagavond, na het voorlezen, het instoppen en de knuffelkusjes, rolde ze zich op in de hoek van de zitbank achter gesloten gordijnen met wijn en de afstandsbediening.

Op de salontafel kleefde 'n geel post-itje. D had er het hotel telefoonnummer op geschreven. Genoeglijk dook ze dieper weg in de kussens en toetste de nummers in. Wat ze ondertussen op televisie zag was de performatieve reclameboodschap, 'Let's Renaissance !'

Wat ze toevallig niet zag in de commercial was het realistische evenbeeld van Mop.

Wat Tory niet kon weten, al zou ze het hebben gewild, was hetgeen er allemaal gebeurde in Hotel Loria Resort. Om heel eerlijk te zijn, wisten ze dat in het Hotel Resort zelf ook niet.

'Hotel Loria Resort, good evening. How can I help you.'

'Good evening. Can you connect me with room 98, please.'

'Of course, one moment, ma'am.'

Ze wachtte maar niemand nam de telefoon op.

'I'm sorry, ma'am. Nobody is answering. Can I leave a message ?'

'Thank you, can you tell him his wife called ?'

Toen bleef het ineens onverwachts lang stil aan de andere kant van de lijn, gevolgd door 'n gemoffelde giechel.

'His wife !? Sorry ma'am, I didnt know you checked out.'

Misschien had ze het verkeerd verstaan, dat zou zomaar kunnen. 'He checked out..did you say he checked out ?! You mean the whole crew checked out ?'

'Sorry ma'am, there must be a misunderstanding. He didn't check out. I will tell your husband you've called.'

'Thank you, good evening, miss.'

'Good evening to you too.'

Ze rook geen onraad. Misschien had ze dat wel moeten doen, zeker na gisteren maar voor Tory speelde het mogelijk onheil zich buiten af en niet binnen, dat wil zeggen niet binnen gedegen strukturen van de gezinscocon.

Henk Groenendaal, correspondent bij het haagse pluche, keek recht in de tv-camera. Met z'n brede glimlach begon Henk te zwaaien, volkomen tegen de gangbare formele mores in. Dit was oprecht vreemd, 'n politieke journalist die ineens vanaf het beeldscherm in de huiskamer staat te zwaaien alsof ie 't zijn trotse moeder nog even had beloofd omdat ie alwéér geen tijd had om op de koffie te komen. 'Mam, groetjes uit Den Haag !' Naar een verklaring voor dat gebaar in zijn gesproken woorden zocht Tory echter niet. 

Gelijk heb je, Tory. Laat gaan. Je hebt al meer dan genoeg gepiekerd voor een heel weekend.

Alleen van de gedachte al raakte ze uitgeput en van politiek had ze zowiezo geen kaas gegeten. De zintuigen werden dus ook helemaal niet geprikkeld door een suggestieve speurtocht naar coherent voorspelbare contexten maar nippend aan de wijncoctail, aangenaam gestreeld door de weeïg zoete alcoholische geurtonen van appeltjes. 

'Ik krijg door dat onze man is gesignaleerd en hij laat weten dat het goed met hem gaat. Het telefoontje van de oppositieleidster werd geïncasseerd als vernederend, aldus betrouwbare bron maar deze bewering is niet te controleren in verband met privacy overwegingen.'

Tory had geen flauw idee over welke leiders Henk sprak, Het had ieder politiek figuur kunnen zijn. Vaag klonk het wel maar politiek is nou eenmaal vaag. Ter afsluiting maakte de politiek plaats voor 't weerbericht.

Raar, de weerman ook al ?! Naar wie wuifde híj zo ontspannen en joviaal?

Laat gaan, Tory. Laat gaan ! Oh hellup, ging ze tòch weer nadenken.

D had ooit 's naar d'r gezwaaid, herinnerde ze zich ineens. Binnenshuis, hier in de keuken. Ze stond notabene nauwelijks drie meter van 'm vandaan en toch zwaaide ie. Zwaaien, zoals 'n wuivende koning op het balkon van zijn paleis, niet 'n overdreven gebaar om grappig de aandacht te vragen. Ze wist het nog goed. Was het misschien 'uitzwaaien' geweest ?! Zijn gezwaai schiep 'n onmetelijke afstand, met maar twee meter tussen hen in. Het voelde koud en harteloos. Vreemder dan het gewapper vanavond van TV figuren die niet eens weten naar wié ze zwaaien.

Tory zwaaide...ehhhh, ik bedoel..zapte verder.

'....zeventig procent van alle werknemers komen in aanmerking voor 'n overheidsbijdrage in de kinderopvang. De overige dertig procent kunnen in veel gevallen een werkgeversbijdrage krijgen. Maar de werkgevers vinden dat de kosten voor kinderopvang onbetaalbaar geworden.  'Te duur', roepen ze. Ze willen dat er een gelijkere verdeling moet komen tussen de werkgevers van beide ouders. Wat vinden jullie daarvan ? Ja, zeg het maar !'

Een vrouw uit het publiek reageerde pardoes zwaar verontwaardigd. 

'Mijn vriend heeft twee kinderen van 'n ander. Dus als we gaan samenwonen moet ik voor zíjn vrouw èn zijn kinderen meebetalen. Dat is onrechtvaardig !'

'Nounou...het is wat als de liefde zo beloond wordt, mevrouwtje. Wat zegt uw werkgever ?'

'Zoek maar een vriend zonder kinderen !'

De rest van het publiek stampte en joelde. Aangemoedigd door de omstanders, riep ze weer activistisch met 'n gebalde vuist in de lucht, 'En dat is niet eerlijk !'

'Maar wat gaat u daar aan doen dan ?'

De vrouw zat inmiddels met rode konen van de spanning op 't puntje van d'r stoel.

'We denken aan 'n uithuisplaatsing van de kinderen. Ik bedoel, wat moet je anders, toch ?!' 

Aarzelend trok ze haar schouders op en keek voorzichtig om zich heen voor bijval maar dat werd prima georkestreerd en het publiek joelde unaniem enthousiast mee. 

En zo kabbelde het weekend in rustig vaarwater voorbij naar het begin van een nieuwe schoolweek. D had niet meer teruggebeld. 

'Hé, wat doe jíj nou op school ?' Mae, verrast dat ze Tory door de hal zag lopen, trok net de deur van de directiekamer achter zich dicht.

'Oh, dag Mae. Jij ook al hier ?' Tory liet haar blik argwanend vallen op het naambordje bij de deur maar Mae, vastbesloten om de situatie naar d'r hand te zetten, liep resoluut op Tory af, legde een arm over haar schouder en fluisterde als 'n heuse compaan,

'Ik heb niks tegen de direkteur gezegd over het donatie envelopje. Je geheim is veilig bij mij. Ik laat het hélemaal aan jou over of je het aan de direkteur wilt vertellen maar wat doe je op dit tijdstip hier ?'

Nou ja zeg, nog doorborduren op valse beschuldigingen ook ?! Wat een aanmatigende zelfingenomenheid. 

'Ik blijf even op school vandaag tijdens de pauzes.'

'Ohhh, hoe dat zo ?'

'Nou, beetje inburgeren. Ik voel me toch niet zo ingeburgerd als jij mij deed geloven.', zei Tory vlakjes. 

'Ja, waarom niet !', antwoordde Mae lacherig. 

'Maar om de inburgering compleet te maken moet je ècht even mee naar de Smederij.' 

Ze keek Tory van heel dichtbij aan met 'n uitzonderlijk penetrante opdringerigheid.

'Zie ik je dan daar over 'n uurtje ?!'

Tory was heus wel nieuwsgierig naar de Smederij maar ze had zich laten overdonderen en zonder 'n antwoord af te wachten werd het wijfelige momentum als gevolg daarvan gewiekst door Mae aangegrepen om de beslissing voor Tory maar vast in te vullen.

'Prima, tot dan !', verklaarde Mae overconfident met als minachtende toegift nog 'n bemoedigend schouderklopje, waarna ze vervolgens zonder om te kijken lichtvoetig de aftocht blies met aan de hand een vrolijk bungelende tas, dé nieuwe tas. Met Hem in het achterhoofd had ze voor de kleur groen gekozen. Een prachtige poederzachte pastelkleur groen. Totaal anders dan die oude bruinleren tas, uitgezakt en volbeladen, te vergelijken met 'n aardappelzak aan de riem. Een gedrocht dat ze over 'n scheef opgetrokken schouder altijd met zich meezeulde.

En kijk 'r gaan nu. Het geluk van de vinder baande onbekommerd en lichtvoetig weg over het schoolplein. De tas van het populaire merk 'Sacre Sac', gekocht in Lahren bij het exclusieve winkeltje 'Accès chez Soi' wist 'n muzische gedaanteverwisseling te smeden. Een tred met onbelemmerde beweeglijkheid, een verinnerlijke charme, 'n soepel verhaal, geen vastloper. Dit was wie Hem in haar zag en nu zag ze het zelf ook, alleen al door die tas. Hoe simpel kan het zijn. Ze is geen ander mens geworden, ze is iemand anders, iemand die ze bijna had vergeten en deze nieuwe handtas bezat de gave om haar dat te vertellen. Een betere vriend kan 'n vrouw zich niet bedenken. Die Hem toch, wat 'n vrouwenkennis. 

Tory had er niet verkeerd aan gedaan om het plan even in te ruilen voor een bezoekje aan de Smederij. Al die stress op school. Een koffietje kon er wel in. Weliswaar ademde de Brasserie zowat een op een de schoolpleinachtige sferen, zonder vaders op een enkele na dan. De vaste kern schoolmoeders waren er luidruchtig aanwezig om aanwezig te zijn en weer waren er die onbestendig priemende blikken. Ook aupairs liepen er giechelend rond of slurpten aan theetjes terwijl er met de moeders werd genetwerkt en in die kakefonische chaos waar de geur van spicy appeltaart, chocolade en koffie absoluut de sfeer bepaalden, zag ze Mae al achter 'n espresootje aan de toog.

Tory had die ochtend de beruchte klassefoto's in haar tas gedaan en vroeg zich nog even af of ze Mae daarover in vertrouwen zou nemen, maar dat was natuurlijk het stomste wat ze zou kunnen doen. Veel tijd was er überhaupt niet, ze moest over 'n uurtje alweer de kinderen van school halen. Toen Tory zwaaiend de toog naderde werd Mae plotseling gebeld en dit keer hoefde Mae niet eindeloos te zoeken naar d'r telefoon. De 'sacre sac' was de perfecte match, herontdekt elan. Hier zat 'n vrouw van de wereld, een tastbare nieuwe wereld.

'Hé Mop....pppperkont....' Oeps, ze had zich bijna versproken.

'Waar ben je ?', zei Mop. 

'In de Smederij, koffiedrinken met Tory. Oók een schoolmoeder. Maar die ken je niet !'

Mae knikte tijdens 't bellen innemend naar Tory om niet meteen de indruk te triggeren dat ze Tory zogezegd op de koop toe nam bij 't uitstapje in de Brasserie. Dat zou nu al tè lullig zijn. 

'Haha, natuurlijk ken ik die wel, Mae.'

'Hahaha...nee, dat zei ik toch. Die ken je niet !' 

'Ohhh tyfus, noem je me daarom mopperkont. Al goed, hoor.

Zeg, je raadt nooit waar ik ben, Mae.'

Het was even stil.

'Oké, mopperkont ! Nu maak je me nieuwsgierig. Vertel !'

'Op 'n spaans eilaaaaand !'

Zo stel op sprong, dat was zelfs voor Mae verrassend.

'Huh, hoe kom je dáár nou terecht ?!'

'Nou gewoon. Ja, ik had het je moeten vertellen maar alles ging mega vlug. D heeft eergister 'n ticket voor me geboekt. Hij is hier ook. Romantisch, hè !'

'Oh wow, heerlijk. Samen op 'n spaans eiland ! Mooie plek voor bruidsfoto's, meid !'

Mae genoot van de intrige. Ze verkneukelde zich als een tiener over het stiekeme snoepreisje van háár bestie met Tory's man. 

'Een vriendin die gaat trouwen ?', vroeg Tory niets vermoedend.

'Nog niet. Ze heeft vaste verkering met 'n getrouwde man. Die moeten we eerst losweken van z'n vrouw, anders wordt het niks. Nèt verhuisd die gozer naar 'n prachtig toekomstig liefdesnestje hier in het Gooi. Maar je gelooft 't niet...zijn vrouw is gewoon mééverhuisd. Zó irritant !'

'Oh, wat vervelend, zeg.' zei Tory beleefd terwijl ze er geen snars van begreep.

'Ja, vervelend, hè.' De sardonische grijns lachtte Tory recht in d'r gezicht uit.

'Mama !' Ruben kwam over het schoolplein op Tory afgerend. Hij liet zich tegen zijn moeder vallen en hield haar stevig om d'r middel vast. Martijn kwam aangeslenterd met een paar tekeningen in zijn hand. 'Kijk mam !' Hij wapperde met de tekeningen naar zijn moeder. Maar in plaats van de tekeningen trots aan zijn moeder te geven, begon hij ze stuk voor stuk te verscheuren en gooide de papiersnippers om zich heen in de lucht. 'Klopt niks van, klopt niks van !!', riep ie papegaaiend terwijl de snippers op de grond dwarrelden.

'Mam, mag ik bij Bas spelen ?'

'Van mij wel.', zei Tory

'Van mij wel.', zei Bas, niet gespeend van onzekerheid.

'Heb je het aan zijn moeder gevraagd ?', vroeg Tory onverstoord.

'Heb je het aan zijn moeder gevraagd ?', zei Bas.

'Papegaai !', zei Ruben ineens.

'Papegaai !', zei Bas.

Tory wees naar zijn tekening. 'Dat is vast een hele mooi tekening.'

'Dat is vast een hele mooie tekening.', zei Bas weer papegaaiend.

'Die vond Juffie zeker wel erg mooi'', zei Tory.

'Ja, die wilde Juffie boven haar bed hangen.', antwoordde Bas ineens.

De moeder van Bas, die Tory ook in de Smederij had gezien die middag, voegde zich bij het gezelschap.

'Mam mag Martijn komen spelen ?'

'Nee, dat gaat niet. Je hebt vanmiddag vioolles. Was je dat vergeten ?'

'Martijn is dus niet de enige in de klas die wel eens wat vergeet', zei Tory lachend.

De moeder van Bas keek verstoord terug naar Tory. Ze had duidelijk 'n ander gevoel voor humor.

'Luister, iedereen vergeet wel eens wat. Maar dat is iets anders dan een ontwikkelingsachterstand.'

'Ontwikkelingsachterstand ?!' Tory begon zich nu lichtelijk opgelaten te voelen.

Ze bukte voorover naar Martijn en begon kleinerend in de derde persoon tegen de jongste telg van Tory te praten. 'Misschien 'n andere dag. Dan kan Martijn 'n keertje de partituren vasthouden als jij moet oefenen, Bas.'

Martijn wist helemaal niet wat partituren waren, maar het klonk fantastisch en hij schudde enthousiast 'ja' met z'n hoofd.

'Oké, nou is het genoeg.', zei Tory geïrriteerd. 

'Kom jongens, we gaan naar huis.'

'Zou je niet eerst die rommel opruimen ?' De moeder van Bas wees op de grond, bedekt met snippers tekenpapier.

'Als ik je bezem mag lenen...' 

'Heks', sprak ze in zichzelf er achteraan.

.

 

 '

'

'

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782620

'We moeten 's praten.'

Anders dan je misschien zou verwachten was dit Mop, die de teugels aanhaalde en de strenge woorden met bijzonder morele ernst over het voetlicht bracht. 

Ze zei het nog pas diezelfde middag, in het appartement van D's broer, waar over moraal viel te twisten, daarentegen de suggestieve ernst onmiskenbaar door D schromelijk werd onderschat. 

'Maak je nou niet zo druk. Ik zal m'n broer vragen die trouwfoto weg te halen', had ie verveeld geantwoord. Ze zag niet dat ie gelijktijdig met 'n wazig gevoel trachtte te bedenken welk excuus hiervoor niet nog meer argwaan zou oproepen, anders dan typisch vrouwensentiment, alsof ie daadwerkelijk plannen had zijn huwelijk aan de hoogte boom te hangen. Althans dat vertrouwen vermoedde iedereen behalve Mop.

De amoureuze stemming was verdwenen. 

'We zouden 'n paar problemen minder hebben gehad, als 'n echtscheiding geen bakken met geld ging kosten.'

'Waarom denk je dat we verhuisd zijn ?!' Hij liet zich niet onbetuigd in smerige huichelarij. 'Om schulden op te bouwen, toch ?!' 

Zijn verontwaardiging had weerbarstig geklonken maar Mop haalde alweer opnieuw de teugels aan. Alimentatie...dáár gaan jij èn ik op leeglopen. Wat zal het zijn...vijfduizend euro netto per maand aan die huissloof van je ?! Ze gaat maar werken, anders blijft er niks voor ons over, schat. En wij verdiénen het. Als je 'n zakcentje wil geven....maar daar trek ik de grens.'

'Zo moet je niet denken, Mop. Je kan niet voor wetgever gaan spelen.'

Maar terwijl D neigde naar 'n onbepaald perspectief, dacht Mop al aan uitkomsten onder aan de streep met oog op de verlegging van taxonomische scheidingsgrenzen, een overtreffende trap die de paradijselijke belofte van Hem's evolutie met een nieuwe collectieve waarheid zou gaan lanceren. Buitenissige ideeën, een trend begin deze eeuw te wijten aan de bevrijding van drugs, een ontspoord wereldbeeld of de ontering van relationele tradities die plaats moesten maken voor nieuwe tradities, mores voor grotere belangen. Misschien wel uit afgunst op vanzelfsprekende maatschappelijke verbanden, verweven zonder ook maar 'n glimpje benoeizucht vanuit onherbergzame limbo schaduwranden waar onnavolgbare maffiosi hun rol opeisen. Verraad was het, buiten kijf en gesputter, van 'n ongenoegzaam contrast in achtergrond en opvoeding. De gedeelde emotionele verdoving van de tortelduifjes verried hun escapisme en geraffineerde waanzin, een excuus voor het vooruitzicht op pragmatische verrijking, een duivels ontvlambaar lontje dat de dualiteit van ieders eigenheid sluimerend als 'n nachtkaars zou laten opbranden. Al met al perfecte ingrediënten voor het begin van 'n existentiële crisis.

'Hoe moet ik dàn denken ?!', antwoordde ze schouderophalend. Het dolgedraaide rechtvaardigheidskompas ontvouwde 'n nieuwe zedenles en zei, 'Ik heb geen rechter in de familie, Tory wel. Vanzelfsprekend heb ik dan recht op 'n èigen rechter, eentje die mij begrijpt. Eentje die snapt dat wíj dat geld verdienen en niet Tory. Eentje die snapt dat wij recht hebben op geluk en het huis. Niet Tory.'

'En jij snapt toch wel dat ik me niet kan inlaten met criminele aktiviteiten, hè ?!'

Applaus voor jezelf, D. Dat heb je heel helder geformuleerd. Hij wilde teruglopen naar de badkamer om z'n kleding te pakken maar iets in 'm hield 'm tegen. Met groeiende ongerustheid nam ie plaats op de oude leren bank en zonk weg op een van de ingesleten zitplekken naast Mop.

'Wie heeft 't over criminaliteit !?' Ze twijfelde. Was het verstandig om 'm nu al in vertrouwen te nemen. Veel tijd had ze niet meer want ze stond bijna op het punt om 'n miskraam te krijgen, althans volgens het draaiboek van Mae. 'Zullen we zo maar 's gaan. Kunnen we nog net even 'n terrasje bij Fidelia doen', stelde ze luchtig voor. Dit appartement vond ze te ranzig worden, al helemaal met al die gefotografeerde herinneringen.

Het vooruitzicht op 'n bezoekje aan Fidelia, een van de hipste bars in Zuid op dat moment, het was die impulsieve afleiding die plotseling de ijzige sfeer uit de lucht haalde in het schemerige appartement achter de halfgesloten gordijnen. Er werd niet meer gesproken over de draconische plannen die op D lagen te wachten, zelfs niet nadat Mop bij Fidelia op het verwarmd terras gebeld werd door Mars.

'Mop, waar zit je ?'

'Op 'n terrasje in Zuid met D.'

'Heb je Mae nog gesproken vandaag ?'

'Nee, waarom ?!'

'Ze is met iets bezig....je krijgt geloof ik een miskraam.'

'Een whááttt !' Het toeval trof dat de plaats waar Mop in 't rotan kuipstoeltje op het terras zat met de rugleuning vlak tegen de glazen pui aan stond geparkeerd, anders was ze warempel steil achterover geslagen bij het horen van dat bizarre idee, maar Mars had er inmiddels al een paar uur op zitten broeden en vond het helemaal zo gek nog niet. Wat is er prachtiger dan een gedeeld verdriet over een toekomst die ze allebei wilden, gelijkwaardig, met slechts één hardnekkige stoorzender. Die éne stoorzender moest Tory worden, wie anders, de personificatie van kwelgeest. Roodgeverfde artikulerende lippen riepen zonder geluid, de naam van d'r vriendin, naar D, nieuwsgierig opgeschrikt, in het kuipstoeltje pal aan de andere kant van de terrastafel. De furie waarmee Mop door de telefoon d'r verontwaardiging toeschreeuwde maakte blijkbaar indruk, een zorgwekkende indruk. Hij kende Mars niet, nog niet. 

Een paar uur later, op het moment dat D de sleutel in het slot van hun voordeur omdraaide en hij de kier in het deurkozijn verder openduwde, werd ie op slag bevangen door 'n gure beleving van isolement temidden van de intieme ambiance waar kinderlijk gekraai en meerstemmig gezang het decor bepaalde, weliswaar ergens onzichtbaar bovenaan de trap. Het gevoel bekroop 'm bekans een vreemde buitenstaander te zijn die was binnengeslopen. Niemand had 'm ook gehoord of zien thuiskomen. De achtergelaten stilte, beneden in de schemerig verlichte woonkeuken met het majestueuze vier meter lange Bulthaup kookeiland heerste er echter slechts denkbeeldig toen ie luttele minuten later, afgezonderd in z'n eentje, omringt door het lawaaierig palet van rommelige restjes lasagna op grote witte pizzaborden, slordig rondslingerende servetten, half lege waterglazen en viezig bestek dat kriskras op de borden rechtstreeks uit de handen leek te zijn gevallen, een schoon bord uit het keukenkastje pakte en met 'n verlekkerde blik het laatste stuk koud geworden lasagna 'n paar minuutjes aan de hetenluchtoven toevertrouwde.

Het was In 'n fractie van een seconde en onvermijdelijk dat zijn bewustzijn met een week fladderend gevoel in de onderbuik, stoutmoedig en zonder waarschuwing werd aangetrokken naar een andere tijdlijn, naar dat levendige terras van die middag, een tijd waarin Mop naast hem zat op het terras van Fidelia, die zonovergoten frisse voorjaarsmiddag. Het badderend gespetter en gekrioel daar ergens ver weg boven aan de trap sleet voor een moment weg uit z'n gedachten. Het hadden net zo goed vage achtergrondgeluiden kunnen zijn op een amsterdams terras. Misschien was het de roes van het schrille zonnetje en de aangename warmte van de terrasverwarming dat nog nagloeide en hem deed verlangen; maar waarschijnlijker de eenzaamheid die hem overviel in dit huis waar alles leek door te gaan zoals normaal. Die knagende donkere kant van heimelijke affaires wierp nou juist, against all odds, over zijn vrouw Tory een sinister gedijende schaduw - zich ongestoord als een onweerswolk met rasse schreden uitbreidde. Hij was nog maar 'n paar stappen verwijderd om de hele affaire en zijn schuldgevoel bij Tory in de schoenen te schuiven, een verleidelijke ontsnapping aan zijn innerlijke tweestrijd ook nog 's want als ie niet meer van d'r zou houden kon het namelijk veel makkelijker zijn om te bedriegen. En net toen ie alleenig aan de eettafel wilde gaan smullen van het opgewarmd italiaans prakkie, zichzelf uitvluchtig weer die gesjeesde vrijgezel waande in 'n sjiek optrekje met 'n mooie vriendin in de stad, werd daar pal voor z'n neus het stilleven waar ie zichzelf uit had weggegumd, ruw opgeschud, tuimelend naar het hier en nu.

'Papa, papa, waarom was je er niet ?!' Ze vielen zoals te doen gebruikelijk hun vader met volle gewicht om schouders en brede torso. Vier krachtig samengeknepen armpjes hielden 'm liefdevol in een houtgreep. Tory, minder enthousiast, liep direkt door naar het aanrecht, zonder iets te zeggen.

'Zwijgen is geen beklag' – dit mantra was D op het lijf geschreven, hoewel zijn woorden, onuitgesproken, ook veelzeggende betekenissen verhullen, niet uit tact maar om verwarring te strooien en soms niettemin een oogopslag zoekt om elkaar weer kunnen verstaan zonder 'n trêve te verbreken of om te wroeten. Voor Tory daarentegen is zwijgen het uitzenden van 'n stilte signaal dat voorafgaat aan 'n aangezwengelde tsunami, bijzonder transparant en voorspelbaar. D wist dat op z'n duimpie.

'Jongens...papa was bij de vliegclub.' Hij knuffelde ze innemend terug en sloot beide kinderen kortstondig in z'n armen. Dat deed 'm goed. Nee, hij had geen spijt van z'n kinderen. Nondeju, dat moest er nog bijkomen, zeg. Met welk hoogmoedig zelfbedrog meende ie überhaupt als spijtoptant een nieuw territorium af te kunnen bakenen. Wat 'n onuitstaanbare bejammering. 'Je stinkt helemaal niet naar vliegtuigen, papa.' Het was Ruben die dit detail opmerkte, niet gehinderd door enige weet van huwelijksbedrog. 'Laten jullie me nu die lekkere lasagna eten, jongens ?!', zei ie beminnelijk doch schichtig, onderhuids betrapt. 'Ja, laat papa maar even eten. Mogen jullie nog even 'n half uurtje naar Nickelodeon kijken.'

'Had je trouwens niet even kunnen terugbellen ?', waren de eerste woorden, zoals ik al zei, waarmee 'n kleine tsunami van verontwaardigd gesputter dreigde aan te komen rollen en het avontuurtje van die middag de geschiedenis in werd herschreven met de leugen waarmee ie moeiteloos z'n verlate thuiskomst terug in de fles kreeg en de gemoederen wist te bedaren. Het was er eentje om in te lijsten.

'Wat heb je gedaan dan ? De club zei dat je ineens plotseling vertrok met de auto.' 

'Oh, ik kwam een oud collega tegen. Hij wil misschien ook lid worden van de vliegclub.' D sprak terwijl ie at, maar mompelend, kauwend op fluweelzachte pasta met de smaak van geurig italiaanse saus, waar ie zichtbaar van genoot. Het onverschillig geprevel, terwijl ie likkebaardend de sappige stukjes culinaire nattigheid in z'n mond liet glijden, wilde zeggen dat ie Tory's onderzoekende vraag naar het toppunt van onbeduidenheid wegwuifde. Een zogenaamde trivialiteit die 'm blijkbaar als 'n doorn in het oog wilde beletten om gewoon rustig van 'n restje lasagna te genieten, na 'n drukke dag. 'Kan je je dat voorstellen, Tory ?! Hij heeft zijn kleine luchtvaartbrevetten nog steeds bijgehouden, na al die jaren.' D begon zich blijkbaar toch nog te amuseren met het leugentje en erin te geloven. Hij veegde z'n mond af met een van de gebruikte servetten die op tafel waren blijven liggen, kleine getuigenissen van een smakelijk eetfestijn waar smeltende kaas- en tomatensaus de boventoon had gevoerd. Als kers op de taart voegde ie in opperste staat van koelheid eraan toe. 'Ja Tory, ik heb ook collega's die jij niét kent.' Kortom volledige controle over 't spel en achteraf moest ie wrevelig aan zichzelf toegeven dat ie ook wel 'n beetje argwaan had mogen uitlokken. Ze was alweer zo lang overtuigd van zijn betrouwbaarheid. De aanschaf van hun nieuwe stek had die comfortabele gedachte alleen maar versterkt. Hij begon het bijna gewoontjes te vinden.

Tory ervoer zoals viel te verwachten al totaal geen argwaan meer, ze liet zich meteen leiden op de draad van zijn verhaal. Het was namelijk precies dat stokpaardje van d'r, eentje die ze op de een of andere manier maar niet aan zijn verstand gepeuterd kreeg. Hij wist het. Oh ja, hij wist het maar al te goed.

'Goh, wat leuk !'

Ze begon ondertussen enthousiast de vieze borden te stapelen, toverde een dromerige glimlach op d'r gezicht en zei,

'Ik heb ook zo vaak tegen jou gezegd dat je die brevetten van de kleine luchtvaart moet bijhouden.' En nog steeds, onafgelaten, kwam er dan altijd achteraan met teleurgestelde zucht,

'Maar ja, dat doe je niet.' Ze gaf 'm zelfs een tedere kus op zijn wang om het goed te maken.

'Sorry dat ik boos werd maar ik was ongerust en je weet dat ik gezamelijk avondeten belangrijk vind.'

'Is al goed, Tory.' 

Mission accomplished, met vlag en wimpel. Stilstaan bij futiliteiten als een telefoon die toevallig uitstond en de geur van kerosine, daar had ze ook niet lang tijd voor. Er waren prangendere kwesties die d'r aandacht vroegen die avond. 

'Ken jij de buren eigenlijk al ?', vroeg Tory overpeinzend.  'Niet meer dan jij. Hoezo, wat is er met de buren ?'

'Nee..niks. Misschien zie ik spoken.'

'Waar heb je het over ?'

'Nee, laat maar. De moeder van Florian zei vanochtend tegen me dat Florian gebeld zou zijn door Martijn en dat ie allemaal obscene taal had geroepen door de telefoon naar Florian.' 

'Martijn...obscene taal ?! Bestaat niet. Zelfs Ruben kent geen obscene taal.'

'Nee, dat zei ik ook. Maar afgezien daarvan, Florian zèlf wist van niks, niet van 'n telefoongesprek en rare taal.'

'Is dat niet 't jongetje die dacht dat de oven een open haard was en laatst bijna de hele keuken in de hens had gezet ?'

'Ja, dàt jongetje.' 

'Tjonge, over goede zeden gesproken, zeg. Maak je niet druk, misschien heeft die moeder 't over een andere Martijn, Tory.' Ook Tory moest zich maar niet druk maken dus. En dat was nog niet alles.

'Ik heb je toch verteld van die school-aktie voor Naomi ?', ging ze verder. Ja, dat was nog 's een fijne kennismaking met het nieuwe betrokken buurtgezelschap, maar niet heus. Ze hield van hun nieuwe huis, meteen al vanaf het begin, maar verder leek het wel alsof ze in een grabbelton met volwassen pestkoppen was gevallen.

Naomi, waar Tory het over had, was een fictief weeskind uit 'n ontwikkelingsland. Een meisje dat naar school wilde gaan om een beter leven te kunnen krijgen. Als alle ouders nou drie euro in een envelopje zouden doen dan kon Naomi een jaar lang met het openbaar vervoer naar school. Ruben ging het envelopje met zes euro die middag naar het inzameladres aan de Eekhoorntjeslaan brengen, gegidst met behulp van een gekrabbeld plattegrondje dat ze samen hadden getekend. Het envelopje met zes euro lag al klaar in de keuken.

Martijn wilde vanzelfsprekend mee. 'Ik kan dat adres ook wel onthouden, hoor !', zei ie beteuterd waaop Tory 'm vertederd een zoen op z'n bol had gegeven en enigzins uitdagend zei, 'Zullen wij dat onthou talent ondertussen dan even trainen met een paar rekenspelletjes ?!' Tory veranderde de Pim Pam Pet draaischijf in cijfers. Hij mocht draaien en zij beheerde de zelfgefröbelde kaartjes met +, ×, ÷ of -.

Zo vreedzaam en onschuldig als dit huiselijk tafereel verliep, zo bekwellend werd de volgende dag op het schoolplein, de dag dat D met zijn verzonnen collega op een terrasje mocht hebben gekeuveld over het maken van vlieguren in cessna's en seneca's, Tory en kroost weer met modder besmeurd om de geschiedenis ingelogen te worden als 'n beschamende schandvlek.

'We kunnen hier wel even praten'.

Zo was Mae die volgende dag bij school het gesprek met Tory begonnen, hoofdknikkend naar 'n plek náást de hekken waar geen ouders of aupairs stonden te wachten. Ze liet 'n envelop zien.

Het was hun envelopje met afzender, zoals afgesproken op de achterkant geschreven, maar nu verfromfraaid met afgescheurd hoekje. 

'Mijn man doet de administratie voor de Naomi aktie. Dat had jij natuurlijk ook niet kunnen weten, maar ik zeg je er zat vier euro in en een papieren hoekje was afgescheurd.' Tory merkte op dat er inderdaad van de dichte envelop een hoekje was gescheurd.

 'Ik zag toevallig gisteren een kind deze brief bij ons in de brievenbus doen. Ik neem aan dat dat een van jouw kinderen is geweest ?!'

Tory fronste haar wenkbrauwen en staarde naar de envelop. Ze had meteen door wat Mae insinueerde maar de kwaadwillendheid niet - waarmee het vrouwmens met de envelop de zaak stond te bedotten. Het leven is geen cijfertekening die de contouren voor je inschildert door connecting de dots. Het kan soms alle kanten op en dat is maar goed ook maar dit geloof je toch niet, als moeders onder elkaar ?! Odd ball business of kattekwaad. Niemand kon het achterhalen, alleen de dader zelf. Ze stond als aan de grond genageld en staarde naar de envelop die Mae nog steeds vasthield als bewijsstuk van onbetaamd gedrag. Een diabolisch spel waar Ruben niks mee te maken had.

'Ik heb Ruben er naar gevraagd maar hij schrok er vreselijk van en zei dat het helemaal niet waar was.', vertelde Tory vervolgens aan D die avond in de woonkeuken. Ruben kon nog steeds niet weten dat waar ie de envelop had bezorgd, de pleinmoeder woonde. Die vrouw die door de telefoon vroeg of zijn moeder 'problematisch mooi' was en 'n 'gestoord wijf' noemde. De manipulatieve pleinmoeder die ie schuchterig thuis had verzwegen. Tory gaf aan Mae nogmaals die ontbrekende twee euro na dat ongemakkelijke praatje en liet het daarbij. Ze had geen filter voor de achterliggende plannen, voor de munitie waarmee Mae zich nu had verzekerd om wederom 'n vertekend beeld te portretteren.

'Klinkt allemaal alsof het weer erg gezellig is geweest hier', reageerde D laconiek. Hij luisterde met een half oor. Achter zijn kalme façade speelde vanzelfsprekend z'n overheersende geheim - de affaire die in zijn naïeve onwetendheid het paard van Troje inmiddels al bijna op de oprit had geparkeerd - en met iedere glimlach die hij Tory toewierp, in de weerspiegeling van d'r onschuld, 'n venijnige krasje op zijn ziel achterliet. Hij was niet van steen. Had ie nou maar gewoon 'n hekel aan d'r maar ze waren vervlochten met elkaar, al zo lang.

'Wat zou jij eigenlijk gedaan hebben als ik geen piloot was geworden ?'

'Hoe bedoel je ?'

'Nou, had je dan 'n carrière gewild ?'

Ze was stupéfait. Hij zag alleen maar pech waar zij onrecht ervaarde, geen problemen what so ever. Moreel doof, emotioneel afstandelijk - in gedachte was het verlangend idee van gesjeesde vrijgezel met mooie carrière vriendin in stad, de hallucinante versie van zichzelf nog niet helemaal verdreven. Het sluimerde rond in zijn hoofd, de hersenspinsels van 'n dwaas.

'Wat bedoel je ?! Ik dacht dat we het over school hadden maar oké dan - hebben we in die hypothese dan ook al kinderen, ben ik op subsidie van de staat een werkende moeder, hoezo ? Kan me momenteel geen baan voorstellen die prioriteit heeft boven de kinderen. Waar zit je eigenlijk met je gedachten !?', ratelde ze geïrriteerd de vragen achterelkaar.

'Bij jou, schat.' Hij glimlachte liefelijk naar zijn vrouw, gaf haar een lichte zoen op de lippen en cijferde daarmee die avond alweer alle onrust weg terwijl er ondertussen een tijd met onoverbrugbare gapende kloven werd aangelegd. Sommige mannen kunnen dat, het is 'n gave.

Er ging een weekend overheen voordat zich een nieuwe rel aandiende, gepland op dinsdagochtend. Tory was zoals gewoonlijk nergens anders die ochtend dan in de sportschool. Niet in het dorp, op het marktplein, bij de school of in de supermarkt. In de supermarkt kwam ze zowiezo bijna nooit 's ochtends, tot ergernis van D. Hoe kan ik nou 's ochtends al weten wat we 's avonds gaan eten, zei zij dan. Dat deden alle moeders, zei hij. Die hadden de aardappelen om elf uur s' ochtends geschild en al in het water op het aanrecht staan. Maar ja, welke moeders gingen nou zo nu en dan 's knus met manlief samen uitgebreid boodschappen doen, struinend door de delicatessen, langs de biologische bakker en poelier als de kinderen op school waren, zei zij dan weer. Dat deden ook niet alle papa's. Het gekibbel verzoende uiteindelijk altijd in een toegegeven remise. 

'Èn..wat vind je ervan...heb ik mijn huiswerk goed gedaan ?', vroeg Mars die dinsdagochtend.

Mae stak d'r hoofd door het open portierraampje en begroette de twee figuranten op de achterbank. De lookalike van Tory zag er net zo gewoontjes uit als Tory zelf. 

Ze droeg eenzelfde soort jas en sjaal als Tory. Grote oorbellen waar Tory zo idolaat van was en de olijfgroene aigle laarzen maakte het beeld griezelig herkenbaar. De mansmens ernaast kon regelrecht zijn weggelopen van de corporale Zuidas. Een aantrekkelijk exemplaar, atletisch gespierd zelfs.

'Jullie weten wat jullie moeten doen ?'

'Een romantische promotie voor de jachthaven, toch ?', zei fake Tory.

Als 'n meesteres van ondermijning richtte Mae verrast d'r blik op Mars. Haar ogen werden groot van verwondering want die dekmantel was werkelijk geniaal. Mars gaf enthousiast en onbeschroomd snel een begrijpend knipoogje in retour en zei vol betwistbare ironie, 'Ja, dit wordt heel romantisch, Mae.'

Ze stapten uit en deze missionarissen van het nieuwe fatsoen namen nog even snel de instructies met de figuranten door voordat de valstrik weer nieuwe herrie in het dorp op de mindset kon tatoeëren.

'Eerst deze route lopen...zoenscenes daar en daar. Mae komt jullie onderweg tegen...bij de school....en Brasserie De Smederij. Mae kent jou dus....maar jouw vriend nog niet....Ik blijf op afstand en maak foto's...het is nog maar 'n concept, hè. Een moodboard voor de klant.' 

Alles ging heel vlotjes zonder al teveel hiaten en lastige vragen. 

Bij de school met het uitzicht op de speelplaats, diende zich het moment van zoenen aan. Mae zou er vervolgens op onverhoopt wijze verschijnen.

Laagstaande ochtendzon scheen zacht in de directiekamer waar Els en een paar docenten zich ophielden met besprekingen. Via het raam hadden ze een panoramaview op de brede stoep aan de straat achter de grasgroene borders.

'Hé Tory!', riep ze met een overdadige vrolijkheid en zo luid dat Els niet anders kon dan uit het raam te kijken naar waar dat geluid vandaan kwam, zo vroeg in de ochtend en wat ze zag was onontkoombaar. Precies zoals ze had gehoopt zag Els nog net een stukje van de zoenscène, op veilige afstand om 'n eventuele ontmanteling van de hinderlaag niet te verraden. Spanning hing als electrische lucht om hen heen, als een film die zich net op het juiste moment afspeelde. Mae leek in d'r rol betoverd en vol zelfvertrouwen met d'r onlangs nieuw aangeschafte tas. Als drukken op 'n blauwe plek had ze vaak gevoeld er niet helemaal bij te horen tussen Mars en Mop met hun aanstormende carrières terwijl zij thuis een beetje aanrommelde, maar dat was nu allemaal voorbij. 

Van een afstand was duidelijk te zien, ook voor Els en een paar docenten dat fake Tory de fake vriend aan Mae voorstelde met een ferme handdruk waarna Mae zich al snel uit de voeten maakte om een half uurtje later in Brasserie de Smederij te kunnen arriveren, waar ze had afgesproken met een paar bevriende schoolmoeders en het stel ondertussen nog even doorzoende, een beetje cheesie maar zonder twijfel bijzonder overtuigend.

De Smederij, een kleine cocon voor gemeenschapszin in het dorp, een retraite waar zacht licht van vintage glazen lampen 'n rustieke gouden gloed afgeven op de muren, bezaaid met pittoresque schilderijen, waar de geur van versgebakken broodjes en aromatische koffie de brocante atmosfeer bepaalt-  een toonbank met uitnodigende schalen vol huisgemaakte taart - waar het mechanische geluid van het stotterende barista apparaat en klanken van lounge muziek de ruimte vult. Maar de echte gemoedelijkheid bestond die ochtend uit het gelach van een paar schoolmoeders aan een ronde tafel bij het kozijn met glaslatten en zicht op het dorpsplein.

'Hé kijk nou ! Kennen we die vrouw niet van het schoolplein. Ja, zeker. Dat is Tory. Ik heb haar wel 's gesproken. New kid on the block hier.' De wereld buiten leek even te vervagen toen de schoolmoeders door het raam een zoenend stel op het plein zagen staan. 

'Je doelt op dat zoenende stel ?!'

De anderen leunden iets dichter naar het raamkozijn. 'Maar dat is haar man helemaal niet',  zei Mae quasi geschokt.

'Nee, nu je het zegt. Ik heb haar man inderdaad wel eens gezien op het schoolplein. Wie is dat dan ?!'

Hier, aan deze gezellige tafel werden plotseling kritische blikken uitgewisseld en nieuwe insider geheimen gesponnen. 

Ze keken nu allemaal hoofdschuddend naar het zoenende stel. 

'Schaamteloos !'

Mae tikte ongegeneerd op het raam en begon te zwaaien. Fake Tory zwaaide braaf terug. 

'Dat verwacht je niet, hè ?! Wat zielig eigenlijk voor die man van haar.' Het leedvermaak leek oprechte bezorgdheid, verpakt in een warme, vriendelijke sfeer.

Ken jij haar zo goed, Mae ?', fluisterde er een nieuwsgierigheid.

'Nee, niet goed. Maar door die aktie voor Naomi heb ik haar wel wat beter leren kennen.'

'Oh, hoezo dan ?'

'Een van haar kinderen had geld gestolen uit het donatie envelopje. Héél genant.'

'Ècht ?! Misschien moet het schoolbestuur toch eens een diepgravender antecedentenonderzoek gaan hanteren voor het toelatingsbeleid van de school.', zei een van de schoolmoeders. Er werd beamend geknikt aan de ronde tafel. De leugen leek hun gesprek steeds nauwer te verweven.

'Ik kwam haar gisteren ook nog tegen bij de boekhandel.', ging Mae verder. 'Ze kocht 'n boek over abortusverwerking.'

Er viel 'n onaangename stilte aan de tafel met caffee Lattes en croissants.

'Bij het afrekenen vroeg Boukje...je weet wel die verkoopster, of dat het een cadeautje was, in verband met inpakken en toen zei ze nee !'

'Dus ze gaat vreemd èn een abortus !', fluisterde een andere moeder afkeurend.

'Maar ze is altijd zo vrolijk !'

Mae gooide daarmee nog meer olie op het vuur bij de tafelgenoten.

'Schandalig !'

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782621

'Nee, maar weet je. Ze is best aardig.'

Mae was die middag meteen in de telefoon geklommen om Mop te informeren.

'Nou èn ?! Waar ligt je loyaliteit ?'

De opgewekte stemming sloeg na nog geen minuut om in een niet mis te verstane ernst, de weerslag van onbevredigde verlangens en revanche op een onbereikt leven. Gevoelens van revanche, irreëel, alsof iemand d'r een hak had gezet of op 'n dwaalspoor gebracht.

'Met het domein bewegen, heerlijk from bottom to top, my name is Mop.', zo had Mop om te beginnen door de telefoon geschald. De peptalk van Hem was ongetwijfeld naar d'r bol gestegen en Mop greep die teruggewonnen mentale ruimte om 's ongegeneerd te experimenteren met de oeverloos saaie en repeterende gedragscodes binnen de quarters van het secretariaat. 

'Mooohhop..hahahaha...zo neem je toch niet de telefoon aan, hè ?! Je wist dat ik het was.', ketste Mae terug.

'Ik probeer gewoon iets nieuws uit. Hoe klinkt 't ? Momentje.....effe de deur dichtdoen. Wat 'n tyfus herrie op de gang.'

Er volgde een zachte bons, het geluid van een deur die zonder het gebruik van een klink in het slot werd gedrukt.

'Zei je nou 'tyfus' ?!'

'Ja, sorry. Is hier in de mode op het duivelseiland.' 

Toen Mae enthousiast vertelde van de kortstondige ontmoeting met Tory die middag, schoot ze dus bestraffend uit d'r slof.

'Oh ja, je vindt haar aardig. Weet je dat ze 'n abortus heeft gehad ?' Mop wist altijd wel verhalen bij D los te peuteren. Verhalen die zelden in het voordeel van Tory werden uitgelegd.

'Ik ben ruimdenkend, en ja dat had je me al een keer verteld.'

'Jij bent misschien ruimdenkend maar in dat dorp van jou wonen ontzettend veel gelovigen en we kunnen elke vijand goed gebruiken want ze is best wel aardig !', werd er kattig geroepen. De karakteristieke modus operandi, oorlogsminnende drift sloot naadloos aan op Cupido's speerpunten en de warmte van loyaliteit gloeide beschamend op Mae's wangen. Ze wilde d'r vriendin niet meer teleurstellen zoals ze tijdens de bijles van Hem onbewust had gedaan door empathische gevoelens te koesteren voor het verdriet en boosheid van de bedrogen vrouw waarover Hem vertelde. Nu moesten echt alle gangbare waarden en normen op de schop voor het allesoverstijgend doel. Even kwam Roel, het brave knulletje, als duveltje uit 'n doosje in gedachten opdraven om met terugslaande kracht een moralistisch dwaalspoor de hoek in te knuppelen. Schuldgevoelens bekropen d'r hersenpan. Hoe godvergeten gemeen ze was geweest naar Ruben. Wat bezielde haar die middag ! Ze was zichzelf niet....toch ?! Terwijl juist als ze punten wilde scoren bij Mop, deze biecht 't vertrouwen tussen de vriendinnen als vanouds weer onherroepelijk aaneen zou smeden. Toch deed ze 't niet. Kraakhelder, het kon niet duidelijker. De bovennatuurlijke gaven die Hem haar toedichtte hadden gevoelens van onbehaaglijke spijt blijkbaar nog niet helemaal uitgewist. Maar luister, mijn god, ze moest tenslotte kinderen opvoeden om rechtschapen en goede mensen te worden. Logisch dat die onontgonnen bovennatuurlijke gaves waarvan Hem sprak, weliswaar al sidderend en smeulend in de knop, nog even een tijd voor onverschrokken ontluiking moest vinden, ergens op de spirituele reis naar dat hogere doel, die nieuwe betere wereld.

'Is 'n nieuw imago als overspelige vrouw geen beter idee ?!', vroeg Mae onderzoekend. Het recht op abortus, free choice, zelfbeschikking, de hele rode lijn van vrouwenrechten en het ontzeggen ervan zou in deze fase misschien juist wel 'n averechts apologetisch effect uitlokken, 'n duivels pleitbetoog en empathie kunnen oproepen bij de humanistieke ideologen binnen de kring van schoolse invloedsferen. Wijze mannen en vrouwen die menselijke waardigheid, zelfbeschikking, mededogen en moraliteit uitdragen als 'n reciterend mantra. Alleen een komplete karakter transformatie van D, met terugwerkende kracht tot jaren terug naar een ver verleden, zou soelaas bieden. Stel je eens voor, een onderdanige D, pro-life aanhanger, die smekend op z'n knieën was gevallen om Tory te beletten, tevergeefs. Dat zijn gebeden tekort waren geschoten en hij helaas het lot van die goddeloze beslissing heeft moeten accepteren. Ja, dan was Tory het haasje...ook bij de humanistieke ideologen. Vooralsnog zou dat scenario verre van geloofwaardig worden geacht door deze en gene. Überhaupt moesten ze dan eerst D zèlf erbij betrekken, misschien zelfs wel overhalen en overtuigen van die duivelse, nieuw ingedaalde innerlijke bezieling. Nee, eerder nog zou viriel hedonisme vruchten kunnen afwerpen met de fallus als symbool voor humanistische normen en waarden, een instrument voor onderscheid tussen goed en slecht, een instrument voor belonen en straffen.

'Mae, hoe verzin je 't ! De 'overspelige vrouw'. Alsof Tory ooit vreemd zou gaan. Keulen en Aken zijn nog eerder op dezelfde dag gebouwd, maar.... oké, ook prima.' Mae slaakte aan de andere kant van de lijn opgelucht 'n kleine zucht. Er was niet eens gewetenswroeging. Mop zou ze zeker niet teleurstellen, dat wil zeggen, ze was op de goede weg. Er waren zoveel mensen die vreemdgingen.

'Wat is 't probleem nou. Waarom schreeuw je zo ?!' Dit was nou de verbeterde Mae die de plein surveillance deed gedurende het speelkwartier.

'Mijn knikkerzak is weg !'

Martijn wees naar de grond waar zonet nog zijn waardevolle knikkerzak prijkte, gevuld met kleintjes èn koningen, van die gekleurde joekels.

'Misschien ben je gewoon 'n sloddervos. Heb je al in het klaslokaal gekeken ?', snauwde ze.

Aangedreven door een nieuw gevoel van saamhorigheid, een nieuw wij-zij, was Mae over de drempel van d'r eigen schaduw gesprongen. Een krachtige illusie versnipperde stukje voor stukje de moederlijkheid tot een hoopje verpulverde principes. Een misleidende sensatie die tegendraads en tegen alle logica in plotseling zelfs voldoening gaf, meer en meer bij iedere stap over de drempel van d'r oude zelf. 

'Ik heb 'm hier neergelegd !', hij wees nog een keer naar de rubberen tegels, vastberaden en overtuigd.

Mae, die dag ingeroosterd als surveillance moeder had terloops en onopvallend de knikkerzak opgeraapt, in haar binnenzak gestopt en daarna d'r opbollende trenchcoat weer stevig dichtgeknoopt. Het groepje kinderen, intens gefocussed op 't spel, besteedde geen aandacht aan zoiets triviaals als 'n snibbige schoolpleinmoeder, het ging hier over knikkers, een serieuze aangelegenheid en trouwens, de lege plek van 'n mededinger was al snel weer opgevuld door nieuwe kanshebbers. Je kon niet zomaar je plaats vrijgeven. Het waren darwinistische minuten rondom de ketsende knikkers. Spiedend speurde ie om zich heen en zocht ondertussen wanhopig bijval, 'Jij hebt toch óók mijn knikkerzak gezien?', riep ie driftig en greep 'n klasgenootje bij de mouw van zijn jas.

'Martijn, we hebben hier respect voor elkaars eigendommen.', begon Mae valselijk aanvallend uit te vallen. 'Dat zijn de schoolregels. Er wordt niet aan elkaars kleren getrokken, snap je dat ! Ik zal aan de juf doorgeven dat je vergeten bent waar je je knikkerzak hebt gelaten.' Martijn stond als versteend voor haar, een klein mannetje uit groep 2, opgevoed in geborgenheid en te jong om de betekenis van manipulatie te kennen, te jong om te begrijpen dat niet alle volwassenen vanzelfsprekend betrouwbaar zijn zoals gewoonlijk, thuis.

De schoolbel maakte dan wel 'n einde aan het speelkwartiertje op het schoolplein, maar niet aan Mae's manipulatieve wendingen waardoor 'n werkelijkheid achter subtiel geregisseerde chaos in 'n steeds dieper wordend labyrint kon wegglijden.

'Martijn, wil jij even naar voren komen.'

Juffie had deze onfortuinlijke gelegenheid, de ingefluisterde leugen, met beide handen aangepakt om nietsvermoedend de klas 'n moralistisch en pedagogisch lesje te geven. Schoorvoetend liep ie tussen de schoolbankjes door naar juffie, vooraan in het klaslokaal. Het schaamrood prikkelde akelig en verraadde onzekerheid, niet de kwelling want waarom moest ie zich dan schamen, gevangen in andermans leugens. 'Martijn hier is vergeten waar ie zijn knikkerzak heeft laten liggen.' De overmacht van 'n klas vol, op hem gerichte zwijgende ogen dwong Martijn om verlegen naar beneden te staren en z'n schaamrode wangen te verstoppen. 

'Ik ben het niet vergeten. Iemand heeft m'n knikkers gestolen.', zei Martijn stuurs zonder op of om te kijken. Het liefst was ie naar huis gerend om z'n mama te roepen maar nu stond ie er helemaal alleen voor.

De juf, een toonbeeld van schoolethiek, zei met 'n vriendelijke glimlach,  '

Je hoeft je ècht niet schuldig te voelen. Dat vinden jullie toch ook ?'

Ze sprak die vraag uit, daar en plein public aan de zwijgende ogen, alszijnde gezamenlijk een onwrikbare kudde die het verloren schaap weer moest verwelkomen.

'Jaaaa !', klonk het eenstemmig, zonder ook maar een spoor van plagerige gein, uit alle hoeken van de klas. Gebombardeerd door die verstikkende geluidsgolf werd ieder verweer zinloos.

'We willen je alleen maar helpen.', zei juffie bemoedigend maar onbedoeld vernederend. 'Hier op school vinden wij de onderlinge omgang erg belangrijk. Elkaar te accepteren zoals we zijn, niet elkaar te veroordelen. Daarom stel ik voor dat we met de hele klas na de lunch gaan zoeken. Speciaal voor jou. Ga nu maar weer terug naar je tafeltje, Martijn.'

Mae zou, nadat de schoollokalen weer gevuld waren geweest met ordentelijk gerangschikte nazaten van de notabele goegemeente het kantoortje van de directeur passeren. In het openstaande deurkozijn lachend naar 'm zwaaien, vrolijk op weg naar de kapstokjes om uit het rugzakje van Martijn zijn drinkbeker te gappen.

Even later dus, in de klas waar niemand iets wist van Mae's werktuiglijk uitgevoerd vergrijp, verstarde Martijn achter z'n lessenaar, als door een onzichtbaar spook geplaagd toen de schooltas daar lag, op het bureaublad, zonder drinkbeker. Natuurlijk viel het niet op, niemand zei, 'Waar is je drinkbeker ?' Iedereen was rustig aan het smikkelen en iedereen had die drinkbeker kunnen bietsen.

Dit was nog nooit gebeurd. Zijn moeder ging prat op 'n exquise voederregime gedurende schooltijd. Tory had er ooit bijna een rel om gehad, om al die haastig toegestopte Fristi en zakjes chips. Aan het schoolbestuue een klein epistel geschreven,  een A4tje vol treurige klaagzang. Of een fruitmand dan geen redding kon bieden aan deze dramatische ontwikkingen, die ze 'n welvaartsziekte van deze moderne tijd noemde. Denk nou niet dat Tory een punnikende moeder was die zelf brood bakte en altijd de fiets nam in plaats van de auto. Een beledigde moeder had d'r met een simplistisch 'Zegt er een wat !' eenvoudig als een schaakstuk kunnen verslaan want wie oordeelt over zeden, oordeelt over het moreel kompas van de gangbare opvattingen en als die gangbaarheid zomaar ook een vrije keuze voor pakjes Fristie en chips tijdens de schoolpauze kan zijn, zou het 'gangbare' moreel kompas wel eens koers kunnen zetten naar conflict en ruzie. Ja, zegt er een wat. Ze was geen heilige, dronk wijn zoals alle moeders er een gewoonte van hadden gemaakt, ze dronk ook vermouth, rookte wel 's een Phillip Morris cigaret, niet in huis, op straat of auto en misschien alleen in bijzijn van spelend grut tijdens 'n borrel met andere moeders omdat iedereen dat nou eenmaal deed, dat dan weer wel. Ze poetste te váák d'r tanden, ging zelf zelden op tijd naar bed, de kinderen kregen heus wel 's snoep, bij speciake gelegenheid kindercola èn ze maakte bijna nooit een boodschappenlijstje maar inderdaad, z'n moeder was altijd zó zorgvuldig als het om de schoollunch en tussendoortjes ging. Nerveus versnelde z'n ademhaling. Hij twijfelde. Zou ie 't tegen juffie zeggen ?! Het leslokaal, de kinderen en juffie, alles kwam ineens vreemd voor. Niet spannend en nieuw zoals hun nieuwe huis met grote tuin om in te ravotten maar het was er eng en raar geworden. Eerst die knikkerzak en nu z'n drinkbeker. Dat kon geen toeval meer zijn, er konden hier dus zomaar dingen verdwijnen.

Maar waarom zou ie het niet tegen juffie zeggen, sprak ie zichzelf in gedachten toe. Misschien zou juffie 'm nu wèl geloven.

'Weg..hoezo ...weg ?', zei juffie hardop zodat iedereen het kon horen. De verbijstering ging door merg en been,  alsof ze 'm door de intercom te kakken had gezet.

'Mijn drinkbeker zit er gewoon niet in.' zei ie, getergd door nervositeit nog 's maar dan heel zachtjes, warempel bijna verontschuldigend, een beetje laconiek zelfs en hij haalde quasi terugdeinzend zijn schouders op alsof het 'm wel vaker overkwam.

De ondoorzichtige neurale paden van Juffie, getuige de fronzende blik, suggereerden echter 'n geheel ander escalerend gedachtenspoor. Waarom, is onduidelijk en welke...dat liet zich raden. Was het Els, de adjunkt direkteur, die bij juffie polshoogte had genomen na nog een flagrante leugen, geen leugentje om bestwil maar een snoeiharde leugen die heel duur voor waarheid werd verkocht. 'Dat is je moeder dan waarschijnlijk vergeten.', zei juffie hoofdschuddend. 'Ik haal wel even 'n bekertje appelsap voor je, of heb je liever melk ?'

'Hoe kan ie nou zijn knikkers vergeten hè.' Het was een dag later toen een moeder uit het klasje van Martijn Tory er bezorgd op aansprak bij de hekken van het schoolplein. 'Ik ken 'n goeie ergotherapeut hier in het dorp, die al vaker kinderen van onze school heeft geholpen en daarmee absoluut goeie resultaten boekt, kan niet anders zeggen. Als je wilt zal ik je introduceren voor 'n afspraak. Hij is namelijk enorm populair en neemt zelden nog vreemde klanten aan, vandaar.' 'Ach, wat lief', zei Tory zorgeloos. 'Maar om nou meteen alles te problematiseren. Zo streng is de school toch niet ?! Dan neemt ie die knikkers vandaag gewoon mee naar huis !'

Dat Martijn dus niets had verteld over die knikkers, maakte op dat moment onbedoeld het gesprek ineens nog ingewikkelder en des te meer reden blijkbaar voor de helicopter-moeder om aan te dringen op een bezoekje aan de ergotherapeut.

Tory kon d'r oren niet geloven. 'Je bedoelt eigenlijk te zeggen dat de knikkerzak kwijt is, toch. Dat betekent niet dat ie 'vergeten' is waar ie 'm heeft neergelegd ! Misschien is een van de kinderen er wel mee aan de haal gegaan. We weten tenslotte allemaal hoe geliefd dat speelgoed is. Zijn drinkbeker is zelfs gestolen gisteren. Wie doet zoiets ?!  Ik dacht dat dit een nette school was, misschien moet die dief maar 's naar een ergotherapeut.'

Die andere moeder, al jaren ingeburgerd op het schoolplein, hoger in hiërarchie en gezegend met een vast plaatsje op de schoolplein surveillance lijst, net zoals Mae, reageerde vanuit het diepst van d'r ziel gekwetst op de verontwaardiging van Tory en maakte welteverstaan onomwonden duidelijk dat een dergelijke schande niet wordt geduld. 'We vertrouwen elkaar hier en gaan niet zomaar lukraak beschuldigen.' Klaarblijkelijk was Tory minder ingeburgerd dan gedacht.

Oh, en die knikkerzak en beker zijn nooit teruggevonden, hoor. Wie denkt er nou ook aan om in de openbare prullenbakken langs de straat te gaan zoeken, waarin Mae ze had gedumpt. Schande.

Inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder en de wereld heeft rustig doorgedraaid. De storm van verontwaardiging was gaan liggen. Martijn liep alweer trots rond met 'n nieuwe knikkerzak, en terecht. Bij de speelgoedwinkel in het dorp vlogen de verse knikkers over de toonbank. Hij had ze zelf mogen uitkiezen, vanzelfsprekend.

De geesten waren nog niet rijp voor het verdrijven van Tory uit het plaatje waarin Mop d'r plaats wilde kapen. Voor die omsmelting moest nog veel meer chaos en onbehagen worden opgevoerd. Daarvoor stond Mae al op scherp met nieuwe plannetjes in de startblokken voor een volgende rel. Een plan dat iedere verwachting overtrof ontvouwde zich op Mae's myriade hersenpaden. Ze hoefde alleen nog maar de lont in het kruidvat te steken en Mae die d'r oorspronkelijke principes steeds beter leerde te negeren, ging over dit nieuw bedacht projekt van ondermijning een balletje opgooien bij Mars.

'Heb je even ?'

'Yep !'

'Kan jij aan 'n zwangerschapskussen komen, een kleintje ?!'

'Ik denk het wel. We hebben zoveel rekwisieten voor fotoshoots. Hoezo ?!'

'Mop krijgt 'n miskraam.'

Er viel 'n overtuigende stilte. Na het verstrijken van luttele seconden werd deze onhoorbare breinbreker door een verbijsterde Mars in slechts een paar woorden samengevat, 'Doe normaal ! Waar zit je aan te denken, Mae ?!'

Om een lang verhaal kort te maken, aan drama zou het op de weg naar Mop's illusionaire liefdesnestje niet ontbreken. Abortus, als schandalig verraad, mocht dan geen goeie strategie zijn voor 'n portie haat, een miskraam daarentegen en vooral het verdriet ervan kon de opluchting van een abortus meteen in de hoek van verdoemenis jagen. Het verdriet van een miskraam zou prille onderbouwing impliceren, de vleesgeworden emotie van geheime wensen, het onverholen idealisme dat hij moet ontberen door het web van tralies waarin het huwelijk de man willoos heeft vastgezet.

Zo-even viel Mars nog bijna van d'r stoel van verbazing over de diepere lagen achter de oorlog van vernedering die Mae aan het organiseren was. Dit was een hele andere Mae dan de Mae die ze dacht te kennen, gesetteld in 'n regelmatig voortbordurend huwelijk volgens vast stramien. Een komplete beeldenstorm. 

'Sjiek bedacht Mae, als Mop daarmee instemt. Maar moeten we zoiets niet eerst aan Hem voorleggen ?'

'Ik wil juist resultaat boeken vòòrdat we weer bij elkaar komen. Wij zijn tenslotte de katalysator om de evolutie naar onze hand te zetten, zei ie.' Onmiskenbaar slipte ze in verborgenheid door naar een dubbelleven waarin de betekenis van onrechtvaardigheid een metamorfose onderging en zijzelf naar Hem's trots en de waardering van d'r vriendinnen ijverde. 

'Nog iets. We hebben een stand-in voor Tory nodig. Heb jij nog contacten met een castingburo ?!'

'Een stand-in, voor Mop ?'

'Nee, ik mail je de details, 'n foto van Tory en verzin zelf maar een kerel. Ik boek 't wel financiëel af via m'n recruitmentbedrijfje als representatiekosten, mocht het niet met gesloten beurzen lukken.'

'Wat moet die stand-in doen dan ?!'

'Mars, herinner je nog dat Hem zei dat ik paranormale gaves bezit ?! Nou, een profeet ben ik niet, dat weet jij ook wel. Maar als we met een selffulfilling prophecy de realiteit gaan veranderen, kunnen we niet zonder een stand-in. Tory zal uit zichzelf heus niet vreemdgaan. Wie weet kunnen we van een van de kinderen nog wel een bastaardkind maken, uit een overspelige relatie of zo.'

'Tyfus...Mae !'

'Zeg jii ook al 'tyfus' ?!'

'Ja, is mode hier momenteel in de reklame branche. Geen idee waar dat vandaan komt. Maar Mae..gaat dat niet 'n beetje ver ?!'

'Hoezo, ik vraag toch niet om een stand-in uit het smoelenboek van een politie register te halen ?!'

'Okidoki dan. Ik wacht even op de foto van Tory en het script idee. Wanneer moet dat plaatsvinden ?!'

'Als het lukt, volgende week dinsdag, 's ochtends rond 'n uurtje of negen, dan is ze in de sportschool, want we kunnen natuurlijk geen twee Tory's tegelijk op dezelfde plek in het dorp hebben.'

In dezelfde tijdsruimte, op ongelijktijdige momenten en ergens anders, in de stad, ver weg van het dorp werden erotischere plannetjes gesmeed. Het zal tegen tweeën zijn geweest toen Mop smachtend met 'n smsje D sommeerde om te komen.

'Waar ben je ?! Kom hier, ik mis je !'

'Schatje, ben op de vliegclub. Hou vol. Over 'n uurtje.'

Op dat moment kwam haar baas het kantoor binnen. Een invloedrijke man, blond, tegen de penopauze leeftijd aan, jogde regelmatig langs de grachten tijdens kantooruren en nog steeds ontzettend enthousiast over zijn verhuizing naar de stad waar ie een gerestaureerde loft bewoonde. 

'Zullen we samen een late lunch doen. Er is onlangs 'n nieuw bagels tentje geopend, vlak bij de PC.'

Mop grijnsde geheimzinnig en zei: 'Helaas, ik ben net geboekt en...je weet wat ze zeggen...three is a crowd !'

'Aha, op die fiets. Maak je het niet te laat, Mop. Er moeten vandaag nog 'n paar persberichten de deur uit.'

'Komt goed. Ben voor zessen vanmiddag wel weer terug.' 

En zo gebeurde het dat er dates werden gepland. Meestal vluggertjes in het stadsappartement van zijn broer. Zijn broer wist ervan maar wilde er niets mee te maken hebben. D was z'n broer, daarentegen Tory z'n schoonzus. 

In het appartement stond een hele specifieke foto tussen andere familiekiekjes op de vensterbank, een oude foto van D en Tory uit hun studententijd. Een foto die Mop met afgrijzen stond te begluren.

'Kan je die niet wegdoen,' zei ze schaamteloos. 'Waarom moet ik hier herinnerd worden aan die grote vergissing van jou. We gaan vooruit, niet achteruit.'

Dit is toch niet mijn appartement, schatje', zei D. Hij duwde zijn gezicht in haar nek. 'Getverrrr...ga douchen, je stinkt naar vliegtuigen....hoe heet dat spul ?'

'Kerosine...', antwoordde D geamuseerd.

Mop was boos. ' Je zorgt dat die foto verdwijnt, anders hebben we hier geen sex meer, basta !', zei ze fel, terwijl ze de knoopjes van haar blouse langzaam openpeuterde.

'Hou dat temperament even vast, ik ben zo terug.', zei D, die als de wiedeweerga naar de douche snelde.

'Ik meen het, hoor !' 

Haar stemming was omgeslagen als een blad aan de boom, terwijl ze zich bezinde op een adequate straf, mocht ie weigeren. Ze dacht aan geen sex, of iets in die trant. Dat zal 'm leren. In het geniep pakte ze de mobiel van D uit z'n broekzak. Nieuwsgierig scrolde ze door de berichten. 'Nieuwe voicemail'. De stem die op de voicemail te horen was herkende ze meteen. Het was Tory. 'Dééé, ben je onderweg !? Ik wilde weten of je vanavond thuis bent voor het avondeten. De kinderen rekenen daar op, anders zeg ik vast dat je niet komt. Bel me.'

Wat een zeurpiet ! Wen d'r maar vast aan. Vergeleken met mij, eten ze heel vaak samen. Dit was Mop logica en uit jaloerse nijd besloot ze niet alleen het voicemailberichtje te wissen maar ook de telefoon stiekem uit te zetten.

Die dag waren er twee vrouwen boos. De een met goede reden en de ander uit dwaasheid.

'Had je trouwens niet even kunnen terugbellen ?', zei Tory die avond gepikeerd tegen D terwijl ze de dinerborden aan het afspoelen was. 

'Terugbellen ?' 

'Ja, denk je soms dat ik me niet ongerust maak !', riep ze met gedempte boosheid.

D stond op om de mobiel uit z'n koffer te pakken. 'Merkwaardig ', mompelde ie peinzend.

'Wat is merkwaardig ?'

'Hij stond uit, Tory. Ik zet 'm net aan om te kijken of er berichten zijn.'

'Nou toen ik je voicemail vanmiddag insprak was ie nog gewoon aan, hoor.'

'Begrijp het ook niet maar je hebt gelijk...het spijt me.'

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782622

Achteraf praten is makkelijk maar had Tory kunnen weten dat hij, in dezelfde tijdzone, een denkbeeldige wereld geheim hield en was het überhaupt relevant om te weten. Samen hebben ze net de kostbaarste aankoop van hun leven gedaan. Een groot avontuur. 

'Koffie ?'

'Doe maar 'n Ristretto.', zei D.

Had ze kunnen weten dat de schaduw van zijn geheim binnen afzienbare tijd d'r leven in 'n dal van isolement zou storten.

'Wat is er op TV ?'

'Een of andere talkshow. Het Capitool.', antwoordde D ongeïnteresseerd.

'Oh, leuk...niet wegzappen !'

Ze kroop op de bank dicht tegen 'm aan.

'Moet je nu ècht zo dicht tegen me aanzitten, Tory. Een klein beetje ruimte graag.' 'Oh sorry, schat.'  Lacherig schoof ze 'n stukje van hem af.

Was ze te voorspelbaar geworden, een makkelijke prooi. Toch niet. Die vanzelfsprekendheid was 'n behaaglijke pendant in het chaotische tempo van de soms hectische vluchtroosters.

Tory geeuwde en nipte aan de hete koffie.

Verknochtheid merk je pas echt als het er niet meer is, het schept een nostalgische roes, een intensiteit die met jaren aan herinneringen toeneemt, juist ondanks de hobbelige weg van tegenslagen. Tory was er van overtuigd dat ze daarin beiden gelijkwaardig op een en dezelfde fundering stonden.

'Welkom terug bij Het Capitool, ik ben Jerry !', riep de tv presentator met een brede lach in de camera. 'Het thema van vanavond is, 'Neemt U sex of satan mee naar huis.'

D raakte op slag geïrriteerd en dat was aan zijn intonatie duidelijk te merken. 

'Waar gaat dát nou weer over.' Tory negeerde 't met een gespannen blik gericht op het televisiescherm.

'We hebben uitgenodigd Dhr. Fak van de stichting Parade. Een stichting die zich bezighoudt met slachtoffers van ritueel misbruik. Mijnheer Fak, u heeft aan het begin van de uitzending al uit de doeken gedaan wat uw stichting zoal doet en u heeft ter illustratie 'n paar gevallen meegenomen voor ons...op papier dan.'

'Ja zeker, Jerry. Ik heb twee dossiers meegenomen. Dossier Claudia en dossier Skip. Uiteraard zijn dit fictieve namen in verband met de privacy van betreffende personen.'

'Dit zijn dus geen fictieve personen maar fictieve namen, lieve mensen. Voordat we verder gaan met een cinematische reconstructie, kunt U ons eerst in het kort vertellen om welke personen het gaat en met welke vorm van misbruik zij te maken hebben gekregen.'

'Graag, Jerry. Allereerst wil ik vertellen dat ritueel misbruik iets anders is dan een plagerijtje. Ritueel misbruik kan jarenlang duren, door radicale groepen zijn georganiseerd. Niet zelden geïntegreerd binnen de overheidsmuren maar daar weten we weinig van, die omgeving is over het algemeen goed afgeschermd.'

Snel en behendig onderbrak Jerry zijn gast. 'Ik weet niet of we hier bij elkaar zijn om de kijkers ongerust te maken, mijnheer Fak.'

'Nee Jerry, dat is zo. Ik ben hier uitgenodigd om mensen te informeren over de tendenzen in onze samenleving. Een tendens naar meer macht en meer genot, ook sexueel. Het egalitaristisch karakter in groepen, de manipulaties die daarmee gepaard gaan, zelfs therapeutische beïnvloeding en drugs om iemands identiteit te veranderen. Ritueel misbruik kan mensen namelijk zodanig veranderen dat ze daardoor dingen gaan doen die ze oorspronkelijk niet zouden doen.' 

'Zoiets als..ehhh...een nieuwe tak van sport uitproberen ?', zei Jerry met 'n knipoogje naar het publiek.

'Haha..nee Jerry. Een nieuwe sport uitproberen is goed voor de ontwikkeling. Afwijkend gedrag genereren niet.'

'Tja, maar kan je nog wel spreken van afwijkend gedrag tegenwoordig als het gaat om het streven naar macht en genot, mijnheer Fak. Tenslotte wil iedereen dat toch ?! 'Inderdaad Jerry en dat brengt me bij Claudia. Een jonge vrouw met jonge kinderen. Haar idee over relaties is gedevalueerd naar een kosten/baten analyse. Dan ontmoet ze een man die wel in is voor sexuele avontuurtjes maar ze woont klein en haar kinderen zitten achter 'n dun gordijntje nagenoeg boveop de erotische belevenissen van hun moeder. Dat vindt Claudia niet leuk, alhoewel in haar cultuur niet ongewoon. De vrijer zelf woont riant met z'n gezin in 'n villawijk. Claudia weet 'n vriendin als kinderoppas bij de man thuis binnen te smokkelen. Uit wraak laat de vriendin zijn jonge kinderen sexfilmpjes zien. Dit doet ze om 't standenverschil op te heffen want Claudia vindt het onrechtvaardig dat zijn kinderen, wel onschuldig in een riante woning bij paps en mams kunnen opgroeien.'

'Dat klinkt als 'fatal attraction', mijnheer Fak.'

'Zo zou ik het niet willen zeggen, Jerry. Glenn Close werd niet neergezet als boegbeeld van sociale achterstand met ramkoers op competitive exclusion.'

'Dit geloof je toch niet !', riep Tory verontwaardigd. De filmbeelden vlogen stekelig als onwenselijke gewaarwordingen over het beeldscherm.

 'Ja, maar ze ziet er wel lekker uit.', zei D om Tory te pesten.

'Kijk nou, ze wil hem zelfs laten geloven dat zijn kinderen niet allebei van hem zijn. Verschrikkelijk !'

D begon cynisch te joelen. 'Hou 's op, zeg. Die man wordt door haar bezeten.', zei Tory ernstig.

'Wat zei je...wordt ie door haar bezeten...klinkt niet verkeerd.' ging D galbakkerig verder. Hij hoopte tevergeefs op 'n stoeipartijtje.  

'Niet grappig, D.'

'Ga je nou boos op mij worden ?! Je kan ook ergens anders naar kijken, hoor.'

Maar Tory maakte alweer liefdevol doch dringend 'n wapperend handgebaar en fluisterde, 'Stttt...hij gaat nu over geval Skip vertellen.'

'Mijnheer Fak, we moeten een klein beetje rekening houden met de tijd. Dus maak het verhaal niet te lang.'

'Ik zal het proberen, Jerry. Skip is piloot, getrouwd buiten de 'vliegersfamilie'. De carriere kwam namelijk ná de vrouw en niet andersom...maar binnen de bedrijfscultuur is.... 

Toen pakte D de afstandsbediening en zapte de zender weg.

'Wat doe jij nou ?!' 

'Weg met die onzin, dat zie je toch ?!'

'Het is maar een tv programma, D. Of is er iets dat ik moet weten ?', zuchtte Tory gelaten. 

'Nee. Maar er zijn grenzen aan smakeloosheid.' Zijn reaktie was kortaf. Dat ging onbewust, zo was het namelijk niet bedoeld en hij probeerde weer 'n stoeipartijtje uit te lokken door Tory op de kast te jagen. 'Dan kan je beter naar dat programma 'Tips voor in de keuken' kijken.' 

'Hoezo ?', zei Tory, kompleet verbouwereerd. Zo voorspelbaar. D maakte al preventief 'n afwerend gebaar met zijn armen, maar helaas. Ze zat kaarsrecht naast 'm, gepikeerd, met d'r handen in de zij. 

'Die saté van vanavond was niet medium, Tory.'

'Volgens mij vond je het anders hartstikke lekker.'

'Weet je wat ik lekker vind ?', zei D. Hij greep plotseling met beide handen d'r taille en toen ze half over 'm heen viel begon ie zachtjes te kietelen maar Tory kon slecht tegen kietelen. 'Sttt...', fluisterde D en legde even zijn hand over haar mond. '...de kinderen slapen.' Vervolgens smoorde ie vlug 'n volgende tirade met een lange tongzoen. 'Ken ik u ergens van...'mompelde ie tussendoor. '...hoe is uw naam...Claudia ?!' 

Die zotheid had 'n wellustige weg kunnen plaveien voor 'n paringsdans op de bank, op de grond of in de slaapkamer, ware het niet dat ie wist hiermee bij Tory 'n andere gevoelige snaar te raken. 

'Plaaggeest.', was het verongelijkte commentaar. Heel voorspelbaar. Ze drukte zich met d'r handen op z'n brede schouders weer omhoog en zakte gezapig naast 'm in de bankkussens, zonder aanvechting meer om zich als 'n krolse kat te ontvouwen, schurkend tegen zijn mannelijke flanken.

Toen de uitdaging was geweken en de zinderende kettingreaktie smeulend weer in rustig vaarwater voortkabbelde, herriep D de aandacht van Tory voor iets geheel anders.

'MJ belde vanmiddag. Ze vroeg of we morgen met de kinderen langs willen komen voor taart en een babbel in verband met d'r verjaardag. Waarschijnlijk heeft ze op stel en sprong het hele dorp uitgenodigd, dus wie weet kom je misschien nog een paar oude bekenden tegen.'

'Gezellie, maar waarom zeg je me dit in vredesnaam nù pas, anders had ik vanmiddag nog voor 'n cadeautje kunnen kijken,' 

'Sorry, mijn schuld.'

'Weet je wat. Ga jij maar, schat. Zullen de kinderen ook leuk vinden, een keertje met papa alleen op stap. Ik blijf wel hier, ben vandaag door die burgerbak ook al niet meer aan poetsen toegekomen.'

Mae daarentegen kwam de vorige dag thuis in een leeg en donker huis na de bijles van Hem. In d'r eentje want Mop moest meteen door voor afspraken. Snel langs de kapper en meteen 'n brazilian wax onderhoudsbeurt. In vol ornaat voor de escapade met D. Ze was tenslotte niet de poetsvrouw. Nee inderdaad, daar viel niets tegenin te brengen. 'Een slimme meid is namelijk op de toekomst voorbereid', giechelde Mop uitgelaten naar d'r vriendin in de auto. Nu Mop de brazilian wax ineens uitgesproken visueel gelijkstelde als 'n voorwaarde voor 'n gezegende toekomst werd Mae onverhoeds overvallen met de twijfel of haar eigen toekomst geen gevaar liep. Een brazilian wax...had ze nog nooit laten doen.

'D betaalt....', wist Mop vervolgens trots te vertellen. 'Die weet wel wat ie wil.' Tja, dus de man van Mae wist niet wat ie wilde? Misschien maar beter ook, had Mae stiekem in zichzelf geconcludeerd. Ze smeet haar tas op tafel, knipte een paar lampen aan, hing de jas op aan de kapstok, haalde een colaatje uit de koelkast en ging aan de keukentafel zitten achter haar tas die als een organische sculptuur leek te zeggen 'Ben er echt even helemaal klaar mee'. Goh, gek eigenlijk. Die oude tas sprak in boekdelen inmiddels dezelfde taal als zijzelf. Misschien gaat je tas na verloop van tijd inderdaad wel op je lijken. Vreselijk, dat wil niemand, toch ?! Ze graaide naar haar telefoon in de tas.

De man des huizes had braaf 'n berichtje gestuurd, ging squashen met collegaas, hapje eten, kon wel uurtje of elf worden.

Waarom niet gewoon even gebeld? Ze miste z'n stem. Vanzelfsprekend geen zin in 'n bemoederend 'Maak je 't niet te laat ?' zoals alle mannen, Mae. Maar 'n afwezige echtgenoot die avond was niet het enige prive berichtje want de klassemoeder was de held, door met name die middag ad hoc nog voldoende tijd en ruimte in de agenda om de kinderen op te vangen maar voor hoe lang ?! Ze had er niets over afgesproken of bericht meer. Best wel laks. Om half zeven zou ze bij Mae op de stoep staan. De kinderen bleven bij haar eten. Niet accoord, even terugbellen.

Het was echter al bijna zes uur en nu pas las ze 't bericht ! Mijn God, ze was in ieder geval op tijd thuis maar veel te laat om nog te reageren met 'dankjewel', realiseerde ze beschamend. De klassemoeder was een soort Mary Poppins, perfectie tot in de puntjes en een onaflatend toetsende geest. Gaat vast beoordelen of de dametjes wel tafelmanieren hebben, bedacht Mae zich enigzins ongerust. Niet dat ze zich zorgen maakte over de tafelmanieren van d'r kroost maar dat soort moeders vinden altijd wel iets om je mee om de oren te slaan, als het ze uitkomt. Vriendelijk maar sluw. Er kon zomaar op school een gedeelde obsessieve interesse ontstaan voor het verorberende kauwtempo waarmee 'n boterham werd gegeten.

Ze liep naar de koelkast, trok 'm open en bekeek de inhoud. Krop verse sla, geitenkaas, olijven, tomaten en een restje krieltjes van gisteren. Gehusseld een prima maaltje. Al gauw stond er 'n slabak vol groenvoer op tafel. Aan de verlaten keukentafel, peuzelend achter de slabak, wachtte ze in het stille lege huis de tijd af tot het half zeven zou zijn. 

Thomas en Mae hadden elkaar bij 'n werving&selectie buro ontmoet en na 'n bonus van twee ton hoefden ze hun verliefde toekomstplannen niet langer uit te stellen dan nodig. Huisje, boompje, gezinnetje. Saampjes 'n klein interim recruitmentbedrijfje erbij opgestart. Heel kleinschalig, hoor. Iets waar voornamelijk Mae zich op kon richten en de scepter zwaaien naast de zorg voor de kinderen.

Was het de stilte die zo dominant van zich liet spreken op de veeltallige vierkante meters van de begane grond. Vanzelfsprekend waren de kinders nog niet het huis uit, wat een raar spinsel spookte ineens door d'r hoofd. Het waren nog hummels maar even leek het wel zo. Ontgroeid, ergens op kamers, weg van de moederkloek, om te gaan studeren. Die hardnekkige gedachte viel plotseling in als 'n ondoenlijke beleving alsof ze naar zichzelf keek door een sleutelgat in een ander tijdperk. Vreselijk, een plausibel scenario dat weliswaar nog mijlenver weg lag aan 'n nevelige horizon. Het verstilde tafereel dat de fantoompijn van een legenestsyndroom in een dreigend clusterproces zoog met tanende veerkracht als gevolg werd plotseling van heel dichtbij heuglijk ontward toen ze werd opgeschrikt door 'n veel gezelligere toekomst achter de voordeur, waar uitgelaten kindergeschater als sneeuw voor de zon de opgekropte verlatingsangst verjoeg.

Half zeven. De klassemoeder was stipt op tijd, hoe kon het ook anders. Een lachende klassemoeder zwaaide vanachter het raam. Mae lachtte geforceerd terug, zich pijnlijk bewust van het ontbrekende 'dankjewel' berichtje.

'Mam, we hebben koekjes gebakken!' Ze hadden allebei een zak met koekjes in hun hand. 'En weet je wat we hebben gegeten ?'

'Nee, dametjes.'

'Iets wat jij nooit maakt. De mama van Laurien zei dat je daar verstand van moet hebben want het is best wel moeilijk.'

'Oh, vandaar dat wij dat nooit eten ?' Mae voelde de vernedering op d'r ziel inbranden en weigerde de klassemoeder aan te kijken. Dit was namelijk ook typisch Mary Poppins. Baas boven baas.

'Gamba's met 'n sausje. Moet je ècht leren, hoor.'  

'Ach', zei de klassemoeder voldaan. 'Ik had toevallig nog zakken vol met gamba's in de vriezer liggen. Kleine moeite.'

De mama van Laurien wierp 'n steelse blik op de verlaten eettafel waarop slechts 'n open blikje cola stond en een halflege houten saladebak.

'Is je man nog niet thuis ?' Ze fronste haar wenkbrauwen.

'Hij is even naar zijn vader op de werf. Helpen met de zeilboot. Zijn vader bouwt namelijk zelf 'n zeilboot. Ik verwacht 'm over 'n uurtje thuis.'

De sociale controle op het schooltje was er bijzonder exclusief. Als ze zou zeggen dat ie in de stad aan het squashen was, kon dat bij de klassemoeder verdachtmakende vragen oproepen over verveelde vaders met 'n midlife crisis. Van die vragen voor op het schoolplein, moeders onder elkaar. Moeders met 'n bijzonder grote belangstelling voor de vraag- en aanbodmarkt van gewilde mannen. Er waren namelijk altijd vriendinnen die om 'n passend exemplaar, een arrivee met riant inkomen verlegen zaten. Het marktaandeel was nou eenmaal schaars.

'Zo, da's nog 's echte ambacht.' De klassemoeder leek gerustgesteld en glimlachte vriendelijk. 'Oké, nou dan ga ik maar.' Oh hellup, Mae zou het bijna vergeten te zeggen.

'Ehh..echt reuze bedankt nog. Als je Laurien een keertje onverwachts ergens kwijt moet, kan je me altijd bellen.'

'Dank je, da's lief van je,' antwoordde de klassenmoeder beleefd. 'Maar ik heb 'n vast sociaal netwerk, dan weet Laurien namelijk ook altijd waar ze aan toe is. Nou...dag, dag...en tot maandag !'

Het hier en nu was letterlijk klokslag half zeven met de deur in huis gevallen, gelukkig.

'Oké dames. Ik ben reuze benieuw naar jullie baksel.', vroeg Mae opgelucht. Ze schonk twee glazen jus d'orange in en zette die op de eettafel. 'Hoeveel koekjes zitten daar wel niet in ?' Mae wees op de gevulde papieren zak, nog vrolijk dichtgestrikt met een rood koortje.

'Vier.'

'Weet je, mam. Laurien maakt sommetjes met haar moeder voor het slapen gaan. Haar moeder zegt dat dat minstens net zo belangrijk is als voorlezen en ze wordt in het engels voorgelezen.'

'Heeft Laurien niet nog een jonger broertje ?'

'Oh ja, maar die is een beetje mislukt, zegt de mama van Laurien.'

'Mislukt ?' Mae deed haar best om neutraal te blijven kijken. 'De mama van Laurien zegt dat 't net zoiets is als koekjes bakken. Daar zitten ook wel eens misbaksels tussen.'

De kinderen hadden het rode koordje losgepeuterd en kieperden het zakje om op tafel. 'Welke wil jij, mam ?'

'Als dat 'n misbaksel is, wil ik die.' Mae wees op een gebrokkeld stuk koek met gele m&m's. Al met al klonk Mae toch niet onaardig als ouder of wel dan ?! Verlangde ze naar het avontuur dat Hem voorspiegelde, aangetrokken door de verleidelijke ontsnapping uit het allerdaagse in ruil voor de destructieve kracht van loyaliteit. Een plaag van ironie die het gezinsleven van Tory zou ruïneren.

Tory kende Mae niet maar het kon bijna niet toevalliger. Mae en Thomas waren die zaterdag voor de verandering ook naar het zwembad geweest met de kinderen. Mae had Tory op de parkeerplaats horen mopperen over de auto en daarna zien weglopen met de kinderen.

'Is ie er aan toe om ingeruild te worden?' 'Haha, denk niet dat ik dàt verhaal thuis kan verkopen, helaas !', had Tory schalks teruggeroepen, zonder te weten nog wie Mae was en zonder bevroeding van de pejoratieve lading die de toegeworpen opmerking behelste. Misschien had Tory Mae wel 's gezien op het schoolplein, zo terloops. Zou kunnen. Het was er altijd 'n drukte van jewelste bij het ophalen en brengen. Gedurende de pauzes waren moeders zelden welkom, alleen de overblijfmoeders. Een ambitie die enige inburgering vergde wilde je überhaupt voor die erebaan in aanmerking komen en dat terwijl Tory niet kon wachten voor zoiets, nog steeds met een fladderige nerveuze bezorgdheid het liefst de hele dag zich in het schoolgebouw wilde nestelen. Ergens, waar dan ook als het maar ergens dicht in de buurt was van die afschrikwekkende stijle trap.

Mae was wel overblijfmoeder, al een jaar. Een kleine spreiding van de pauzetijd zorgde ervoor dat zowel de jongste als de oudere groepen ongestoord konden spelen zonder elkaar voor de voeten te lopen. Dat hadden de klassemoeders sinds de verhuizing naar het nieuwe gebouw in overleg met het bestuur voor de overblijfmoeders goed opgelost. Als klassemoeder stond je hoger in de pikorde maar toch, ze telde mee.

En het was ook Mae, die tijdens de pauze vlakbij de pingpongtafel stond waar Ruben met z'n nieuwe klasgenootjes aan het spelen was. Ze hield 'n mobieltje tegen d'r oor en begon in het luchtledige voor zich uit te kwebbelen. Wat ze zei moest je niet onderschatten want Mae stond fanatiek in de startblokken om aan de toekomst te werken, het gedroomde liefdesnestje van Mop. 

'Ze heeft wàt gezegd ?.....Nee, natuurlijk weet ik dat niet ! Ik ken haar niet.....Weet D het al ?....'

Vanuit 'n ooghoek keek ze spiedend naar Ruben naast haar, nog volledig geconcentreerd op 't pingpongspel.

'Weet D het al ?', herhaalde ze.

Ruben keek even verstoord op, de naam van zijn vader had ie niet verwacht en prompt miste ie de pingpongbal. Mae raapte vriendelijk het pingpongballetje op en gaf 'm terug. 'Alsjeblieft.'

'Dank u wel.', zei ie beleefd. Daarna ging ze ongegeneerd verder met het fake telefoongesprek. 'Zijn vrouw....hoe heet die dan. Tory ?! Ze zal wel gek zijn of ontzettend dom...'

De naam van z'n vader èn moeder. Dat moest wel over zijn thuis gaan maar hij kende de overblijfmoeder niet. Het was allemaal erg verwarrend. Desalniettemin probeerde ie steevast in 't spel te blijven, misschien vergiste ie zich in wat ie hoorde maar Mae wist van geen wijken.

'Is ze mooi, die Tory. ik bedoel problematisch mooi als je snapt wat ik bedoel....'

Ze suggereerde dat aan de andere kant van de lijn antwoord werd gegeven en observeerde ondertussen het spel van Ruben, onvrijwillig afgeleid door de dissonante teksten die Mae uitkraamde, en inmiddels met een warrige blik en onzekere bewegingen het spel verder aan het verliezen was. Dat werd alleen veel minder belangrijk toen ze nog even de genadeslag uitkreette.

'Doe de groetjes aan D en geef 'm 'n zoen van me. Dat heeft ie wel verdiend met zo'n gestoord wijf. Tory, zei je toch ?!'

Het was klaar. Niemand van de kinderen hier kende de namen van zijn ouders op hun broekzak. Spontane bijval hoefde ie niet te verwachten. 'Gestoord wijf'. Zulke woorden had ie nog nooit gehoord.

'Wat is er ?' Mae lachte allerliefst en liep lachend op 'm af. Ze wilde 'n hand op zijn schouder leggen maar Ruben schudde die wild van zich af en rende naar binnen.

Niet lang daarna kwam de adjunkt het schoolplein op en liep met rasse tred op d'r doel af. 'Mae, kan ik je even spreken. Ik zag toevallig Ruben naar binnen rennen. Hij leek overstuur, dus ik vroeg wat er aan de hand was maar hij wilde niks zeggen en vroeg me of ie naar huis mocht. Wat is er gebeurd ?'

'Geen idee wat 't kind bezielde, Els. Hij begon ineens te schelden bij het pingpongen.'

'Schelden ?'

'Ja, schelden. Zo raar. Misschien kan hij niet tegen zijn verlies, of zo. Maar het kan natuurlijk ook iets met zijn thuissituatie te maken hebben.'

'Zijn thuissituatie ?'

'Ik kan daar uiteraard niet met je over praten, Els. Dat snap je.' 

'Probeer het toch maar.', zei Els ernstig en ze sloeg d'r armen defensief over elkaar.

'Het schijnt dat zijn moeder 'n affaire heeft en niet voor de eerste keer. Waarschijnlijk is Ruben een buitenechtelijk kind. Zeg nou zelf, hij lijkt toch ook helemáál niet op z'n vader. Dat is zo'n mooie man.'

Er verscheen een verbaasde grimas op het gezicht van de adjunkt. 

'Ja, dat verwacht je niet, hè. Het zijn meestal altijd die piloten. Dus je begrijpt dat ik dit niet tegen je heb gezegd.' 

'Els, je hebt dit niet van mij.', fluisterde ze nadrukkelijk erachter aan. 

'Dank je Mae. Ik kan moeilijk naar zijn moeder stappen met de vraag of ze 'n affaire heeft inderdaad. Ik hou 't in de gaten.'

Op dat moment ging de bel. De pauze was afgelopen.

Het was diezelfde middag, achter het hek van het schoolplein, waar een kluit aan ouders en aupairs zich verzamelden om hun kroost op te halen. 'Oh, hé hallo !' Tory herkende Mae van de parkeerplaats.

'Jij ook kinderen hier op school ?'

'Ja, toevallig hè. Mae is de naam.' Ze stak een hand uit richting Tory. Tory kende nog niet zoveel mensen in de buurt en was altijd blij verrast met dit soort ogenschijnlijk spontane toenaderingen. Ze schudde de hand van Mae ferm en vriendelijk. 'Hai nogmaals, ik ben Tory, nieuw hier.'

'Nieuw ?! Je ziet er enorm ingeburgerd uit.'

'Oh...dank je.'

'Leuk dat je zelf de kinderen ophaalt van school. Veel besteden het uit aan 'n aupair. Je kent het wel. Druk, druk, druk.'

'Natuurlijk haal ik ze zelf op, het liefst ook tussen de middag!', zei Tory zelfverzekerd. 'Ik hou niet van die continue roosters. Gewoon lekker tussen de middag naar huis. Zo fijn dat we 'n huis binnen loopafstand hebben kunnen vinden.'

Vanachter een schoolraam keek Els naar buiten en knikte kameraadschappelijk naar Mae. Mae zag het en knikte onopvallend terug. De schoolbel ging. Aanstonds zouden de kinderen naar buiten rennen dus werd het was tijd voor Mae om zich uit de voeten te maken. 'Nou daaag.. we spreken elkaar nog wel.'

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782623

Die smalle trap naar de zolderverdieping was bijna een dealbreaker geweest. Smalle trappen, daar hield ze niet van. Zo eentje met allerlei alarmbellen zoals een flinke helling, lekker stijl, korte traptredes, van die tredes waar je met je hak op bljjft haken als je naar beneden loopt, oftewel met je voetboog vanaf glipt, van die tredes met een opstap afstand die net iets verder uit elkaar ligt dan de gebruikelijke, zo eentje waar je je hersenen op moet trainen en je verwachtingsmanagement, al je cognitief vermogen, om je in een continue staat van alertheid te houden, een achteloze beweging kan zomaar een nare val teweegbrengen. Niemand vraagt zich af waarom we allemaal met dezelfde snelheid en beweging een kopje thee optillen maar het betreden van deze trap is zonder aarzeling simpelweg je hersenen voor de gek houden. Er moet een vorm van inspanning worden geleverd, zowel bij het oplopen als aflopen. Een bewustzijn, een voorbereidende bewegingsaanpassing om met vooruitziende techniek aan te beginnen. Dus, je snapt het al, voor de kinderen vond Tory dat dus niet zo veilig.

Ze zag het meteen, het ware overtreffende spookbeeld, met bonzend hart tegen d'r ribben, terug op de nieuwe school die in een jaar tijd, van inschrijving tot aanvang, uit een gezellig gelijkvloers barakkenlandschap midden in de natuur onverwachts was overgestapt, dankzij bijzonder puike sponsoring, naar een nieuwbouw doos met aangrenzende gymzaal. Welke school had nou een eigen gymzaal ?! Nou, deze dus. De speelplaats, knus, overzichtelijk en misschien voor sommige begrippen zelfs petieterig bood voldoende plaats voor de negen klassen van vijftien tot hooguit drieëntwintig leerlingen om buiten te spelen en te sporten, mits niet alle klassen er tegelijk op werden losgelaten. Het was voornamelijk de opdoemende speelplaats, die al gauw bij omliggende villabewoners lawaaiierig het genot verstoorde van een omgeving gekenmerkt door rustieke bosgeluiden, vogelgekwetter, 'n klimmende eekhoorn, de wind door ruizende takken en bladeren met misschien in de verte een loom geroezemoes van buren, een ratelende fiets, die enkele wroemende auto met het effect van een yoga gong, die de bewoners op ligbed, geest en lijf, in de zomerse tuin voorzag van een meditatief klankbad. Dat was nu ineens allemaal voorbij in de de middag, romdom die school met misschien wel het eerste 'kiss and ride' parkeerbeleid van Nederland.

Maar wat zij dus meteen zag in de nieuwe stenen doos, bouwproject met loftrompetten en welkomstgroet door de burgemeester van het dorp geopend, was die trap naar de bovenverdieping, pontificaal in het midden van het gebouw. Je liep er bekans tegenaan bij binnemkomst. Een brede maar enge trap met van die afschuwelijk smalle staptreden. Als ze dàt geweten had. Instinctief wilde ze meteen naar een andere school hollen. Een dagelijkse zorg waar ze vreselijk mee worstelde. Het idee van al die kinderen daar, banjerend, kletsend, zonder trapleuning in de knuistjes, wars van bewegingsaanpassingen, luide achteloosheid, losse veters, gladde zolen en ander ontelbaar risico, werd haast een onmenselijke kwelling maar er was een alternatief. Ze kon de hele dag in de hal van de school gaan zitten, anders had ze geen rust. 

D slaakte een lichte zucht toen Tory naar beneden liep. Hij was niet moe, hij had prima geslapen in 't hotel. Van onder zijn kussen haalde ie z'n telefoon tevoorschijn. 'Niet gelukt.', las ie in de display. Hij tekste terug, 'Ik weet het, ben net thuis. Toch bedankt.' Daarna wiste hij 't gesprek. Deze mannen waren net iets te oud voor chattaal ten opzichte van de jongere generatie die inmiddels al fanatiek 'n nieuwe cultuur met sms taal aan het stichten was, maar ook weer niet traditioneel genoeg om het taalverloedering te noemen. 'Stel je voor dat ik vergeet een berichtje te verwijderen', bedacht D zich terwijl de delete toets zichtbare gesprekssporen op het beeldscherm weggumde. Voor de zekerheid maar 'n eigen mobieltje voor d'r aanschaffen. Inderdaad, hij zou binnen niet al te lange tijd 'n mobieltje voor Tory kopen.

Furb wist niets van Mop. Dit was niet de eerste affaire maar aan de gang blijven met avontuurtjes op het werk kon z'n reputatie schaden, z'n huwelijk en vriendschappen. Aan beschikbaarheid geen gebrek, echt geen argument, hoor. Wel de herinnering aan 'n specifieke scheve schaats, vers op z'n netvlies. Nadat ie besloot om gewoon weer naar huis, naar z'n gezin te gaan, was het hommeles. Tory had geen flauw benul nog, gelukkig. Problemen die je niet merkt zijn geen problemen, redeneerde ie pragmatisch. Hij vouwde zijn handen achter 't hoofd en rekte zich uit. Nee, hij wilde oprecht dat Tory ook eens zonder hem op stap ging en Furb vertrouwde ie daarvoor op z'n broekzak.

Het nespresso apparaat pruttelde en bromde. Eerst koffie. De kinderen zaten aan tafel achter een bord rijstepap met kaneel en honing. Op het kookeiland had ze de broodplank gelegd, 'n reusachtig exemplaar van 60 x 70 cm, om 'n paar meeneem bammetjes te smeren. Van zwemmen krijg je altijd knorrige trek en niet alleen daarom maar een bammetje of sultana's na het waterfestijn maakte er meteen een echt uitje van, een rustpunt na uitgelaten vertier, ergens anders dan thuis, alsof je er helemaal even uit bent geweest, gezellig.

Ze lepelde de opgeklopte melk gulzig naar binnen. Er was genoeg wolkerig schuim over in het melkkannetje om nog 's bij te tappen en geen kritische boeman in de buurt die haar dat kon afkijken. Raar eigenlijk, gewoon simpele melk, niks an, berookt door slechts de aromatische dampen van koffie waarmee de witte romige klodders een beetje drillerig en uitnodigend flirten om zich te willen laten verorberen. Een bijna genante delicatesse die menig volwassen mens transformeert in een gretig smullend kind. Ze had D nog nooit het opgeklopte schuim zien lepelen overigens, die drinkt altijd héél volwassen een kop koffie.  Glimlachend giet Tory het melkkannetje nu leeg op de donkerbruine koffie, helemaal tot aan het randje, en ondertussen luistert ze onverschillig met een half oor naar de radio die op de achtergrond met draden dialoog een serieuze en kritische ondertoon begon te spinnen.

'....is een onderzoek gestart in Nederland in samenwerking met mediamagnaat Nasser&Co naar aanleiding van het beleidsrapport 'The things our children toy with' van Huckly Brand, hoogleraar kunstmatige intelligentie aan de University of Cambridge. In een niet nader te noemen dorp zal in real time het effect van een parallelle realiteit worden nagebootst. 

Dit houdt in dat de gamedeveloper kan beschikken over levens van betreffende bewoners in real time en kan experimenteren met optionele parallelle uitkomsten in de digitale omgeving. 

Het doel van het onderzoek dient als tegenbewijs voor de veroordeelde negatieve effecten van de virtuele game industrie op onze kroost ten aanzien van identiteitsontwikkeling, afwijkend gedrag in het mentale spectrum van concentratiestoornissen tot en met autisme en een ernstig gebrek aan realiteitsbesef met alle gevolgen van dien.....

We hebben in deze uitzending een aantal deskundigen ge....'

'Onzin', dacht Tory. Haar kinderen speelden sinds 'n paar jaar op de Nintendo en het enige effect daarvan was pure fun, goeie oog-hand coördinaties en een sportieve vorm van competitie. Ze groeien ook helemaal niet op in een gewelddadige omgeving, er zijn geen asociale associaties, die percepties zijn simpelweg niet aanwezig. Geef 'n kind in oorlog een stok en hij of zij ziet 'n wapen. Geef 'n kind een stok in huiselijke geborgenheid en het ziet 'n toverstafje of nou ja,...in gezinnen met bijzonder muzikale ambities, 'n dirigeerstokje.

'Kunnen we nog even mariokarten, mam ?!' 'Mariokart', waarachtig begenadigd lieflijk dat woord in schril contrast met de koers van 'n buitenissig wetenschappelijk radio relaas. De eenvoudige vraag schakelde 'n verslingerde belangstelling op stel en sprong terug naar het hier en nu, naar haar eigen realiteit, waar ze zich thuis voelde, beschut in een tijd die alles is wat de rare gedachtenkronkels van alternatieve koolrabiogogen op de radio niet zijn, gezellig, naïef maar hoopvol, enthousiast en toch huiselijk.

'Ja hoor, maar niet te lang. We vertrekken over vijftien minuten.' Dat zegt ze er tegenwoordig bij, volkomen leeftijdsadequaat. Kloklezen en het besef van tijd kunnen ze spelenderwijs 'n beetje oefenen. Nergens voor nodig, natuurlijk. Het komt vanzelf. Ze had geen enkele ambitie om de ontwikkelingspsychologie te tarten maar zo is ze nou eenmaal en op 'n schooltje waar een meer dan gedegen belangstelling voor dat soort zaken onder het voetlicht werd gebracht kan ze het zich niet verooloven om daar laconiek mee om te gaan. Vandaar de doorslag om zelf ook  'n uitgebreidere en consequent bewustere benadering te zoeken.

Ze moest minderen met koffie, realiseerde ze zich. Ook dat. Drie per dag hooguit, had ze zich al een paar keer voorgenomen. Goeie voornemens, wie heeft ze niet, Het laatste restje ingezakte melk lag als beige filmlaagje over de koffie die ze met kleine teugjes begon op te lurken. De achtergrondmuziek van een onwillekeurig patroon elektronische Nintendo bleepjes vloeide vervolgens weer bijna naadloos samen in communicerende vaten met de geleerde radio dialogen over technologische vooruitgang binnen de culturele geesteswetenschappen.

 '...Kinderen zijn de toekomst en daarom belangrijke doelgroep voor experimenten met toekomstige technische ontwikkelingen en lange termijn effecten.' 

'Tot zo ver, kan ik me vinden in het beleidsrapport maar we moeten de universele mensenrechten niet zomaar in de wind slaan. Ik bedoel, ik begrijp uit uw gegevens dat betreffende dorpsbewoners hierin niet worden gekend.'

'Nee, dat klopt, anders kan het effect in het onderbewuste niet gemeten worden. Èchte  emoties zijn essentieel voor een strategisch simulatiespel'.

'Grensoverschreidend onderzoek dus. Reuze interessant en leerzaam ook voor de vakgroep sociale psychologie met betrekking tot gedragsbeinvloeding en crowdcontrol. Ik kan me voorstellen dat de politiek en defensie ook geïnteresseerd zijn.'

'Voor zover ik heb begrepen, gaat het voorlopig nog niet die kant op en blijft de nadruk liggen op interpersoonlijke relaties. Maar ik begrijp waar u naar toe wilt. Als mensen de werkelijkheid anders leren te ervaren zullen ze ook andere keuzes maken. Dat is aan de toekomst..'

'..hahaha...of aan je andere vrouw in een parallelle realiteit.' 

'Stel je voor dat ze 'n sprongetje naar realtime neemt', grapte de radiopresentator tussendoor.

'Ik heb maar één vrouw, hoor....Schat, als je dit hoort, je bent de enige, ècht..in het ècht...en ècht waar !!', antwoordde de deskundige met gedeelde gein.

Tory verslikte zich bijna in 'n opkomende schaterlach.

' ..Ik hoorde dat er 'n nieuw game concept in ontwikkeling is. Een soort virtuele realiteit waar zelfs banken uit real time een plek hebben.'

'Daar zal de fiscus wel oren naar hebben dan. Dubbelgangers en dubbel cashen..hah........'

Tory stapelde de bordjes en het koffiekopje op, spoelde het servies eerst af onder de kraan voordat ze, treuzelend met tevreden kalmte, de vaatwasmachine inruimde. Zo fijn, een vaatwasser op ooghoogte. 

'Nog vijf minuten, jongens.' riep Tory en schakelde de radiozender uit. 

Buiten scheen het zonnetje door grijze luchtlagen op het brede groene gazon, speelparadijs voor de kinderen. De grote berg nieuwe aarde, grond om een vers grasveld mee aan te leggen, die het uitzicht aan de voorzijde van het huis een tijd lang bijna volledig blokkeerde was blijkbaar nog ergerlijker geweest voor de buren dan voor henzelf. Tenenkrommend zoiets, dat kapen en overschaduwen van je ergernissen. Dàt was pas taalverloedering in opkomst, mega erger ergernis. De buren hadden gemopperd, landschapsvervuiling tussen de architectonisch aangelegde siertuinen. En toen D, met spijkerbroek en tshirt aan,  in de aarde stond te wroeten, werd zijn kledingstijl dermate kritisch bekeken dat 'cocacola light man' zonder bandplooibroek en overhemd zich nauwellijks nog in de tuin durfde te vertonen, ook al lag ie onder de auto om de uitlaat te repareren.  Er verscheen een milde glimlach op d'r gezicht. Zijzelf had bijna een polkadot jurk met witte schort aangetrokken om de ramen buiten te lappen. Belachelijk.

'Zetten jullie de Nintendo uit, jongens. We gaan. Eerst nog even naar de wc, hè.'

'Bijna klaar, mam.'

Ja, zomaar midden in een game het spel uitzetten is uit den boze. Er werden hier serieuze overwinningen geboekt Je moet je kinderen wel echt haten als je dat wegdenkt. Gruwelijk is dat, pedagogisch onverantwoord en een volkomen misplaatst usurpatoir afdwingen van gehoorzaamheid. 

'Goed, ronden jullie deze race dan af. Ik rij vast de auto uit de garage.'

'Oké, mam.'

De garage naast het huis, een schattig bakstenen dingetje met schuin dak en houten poortdeuren was eigenlijk nèt iets te klein om als garage dienst te doen, tenzij je er 'n Daf in parkeerde. Er bleef net genoeg bewegingsruimte over om je door 'n kier van 't portier in of uit de auto te wurmen. Jammer dat wel, edoch de blauwdruk voor 'n kinderhuisje waar hun kinders altijd thuis konden komen, later als ze groter waren, zonder zich onvrij te voelen in het ouderlijk huis tussen 'n gedateerde paps en mams, tekende zich in een visionaire gedachtenroes al uit.

Ze drukte de klink van de garagedeur naar beneden maar er gebeurde niets. Vreemd, de deur was nooit op slot. De houten deuren waren namelijk gevoelig voor temperatuur en vocht en afsluiten of openen ging gepaard met til, duw en trekwerk. Alleen een idioot zou dat iedere dag doen. Over het natte gras liep ze terug naar de keuken, waar het sleutelkastje nog geen prominente plek aan de muur had gekregen en alle sleutels voorlopig nog in de rommella waren terechtgekomen.

'Kom jongens, we gaan.' Ze waren 'n nieuwe race begonnen, de doerakken.

'Heb je de auto dan al uit de garage gehaald, mam ?!' Ondeugende slimmerd.

'Nee.', moest ze bekennen. 'Ga ik nu doen. Ronden jullie de race dan af.'

'Ja mam, nog een paar minuten.'

Nadat ze de roestige sleutel eindelijk had gevonden, liep ze terug naar de garage en maakte ondertussen in d'r hoofd alvast verlekkerd 'n boodschappenlijstje. Zelf patatjes bakken, sla en biefstuk. Dat kon nu eenvoudig met de ingebouwde frituur. In ieder geval 'n fijn wijntje erbij halen. Het mysterie van de afgesloten garagedeur, daar dacht ze al niet meer aan.

Tory ging regelmatig met de kinderen naar het zwembad, altijd 'n feest. Tegen de glijbaan kon geen ander plezier op. En de kinders spiedden net zo hard terug, richting de badmeester. Dat wil zeggen, als ze richting het opberghok liep waar vlotten, ballen en reusachtige zwembanden werden bewaard. Vol spanning afwachtend wat ze te voorschijn zou toveren om vervolgens een speelse jacht op vers dobberend foam in het water te ontketenen. Deze minifeestjes duurden natuurlijk altijd veel te kort. De grootste uitdaging, dat laat zich raden, waren de laatste minuten, afgefloten door de badmeester die dan omriep dat het zwembad over 'n half uur ging sluiten. Stond ze daar, drijfnat in bikini, wachtend met droge handdoeken, beschaamd nadat ze zelf al verschillende keren herhalend naar Ruben en Martijn had geroepen dat ze nù echt mee moesten komen omdat het zwembad ging sluiten. Hoewel het 'n overduidelijk vernikkelen was daar aan de kant, werd ze regelmatig minachtend beloerd door de struise badmeester met d'r vermanende fluitje. Je kon gewoon zien wat ze triomfantelijk en heimelijk dacht, 'Naar mij zouden ze meteen luisteren, hoor.'

Ach, Tory was niet het archaïsche tiep 'Drill Instructor' en desalniettemin belandden ze uiteindelijk meestal zelfs nog ongeveer vijf minuten voor sluitingstijd van het zwembad in de auto, mèt bammetje en pakje roosvicee. Ook vandaag. Ze deed het sleuteltje in 't contact, draaide en wilde starten.

Maar er gebeurde niks.

'Raar, wat is dat nou weer ?!.'

'Wat is er, mam ?'

'Oh, ik weet niet. De auto start niet.'

'Helemaal niet ?! Gaan er ook geen lampjes branden ?'

'Nee, hij doet niks.' Tory probeerde het nog een paar keer.

'Misschien is er een handleiding, mam. Dat heeft de Nintendo ook.'

Het klonk niet eens zo'n gek idee.

'Handleiding ?! Maar we zijn hier ook met de auto gekomen, toch ?!.'

'Ja, da's waar.'

'Is papa thuis ? Anders kunnen we misschien papa bellen.'

'Ja, papa is thuis maar ik heb de mobiel niet bij me. En papa slaapt waarschijnlijk nog, schat.'

Ze had net dit nieuw boodschappenkarretje toebedeeld gekregen. Het volkswagentje was weg, de autobianchi ook en de Volvo 144, 'n oldtimer, werd momenteel in constante staat van restauratie voortdurend onder handen genomen. Een foeililluk afdankertje, die burgerbak. Hij, wilde namelijk de Volvo tot in perfectie restaureren en met één auto werd een funktioneel gezinsleven sinds de verhuizing tè onoverzichtelijk, tenslotte was D regelmatig voor langere tijd weg, terwijl de BMW dan op Schiphol stond geparkeerd. Maar waarom ze ineens met deze afgrijselijke burgerbak moest tuffen, begreep ze godgans niet. Auto's waren namelijk niet alleen puur een vervoersmiddel voor D en Tory. Een auto gaf stilistische meerwaarde. Voor minder zou ze best 'n weliswaar oud maar kek karretje erbij hebben kunnen aanschaffen, maar nu zit ze met die burgerbak, een witte notabene, die niet wil starten. 

Verslagen sloeg Tory haar handen op het stuur en zei: 'Zit niks anders op, jongens. We gaan lopen.'

Uiteindelijk hebben ze drie kwartier gelopen. 

Stiekem en toch onbewust bekroop 'r toen iets triomfantelijks. Zie je wel, suggereerde 'n zegevierende sensatie, de burgerbak was ter ziele, het is voorbestemd. Die auto was zó fout, paste helemaal niet bij haar. De tijd van leuk karretjes is niet voorbij. Een ander zou misschien weer denken, 'Goh, moet je vaker doen, lopend naar het zwembad. Ben je er ècht even helemaal uit. Goed voor de conditie.' Maar Tory zat helemaal niet in d'r triatlon fase. Dan had ze natuurlijk ook nooit een triatlon fase gehad, althans niet sinds d'r studie tijd, op een sportieve stuip na. Niet meer dan een stuip want twintig kilometer naar je werk fietsen en ook weer retour op een en dezelfde dag werd al gauw een uitputtingsslag. Leuk geprobeerd, dat wel. Het enthousiame zit er weldegelijk daadwerkelijk ingebakken maar het lijf is er niet voor gemaakt. Daarna is het sportieve elan braafjes geëgaliseerd tot een paar afgemeten uurtjes laagdrempelig gehuppel. Mensen, wat 'n mazzel dat het niet regent, anders hadden ze straks nog oorontsteking op de koop toe gekregen.

'Ik wil aanbellen !!!'

'Nee, ik wil aanbellen !!!'

'Jongens, wacht even. Kijk eerst even door het keukenraam of papa beneden is !' Nou ja, raam, noem het maar gerust een glazen muur.

Ze renden aanstonds door de tuin achter elkaar aan met ongebluste energie, naar de raampartijen van de serre waar ze slechts een paar seconden zwaaiend naar binnen bleven turen voordat ze zich weer naar Tory bij de voordeur snelden. D was inderdaad in de keuken. 

Het ging ze om de ouderwetse winkelbel bij de voordeur. Geen elektrische deurbel maar een handmatig klingeltje, een klassieke trekbel. Ouderwets maar nieuw, spannend, anders dan anders maar dan in de leuke betekenis van 'anders'. Net zo leuk als de ijsklontjesmaker van de amerikaanse koelkast. Pure magie. De bel hing te hoog voor hun leeftijd dus Tory tilde de kinderen een voor een op. 

Binnen, aan de andere kant van de deur, wachtte D geduldig af totdat ze allebei de bel een keertje hadden laten klingelen. 'Hèhè, ècht tijd voor warme chocolademelk !', zei Tory toen ze binnen d'r jas van zich liet afglijden met 'n afgepeigerde zucht.

'Waar is de auto ?', vroeg D verontrust.

'Oh ja pap, die deed het niet. We zijn komen lopen, helemaal vanaf het zwembad !.'

Terwijl de kinderen zich verschransten achter de Nintendo met wedstrijdhonger, keek D verbaasd onder hoogopgetrokken wenkbrauwen naar Tory.

'Was de benzine op ?'

'Nee gekkie. Dàt weet ik heus wel, hoor. Dat stomme ding start gewoon niet, vraag me niet waarom niet. Da's kompleet zinloos, dat weet je.' Ze gaf 'm een zoen, waardoor zijn verbaasde blik ontspande, smeet de zwemtas in de hoek, hing de rondslingerende jassen aan de kapstok en liep daana linea recta naar de voorraadkast om te kijken of er eigenlijk nog wel chocolademelk was. Die natte badkleding kon wel 'n half uurtje wachten en die burgerbak ook. 

'Zullen we eerst even een chokootje doen, dan kunnen we daarna wel samen naar die burgerbak rijden.' zei Tory en opgelucht pakte ze uit de keukenkast het laatste pak chocolademelk om op te warmen.

'Prima. Ik was toch net aan het ontbijten.', zei D zonder morren.

'Chocomelk mèt slagroom, jongens ?', riep Tory niet op- of omkijkend.

'Jaaaaa, lekkerrr !'

Tory was nergens op aan het anticiperen, de kinderen ook niet. Er heerste geen verholen viandig chagrijn in huis of snode spanning waarachter een verscholen wereld van drama wachtte.

Het was een huiselijk tafereel in een zonnige ruime woonkamer met een krantlezende vader omringt door zijn vrouw en kinderen die geconcentreerd verwikkeld waren in een race tussen cartooneske computerfiguurtjes. 

 'Zullen we zo dan even gaan. Kan jij daarna meteen even boodschappen doen.', zei D vanachter de opengeslagen broadsheets.

'Goed plan, tenminste als jij die truttenbak aan de praat krijgt.'

Toen liet ie gepikeerd de krant zakken.

'Wees blij dat je een auto hebt, Tory. Er zijn genoeg vrouwen die met minder genoegen moeten nemen.', ketste ie verwijtend terug. 

Waar kwam dàt in vredesnaam vandaan ?!  Huh...de ironie legde direkt volledig beslag op d'r sjoege want wie oh wie wilde notabene nog niet zo lang geleden de Alfa oldtimer, waarin ze waren getrouwd, terugkopen voor 'n niet luttelig bedrag van veertigduizend euro ?! Grapjas, ze waren koud verhuisd, kompleet met de verbouwingen nog in de stijgers.

En überhaupt, sinds wanneer was zij iets geworden 'om genoegen mee te nemen', ze waren over het algemeen redelijk gelijkwaardig en aan elkaar gewaagd gebleven al die jaren.   

In hun wilde jaren, na middernacht, raceten ze zelfs menig keer tegen elkaar op, over lange stukken asfalt zonder wegonderbrekingen en kruisend verkeer om tot in hoge versnelling de snelheidslimieten te testen. Behoorlijk stout. 

'We hadden toch ook de Volvo kunnen blijven gebruiken als boodschappenkar dan kon jij met de BMW naar Schiphol. Je had alleen maar moderne veiligheidsgordels op de achterbank hoeven te regelen, thats all.'

'Tory, ik heb flink wat geld geïnvesteerd in de Volvo zoals je weet. Als ik die door jou als boodschappenwagen laat gebruiken, kunnen we wel fluiten naar onze centen. Met de parkeerskills van al die huiswijven daar op die parkeerplaats, blijf ik restaureren.'

Tory stond op van de bank en liep stuurs op D af, alweer onzichtbaar achter de uitgewaaierde krant. 'Oohho...dat is gemeen. We hadden afgesproken van de Volvo geen museumstuk te maken èn, ìk heb nog nooit schade gereden (behalve 'n krasje dan), mijnheertje. Jij wel !' 

Tory trok de krant uit zijn handen, gooide die op de grond en keek 'm uitdagend aan.

'Maar hoezo, wil je 'm gaan verkopen dan ?' 

Ze was nu bovenop hem gaan zitten als een amazone op een paard. 

De kinderen lieten zich een momentje afleiden door het gestoei in de fauteuil maar een Mario Kart race, je merkt het meteen, is veel belangrijker

'Oof ! Tory..uufff....ja, zit ik aan te denken. Kan je nu van me af, alsjeblieft.' 

Ze sloeg nog even plagerig 'n arm om zijn nek voordat ze van zijn schoot opveerde en zei beteuterd,

'Zó zwaar ben ik toch niet ?!'

'Kom, we gaan.' 

Hij negeerde d'r teleurstelling lacherig. Ieder antwoord op dat soort vragen zou verkeerd vallen, wist ie inmiddels maar al te goed.

'De jongens kunnen wel even hier blijven.' 

'Vooruit dan maar, als jij daarna meteen weer naar huis gaat.'

'Natuurlijk, wat had je dan gedacht ?!'

Tory liep naar Martijn en Ruben en zei,

'Kunnen jullie 'm op pauze zetten, ik moet even iets vertellen.'

'Hè mam, moet dat.. nee hè...één momentje nog.'

Geconcentreerde stuurmanouvres werden er met de consoles gemaakt, de gespannen blik verried een onaflatende focus op het spel en zelfs 'n kort gesprek voeren zonder de concentratie op de race te verliezen was blijkbaar nog mogelijk. Ze signaleerde dit soort sociaal-psychologische processen nauwgezet.

'Nee, liefies, nu ècht even op pauze.', herhaalde ze stellig.

'Luister, jongens. Papa en mama gaat de burgerbak ophalen. Papa is over 'n kwartiertje weer thuis en ik rij met de BMW meteen door om nog 'n boodschapje te halen, oké ?!' 

Een kwartiertje moest kunnen. Ze vertrouwde d'r kinderen voor een kwartiertje nog liever alleen aan het huis toe dan aan een vreemde oppas. Mario kart was eerlijkgezegd niet meteen de meest opvoedkundige oplossing maar ze schatte in dat Nintendo kwaliteiten had die nu heel goed van pas kwamen. 

De bediening van de huistelefoon werd nogmaals uit de doeken gedaan, de speeddial knop waarachter geprogrammeerd het nummer van de mobiele telefoon geoefend en op het hart gedrukt om vooral voor niemand, maar dan ook ècht niemand de deur open te doen, zelfs niet voor de buurvrouw.

Na een zwaai en luchtkus trokken ze de voordeur achter zich dicht. Voor Tory was een kwartiertje ruimschoots te overzien. Er werd door de kinderen ook geen reden gevoeld om te dramatiseren of om zich te benevelen met sentimentaliteit. Ze voelden zich veilig, vertrouwd, héél erg thuis ook al woonden ze er nog maar kort. Geen spook te bekennen, geen van beiden had ook maar 'n enkele aansporing gegeven uit verlatingsangst om mee te willen gaan. 

'Staat die stoel nou anders, of ligt dat aan mij ?', vroeg Tory onderzoekend. Haar handen zochten naar de hendels om de stoelstand aan te passen. De zitting was zo ver naar achteren geschoven dat er nauwelijks nog beenruimte overbleef voor de achterbank.

'Ik had mijn vliegkoffer daar op de grond gezet gisteren dus de stoel naar achteren verplaatst, beetje doorgeschoten denk ik.' 

Een ontknoping, zonder blikken of blozen, terwijl in het diepste van zijn wezen de gelaagdheid van zijn bedrog, het venijn, zich al had genesteld. 

'Maar Tory, we moeten 't even over iets anders hebben. Heb je al een nieuwe kinderoppas gezocht. Ik sprak daar laatst nog een collegaatje over. Ze wilde graag komen oppassen.' 

Hij kon het genot van zijn woorden bijna proeven, woorden die prikkelden als geheim taalspel dat alleen hij leek te begrijpen. De insinuaties werden vlak voor d'r neus neergesmeten maar ze zag het niet, ze hoorde het niet.  

'Je denkt toch niet dat ik gek ben. Ik dacht dat jij werk en privé tegenwoordig graag gescheiden hield ?' 

Hij voelde 'n onzekere nieuwsgierigheid naast hem opvlammen maar vanuit 'n ooghoek merkte ie dat de contouren van zijn geheim verborgen bleven, ver weg van Tory's voorstellingsvermogen. Wonderbaarlijk eigenlijk wel, vooral nadat ze met hem al 's door diepe groeven van vertrouwensbreuken was meegesleurd.

'Ja, dat is nog steeds zo, schat''. Zijn woorden resoneerden vrij, onbekommerd en nonchalant.

'Je hebt toch wel de autosleutels bij je hè ?!', vroeg D toen 't lelijke witte eendje bij het gesloten zwembad in zicht kwam.

'Oh nee, vergeten !', slaakte Tory theatraal.

Dit waren van momenten waarop ie Tory niet kon peilen. Beduvelde ze 'm nou. Ze was chaotisch, het was heel plausibel dat de autosleutels nog thuis ergens in een jaszak, zwemtas, op aanrecht of in rommella lagen. Hijzelf had er in ieder geval niét aan gedacht ze mee te nemen maar dat terzijde. Zij, op haar beurt, was zich er terdege van bewust dat dit gedrag 'm mateloos kon irriteren. Dan zie je D's blik verstarren naar iets woestigs. Bijzonder aantrekkelijk aldus Tory en omdat zij weet wat hij niet weet, zoiets onschuldigs als de aanwezigheid van autosleuteltjes in haar handtas, kan het bijna niet anders dat ze zichzelf al na een paar seconden ongeduldig verraadt, overvallen door vlinderig gegiegel. De uitgelezen gelegenheid voor 'n sensuele kieteldood, maar de kans dat ie dan, ondergeschikt gemaakt door ongewisheid, boos zou worden was werkelijk reëel aanwezig, dus daar bleef het dan maar bij.

Eenmaal achter het stuur van de burgerbak, werd voor D meteen duidelijk hoe de vork in de steel stak en hoe onnozel zijn vrouw was geweest. 'Hij staat niet in zijn vrij, Tory. Da's alles. Dan start ie niet. Een automaat moet altijd in zijn vrij staan om te starten.' D voegde de daad bij het woord en vervolgens zoemde het vehikel, in z'n vrij, weer braaf en ingetogen zoals immer, het diametraal tegenovergestelde van voortvarend startblokken temperament. 

D besloot nog even naar het thuisfront te bellen en daarmee was de heibel rondom de burgerbak voorbij. Tory zou alsnog, tegen heug en meug, in de afzichtelijke burgerbak blijven rijden.

De telefoon ging een paar keer over. 

'Met Ruben..'

'Hé knul, alles goed ? Met Martijn ook ?!'

'Hai Pap, ja prima. Is de auto gerepareerd ?!'

'Was niet nodig. Mama had zich vergist, dat doet ze wel vaker. Ik kom nu naar huis.'

'Oké,..ohh papa...vraag jij aan mama of ze curry wil meenemen ?!'

'Doe ik. Tot zo.'

Die avond werd de spiksplinternieuwe keuken in zijn volle glorie benut. Verse biefstuk sateetjes van de ingebouwde gril, zelfgemaakte satésaus, frietjes uit de frituur, een heerlijke groene salade, gekoelde drankjes met ijsblokjes uit de ijsklontjes tovermachine van de joekelgrote amerikaanse koelkast en een wijntje voor mama. Dineren met bord op schoot voor de open haard, een avond zoals er nog veel meer zouden volgen, voorzien met plezante gemoedelijkheid en 'n gezapig tevreden beleving van 'n nieuw huis in al zijn pracht en praal. 

[yfmeurs]

VROUW & BUIDEL

De bezem moest erdoor. De bezem moest door het gezinsleven, de bezem moest door de nederlandse taal, de bezem moest door de politiek, de bezem moest door grenzen, niet alleen die van landen maar ook die van de geluidsbarrières omdat de bezem door de entertainment industrie moest.

Gamification en onbegrenste spektakelzucht.

Uiteindelijk moest de bezem ook door Bureau Jeugdzorg, de bruggenbouwer tussen volksvermaak en terreur. Die hadden zo hard gelobbyd voor een plek onder de zon in het bestuurlijk landschap dat ze uiteindelijk zelfs toegang kregen tot de burelen van heer en meesters in deftig toga die gelooid en genageld op ouderwetse tradities ineens te maken kregen met de vijand van binnenuit, uit eigen gelederen, nieuwe gelederen, nieuwe amice. Ander merit maar net zo verwoestend. Een kartelpartner die met bezem en al zowel aan de andere kant van het hek kan verschijnen als zij aan zij, náást de toga, verbroederd, de loyale democraat, de anarchist, kosmopolitisch links of autoritair rechts, u roept wij draaien ('t om). Een koortsachtig quid pro quo koorddansen waardoor er waarschijnlijk sinddien geen advocaat meer te vinden is die de moed heeft om de macht van die tirannieke kartelpartner af te kappen, ze het vuur aan de schenen legt voor de poorten van de hel want 'daar kunnen ze niet van leven'. Zwarte lijsten en broodroof liggen op de loer, zo gaat dat bij corporatisme. 

Daarnaast heeft de Raad voor Rechtsbijstand voor gedupeerden die het toch niet kunnen laten om nog even te sputteren (ach, daar verdient iemand z'n brood mee, een 'doe je toch nog ièts nuttigs voor de maatschappij' ondertoon), de beslisboom na omme nabij zes stappen al uitgespeeld, resultaat laat zich raden. 'Geregeerd door wie verdient', de freakonomic die dat heeft bedacht moet haast wel een karikatuur zijn uit 'a brave new world' van Aldous Huxley.

En de puissant rijke gooische villabewoners hoefden al nooit diep in de buidel te tasten om niet door de slagkracht van bureau jeugdzorg in de hoek te worden gemept, om onderworpen te worden aan een kompleet inculturatie proces. Ons soort mensen. Zijn die 'geletterden' krankzinnig ?!...Daar kan ik niet op antwoorden maar het is bezopen, inderdaad. Het zou heel goed mogelijk zijn geweest dat er wel in de buidel werd getast om via goeie doelen afkoopsommen te betalen, met als bonus anbi en vog verklaring...dat soort dingetjes, 'n paar zakjes wiet..wiedewiedewiet en rietjes bachanalia. Drugs, dat werd op tv ongegeneerd gepromoot. De proppers daarvan hebben inmiddels zelf 'n gezinnetje, leuk hoor...staan midden in het leven...spelen mee...en zijn daardoor ook nog 's stinkend rijk geworden. Dineren inmiddels met de notabelen van oudsher aan dezelfde tafels, parmantig, trots en fier. 'Kijk mij 's. Helemaal opgeklommen vanaf verkeerde kant van 't spoor. Nu bèn ik iemand, eindelijk.' Dat is wat iedereen wil en dat gun je elkaar! Als je uit een kapitale villa komt.. nie normaal joh...ga je waarschijnlijk geen zangwedstrijd winnen, maar...je weet maar nooit, blijven proberen.

De bezem ging ook door de orde van advocaten. Niet om een stoffig imago op te poetsen, krenten te wegen, vermeende spruitjeslucht te verjagen of om de lucht van wiet woest weg te wapperen met bordjes 'hier mag u drugs roken' of om het witte sterrenstof bijeen te vegen. Nee, de bezems van de boven- en onderwereld waren inmiddels al zo vaak elkaar in de haren gevlogen, een regelrecht quidditch gevecht, dat er af en toe een 'cleansing ritueel' moet plaatsvinden, een tabula rasa. Geen new age event op Bali met een meditatie gong, etnische bamboe stoeltjes en herbeleving van de roaring sixties maar een wisseling van de wacht, nee, geen sexpartner...gek, om het idee van vertrouwen te herstellen, de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen in het syndicaat. Dikke neus, drie bier, twee tostie.

Allegorie voor properheid en kuisheid, met generaliseren doe ik velen te kort. Niet iedereen die met pek omgaat wordt ermee besmet. Onbesmet blazoen, het bestaat, zij verdienen oprecht een bezem.

In het museum komt de historische allegorie van bezem en buidel nog steeds tot leven, beladen met een diepgewortelde historische betekenis, zelfs in angstvallig vaste greep van de duivel. Met olieverf door Bruegel vereeuwigd, Adam en Eva, afgebeeld in het aards paradijs onder de schaduw van de boom die kennis van goed en kwaad herbergt, totdat er plotseling iemand in zijn buidel heroine keek en zei, 'Wat 'n leuke dating show is dat !' Het naakt, de naakte 'waarheid', de hedonistische verering van de lichamelijkheid, de totale perversiteit ervan werd opgetild naar nieuwe geestverruiming, 'Adam zoekt Eva'. De nuance is verdwenen. Je verzint het niet ! Nee, zekers niet. Heb ik niet verzonnen, ik doe geen drugs.

Wie niet mee kon komen met de pestcultuur, werd als kwetsbaar gebrandmerkt in plaats van andersom. Criminaliteit 'verdween' omdat het werd verhuld achter politieke processen en de entiteit van 'rechtspersonen'. Verloedering kreeg kans om zich in de maatschappij te nestelen. De middelvinger een gebaar waar iedere voetbalhooligan zijn kind vol trots mee op de foto zette en 'f*ck you' de meest gebezigde emotie. Een politicus riep, 'De wereld verhardt !' Ja, dikke lul, drie bier, twee tostie. Taalverruwing het nieuw elan, in Wassenaar hoorde je 'n nieuw woord onder jongeren, 'kech', dan kunnen de nieuwe zeden niet achterblijven uiteraard.

Een politicus riep, 'Zoek 'n rijke vriend.' tegen 'n vrouw die op huizenjacht was. En dàt was 'n opmerking waarmee het puberbrein, in de krant, en d'r vriendinnen elkaar mee om de oren sloegen, schreef ze. De ironie. Hij had ook kunnen zeggen, 'Zoek 'n statushouder'. Dus vanwaar die verontwaardiging, baas in eigen buidel ?!

De bezem moest ook door de natuur. Wat ìs natuur eigenlijk en zijn wij wel onderdeel van de natuur of slechts 'n zwerm usurpatoire tortelduivels met bezigheidstherapie. De waarheid werd een verkoopprodukt, een kat en muisspel, een haasje over, een kangaroo gerecht, een pennenstreek, de waarheid wordt irrelevant gemaakt door nieuwe berekeningen, statistieken die de beeldvorming kunnen 'maatstaven'.

Er moest namelijk een bezem door de waarheid, want de waarheid paste niet meer in 't verhaal, in het curriculum, in de droom. 

En zo geschiedde dat ik vanuit 'n exclave, in zombie war land, lees dat puberbrein in grand café een stuk appeltaart heeft besteld ter grootte van 'n baksteen. De steen der wijzen had ze daarnaast op het café tafeltje opengeklapt. Zij, liet de financiën niet aan iemand anders over. De boekhouding, verzekeringen, hypotheek, zij deed het zelf. De vriendin niet, die heeft 'n man. Wij, een accountant. Nou denk ik niet dat puberbrein zelf moeite zal hebben met het vinden van 'n rijke man zonder verleden, eentje met wie ze de boekhouding, vrij van ziekelijke achterdocht, wil delen. Anders had ze nooit mee mogen doen met 'de slimste mens', die selecteren nauwgezet op uiterlijke verschijning voor de kijkcijfers. Alle neuzen dezelfde kant op dus. De vriendin veroordeelt ze tot de schandpaal. 'Moedwillige financiële laaggeletterheid' noemt ze de affreuze 'faux pas' van vriendin om man te vertrouwen en nu de vriendin en man uit elkaar zijn is vriendin 'n financieel wrak en de man ineens bekeerd tot 'n kwellende duivel op bezemsteel. Ik denk dat vriendin geen amice, advocaat of onpartijdige accountant heeft kunnen vinden die van dat soort problemen en gedaanteverwisselingen 'kan leven'. Kreupelhout moet branden, verhuftering, sociaal darwinisme. Zullen we het daar eens over hebben ?!  

Disclaimer: 'puberbrein' is niet sexistisch of laaggeletterd bedoeld. Er zijn hele slimme pubers en minder slimme pubers. Dat maakt een mens niet minderwaardig. Ik pretendeer niet dat puberbrein een puber is of onintelligent.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782624

Ze gaf de journalisten een hand en zei enthousiast: ' Hai, ik ben van Be-Yont, noem me maar Mars.'

Voor 'n journalist van 'Nieuws van de Dag' was dit feestje 'n krent uit de pap. Rijkdom lag niet aan de horizon tijdens grauwe fantasieloze dagen, speurend door stapels papier in stoffige dossiers met writerblocks, deadlines, teveel koffie, bier en te weinig slaap. Streven naar rijkdom lag ook niet in lijn met de roeping, die benijdenswaardige reden waarom ze überhaupt al journalist wilden worden. Een avondje schuren langs het klatergoud van de reklamewereld met champoepel in elegante flutes en de mooiste PR meisjes bracht de journalist misschien geen zakken vol met geld maar wel een plezierige avond zonder 'n lichaam in paniektoestand en 'n hoofd overbelast met stress. Hem sloeg vastberaden ‘n arm om Mars en drukte zijn hand stevig in de bovenarm. Een beschermend gebaar. De hoeder had zijn positie vastgeklonken met ongekende charme. Ze voelde zich vrij en ongenaaktbaar naast deze soulmate, nu ie Yola voorbij was gesneld en de pas had afgesneden. In zijn ferme greep, liefdevol tegen zijn krachtige postuur aangedrukt, kon Hem heel soepeltjes de regie van het gesprek naar zich toe trekken.

'Be-Yont is met 'n groots en diepgaand marketing project bezig. Een project dat de stad zal veranderen en optillen naar een platform van internationale allure.'

Overal ging het hoge tempo van de digitale ontwikkeling en spektakelzucht hand in hand. Door een groter bereik werd publiek massaler en de beurskoers herrees naar gebergtes van puur goud. Waar die precies vandaan kwam wist eigenlijk niemand precies.

Mars knikte instemmend. Ze waren een goed team. ‘Máár, we zijn het er nog niet helemaal over eens of we de publiciteit moeten zoeken via de traditionele mediastrategie', voegde ze er geheimzinnig aan toe. De lijntjes werden korter, alleen de lijntjes op spiegels werden ongeëvenaard langer. Wat wil je, de new age beweging, ooit bespot als de geitenwollensok mens, kreeg lucht. Geen stinkende zweetvoetenlucht maar houtachtige, aardse aroma's en sex als een van cupido's gouden speerpunten alle ruimte, een aantrekkelijke verkooptruc. Boudoirs, toga bacchanalia en slagroomsex. Sex was voor iedereen niet alleen voor de rijken. De vergaderzaal kreeg vele gedaantes en vele lagen. Slimme jongens die van intuïtieve en gevoelsmatige benaderingen op de top van de apenrots wisten te klimmen. Kranten, opgedreven om nieuwe verdienmodellen te zoeken met een catastrophe op sleeptouw van steeds korter wordende lontjes en spanningsbogen, cupido zou er een burnout van krijgen. Onzichtbaar versmolten door opgevoerde entertainmentbranie. Er volgden fusies, cupido onderzocht nieuwe sferen, adverteerders kregen, voetjevrijend, zetels aan dezelfde tafels als die van Raden van Bestuur. Nieuwe goudmijntjes konden worden aangeboord, krantenpagina's verkaveld, letterkolommen doorbroken met peperdure reusachtige reklame's, om de krant interessant te houden. Daar waar nodig voorzag Cupido in speerpunten voor haat en afkeer. In deze vicieuze cirkel, draaiend om meer vreemd vermogen, meer input, meer euforie, raakte de krant onherroepelijk ook meer betrokken bij portemonnees van steenrijke bedrijven. De journalistiek moest niet zeuren, anders kon je vertrekken. Cupido stond altijd standby voor vergelding, goedschiks of kwaadschiks. Wenselijk denken en schrijven. Een advertentie voor wijn met daarnaast een 'wetenschappelijk' artikel over hoe gezond wijn wel niet is. Het kan gewoon, een kwestie van de neuzen dezelfde kant op, werd voetjevrijend gesuggereerd.

Zo kan het bijna niet anders dat deze twee journalisten, op de drempel van 'n aanstormend postmodernistische teneur, die ochtend al bedacht hadden dat koffiemerk 'O', vernieuwd concept van 'n goedbetalende adverteerder met opzienbarende onthulligen over 'n alternatief wereldbeeld de volgende dag bij een van de kranten voorpaginanieuws zou worden. Want ja, op dit glamoureuze feestje werden de journalisten niet weggekeken maar met alle égard binnengehaald.

'Heren, de public relations gaat een experimentele fase in. Tal van nieuwe mogelijkheden bieden zich aan in de virtuele wereld en die kunnen we uiteraard niet laten liggen.', zei Hem bombastisch. Omdat de journalisten niet meteen reageerden met nieuwsgierige vragen, liet Hem snel een aanstekelijke bulderlach horen en deze flamboyante persoonlijkheid ontdooide daarmee, tegen de achtergrond van de ontwapenende jubelstemming en het roezige geluid van klinkende glazen, dat sceptisch bewustzijn, die ingebakken eigenschap van journalisten. Er was geen valkuil, ze konden rustig geamuseerd meelachen, zonder waakzaamheid...dachten ze.

'De geest is uit de fles, proost !', grapte een van de journalisten en hij hief kameraadschappelijk zijn champagne flute in de lucht.  Ai, dat was 'n faux pas van de journalist. Het uitbrengen van 'n toost met 't uitspreken van 'n wens is een formeel ritueel. Hem mocht dan vooruitlopen op de tijdsgeest maar bepaalde traditionele codes waren heilig. Dit was pure muiterij. Hem had tenslotte de regie.

Het volle glas spa rood kieperde ie demonstratief in een paar seconden achterover, liet het ijsklontje naar binnen glijden om het vervolgens  aanstootgevend opzichtig tussen zijn ontblote tanden te vermorzelen. 'Influencing is serious business, heren.' Zijn riposterende drinkspreuk werd letterlijk met krakende noot teruggekaatst. Hij bepaalde tenslotte wel wanneer het tijd was voor 'n grap en grol. Er volgde geen kerkelijke aanhef, er was geen nippend genoegen waarmee z'n mond de delicate koffiearoma's eerder die dag had ontvangen, geen wezenloze blik naar de kroonluchter.

'Mijn vader was een èchte carrièretijger, volgens mijn moeder.' Een besmuikt lachje verbrak de donkere stem, de ernst op zijn gezicht, strak en zonder bevlogen apologieke uithalen. De mannen zwegen, Mars ook. Stilte afdwingen in 'n dikke lucht van chaotische akoestiek, galmend onder het hoge plafond, getuigde van geoefende redenaarskunst maar het kon ook angst zijn, wie zal 't zeggen. 'Die carrièretijger had de deur voor ons op 'n kier gezet naar 'n andere wereld, maar àchter die deur vloeide hel en hemel in elkaar over tot een desolaat verlaten steppe.' Hem voelde naast zich de verbaasde blik van Mars op z'n gelaat priemen. De kleurrijke 'bon vivant' liet onverwachts een diepe haat zien, op 'n presenteerblaadje, een kwelling die zijn ziel had gebrandmerkt.

'Vertrokken voor zaken naar het Midden Oosten, had ie mijn moeder gezegd. Nooit meer teruggekomen en hij verrekte het zelfs om de huur van dat krot waarin we woonden te betalen. Dus stonden wij ineens op straat, beroofd van geld, illusie en onze beschaving.'

Misschien verklaarde dat ook wel de dualiteit in zijn denken. De naargeestige obsessie om de wereld te verbeteren met vernietigende kracht. Hij had de destructieve kant van de mens, als striemende littekens van zweepslagen, van dichtbij meegemaakt.

'Mijn broertje...we noemden hem thuis ook wel 'n surrogaat kindje want hij was niet helemaal normaal, werd op school altijd uitgescholden voor autist.'

Onverbiddelijke herinneringen die Hem met zich meedroeg legden grimmigheid over de woorden die hij sprak, 'n onheilspellende wanklank. 

'Altijd gauw in de war, je wist nooit wat ie dacht. Onverklaarbare woede uitbarstingen. Hij heeft me wel iéts geleerd, hoor. Hij leerde me dat in feite iedereen een samenraapsel van dezelfde emoties is. Geesteszieken zijn een vat van inspiratie voor consumentengedrag.'

Waarschijnlijk had de journalist de krakende drinkspreuk van Hem niet helemaal begrepen, want hij zei lichtvoetig, 'Tja, als je het zo bekijkt, de reklame business is natuurlijk wel hèt bewijs dat gebakken lucht bestaat.'

Onderschatting van psychologie in de reklamewereld is 'n grote journalistieke misrekening. Culturele identiteit, het doden van liefde, het smeden van geesten, herverdeling van de markt, dat moderne biotoop, waar de hele wereld zijn heil zocht heeft geen behoefte aan geloof in absolute waarheden, wist Hem. Onverstoord vertelde ie verder. 

'Mijn surrogaat broertje en zijn zwartwit gekleurde voetbal waren onafscheidelijk. Als we de voetbal stiekem verstopten om 'm te plagen, werd ie krankzinnig, een stuiterende voetbal. Hahaha...het voorspellen van menselijk gedrag is soms zo simpel.'  Was het cynisme of was het ernst ?!

Mars verplaatste onrustig d'r gewicht van het ene op het andere been. Gênant, om zo onvervloerst dit soort gemeenheid aan te horen en dan nog wel met vals pseudowetenschappelijke rechtvaardiging, bah ! Was ze zelf ook zo gemeen, nee toch ?!En Hem...praat nog even in die trant door, dan hebt jezelf in no time in de hoek geluld als bullebak van de avond en kan zelfs cupido je met magie niet meer redden.

Maar Hem ging door met z'n toespraak. Hij keek ongemoeid naar de journalisten die iets tegen elkaar mompelden, onverstaanbaar in de buzzin' rumoer.

'We hadden hem aangeleerd om boodschappen te halen met 'n lijstje, daar was ie heel trots op. Je wist dat ie precies kocht wat op het lijstje stond omdat ie dan zijn favoriete chocoladekoekjes kreeg, zó voorspelbaar. Toen 'n ander jongetje exact dezelfde voetbal meenam naar school, begreep mijn surrogaat broertje er niets meer van. 'Dat was zìjn bal !' Hem imiteerde met opengesperde ogen quasie meevoelend de verontwaardiging van zijn surrogaat broertje. Terwijl Mars in haar gedachten vooruit liep op de afloop, zich een beeld probeerde te vormen van 'n soort mini Hem, autistisch, volkomen in de war en boos, tot grote ergernis van anderen achter 'n bal aanhollend die helemaal niet van hemzelf was, doorbrak Hem abrupt d'r meanderende afloop. 'Heeft ie toch dat joch met een baksteen de hersens ingeslagen ! Nooit meer goed gekomen.' De meanderende gedachtengolf bevroor op staande voet, maar ze liet de ontknoping op haar inwerken zonder ook maar een krimp te geven. Alleen wie goed had opgelet zou 'n ingehouden oogknippering zijn opgevallen. De journalisten daarentegen waren zichtbaar 'n momentje beduusd. Misschien dat achter het bebrilde brein de rolodex tolde om 'n historisch krantenberichtje op te vissen. Iets van hooguit drie alinea's over 'n incident op school met 'n zwakbegaafd kind. Maar er kwam niks. Toch was een spottende ironie waar ze Hem argeloos van verdachten door deze gruwelijke ontknoping meteen onderuit gehaald. 'Daarna hebben ze hem opgesloten, voor altijd.' Gortdroog rolden de woorden over zijn tong, verstoken van empathie. De oorzaak van die koelbloedigheid zou zomaar ingesleten routine kunnen zijn. Het verhaal had ie vaker verteld, dit was geen intieme ontboezeming, zoals de nietsvermoedende Mars overtuigend geloofde. 

Niemand vroeg Hem verder te vertellen, over hoe het verhaal eindigde, of ie nog leefde, alsof dat niet genoeg einde was, of over de afloop van de wanhoop, die wanhoop was onomkeerbaar, of over de twee onfortuinlijke kinderen die nu allebei een hersenbeschadiging hadden. Het verhaal hield daar op. Alleen sprookjes kennen een afloop en dat is meestal een verademing met 'n gevoel van 'Je hoeft 't niet erg te vinden'.  Roodkapje wordt bevrijd, Assepoester ontwaakt, Sneeuwwitje ontmoet haar prins of andersom en Hans en Grietje gaan weer naar huis. 

'Over het leuke nieuwe logo van 'O' kan iedereen iets schrijven, vriend. Het gaat om de bezieling die gaande is.'

Hem doelde op de transcendentale manier waarmee de wereld tegenwoordig kon worden vormgegeven en verkocht. Dat ze toevallig een flamboyante connaisseur tegen het lijf waren gelopen die geenszins van plan was om ze slechts met een foldertje van 'O' naar huis te sturen en hier naat de grootste investeerder die de krant 'Het nieuws van de Dag', ooit heeft gekend stonden te luisteren, konden ze niet vermoeden. Tijd om de spanning af te lossen. Het plotseling zwaarmoedig wapengekletter van Hem werd voor Mars bedrukkender dan de galmende akoestiek in de grote ontvangsthal waar de meeste gasten zich vooral lichtzinnig lieten verleiden met grapjes en opgingen in zwierige gesprekken.

'Tijd voor verse drankjes en hapjes ! Wat is er naast gesprekken over een wereld in transitie nou interessanter dan het belang van goeie snacks en drankjes ?!' 

Mars deed haar uiterste best om er een welgemeende lach uit te persen na deze treurigheid uit een doffe wereld waar 'n mens alleen maar neerslachig van kan worden.  'Hem's ogen werden milder en met tederheid liet hij zich meenemen op het levendige allegretto ritme waarmee Mars de diepgang en zijn intensiteit wist te temperen.

'Zie hier, heren...in alle glorie laat dit genie hier haar ster schijnen. Ze bedenkt ter plekke een nieuwe commercial.'

Hè, hè, dat was de Hem van vanmiddag weer, met bijna bijbelse lofzang. Mars keek geacteerd verbaasd naar de journalisten en zei fnuikend,

'Wie..ik ?! Ben ik het genie, hier ?!' Lachend maakte ze zich uit de voeten en verdween tussen de kakofonie, het kleurrijke wereldje waar ze zich thuisvoelde ondanks dat serpent van 'n Yola. Met volle overgave wierp ze zich in het tumult, op jacht naar flutes, vanzelfsprekend een spa rood en die zalige hors d'oeuvres, kunstige amuses van vis, kip, avocado versierd met een rijke kleurschakering uit zowel groente-, als fruitpalet. Zou ze er niet verstandige aan doen om even een tijdje te treuzelen ?! Ontgoocheld betrapte ze zich op deze escapistische smoes. De sprankeling van Hem's strategische plannen die alle invloedssferen konden doorrijgen, een rode draad waarmee zij zelf een prominente promotie in de wacht kon slepen, dat idee, die euforie onderkoelde. Ze kon zich nog nauwelijks voorstellen dat Hem's filosofische hoogdraverij en de zwakbegaafdheid van de mens een weg zou plaveien voor macht en succes. Vooruit dan maar, ze treuzelde. Inmiddels had ze een dienblad met drankjes en amuses gevuld. Iemand in het publiek wilde 'n flute wegkapen maar ze was net op tijd om een draai te maken en de man schouderophalend af te wimpelen. Ze liep op de entree deuren af, de Davids aan de andere kant van de deur waren uit het zicht. In gedachten liep ze door de deuren naar buiten, de traptredes waren breed genoeg om zich aangenaam neer te vleien onder een nazomerse sterrenhemel, tussen de groene windlichten, een plek voorbestemd om zich het genot van haute cuisine snoeperij en champagne te laten smaken, de ultieme antidote tegen verhalen over ontaarding van mens en economie. Ze liep door, het dienblad in beide handen, hier en daar werden knikjes uitgewisseld met conculega's in hun zwarte gewaden. Ze waren geen vijanden van elkaar, de vijand vanavond was het witte jurkje dat ze droeg. Zinloos om daar in het hier en nu woorden over te wisselen. Yola zou meedogenloos het tij toch weer weten te keren met een razernij aan nieuw gesmiespel. Toen zag ze Hem. Hij was lang. In zijn opvallend sjiek tenue stak ie enorm af bij de sjofele journalisten. Niet zo dralen, Mars, het leven in de reklame is nou eenmaal bikkelhard, geen plaats voor kneuzen die in ongewisheid achter de feiten aan blijven lopen. Zij ging met de grootsten nieuwe feiten creëren, die kans lag voor haar, op hooguit acht meter afstand. Dit was hèt moment, haar moment, maar helaas, dichterbij 't gezelschapje waaraan ze even was ontsnapt, doemden nog steeds flarden op van de ernstige intonatie die Hem sprak, bovenuit de roezemoezige kakofonie, alsof ze zichzelf voortbewoog naar de randen van een afgrond. Mars deed nogmaals 'n poging om de feestelijke sfeer er weer in te brengen met een proost op het nieuwe concept van 'O'. Braaf en melig hief ze de flute,

'Let's Renaissance !'

Het was dé magische toverspreuk van die avond. Daar had Hem niks op tegen.

'Ahhh..brandloyaliteit !' Man-man gaf Mars 'n knipoogje en liet verleidelijk zijn vingers door de sluike franse bob contouren glijden. Zijn stem, zijn ogen, zijn handen ademden deze wereld, hij had inderdaad geen rij-instruktie nodig om niet te verdwalen tussen het kaf en het koren, de kunst en de kitsch, de verwachting en het resultaat. De wegen die hij had afgelegd, opaque paden waar de top of mind met vooruitziende blik succes en vertrouwen bij onwetende consumenten wist te bereiken grensten voor Mars aan het ondenkbare. Het 'bon ton' karakter van de reklamewereld bleek gegoten in een tragisch veel groter universum waar het voorstellingsvermogen van menigeen niet welkom was. Alleen ingewijden kregen er toegang en die exclusiviteit stond pontificaal en onaflatend op Hem's mindset getatoeëerd. De twee journalisten, opgetuigd met verse flutes en haute cuisine waren hier opkomen draven met de opdracht een van hun belangrijkste adverteerders in het zonnetje te zetten met 'n fijn verhaal en wel op de voorpagina. Niet te kritisch, vanzelfsprekend. Was er überhaupt reden voor kritiek. Deze promotie had het koffiemerk vastgelegd als de redder van het universum, van koffieboon tot en met een pittige tante op hoge hakken in een hoogbouw koffiebar. Gemangeld door de belangen vam hun opdrachtgever was het openen van pandora's box, die afschrikwekkende put waar afgunst en hebzucht het hoogst haalbare ideaal van macht, bekoorlijk in elkaar verstrengelde om 'n nieuwe versie van de wereld te maken en te beheersen, geen direkt gevaar voor Hem. Maar wat zou nou in godsnaam Hem's reden zijn om die journalisten er de stuipen mee op het lijf te jagen ?! Eerzucht. De coulissen waren zijn koninkrijk, daar gebeurde het allemaal, niet in aanschouwing van de hordes zwakbegaafden en trendvolgers die in het gareel moesten worden gehouden met marketing. Reputatie. Hij dulde geen spot met de geraffineerde kunst van public relations. Deze middelmatige journalisten, die zich de sjiekimik lieten welgevallen, moesten zich realiseren dat er codes zijn, 'n andere taal. De ervaren filantroop sprak vanuit zijn hart en die passie taalde niet naar tweederangs en ongeïnspireerde sferen. De dragende motivatie achter 'Renaissance' was meer dan een concept dat aandeelhouders rijk kon maken. Geen egoistisch verlangen om 'n droomprojektje te creëeren. Sporen van vernietiging uit het verleden hergedefiniëerd, weggeredeneerd tot 'n intense stilte voordat dit pril reklame avontuur in de huiskamers kwam. Bloed, zweet en tranen. Een ontluikend bewustzijn moest worden geprikkeld. De natuur, geweven door miljoenen jaren evolutie kreeg 'n nieuw geheugen, een geheugen waarin de mens met hermeneutisch geweld de natuur zou bevrijden, zij aan zij. Kwalijk genoeg, vroeg 'n revolutie van dergelijke grandiositeit om extreme gedragswetenschap. 

'De wereld is door de digitalisering te groot geworden voor 'normaal'. Het bestaat niet, tenzij wij, creatieve strategen, gaan bepalen wat de nieuwe norm is, een overgrenzende norm.'

Behoedzaam begon ie een en ander te laten doorschemeren over experimenten, achter gesloten deuren waarmee een gemiddeld aankoopgedrag in kaart kon worden gebracht. Sociale processen, het is juist de dynamiek van verandering die onderzoeksjournalisten proberen te ondervangen maar delen met een groter publiek is vers twee, een antagonistische koorddans.

'Waar gaat dit in vredesnaam heen !', dacht Mars in het geniep. Als ze het èrgens over wilde hebben met de journalisten dan was het wel over het mega citymarketing projekt waar ze mee bezig was, maar Hem vond het blijkbaar belangrijker om een geluid te laten horen uit 't parallel universum, het naargeestig toverlabyrint waar proefkonijnen de wetenschap mochten vertellen hoe hun wensen het beste uitgeplozen en besodemieterd konden worden. De journalisten daarentegen waren gefascineerd en stonden aandachtig te luisteren naar deze meesterlijke zwaargewicht uit het epicentrum van dat tragisch angstaanjagende universum, de soep achter verleidelijke commercials. Ze hoorde Hem iets prevelen over de happyhormonen en dat ze psychofarma gebruiken om die te blokkeren. Onthouding en craving, daar ging het over. Mars behoorde nog tot de trendvolgers. Hoé de trends werden bedacht, dat gespinsel van verborgen agenda's klonk ook helemaal niet gezellig en behoorlijk smakeloos en ongeloofwaardig. Serious Mars ?! Wat heb je die middag dan gedaan daar in dat boerderijtje. 

'Eten verbroedert, muziek verbroedert, sport verbroedert, 'n goed doel verbroedert, zelfs roken verbroedert. Dat verbroedert allemaal dankzij 'happyhormonen' !' Nee, Hem raffelde geen litanie af. Gedeelde sensaties veranderen nou eenmaal processen, hoe emotioneler betrokken, hoe extremer. Stel je voor dat er morgen in de krant te lezen is, 'Subjecten gedrogeerd om de verbroedering van koffie wetenschappelijk te bewijzen.' Hatsjiekidee, applaus voor de wetenschap, op naar de Nobelprijs. Geen sprake van. Schandaal van de bovenste plank. Onethisch, abject, misbruik van macht en mensen. 

'Koffie verbroedert ook, Rein.', zei een van de journalisten ijverig. Hem viel er een moment van stil. Het was een grimmige stilte en daaruit kon je opmaken dat ie de journalist misprees voor z'n blatant oppervlakkige conclusie. Dacht zeker even met een snuggere opmerking Hem repliek te geven, uit onderliggend verbroederingsgevoel, het vermoeden van 'elkaar te begrijpen'. Maar het gaat natuurlijk niet over koffie, het ding ansich. Het gaat over een beleving, het verhaal dat je met teugjes opslurpt. De feel good sensatie, de koffiesmaak en het verhaal smelten samen. De stap die je dan zet, zoals zovelen, het snakken naar deze betere, eerlijkere, lievere en vooral rechtvaardigere wereld. Een existentialistische belevenis die geïnternaliseerd moest worden. 

Er werd een arm om de journalist geslagen, het was de lange arm van Hem. De twee gezichten kwamen dicht bij elkaar. Hij, met de champagne flute in z'n hand wankelde even maar Hem lachtte dat gestuntel met een meesmuilende grijs weg. 'Luister vriend wat denk je, ga jij überhaupt wel 's deze koffie drinken ?! Dit is meer dan een bakkie sloot dat je zittend aan je computer achteloos wegtikt. Deze koffie maakt je deel van een grotere wereld, een hoger doel. De prijs die je daarvoor betaalt heeft waarde. Een morele waarde. Craving morality...dáár gaat 't om !' Zijn drukkende grip op de monnikskapspier onder het donkerblauwe tshirt met lange mouwen viel weg. De journalist wist zich op dat moment met z'n houding geen raad tegenover zijn collega. Hij had namelijk blijkbaar een oerdomme opmerking gemaakt en mompelde nu maar gauw iets vaags dat ie ook meteen weer met z'n handen marchanderend wegjoeg.  Mars zag het gebeuren. Respect voor 'Renaissance' moest afgedwongen worden, nù, anders was het te laat, en dat bereik je niet met een glaasje champoepels, geflankeerd door hors d'oeuvres'. Ze besloot, uit een sterk gevoel van loyaliteit, 'n uiterst strenge blik te werpen naar de journalisten, terwijl ze Hem's woorden stilzwijgend benadrukte door met een bescheiden gebaar even het glas te heffen. De toespraak was nog niet ten einde. Een nieuw buitensporig verhaal werd de groep in gegooid. Iets over 'subjecten', mensen dus, die via dubieuze wegen 'wel 's iets terug mochten doen voor de maatschappij' en willoos, als dieren, aan diverse pilots werden verkocht voor commerciële doeleinden. Weerzinwekkend, Hem. 

'...Zodoende kregen ze allemaal bijna iedere dag zwarte bonen te eten. De verzorgers liepen in een zwart t-shirt...Dan weer kreeg iedereen ineens wítte bonen in tomatensaus te eten. Verzorgers in wit tshirt waren de minderheid. Het zwarte bonen eten ging de subjecten tegenstaan, teveel van hetzelfde...geen smaak of voedsel met bezieling... ze hadden er geen enkele controle over.... resultaat: agressief en achterdocht, specifiek naar de verzorgers in zwart t-shirt ! Ze associeerden de zwarte bonen met verzorgers in zwart tshirt, opdienaars van een heilige graal die ze meer dan zat waren. We hadden 'n sociaal vacuüm gecreëerd. Geblokkeerde hoop, dus ook geen wanhoop, gingen we vanuit. Het was dierlijk, brave vent ! We komen steeds meer te weten wat de mens denkt, door de digitalisering, zoals we eeuwenlang dieren hebben geobserveerd, gedetermineerd. En zo, heren, zijn wij aanbeland bij de prille basis van onderbouwing voor marketingstrategie.'

Hij vertolkte 't alsof er sprake was van opeenvolging van erkend geschiedkundige tijdvakken. De collega opende z'n lippen, in de aanslag om een vraag aan deze obscure praatjes te wagen. Geen schijn van kans natuurlijk, de geest was uit de fles, geen tijd voor ergerlijke middelmatigheid. Hij moest ze drillen, angst in hun donder jagen, naar een hoger plateau van het universum brengen, hun fantasie prikkelen. Dat was hij niet alleen aan z'n eigen projekt verplicht masr ook aan de adverteerder.

'Let op m'n woorden, de digitale ontwikkeling gaat ons bijna dwingen om te categoriseren. Geloof me, pandora's box ontmenselijkt en egaliseert. WIJ, wij lopen daarop vooruit... het ziel-achtige is namelijk onontbeerlijk voor de commercie. Een reklame strateeg kan zoiets in ieder geval nièt bij het afval zetten.'

Hem rechtte zijn rug, duwde zijn schouders naar achteren en slokte de spa rood op, wèl zonder ijsklontjes dit keer. Mars was terecht geschrokken van die griezelige verwoedheid waarmee ie het ijs had vermaald. Sorry Hem, geen ijsklontjes.

'Je kunt er alleen niets van op papier terugvinden. Bronnen zul je nergens tegenkomen.'

De flamboyante kennismaking, die eerst zo goed te combineren viel met de feestelijke ambiance van de avond had gaandeweg een shady wending gekregen. Verbrijzelende woorden als 'schandaal' en 'verraad' waren niet de bullitpoints waarop gehint werd om de voorpagina mee te openen. Je kan het de journalisten, die op een avondje vermaak hadden gerekend, niet kwalijk nemen dat hun verdwaasde grimas, zwevende tussen een blijk van afschuw en fascinatie, weinig professionaliteit uitstraalde, noch de onwetendheid over Hem's deelname aan het clubje puissant rijke investeerders achter 'Het nieuws van de dag', via een ideële stichting waarvan de geleding bewust werd geanonimiseerd. En het zal niemand verbazen dat naast deze charismatische persoonlijkheid, die plotseling en onverschrokken de huiveringwekkend afglijdende schaal van een ooit zo vanzelfsprekend normatief op de deurmat smeet, iederéén nogal knullig overkomt. De journalist duwde z'n bril terug tegen de neusbrug en zei,

'Volgens mij staat anders de top of mind hier voor me, aanspreekbaar en aanwezig in lijf en leden.'

Na die blunder van zonet klonk ie aarzelend, dat wist ie zelf ook wel. Hem's ogen glinsterden vrolijk en zelfverzekerd.

'Dat is bijzonder opmerkzaam van je..uhhhh..wat was je naam ook al weer ?!'

'Luuk.'

'Jaja..dat is bijzonder opmerkzaam van je, Luuk. Luister, Luuk. Ik ben erg begaan met het projekt 'Renaissance', met de filosofie. Het gaat me aan 't hart zodra een onhandige journalist niet de juiste boodschap, niet de juiste toon weet over te brengen naar het publiek. We leven in revolutionaire tijden en daar kunnen we iedereen maar dan ook ècht iedereen voor gebruiken, ook jullie.'

Die laatste zin had een bedreigend ondertoontje en het zou zomaar kunnen dat Luuk en z'n collega in een flits zichzelf al achter 'n bord met zwarte bonen zagen zitten. In ieder geval bleef 'n onthulling van het onuitgesproken geheim over betrokkenheid van 'O' zèlf bij deze ongerijmdheden hermetisch gesloten in Pandora's box, net zoals de bijlessen van die middag. Zo ja, als dat al zo zou zijn, daar iets van terugvinden op papier geen sinecure, maar het sceptisch bewustzijn bij de journalisten stond weer op scherp. Minder blij met Hem's ontboezemingen was Mars. Ze had zich loyaal opgesteld, met droge ogen meegeluisterd en beheerst aan de flute genipt, maar één keer in 'n spontane opwelling van afgrijzen een hand voor de mond geslagen. De journalisten zouden dat kunnen interpreteren als mede-eigenaarschap van een groot, duister en afschuwelijk geheim. Zij was veel makkelijker benaderbaar dan Hem, maar één telefoontje met Be-Yont stond daar tussen. 

En zo liep de avond op zijn einde. Buiten, onderaan de versierde bordestrappen werden ze verrast door 'n gigantisch uitvergrote koffiekop en -schotel, gemaakt van wit kunststof, 'onderscheidend van ander wit servies door het sierlijke Renaissance logo. In de koffiekop, ja ik zeg 't niet verkeerd, ìn de koffiekop plusminus vijftien meiden, vrolijk joelende zwarte jurkjes. De wit uitgedoste team-manager werd door de uitgelaten PR meisjes in de koffiekop gehesen. Daar klom ie in het midden op 'n klein podiumpje met een bar slecht gekunselde papieren slagroomtoef. 'Some like it hot and some like it creamy !', riep ie baldadig. Er werden mini natuurzeepjes met koffiearoma uitgedeeld, allerschattigst verpakt in halfdoorschijnend vloeipapier waarop het nieuwe logo en de tekst 'Let's Renaissance !' stond afgebeeld.

Mars schaterde van het lachen. De valse streek waarmee Yola 't voor Mars weer wilde verpesten werd wonderwel juist het meest hartveroverende moment van deze hele avond. De opgelaten spanning viel van d'r af. Had ze zich dáár nou door Yola de stuipen voor op het lijf laten jagen ?! 'Die Yola toch, vol met verassingen !', zei Hem smalend. 'Wèl grappig !', antwoordde Mars, kinderlijk blij.

'Kom, we gaan.' Hem nam Mars vriendelijk bij de hand en trok haar achter zich aan naar de Bentley, de cocon van parelgrijs zilver, met vanillecrèmekleurig leer, een bed van sjieke aroma's op de vering van 'n geruisloos wolkendek. De Bentley stond er nog, onaangetast, onder het schijnsel van de lantaarnpaal. Dit was echt, er was niets veranderd in een pompoen. 

Tory was die avond vroeg naar bed gegaan. Problemen te over om nachtmerries van te krijgen sinds de verhuizing, zoals de vloerverwarming, de garage, de gordijnen, de tuin of bijvoorbeeld de aanleg van kerstverlichting. Voor gepieker over vertrek- en aankomsttijden van vliegtuigen had ze nagenoeg geen ruimte in de chaos en aan zijn escapade in 'n hotel veertig kilometer verderop geen herinnering, nog niet. Logisch als je daar totaal geen weet of vermoeden van hebt. Toen ze zichzelf doodmoe op de trap naar boven sleepte, ging de telefoon. Of ze morgenavond mee wilde naar een festival, 'n dance festival. Het was een collega van D, met wie ze beiden goed bevriend waren.

'Waarom niet ?', zei de collega. 'Er is een groot parkeerterrein vlakbij. Dus praktisch van 'deur tot deur'.

'Hoe laat begint dat ?' Tory was met de draadloze telefoon op de trap gaan zitten, uitgeput.

'Om elf uur. We kunnen afspreken op de parkeerplaats.'

'Om elf uur...s'avonds !? Dan ga ik bijna naar bed ! En dan ook nog 's over een donker parkeerterrein dolen...'

'Ahh, toe nou..effe uit je dak gaan !'

'Nee, dank je feestelijk. Ik blijf liever thuis. Met wie ga je ?'

'Oh, groepje vrienden. Die ken je niet maar je zou ze zeker leuk hebben gevonden.'

'Nou...klinkt gezellie en wat lief dat je me vraagt, ben wel weer 's toe aan dansen, maar ik je hangen. Nog acht meter en ik lig in m'n nest.' Tory geeuwde luidruchtig.

'Yoehoe..trusten...niet zeggen dat ik 't niet heb geprobeerd, hè !'

'Nee, zal ik niet doen, wat dat 'proberen' in vredesnaam ook betekent. Enjoy !'

In de badkamer kleedde ze zich langzaam uit en liet zich loom opvangen door het warme badwater met overdadig veel badschuim. Ze was dol op badschuim want dan hoefde ze niet naar haar eigen lichaam te kijken. Badschuim was puur escapisme. Weldadige stressvrije en kritiekloze zelfliefde. Terwijl haar armen met het gewicht van het water speelden mijmerde ze in kalmte over de volgende dag. Ze wist nog niet of D vanacht thuis zou komen. Stiekem hoopte ze dat D die nacht niét thuis zou komen, dat ie vertraging had, want ze dacht met tegenzin aan weer een nacht die om 03.00 of later zelfs zou worden verstoord tot in de vroege ochtend. Ze had rust nodig, het huis was 'n bende. Morgen moest ze bergen werk verzetten. Ineens zat ze, vanuit het niets, verschrikt rechtop in bad. Het badwater klotste heen en weer. 'Had ze de deuren eigenlijk wel op nachtslot gedaan ?!' Met beklemmende bezorgdheid stapte ze uit bad, deed gehaast 'n ochtendjas aan en liep dribbelend op blote voeten naar beneden. De lampen in de keuken waren aan, volgens goed gebruik. Dat deed ze altijd als D nog niet thuis was. Thuis komen s'nachts in een duister huis vond ze vreselijk mistroostig en leeg, alsof er niemand is die op je wacht. Ze checkte de deuren. Allemaal dicht.

'Trut', dacht ze bij zichzelf. Vertraagd liep ze de trap weer op en boven op de overloop spiekte ze door een kier in de kinderkamers. Ze lagen allang op een oor, ontspannen te slapen, voldaan. Misschien wel dromend van een nieuwe enerverende dag en spelen in de tuin. Ze liep naar binnen, gaf d'r kroost zachtjes 'n kus en aai over hun bol om daarna, volgezogen met gelukzalige moederkloekliefde, het bed in te duiken en in een diepe slaap te vallen.

Het was niet de wekker waar ze de volgende ochtend van wakker werd. Het was weekend en door binnenvallend zonlicht vanachter de gordijnen hoopte ze dat de klokwijzers een mild ochtendtijdstip aangaven. D lag naast Tory, geparkeerd, z'n arm had ie vertrouwd om haar heen geslagen.

'Hoe was je avond ?', zei ie, terwijl hij haar zachtjes in d'r nek zoende. Het kietelde. Tory draaide zich slaperig om. 'Hoe laat is het ?', fluisterde ze. Waarom fluisterde ze eigenlijk. Het was ochtend en D lag met een gewassen kop nat haar klaarwakker tegen d'r aan te schurken. 'Geen idee', antwoordde D. Aanstonds kroop ze ongeduldig over D's naakte lijf en graaide naar de digitale wekker.

Hij pakte haar naakte billen stevig vast en maakte grommende geluiden maar Tory had geen enkele belangstelling voor gevoos. Hij wel. Hoezo, hij kwam toch net terug van 'n neukavontuurtje met een ander vrouwmens ?

'Half tien ?!', zei ze opgejaagd. De bron van stress op dat moment niet meer dan een rommelig huis, 'n stapel wasgoed en de boodschappen, geen overspelige man of 'n trollop die op het punt staat een staatsgreep te plegen.

Er gaat natuurlijk niets boven wakker worden in het weekend met je kleine hummels erbij in bed, maar de nieuwigheid en aangename spanning die hun eigen kamers en het nieiwe huis opriepen, leverde zoveel zintuigelijke sensatie op dat ze die behoefte even kwijt waren geraakt. Het rommelige geluid van speelgoed en ongetemde kinderstemmetjes in de verte klonk tijdens weekendochtenden daardoor als een pijnlijk gemis, heel anders dan in hun oude huis. Niet een leeg nest syndroom maar een leeg bed syndroom. Ze moest eraan wennen, d'r innerlijke alarmbellen opnieuw instellen.

D kreeg 'n zoen, vol op de mond. Daarna rolde ze plagerig over hem heen uit bed en zei: 'Je zult wel bekaf zijn. Ik ga met de kinderen naar 't zwembad.'

'Had er nog iemand gebeld gister ?', vroeg D aan Tory die naar haar badjas zocht.

'Nee...oh ja, toch wel...Furb !'

'Furb ? Wat moest hij nou weer ?!'

'Hij vroeg of ik mee wilde naar 'n festival in de stad vanavond. Ik heb uiteraard nee gezegd.'

'Waarom ? Je moet niet vergeten ook 'n beetje te leven, Tory.' Het klonk welgemeend.

Tory zette haar handen in de zij. Die houding kende hij maar al te goed. 'Schat, moet je vannacht vliegen of is je rooster gewijzigd ?!'

'Nee, ik ben vanavond thuis.'

Tory glimlachte opgelucht en klapte zachtjes in d'r handen. 'Jippie, gaan we gezellie vanavond 'en famille' bij de open haard eten met bord op schoot. Ga nu maar eerst lekker slapen.'

Energiek plukte ze z'n tshirt, sokken, overhemd en onderbroek van de stoel, smeet die in de wasmand en liep ermee op 'n voorzichtig drafje naar beneden.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782625

Mars duwde het gordijn een stukje opzij en zag in het avonddonker dat 'n zilvergrijze auto pal achter de blauwe Mini One werd geparkeerd. Het portier aan de bijrijderskant van dit groot gevaarte met ronkende motor zwaaide langzaam uitnodigend open.

Wat 'n bakbeest. Ze herkende het automodel vanzelfsprekend niet. Hoe kan 't ook anders, een perfect gerestaureerde parelgrijze Bentley T2 komt niet iedere dag de straat ingereden.

Nog gauw de makeup checken, spiedend nam ze zichzelf onder de loep en tevreden met het spiegelbeeld streken d'r vingers door de franse bob coupe. Gekleed in 'n wit jurkje, kek en klassiek tegelijk, bovenop de lange slanke benen in roze killer heels 'n verpletterend plaatje.

Daarna sloeg ze haastig 'n witte foulard, omzoomd met kleurig bloemenpatroon om d'r schouders. Romantische bloemenschakeringen, perfect passende bij de zardozi borduursels op de envelope clutch tas die ze voor die avond had uitgekozen en zo liep die avond deze hinde op 'n drafje met opgeladen spanning naar buiten. 

Hem, sinds diezelfde dag al 'n onbetwiste soulmate, wist weliswaar iets later dan het zich had voorgedaan bij Mae, toch nog een onuitwisbare indruk op Mars te maken op deze nazomerse avond. Hij had zich vanzelfsprekend in iets totaal anders dan het grijze tweedpak van die middag gehesen. Een kostuum waarvan Mars de auberginekleur lastig kon beschrijven, behalve die van het giletje dan, onmiskenbaar kakikleurig en het klassieke overhemd, wit, zonder stropdas. Auberginekleurige italiaanse snit met roodgoud iriserend zijde pochetje. Te samen het resultaat van verfijnde smaak, feestelijke elegantie en rijke ervaring. Deze vermeende bijlesleraar had zeker geen kostuum gehuurd bij de lokale feestwinkel en de zandkleurige lederen autobekleding waar d'r witte jurkje soepeltjes overheen gleed, gaf aroma's af van ouderwets houtachtige parfums. Geen bekleding van een huurauto waar iemand nog snel even met toiletverfrisser doorheen was gegaan. In tegendeel, ze was terechtgekomen in 'n majestueuze cocon van historische waarde. Maar Mars gleed niet woelig heen en weer over het zandkleurig leer om zich te wentelen in allure. De imposante atmosfeer op dat moment werd volledig overschaduwd door koortsachtige hersenspinsels over wat komen ging, en dat wat komen ging heette Yola.

'Hem, ik moet je iets vertellen.', barstte ze meteen los op de passagiersstoel nadat het portier in het slot viel. Hij boog zich sensueel naar de bijrijderstoel. 'Oh, nu al...we kennen elkaar nog geen dag. Wie is het ?!', grapte Hem en gaf haar de breedste lach die ze vandaag van 'm gezien had.

Ze wijfelde een vertraagde seconde over het sarcasme maar kon door de nervositeit desondanks een spontane giegel niet voorkomen. 'Hihi..nee, het gaat over dat feestje vanavond, bij CO2PR.'

'Maak je geen zorgen, ik heb mijn huiswerk gedaan', zei man-man geruststellend.

'Zullen we dan maar ?!' Hij leunde nog 's flirterig opzij waardoor Mars reflexmatig 'n terugdeinsend gebaar maakte. Niet te enthousiast, vriend. De avond is nog lang. Hij lachtte schappelijk, 'Ik bedoel, zullen we dan maar 's naar CO2PR gaan, anders is het feest straks voorbij.' De versnellingspook werd met drie vingers soepeltjes in eerste versnelling gezet en vervolgens zweefde deze majestueuze cocon, dankzij het sublieme veringsysteem, richting CO2PR.

'Dus je kent Yola ?', vroeg Mars vertwijfeld. Hoe kon hij nou in vredesnaam weten wie Yola is. 'Yola, wat is Yola ?' Hem schudde meewarrig z'n hoofd.

Niet dus. 'Yola is een collega van me, Hem. Altijd in de weer om opdrachten te ontfutselen en mij te diskwalificeren met d'r gigantisch netwerk bij de celebs. Die gaat soms echt alle perken te buiten, maar betrappen, dat kan je wel vergeten. Zo sluw als een vos.' Over die ervaring begon ze Hem in 'n notendop uit de doeken te doen. 

'Vreemd', zei Hem met geacteerde overpeinzing, tenslotte kende ie menig 'celebs' zoals Mars het noemt, als de palm van zijn hand. 'Ik heb anders nog nooit van die naam gehoord. Maak je je daar druk over ?!' Dat viel niet te ontkennen.

Het PR rewardfeestje van vorig jaar stond nog helder voor de geest. Vooral dat moment bij binnenkomst toen ze ineens tegenover Yola stond, oog in oog, met identieke outfit, tot en met de schoenen en handtasje aan toe. Wie niet beter wist zou hebben vermoed dat er reklame werd gemaakt voor een nieuw pikant stewardessen uniform en wie wèl beter wist kon op z'n vingers natellen dat Yola via de meest dubieuze wegen een en ander had uitgevogeld om vervolgens bijzonder overtuigend tegen potentiële klanten te klagen dat ze een hinderlijke copycat met zich op sleeptouw meezeulde. Naar mens. Een beschamende toestand die misschien vanavond met man-man aan d'r zijde voor een kleine kentering kon zorgen. Nadat deze intelligente aantrekkelijkheid die middag met groot elan een nieuwe tijd voor Mop en de rest van de wereld verkondigde, zomaar ineens had ingestemd om diezelfde avond mee te gaan naar CO2PR, ontstond bij Mars in gedachten een hypothetische beeldrijm van kleine fantasietjes richting 'n horizon aan nieuwe mogelijkheden èn iets minder altruïstische doelen. Vooral daarom, voorzag Mars, zou die avond alleen maar een succesvol beloop kunnen hebben zodra Hem mee zou gaan als haar vriend, niet zomaar 'n vriend maar dé vriend. Wat zou Yola opkijken, zeg. Deze paradijsvogel kon ze absoluut niet zo een, twee, drie, kopiëren. De man was uniek.

'Weet je wat, ik ga je als 'mijn vriend' aan Yola voorstellen, oké ?!' Ze floepte 't eruit, voordat ze er erg in had, onvervloerst rolden de woorden over de tong. Zij weer met d'r grote mond. Gespannen beet ze op d'r lip in afwachting van een mogelijke afwijzing. Zó goed kende ze Hem nou ook weer niet. Het voelde vertrouwd, maar toch. Hij was niet de minste, intuïtief wist ze dat deze filantroop onbeduidend veel invloed in de reklamewereld was toebedeeld, ook al kon ze zijn naam nergens naar herleiden en veel over zichzelf liet ie niet los. Deze niet mis te verstane inschatting had ze correct aangevoeld maar dat een player, hoog op de ladder, een bon vivant met onbegrenste mogelijkheden, dol is op een spelletje had ze even over het hoofd gezien. Zijn reaktie kon dus ook bijna niet anders dan net zo ongecompliceerd zijn toen ie zonder vijven en zessen, eerder die dag, de uitnodiging om Mars te vergezellen naar het bedrijfsfeest van CO2PR zelfs uitdágend met beide handen accepteerde. 'Accoord, goed plan, Mars. Scheelt mij een lang voorspel.' Hem gaf een knipoog en dat was het. Opgelucht zuchtte ze de spanning van zich af en een golf aan optimistische toekomstbeelden van dit tragikomisch spel kwamen weer op de radar.

'Dan moeten we alleen nog een andere naam voor je verzinnen, je weet maar nooit, en een bezigheid.', opperde Mars doortastend. Geen radartje kon nog uit de pas lopen, nu Hem de regie over de avond had gecovered. 'Heb ik al, hoeven we niet meer over na te denken. Ik heet Rein, investeerder, altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden en ben 'n slimme jongen die rijk is geworden met de aandelenhandel.' Nou, nou, daar was niet eens zoveel van gelogen. 

Hem kende de weg. Nu pas, nadat ze al een kwartier op pad waren, werd Mars ineens overvallen met de gedachte dat ze ongestoord heeft zitten kwebbelen zonder richtingaanwijzigen te geven, misschien door de ultieme schokdempers waarmee dit high end vehikel stilletjes en soepel ieder wegdek wist glad te strijken. Door de ramen heen, in het schijnsel van de straatverlichting waar de winkelgevels verlicht met vertrouwde namen voorbij zoefden, realiseerde ze zich ineens dat ie warempel op de juiste route zat.

'Weet je waar het is ?', vroeg Mars verbaasd. 'Ik heb geen rij-instructies nodig binnen de reklame wereld. Maar lief dat je het vraagt. Jouw team is niet genomineerd dit jaar, las ik.' Hem zond een krachtig signaal uit, not to worry, en omzeilde de nieuwsgierigheid met die wedervraag. Mars vond het prima. 'Nee, klopt. We zijn bezig met een megaproject voor de stad. Dat kost veel tijd en aandacht voor een breed draagvlak.'

'Ach, nou volgend jaar dan maar. Vertel 's iets over dat megaproject.' Mars vertelde enthousiast over de internationale stunt waarbij de stad als kenniscentrum van Europa opnieuw zou worden geïntroduceerd, met een eigen 'tag', een digitaal parallelle stad, marketing, culturele hoogstandjes en supercoole merchandise. 'Ik heb al een geweldige tagnaam voor dat project, De M van Mind, de O van Omnipresent en de P van Perfect.', zei Hem terwijl ie behendig de Bentley op het nabij gelegen privé parkeerterrein van CO2PR reed.

'Fantastisch idee ! Mop als acroniem, een impliciete trigger. Ik begrijp welke kant je op wil, Hem.'  Hij wilde Mop als zijn 'muze' in ruil voor de beloofde droomman en zij was d'r vriendin dus steun aan Mop evident en met Hem's invloed zou ze daarmee voortvarend aan de slag kunnen gaan in de reklamewereld. Als die Yola nou maar niet iedere keer voor de voeten ging lopen. De camaraderie tussen deze twee werd op die ene dag met het verstrijken van minuten steeds knusser. Dat was ook wel prettig als Hem in de rol van dé vriend zich wilde manifesteren. Innig gearmd liepen ze naar de ingang van het imposante gebouw van CO2PR. Altijd al werd het gemoderniseerde pand 's avonds uit de blokkerige landschapsarchitectuur naar een sprookjesachtige sfeer getild met groene verlichting tot 'n opvallende aandachtstrekker tussen de veelal schaars verlichte eenvormige kantoorpanden. Vanavond stonden op de brede bordestrappen aan weerszijde, tot aan het entree, honderden misschien wel 'n duizendtal kleine cilindervormige windlichten van papierdun groen materiaal dat onregelmatig ingekleurd werd door swingende kaarsvlammetjes. Deze woelige zee van koel groene kleuren bescheen met een rusteloze charme de guirlandes van klimop, witte lelies en rozen, die in gevarieerde kleuren regelmatige krullend, paradijselijk om de balustrades waren geslingerd. Bij de entreedeur stonden aan beide kanten van het dubbele deurkozijn twee levensgrote standbeelden gemaakt uit groenkleurige petflessen. Davids, kunstobjecten, gekopiëerd naar Michelangelo's voorbeeld, onlangs nog de belangrijkste showstoppers in een succesvolle commercial ter ere van een nieuw taliaans bronwatertje. Na schrijdende stappen omhoog door het betoverende decor, op iedere vierkante centimeter de belofte tot toegang naar het Hof van Eden, viel bij binnenkomst pardoes het doek voor deze opflikkerende simulatie.

Maaaaaarrrrssss !', hoorde ze een bekende stem roepen bovenuit de luidruchtige kakofonie van misschien 250 genodigden in de ruime ontvangsthal, de anders zo kille geluidsluwte waar normaalgesproken d'r high heels op het basalte hardsteen met goudkleurig voegsel tegen de hagelwitte muren met oneindige echo's weerkaarste. Yola, natuurlijk was het Yola, alsof ze d'r had opgewacht. 

Hem kreeg een porrende elleboog in zijn zij. 'Daar heb je d'r.', fluisterde ze hardop maar Hem maakte aanstalten om de benen te nemen. Wat ?! Liet ie haar in de steek op het gevoelige moment suprême waar Mars zo tegenop had gezien die avond ?! 'Dit kan je aan, sprookjesprinses. Ik zie al meteen 'n zakenpartner waar ik nog 'n appeltje mee te schillen heb. Ben zo terug.' En weg was ie. Hoe kon ie dat nou doen ?! Ze stond perplex, ieder spoor van hun plannetje leek te worden uitgewist maar hij kwam zo terug, had ie gezegd en een ontembaar verlangen naar zijn terugkomst legde beslag op haar gehele gemoedsrust. Yola gaf met de gebruikelijk acteerdrift twee luchtzoenen, dat was geen typisch Yola dingetje maar een ongeschreven conventie in het wereldje. Heb je mijn mailing niet ontvangen ?!', zei ze met knipperende wimpers. Oh dear, daar gaan we weer.

'Já, je weet toch wel wat een mailtje is, Mars ? Ik heb vanmiddag nog op het laatst iedereen gemaild in verband met de dresscode.', zei Yola onversneden cynisch en de avond was nog maar nèt begonnen.

'Er was toch geen dresscode ?!' Mars, altijd georganiseerd, gesteld op 'n ordentelijke aanpak en helemaal geen zin om weer 'n oorlog in te worden gesleept om 'n nieuwe reeks vernederingen, haalde geïrriteerd met haastige vingers de blackberry uit de clutch. Toch gestressed liet ze zich in de boom jagen door gehaast de recente mails te checken alsof dat überhaupt nog iets zou uitmaken. Yola, gebrand om ook deze avond weer voor d'r te verzieken, althans meer dan slechts een zweem van die waarschijnlijkheid hing in de lucht, probeerde mee te kijken. 'Oh Mars, wat vervelend nou !', slaakte Yola onvervalst sarcastisch. Toen Yola de vernedering met een beteuterde grimas stond uit te venten, tuurde Mars met haviksachtige aandacht in het rond en constateerde tot haar schrik dat er inderdaad uitzonderlijk veel conculega's in zwarte jurkjes zich gemengd hadden met de goedgeluimde en vrolijke bende genodigden, net zoals Yola, gekleed in een stijlvol zwart driekwart jurkje. Er was dus echt een dress code en Yola had er voor gezorgd dat zij daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Wat 'n draak. Hoe krijgt ze het voor elkaar. Bah. De aanwezigheid van Hem had moed gegeven om niet rechtsomkeers te maken want waarom zou ze een leuke feestavond weer nodeloos laten verpesten door dat achterbaks geneuzel van dit sujet. Desalniettemin herpakte deze sprookjesprinses zich, schudde zelfverzekerd d'r franse bob coupe naar achteren en riposteerde onderkoeld, 'Je ziet er fantastisch uit, Yola. Maar wat is je punt precies ?' De beteuterde grimas maakte plaats voor beledigde onschuld.

'Punt...punt...., Mars toch !  De dresscode is vanavond van het hoogste belang. Ik heb speciaal vanmiddag nog 'n nieuwe mailinglijst doorgegeven aan de office manager om te voorkomen dat er iets fout kon gaan. Heb je ècht geen mailtje ontvangen?'

Mars knikte ontkennend en vroeg zich af waar die pesterij nou weer goed voor was, maar daar kwam ze binnen een paar seconden achter. 'Echt héél jammer, Mars. Ik had je zó graag een podiumplaatsje gegeven voor onze promo stunt.' 

'Welke promo stunt, waar heb je 't over ?' Even leek het alsof de paniekerige act van Yola toch op Mars was overgeslagen.

'Je weet net zo goed als ik dat dit Award feestje een pers evenement is voor het nieuwe koffiemerk dat we aan het promoten zijn, Mars. De andere genomineerden krijgen van ons free publicity. Jij was er niet vanmiddag. Niemand kon je bereiken, vandaar dat we zelf adhoc 'n promostunt hebben voorbereid waarbij alleen de campagne manager in het wit is.'

Yola had Mars helemaal niet proberen te bereiken vammiddag, Mars is zeker niet de campagne manager en hoe kon Yola weten dat Mars in een wit jurkje zou komen ?! Ze had alleen bij de boetiek, waar ze vaste klant was, tussen neus en lippen door laten ontvallen dat ze iets zocht voor een promotiefeestje deze week...

'Nu kan je niet meer meedoen. Dat gaat nu echt niet meer, Mars. Straks denkt de klant natuurlijk, 'Oh, daar heb je weer zo'n PR advisor die naast d'r schoenen loopt en denkt dat ze de baas is.' Yola sloeg aanvallend d'r armen over elkaar. 'Volgende keer beter, Mars.' Ze deed een stap opzij om triomfantelijk de menigte in te verdwijnen, toen ze tegen iets aanliep dat haar pad doorkruiste. 'Lompe hork', had je Yola kunnen horen mompelen als de synthesizers en het vermakelijke gekakel van een tweehonderd genodigden niet lawaaierig door elkaar meanderde. Het postuur dat opdoemde en makkelijk vergeleken kon worden met die van 'n topatleet was van Hem.

'En wie is deze Cassandra ?!' Hij belemmerde Yola brutaal de doorgang maar zocht dankzij het kophoogteverschil, meteen oogcontact met Mars.  Ze maakte inwendig een sprongetje van vreugde. Daar was ie, eindelijk ! Mijn God, wie had gedacht dat ze zo intens blij kon worden van Hem's aanwezigheid, ze kenden elkaar notabene nog maar een halve dag. Een last viel van d'r schouders af of misschien juist wel niet. Ze was namelijk absoluut niet het type dat een afhankelijkheidsrelatie ambieerde. Bruusk draaide Yola zich om, zichtbaar verbouwereerd. Precies de gemoedstoestand waar Mars de dominante Yola wilde hebben. Dat trof.

'Rein, dit is Yola. Yola, dit is Rein, mijn vriend.' Yola wilde Rein een hand geven maar Rein vouwde zijn handen onverwachts samen in 'n bidgebaar en maakte theatraal 'n lichte buiging alsof man-man een heilige had ontmoet, negeerde ook nog 's Yola's commentaar door zichzelf op eerbiedige toon en diepzinnig te herhalen. 'Cassandra !'

'Nee, je ziet me voor iemand anders aan. Ik ben Yola.' Was ze nou serieus beledigd ?! 'Ik herken een Cassandra als ik een Cassandra zie, ontkennen heeft geen zin', zei Hem streng en emotieloos. Mars deed er nog een schepje bovenop, 'Sorry Rein, ik dacht Yola. Maar als jij zegt n Cassandra dan is het 'n Cassandra.'

'Volgende keer beter, Mars.', grijnste ie breeduit met pretlichtjes in z'n ogen.

'Over naam en faam gesproken, wàt is Yola. Is Yola 'n geregistreerde merknaam ?!' Hij fronste quasi serieus zijn wenkbrauwen en onderzoekend nam ie Yola op, van top tot teen, zonder enige gène. 'Ik zie een gloednieuwe marketingstrategie voor me met die kreet.'  Hij richtte zich naar het hoge plafond waar de kristallen bollen in een kolossale kroonluchter van Maretti op de gasten neerkeek en mijmerde zachtjes met van die typisch liederlijk godsdienstige toonladders, 'Ik ben zó Yola vandaag..hmmmm....doe niet zo Yolááá !' Na dit transcendente momentje, waarmee ie Yola in een staat van verwarring figuurlijk wegvaagde, keek ie voor het eerst Yola streng en indringend aan. 'We moeten alleen nog een bijpassend produkt ontwikkelen. Een remedie voor als je je Yola voelt.' Ze probeerde tevergeefs, gevangen door z'n predatorale blik, haar ogen af te wenden, tijdens deze suggestieve Yola-haat. Toen neens, hield het spartelen tegen deze mastodont op want hij liet Yola uit zijn charisma ontsnappen door Mars 'n ontladende en luidruchtige zoen op de wang te geven. Zoiets overkwam Mars niet iedere dag. Ondanks een lichte opschrikking door de plotselinge smakkerd, genoot ze van ieder moment met Rein aan d'r zijde die avond. Nu stond zij 's aan de kant van de overwinnaars. Een zwaktebod ?! Beetje cheesy was het zeker. Ze hoefde zichzelf heus geen moralistisch schouderklopje te geven. De tribale plannen die ze vanmiddag in grove pennestreken hadden besproken waren heus geen bewijs van karakter en voor de manier waarmee deze herder haar gevoel van eigenwaarde streelde, Yola daarentegen er als 'n gedumpte puppy in de berm verloren bij liet staan, kon ze 'm op dit moment alleen maar adoreren. 

'Heb jij daar nog een mening over, ...Cassandra ?!'

Yola's grote woorden van zonet waren verstomd.  'Kom op, Cassandra, issue making is a 24/7 business... Ikzelf denk al aan een nominatie voor de nieuwe Van Dale.' 

Yola begon langzaam weer te ontdooien uit de freeze-reaktie en probeerde grip te krijgen op deze spindoctor en de woorden, die ze onthutst maar rakelings had opgevangen. 'Nieuwe vandalen? Ik ben geen vandaal !' Dit vergezicht, de inspiratie voor 'n gedepersonaliseerd abstract produkt te worden gebruikt, voelde voor Yola niet als 'n vriendelijke lofzang op de muze die Hem's scheppingsdrang aanwakkerde en dat was in een mug en een scheet zo ongeveer niets minder dan de ontluisterende waarheid. De plaats voor 'n muze die wèl liefdevol geabstraheerd zou worden, de zetel voor 'n goddelijke entiteit had Hem gereserveerd voor iemand anders. Een Yola was een ziekte, iets waar je van af wilde, iets dat je kwijt moest, troep. 'Wóórdenboek, Cassandra, het woordenboek. Je weet toch wel wat een woordenboek is, hè ?!'

Mars glimlachte venijnig naar Yola. 'Of...'n liedje ?' Hem's bron aan affiliatie marketing bleek nog lang niet uitgeput. 'Ik heb vriendjes in de muziek, Cassandra.' Man- man zette sarrend 'n stupide lied in, 'Yola Hi, Yola Ha, Yola hieti !' 

Yola, inmiddels in aanvalmodus met de handen demonstratief in de zij geplant, sputterde ontdaan, 'Luister, ik kan je in 'n handomdraai op de stoep laten zetten. Dus pas een beetje op je woorden.'

Dàt was voor Hem 'n brug te ver. Op zijn beurt werden nu de handen demonstratief in de zij gezet, 'Luister, Cassandra. Ik ken de eigenaar van dit pand en kan jou èn je bedrijf zó op straat zetten. Dusssss....', hij siste door zijn tanden, '...een beetje liever voor Mars zijn, begrepen ?!' 

Er werd nog geen Yola gelanceerd, er ontplofte wel iets en dat iets was niets minder dan Yola. Met rood aangelopen hoofd van kwaadheid draaide blonde smurfin in kek zwart jurkje zich stuurs om en verliet de scene. Yola's vileine concurrentieslag was gelukkig onaf, weliswaar een gedeeltelijk echec, nu het witte jurkje waar Mars d'r opgang in had gemaakt ook bij de andere conculega's niet onopvallend gebleven. Commentaar of vragen bleven echter uit want de rest had het wonderwel zichtbaar veel te plezierig druk. Tegelijkertijd met de wegmarcherende bewegingen van Yola, werd, alsof de duvel ermee speelde, de elektronische muziek langzaam zachter gedraaid om 'n mannenstem ruimte te geven op 'n geïmproviseerd podium het geroezemoes van de bonte verzameling mensen te overstemmen met een korte visionaire speech. Het was de campagne manager, een excentriek flamboyante reklameman, zelden op kantoor, altijd en route, precies zoals je je 'n reklameman voorstelt en inderdaad in een witter dan wit tweedelig pak waarvan alleen de driekwart lengte van het colbert de enige uitzondering was op de conventionele pasvorm.  'People, people !!!'  Hij maakte clownesk 'n huppeltje, hief zijn armen in de lucht, lachte vrolijk.

De geroezemoezige sfeer werd vager, lomer totdat de aandacht van de genodigden als een zwerm zich stilletjes op de witte bohémien richtte. 'Welkom, welkom, wereldburgers ! Trots als wij zijn, willen we aan U de genomineerden voorstellen. Ons platform is de wereld en die kijkt ongemerkt over onze schouders mee. Door de mondialisering en het internettijdperk gaat bereik voor merkbeloftes alleen maar groter en grandiozer worden. We zullen daarom het publiek opnieuw moeten verdelen en aan ons opnieuw proberen te binden met 'n collectieve waarheid. Een innovatieve collectieve waarheid gaan we samen met issue'makers nieuwe content geven want publiek wil tegenwoordig weten wat ze niet weten. Die evolutie, dáár liggen grote kansen. Misschien komt er ooit een tijdperk dat publiek kan kiezen wat ze willen ervaren, maar zo ver is het nog niet. En omdat de kennis van publiek gaat meegroeien, mondiger worden, betrokkener en politieker zal er meer kritiek komen, meer verontwaardiging, meer ironie maar ook meer angst. En dat, lieve wereldburgers, zien we als 'n cadeautje om onszelf in de markt te zetten, inspelend op de toekomstige ontwikkelingen. Aanpakken die handel !! Ons vlaggenschip voor vanavond is het koffieconcept  'O.'

We noemen het vanaf nu geen merk meer maar 'n concept. Geteisterd in de publiciteit door negatieve berichten van mensenrechtenorganisaties werd het tijd voor 'O' om na de revival van fairtade en de recente fusie met 'n amerikaanse koffiebranderij om 'O' opnieuw te lanceren. De vernieuwde beleving, een franchise proeverij waar via speciaal ontwikkeld uitwisselingsschoolprojecten in samenwerking met de overheid, jongelui, waarvan ouders op de plantages werkzaam zijn, zowel kunnen werken en leren. Public matters, mensen !'

Na een kort maar geanimeerd applaus, werd de promofilm voor 'O' met subtitel 'Renaissance' op de brede witte muur van de ontvangstruimte achter het geïmproviseerde podiumpje opgestart. 'Renaissance, creating new memories'. Het logo, een half geopende parelschelp met koffieboon, groots uitgebeeld, introduceerde Renaissance als een doe-woord, iets dat je kan doen. 'I Renaissance. When are you ready to Renaissance ?!' Glansrijk opgeluisterd met muziek van Gabrielle, 'Dreams can come true', straalde het concept niet alleen gezelligheid en dynamiek uit maar ook hoop, een parade van grootmoedigheid voor 'n nieuwe wereld, betere toekomst. Een nieuw bewustzijn dwars over de hele wereldbol, van plantage tot aan de hippe cosmopolite metropolen in kapitaalkrachtige businesscentra. Een aaneenschakeling van beelden uit een utopische wereld vloog over de muur voorbij. 'We are learning', het mantra dat herhaaldelijk in de camera werd uitgesproken door een mixmatch van koffieplukkers, hun kinderen, de manager, de ceo, kinderen op 'n westerse school en ook de casual koffiedrinker in een café, genietend van het eindprodukt.

'Dat lijkt Mop wel....', fluisterde Mars verbaasd. Hem zweeg. Een veelzeggend zwijgen dat suggestief kon worden uitgelegd als 'Ik heb er niks mee te maken, hoor !' Een verraderlijke lach vergezelde plotseling het zwijgen, dat kon natuurlijk zomaar een mysterieuze hint zijn maar afleiding van dat gefilosofeer lag al snel op de loer toen ze zonder enige terughoudendheid zich door hem wederom liet zoenen, een fluweelzachte kus op de wang. Ach, hij was tenslotte vanavond haar vriend, dé vriend. Een hoger doel, zullen we maar zeggen.

Een van de twee vriendinnen op de witte muur, 'n lachend koffiedrinkend gezelschap in een gezellig lunchcafe leek inderdaad sprekend op Mop, geen twijfel over mogelijk. 'When are you ready to renaissance.' De grote zwarte letters bleven aan het einde langdurig geprojekteerd. De campagne manager sprong tijdens een overweldigend applaus energiek het podium weer op en salueerde dankbaar naar de zaal. Een buiging was schijnbaar te gewoontjes voor de reklameman.

'Are you ready to Renaissance !!', riep reklame man, overduidelijk de bezielende kracht achter dit nieuwe geesteskind van CO2PR, enthousiast de zaal in.

'Lieve wereldburgers, dat is nog niet alles voor vanavond, zoals u weet. Met net zoveel trots presenteren wij dan ook nog graag aan U de genomineerde reklame projekten van collega PR BURO 'Common Creatives'. Enjoy !' Het witte pak versmolt weer in het publiek. Waar Mars en Hem nu naar keken op de witte muur was een voetafdruk van babyvoetjes, het Witty logo, verzorgingsproduct voor babies met de tekst 'dierproefvrij'. Schattige leeuwenwelpjes die door vooral hele blije mensen werden geknuffeld kwamen in beeld. Het publiek stond op het punt, net als Mars en Hem, om zich massaal deemoedig te laten meeslepen in gelukzaligheid met een vertederd Ahhhhhh, toen de sfeer en muziek met de seconde 'n grimmiger karakter kreeg. Als een estafette aan beeldmateriaal werd het knuffelhormoon bij de toeschouwers steeds verder afgebroken. Het verhaal van knuffelfarms in Afrika dook op uit een oh zo wonderschone schijn van liefde. De film maakte een sprongetje naar de moderne wereld en zo belandde de toeschouwer ineens in een kinderkamer waar een baby op de arm van zijn lachende moeder een klein knuffeltijgertje van zachte fleece vasthield met daaronder de tekst, 'Omdat we weten hoe het voelt'. Veel tijd voor applaus kregen de genodigden niet. Achtereenvolgens 'n bizarre reklamecampagne voor de seksindustrie, aangeprezen met 'n oud produkt, Viagra, dat nieuw leven kreeg ingeblazen. De 'V van Viagra, voor alles wat het daglicht niet kan verdragen'. Slim ingespeeld op de Hollywoodfilm 'V for Vendetta', binnenkort in première. Het was 'n grappige bedscene waar fnuikend om kon worden gelachen. Gelukkig, geen afkeurend gemompel. Merkwaardig genoeg leek deze vrouw in de commercial dan weer sprekend op Tory, maar dat kon Mars niet weten. Ze had Tory nooit ontmoet. Het laatste promofilmpje dan, Flowerpower confetti verspreidde zich diffuus over de witte muur. Het betrof de lancering van 'n weekendkrantje, genaamd 'Vak W' met vaste columnisten die als sidekicks onder rare synoniemen zoals 'klootviool', 'juniorsoda' en 'bonusbalk' adrem reageerden op actueel city tumult. Oorspronkelijk initiatief van radio deejees die, namens commerciële radiozenders, via crossmedia strategie een grotere doelgroep wilden bereiken. Na afloop van 't betoverende schouwspel op de muur draafde de catering rond met verfijnde hors d'oeuvres en sprankelende champagne, elegant gepresenteerd, delicate flutes op weelderige dienbladen. In die sfeervolle ambiance deed de bittere ernst van de commercials niets af aan de levendige cadans en zorgeloze energie die onder de genodigden hing. Ook Mars en Hem hadden al een elegante flute in hun handen. Hem nam een klein slokje maar zou de champagne omruilen voor spa rood zodra er weer een dienblad vol lekkernijen voorbij kwam gedrenteld. Hij dronk zelden alcohol en immers nog de verantwoordelijkheid om te rijden die avond.

'Yola!.....Yola!.....Yola hietie!!! Waar ben je?!' riep man-man plotseling. Huh...tòch dronken geworden, wat was ie in vredesnaam aan 't doen? 'Waar is die vervloekte meid gebleven?', vroeg ie retorisch, turende door de grote lounge.

'Wat doe je?!" fluisterde Mars, zichtbaar opgelaten. Ze had helemaal geen behoefte aan nog meer Yola die avond.

'Dat hoor je toch?!' antwoordde Hem luchtig. Een paar journalisten van de landelijke krant stonden toevallig vlakbij Hem en keken niet verstoord maar nieuwsgierig zijn kant op. 'Hebben jullie die PR meid gezien in 'n zwart jurkje ?!' vroeg Hem met geveinsde onschuld.

'Volgens mij hebben ze allemaal een zwart jurkje aan !', zei een van de journalisten uit het gezelschap grinnikend. 'Tje, nu je het zegt...donder op man...we zitten toch niet in een flashmob à la de 'Thomas Crown Affair, hè ?! Ik vermoedde al 'n dresscode', en keek quasie achterdochtig om zich heen.

'Ahhh, dáár ben je !' Hem wees geheel overbodig naar Mars die nog geen meter van 'm vandaan stond. 'Volgens mij is dat een wit jurkje.', zei de journalist geamuseerd. Hem bekeek een paar seconden overpeinzend het witte jurkje van Mars, terwijl hij haar gefronste nonverbale ergernis volstrekt negeerde.

'Bij deze verklaar ik wit het nieuwe zwart, heren. Mag ik jullie voorstellen...'. Hem stak zijn ene hand uit naar het clubje journalisten en de andere naar Mars. Een van de journalisten, archetypisch beroepshalve herkenbaar tussen de bonte reklame parsdijsvogels door kledingstijl, te weten, oude spijkerbroek en ongestreken pretentieloos tshirt, stak vriendschappelijk zijn hand uit naar Mars.

'Luuk, van krant 'Het gesprek van de Dag. Hallo Yola,. uhhm...de PR meid ?!'

'De PR meid wordt liever Mars genoemd. Yola is zó vreselijk Yola.' Man-man glimlachte vermakelijk.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782626

Het schoolplein lag ver weg van deze geheime bijeenkomst waar conspiritualiteit vat kreeg op een nog te ontvouwen samenspel tussen filantroop en dit vriendinnenclubje. Dat plein waar het èchte leven plaatsvond, het allerdaagse, het hier en nu, de tredmolen, jolijt èn gekibbel.

Mae had D nooit veroordeeld tot 'n slachtoffer die door engel Mop uit z'n noodlottig huwelijk gered moest worden. Het plaatje 'D annex gezin', net verhuisd, nieuw op het schoolplein, zag er altijd wel gezellig uit. Dorpse kneuterigheid, kletsend over speelafspraken en overblijfroosters.

Zowel D als Tory waren clueless met betrekking tot Mae's bestaan op het schoolplein en de vriendschap aangaande Mop. Dat er zowiezo meerdere Mae's op deze aardkloot zijn behoeft geen uitleg, ook niet dat er dus onbespied gegluurd kon worden. Doen zoveel mensen, zeker op het schoolplein. Heel normaal. 

Voor de context, niemand nog kon whattsapp bedenken of de ziekelijke wens elektronische communicatie van anderen te bespieden. Volkomen ondenkbaar. Ook 'What's up, doc', de populaire groet bij jeugdigen indertijd, nog absoluut onbetwist ongewis van neologisme, maar dat terzijde.

Natuurlijk wist Hem dat Mae verbonden was aan dezelfde school. Vanwege de campagne 'geëmancipeerde vrouw 2.0', ontkwam Mop niet aan zijn speciale antecedentenonderzoek. De geheime liefde, de vriendinnen waren uitgeplozen. Bankrekening, merk van haar lievelings cruesli, favoriete televisieprogramma en ga zo maar door, alles was bekend. De stiekemerd. Hij kende zelfs haar lievelingskleur al. 

Daarover in alle toonaarden zwijgen was niet exclusief en alleen gemotiveerd voor behoud van Mae's eigenwaarde, dat laat zich raden..

'Ahh Mae, geweldig !', riep ie enthousiast en sloeg met een ferme klap zijn handen tegen elkaar. Ze blakerde blijmoedig en slokte zelfverzekered het laatste bodempje ginseng thee weg. 

'Ik zie in jou wel een strateeg. Dat is enorm behulpzaam, Mae.'

Geestdriftig kwam zijn mimiek weer in aktie en hoogdravend sloeg zijn stem over naar 'n orerende tempelheilige.

'Verbondenheid wordt beklonken op het schoolplein, vriendschappen gesloten of geopend ! De plaats waar Tory gezag heeft, een ingang voor support, verbinding en sociale acceptatie, gezinsdynamiek. Precies de plaats waar we chaos gaan creëeren. Een revolte ! Ze zullen een spirituele fase doormaken, het cultureel machtsveld wordt vàn ons en vóór ons. Perception is reality !!! Afserveren gaan we, vakkundig, Tory's reputatie !'

Hem viel even stil, niemand zei iets. Hij wist feilloos in Mop's straatje te praten met al dir voorkennis. Voor Mop voelde het daarentegen verraderlijk vertrouwd en opvallend geruststellend, heel efficiënt ook. Mop keek alleen maar naar Hem. Ademloos luisterde ze naar het script, alhoewel ze duizend-en-een vragen had kunnen bedenken.

Had ze misschien het eigendomsrecht over d'r gedachten aan 'm vrijgegeven ? Nee, doe niet zo mal. Zoiets absurds tijdens de prille beginjaren van het postmodernisme dwarrelde zelfs voor 'de geëmancipeerde vrouw 2.0' nog ongrijpbaar tussen hemel en aarde. Alhoewel, de 'normale paden' ondergingen in de luwte reeds ingenieus bedachte moderniseringen, gedragen door psychedelische perspectieven voor invloed op opiniërende mentaliteit en gezagsdragers. 

'Het schoolplein is 'n piepklein mini kosmosje in deze grote wereld.' De klemtoon op ieder woord van deze zin volgde gedwee zijn duim en wijsvinger die het schoolplein reduceerde naar 'n paar nietige milimeters. Hoe je 't bekijkt is afhankelijk van waar je staat, Hem. Met een paar milimeters kan het schoolplein zich net zo goed meten aan de gehele omvang van de Benelux.

Hem sloot meditatief z'n ogen, blies diep in en uit door z'n neus op een manier die veel weg had van een dauwtrapper te midden tussen hoge bomen in een waas van laaghangende mist, waar na een eindeloos jaar lang wachten al met al weer genoten kon worden van ontluikende lentegeuren.

'Mae'. 

Zijn stem klonk hees en zacht. 'Je hebt een paranormale gave', 'Paranormaal...wie, ik ?'

Ze ging er bekans van blozen. Paaien en behagen. Hij moest wel. Mae was de enige in het gezelschap met kinderen en wat die ploert wilde voorkomen, kon Mae niet voorzien. Een huzarenstukje om het 'niet pluis gevoel' van Mae lam te leggen. Moeders hè. Man-man kon niet riskeren dat ze te emotioneel zou worden. Het pact met deze zielsverwanten moest waterdicht.

Onbeduidende minuten later echter zou Mae's gevoel van eigenwaarde weer onderdanig zijn ingetoomd met de immorele ernst waarmee ie het volgende verhaal ging vertellen. 

'Al weer een tijd geleden...'

Vanuit de broekzak van zijn kostuum toverde ie een witte zakdoek en snoot daarmee heel beschaafd eenhandig zijn neus. 

Zag Mae nou dat ie 'n traantje wegpinkte of verbeeldde ze zich dat ?! 

'Een ander schoolbestuur had mij benaderd....' 

Oeps, hij versprak zich bijna, maar het kwam niet bij de meiden op om een link te leggen naar Mop. 

'Samen met de sponsors bepaalde het schoolbestuur, achter de schermen, de do's en don'ts en dat kon die moeder gewoonweg niet weten...' Plotsklaps schreeuwde ie geïrriteerd, 'Die verdomde mores daar ook !', en slingerde obstinaat zijn handen naar het plafond alsof daar de toverknol zat verstopt die verantwoordelijk was voor alle ploerterigheid. Hem zelf had er niets mee te maken, dat was de boodschap.

'Welke moeder ?!', riep Mars alarmerend terug naar d'r soulmate, verstrikt in een gevoel van suspense en de richting naar waar dit verhaal zich in vredesnaam ging ontwikkelen. 

'Mars, dat kan ik je toch niet vertellen ?!', antwoordde Hem met 'n tikkeltje teleurgestelde verontwaardiging. 'Jullie privacy is bij mij net zo veilig. Ik leg eer in mijn werk.' 

Tjonge jonge, hoe krijgt ie het voor elkaar. Met je reinste misdaad vertrouwen weten te kweken. Hij zag Mop denken, 'Daar heeft ie 'n punt, Mars.'

De fluweelzachte intonatie van zijn stem deed empathisch vermogen vermoeden om de voelbaar geladen spanning van een kortstondig verstoorde gemoedsrust te kalmeren. Of toch niet. Misschien was die haperende gemoedsrust alleen maar verstomd.

'Een moeder liet het er dus niet bij zitten.'

'Wat bedoel je ??', weerkaatste het tegen de muren waar de bekommernis ten onder ging in een zee van vlammerige schaduwen. Ze hielden hun mond.  

'Een nette buurtschool, lekker dichtbij. Veel intellectuele potentie. Kattekwaad hoort er nou eenmaal een beetje bij, da's overal zo. Kinderen waren overigens niet het grootste probleem, de ouders daarentegen.. bestuurden de school en soms waren de sponsors èn ouder èn sponsor. De man had zich ingelaten met de juf maar hij wilde z'n gezin niet verlaten en wij hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ie dat ook niet hoefde. Het werd 'n affaire die zich uitgebreid in het roddelcircuit voortsleepte, toegejuigd door de ouderraad. Logisch dat ze 'n aanvraag indiende om de kinderen naar een andere school over te plaatsen. De kránt had ze zelfs benaderd. Ze liet het er dus niet bij zitten.'

'Ohh..vandaar !' De gelijkgestemdheid spatte vervolgens geruisloos tegen de muur uiteen. Ze hielden hun mond.

'Sponsors kregen er lucht van, slechte reputatie, imagoproblematiek. Lerares eruit of die moeder tackelen. Nou, toen was de keuze snel gemaakt...'

Dat moet het plot zijn. De moraal van het verhaal, de 'eind goed al goed' ontlading. Het moment waarop alles weer op z'n pootjes terecht komt. Het geloof in onze menselijkheid, gedeelde waarden en normen. De grondvesten van onze beschaving liggen besloten in het antwoord op deze gestelde keuze. 

Wacht, daar gaat Mae's eigenwaarde. Vier, drie, twee, een...

'Vanzelfsprekend de juf, die wordt de laan uitgebonjourd !' Mae haalde haar schouders op alsof het de meest natuurlijkste reaktie was. Een reflex dat door diepgeworteld geweten werd aangestuurd, een gebaar van berusting, een fait accompli. Met verbaasd gezicht zocht ze bijval voor 'paranormale' bevestiging maar volgens Mop en Mars lagen de zaken heel anders.

'Ai, ai !' Man-man siste met een brede predatoriale grijns van ontblote tanden. 'Helaas Mae. Je paranormale gave maakt een klein foutje.' Met z'n handen gebaarde ie vlug, zowel beschermend als sussend, naar de verbouwereerde Mae, 'Is niet erg, geen probleem. Dat kan de beste overkomen.' 

Mop, ook al teleurgesteld, schudde bedenkelijk d'r hoofd. 'Hoezo, Mae ?! Wat denk je nou. Stel dat ik dat was geweest', fluisterde ze misprijzend. Geagiteerd deed de mopperende muze met twee stappen een duik in de rieten hutkoffer en viste daaruit een lavendelbroodje geitenkaas, vlierbessensap en een stapeltje servetjes. Ze had die ochtend ook nauwelijks ontbeten van de spanning.

'Het doet me deugd jullie te vertellen dat dit brisante verhaal goed is afgelopen, alhoewel ik wel een traantje heb moeten laten en nog steeds, zoals jullie misschien merken, laat mij zelfs het lot van de vijand niet onberoerd.' Zijn woorden wekten nieuwsgierigheid bij Mars. De onuitgesproken vraag die antwoord zou geven op zijn innerlijke complexiteit behoefde alleen nog maar gesteld te worden en dus zei ze, zonder te kunnen anticiperen op een waarheid die de grenzen van 'n gemiddeld menselijk voorstelligsvermogen zou tarten, 'Nu maak je me toch wel nieuwsgierig, Hem. Hoe heb je 't probleem getackeld ?!'

'Een gevoelskwestie, Mars. Een gevoelskwestie', herhaalde ie zichzelf. Hem schraapte z'n keel en pakte toen uit met het tonale karakter van een huismus. Man-man sloeg zelfs even de ogen neer, waarmee ie z'n onschuld nog 's vetgedrukt wilde onderstrepen. 'We hebben die kinderen niet naar 'n andere school laten gaan. Zo simpel is dat. Met een beetje kunst en vliegwerk kunnen we dat regelen, de lijnen zijn kort als je in de top moet manouvreren. Zíj kon gaan, heus. Niemand die dat tegenhield en het onderpand, ja daar moesten we wel zorgvuldig mee omgaan. Taktisch kleineren, intimideren, blamegames met een wervelwind van beschuldigingen en ontkenningen die de kinderen helemaal van hun padje brachten. Je kent 't wel, dat soort dingen.' Mae sloeg verschrikt een hand voor d'r mond. Aan Roel moest ze denken maar dat was toch maar een incident, ze zijn toch niet alkemaal gek tegenwoordig, of wel ?! Nu was het Hem's beurt om z'n schouders op te halen alsof het de meest natuurlijke reaktie was. 'Och Mae meid, je schrikt er van, hè. Maar we kònden niet anders, we hadden te maken met een serieus autoriteitsprobleem. Er moést opgetreden worden en met zoveel erkentelijke sponsors kan je niet je goeie naam aan de wilgen hangen. Dat snapte de school meteen en thank God..' Hij vouwde z'n handen in een bidgebaar. '..thank God, de onderlinge loyaliteit bij het schoolbestuur en docenten staat nog steeds als een huis, een fort, bestand tegen verwoestend natuurgeweld'. 

Geen espressootje om aan te nippen maar daar was ie dan toch, de lithurgische zangstem stak ineens de kop weer op.

'Zóóó krachtig kan de warmte van loyaliteit zijn, beschut tegen guur verraad en ontrouw. Dàt moeten jullie ook gaan ervaren om Mop's toekomstideaal wááár te maken !'

Hem duwde zich krachtig omhoog uit de leunstoel en keerde zich met zijn rug naar de vriendinnen, pal voor het haardvuur. Zo hoefde ie tenminste niet naar de meewarrige Mae te kijken, naar Mop die ongenuanceerd meteen al iets voelde voor een 'doortastende' aanpak of naar de vertwijfelde Mars die zodadelijk zou zeggen, 'Ontrouw?! Maaruhh, die moeder was toch niet ontrouw, dat was die vader.' Hij had het oprecht triest gevonden. Die vrouw, geen partij voor Hem ook nog 's, was niet meer thuis komen wonen, moeder en kinderen bijna nooit meer herenigd. Af en toe werd een gebedeld uurtje toegestaan. Kompleet gediskwalificeerd. Met een olifant een mug doodslaan, wat 'n school. Man-man duwde eigengereid zijn schouders naar achteren. Hij liet z'n zorgen er niet vanaf glijden, hij droeg ze, statig en voornaam. In ieder geval had de krant het stilgehouden en heeft ie het imago van de sponsors weten te beschermen, zei z'n trots geweten. Preference revearsal, het is maar hoe je het bekijkt. De ontspannen maar waakzame houding veanderde met het verstrijken van kruipende stille seconden in iets van een wachtstand en toen de onthutste vraag van Mars, die zich in Hem's vernuftige denkmachinerie allang had aangekondigd, ineens het ongemakkelijk intermezzo verbrak, draaide ie zich sierlijk om. Zijn ogen ontmoetten aanstonds die van Mars, een herkenning van soulmates maar dan een met schuchtere spanning.

Tijd voor aktie. Nu zou ie doorpakken. Het was met de tas van Mae gelukt, deze synthese zou ook slagen, dat moest wel. De loyaliteit van het team is van het hoogste belang.

'Juist vader was trouw aan de school, Mars !', begon zijn vurig pleidooi. 'De school zag in dat het probleem niet van binnen de schoolmuren kwam maar van daarbuiten en daarmee was het probleem al gauw verdwenen.' Een knip met z'n vingers schuurde vloeiend met de immorele pesterij die hij impliciet suggereerde. 'De buitenstaander was het probleem. Die moeder, die geen plaatsje in het schoolbestuur had of medezeggenschapsraad. Dié moeder, die de goede naam van de school door het slijk wilde halen. Zeg maar daaaaag tegen ondersteunend netwerk en sociale verbondenheid op het schoolplein.' Zijn zwaaiende hand accentueerde deze woorden, vol ironie. 'Dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Vader had alleen maar liefde gevonden op school, géén huisvredebreuk en met alle liefde en egards wilde hij zonder pardon aan de school steun betuigen.' En toen duikelde ie de verzoenende synthese op uit z'n denkmachinerie. Meesterlijk.

'Een goed geheim koesteren we met liefde, uit respect voor onze gemeenschap.'

Daar kan 'n mens toch niet op tegen zijn, wel ?! Dit keer was het Mae die dacht, 'Hij heeft wel een punt. Helemaal zo gek nog niet.' En wat Mars betreft, die soulconnectie bleef onbezweken helemaal overeind. Toegegeven, ze had nog één vraagje hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid. 'Ik wil geen sentimentele zeikerd zijn, die moeder, wat is daarmee gebeurd dan ?!'

'Die zit regelmatig ergens bij de dagopvang van het Leger des Heils.', wist Hem zonder aarzeling te vertellen. Mop, knabbelend aan het lavendelbroodje, domweg 'n verlossing voor knorrende rommelgeluiden, reageerde laconiek, zonder op te kijken van 't Blackberry beeldschermpje, 'Fijn, ook weer geregeld. Is er toch nog iemand die voor d'r zorgt.'

'Bespeur ik bij mijn muze enige verbitterdheid ?!' Hem had zich Mop al toegeëigend als zijn filantropische muze, dat blijkt. Terug op zijn stoel sloeg ie quasi ernstig met gefronte wenkbrauwen Mop gade maar die reageerde subiet en sloeg haar ogen op met een warme glimlach op d'r lippen. 'Nee, helemaal niet !' Ze keek terug, recht in de spiegels van haar ziel. Hij had het vermogen om verlangen weer nieuw leven in te blazen. Op een dag mocht een andere tijd aanbreken, een nieuwe versie van haarzelf zou opstaan. Ze vertrouwde op zijn woorden. Hij wilde het liefdeskomplot aan de hand nemen, uitstippelen als een strategisch spel, in ruil voor de eer om rolmodel te mogen spelen, promotiemateriaal om een betere wereld, zijn prive projekt, te vertolken. Daar kan je toch niet tegen zijn ?! Er ging veel veranderen, dat beloofde Hem en zijn belofte was het zalvende medicijn voor Mop's verongelijkt zielenleed.

'Ik kreeg 'n berichtje van D, Hem.' Mop glunderde van oor tot oor. 'En dat verhaal van jou bedierf even mijn humeur. Deed me denken aan hoe ontzettend lastig sommige naïeve wederhelften kunnen zijn.'

'Ahhh, werken aan de relatie ! Heel goed. Ga je nog met ons delen wat er in 't berichtje stond of hou je dat liever privé ?!' Hem glunderde net zo blij, al kon je niet helemaal voorbij gaan aan de met name diabolische aantrekkelijkheid van deze filantroop. Zij daarentegen kon een meisjesachtig gegrinnik niet onderdrukken en bewoog d'r kont danserig heen en weer op de stoelzitting. 'Hij heeft een Béé BéBééé vanavond !' Mars slaakte een kreetje van gedeelde vreugde. 'Mop, wat heerlijk voor je, werd wel weer 's tijd, hoor !', zei ze enthousiast en gaf 'n plagerig knipoogje.

'Gaat iemand mij nog vertellen wat een Béé Béééé is ?!', vroeg Hem lollig. Hij had een normale kant, niet vaak maar toch. Een confetti van giechels vervaagde de bezorgdheid van voorheen en maakte de muren met vlammende schaduwen minder bedreigend. De tastbare ernst, die daar binnen het bouwvallige boerderijtje een nieuw herenigd samenzijn rondom de hutkoffer met draden strak aan elkaar wist te spinnen, ontspande. Het duurt echt te lang om iedereen aan het woord te laten over het uit de doeken doen van de intrige die Mop en D bedacht hadden. Dasrom kortgezegd; BB betekent in de luchtvaart 'beschikbaar' oftewel 'standby'. Letters op 'n vliegrooster, de schaduwplanning op de keukenkalender. Altijd volkomen transparant anders kan je geen huishouden runnen. Nu kon D bij 'n BB een vlucht verzinnen en ondertussen 'n hotelletje in de stad boeken voor een romantisch samenzijn met Mop, that's it.

De perfecte afsluiting van de eerste 'bijles', deze bakvisserij. Een mythische saamhorigheid had zich die middag ontwikkeld tussen Hem en de vriendinnen. Mars zou diezelfde avond nog met Hem naar een promotiefeest van reklameburo CO2PR gaan, waar ie kennismaakte met de rivaliserende Yola.  Onbewandelde paden naar een spirituele fase werden aangelegd.

Die volgende ochtend, ergens anders, hoog boven de stad, stond een hotelkamerraam open. Vitrages zwierden er in de lauwe wind. In die hotelkamer rekte Mop zich op dat moment loom uit tussen de lakens. Gelukzalig snoof ze de geur van kraakvers bedlinnen in zich op, onmiskenbaar vermengd tot een persoonlijk aroma door zweepjes karakteristiek zoete aftershave. Met gesloten ogen draaide ze zich op haar zij en zocht intuïtief naar de schouders van haar droomman waar ze zich tegen aan wilde nestelen, maar terwijl ze slaapdronken het bedlinnen met haar hand aftastte en realiseerde dat ze alleen in bed lag, opende ze beteuterd haar ogen en beluisterde deemoedig het soezerige geluid van vallend douchewater in de aangrenzende badkamer.

Ze wikkelde het laken met de smeuïg sensuele geur van Lagerfeld om haar naakte lichaam en liep naar de badkamer. Op tafel de glazen van gisteravond en een halflege fles Chablis Premier Cru. Over de stoel hing verfromfraaid zijn uniform, een onomstotelijk bewijs dat hij niet zichzèlf had uitgekleed. Mop is nou eenmaal meestal niet erg geduldig in de liefde.

D stond met zijn rug naar haar toe onder de douche. 'Ik heb nog een cadeautje voor je', zei ze poezelig. Hij draaide zich om en trok het hoopje lakens naar zich toe. Ze sloeg haar armen om zijn schouders en kuste hem vol op de mond. Het laken, zwaar geworden van het douchewater gleed langzaam van haar lichaam. 'Ik heb niet veel tijd', fluisterde D in haar oor terwijl hij haar zachtjes haar nek begon te zoenen. Zij kon met gemak een paar uurtjes later op 't werk komen maar voor D lag dat iets gecompliceerder met 'n gezin. 'Geeft niet.' En ze streelde over zijn welgevormde billen. Gepassioneerd tilde hij haar op, klemde haar tegen de muur van de douche en nam haar, terwijl het water als een zegening hun lichamen leek te verbinden.

Gister nog, aan het einde van de bijles, had ook Hem zijn soulmate Mars op de valreep kompleet verrast. Flabbergasting, toen man-man op haar uitnodiging voor een feestje bij CO2PR inging. Onbegrijpelijk. Ze had het eigenlijk maar gekscherend bedoeld. 'Ik kom je ophalen, vanavond om 20.00 uur.' Vanzelfsprekend, Hem neemt de leiding.

'Dresscode ?'

Ongegeneerd onderzoekend had ze Hem van top tot teen bekeken. 'Perfect ! Niets meer aan doen.' Hem incasseerde op gepaste wijze dit nogal vrijpostige compliment met aangedikte beleefdheid, 'Dank U, mevrouw'.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782627

Hem wilde zich deze meiden voorstellen als zielsverwanten. Een onverdeelde club zonder gesmoorde strijdbaarheid. Zou anders de missie succes hebben, denk je. Nee, waarschijnlijk niet. Defensief sloeg Mop d'r armen over elkaar, leunde desalniettemin ontspannen tegen de fluwelen bekleding en nam met enige argwaan man-man onder de loep. Weg fladderig gegiechel. In een split second realiseerde ze zich dat zijn aantrekkelijkheid iets bedreigends had, een schaduwkant met mogelijkheden om te kunnen transformeren naar onheilspellende uitkomsten.  Om daarmee dan de regie over d'r toekomst te delen. Zij, leader of the pack notabene en, hoe kan het ook anders, rolmodel voor dé vrouw. Ze had deze kans voor ontplooïng van persoonlijke doelstellingen, aangeboden door het schoolbestuur na het behalen van de rolmodel status, met beiden handen aangegrepen. Dat Hem door het bestuur eervol was gevraagd om het project, 'geëmancipeerde vrouw 2.0' achter de schermen in de verf te zetten, wist ze nog helemaal niet. Ook niet dat hij een puissant rijke filantroop was, een gearriveerd strateeg die het spotlicht schuwde en zelfs niet dat hij haar dus allang had bestudeerd. Een abstrakt schilderij behoefde minder uitleg, was zijn conclusie geweest. Wist zij veel. Dat ie niet zomaar een bijles leraar was, wist ze wel. Zou ze bereid zijn samen met Hem dit liedje als een team uit te gaan zingen. Ze zou als oude zeur buiten de cirkel van het geluid naar de achtergrond verdwijnen terwijl man-man op de voorgrond de koers van haar hele leven overnam, fluisterde een duiveltje met koppige hardnekkigheid. Dàt zou een rolmodel 'geëmancipeerde vrouw 2.0' ècht nooit willen dus Mop ook niet, daar was ze veel te trots voor. Mae slaakte een diepe zucht. Dit is zo genant. Ze keek naar de kleine rode clutch, de kleinood die nonchalant, bijna geposeerd naast Mop op de stoel lag want voor een clutch is namelijk altijd ruimte genoeg om een stoel elegant mee te bezetten. Daarna bespiedde ze de mokkakleurige tas van Mars, een strak ontwerp met verstevigde wanden en klein hengsel waar met modieuze flair een zijden sjaaltje in een mixmatch van camouflagegroene tinten omheen zat gestrikt. Zo anders dan de leren schoudertas van Mae die uitgezakt en zakkerig over de stoelleuning hing, trouw als 'n mellow hond. Niemand schaamde zich voor de tas van Mae, behalve Mae zelf. In Hem's aanwezigheid met zijn verpletterende aantekkelijkheid voelde het als 'n verraderlijk contrast dat in Mae's beleving een omvang aannam van megalomane proporties. Niet alleen dat, die roze olifant was geeneens roze, maar onbeduidend bruingrijs ! Er moest iets veranderen en dat was vanzelfsprekend die tas.

Mars zat op d'r zakelijke denkstoel en bevreesd dat ze, zonder meedenkende professionaliteit, met Mop's plannetje voor de toekomst waarschijnlijk wegkwijnend kwamen te belanden bij een dagopvang voor onbegrepen zielen, achter 'n homp klei. Teamgevoel stond buiten kijf. Dat gejeremineer over wie er met de veren ging pronken als 'dè vrouw' of hèt gewenste emancipatie rolmodel' was allang verleden tijd. D was een leuke gast. Er was onderling geen wedijver of zoiets. Mop had d'r zinnen op 'm gezet en zeg nou zelf, hij wilde een italiaanse oldtimer kopen, 'n cadeautje voor d'r vriendin. Dat gáát toch ergens over, niet dan ?! Luister, we moeten Mars niet te hard veroordelen. Van de levensverzekering had ze geen kennis van betekenis. Het besluit voor Mars behelste de simpele afweging om te voorkomen straks de brokstukken van een mislukt projekt op te vangen. Ze zouden hun schouders eronder zetten. Scout's honor. Het was carrièredrift in de reklamewereld die haar 24/7 bezighield en Hem's creatieve fanatisme maakte nieuwe energieke geestdrift in Mars wakker. Een bijkomend voordeeltje uit eigen belang. 

Voor een kortstondig moment werd haar blik afgeleid naar de grond en bij het aanschouwen van d'r pumps bevroor de geestdrift als sneeuw voor de zon. Ja, ze had getwijfeld. Een vloek kon ze nog net onderdrukken. De puntige hakken tikten een paar keer geïrriteerd op de stenen vloer. 'Tut !', leken de gevlekte neuzen kattig terug te schreeuwen om zich vervolgens uit het veld geslagen weer te schikken naar hun opgedragen onderdanigheid. Met een koele blik zag ze Hem eigengereid aan z'n tweede espressootje nippen. De reciterende stem van deze excentrieke teamleider zou de afgelegen ruimte, gelegen aan 'n modderig landweggetje, in luttele seconden weer gaan opeisen, dacht Mars. Ze had zich onbespied gewaand totdat Hem die koele bubble ineens doorbrak en Mars 'n steels knipoogje toewierp. Ze wilde het niet maar toch voelde ze zich betrapt en ongewild gleed er 'n opvliegende hitte over d'r lichaam, terwijl Hem alweer zijn aandacht had verlegd en onverhoeds juist Mae overviel met een vraag. 'Zeg 's, Mae.....hoe zie ik er uit ?'

Nu begon Mae te blozen want in tegenstelling tot Mars en Mop zag ze zulke knappe mannen niet iedere dag. Oké, niet gaan mopperen nu, echtgenoot. Misschien ook wel op het schoolplein zo nu en dan.  'Nou....ehh...heel goed.', klonk het stamelend. Iets neutralers kon ze zo gauw niet bedenken. 'Dank je, Mae. Ik geloof je.' God, wat kan die man af en toe onuitstaanbaar zijn.  'Zijn trots en vertrouwen onlosmakelijk aan elkaar verbonden, Mae. Ik bedoel, vertrouw je mij ?! Mae staarde gebiologeerd in z'n lokende ogen en kon letterlijk geen woord uitbrengen. Arme Mae. Daar zat ze, met die roze olifant en dan ook nog 's zonder zinnig woord. Misschien liep Hem iets te hard van stapel met zijn vertrouwen assessment en dat de reden waarom ie zonder op antwoord te wachten meteen overstapte naar z'n zangerige stem, die orakelend de drie vriendinnen een nieuwe les toevertrouwde. 'Streven naar vooruitgang is geen hoogmoed. Streven naar vooruitgang is de kunst van het leven ! We gaan samen 'n nieuwe dynamiek aan want relaties zijn nooit statisch. Een pendelbeweging van Newton sterft  langzaam uit, dat is geen vooruitgang. Ik zeg het nog maar 's, wij zijn de katalysator om de evolutie naar onze hand zetten en daar mogen jullie deelgenoot van worden !' Pendelbeweging van Newton ?! De nonverbale opgetrokken wenkbrauwen van Mop waren overduidelijk 'n hulpvraag aan Mars als dichtsbijzijnde vertrouwde vraagbaak want Mae's mond viel van ontzag alweer open, synchroom met d'r reebruine ogen, terwijl ze een haverkoekje met karamelcrème vermaalde. Deze nieuwe inzichten hadden Mars echter net zo overvallen als Mop en ze haalde op haar beurt stilletjes even d'r schouders op toen Hem zijn doordringende aandacht weer op Mae vestigde.

'Een mooie tas is dat, Mae', zei man-man zonder ook maar een schrijntje sarcasme, volgens mij. Sarcasme of niet, Mae schrok nerveuzerig op van die opmerking en het tempo waarmee de haverkoek tussen d'r kiezen werd verpulverd nam duidelijk zichtbaar in rap tempo toe. Ze voelde zich vreselijk ongemakkelijk. Met 'n schokgolf steeg het schaamrood naar d'r wangen en haar eigen zwetende poriën leken er zelfs de spot mee te drijven. Naakt voelde ze zich, onder zijn geleerdheid en absoluut niet als de aantrekkelijke variant. Hij bedoelde dat ie 't zag, het contrast met de perfectie van Mop en Mars. De man was helderziend ! Hij had haar zwakke plek geraden, hij had haar gedachten gelezen, hij wist wat haar mankeerde ! Mars en Mop zagen het gebeuren. De tas van Mae met 'mooi' te bestempelen was dan ook een onverdedigbare stelling. 

'Net een pendel, Mae.', zei ie vriendelijk, edoch zijn glimlach stond op standje 'verraderlijk'. Misschien kon ie daadwerkelijk Mae's gedachten raden. 'Een pendel ?!' Zie je wel, dat was geen vleierij. Ze herpakte zich wonderbaarlijk snel met het laatste greintje trots wat ze op dat moment nog over had. 'Ik sta op het punt om een nieuwe te kopen. Deze kan ècht niet meer. Geen dynamiek. Zit geen enkele vooruitgang in, de fut is eruit.' Ongeloofelijk, ze had zomaar een nòg betere reden toegeworpen gekregen om een nieuwe tas te kopen. Daarna nam ze een flinke hap uit de haverkoek, een buffertje zelfliefde.

Mop en Mars waren opgelucht dat Mae zich zo goed uit deze parade over zoiets arbitrairs als een handtas wist te redden. Kloekerig hadden ze Mae bemoedigend toegelachen en Hem rondde het af met een conflictloze synthese, 'Verandering omarmt een mooiere toekomst.'  Perfect. Goed gedaan, man-man. Zo zou het de teamgeest snel een eendrachtig construct worden.

Mars moet vervolgens gemeend hebben de filosofische haarkloverij te doorbreken. Of, het was gewoon behoefte aan tijd om de interesse voor deze totaal nieuwe aanpak verder te laten groeien. Ze begon te vertellen over een reklamecampagne voor Clafoutis, dé ijsjesmaker van nu. Over de zeven zonden waarmee ieder ijsje een kenmerkend karakter, smaak, naamgeving en verpakking kreeg. Stout, arrogant, spannend, hoogmoedig en opwindend was het idee. 'Nou en of het insloeg als een bom !' Hem knikte misprijzend. 'Komplete beeldenstorm. Ik weet 't nog.' Ze voelde plotseling een collegiale verwantschap opborrelen. Zonder die paar meters afstand tussen hen in, had ze 'm waarschijnlijk kameraadschappelijk een klein elleboogstootje gegeven. 'Daar weet jij van dus ?!', vroeg ze aangenaam verrast. Zwijgend schudde ie z'n hoofd en keek zó intens gekweld alsof Mars een pot augurken had geopend. 'Ja, ik werd bij die rechtzaak betrokken.' Zijn stem klonk eindelijk aards. Beheerst en kalm. 'Religieuzen die een duivels komplot van zondaars met commercie verwarren. Verloren zaak.' Mars zat op het puntje van de stoel. 'Inderdaad, Clafoutis werd publiekelijk aan de schandpaal genageld...dalende omzetten...drámáhá !' Met een theatraal handgebaar veegde ze zogenaamd de zweetdruppels van d'r voorhoofd. Ze kenden elkaar niet, hadden elkaar nooit eerder ontmoet maar het zou zomaar kunnen dat Clafoutis nu het ijs tussen die twee al had gebroken.

Mop, in 'n andere denkwereld verzonken, rees op uit haar stoel en schreed peinzend met kleine stapjes, gestremd door het tempo van haar gelauwerde gedachten, naar een van de ramen waarop eroderende glasroedes een verdeling hadden gemaakt voor vier van die pittoresque ruitjes. Witte verf, oud en afgebladderd bood het hout, blootgesteld aan de medogenloze wetten van de natuur, gedoemd om te verrotten, geen bescherming meer. De opgestookte warmte van het haardvuur had de condens waas doen verjagen zodat koel daglicht vanuit de staalblauwe wolken ongehinderd naar binnen scheen. Aan de buitenkant leek weinig veranderd sinds de vorige eeuw. Een leegstand hut die nooit op de huizenmarkt terecht is gekomen. Is er überhaupt wel 'n wc of moesten ze straks boven een gat in de grond gaan plassen ?! Ik ga het je niet vertellen. Belachelijk detail. Het enige opmerkelijke was de ongehavende zwartwit geblokte stenen vloer. Ongetwijfeld niet uit de vorige eeuw. Met ingehouden spanning vouwde ze d'r armen over elkaar, d'r voorkant naar buiten gericht op het weidse landschap aan de andere kant van het venster, waar slechts een paar grazende koeien heer en meester over waren. De pose in deze specifieke enscenering, met het geroezemoes van twee mensenzielen op de achtergrond die in elkaar een soulmate hadden ontdekt, gefascineerd beluisterd door Mae, op dat moment gebogen over de hutkoffer, die daar een ginseng theetje uit opdiepte, had zomaar met één klik op de camera een gemoedelijk schilderij van Johannes Vermeer kunnen worden. Er stond iets magisch te gebeuren, waar ze misschien eigenlijk wel niet op had gerekend. Die middag nog zouden ze er een vriend bij hebben in het team, geen bijlesleraar. Misschien 'n vervelende vriend zo nu en dan, excentriek, maar een zeer toegewijde. Een meester die zonder gedroomd resultaat geen genoegen neemt met kreten uit de werkelijkheid. Een meester die zich toegang kon verschaffen tot geheimen welke voor de meeste mensen altijd 'n mysterie blijven. De landerige stemming sloeg om. Ze ontspande opvallend met een aaibare en vrolijke glimlach op d'r lippen. Nergens 'n duiveltje meer op de achtergrond die twijfel zaaide. Een nietvermoedende buitenstaander, op dat moment maar een paar koeien, zou nooit hebben kunnen raden waar die ontsluierende blijheid ineens vandaan kwam. Na oeverloze pogingen zou Hem de verandering gaan brengen. Ze wist het ineens zeker. Een raadselachtige intuïtie was op haar neergedaald, vandaar.

Mae wilde dolgraag meer horen van de meester over de kunst van het leven en de marktwaarde van illusies maar ze moest toch echt eerst 'n oppas regelen. Het was verre van eenvoudig tegenwoordig om speelafspraken te maken. Veel moeders waren tot 's avonds laat de hort op in hoge hightech gebouwen met een aupair thuis voor de dagelijkse beslommeringen of 'n abonnement op de buitenschoolse opvang. 

Gelukkig, de klassemoeder van haar oudste uit groep drie had geen andere doelgerichte aktiviteiten die middag en kon de kinderen na school op sleeptouw nemen om thuis koekjes te bakken. Een lief mens, de klassemoeder, maar wel twee handen op één buik met de juf, een fanatiekeling met prestatiegrafieken en geobsedeerd door 't tackelen van intelligentie schommelingen in de klas. Ze verdacht de klassemoeder er van om tijdens 't koekjesbakken in het geniep de oog-hand coördinatie te testen of de rekenvaardigheid met grammen en milliliters. De herinnering aan een voorval met Roel stond ineens weer helder in het geheugen. Stiekem had de juf  't rugzakje van Roel verstopt, een typisch houtjetouwtje kind zonder autoriteitsproblemen. Aan Roel gevraagd z'n mooie drinkbeker met afbeelding van Spongebob te halen. Iedereen had het gehoord. Braaf liep ie naar de kapstok op de gang om vervolgens in paniek zonder drinkbeker de klas weer binnen te stuiteren. Iedereen zag 't. Zijn stressbestendigheid testen, daar was het de juf om te doen geweest. Dàt wist niemand. Juf had duidelijk 'n autoriteitsprobleem, gedrag dat zich zou ontwikkelen als een epidemische fragmentatie die verwarring over waarden en normen cultiveert zoals postmodernistische uitlopers van een revolutionaire inktvlek zich ongebreideld laten uitsmeren.

Toen rees vanuit het gesmoes bij de openhaard de stem van Hem op, aards en kalm. 'Mop, weet D wel dat je hiermee bezig bent en ...is ie on board, bereid om het spel mee te spelen ?!' Mop draaide zich terug naar het gezelschap en verraste de vriendinnen met 'n ontwapenende lach. 'Zonder spel geen regels en zonder regels geen spel, Hem !', zei ze lachend. 'Sinds wanneer heeft overspel regels ?!' De besmeurde paarse laarsjes op queenie hakken had ze die ochtend bij de deur laten staan en op kousevoeten drentelde ze terug naar het keuvelend tafereel in aanschijn van de gloeiende vlammen. 'Volgens mij ben ik tegen een meester aangelopen die al mijn wensen gaat laten uitkomen.' Ze zeeg neer in de fauteuil en wierp Hem 'n opgetogen blik toe ter onderstreping van haar vertrouwen in man-man. Ze had de leader of the pack geaccepteerd. Hem knikte tevreden. 'Zie hier de geboorte van mijn muze, strevend naar vooruitgang, nurtured by the imagination.'

'Heb ik al verteld dat ik Tory wel 's tegenkom op het schoolplein ?!', zei Mae ineens heel belangrijk. Na het verhaal over Roel veronderstel je niet zo snel dat Mae zich zou inlaten met listige aftroggelarij en toch ging ze dat doen. Zó genant !

[yfmeurs]

P O R S E L E I N

De ingezonden brief kwam uit Den Haag. Geschreven door een mens die zich zorgen maakt over onze toekomst, the next generation. Tussen de statige overheidsgebouwen, het vredespaleis en de kust zullen heus wel woongemeenschappen zijn waarbij het clubgevoel iets verder reikt dan de lokale hockey- of tennisvereniging. Daar, waar saamhorigheid wordt gepamperd met 'n 'aanval op 1 is een aanval op allen' mandaat, waar de tuinman vrolijk zwaait naar een fietsende Rutte met profane uitstraling en appeltje tussen zijn malende kiezen en tanden waar je g*dverd*mme weldegelijk als een porseleinen poppetje voor moet zorgen want de marktwerking heeft andere belangen.

Ik lees die ingezonden brief. Ik, de overbezorgde moeder. F*cking hell, snap je de hel nog steeds niet ?! Buiten spel gezet als overbezorgde moeder, doelbewust ! Geboycot omdat het geëmancipeerde kalifaat niet kon toezien in hun megalomane f*cking misdeeldheid dat er meer aandacht was bij mij thuis voor opvoeding dan in hun eigen uit de hand gelopen familyplanning, doorregen met dagelijks uitbesteedde gesubsidiëerde kinderopvang. G*dverrr....als dat geen kinderarbeid is. Excuus overigens. Ik scheld normaal gesproken niet, maar het is 'n innervoice die je willoos wordt aangewreven onder dergelijke omstandigheden. En dan gaan ze klagen. En maar klagen. Het is niet eerlijk, nee, nee. Het is zeker niet eerlijk ! Alsof het g*dver*de*tering mijn schuld is dat zij homewreckers, slopers en broodrovers zijn geworden. Zelfs rolmodellen voor 'hoe 'n gezin funktioneert'. Ja, die brutaliteit hebben ze ook nog 's, hè. Wegwijzers voor 'hoe het gezin funktioneert.'

Zij, die s' ochtends de deur achter zich dichttrekken om pas s' avonds weer op de bank te ploffen achter Netflix omdat ze in hun mislukt ideaalplaatje in feite stinkend jaloers waren op het kostwinnersmodelgezin. Daar worden ze schurken van, hyena's. Massaal. Ergens moest die frustratie van de hyena's ontsnappen. Een hoger doel bood uitkomst en dus is er vandaag de dag nog nooit zoveel sex, drugs en rock&roll in het riool terechtgekomen. Het is absoluut niet eerlijk. Weet je eigenlijk wel dat die overbezorgde moeder, brieven náár Den Haag heeft geschreven ?! Ik eis kind-onteigening van àlle maar dan ook werkelijk àlle overbezorgde ouders. Anders wordt die sh*tzooi hell marktwerking van die f*cking teringlijers nooit meer eerlijk, Lord of the flies !