2b-2016-leerling-jasmijn-blog

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Het Diner - Herman Koch

Het verhaal van het boek ‘Het Diner’ wordt verteld vanaf het perspectief van Paul Lohman. Het verhaal is verdeeld in de gangen van het diner. Bij het ‘aperitief’ wordt duidelijk gemaakt wie de personages zijn. Zijn broer, Serge, is een lijsttrekker, die een grote kans heeft om de nieuwe premier te worden. Paul beschrijft zijn broer als een narcistische man en denkt dat alles wat Serge zegt en doet is om een goede, maar vooral gewone verschijning over te brengen aan de kiezers. Claire, de vrouw van Paul, is intelligent en wordt veel van gehouden door Paul. Paul verteld dat zij een belangrijk deel is van zijn geluk. Als laatst wordt Babette geïntroduceerd, de vrouw van Serge. Ook wordt in dit deel van het boek duidelijk gemaakt waar een groot deel van het verhaal van begin tot eind plaatsvindt. Paul wordt door Serge, uitgenodigd voor een diner bij een chic restaurant. Normaal duurt het een paar maanden om er een plek te kunnen krijgen, maar omdat Serge er de mensen kent, krijgen ze voorrang. Hoewel ze allemaal weten waarom ze bij elkaar zijn gekomen, wordt de reden aan het begin van het boek nog niet duidelijk. Bij het ‘voorgerecht’ wordt meer duidelijk over het stel Serge en Babette en hoeveel ze eigenlijk verschillen van het stel Paul en Claire. Tenslotte wordt in het laatste hoofdstuk van ‘voorgerecht’ vaag duidelijk waarom de vier met elkaar in het restaurant hebben afgesproken ‘”We moeten het hebben over onze kinderen,” zei Serge Lohman.’ Bij het ‘hoofdgerecht wordt langzamerhand duidelijk wat er voorafgaande is gebeurd en welk probleem hun kinderen, Michel en Rick, hebben aangericht om de ouders bij elkaar te moeten brengen. Bij het ‘nagerecht’ bespreken de ouders hoe ze met het probleem willen handelen. Bij het ‘digestief’ zijn er korte hoofdstukken en gebeurt alles wat sneller. Er wordt veel gehandeld en worden de problemen ‘opgelost’. Bij de ‘fooi’ wordt er een epiloog verteld.

Het verhaal gaat niet alleen over het diner. Er worden ook veel flashbacks verteld en natuurlijk wordt er ook in een hoofdstuk verteld wat de jongens hebben gedaan. De jongens hebben op een avond na een schoolfeest een zwerver in brand gestoken. Als Rick, Michel en Beau, het geadopteerde zoon van Serge en Babette, terugkomen van het schoolfeest wil Rick, de biologische zoon van Serge en Babette, geld pinnen. In de pinautomaat vonden ze de zwerver en begonnen ze dingen op haar te gooien, omdat ze ‘stonk’ en niet wegging. Als laatst gooiden ze een lege jerrycan en gooide Michel, de zoon van Paul en Claire, een aansteker op haar en stak haar in brand, omdat er nog benzinedamp in de jerrycan zat. Moet je bij zo’n misdaad je kinderen beschermen en verdedigen of moet je ze hun straf laten nemen? Bij het deel ‘nagerecht’ discussiëren Serge en Claire over dit dilemma. Serge wil zich terugtrekken als lijsttrekker en wil dat Rick zijn schulden op zich neemt, omdat hij denkt dat dat het beste voor hem zou zijn, aangezien hij er alleen maar over zit te piekeren. In tegenstelling tot Rick laat Michel nauwelijks wat merken over hoe hij zich voelt over het ongeluk. Claire en Paul willen ‘het incident’ graag achter zich laten en het geheim zo snel mogelijk vergeten. In Pauls flashbacks wordt ook een ander belangrijk dilemma en naar mijn mening het interessantste aspect behandeld: Moet je een geheim voor je familie houden om geluk te kunnen bewaren. Al vanaf het begin van het boek vertelt Paul dat hij het niet erg vindt om niet alles te delen met zijn vrouw en zoon. Ook bijvoorbeeld wanneer Michel, toen hij klein was, per ongeluk een bal door de ruit van een fietsenmaker heeft geschopt. Als Paul de fietsenmaker voorstelt om de beschadiging te betalen, maar de fietsenmaker alleen maar doorzeurt over de kinderen die buiten zitten te voetballen, bedreigt Paul hem dat hij hem pijn zal doen met een fietspomp waar Michel bij is. Om confrontatie met Claire te voorkomen, vraagt hij of Michel wat hij zei tegen de fietsenmaker tussen hun kan houden en dat doet Michel. Ook besluit hij om Claire niet te vertellen dat zijn schoolpsycholoog hem vertelt dat hij een ziekte heeft. Andersom komt Paul erachter dat Claire ook geheimen houdt voor hem. Ook Michel houdt belangrijke details over die nacht en het feit dat hij gechanteerd wordt door Beau geheim voor zijn vader. Je merkt dat Paul langzaamaan leert dat je soms geheimen voor elkaar moet houden om een gelukkig gezin te blijven en eigenlijk dat je familie ook geheimen voor jou houdt, maar dat dat niet erg is. Aan het begin tijdens het diner luistert hij de voicemails van Michel af en hoort hij een voicemail van Claire ‘Papa en ik gaan om zeven uur naar het restaurant, en ik zorg wel dat we tot twaalven wegblijven. Dus vanavond moeten jullie het doen. Papa weet helemaal van niks en dat wil ik graag zo houden.’ Later vertelt Claire aan Paul dat Michel en Rick die avond Beau tot rede zouden moeten brengen. In de epiloog in ‘fooi’ vertelt Paul over nadat ze het hebben opgelost door het grote geheim en eigenlijk alle geheimen te vergeten. Ze zijn gelukkig met z’n drieën. Aan het einde vertelt Paul ook dat hij, toen hij thuiskwam, in de laden van Claire ging om te zoeken naar een vruchtwateronderzoek van de zwangerschap van Michel. Hij wil namelijk weten of Michel zijn ziekte heeft geërfd, maar komt erachter dat Michel misschien zelfs helemaal niet zijn zoon is. Maar Paul laat niet merken dat hij boos of verdrietig is dat Claire dit geheim heeft gehouden, want doordat ze het geheim voor hem heeft gehouden is hij gelukkig geworden. Het verhaal is misschien niet heel poëtisch geschreven en is vrij rechtdoorzee, maar behandeld wel boeiende dilemma’s, die verwerkt zijn in een interessant plot. 

Voor dit boek heb ik altijd gedacht dat je problemen het beste kon oplossen door het eerlijkst te zijn met je familie en vrienden. Ik deel veel dingen over mezelf en dingen die ik meemaak met mijn ouders en zusjes. Ik denk nog steeds dat je veel dingen kunt oplossen door eerlijk te zijn, maar dit boek laat zien dat je misschien ook dingen kunt oplossen op manieren waar je niet meteen aan denkt. Dit wordt ook in een flashback van Paul geparallelliseerd, wanneer Michel een werkstuk over de doodstraf maakt. Dat is dus een van de dingen die ik van dit boek heb geleerd.

Ik kon het ook niet helpen maar merkte dat er op een van de eerste pagina’s van het boek een stuk van een dialoog van de film ‘Resevoir Dogs’ zat. Resevoir Dogs is geregiseerd door Quentin Tarantino, een regisseur die bekend staat voor films met veel en vaak nutteloos geweld, wat later in het boek terugkomt. In het boek slaat Paul namelijk ook met weinig reden zijn broer en de rector van Michels school in elkaar, Claire verwondt Serge met een wijnglas de dag voordat hij zich wilde terugtrekken als lijsttrekker. Maar natuurlijk ook het belangrijkste deel van het plot: Rick en Michel hebben een zwerver om geen enkel goede reden vermoord.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Synesthesiegedicht

Op een grasveldje laat ik m'n gedachten ronddwalen. Om me heen zie ik bloemen die kale stukken aarde opvullen. Dan zie ik het zonlicht door de bomen heen stralen. Ook zie ik de klimplanten die om stammen van bomen krullen. Er zijn zelfs bloemenblaadjes die af en toe naar de grond neerdalen. De geur van de natuur kan al m'n behoeften vervullen. Ik geniet van de klank van de vogels die zingen in alle talen, terwijl ze de stilte met hun liederen vullen. Plots zijn m'n gedachten in een donkere plek. Ik denk aan de dingen waar niemand aan wilt denken. De nare gedachten, ze maken me gek. Ik denk aan mensen die vervuilen in plaats van drenken. Aan mensen die alleen denken aan geld voor een jas of jack. Ik zeg hem: 'Waardeer de natuur en waardeer haar geschenken!'

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Sonnet

Liefde is als een roos met meerdere blaadjes als lagen soms is het als legendarische sagen, vaak is het nutteloos. Zonder liefde zijn we hulpeloos, verloren in de plagen die ons als golven belagen, dat is waarom ik voor liefde koos. Soms proberen we de gevoelens van liefde te negeren, vaak blijkt dit toch onzinnig want uiteindelijk zijn we liefde dankbaar. Dus dan zullen we de liefde maar accepteren en omarmen wij de liefde innig. Liefde is onbedwingbaar.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Boekverslag

Willem Frederik Hermans, De donkere kamer van Damokles. Amsterdam 2003 (zevenendertigste druk) 

De motivatie van mijn boekkeuze

Ik heb dit boek samen met mijn vader gekozen. Toen ik hoorde dat ik een boek in de meivakantie moest lezen, ben ik meteen die avond gaan kijken naar de boekenlijst. Ik noemde ieder boek op en m’n vader vertelde me wat hij van het boek vond en waar het over gaat. Daarna koos ik er een paar die mij leuk leken. Mijn vader zei toen welke hij het meest geschikt voor mij vond qua persoonlijke smaak en moeilijkheid.

Korte samenvatting

De donkere kamer van Damokles gaat over een man genaamd Henri Osewoudt. Hij leeft in de tweede wereldoorlog. Hij woont vanaf een jonge leeftijd bij zijn oom, Bart, omdat zijn moeder zijn vader vermoordt en in een inrichting moet. Hij trouwt met zijn nicht genaamd Ria. Op een dag komt er een man bij hem langs genaamd Dorbeck. Hij en Henri lijken sprekend op elkaar. Hij geeft Henri de opdracht om zijn foto’s te ontwikkelen. Het lukt Henri niet om dit te doen, dus hij gaat zelf foto’s maken en ontwikkelen die hij naar hem stuurt. Henri wordt in de rest van het boek door veel mensen geholpen te onderduiken. Hij wordt telkens weer opgepakt, maar dan wordt hij weer geholpen. Na de bevrijding denken mensen dat hij een landverrader is. Hij probeert te bewijzen dat hij geen landverrader is en dat hij Dorbeck, de verzetter, heeft geholpen, maar dit mislukt. In het einde van het boek wordt Henri doodgeschoten.

Mijn mening

Ik vond dit boek heel mooi. Het boek was niet te moeilijk om te lezen. De zinnen zijn namelijk niet te lang en ingewikkeld en de tijdsvolgorde is chronologisch zonder flashbacks, waardoor ik goed wist wanneer er wat gebeurde. Ik kon me goed in de hoofdpersoon inleven. Hij was namelijk niet een ontzettend goed of slecht persoon, maar gewoon een gemiddeld persoon. De ‘boodschap’ van het verhaal is mooi, origineel en herkenbaar op een bepaalde manier en wordt beschreven op een manier waarop het makkelijk te begrijpen is. De boodschap die ik er namelijk uit leidde was dat hij de waarheid probeert te bewijzen. Hij voorspelt dat het hem zal lukken (wat ik ook dacht), maar uiteindelijk lukt het niet en mensen geloven hem uiteindelijk niet, omdat de wereld is zoals hij is en gewoon onvoorspelbaar is. Dit leidt tot frustratie (waar ik mezelf in kan herkennen) en in zijn geval tot zijn dood.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Boekverslag

John Boyne, de jongen in de gestreepte pyjama. Amsterdam 2013 (39e druk).

Ik heb dit boek voor deze opdracht gekozen, omdat ik al een lange tijd geleden van plan was dit boek te lezen. Dus voor deze opdracht vond ik het wel gepast. Ik heb hiervoor al de film gezien en vond die heel mooi. Veel mensen hebben me ook al verteld dat dit een heel mooi boek is, dus ik werd heel erg nieuwsgierig. Ik heb uiteindelijk geen spijt van mijn beslissing gehad.

Samenvatting

Het boek gaat over een jongen, genaamd Bruno en speelt zich af in de tweede wereldoorlog. Het boek begint wanneer Bruno erachter komt dat zijn vader promotie heeft gekregen en moet verhuizen. Het hele gezin verhuist mee, maar Bruno is er niet zo blij mee. Hun nieuwe huis ligt in Oudwis, maar later blijkt het Auschwitz te zijn. Bruno ziet vanuit het raam op zijn kamer een hek met sombere jongens en mannen met gestreepte pyjama’s aan rondlopen. Hij besluit er naar toe te gaan en ontmoet een jongen, genaamd Shmuel. Hij begint af en toe met hem te praten, brengt hem eten en ze worden goede vrienden. Shmeul vertelt Bruno dat hij gedwongen werd achter het hek te wonen. Later realiseert Bruno dat hij het best leuk vind in Auschwitz met Shmuel.

Op een dag komt Shmuel in Bruno’s huis om klusjes te doen en ze doen alsof ze elkaar niet kennen. Maar door dit bezoekje heeft Bruno luizen gekregen door Shmuel en moet hij zijn haar kaalscheren.

Later vertelt vader dat Bruno terug naar hun oude huis in Berlijn mag verhuizen met zijn zus Gretel en zijn moeder. Bruno gaat naar Shmuel en vertelt hem over het nieuws en als afscheid help Bruno Shmuel zijn verloren vader terug te vinden. Bruno komt aan de andere kant ven het hek en trekt een gestreepte pyjama aan. Ze kunnen Shmuels vader niet vinden en het begint te regenen, dus besluit Bruno naar huis te gaan. Maar dan worden er groepen mensen gestuurd naar een afdakje waar, volgens Bruno, ze kunnen schuilen. Het blijkt dat het geen afdakje was, maar de plek waar de soldaten de groepen mensen met gas zouden doden.

Mijn mening

Ik vind het een ontzettend mooi boek, omdat het me aan het denken heeft gezet. Vooral het einde heeft me heel erg geraakt. Het mooie aan het boek, vind ik, is dat de twee vrienden allebei heel anders zijn, maar toch hebben ze een sterke vriendschap. Ook is het leuk om te lezen uit het perspectief van iemand van 9 jaar oud. Dit merk je bijvoorbeeld aan hoe simpel hij alles ziet. Ook herhaalt hij vaak woorden die vrij specifiek zijn. Bijvoorbeeld het duurbetaalde dienstmeisje (hun dienstmeisje) en Verboden Terrein. Altijd. Zonder Uitzondering. (de werkkamer van zijn vader). Met andere woorden: het is een mooi en bijzonder boek en ik raad hem zeker aan.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Boekverslag

Jonathan Safar Foer, Extreem Luid & Onglooflijk Dichtbij. Amsterdam 2012 (negenentwintigste druk)

Voordat ik aan het boek begon had ik eigenlijk geen idee waar het boek over zou gaan. Mijn vader raadde me al een tijdje geleden aan om het boek te lezen. Ik ben er nooit echt aan toegekomen dus ik vond dit wel een mooie gelegenheid om er aan te beginnen. M’n vader had het boekje al in 2012 gekocht in een soort pocketboek-vorm. Dat het boek ook nog op de lijst van aangeraden boeken stond was nog een reden om het boek te lezen.

Het boek gaat over Oskar Schell en het speelt zich af in New York. Zijn vader is gestorven bij de aanslag op de Twin Towers. Het boek begint op de dag van de begrafenis van zijn vader, dus een jaar na de aanslag. Na de begrafenis vindt Oskar in de kamer van zijn vader een brief met daarin een sleutel. Op de achterkant van de brief staat ‘Black’. Later komt hij erachter dat ‘Black’ een achternaam is, dus hij besluit om een zoektocht op te richten. Hij bezoekt alle mensen in New York met de achternaam ‘Black’ in de hoop dat hij iemand vindt met het slot dat bij de sleutel hoort. In het verhaal heeft de grootmoeder van Oskar een grote rol. Oskar en zijn grootmoeder praten vaak met elkaar via hun walkietalkies. Oskars grootmoeder heeft een ‘huurder’ (iemand die een kamer bij haar huurt) die ze uit Oskars buurt probeert te houden. Als Oskar en de ‘huurder’ elkaar toch stiekem ontmoeten gaat hij mee met zijn zoektocht. Uiteindelijk blijkt het dat de huurder zijn grootvader is. De zoektocht is toch teleurstellend, omdat het slot niet was waar hij naar zocht. Namelijk een reden waarom zijn vader gestorven is. 

Verder hebben de grootouder van Oskar ook hun eigen verhaallijn. Ze vertellen uit hun perspectief over hun relatie.

Ik vind dit boek heel erg mooi en dat komt door meerdere redenen. Ik vond het vooral amusant om vanaf het perspectief van Oskar te lezen. Hij had een heel speciale manier van denken voor een kind van negen jaar. Hij is heel slim en denkt na over dingen waar een kind van zijn leeftijd normaal niet over nadenkt. Toch komt hij als een negenjarig kind door manier waarop hij denkt en praat. Hij is heel naïef en kinderlijk. Hij maakt dingen waarvan je zou denken dat die nergens op slaan vrij realistisch. Je komt bijvoorbeeld niet snel op het idee om alle mensen in New York met de achternaam Black te bezoeken en toch maakt hij zijn hele ‘plan’ alsof het niets is. Ook vind ik dat het boek als het ware goed met je emoties kan spelen. Bij elk hoofdstuk voelde ik wel wat. Ik kon heel goed de emoties van de personages voelen, maar omdat het verhaal zo realistisch is geschreven, zijn er ook momenten waarop je kan lachen.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Het verhaal bij het schilderij

De man naast de vrouw, Carlos, werkt samen met de man aan de linkerkant van het schilderij, Gerrit, bij de politie. Na een lange werkdag zoeken ze een café om wat te drinken en uit te rusten. Ze vinden een apart, maar aantrekkelijke koffiebar genaamd Phillies. Binnen treffen ze maar één klant aan die tegenover de barman zit. Als Carlos en Gerrit binnenkomen geeft de klant hun een korte blik, maar kijkt vlug weer een andere kant op. Carlos fluistert op een gedempte toon, zodat niemand behalve Gerrit hoort wat hij zegt: ‘Hé Gerrit, laten we naast die vrouw zitten.’ Hij knikt naar de klant. Het is een jonge vrouw met rossig, vol haar en zeegroene ogen. Met andere woorden: ze is ontzettend knap en beeldschoon. Ze draagt een simpel rood jurkje dat haar lippenstift accentueert. ‘Nee man, ga jij maar lekker naast haar zitten. Ik zit wel bij de muurverwarming,’ antwoordt Gerrit uiteindelijk. Carlos lacht even en denkt: ‘typisch Gerrit’.

            Carlos schuift aan bij de vrouw en Gerrit bij de verwarming onder het raam. Gerrit vraagt de barman gemakzuchtig om een kopje thee, maar Carlos is wel wat anders van plan. Nadat hij bij de vrouw is aangeschoven doet hij een poging tot een gesprek met de vrouw. ‘Lange werkdag gehad?’ begint hij. ‘Oh, nee, vandaag was een vrije dag voor mij,’ antwoordt de vrouw. ‘Aah, wat voor beroep oefen je op een dagelijkse werkdag uit?’ vraagt Carlos. ‘Ik ben architecte,’ antwoordt de vrouw weer. Carlos trekt een wenkbrauw op. Dat had hij niet verwacht. ‘Dus je bent een denkertje,’ constateert Carlos. ‘Voornamelijk,’ bevestigt de vrouw lachend. ‘Maar wat is je naam, als ik dat zou mogen vragen.’ vraagt Carlos plechtig met een knap glimlachje. ‘Mijn naam is Emma,’ antwoordt ze. Ze glimlacht terug. ‘Kan ik je iets te drinken aanbieden, Emma?’ vraagt Carlos. ‘Koffie lijkt me lekker,’ antwoordt Emma, ‘maar wat is jouw naam?’ ‘Ik heet Carlos,’ zegt hij. De barman vraagt of ze wat drinken willen bestellen. Carlos bestelt twee kopjes koffie en binnen een minuut staan deze met een koekje op de schoteltjes al klaar.

           Gerrit is inmiddels al aan zijn tweede kopje thee begonnen en slurpt hem in één keer leeg. Inmiddels heeft hij ook al wat praatjes gemaakt met de barman. Zo is hij erachter gekomen dat de Phillies één van de beste café’s in Europa is. Gerrit moet toegeven dat de thee overheerlijk is en dat de koffie van Carlos en Emma er inderdaad best smakelijk uitzien. Aangezien het een koffiebar is bestelt Gerrit na zijn twee kopjes thee dan ook nog maar een kopje koffie. Als Emma en Carlos hun bakjes koffie hebben leeggedronken en hebben gepraat over alle mogelijke onderwerpen stelt Carlos voor om naar buiten te gaan. Emma stemt in. Zonder naar Gerrit om te kijken loopt Carlos met Emma naar buiten en laat hij Gerrit en de barman alleen achter in de koffiebar. Dat vindt Gerrit echter geen probleem. Hij geniet van de koffie en denkt: ‘de Phillies wordt pas gesloten om twaalf uur.

            Emma en Carlos wandelen buiten nog een stuk door een fleurig wandelparkje. Als Carlos merkt dat Emma zit te rillen van de kou trekt hij vlug zijn jas uit en legt hem op de schouders van Emma. Ze stoppen bij een babyblauw getinte bankje. De zon is allang vertrokken en de sterren verlichten de duisternis van de nacht. Ze blijven een lange tijd stil waarin ze vol verwondering de hemel aanschouwen. Het voelt niet ongemakkelijk. Het voelt juist knus en vertrouwelijk met zijn hand om haar schouders.

            Ze merken dat de tijd veel te vlug is verlopen en haasten zich naar de uitgang van het park. Carlos bied zich aan om met haar mee naar haar appartement te lopen. Dat lijkt haar inderdaad wel prettig. Samen lopen ze naar haar appartement door het donker. Als ze tenslotte voor de deur van haar appartement aankomen wordt het enigszins ongemakkelijk. Emma trekt de jas van haar schouders en overhandigt hem aan Carlos. ‘Bedankt’ zegt Carlos. Emma rommelt door haar tas en haalt vervolgens de sleutels van haar appartement tevoorschijn. Voordat ze de sleutels in het sleutelgat stopt zegt ze: ‘Ehm…’ Ze hoest even, ‘bedankt voor de koffie en het meelopen.’ Ze glimlacht en schuift een los plukje haar achter haar oor. ‘Geen probleem,’ antwoordt Carlos, ‘het was gezellig.’ ‘Inderdaad, we moeten snel weer afspreken!’ zegt Emma, ‘Hier heb je m’n nummer. Bel een keer als je wilt afspreken. Of als je misschien een keer een gebouw wilt laten ontwerpen.’ Ze lachen allebei. ‘Zal ik zeker doen!’ antwoordt Carlos. Ze zwaaien elkaar dag en hopen op een spoedige, nieuwe afspraak.

[2b-2016-leerling-jasmijn-blog]

Leesautobiografie

In deze autobiografie leg ik in de vorm van een opstel uit hoe in de loop van de jaren mijn leesontwikkelingen zijn gegroeid. Ik begin natuurlijk vanaf mijn eerste boekervaring tot mijn laatste.

Ik werd waarschijnlijk voor het eerst voorgelezen toen ik nog in de buik van mijn moeder zat. Mijn ouders zaten dan bij de dikke buik waar ik in zat wat willekeurige boekjes voor te lezen. Natuurlijk kan ik dat niet echt meetellen als een eerste, echte leeservaring. Volgens mijn ouders was ik ongeveer 1 jaar oud toen ik voor het eerst werd voorgelezen. Het boek dat me toen werd voorgelezen was niet 100% zeker, maar mijn vader denkt dat het één van de verhaaltjes uit mijn grote ‘Jip en Janneke’ boek was. Dit boek heeft ongeveer 250 pagina’s waarin allerlei verschillende, korte verhaaltjes in staan. Dit boek was een groot deel van mijn jeugd. Ik gok dat er ongeveer 150 verhaaltjes in staan en dat ik ze allemaal heb gehoord of gelezen! Mijn ouders zeggen dat ik het altijd heerlijk vond om voorgelezen te worden en dat als ik moest slapen ik dan zei: ‘Nee, ik wil nog een verhaaltje’. Boekjes die m’n ouders verder nog voorlazen waren meestal prentenboekjes of boekjes met wat humor er in, bijvoorbeeld ‘Tijd voor een knuffel’ of ‘Over de mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft’. Volgens mijn vader vond ik sprookjes en Sinterklaasboekjes ook heel mooi en leuk. De boekjes kon je eigenlijk in drie groepen verdelen. Je had de boekjes die gingen over dieren die van de dieren om zich heen hielden, de boekjes die bedoeld waren om je aan het lachen te maken (vaak gingen deze over poep en plas) en de boekjes die over kinderen die avonturen meemaken gingen. Wat me op dat moment volgens mij vooral aansprak waren zoals eigenlijk alle andere kinderen de plaatjes. Ook vond ik grappige en avontuurlijke verhalen heel leuk. Wat ik volgens mij leuk vond aan de boeken uit de ‘boekjes die gingen over dieren die van de dieren om zich heen hielden’ categorie komen was dat er altijd een mooi einde in zat. Dat vond ik waarschijnlijk fijn voor het slapen gaan. Ik begon het ‘voorgelezen worden’ na m'n zesde eigenlijk wat minder leuk te vinden, dus ik begon met zelf koeken lezen. Ik kon ongeveer al lezen toen ik 4 jaar oud was, maar ik begon met het lezen van lange verhaaltjes toen ik 5 of 6 was. De boeken die mijn ouders aan me voorlazen las ik dan zelf opnieuw of ik leende boeken bij de bibliotheek. Toen ik zo’n 7 en 8 jaar oud was, ging ik me verdiepen in Geronimo en Thea Stilton boeken. Dit waren boeken die geschreven werden door fictieve schrijvers waardoor de verhalen nog echter leken. Ik leende deze boeken bij de bibliotheek met m’n eigen bibliotheekpas die ik kreeg toen ik 4 jaar was. Ik heb boeken gelezen als de ‘Prinsessen van Fantasia’, de ‘Fantasia’ en de ‘Thea Sisters’ series. Ik vond deze boeken super spannend en entertainend. In de boeken van Geronimo en Thea Stilton zaten er vaak ‘dingen’ in die waardoor je je er beter in kan leven. Die ‘dingen’ waren plaatjes, brieven, geurtjes, verschillende letterkleurtjes etc. Ik vind dat die ‘dingen’ eigenlijk niet meer nodig zijn om me makkelijker in een boek in te leven. De boeken waren vaak heel spannend en er zat een duidelijk verhaal in. Ik vind dat nog steeds heel belangrijk. Ik heb in groep 7 bijna geen boeken meer gelezen, omdat ik niet goed wist wat ik eigenlijk moest lezen. Ik was te oud voor boeken van Thea Stilton etc., maar ik was nog net te jong voor boeken als ‘The Hunger Games’. Nu wat ouder ben, lees ik boeken die wat spannender zijn, bv. de ‘The Hunger Games’ serie, de ‘Divergent’ serie en ‘Narnia’.  Sinds ik aan dit soort boeken ben begonnen, heb ik meer zin om boeken te lezen. Dit soort boeken hebben de genres fantasie, science-fiction en spanning. Ik ben dol op boeken die zoals ik al zei een duidelijk verhaal hebben. Misschien heeft dit te maken met dat ik eigenlijk meer een filmpersoon ben. Maar m’n vader zegt dat ik uiteindelijk wel — en voornamelijk omdat ik op een gymnasium zit — een boekpersoon wordt. Het is ook niet zo dat ik de romans die ik heb gelezen, zoals ‘Haar naam was Sarah’ en ‘Extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ niet mooi vond. Ik heb gewoon meer een voorkeur voor spannende boeken etc. Verder heb ik dit jaar eigenlijk geen boeken gelezen die me niet aanspraken. Op dit moment lees ik dus vooral spannende boeken en specifiek op dit moment vooral science-fiction. Ik ben eigenlijk heel nieuwsgierig naar de ‘Harry Potter’ boeken. Ik wilde die eigenlijk al heel graag lezen toen ik klein was maar ik heb nooit de kans gekregen om dit te doem geen speciale reden. Ook hebben de ‘Harry Potter’ boeken de genres waar ik naar zoek in boeken. Verder zou ik ook ‘The Hobbit’ en ‘The Lord of the Rings’ boeken willen lezen, omdat ze net als de ‘Harry Potter’ boeken de genres hebben die ik leuk vind. Dit jaar zou ik graag nog de ‘Divergent’ serie waar ik nu mee bezig ben willen uitlezen.

Ik vind dat ik na groep 6 lezen steeds leuker vind, omdat ik nu beter begrijp wat voor genres ik interessant vind. Ik hoop wel dat ik in de volgende jaren meer ontdek over andere genres, zoals romans.

Het is nu een jaar later. Een jaar gelden heb ik geschreven dat ik meer boeken en vooral romans wilde gaan lezen. Helaas heb ik, naast boeken die ik moest lezen voor school, geen andere boeken gelezen. Ik vertel mezelf vaak dat het komt omdat ik er niet aan toe kom, maar eigenlijk stel ik het gewoon vaak uit. Ik ben er dit jaar achter gekomen dat ik meer een filmpersoon ben dan een boekpersoon. Ik heb inmiddels wel al m’n Divergent boekenserie uitgelezen. Ik heb veel genoten van deze boekenserie. Ik vond de romans die ik voor school heb gelezen natuurlijk ook mooi, maar ik denk dat ik science fiction boeken wat leuker vind om te lezen. Daarom heb ik begonnen aan een nieuwe science fiction boekenserie, genaamd ‘the fifth wave’. Ik ben nog bij het eerste boek, maar ik vind het tot nu toe een amusant boek. Ik hoop dat ik in de toekomst meer romans ga lezen.