2c-leesdossier-doodle

[2c-leesdossier-doodle]

Een brief aan Don uit Het Rosie Effect (door Graeme Simsion)

Beste Don, volgens mij heb je het nogal moeilijk en kan je wel wat hulp gebruiken. Je vrouw is net zwanger en voor jou is dat net even teveel. Ik weet bijna zeker dat je je er wel een weg doorheen slaat (neem dat niet te letterlijk), maar toch denk ik dat iets van advies bruikbaar zal zijn en dat wil ik je dan ook graag geven.

Als eerste zou ik je willen laten weten dat ik je vrij normaal vind. Integendeel tot vele anderen heb ik ook moeite met dingen die mijn vaste patroon doorbreken. Wat ik denk dat zou kunnen helpen is af en toe iets doen, wat niet in je planning staat. Een keer met Gene naar een bar gaan zonder dat je dat van tevoren hebt afgesproken. Gewoon relaxen en een keer het huis uit gaan. Dit is een win-winsituatie, want dan kan jij een avondje plezier hebben en kan Rosie een avondje alleen thuis zijn, waar ze volgens mij echt aan toe is. Dit brengt ons eigenlijk al naar mijn volgende punt en ik denk dat dit ook wel het belangrijkste is. Je moet Rosie een beetje met rust laten. Ik denk dat je hier zelf al achter was gekomen toen ze deed alsof ze een studiefeestje hield om een avondje alleen te zijn, maar probeer deze kennis iets meer toe te passen. Laat haar lekker eten en drinken wat ze wil. Ze is een verantwoordelijke en volwassen vrouw en ik weet zeker dat ze als je haar de ruimte geeft het beste zal doen voor Bud (Baby under development). Ze is ook vrij feministisch, waardoor ze waarschijnlijk nog meer ruimte wil dan de gemiddelde vrouw. Of ze dit altijd kan hebben is nog maar de vraag, maar je moet het haar op z’n minst laten proberen. Zelfstandigheid is een goed iets en iemand moet altijd de ruimte kunnen krijgen om zelfstandig te worden of te zijn. Ook moet je wat vertrouwen hebben in jezelf. Rosie houdt echt van je, maar als je haar blijft beknellen zullen jullie uit elkaar gaan en dat is niet wat jij, niet wat zij, maar vooral, niet wat Bud wilt. Want, terwijl je waarschijnlijk het tegenovergestelde denkt, weet ik zeker dat je een perfecte vader zal worden. Een kind heeft z’n vader nodig ook al probeer je met het experiment waar je aan werkt het omgekeerde te bewijzen en ook al ben je af en toe niet perfect. Bovendien heb je ondanks je moeite met emoties een groot hart en gebruik dat dus ook. Denk niet altijd over alles na en laat jezelf ook eens gaan, zoals toen je met de baby speelde bij het Lesbische Moedersexperiment. Je moet soms ook emoties toelaten en integendeel tot wat jij denkt, denk ik dat je heel goed emoties kan voelen, maar de logica gewoon soms moet loslaten. Ondanks wat Lydia zei denk ik dat je een baby heel goed aankunt en Bud geluk met je heeft. Laat andere mensen je niet van je voetstuk brengen. Je hoeft niet te oefenen door bijvoorbeeld kinderen te observeren, wat leidde tot het Speeltuinincident. Je had hier trouwens wel met Rosie over moeten praten, want ze zal je er echt niet op beoordelen en gearresteerd worden is niet niks. Je probeert je altijd aan de regels te houden, maar zelfs jij maakt wel eens een fout. Als je het Rosie gewoon had verteld, had je Sonia niet nodig gehad en jezelf een hoop stress bespaard. Nu heb je Rosie stress bespaard, maar het omgekeerde met jezelf gedaan. Je bent getrouwd en dit soort dingen vertel je elkaar gewoon ook al zou het Rosie meer spanning opleveren. Denk volgende keer ook een beetje aan jezelf als je Rosie probeert te helpen. Als laatste wil ik nog even een andere kwestie aankaarten: Gene en Claudia die uit elkaar gaan en dan voornamelijk het Gene gedeelte. Je moet je vriend namelijk iets strenger aanpakken. Claudia is een geweldige vrouw en verdient het niet om zo behandeld te worden door Gene. Ook is het niet goed dat Gene zo lang bij jou en Rosie woont en dat jij hem aan een baan helpt. Hij is volwassen en moet ook leren zich daarnaar te gedragen. Dat betekent dat hij van andere vrouwen af moet blijven en het goed moet maken met Carl. Wees wat strenger voor hem om jou en Rosie te helpen, maar bovenal voor Claudia, Carl en Eugenie.

Helaas komt aan alle goede dingen een eind, dus ook aan deze brief met z’n rits aan adviezen. Ik hoop dat je wat zal hebben aan wat ik je heb verteld. Ik zou nog een paar dingen willen benoemen die je echt goed hebt gedaan. Bijvoorbeeld verhuizen naar George’s appartement en Eugenie helpen toen ze werd gepest. Ga vooral door met dit soort dingen en vergeet niet af en toe plezier te maken. Groetjes Seraphine

[2c-leesdossier-doodle]

Film bij het gedicht “Ik ben de jongen”

https://www.youtube.com/watch?v=XnDk8xD72XI

Geschreven door: Edward van de Vendel

[2c-leesdossier-doodle]

Van praten naar schrijven

In plaats van je kennis te delen, schrijf je haar op in de vorm van dagboeken. Dit is wat Fransje doet in het boek Joe Speedboot, geschreven door Tommy Wieringa. Fransje begint hiermee wanneer hij in een rolstoel belandt na een ongeluk en niet meer kan praten. Hij woont in het saaie dorpje Lomark, dat opleeft wanneer er een nieuwe inwoner bijkomt. Hij noemt zichzelf Joe Speedboot en doet dingen, die anderen niet eens zouden bedenken. Fransje is geïntrigeerd door hem en de twee raken al snel bevriend. Ik vind dat dit boek heel mooi geschreven is, omdat het perspectief heel mooi gekozen is, je niet zeker weet of de gebeurtenissen echt zoals beschreven zijn gegaan en omdat het dorpje Lomark, waarin het boek zich afspeelt, het verhaal prachtig tot uiting brengt.

[2c-leesdossier-doodle]

Fictie voor de fan

Door een nepwereld de echte wereld beter zien. Dat is wat fictieboeken met mij doen en dat is al drie jaar het geval. Het laat me de wereld net iets duidelijker zien. Neem bijvoorbeeld Matched van Ally Condie dat ik dit jaar heb gelezen. Het boek gaat over een meisje dat leeft in een wereld waarin alles voor je besloten is. Dit boek kende weinig echt spannende stukjes. Het engste was het idee van zo’n bestaan. Het gevoel dat je geen keuze hebt kent iedereen en ook dat maakt een wereld waarin dat je verleden, heden en toekomst is, zo angstaanjagend.

Nog een goed voorbeeld van een ander soort wereld is Unplugged van Donna Freitas. Hierin zijn er twee werelden: de App-wereld en de echte wereld. Dit was door de ontwikkeling van de techniek momenteel heel interessant om te lezen. Het liet je twijfelen over de ontwikkeling in de technologie. Ook kon je zien hoe het is om dingen, waar je altijd van hebt gedroomd, eindelijk te kunnen meemaken, terwijl ze uiteindelijk toch anders lopen dan je had gehoopt.

Vorig jaar was het mijn doel om minder fictie te gaan lezen. Dit goldt ook voor twee jaar gelden en in beide jaren heb ik er niet veel aan gedaan. Dit jaar neem ik dus een ander leesdoel: lees zoveel fictie als je kan, alleen zorg wel dat je ook fictie voor volwassenen leest. Ik blijf dus een fictie-fan, omdat ik daar plezier in heb en het gewoon leuk klinkt.

[2c-leesdossier-doodle]

Te laat

Achter de brug doemde het grijze schoolgebouw al op. Door het gebrek aan ramen, was het binnen altijd donker, terwijl buiten de zon scheen. Zweetdruppeltjes stonden op Alice’ voorhoofd. De normale twintig minuten fietsen waren een kleine tien minuten geworden, omdat ze te laat van huis was vertrokken en niet te laat wilde komen. Omdat voor de brug het dorp ophield was de wind nu sterker. Alice trapte nog harder om de brug op te komen, tot ze boven op de brug fietste om zich vervolgens door de zwaartekracht mee te laten voeren naar beneden. Als je haar moest beschrijven zouden de woorden intelligent, lief en verlegen in je opkomen. Dit stond scherp in contrast met hoe ze kon zijn: chagrijnig, verdrietig en soms zelfs in de richting van depressief. Vandaag was eerder zo’n dag.

Ze rende het schoolgebouw in en kwam hijgend op adem. Er waren geen andere leerlingen meer, wat betekende dat ze ondanks haar poging toch te laat was gekomen. Ook de conciërge was afwezig. Twijfelend liep Alice in de richting van haar klas. Daar was meneer Wijtsma met drukke armgebaren les aan het geven, terwijl de leerlingen verwoed aantekeningen probeerde te maken over de wirwar van woorden, die geschiedenis moesten voorstellen. Alice ging terug naar het kantoortje van de conciërge, maar deze was nog steeds niet teruggekomen. Stik er dan maar in, dacht Alice. Zachtjes opende ze de deur van het lokaal en met haar alles verbergende glimlach stapte ze naar binnen.

[2c-leesdossier-doodle]

Een sociale ramp

Een autist zijn, bijna ontslagen worden en geen geschikte echtgenote kunnen vinden. Dit is pas het begin van het lijstje met Don Tillmans problemen. De hoofdpersoon van het boek Het Rosie Project heeft het niet makkelijk. In het boek gaat Don op zoek naar een echtgenoot, totdat hij Rosie ontmoet en z’n plannen in de war raken. Het verhaal speelt zich af in Australië, waar de schrijver Graeme Simsion ook woont. Is dit boek jouw tijd waard?

Ten eerste bevat dit boek veel humor. Het Rosie Project was als een cabaretier, die me tot huilen toe heeft laten lachen. Dit komt grotendeels door Dons autisme, wat hem sociaal niet al te handig maakt. Neem bijvoorbeeld de keer wanneer Don seksposes uit een boek ging leren voor z’n eerste keer met Rosie: “Ik gaf haar Gene’s boek: ‘Aangezien dit onze eerste – en waarschijnlijk enige – keer zal zijn, en jij ongetwijfeld meer ervaring hebt dan ik, stel ik voor dat jij de positie uitkiest.’”

Ook is het boek enorm geschikt voor jongeren. Dit komt vooral omdat het vlot geschreven is en er verschillende onderwerpen in rap tempo worden behandeld, zoals: het Echtgenote Project, het Vader Project en het Don Project. Alles wat Don doet ziet hij als een project en geeft hij een naam.

Het grootste nadeel van Het Rosie Project is gek genoeg Dons pluspunt: zijn zeer hoge intelligentie. Dit zorgde, in mijn geval tenminste, voor enig oponthoud tijdens het lezen. Don heeft namelijk een zeer grote woordenschat. Woorden als freudiaans, monogaam en conventie worden dan ook vaak gebruikt.

Het verhaal is hilarisch, goed voor mijn leeftijd, maar vereist wel een goede woordenschat. Aan jouw is nu de keus of het boek jouw tijd waard is. Uiteindelijk zijn Dons problemen mijn genot geworden.

[2c-leesdossier-doodle]

Schrikbeeld

Neem me de poëzie af En ik ben een brievenbesteller Een defecte toerenteller Een man zonder toverstaf

Trek me mijn maskers af En ik ben een gesteven minister Een gediplomeerd redetwister Op weg naar mijn marmeren graf

Geschreven door: Gerrit Komrij

Bron: NRC

[2c-leesdossier-doodle]

Een kans op een beter leven

Ik loop naar school en kan van verre het schoollogo al zien. Radulphus staat er in roestige ijzeren letters op het bord. De school heeft geen geld om het bord te laten restaureren, maar voor mij is het perfect. Voor de meeste kinderen is dit de plek om boompjes onder te pissen of om luidruchtig kauwgom te kauwen. Maar ik wil er iets bereiken. Ik wil later iets kunnen doen. De droge hitte brandt op mijn huid terwijl ik de school binnenloop. Hier op Curaçao is net het droge seizoen aangebroken. Ik verlang naar de koele school waar het nog een beetje waait. In mijn eigen huis is het enorm heet, en met z’n vieren op een kamer liggen helpt ook niet echt. Mijn broer, Harold, en ik liggen samen met de tweeling, die altijd de kamer voor hen en hun vriendinnen claimen, op een kamer. In mijn familie snapt niemand het nut van onderwijs. Ik wel. Het moet je uit de armoede houden. Mijn moeder heeft me gisteren verteld dat de partij waar zij campagne voor voert, de Democratische partij, interesse heeft in mij. Ze weten dat ik goed ben in school. Ik ben net zestien als ik het vijfde en ook het laatste jaar van school haal. Ze willen me een kans geven om in Nederland te studeren. Als enige uit de hele familie. Uit een gezin dat nauwelijks geld heeft. Eenmaal thuis vraag ik mijn moeder of ik met haar mag praten. Want wat moet ik op deze kans zeggen. Is ja zeggen niet asociaal? Ik kan toch niet zomaar het eiland dat me groot heeft gebracht dag zeggen, alleen omdat het mij toevallig uitkomt. Nee, ik ga het niet doen.                                                                      Mijn moeder komt net aanlopen. Ze weet wat er komen gaat, ze kent me te goed. ‘Nee…,’ begint ze. ‘Je weet dat ik het niet kan doen’. Ze kijkt me aan met smekende ogen, maar ik schudt van nee. Ik wil het niet. Ik zie het aan m’n moeder: nu komt het, en ik heb gelijk. Ze schreeuwt dat ze voor mijn hele leven heeft betaald, dat zij het is die me steunt en dat ik haar nu moet helpen. ‘Je bent onze kans, onze kans op een beter leven’. Ik twijfel, maar m’n besluit staat vast. ‘Maar mam, hier is m’n leven’. Een stilte, die door al mijn gedachtes sneed, viel.                                                                                                                       ‘Stanley, je hebt tot nu toe nooit een slechte keuze gemaakt. Verbreek dat record niet. Luister naar me en grijp die kans.’ ‘Maar mam…’.  ‘Niets maar mam, nu moet je openstaan voor verandering. Ga naar Nederland en bewijs dat je het waard bent, want dat ben je. Nu moet de rest van de wereld dat nog weten’. ‘Oké’.  In m’n kamer zat Harold al te wachten. ‘Ga je echt naar Nederland?’ ‘ik denk het wel’. ‘Ik ga je missen’. ‘Ik jou ook’. En voor het eerst heb ik de altijd vrolijke Harold aan het huilen gekregen. Maar we huilen samen. Ik hijs mezelf in m’n pyjama en ga op m’n dunne matras liggen. Met de tranen nog aan m’n gezicht geplakt val ik in slaap. Met Harold rechts van me en de tweeling aan de andere kant. Ik voel de warmte en doezel langzaam in slaap. Ik word wakker en schrik me rot als ik zie hoe laat het is: over anderhalf uur begint school en ik moet nog een uur met de bus. Precies op de bel storm ik het klaslokaal in. Daar vraagt m’n leraar of ik het doe. Ik weet niet hoe hij van de beurs weet, maar het kan me niet schelen. Nadat ik gisteren met Harold had gepraat wist ik zeker dat ik het moest doen. ‘Ja, meneer,’ zeg ik. ‘Je bent wel zeker van je zaak, meneer Lamp,’ zegt meneer Martires. ‘Ben ik ook, meneer’. ‘Ik weet zeker dat je de juiste keuze maakt’. Ik loop naar mijn tafeltje waar Oswin al op me zit te wachten. ‘Wat vroeg meneer Martires je?’ ‘Ik ga naar Nederland’. ‘Dat verre land? Daar mogen toch alleen rijke kinderen naartoe?’ ‘Ja, dat klopt ja,’ zeg ik grijzend, terwijl Oswin zich duidelijk afvraagt of ik er nu wel of niet naartoe ga. Ik denk het allemaal in Curaçao. Terwijl mijn gedachtes straks in Nederland zullen zijn. Nederland. Dat verre land. Dat land waar alleen rijken kunnen studeren. Waar armen geen kans op hebben. Nederland. Een kans op een nieuw leven.

[2c-leesdossier-doodle]

Suiker in de slavernij

‘Zonder een geluid te maken, had ze gebukt door het sleutelgat gekeken van de deur die de voorzaal met het achterkamertje verbond. En ze had gezien wat ze reeds vermoed had…’ Dit citaat beschrijft Hoe duur was de suiker (https://www.youtube.com/watch?v=IEhbgSiT-Fo) heel goed. Er zit enorm veel spanning en emotie in, en dat is precies wat Hoe duur was de suiker is. Het gaat over de bloeitijd van de suikercultuur. Je zit in het leven van Elza en Sarith, twee zussen. Vol liefde en angst slepen ze je door het leven van de slaven, de Boni-oorlogen en door de geloven die op Suriname waren. Cynthia Mc Leod is hiervoor een geweldige gids, want ze komt zelf ook uit Suriname. Hoe duur was de suiker is een enorm mooi boek. Ten eerste heel spannend omdat de schrijfster, Cynthia Mc Leod, het enorm opbouwt. Je komt maar niet achter de geheimen, dan is daar eindelijk het moment dat je het grote geheim weet. Maar de rest van de personages zijn er nog lang niet achter. Eigenlijk wil je in het boek kruipen om elk personage het geheim te verklappen. Helaas kan dat niet, en moet je toch echt wachten. De spanning blijft dus nog. Het boek wordt ook vanuit meerdere personages verteld: vanuit Sarith die haar woede richt op iedereen uit haar omgeving, vanuit Elza die van Sarith houdt maar het erg vindt wat Sarith allemaal doet en ook wordt het verteld vanuit een plek, bijvoorbeeld een plantage, dan gaat het erover wat er op die plek gebeurd. Zo krijg je vaak een situatie te zien vanuit meerdere perspectieven. Op het ene moment zie je hoe mensen worden overvallen en in angst leven en dan zie je de boni-negers en hoor je waarom ze zoveel aanvallen. Hierdoor ontstaan enorm veel cliffhangers en kan je niet tegen je moeder zeggen dat dit dan echt het laatste stukje is dat je leest. Ten tweede is het boek heel  leerzaam. Het gaat over de slavernij en dat is best wel een zwaar onderwerp. Toch beschrijft Cynthia Mc Leod het perfect. Ze beschrijft niet alleen hoe de slaven worden behandeld. Maar ook wat de mensen ervan vinden. Rutger de man van Elza vindt het belachelijk hoe slaven worden behandeld, Sarith daarentegen is enorm streng tegen haar slaven en vindt het niet erg om er één af te ranselen. Heel veel recensies vinden dat er in Hoe duur was de suiker misbruik wordt gemaakt van het onderwerp slavernij. Ik denk dat zij de slavernij niet snappen. Ze snappen niet hoeveel emotie het met zich meebrengt. Cynthia Mc Leod heeft dit kunnen laten zien en dat vind ik knap. Ik denk dat de mensen die deze recensies hebben geschreven nog is goed moeten nadenken over de echte betekenis van de slavernij, hoeveel verdriet eruit voorkomt, en dat Cynthia Mc Leod dat heeft laten zien. Want slavernij is niet alleen maar werken het is ook pijn die niet alleen de slaven voelen maar ook de mensen die deze dingen moeten doen alleen omdat het zo hoort. Misschien gaat het in Hoe duur was de suiker niet alleen om de slavernij, het gaat namelijk ook om alles daaromheen, en dat vind ik perfect. Als laatste is het boek vol emotie. Elza is een lief en zachtaardig meisje. De charmante maar botte Sarith zorgt echter altijd weer voor ophef. Elza is getrouwd met Rutger, en zelfs Rebecca, het dove zusje van Sarith, is al getrouwd. Sarith is boos en doet daardoor vreselijke dingen. Omdat er in het boek zoveel personages zijn, zijn er ook enorm veel karakters. Doordat het boek vanuit meerdere personages vertelt wordt kan je vanuit alle perspectieven het verhaal bekijken. Je kan eigenlijk van elke wereld een beetje snoepen. De pijn die er wordt beschreven geeft je buikpijn, het verdriet maakt je aan het huilen, en de humor maakt je aan het lachen. Als je Hoe duur was de suiker leest kan het je even niet meer schelen als mensen je uitlachen omdat je opeens in huilen uitbarst. Alleen het personage kan je dan nog schelen. Dus vergeet niet om in een afgesloten ruimte te lezen. Hoe duur is de suiker bouwt dus alle geheimen op, leert je de echte betekenis van slavernij, en maakt je aan het huilen. Dit alles maakt het boek enorm mooi. Door dit boek te lezen zie je pas hoe duur de suiker echt wordt betaald.

[2c-leesdossier-doodle]

Honderd uur nacht

Echte verhaal Als we de drogist weer uitkomen, blijft Seth staan. Hij kijkt naar de lucht en dan naar de mensen op straat, die weggedoken in hun winterjassen voorbijlopen. ‘Kom,’ zegt hij. ‘We nemen de metro. Ik wil je iets laten zien. Als Abby en mijn moeder beginnen met skypen, dan houden ze toch niet meer op.’ Ik aarzel. Hoe langer ik buiten ben, hoe meer kans ik loop om herkend te worden door de politie. Ik kijk naar het plastic tasje met haarverf in mijn hand en vraag me af of dit een Abby-plan is. Misschien maak ik me druk om niets . Misschien ook niet. ‘Oké,’ zeg ik. In het metrostation hangen overal enorme posters over Hurricane Sandy. Op lichtborden wordt gewaarschuwd dat om zeven uur vanavond de allerlaatste metro’s zullen vertrekken. ‘Arme toeristen,’ zeg ik. ‘Stel je voor dat je juist deze week hebt uitgekozen om New York te komen bekijken…’ Ik zeg het, en dan pas bedenk ik dat ik eigenlijk ook bij die arme toeristen hoor. Als we bij de halte South Ferry boven de grond komen, waait het harder dan eerst. We lopen een parkje door, stappen over een rij zandzakken heen en dan staan we aan het water. Grijs, woelig water met krijsende meeuwen erboven. Links vaart een oranje ferry en rechts… Mijn hart voelt alsof het even ietsje groter wordt. Daar, in de mistige verte, is de Statue of Liberty. Het Vrijheidsbeeld. De reusachtige vrouw van groengrijs metaal staat op haar eigen eilandje. Ze draagt een kroon op haar hoofd en een brandende fakkel in haar rechterhand, die ze triomfantelijk in de lucht steekt. Alsof ze net een wedstrijd heeft gewonnen. ‘Zij stond daar al,’ zegt Seth, ‘toen mijn over-overgrootouders hier aankwamen met de boot. In Rusland werden ze vervolgd, en daarom emigreerden ze naar Amerika.’ Ik voel een huivering over mijn rug lopen. ‘Stel je voor,’ zegt hij. ‘Er waren nog geen vliegtuigen, dus je reisde per schip naar Amerika. Drie weken lang was je op zee. Drie weken zonder land in zicht, op weg naar een onbekende wereld. Films bestonden nog niet en je kon ook niet even een reisgids downloaden op je mobiel. Die mensen hadden geen idee waar ze terecht zouden komen. En dan, na drie weken op zee, voeren ze de haven van New York binnen. En dan zagen ze haar.’ Hij wijst naar het vrijheidsbeeld. Meeuwen vliegen rakelings over het water. Mijn haar waait in mijn ogen. ‘Lady Liberty,’ zegt hij zacht. ‘Al die Italianen en Polen en Ieren en Russen die ervan droomden om Amerikaan te worden, zagen haar fakkel, hoog in de lucht. Ze hadden hun dorpen en families achtergelaten. Hun hele oude leven. En dan begonnen ze hier opnieuw.’ Ik kijk naar het Vrijheidsbeeld en probeer het me voor te stellen. Niet hoe het is om weg te gaan en daarna elke dag te mailen en te sms’en en te bellen. Nee. Weggaan, en dan nooit van je leven meer iets van elkaar horen. Werkelijk opnieuw beginnen. Seth draait zich om. Hij leunt met zijn rug tegen de reling en kijkt naar de spiegelende wolkenkrabbers die rondom Wall Street staan, naar de reusachtige bronzen adelaar ervoor en naar het rijtje witte zandzakken op de kade. Ik weet niet hoeveel mensen New York ooit op deze manier hebben gezien. Grijs, verlaten, met een machteloos rijtje zandzakken op de voorgrond. ‘Je vindt het vast onzin allemaal,’ zegt hij. ‘Dat hele verhaal over het land van de vrijheid. Over de Amerikaanse droom. Terwijl we overal in de wereld oorlog voeren. Terwijl er in Guantánamo Bay mensen al tien jaar vastzitten zonder proces.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Helemaal niet. Het is geen onzin.’ ‘Waar dacht je dan aan?’ vraagt hij. ‘Je keek zo…’ ‘Ik dacht aan al die mensen. Hoe het geweest moet zijn om hier een eeuw geleden aan te komen. Hoe New York er toen uitzag. En wat je dan moest, als je hier niemand kende en geen plaats had om te slapen…’ Ik vertel hem niet wat ik daarna dacht. Dat dit, als het wél een eerste date was geweest, een nogal perfecte was.

Mijn variatie die zich afspeelt in 1950: Als we de kruidenier weer uitkomen, blijft Seth staan. Hij kijkt naar de lucht en dan naar de mensen op straat, die weggedoken in hun mantels voorbijlopen. ‘Ik wil je wat laten zien,’ zegt hij. ‘Moeten we niet terug naar Abby.’ ‘Die redt zich wel’. Ik aarzel. Hoe langer ik buiten ben, hoe meer kans ik loop om door de politie ontdekt te worden. Ik kijk naar de rieten tas met de kappersschaar in mijn hand en vraag me af of dit een Abby-plan is. Misschien maak ik me druk om niets. Misschien ook niet. ‘Oké,’zeg ik We lopen door en zien over al mensen onheilspellend naar de lucht kijken, die al verdacht donker begint te worden. ‘Arme mensen,’ zeg ik. ‘Stel je voor dat je juist dit moment hebt uitgekozen om naar New York te verhuizen. Ik zeg het, en dan pas bedenk ik dat ik eigenlijk ook bij die mensen hoor. Het begint harder te waaien. We lopen een parkje door, stappen over een rij zandzakken heen en dan staan we aan het water. Grijs, woelig water met krijsende meeuwen erboven. Links vaart een groot zeilschip langs en rechts… Mijn hart voelt alsof het even ietsje groter wordt. Daar, in de mistige verte, is de Statue of Liberty. Het Vrijheidsbeeld. De reusachtige vrouw van groengrijs metaal staat op haar eigen eilandje. Ze draagt een kroon op haar hoofd en een brandende fakkel in haar rechterhand, die ze triomfantelijk in de lucht steekt ‘Zij stond daar al,’ zegt Seth. ‘Vanaf mijn geboorte.’ Ik voel een huivering over mijn rug lopen. ‘Stel je voor,’ zegt hij. ‘ later reis je misschien wel door de lucht. Met snelle vogelachtige machines, die sneller gaan dan 10 auto’s bij elkaar. Dan kijk je naar beneden en het eerste wat je dan ziet is haar.’ Hij wijst naar het vrijheidsbeeld. Meeuwen vliegen rakelings over het water. Mijn haar waait in mijn ogen. ‘Lady Liberty,’ zegt hij zacht. ‘Al die mensen die ervan dromen, al is het maar voor even, om Amerikaan te worden.’ Ik kijk naar het vrijheidsbeeld en probeer het me voor te stellen. Niet om weg te gaan en dan nooit meer iets van je oude leven te horen. Nee. Weggaan, en gewoon nog te kunnen praten met mensen uit je oude leven. Vluchten, terwijl je eigenlijk nooit echt weg kan gaan. Seth draait zich om. Hij leunt met zijn rug tegen een boom en kijkt naar de houten huizen die rondom Wall Street staan, naar de reusachtige bronzen adelaar ervoor en naar het rijtje witte zandzakken op de kade. Ik weet niet hoeveel mensen New York ooit op deze manier hebben gezien. Grijs, verlaten, met een machteloos rijtje zandzakken op de voorgrond. ‘Je vindt het vast onzin allemaal,’ zegt hij. ‘Dat hele verhaal over het land van de vrijheid. Over de Amerikaanse droom. Terwijl er overal hongersnood heerst en mensen vastzitten zonder reden. Ik schud mijn hoofd. ‘Helemaal niet. Het is geen onzin.’ ‘Waar dacht je aan?’ vraagt hij. ‘Je keek zo….’ ‘Ik dacht aan al die mensen. Hoe het zal zijn om hier over een eeuw aan te komen. Hoe New York er dan uitziet. En wat je dan moet, als je dan niemand kent en geen plaats hebt om te slapen…’ Ik vertel hem niet wat ik daarna dacht. Dat dit, als het wél een eerste afspraak was geweest, een nogal perfecte was.

[2c-leesdossier-doodle]

Het spel dat je tot het uiterste drijft

Heb je ooit zoveel paniek gevoeld, dat het enige wat je kan doen is als bevroren stil blijven staan? Nee? Dan wordt het tijd dat jij het boek ‘Paniek’ van Lauren Oliver, een schrijfster uit Brooklyn, leest.  Want in dit boek, dat gaat over het spel Paniek bedacht door een paar ouderejaars, voel je de paniek.

In dit boek voel je de spanning, die als een draad door het verhaal geweven is: soms zie je hem niet, maar dan duikt hij plotseling weer op. In de hoofdstukken bouwt de spanning namelijk vaak op, waardoor je aan het begin weinig spanning voelt en opeens het zweet je uitbreekt. Dan begint het nieuwe hoofdstuk weer vanuit een andere ik-persoon. Ook eindigt het hoofdstuk soms met een cryptische omschrijving van het spel Paniek. Bijvoorbeeld: “Losse lippen laten schepen zinken. Niemand klikt, of anders…” Vaak weten de karakters door de omschrijvingen en de plaats al wat de uitdaging is. Jij weet dat nog niet en zo wordt er een leuke informatieachterstand gecreëerd.

Dus in dit boek voel je de paniek omdat het zo spannend is dat het je handen laat trillen. Lees daarom dit boek, tenzij je te bang bent voor de gevaarlijke opdrachten van Paniek.

[2c-leesdossier-doodle]

Van F naar F

‘Ik denk dat je leesstijl gaat veranderen.’

‘Maar mijn leesstijl is altijd hetzelfde gebleven.’

‘Toch gaat het veranderen.’

En ja het is veranderd. Ik ben namelijk van fantasie naar fictie gegaan. Van F naar F. Hoe is die overgang eigenlijk verlopen?

  Dit jaar heb ik heel veel fictie gelezen, het waren allemaal boeken die zich afspeelde in een wereld waarin veel mensen ongelukkig waren. De hoofdrollen waren vaak meisjes. Ook kwamen er vaak twee dingen in voor: spanning en liefde. Ook heb ik veel jeugdthrillers gelezen. En ja, mijn leesstijl is veranderd. Het is van fantasie naar meer fictie gegaan, en van fictie naar thrillers. Het zijn alleen zo kleine veranderingen dat ik ze nooit heb opgemerkt. Door de spanning en het verdriet begon ik na te denken over verdriet en pijn. Niet alleen over liefdesverdriet zoals in de boeken. Maar over echte pijn, over mensen die geen mooi leven hebben. En hoe meer ik erover nadacht hoe meer ik tot de conclusie kwam dat het onmogelijk was om voor te stellen. Eigenlijk heb ik dus niets geleerd, maar misschien is dat juist wat ik heb geleerd. Pijn van andere mensen kan je soms niet eens voorstellen, zo erg is het.

  Aan het begin van het jaar las ik de selectie trilogie, over een meisje dat meedoet aan de selectie: de strijd om de prins. Romantischer kan bijna niet. Daarna las ik veel van Mel-Wallis de Vries. Ze schrijft veel jeugdthrillers zoals klem, kil en wreed. Maar ik denk dat je niet teveel van dezelfde schrijver moet lezen, want op den duur begon ik de boeken te voorspelbaar te vinden. Altijd hadden de jongens het gedaan. Toen begon ik weer wat naar fictie toe te neigen. Ik heb toen het vervolg op de Test gelezen genaamd de Studie. Ook heb ik het vierde deel dat onverwacht verschenen is van de Selectie gelezen, en ik ben begonnen aan Breek me. Het is enorm spannend en vol liefde. De hele wereld is verwoest, en ik vind dat alleen maar leuker. Ik heb direct het vervolg gekocht. En ik wil het vervolg daarop zo snel mogelijk kopen. De serie voldoet precies aan mijn eisen: het is spannend en romantisch. Ook heb ik Water en vuur gelezen, het is iets meer fantasie. Het vervolg IJs en steen heb ik ook verslonden. Als er geen vervolg komt vermoord ik de schrijfster waarschijnlijk.

  Ik heb m’n leesautobiografie gelezen en kwam erachter daar en geen liefde en wel humor in staat. Maar nu is het juist andersom. Humor is niet meer belangrijk en liefde speelt een grote rol. Ik ben er ook achter gekomen dat liefde bij mijn leesdoelen stond. Ook stond daar filosofie maar dat heb ik niet gehaald dat vind ik niet erg want het was al een moeilijk doel.

  Dit jaar wil ik veel informatieve boeken lezen. Boeken waarin bijvoorbeeld iets over oorlog staat of over biologie. Vooral geschiedenis lijkt me leuk. Ik ben best nieuwsgierig of dit me gaat lukken.

  Van fantasie en humor naar fictie en liefde. Misschien is m’n leesstijl toch veranderd.

Ik denk dat je leesstijl veranderen toch iets anders betekent dan dat ik dacht. Het betekent niet dat je in mijn geval geen fantasie meer leest.

Het betekent dat je je leesstijl uitbreidt.

[2c-leesdossier-doodle]

Niet denken

Niet denken maar horen                                                                                 Luister naar al die prachtige koren                                                                       Hoe de violen inzetten                                                                                    Vervolgens de bas, zonder echt op te letten

Allemaal geleid door de melodie                                                                        Langzaam tel ik tot drie                                                                                      Dan word ook ik meegenomen                                                                          Door de muziek die me zomaar is overkomen

Toch komt niets in me op                                                                                      Mijn hoofd voelt aan als sop                                                                                  Ik luister naar hoe de muziek klinkt                                                                       en langzaam mijn hoofd binnendringt                                                                    

Niet denken maar horen                                                                                        Nog even luister naar alle koren                                                                         Terwijl de violen al langzaam wegsterven                                                               De bassen die hun erfgoed erven                                                                       Maar dan ook verdwijnen uit de strijd                                                                    De muziekstrijd vol dapperheid

[2c-leesdossier-doodle]

Ochtend

Ik word wakker van de wekker.                                                                             Ik poets m'n tanden,                                                                                               was m'n handen,                                                                                                 kam m'n haren om ze te bedaren.                                                                        Dan kleed ik me aan om naar het ontbijt te gaan.                                                   Ik ben vergeten te douchen.

[2c-leesdossier-doodle]

Ik lag te slapen

ik lag te slapen onder                                                                                           een boom toen ik werd gewekt                                                                                door het ritselen van bladeren en                                                                          een man voorbij zag vliegen:                                                                               dat zeg ik nou wel,                                                                                                 maar misschien was het een vogel

Door: Joan Brossa

[2c-leesdossier-doodle]

Je bent bang en licht elke nacht rillend in bed. Maar je moet door ook al wacht je dan iets vreselijks.

De test is een boek waarin Cia mee mag doe aan De test ‘ik kan alleen maar dromen dat mijn naam afgeroepen zal worden voor de Test’. Cia is dan ook door het dolle heen als dit gebeurd, maar...

[2c-leesdossier-doodle]

le petit Nicolas

Wat als je eten moet eten wat al weken oud is?

Nicolas moet voor twee dagen in de kantine op school eten. Maar daar hoort hij verhalen over de kantine waardoor hij er niet heen wil. Maar zijn vader koopt hem om: als hij gaat krijgt hij een verassing.

Ik vind dit een interessant verhaal als je iets wilt weten over de scholen in Frankrijk maar het wel een heel saai verhaal.

Is het geen kindermishandeling om kinderen voedsel te geven van verschillende weken oud?!

Dit verhaal is best interessant als je iets wil leren over de kantine op school in Frankrijk. Dan is dit verhaal leuk om te lezen. Maar zo niet dan is het oersaai.

Niet echt een aanrader dus!!