2d-leesdossier-lisa-blog - Tumblr blog

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Wat ik zocht

Het lijkt een vreemde taal, nooit eerder verschenen,

Maar de woorden herkende ik wel.

Het lijkt, of het gevoel erachter is verdwenen,

Zodra ik het begreep, schoot het in mijn hart, heel fel.

  Zij hadden, zonder het te vragen,

Gekregen wat ik al zolang zocht,

Na mijn lange zoektocht was ik verslagen,

Ik was vergeten, wat ik zocht.

  Het glinsterde in hun ogen,

Dat, wat ik al zo lang zocht, maar nooit gevonden heb,

Alsof ik het kwijt ben geraakt, in mijn zelfgewoven web,

Het liefst was ik weggevlogen…

  Laat maar, dacht ik, op mezelf kan ik bouwen,

Samen tot het einde, zeiden ze in koor,

Maar van nu af aan, zal ik alleen op mezelf vertrouwen

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Vriendschap

Een woord, uit letters ontstaan,

Het zou alles kunnen betekenen, maar daar gaat het niet om,

Er zit een betekenis achter, en daarom

Helpt het woord na vallen weer opstaan en doorgaan.

  Het gevoel dat je de ander kan vertrouwen,

Je hoe dan ook op de ander kan bouwen,

Dat is een speciaal gevoel,

Maar zo is het wel bedoeld.

  Je hart merkt het direct; is dit een echte vriend of niet?

Het is wachten tot jij inziet,

Dat je bij een echte vriend alles zeggen kan,

Zo zie je maar, wat er achter een woord, ontstaan uit letters, schuilen kan.

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Liefde

Altijd sta je voor de ander klaar,

Ook in moeilijke tijden.

Het is zo’n groot gebaar,

Een eigenschap waar anderen je om benijden.

  Want dat is het, waar het uiteindelijk om gaat.

Je kan oh zo rijk zijn,

Oh zo knap,

Bij échte liefde sta je altijd voor elkaar paraat.

  Het gaat niet om aanzien,

Of om dure spullen,

Maar om zonder twijfel,

Elk hart van geluk te voorzien.

[2d-leesdossier-lisa-blog]

H

Iedereen wacht

tot de zon aan

de horizon verdwijnt

En in de hemel niets

dan de maan schijnt

Hoge golven,

hard geschreeuw

uitbundig gezwaai,

Om me heen rennen

mensen door het zand,                                                                  

door de nacht

Een hek, ik zet mijn handen af en spring er hoog en behendig overheen,

In het water ligt een boot, zag ik, toen het maanlicht er op scheen.

Een lijst in de hand van de schaduw naast de boot.

Een boot met de opschrift; max 40 personen, in het rood.

“B.R.”       Stapt naar voren en betaald

 “P.V.”       Stapt naar voren en betaald

 “H.H.”

Hé!                                             

Halt!

Die ken ik!

Ik stap naar voren en loop met je mee.

Naar de boot die dobbert in de zee.

Ik tel; 50, 60, 70 personen…

Ik huiver.

Iedereen geeft de laatste stuiver…

De boot word gelost.

Ik twijfel… Worden we na deze vaart verlost?

Van geweld, honger en onverdraaglijke angst?

Maar wacht er aan de andere kant wel een warme ontvangst?

“Hee! Halt! Ho!” Niemand kijkt, niemand luistert.

Iedereen fluistert.

Ik spring behendig over boord, in de hoge, harde golven.

Ben al snel onder het water bedolven.

Zwem handig, hard en snel naar de kust,

En wacht daar tot ik ben uitgerust.

Nu al jaren van jou geen bericht,

Nee het was geen fijn gezicht.

Ergens in de oceaan, op de bodem, aan land gespoeld…

Je bent nooit aangekomen, ik heb het van tevoren al gevoeld…

Oh H, had nou geluisterd.

Ik heb het je nog ingefluisterd…

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Post uit de oorlog

Dit is mijn recensie van het boek ‘Post uit de oorlog’ van Anna Woltz.

Het boek gaat over een meisje dat net in Amsterdam is komen wonen en het daar niet zo naar haar zin heeft. Ze wil terug naar het dorpje waar ze is opgegroeid, een rustig dorpje in the middle of nowhere. Totaal het tegenovergestelde van het drukke Amsterdam dus. Ze komt in een klas waar de groepjes van vriendinnen al zijn gemaakt, dus ze is vaak alleen. Na school doorzoekt ze haar hele huis, en ze ziet een doosje staan. Ze maakt het open en ziet dat er brieven in liggen. Ze leest ze en ze merkt op dat ze uit 1944 komen, uit de oorlog. Uit pure verveling schrijft ze een brief terug. Als ze de brief de volgende dag nog een keer wil lezen, ziet ze dat er een nieuwe brief in zit. Een brief die haar vragen uit haar brief beantwoord… Zo begint er een briefwisseling tussen het meisje en een jongen uit de oorlog.

Het tijdsverschil is spannend en interessant.

Ik vind het tijdsverschil spannend omdat het meisje meer weet dan de jongen. Ze zoekt bijvoorbeeld de vader van de jongen op en ziet zijn sterfdatum. Maar wanneer ze hem probeert de waarschuwen, komt de brief maar voor de helft aan. Alles wat de toekomst verraad word zwart. Zo is er continu spanning. Je weet niet of de jongen de dag wel overleeft, of dat hij sterft door de hongerwinter. Helemaal als de dag aanbreekt dat de vader gaat sterven. Hoe kan ze hem redden als alle tips zwart aankomen? Ik vind het leuk als een boek spannend is, omdat je dan door wil lezen. Het wordt ook niet saai als een boek eng of spannend is. Zo verveel je je niet en is het boek binnen no time uit. En dan kun je weer aan het volgende boek beginnen!

De schrijfwijze van het boek is leerzaam omdat het over de oorlog gaat.

Je leest een realistisch verhaal van de jongen uit de oorlog, en je leert veel over hoe het er echt aan toe ging. Je wil de hele tijd doorlezen, omdat het zo leerzaam en spannend is. Ik vind het leuk als een boek interessant is, omdat je dan leren en lezen op een leuke manier kunt combineren.

Ik vind de aspecten van het boek dus spannend en interessant, en dat maakt het leuk. Ben je nu benieuwd hoe het afloopt? Of naar meer boeken van Anna Woltz? Dan raad ik je ‘Post uit de oorlog’ zeker aan. Ook zijn ‘meisje van Mars’ en ‘Blackbox’ erg leuke boeken van Anna Woltz.

Veel leesplezier!

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Hey met mij!

Recensie van ‘Hey, met mij!’

'Hey, met mij' is een boek vol meidengebabbel, problemen en ruzies; een typische comedy.

Maar omdat het constant gebabbel is, kan het al snel saai worden. Het is zeker geen spannend boek, maar een luchtig boek voor tussendoor!          

Lekker voor in de vakantie, op het strand als je úren de tijd hebt!

Als je aan één stuk doorleest, kan je het waarschijnlijk goed volgen, maar als je elke dag een stukje leest ben je al snel de rode draad kwijt.

Omdat er geen (duidelijke) rode draad is, word het mij al snel té luchtig! Er zit geen spanning in, en voor mij is dat erg belangrijk.

Waarom? Als er spanning is wil je doorlezen. Als je je hebt voorgenomen na 1 hoofdstuk te stoppen, maar het zó spannend is dat je helemaal niet kan stoppen met lezen! Spanning maakt het interessant, je wil weten wat er gaat gebeuren.

En dat mis ik bij het boek!                                                                                                                                    Natuurlijk is dat mijn beleving bij het boek. Leuk, relaxed maar totaal niet verslavend!

Devi (de hoofdpersoon) is erg dromerig en denkt veel, dat kan het ook een beetje slaapverwekkend maken :)

De schrijfwijze is erg saai, en er zit geen cliffhanger-effect in, waardoor ik het boek maar nét heb uitgelezen, alleen omdat het moest!

Kijk maar daar dit voorbeeld.

Ik zit bij de cirkelvormige fontein in winkelcentrum Stonybrook en wil opstaan om Bryans horloge te ruilen en daarna naar huis te gaan, maar in plaats daarvan zit ik naar de etalage van Zonneschijn huid- en Bruiningssalon te staren, met daarin een poster van een rimpelvrije vrouw en de leus ‘Ga terug in de tijd!’. Klinkt goed. Er zijn een hoop dingen die ik mijn jonge ik zou willen vertellen. Mijn oog valt op Veronica’s gebleekte blonde haar in boetiek Bella, naast Zonneschijn huid- en Bruiningssalon. Ze zwaait. Ik zwaai terug. “Devi, kom even naar onze nieuwe collectie kijken, hij is erg hip!” Niet dat ik naar haar luister. Zij was degene die me bezwoer dat de spijkerbroek wel wijder zou worden. Niet dus.

Zoals je merkt is ze erg in zichzelf gekeerd, en denkt ze erg veel na. Dat is erg saai.

Als je het aan 1 stuk doorleest kan het geweldig grappig, dramatisch en romantisch zijn, maar als het er tijd tussen laat word het al snel saai.

Dit was mijn recensie van het boek ‘Hey, met mij!’ van Sarah Mlynowski :)

[2d-leesdossier-lisa-blog]

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Het Kinderhandvest van Compassie

Wat is dat nou? Het kinderhandvest van compassie? En waarom is het niet gelukt?

  Het Kinder-Handvest van Compassie

  Samengesteld uit de Latijnse woorden:

Cum = Samen met

Passio = Passie

Het betekend dus Passie met elkaar/Samen zijn met passie.

  Het Kinder-Handvest van Compassie stelt dat je er moet zijn voor de medemens, dat je medelijden moet tonen en diegene moet behandelen zoals je zelf ook behandelt wil worden. Het is goed dat het Kinder-Handvest van Compassie bestaat, om kinderen en eventueel volwassenen te laten zien dat ze fout zitten, en hoe het dan wél moet.

Ook staat erin dat we samen voor een niet-egoïstische wereld moeten en kunnen zorgen. Ik ben het er mee eens! Hoe mooi zou het zijn als iedereen elkaar zou accepteren en elkaar zou helpen als je hulp nodig hebt. Als iedereen elkaars gewoonten zou accepteren en geen geweld zou gebruiken om problemen op te lossen. Maar nu; is dat wel haalbaar? Natuurlijk zou het geweldig zijn, maar sowieso zou niet iedereen meedoen. De mensheid is ondertussen zo ver ontwikkelt dat mensen zich van de rest durven te onderscheiden, en er dus altijd mensen zijn die het er niet mee eens zijn. Ook is de mens van nature egocentrisch en asociaal. In het Kinder-Handvest van Compassie staat ook dat je iedereen moet helpen, zelfs je grootste vijand. Het zou mooi zijn maar stel je eens voor; je hebt een grote vijand, en je weet dat diegene je nooit zou helpen in geval van nood. Misschien wel sterker nog; dat diegene je uit zou lachen. Je ‘haat’ die persoon niet voor niets, misschien heeft het persoon in kwestie eens wat gestolen, of je altijd voor iets uitgemaakt wat je niet bent. Als die persoon in de put zit, ergens alleen en verdrietig, zou je diegene dan helpen? Als je weet dat die persoon je zou laten zitten, uitlachen en misschien nog een duw verkopen ook? Het zou mooi zijn. Maar het is moeilijk om dan boven het gedrag van zo’n persoon te staan. Dat zou lang niet iedereen lukken. Dus het lijkt makkelijker dan het is, even een persoon helpen die verdrietig is helpen. Maar het valt niet mee. Dus is het misschien ook een beetje naïef van de schrijfster? Het is zeker een mooie gedachte.

Als je leeft met compassie voor de medemens, maar de anderen totaal geen compassie voor jou, heb je dan nog de motivatie om compassie te tonen? Dat is inderdaad maar de vraag. Als het je lukt om boven iedereen te staan en voor iedereen compassie kan tonen, dan ben je echt goed bezig. Maar omdat het een wisselwerking is; als iemand een keer chagrijnig is en niet heel veel compassie toont word door anderen ook niet veel compassie getoond voor het persoon.

Ik denk daarom dat het niet gaat lukken een niet-egoïstische wereld te maken, omdat het nooit lukt dat iedereen het ermee eens is. Maar het is een mooi idee, en goed om te lezen voor pesters, of kinderen met agressie problemen. Misschien helpt het voor die kinderen, omdat ze dan lezen hoe het ideaal is om met elkaar om te gaan. Natuurlijk heeft het ook een positieve wisselwerking; als jij compassie toont, zullen anderen ook compassie tonen voor jou. Het is zeker een poging waard!

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Het meisje met negen pruiken

‘Het is zaterdag, en alles is anders. Vanmorgen ben ik niet naar de markt gegaan en heb ik geen koffie gedronken op de Westerstraat. Ik ben ziek, heb kanker en ga misschien dood. Maandag begint er een nieuw, onzeker leven voor mij. Vanaf maandag lig ik 54 weken aan het infuus. Dat is het enige zekere dat ik nog heb.'

Sophie blijkt een kanker te hebben. Ze schrijft het boek net als een dagboek. Ze schrijft over haar ziekte, onzekerheden, haar angsten en de dood. Het is leuk en vlot geschreven, want Sophie doet ook de gewone dingen die bij haar leeftijd hoort: ze gaat uit, versiert jongens en maakt lol. Maar door de kanker voelt ze ook een groot verschil tussen zichzelf en haar leeftijdsgenoten Ze is jong en wil niet weten dat ze elk moment dood kan gaan.

Ze beschrijft ook de vervelende dingen erg grappig, bijvoorbeeld hoe erg ze het haat als zusters niet in één keer goed prikken. Ook haar angsten beschrijft ze zo, dat je met haar mee voelt, maar geen medelijden krijgt. Ze wil vooral niet zielig gevonden worden.

Sophie heeft tijd over en verveeld zich. Om haar tijd te doden begint ze een pruikenverzameling.  Ze koopt stapels pruiken om op haar kale hoofd te zetten en beschrijft wat die met haar en haar omgeving doen. Met Bébé en Platina voelt ze zich sexy, met Sue voelt ze zich brutaal en met Oema voelt ze zich mysterieus.

Stiekem is ze verliefd op haar longarts, dokter K. Het is grappig om te lezen en volgens mij probeert ze hiermee de kanker-patient versie van zichzelf te verstoppen, want ze voelt zich nog steeds gewoon een jong en lekker ding.

Het is zo mooi om te lezen hoe haar familie haar steunt. Haar zus helpt haar pruiken uit te zoeken, vrienden komen vaak thee drinken. Haar moeder is er op de dagen van de Chemo en helpt haar door de dag heen.

Haar kale hoofd laat ze aan niemand zien. Niet eens aan vrienden of familie. Langzamerhand begint ze zich meer Sue of Daisy te voelen dan Sophie.

Aan het einde van het boek beschrijft Sophie dat ze de kanker nooit helemaal achter zich kan of wil laten. De kanker heeft haar gevormd en veranderd, haar lichaam getekend en is onderdeel van haar geworden. Ze is blij met haar nieuwe zelf.

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Fouten

Zodra ik mijn ogen opende werd ik verblind

Het licht was zo fel dat mijn ogen zich vulden met tranen

Blind rondtasten, uitzoeken waar ik me bevind

Zonder te kijken mijn weg door het felle licht banen.

Ineens een koude vlaag, een rillling over mijn rug

De plek lijkt opeens leeg en verlaten,

Waar ik ook vandaan kom, ik wil terug!

Het is een naar gevoel, alsof ik omringt ben door degenen die mij haten.

Het licht word nog feller dan eerst,

Is het misschien de hemel die op mij wacht?

Zo warm ineens, en fijn, het moet wel god zijn ,die hier heerst

Nieuwe kansen, een nieuwe start, een nieuwe wereld die naar me lacht.

Ik begon te rennen, harder en harder, te bang dat het licht zou verdwijnen

Ik begin me af te vragen of er ooit een eind aan dit pad komen zal?

Net als ik denk dat er nooit een eind zal verschijnen

struikel ik, en ik val.

Ik val dieper en dieper, de afgrond in

Ik land op koude sneeuw, vraag me af waar ik ben beland

Wolven komen dreigend dichterbij, mompelen woorden, ze vormen een zin

Help, weet iemand waar ik ben gestrand?

Niemand hoort me, dit heeft geen zin

Ik geef op, sluit mijn ogen en denk aan de maan

Als ik ze weer open, ben ik plots terug bij het begin

Dit gaat eindeloos door, ik kan alle fouten herkanzen, die ik heb begaan.

[2d-leesdossier-lisa-blog]

Phillies

Langzaam loop ik door de straten. Ik kom uit de kroeg, maar aangezien daar niets te doen was, ben ik maar gaan lopen. De benauwde lucht werd me te veel dus besloot ik om een frisse neus te gaan halen. Ik maakte mezelf wijs dat ik de weg wist, maar langzomerhand begin ik me te realiseren dat ik geen lauw idee heb waar ik ben. Ik loop door. Het is al schemerig en de straten zijn leeg en verlaten. Ik kij klinks en rechts om me heen en kijk door de ramen van de huizen waar licht brand. Er is van alles te zien: gezinnen die avond eten, twee kleuters die achter elkaar aan zitten, en oud echtpaar dat het nieuws kijkt, ga zo maar door. Het zijn allemaal alledaagse dingen. Maar als ik bij het visrestaurant “Phillies” op de hoek van de straat aankom, wacht me daar een interessant schouwspel. Er zitten 4 mensen. De visboer, die is in een ernstig gesprek verwikkeld met een man die strak in het pak met een zuur gezicht tegenover hem zit. Naast de man zit een vrouw.  Ik kan niet afleiden wat ze daar doet of waar ze voor komt. Half door de schaduw opgeslokt zie ik nog een man zitten. Hij zit afgezonderd van de rest en is de enige die iets eet. Hij zit naar met zijn rug naar me toe.

 Omdat ik nieuwsgierig ben, loop ik de hoek om. Voor de deur blijf ik twijfelend staan. Ik hoor een aantal losse woorden: Geld , recht, getekend... Ik kan er niets uit op maken. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn manieren. Zodra ik de deurklink naar beneden duw, de deur open en binnenstap, valt het gesprek stil. Omdat de stilte ongemakkelijk aanvoelt besluit ik hem te verbreken. “Euhmm... Goedenavond heren”. Geen reactie. Alle personen staren me verbluft aan. De visboer vermant zich als eerste: “Dag mijnheer. We zijn eigenlijk gesloten, maar ik heb nog wel wat haring en kibbeling, als u dat wil?” “Nee dank u. Ik zou graag wat willen drinken. Heeft u koffie voor me?” “Maar natuurlijk.” De visboer staat op en gaat naar de keuken. Hij lijkt opgelucht dat door mij het gesprek is stilgevallen. Ik kijk schichtig om me heen en besluit dan naasst de man die alleen zit te gaan zitten. Terwijl ik op mijn koffie wacht kijk ik schuin naar de man die naast me zit. Tot mijn verbaizng schrijft hij cijfers op en vult hij een formulier in. ‘Vis niet vers’ staat er, en ‘Muffe geur’. En inderdaad, nu ik er op let merk ik tot mijn verbazing dat het muf ruikt in het restaurant. Ik kijk naar het naamkaartje op zijn pak en zie dat hij een inspecteur is. Ik ben ineens maar wat blij dat ik geen vis heb besteld! Ik zie nog net dat hij een grote 5 opschrijft en omcirkelt, voordat de visboer met mijn koffie in handen mijn aandacht opeist.

 Terwijl ik mijn hete koffie opslurp, luister ik naar het gesprek van de man en de visboer, dat zich inmiddels heeft voorgezet. Dit keer versta ik wél wat er word gezegt. “Kom op,” begint de man in pak “Het is zelfs goed voor de zaak! Ik ben een zakenman, ik weet heus wel wat ik doe. Bovendien heb je geen keuze, tenzij je dakloos wil worden, haha!” De visboer zucht diep. “Ik weet het, ik weet het... Maar het doet pijn. Ik heb dit bedrijf van mijn vader overgenomen, met de belofte dat ik goed voor het bedrijf zal zorgen. Waarom maken jullie het mij zo moeilijk?” Hij richt zich tot de vrouw. “Laura, alsjeblieft! Ik weet dat we niet positeif uit elkaar zijn gegaan, maar doe me dit niet aan!” De man reageerd nors: “Omdat ik een zakenman ben. Had je maar niet moeten tekenen bij jullie huwelijk. In het contract staat nou eenmaal dat bij een echtscheiding alles eerlijk word verdeelt. Je had kunnen aankruisen dat het bedrijf buiten beschouwing zou blijven... Maar dat heb je niet gedaan. Het is haar goed recht. En aangezien Laura en ik nu samen zijn , zal ik het bedrijf overnemen. En...”

  Midden in het gesprek sta ik op. Ineens voel ik me schuldig dat ik de hele privésituatie heb afgeluisterd. Ik leg het geld voor de koffie op tafel en ren naar buiten. Ik weet nog steeds niet waar ik ben, maar ik loop door. Ik zal wel ergens uitkomen.