342c - Tumblr blog

[342c]

dün aynaya baktım. hatırladım. çok gördüm kendimi öyle, şaşırmıyorum. kalçalarımı biraz daha bastırıyorum. alışkanlıklarım. bana birini hatırlatan herkes ayrı bir palavra. bir şeyler mırıldanıyorsun duymuyorum. ben bu hikayeyi biliyorum. oğlum ben senin içini biliyorum. alışkanlıklarıma dönmek istemiyorum. seni inan hiç tanımıyorum. bak bir tek burada utanmıyorum. yüzdüm kuyruğuna geldim ama kalmış mı iki kulaçlık gücüm. bu boku artık içemiyorum.

[342c]

paslandım. şimdi var olmayı bile yeniden öğreniyorum. gözüm en tepede sadece yolunu bilmiyorum. adımlarım yavaş, belki bir tek ben görüyorum ama inan çok çaba sarf ediyorum. istediklerimi benden başkasının bana sunmayacağını ve kimsenin beni kaldırmayacağını neredeyse anladım. kaybettiğim vakti geri alamam. hep söyledim, bu kadar basit olamam. hayatımdan çıkanların bir sebebi var. kilitlediğin kapının deliğinden bakmayı bırak. kalk bari. kalktığına değsin.

[342c]

ben kendimi döve döve öğrettim sizin nasıl öğrettiğiniz önemli değil.

[342c]

ciğerlerimi dumanla dolduruyorken vakit akmaya devam ediyormuş. seni unutmaya çalışırken hayat kaçıyormuş. geçti ve bitti. o dönemi atlatmaya çalışırken bir dönem daha geçti. atlatamadıklarım yığıldı üstüme, sorumluluklarımla birlikte.

çok kızgındım. buydu bahanem. çok aşıktım. gözüm kararmıştı. buydu bahanem.

herkesi yüceltirken kendimi unuttum. ellerimi açtım, kum gibi aktı gitti tüm sevdiklerim. dalga vurdu aldı beni de götürdü. buydu bahanem.

[342c]

her bayram bir öncekinden daha sahte. gerçek beni tanısan çok şaşırırdın. kendi kötü kalbini benimkiyle karşılaştırdın. bu ailemle son tatilim ama ailemin henüz haberi yok. sürdünüz beni uzağa, teşekkür ederim. destek için paradan fazlası lazımdı her zaman. bana yanlış yapabilecek son kişiydin, hakkında ne düşünüyorum haberin yok. günü geldiğinde okursun. yine de anlamazsın. ben kendim için kazandım. kimse üstüne alınmasın.

[342c]

iyi niyetimi alıp götürdüler. saflığımı. dik durmayı unuttum önce. alnımın tepesinde dikey bir çizgi belirdi sonra. hiç hoşlanmadım kendimden. dudaklarım daha da aşağı eğildi yerçekimiyle. sonra mutsuzsun dediler bana.hiç gülmüyorsun. sonra beni gülmediğim için sevmediler.

[342c]

seninle aramızdaki en büyük fark senin değer bilmezliğindi.

[342c]

yapmak istemediklerim birleşip bir gün yapmak istediklerimi mi gösterecek. beş yaşındaydım kendimi arıyordum, hala bulamıyorum. baba, dedim beni hala çocuk sanıyorlar anlamıyor musun. büyümedim ben. adım adım ilerliyorum ama gideceğim yerden uzaklaşmadığım ne malum

[342c]

yalnızken üstüme bulutlar çöküyor, elim ayağıma dolanıyor. şimdi biliyorum benden öğrendiğin her şeyi ona uyguluyorsun. belki farkında bile değilsindir. herkes eski sevgilisine dönüşür nihayetinde.

sevgi ise yokolmaz hiç. dönüşür. ben de öyle yaptım. sana karşı olan sevgimi toprağa verdim, bir zamanlarki sen ve bir zamanlarki ben. hiç var olmamış gibi. sevmeye devam ettim, bir zamanları.

o kadar uzun zaman sevdim ki seni, durmak için çok geç. ama biliyorum artık, sen değilsin sevdiğim. şimdileri iki kolum kan içinde olsa bir sen anlayabilecek olsan beni gene sana koşmam. çok geçti üstümüzden.

bir gün bakarsın herkes ayrı hepsi rüya.

bir gün bir yazım karşına çıkar, dönüp de sana bak bunu ben yazdım diyemem. çünkü ben bütün yolları tek yürüdüm. hiç rahatlayamadım. hep daha iyisini istedim. ama nasıl. insanlar bir şeyler başarıyor. ama nasıl.

[342c]

bu şarkı benim en sevdiğim şarkı. kulağımda bu şarkıyla bugün dershanede can sıkıntısından otururken karşıma bloğun çıktı. zamanım kısıtlıydı. okuyabildiğim kadar okumaya çalıştım yazılarını. bazıları içime dokundu bazıları gözlerimi doldurdu. şarkının sözleri çok hoşuma gidiyo belki müzik sevkine uymaz belki seversin senin de en sevdiğin şarkı olur bileme. ama ne zaman bu şarkıyı dinlersem aklıma bloğun gelicek :)

böyle şarkılar dinlediğim uzunca bir dönemim olmuştu, artık kalbim daha çok melankoliyi kaldırmadığı için kaçıyorum dinlemekten olduğunca. teşekkür ederim şarkı ve güzel sözlerin için, sadece içimi döktüğüm bir yer burası. çünkü bir ara benim de bir kalbim vardı. benim en büyük sırrım.

[342c]

kendimleydi savaşım. size ihtiyacım yoktu. sadece yanıbaşımda istedim. anlamadınız. bir ele ihtiyacım yoktu, sadece tutabilmek istedim. sizin burun kıvırdığınız her şansınıza olabilecek en masum şekilde imrendim. küçüklükten beri arkadaşlar her şeyden önce gelirdi benim için, aile çünkü hep paramparçaydı. birbirimize tutunduk kalbi kırık küçük çocuklar olarak. birbirimizi büyüttük. bizi bizden başkası anlamazdı.

zaten anlatamadığım derdimi anlatacak kimsem kalmadı. her kış bir öncekinden zor geçti. geri dönüp bakınca çok da hızlı geçti. şimdi kimse yok.

neler atlattık birlikte sanıyordum meğer ben atlatmışım her şeyi. bir başıma.

çocuk değiliz artık herkes çok acımasız. artık tutunacak bir el aramıyorum. sen bana elini uzatacağını söylemiştin ama artık sana da kızmıyorum. kendim basamadığım zeminin suçunu size yıkmıyorum.

[342c]

seni sevmiyorum. beni nasıl üzebilirsin.

beni yiyip bitiren tüm bu kızgınlığım bir zamanlar sevgiydi. çünkü ben aslında çok severim sanılanın aksine.

çok kızarım ama hiç belli etmem.

senin yaptığını bana başkası da yapmıştı ama yalnız senin hayatımda yerin yok. akıllandığımdan mı saflığımdan mı, çünkü sen benim adımı sokaklarda haykırmalısın. en az bana ayıp ettiğin kadar muhtaç kalacaksın. dediklerime inanamıyorum bazen. çoğu berbat düşüncemi kendime saklıyorum.

enerjimi doğruya yöneltemiyorum.

farkındayım her şeyin ama düzeltemiyorum.

kendi ayağıma çelme takmaktan bıkmadım.

bundan daha iyisiyim ama fark eder mi bilmiyorum.

bir ömür süren öğretim hayatımın sonuna geldim. sanki benim hayatımın sonu gelmiş öyle bir korkaklık öyle bir hüzün.

ailem olsan yine sırtımı dönerdim sana artık vefasızın yeri yok kapımda. çekip yine gideceksen ne olur arama.

belki de kendi karmamı yaşıyorum. ama ben karmama sebep olurken bile karmamı yaşıyordum. çünkü o adamı kendimden bile çok sevmiştim ve de ondan öncekini. anlaşılmak istemiştim. bu gece ağlamak hiç istemiyordum çünkü tükendi artık yüreğim.

[342c]

sana en ihtiyacım olduğu anda bana sırtını döndün. biz bir aileyiz demiştin. bana sorarsan beni gerçekten bir gün kötü görmedin.

senden sonra hiç toparlanamadım. kızgınlığımı hep başka şekillerde yaşadım, hiçbiri yardımcı olmadı. hiç yaşıtlarım gibi olmadım. büyükler tarafından ciddiye alınmadım. tek ihtiyacım olduğu zamanda yanımda kimseyi bulamadım. hiç ileriyi düşünemedim, hiç hayal kurmadım. ben bu dünyaya kendi isteğimle gelmedim ve bir gün bile düğünümü düşlemedim.

hep biliyordum farklı ve belki daha iyi olduğumu ama hiç kanıtlayamadım. beynimi yenemedim. savaşım dinmedi ki ben bir yerlere gelebileyim. biriken her anı ve her ihanet beni için için yanan bir ateş topuna çevirdi. suçlusu sen de değilsin o da değil. canım annemin bugün doğum günü, onun suçu hiç değil.

bir tek kendimi mutlu edemedim. çevremdeki herkesi ittim, yine kendime dönemedim. herkesi kucakladım. hep çokbilmişliğimden kaybettim. herkesi kendim gibi zannettim. olacak her şeyi biliyordum ve yine de yaşanmasına izin verdim. avcumu kapatmadım, benle olan benle kalır dedim. biraz sadakat biraz dürüstlük istedim. paçayı sıyıracağımı bildiğim her duruma koşarak daldım. eğitim ve öğretim hayatımın sonuna geldim. yaşamadığım her şeyi yaşamış kadar oldum.

bütün bu acılarım ne zaman hafifleyecek

[342c]

bir haftadır yüzüm gülmedi dostum şahidim

beni yıkmaması gereken her şey çığ gibi çöktü üstüme

sen değildin katilim

sadece babamla türk kahvesi içerdim

kendimi kaybetmişim

öfkemi dindiremiyorum havalanmıyor evim

benim gibisini kırk yıl arasan bulamazdın

ben de gidebilsem durmazdım

senelerin hatrı herkesin ahı kaldı üstümde

sorar seni arardım

[342c]

bir kaldırım taşında hiç benim kadar oturmadın. beni bilirsin, her şeyi en zor yoldan yaparım. kolay elde ettiğim hiçbir şeyden haz duymam. çabalamaya olan aşkımdan değil, cefasından. hava güzel bak. hasta oldum. çok içtim bu hafta ama yalnız uyudum. inanma sözüme, sen kim olduğunu hiç benim kadar aramadın.

arkadaşımla konuştum yine geçen gün.

gitsene kapısına bu kadar aşıksan, yazsana, dedi. şimdi kim ona neyi nasıl anlatsın. ben seni sevmesem boşluğa düşerim. kedi mi aldın. alerjim var biliyorsun. ben o son zamanlarımızda sana hiç yanlış yapmadım. ben olsam ben de inanmazdım. sınandım. anladım. bak gelen gideni nasıl da aratırmış senden sonra çok dağıldım. bu sigarayı ikimize kadar sardım. sen olsan üç sigara kırardın.

öptüm gözlerinden. hiçbir şeyi unutmadım, sadece hatırlamamaya çalışıyorum.

[342c]

bıktım bu hallerimden. bok suratımdan, neşesizliğimden ve çenemi tutamayışımdan. bir tane yalan duyamazsın ağzımdan. bana herkes yanlış yaptı ama kimse senin kadar acıtmadı. bıraktım sigarayı, bana iyi gelmiyormuş. hayatımın en içine aldığım kız arkadaşım bana neleri yakıştırıyormuş. bıktım keyif almamaktan, tatminkarsızlıktan. herkesi haklı çıkarmaktan ve de hayatımdan. korkuyorum bugünlerde yalnız kalmaktan. anneme hep kızıyorum. aramıyorum sevgiyi ama olsa iyi olurdu, bir başıma ayağa kalkabilsem güzel olurdu.

söyleyeceklerim hiç bitmiyor, ondan uzun cümlelerim. elime bir kağıt kalem almayalı yıllar oldu dökmeye içimi, her hatıra hafızamın vitrininde silemediğim.

[342c]

bir haftadır ağlamaktan kaybettiğim benliğimi seruma bağlı şekilde tam kafamın tepesinde yanan tek beyaz ışıkla bir hastane odasında buluyorum. kendimi tepeden görüyorum. hafif cam açık, tam açılmıyor. atlamayayım diye. başucumda annem var. en az 6 tüp kan vermişim boş midemle ama bir tek içim yanıyor. böyle anlarda aklımda tek bir düşünce var ve gitmiyor. içim çok acıyor.

benim gibiler anlar. en mutlu olduğun an düşmeye en yatkın olduğun an. mutluydum ben de, toparlanıyordum. uzaktım maddelerden ve erkeklerden. kendimle ve evimle ilgilenmeye çalışıyordum. olduğu kadar. çünkü yavaş hareket hiç hareketten daha iyi dediler. ayakta durmak ne kadar zorsa ayağa kalkmak da bir o kadar zor.

beni kimse annemin gördüğü gibi görmedi, o hallerimi. belki görse anlardı. başucumda annemden başkası durmazdı. bir el istedim tutacak, düşmemek için. düşeceğimi biliyordum ve beni tutacak kimse yoktu. atladım uçağa, aileme sığındım. tutamadılar ama, düştüm. daha da kötü olabilirdim.

ama ben o hastane odasında ölüme hiç olmadığım kadar yakınlaştım.