3b-leesdossier-jipsengers-blog

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Wat is filosofie?

Keuzeopdracht Nederlands

Bij Nederlands heb ik de opdracht gekregen om een boek te lezen en er dan, een gekozen keuzeopdracht bij te maken. Ik heb gekozen om een fragment van het boek ‘de wereld van Sofie’ van Jostein Gaarder te herschrijven in een ander perspectief. Dit boek gaat over de geschiedenis van de westerse filosofie, waarin twee meisjes brieven krijgen van een geheimzinnige schrijver. Ook gaat het over een speurtocht naar antwoorden.  

Wat is filosofie?

…het enige wat we nodig hebben om goede filosofen te worden, is het vermogen ons te verwonderen…

Jorunn zat in het klaslokaal, zoals gewoonlijk vertelde de leraar onzinnige dingen, zoals Jorunn tegen Sofie had gezegd. Zij was meer geïnteresseerd in sport en spellen. De leraar daarentegen probeerde, alsof hij nog nooit zo blij was geweest, ons over sterke werkwoorden te vertellen. Sofie was ook niet geïnteresseerd in de sterke werkwoorden, ze was diep in gedachten verzonken en het leek alsof ze ergens heel diep over nadacht. Toen de bel na ons laatste lesuur ging, wist Sofie niet hoe snel ze weg moest gaan. Jorunn wilde graag nog wat leuks doen en omdat de vakantie er bijna aan kwam en we daarom ook geen huiswerk hadden, ging ze hollend achter haar aan. Uiteindelijk had ze haar ingehaald, maar twijfelde Jorunn wat ze moest zeggen omdat Sofie erg afwezig leek. Na een poosje zei Jorunn:         ‘heb je zin om vanavond te kaarten? We hebben toch geen huiswerk           meer.’ Sofie haalde haar schouder op.           'Ik geloof dat kaarten mij niet meer zo interesseert.'  Jorunn was boos, normaal wilde haar vriendin altijd kaarten, nu niet... Wat zou er mis zijn?          'Nou zeg, wat is er dan plotseling zo belangrijk geworden?'  Jorunn zag Sofie aarzelen maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd.         'Dat... dat  is geheim.'  Jorunn was verbaasd normaal vertelde haar beste vriendin haar alles. Zou ze misschien verliefd zijn? Bovendien was ze gekwetst, het leek alsof Sofie haar niet vertrouwde. Zo liepen Jorunn en Sofie over het grasveldje omdat dat voor Jorunn de snelste weg was.           'Ik moet gaan Jorunn, tot morgen!'  Voordat Jorunn een antwoord kon geven, was Sofie al spoorloos verdwenen. Ze wilde weten wat Sofie uitspookte en besloot om Sofie te volgen. Na een tijdje waren zowel Jorunn als Sofie bij het huis van Sofie aangekomen. Jorunn verstopte zich achter een bosje zodat ze niet gezien werd maar het wel goed kon zien. Sofie liep naar de brievenbus en keek om zich heen alsof ze niet gezien wilde worden en pakte een er grote envelop uit. Jorunn was heel erg verward. Wat zou dat zijn?    

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Het diner

‘Wij eten in het restaurant. Het restaurant is er zo een van het soort waar je 3 maanden van de voren moet bellen. Serge reserveert nooit 3 maanden van tevoren. Serge reserveert altijd op de dag zelf, dat vindt hij een sport zegt hij.’ Paul Lohman vertelt een verhaal over het diner met zijn broer Serge Lohman, zijn echtgenote Claire en zijn schoonzus Babette. Ze praten over alledaagse ding, een ding waar ze eigenlijk over moeten praten, vermijden ze: hun kinderen. Dit boek van Herman Koch werd door meerdere mensen het beste Nederlandse roman gevonden, bovendien is dit boek ook drie keer verfilmd. Dit boek is een groot succes onder een groot aantal mensen. Het diner van Herman Koch is niet alleen het beste roman, maar het is ook nog heel erg aangrijpend.

Wat zou je doen als je zoon samen met zijn vrienden een misdaad pleegt? Zou je zwijgen tot het graf of jou je bekennen? Dit dilemma speelt zich af in het boek het diner. In dit boek lees je het verhaal van Paul Lohman. Je leest hoe hij denkt en hoe hij in het leven staat. Het is geschreven in de ik-persoon, de hoofdpersoon schrijft alles heel gedetailleerd, waardoor je snapt hoe hij denkt en wat zijn dilemma is. Hij denkt heel erg na over het leven en denkt veel door. Het verveelt niet, omdat je van de ene flashback naar de andere springt in het heel erg leuk om te lezen. Als lezer is het een verwarrend boek. Je verwacht dat hij precies doet wat je verwacht van hoofdpersonen. Je verwacht dat hij precies doet wat je verwacht bij dit genre, maar dat is niet zo. Dat maakt dit boek erg boeiend en heel interessant. Het is anders dan andere boeken en dat maakt dit boek zo aangrijpend om te lezen.

Ik vind dit persoonlijk een heel goed boek, het is heel aangrijpend, je zit in het hoofd van de hoofdpersoon en je maakt mee wat hij meemaakt. Ik vind het heel indrukwekkend dat dit boek impact maakt op mij, als lezer. Door de flashbacks en de tijdvolgorde verveelde dit boek geen moment. Dit boek is voor mij even iets heel anders als je het vergelijkt met andere boeken. Als je een keer toe bent aan iets heel anders, dan is dit een boek die vast en zeker aan je verwachtingen voldoet. ‘Wij eten in het restaurant. Het restaurant is er zo een van het soort waar je 3 maanden van de voren moet bellen. Serge reserveert nooit 3 maanden van tevoren. Serge reserveert altijd op de dag zelf, dat vindt hij een sport zegt hij.’ Paul Lohman vertelt een verhaal over het diner met zijn broer Serge Lohman, zijn echtgenote Claire en zijn schoonzus Babette. Ze praten over alledaagse ding, een ding waar ze eigenlijk over moeten praten, vermijden ze: hun kinderen. Dit boek van Herman Koch werd door meerdere mensen het beste Nederlandse roman gevonden, bovendien is dit boek ook drie keer verfilmd. Dit boek is een groot succes onder een groot aantal mensen. Het diner van Herman Koch is niet alleen het beste roman, maar het is ook nog heel erg aangrijpend. Wat zou je doen als je zoon samen met zijn vrienden een misdaad pleegt? Zou je zwijgen tot het graf of jou je bekennen? Dit dilemma speelt zich af in het boek het diner. In dit boek lees je het verhaal van Paul Lohman. Je leest hoe hij denkt en hoe hij in het leven staat. Het is geschreven in de ik-persoon, de hoofdpersoon schrijft alles heel gedetailleerd, waardoor je snapt hoe hij denkt en wat zijn dilemma is. Hij denkt heel erg na over het leven en denkt veel door. Het verveelt niet, omdat je van de ene flashback naar de andere springt in het heel erg leuk om te lezen. Als lezer is het een verwarrend boek. Je verwacht dat hij precies doet wat je verwacht van hoofdpersonen. Je verwacht dat hij precies doet wat je verwacht bij dit genre, maar dat is niet zo. Dat maakt dit boek erg boeiend en heel interessant. Het is anders dan andere boeken en dat maakt dit boek zo aangrijpend om te lezen. 

Ik vind dit persoonlijk een heel goed boek, het is heel aangrijpend, je zit in het hoofd van de hoofdpersoon en je maakt mee wat hij meemaakt. Ik vind het heel indrukwekkend dat dit boek impact maakt op mij, als lezer. Door de flashbacks en de tijdvolgorde verveelde dit boek geen moment. Dit boek is voor mij even iets heel anders als je het vergelijkt met andere boeken. Als je een keer toe bent aan iets heel anders, dan is dit een boek die vast en zeker aan je verwachtingen voldoet. 

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Dagelijkse routine

Ik keek op mijn horloge, zag dat het tijd was om naar werk te gaan. Ik liep naar mijn hond, kuste hem, liep weer weg en ging naar mijn auto op weg naar werk. Dit herhaalde zich altijd, je zou misschien denken, saai. Niet voor mij, ik houd van structuur. Ik houd van doodnormale dingen. Mijn billen knijpen samen van onverwachtse wendingen. Ik reed, zoals gewoonlijk, langs de bakker waar een enorme rij stond. Het was een bewolkte dag, daar hield ik van, want het was niet heel erg druk op straat, met mensen omgaan is niet echt mijn ding. Mijn hond echter, was het enige waar ik van hield, dat wilde ik ook graag zou houden. Na mijn dagelijkse rit kwam ik op mijn werk aan. Zoals gewoonlijk ga ik aan mijn vaste bureau zitten, start mijn computer op en ga aan het werk. Ik staar uit het raam en betrap mijzelf erop dat ik aan het dromen ben, dat doe ik bijna nooit en ga snel aan het werk. De werkdag zit erop en ik ben tevreden, zoals altijd. Ik stap uit de auto en ben bij mijn vertrouwen stulpje, heerlijk, ik kan er maar niet aan wennen. Nadat ik mijn jas uitdeed, loop ik naar mijn hond en zeg: ‘Ik heb je gemist, rakker.’

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Tegenpolen trekken elkaar aan

Ontmoet meneer en mevrouw Janssen, op het eerste gezicht lijken ze een doodnormaal gezin. Ze wonen in een doodnormale buurt, zijn beleefd en verdienen ook redelijk. Ze hebben alleen een probleem, ze botsen best wel vaak. Ze zijn het niet snel met elkaar eens, als mevrouw Janssen paarse bloemen wil, wil meneer Janssen rode bloemen. Als meneer Janssen een auto wil, dan vind mevrouw Janssen dit onzin en zegt dan ‘je kan beter een fiets kopen, is veel goedkoper en beter voor het milieu,’ meneer Janssen zucht dan en weet dat een tegenargument niet wordt gerespecteerd. Zo gaat het vaak in dit gezin, ze hebben vaak discussies en ruzies. Het is daarom gek dat ze nog bij elkaar zijn, maar stiekem houden ze zielsveel van elkaar en dat is het enige waar ze het altijd over eens zijn en wat ze bij elkaar houdt.

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Dit is ons poëzieopdracht, waar wij een filmpje bij moesten maken en hoe wij het hadden geïnterpreteerd. Ons gedicht was Woningloze van Jan Jacob Slauerhoff.

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Honderd uur nacht

25 Oktober, 1909 

Met z'n vieren beginnen we een tocht door het donker. Een paar dagen geleden zou ik niet weten wie deze mensen zijn, nu horen we bij elkaar. We lopen door de lege straten van New York City, het is vreemd, wat een leuke tocht zou moeten worden, is een ramp geworden. Ik ken New York amper, maar zij weten precies hoe de stad eruit hoort te zien. De lucht is donker, overal ligt rotzooi, er ligt een kar midden op straat en ik zie weeskinderen lopen. De straten zijn doodstil en lijken breder dan ooit. Abby blijft stilstaan.               'Zelfs de lantaarnpalen doen het niet meer!' Zo bleef het dan ook doorgaan, elke keer ontdekten we weer wat nieuws wat het niet deed. Het is krankzinnig om te zien hoe donker het is, zo leeg en kil. Alles is dicht, op een winkel na. ''We are open'' staat er op een bordje bij geschreven. Het is met de hand geschreven, want typemachines doen het niet meer.De deur van de winkel staat open, het is er donker. Binnen staat een vrouw met een dikke bondjas naar eten te zoeken, verder is er niemand te bekennen.              'Laten we doorlopen' zegt Jim ongeduldig.              'Gaat het goed Jim?' Abby kijkt bezorgd naar hem, hij knikt.              'Mijn vinger doet pijn, ik wil gewoon een ziekenhuis vinden, desnoods iemand die er verstand van heeft.' We lopen haastig verder. De orkaan is voorbij, maar er rijden nog steeds geen koetsen en karren . Alleen een paar paarden die bang ergens naartoe rennen. Echter zien we wel een paar mensen, ze zijn arm, ze hebben een juttezak op hun rug, een gezin met een meisje van ongeveer 7 jaar en een jongetje van 5 jaar en een vrouw en een man. Ik heb medelijden met ze, wij hebben nog eten, kleding en een huis, zij niet.               'Seth!’ roep ik.             ‘Abby!’ Ze draaien zich om.             ‘Jullie weten natuurlijk mensen die wél staaflampen hebben! Waarom gaan we daar niet naartoe?              'We kennen wel mensen, maar we kunnen niet met z’n víéren aankomen. Dat gaat echt niet…’ Ik wil iets zeggen, iets nobels. Ik wil hem vertellen dat hij met zijn zusje naar de warmte moet, maar ik kan het niet, ik moet er niet aan denken om alleen achter te blijven in deze orkaanasiel. Dat overleef ik niet.              

[3b-leesdossier-jipsengers-blog]

Vakantie

Het was super warm, de zon scheen en het was erg druk. Ik, mijn broertje, mijn moeder en vader gingen naar Ibiza stad. Toen we eindmiddag in de auto stapten was het nog steeds te warm, je zou misschien denken, stel je niet zou aan - wat ik zou begrijpen, maar zo warm was het zelden, het was zo warm dat je het liefst de hele dag in het zwembad zou liggen. We kwamen in de haven aan en gingen met het veerbootje naar de oude stad toe. Je kon de mooie boten zien, het heldere water en de zon die op het water scheen. Het was allemaal perfect, althans dat zou je denken. We wilden graag naar het kasteel toe, maar dat was nog een eindje klimmen, dat deden we overigens ook, maar leuk? Nee, dat was het niet... Het was zo warm, het zweet liep letterlijk van je rug af. Uiteindelijk stonden we even stil om bij te komen en zei ik; ‘Wauw, het verbaast mij dat het nu nog steeds zo warm is, het is namelijk al 6 uur geweest’. Mijn moeder keek mij aan en knikte. We liepen weer verder en kwamen langs smalle steegjes en mooie straatjes, mijn moeder zei; ‘je kan duidelijk zien dat de mensen die hier wonen een ander leven hebben dan wij, je hebt bijna geen ruimte en bovendien zijn de huizen erg oud en het onderhoud is ook niet al te best’. Waarop mijn vader antwoordde; ‘ja, dat laat maar zien dat wij het eigenlijk heel erg goed hebben’. Toen wij eindelijk boven kwamen, was er een mis bezig in de kerk. Het was er erg druk en nog warmer dan buiten, maar aangezien we het wel wilden bekijken, bleven wij even. Er werd gezongen, gebid en tot slot werd er iemand gedoopt. We liepen uiteindelijk weer weg en gingen bij de rand van een rots staan, waar natuurlijk wel een reling was, en we bekijken het uitzicht, zo kon je heel Ibiza stad zien. De zee die glinsterde van de zon, de stad die er zo levendig uitzag, door de vele lichten en de grote mooie boten die de haven in en uit de haven kwamen, het was allemaal zo mooi en uiteindelijk was de hitte toch geen probleem meer.