3c-2018-veronique-blog

[3c-2018-veronique-blog]

Het goede stukje vlees

Hieronder staat een verhaal wat ik heb geschreven. Ik moest het meer dan een half jaar geleden schrijven met als opdracht ‘Roald Dahl’. 

Midden op de dag liep ze over de mat van de slagerij. Marie Claire Devos deed haar dagelijkse ronde door de winkelstraat om alle inkopen te doen voor het avondmaal van haar en haar man Jean, die vegetariër was. Jean was in zijn jonge jaren vegetariër geworden nadat hij op een dag een stuk vlees had besteld in een restaurant. Het vlees smaakte toen heel raar, maar hij had het toch helemaal opgegeten uit pure beleefdheid. Later werd zijn vermoeden dat er iets met het vlees aan de hand was bevestigd toen er een stuk in de dagelijkse krant werd geschreven over hoe er in een grote hoeveelheid vlees, mensenvlees heeft gezeten. Hij was hier zo van geschrokken, dat hij gezworen had nooit meer vlees te eten en zijn vrouw, Marie Claire, had hier het volle begrip voor en besteedde dus iedere dag een grote hoeveelheid tijd aan het maken van een vegetarische maaltijd.

Toen ze die ochtend het ontbijt aan het klaar maken was, terwijl Jean de krant aan het halen was, hoorde Marie Claire op de radio dat er in de stad een nieuwe slagerij geopend werd die, naast het vlees, ook vegetarische etenswaren zou verkopen. Zo liep ze dus die middag de speciale slagerij binnen. Tot haar grote verbazing was er maar één toonbank in plaats van twee. Twee toonbanken had haar logischer geleken, want het vlees kon toch niet verwisseld worden met bijvoorbeeld de vegetarische Tofu. Toen ze in de vitrine keek, werd haar verbazing nog groter, toen ze zag dat het vlees ook nog allemaal door elkaar lag. Dat kan toch niet goed gaan, dacht ze. Maar haar vertrouwen kwam terug toen het veel te vriendelijke en opgewekte personeel haar vroeg wat ze nodig had.

Al snel raakte Marie Claire aan de babbel en bestelde ze twee grote vegetarisch gehaktballen. Terwijl ze met het zakje stevig onder de arm de winkel uitliep, werd ze uitgezwaaid door het gehele personeel. Hierdoor verscheen er een klein lachje om haar mond. Net toen ze zich weer omdraaide om terug naar huis te lopen, liep er een of andere zwerver tegen haar aan. ‘Wat h-heb jij daar ge-gekocht m-mevrouw?’, stotterde hij. Nadat Marie Claire een beetje van de plotselinge schrik was bekomen, antwoorde ze: ‘Vegetarische gehaktballen meneer, maar mag ik er nu langs, ik moet naar mijn man, hij wacht op mij.’ En net toen ze langs hem wilde lopen greep hij haar bij de arm en zei; ‘E- eet dat toch n-niet m-me-mevrouw! Er zit daar MENSENVLEES in …’                             

Terwijl hij die laatste zin uitsprak klonk hij zelfs een beetje boos en stotterde hij niet, maar Marie Claire geloofde hem niet. Ze dacht bij zich zelf, toen ze langs hem liep, “die man zal wel weer een beetje te veel gesnoven hebben”. Ze liep door met haar hoofd in de hoogte en deed alsof ze hem niet gehoord had.

Toen ze thuiskwam, gaf ze haar man, die zittend op de bank verdiept was in de krant die hij die ochtend had gehaald, een zoen. ‘Wel verdraaid’, zei hij zonder op te kijken. ‘Moet je nou eens lezen! Wel vier mensen zijn vermoord de afgelopen twee weken, er zijn al drie lichamen terug gevonden. Lichamen, nou ja wat er van over was…’                                                                                   

‘De mensheid, die wordt toch steeds slechter.’ Dit was het enige wat Marie Claire op dat moment kon uitbrengen. Ondertussen liep ze alweer door naar de keuken om het eten klaar te gaan maken. Terwijl ze de worteltjes aan de kook bracht, hoorde ze dat haar man ondertussen de televisie had aangezet. Ze pakte de twee gehaktballen uit de verpakking. Al snel rook ze een speciale geur, maar ja dacht ze, zo zal vegetarisch eten wel smaken.

Na ongeveer tien minuten stond de hele maaltijd op tafel en begonnen Marie Claire en Jean te eten. Lichtelijk gespannen keek Marie Claire naar haar man, wachtend op de reactie hoe het speciaal door haar gehaalde vegetarische vlees zou smaken. Jean nam een hapje en tot haar grote verbazing schreeuwde hij uit: ‘WEL POTVERDRIEDUBBELTJES! Ik herken deze smaak maar al te goed…!’

[3c-2018-veronique-blog]

Een ander einde van ‘het bittere kruid’ door Marga Minco

Het bittere kruid door Marga Minco (1957)

“Later, toen we in Heemstede langs een smalle vaart liepen, wees Wout naar een laag, oud huis. ‘Kijk’, zei hij, ‘hier is het. Je zult er volkomen veilig zijn’. We gingen een bruggetje over met een ijzeren hek. Een lang blond meisje in een overall kwam ons tegemoet. Ik zei mijn naam, mijn nieuwe naam.”

Later toen we in Heemstede langs een smalle vaart liepen, wees Wout naar een laag, oud huis. ‘Kijk’, zei hij, ‘hier is het. Je zult er volkomen veilig zijn’. We gingen een bruggetje over met een ijzeren hek. Een lang blond meisje in een overall kwam ons tegemoet. Terwijl ze ons naderde, fluisterde Wout mij de naam van het onbekende meisje toe, maar deze verstond ik niet: Van achter hoorde ik een auto aankomen rijden, met op de achtergrond hard geschreeuw. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik was verraden.

Daar stond ik dan, versteend en geschokt omdat ik wist wat er ging gebeuren. Ik had al nachtmerries gehad over dit moment, gefantaseerd wat ik zou doen. Gillen? Wegrennen? Huilen? Of me gewoon overgeven, ik wist het niet. Maar nu stond ik met een kille blik de vrouw aan te kijken die mij verraden had. Zij moest het wel zijn, Wout had het al veel eerder kunnen doen. Ondertussen hoorde ik het grind onder de auto’s knarsen en merkte ik dat de Duitse soldaten dichterbij kwamen. Eindelijk vond ik de moed om mij om te draaien, en keek recht in de verschrikte ogen van Wout. Ik wist wat hij dacht; dit was ook zijn einde. Hij bracht mij hier, en waarschijnlijk ook anderen, wat betekende dat hij meedeed aan het verzet. In de linkerooghoek van zijn rechteroog, zag ik een kleine traan vormen. Maar al snel merkte ik dat ik dit niet meer scherp kon zien; mijn ogen begonnen ook te tranen.

Ik wist niet meer of ik bang of opgelucht moest zijn. Ik was namelijk al al die jaren bang voor dit moment, en nu zou het eindelijk gebeuren. Iedereen om mij heen was toch al weggevoerd en wie weet zelfs gestorven. Eerst mijn dierbare zus Betty, toen mijn ouders van wie ik was weggerend toen er aan de deur werd aangeklopt, en uiteindelijk mijn broer en zijn vrouw. Misschien als ik nu met deze Duitsers mee zou gaan, kom ik wel in hetzelfde kamp als hen.. Misschien als ik nu met deze Duitsers mee zou gaan, kom ik wel in dezelfde hemel als hen..

Maar al mijn twijfels werden weggenomen toen er een derde optie kwam. Wout greep namelijk mijn arm en begon me het landgoed af te trekken. Al snel had ik zijn plan door, en mijn versteende houding kwam in een vluchtende houding terecht, waardoor mijn benen begonnen te rennen. We begonnen steeds sneller te rennen en in mijn hoofd werd alles steeds positiever; ik hoefde mijn familie helemaal niet achteraan! Op de achtergrond hoorde ik de Duitsers in de lucht schieten met hun pistolen om ons tot een halt te brengen, ik hoorde ze schreeuwen, ik hoorde de auto’s ons achterna komen. Maar ik luisterde er niet naar, alleen naar mijn hevige gehijg wegens mijn slechte conditie, de gerustellende adem van Wout die een halve meter voor mij rende en het stemmetje in mijn hoofd wat maar bleef zeggen: ‘Je gaat dit halen, blijf rennen! Je gaat dit halen, blijf rennen…’ We renden om de ietswat vervallen boerderij heen, op zoek naar een vluchtroute of een plek om ons schuil te houden. Maar toen gebeurde het. We renden de volgende hoek om, en direct keek ik recht in de loop van een geweer met in de achtergrond de al bekende blonde haren van de jonge boerin. In haar ogen zag ik twijfel, maar vooral angst. Net op het moment dat ik wilde te beginnen om haar over te halen, hoorde ik een harde knal, dan pijn, dan niets meer.

Dit was het einde.

Zo schuldig voelde ik me. Zo schuldig voelde ik me toen ik met de Duitse soldaten er mee inging om voor 500 gulden de nieuwe onderduiker te verraden. Ik was ongeveer een week geleden door Wout gecontacteerd en hij had verteld dat hij een meisje voor me had, wat onderdak zocht. Meteen had ik de Duitsers op de hoogte gesteld van de situatie en had ook de tijd gegeven waarop ik met Wout en het meisje had afgesproken. De Duitsers hadden me nog op het hart gedrukt dat als ik loog of dat als het mis zou gaan, ze mij zouden vermoorden; Er was geen weg meer terug.. En nu ben ik hier. Ik loop met mijn geweer in mijn pijp, van mijn vertrouwde boerderij richting het meisje en Wout toe, die beiden met een gerust gezicht aangelopen komen. In de ogen van het meisje zag ik een beetje afschuw, maar ja, wat wil je dan? Dit is misschien al wel haar 5e onderduikadres. Toen gebeurde het, achter hen verschenen de twee auto’s met rennende soldaten ernaast. Ze schreeuwden dingen, maar ik verstond er niks van. Ik zag Wout en het meisje verstenen en zijn arm naar de hare reiken. Ik wist wat dit zou betekenen; ze zouden vluchten. Ik kon dit niet laten gebeuren want dat zou het einde van mijn leven betekenen. Toen de Duitsers op nog geen 20 meter afstand van Wout en het meisje waren, begonnen ze te rennen. Het meisje struikelde half over haar eigen benen, zo versteend had ze er gestaan. Ik zag de Duitsers schrikken van deze reactie en ze zetten meteen de achtervolging in. Ik zag Wout en het meisje achter mijn boerderij verdwijnen en was niet van plan zelf te sterven, dus greep ik mijn geweer uit mijn pijp, en probeerde via de andere kant van de boerderij hen tegemoet te komen. Na twee keer de bocht om zijn gegaan, hoorde ik in de verte de rennende voeten en scherpe ademhalingen dichterbij komen. Ik had mijn geweer net voor het visier gebracht om te schieten, toen het meisje met een verschrikte blik de hoek om kwam rennen.

Ik wist het niet meer, ik bleef maar twijfelen tussen mijn leven en het hare. Als ik zou schieten, zou zij dood zijn, maar ik leven. Maar als ik niet zou schieten, zou zij blijven leven, maar zouden de Duitsers mij waarschijnlijk vermoorden omdat ik haar dan had laten gaan.

Ik kon het zekere niet voor het onzekere nemen. Net op het moment dat ik de trekker wilde overhalen, zag ik dat het meisje haar mond wilde opendoen om iets te zeggen, maar het was te laat; ik schoot, ik was veilig, ik zou niet vermoord worden. Ik voelde me zo schuldig. Maar het was voorbij.

Dit was het einde.

[3c-2018-veronique-blog]

Recensie; In Memoriam

In memoriam –Jeffery Deaver

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van wanhoop; soms zelfs frustratie. Wanneer iets niet lukt, terwijl je preciés weet wat je moet doen. Of wanneer je weet dat er iets met iemand gebeurt, en je er niets aan kunt doen. Naar hè? Stel je voor dat je als politieagent weet wie de seriemoordenaar is – je bent nog bij hem thuis geweest om hem te ondervragen –, je zelfs alle mogelijke slachtoffers op een lijstje hebt staan en hen hebt gewaarschuwd, maar er nog steeds doden vallen door deze moordenaar en je hem telkens net niet kan pakken. Ik denk dan dat wanhoop en frustratie de goede woorden zijn.

Dit is wat er gebeurt in het boek In memoriam van Jeffery Deaver uit 2009. In 2010 is het boek vertaald door de Nederlandse Ralph van der Aa. De oorspronkelijke Engelse titel van het boek van de Amerikaanse misdaad schrijver was Roadside Crosses, wat ik eigenlijk een veel toepasselijkere titel vind. Het boek gaat over Kathryn Dance, politieagente in Californië, die een poging tot moord moet oplossen van een minderjarig meisje genaamd Tammy. Dit doet ze samen met de hulpsheriff O’Neil en de professor Jon Boling. Wanneer er wordt ontdekt dat het kruis langs de snelweg, wat eerder op de dag van de aanval op het meisje werd geplaatst, bedoeld was als kruis voor de dood van Tammy, wordt er meteen gesproken over de ‘herdenkingskruizenmoordenaar’. Al snel komt Dance op het spoor van een blog waarop Tammy ook een reactie had geplaatst. Het blog gaat over een jongen genaamd Travis Brigham, die een maand daarvoor achter het stuur had gezeten van een verongelukte auto waarbij twee meisjes waren overleden. De reacties werden al gauw van kwaad tot erger en al snel werden er de meest verschrikkelijke reacties en onware roddels over Travis geplaatst. Er was sprake van Cyberpesten. Dance komt er samen met O’Neil, Boling en haar andere collega’s achter dat Travis de aanval op Tammy had gepleegd om wraak op haar geplaatste reactie te nemen. Maar ondertussen blijven er maar gemene reacties over Travis op het blog komen, meer potentiële slachtoffers, en wordt Travis niet gevonden. Kijk! Daar staat alweer een nieuw kruis langs de weg met de datum van vandaag erop…                                                                                              Lukt het Dance en haar collega’s om Travis te vinden voordat er nog meer slachtoffers vallen?

Ik vond In memoriam een leuk en goed te lezen boek. Dit kwam vooral door de goede opbouw van het boek. Deze opbouw zorgde voor spanning.

Wat er spannend aan de opbouw van het boek is, is dat je weet hoe alles in elkaar steekt (in tegenstelling tot andere boeken waarin je er juist zelf moet achter komen hoe alles zit). Je weet dat Travis Brigham de moorden pleegde en waarom. Je weet wanneer er weer een moord gepleegd gaat worden, namelijk wanneer er een kruis gevonden wordt, en je weet hoe hij de moorden pleegde. Je weet dat Dance ook al overal achter was gekomen, maar ze kon Travis gewoonweg niet vinden. Ook worden soms Dance haar gedachtes beschreven, waarin duidelijk wordt vermeld wat ze voelde; de wanhoop en frustratie. Ik noem hiervan een voorbeeld:                                                                                       (blz. 181) “Daarnaast leidde ze de frustrerend hopeloze zoektocht naar de jongen, die even onzichtbaar bleek te zijn als de elektronen die de boosaardige berichten vormden en die hem tot zijn dodelijke queeste hadden gebracht.”

Je wilt het boek dus blijven door lezen, omdat je te weten wilt komen óf en wanneer Dance Travis ooit zou kunnen opsporen en aanhouden. Dit zorgt voor de spanning, die het boek zo goed maakt.                                                              Maar ken je dan ook dat gevoel, als eíndelijk iets lukt? Dat is nou eens een goed gevoel.

[3c-2018-veronique-blog]

Recensie Jumanji

Een paar weken geleden ben ik met mijn zusje naar de film Jumanji geweest. Ik wilde graag laten weten wat ik hier van vond!

Ik vond het denk een van de beste en leukste films die ik ooit heb gezien. Mijn zusje en ik hebben het heel leuk gehad en veel gelachen. De acteurs waren geweldig! (zie foto hieronder). Ze waren super goed gecast wat de film nog beter maakte. Dan mag ik niet vergeten te zeggen dat The Rock en Kevin Hart de hoofdrollen hebben; wat natuurlijk een super goede combi is!                      Jumanji is een actie-comedie en de afwisseling tussen deze twee categorieën waren ook zo goed getimed, dat de film nog beter werd.

Ik weet niet zeker of de film nog in de bioscoop draait, maar anders zou ik zeggen; Gaan!

[3c-2018-veronique-blog]

Mont Ventoux gedicht interpretatie

[3c-2018-veronique-blog]

Balansverslag 2018

Dit jaar heb ik onder andere het boek ‘Zodiac’ van Sam Wilson gelezen. Dit was zijn debuutthriller en meteen een goed boek! Niet alles vond ik er zo geweldig aan, maar het was zeker de moeite waard om het te lezen.                                  Ook heb ik het boek ‘De Hemel van Heivisj’ van Benny Lindelauf gelezen. Dit boek vond ik echter een afknapper... Ik vond het saai; er zat te weinig spanning in. Dat is echt wat ik zoek in een boek; Spanning!

Daarin is mijn stijl in boeken dus niet veranderd; het moet spannend zijn! Ik moet ‘mee kunnen gaan’ in het boek en het mag niet saai zijn. Spannend hoeft natuurlijk niet altijd, maar dan moet het boek wel iets anders hebben.              Mijn lievelingsboek blijft dan ook ‘Het Bloed in onze Aderen’ van Miquel Bulnes. Het was een spannend boek, maar het was tegelijkertijd ook een romantische drama en een mysterie met ook nog eens een politieke achtergrond! Wat ik ook zeer goed vond aan het boek, was het wisselen in perspectieven, wat het boek nog spannender maakte!

Ik had mezelf voorgenomen om dit jaar (schooljaar 2017-2018) veel boeken te gaan lezen en dan vooral thrillers. Dit is nog niet helemaal gelukt...                    Ik heb namelijk nog wel een paar boeken die ik graag wil gaan lezen, bijvoorbeeld;                                                                                                            ‘In Memoriam’ van Jeffery Deaver, en nog 2 boeken van de boekenserie ‘Silber’ van Kerstin Gier. 

[3c-2018-veronique-blog]

Zou dit een goede samenleving zijn om in te leven/ wonen of niet? Wordt er veel gediscrimineerd en is een groot deel van de bevolking ongelukkig, of is iedereen juist blij omdat iedereen weet waar hij/ zij aan toe is en wat voor een persoon  hij/ zij voor zich heeft?

[3c-2018-veronique-blog]

Vakantieverhaal 2017

De laatste week van de vakantie was er de jaarlijkse feestweek in Abcoude. Ieder jaar is het weer de week van kermis, leuke activiteiten voor de kleinere kinderen van de basisschool, de 24-7 dronken mensen die maar blijven drinken, om deze week dan zaterdagavond met mooi vuurwerk af te sluiten. Oh ja, en de oliebollen, waar je er als kind veel te veel van opat, niet te vergeten.

Deze week begon dinsdagavond met de opening van de kermis, waar ik jammer genoeg niet bij kon zijn omdat ik op hyperactieve kinderen moest passen. (Hyperactief? Hoeveel snoep hebben ze wel niet op?) Toen ze ein-de-lijk sliepen, moest ik nog tot ongeveer 1 uur ‘s nachts in een vreemd huis zitten en bij ieder klein geluidje op kijken, omdat ik het gevoel had dat er een raar persoon in het huis is. Vanaf woensdagavond kon ik gelukkig de rest van de week wel naar de kermis gaan. Ik ging met één van m’n beste vriendinnen elke dag pas later op de avond, om al die drukke kindjes ‘s middags voor te laten gaan. 

Toen we daar rond 21:00 aankwamen, waren daar al de eerste dronken of drinkende mensen. Op sommige plekken lagen al de eerste plasjes kots van mensen die het niet binnen konden houden.

Er was iedere dag een hele leuke sfeer op de kermis. Om de zoveel tijd kwam er wel iemand naar je toe, die niet helemaal meer nuchter was, om wat onzin uit te kramen. Of er begonnen twee mensen een gevecht te houden met containers (nog steeds een goede sfeer?). In ieder geval waren het hele gezellige avonden! 

Nadat we in een paar attracties waren geweest en veel vrienden na lange tijd weer hadden gezien, maar vooral omdat ik al m’n geld had opgemaakt, gingen we naar huis. In deze week had ik trouwens wel een zeer groot slaaptekort opgebouwd. Ook had ik een hele grote blauwe plek op mijn linkerbeen gekregen door te vaak in de botsautos te gaan...

En zo ging de week voorbij, waarbij ik iedere dag het volgende gesprek met mijn moeder moest voeren:

‘Veronique, wanneer kom je nou naar huis, het is al bijna 12 uur ‘s nachts!’ ‘Jajaa… Ik kom zo.’                                                                                                 (een uur later)                                                                                                   ‘Hoe lang duurt het om naar huis te komen? Abcoude is toch niet zó groot?’

[3c-2018-veronique-blog]

Herinneringen

Herinneringen, terug kijken in het verleden

Voor de een leuk, voor de ander niet

Herinneringen zijn leuk, als je iets leuks voor je ziet

Bij slechte herinneringen, kijk je liever naar het heden

 Dagdromen over dingen die in het verleden zijn gebeurd

Over dingen die je niet meer kan veranderen

Over die keer dat je leerde van fouten van anderen

Of over die keer dat je van de trap was gepleurd

 Soms lijken mijn herinneringen mij te kwellen

Op nachten waarop ik niet kan slapen

Omdat al die dingen mijn nachtrust kapen

 Het zijn dingen die ik nooit heb durven vertellen

Verleden vriendschappen en mislukte plannen

En om 2 uur slaap ik nog niet, omdat mijn gedachten zich tegen mij samenspannen

[3c-2018-veronique-blog]

Synesthesie gedicht (Zwart/Donkerblauw)

Ruimte

De kleur van de leegte

De leegte van een gat

Zo’n gat waarin je het liefst zou verdwijnen

Verdwijnen in de donkerheid

De donkerheid van de ruimte

De ruimte, de kleur van de leegte

[3c-2018-veronique-blog]

Boekverslag ‘Het bloed in onze aderen’

Titelbeschrijving

Ik heb het boek, Het bloed in onze aderen gelezen. Het is geschreven door Miquel Bulnes (geboren 1976) in het jaar 2011. Het boek is uitgegeven door de uitgeverij Prometheus in Amsterdam.

Motivatie van mijn boekkeuze

Voor school, voor het vak het Nederlands, moest ik een boek lezen in de meivakantie. Ik koos voor het boek Het bloed in onze aderen. Ik koos voor dit boek omdat het me een leuk boek leek. Het is een historische thriller en een psychische roman en dat sprak me wel aan. Ik houd namelijk wel van een spannend boek. Ook vind ik het leuk om dingen uit het verleden te lezen.

Korte samenvatting

Het bloed in onze aderen is een boek wat bestaat uit 5 aparte delen. Dit is dus moeilijk samen te vatten aangezien alle 5 maar een klein beetje met elkaar gemeen hebben. Daarom maak ik een samenvatting per deel.

Deel 1;

Rond het jaar 1900 is er een oorlog bezig in Marokko. Het Spaanse leger wil in het Rif, een gebergte, de macht hebben, maar er zijn burgers, Berbers genoemd, die ze deze macht niet willen geven. Het Spaanse leger heeft hier meerdere plekken waar ze kampen hebben. In het kamp van Annual, zitten de luitenant Emilio Amores en de kolonel Augusto Santamaría. De kolonel wordt door de soldaten als een hele norse man gezien. Op een gegeven moment wordt er een kamp gemaakt, 2 kilometer verder dan Annual, genaamd Igueriben. De kolonel moet daarnaartoe en moet een luitenant meenemen. Door een misverstand kiest hij Emilio Amores tegen zijn in, terwijl Augusto dacht dat hij dat wel graag wilde. Emilio wilde namelijk helemaal niet graag overgeplaatst worden. De Igueriben is namelijk veel gevaarlijker, het kamp is kleiner en minder goed gebouwd. Emilio wil graag naar huis. Zijn zwangere vrouw Helena wacht namelijk op hem.

Op een dag komen de Berbers in opstand, ze vallen Igueriben binnen. In het gevecht overlijdt de luitenant Emilio Amores. Kolonel Augusto Santamaría weet als enige van de negen duizend soldaten weg te komen.

Deel 2;

Tijdens het gevecht in Igueriben is Augusto in zijn knie geschoten. Hij is in Spanje verzorgt, maar niemand wist nog hoe Augusto als enige overlevende met een kapotgeschoten knie bij een ander kamp is gekomen. Omdat hij niet meer goed kan lopen, mag Augusto tot zijn grote spijt niet terug naar Afrika, maar wordt hij werkzaam bij de politie in Madrid. Hier krijgt hij al snel een goede vriend, inspecteur Salvador Albí. Augusto en zijn inspecteur moeten op een dag een moord oplossen op de kolonel Francesc Cartoux in een bordeel. Tijdens het onderzoek trouwt Augusto met de weduwe Helena, de vrouw van de overlede Emilio Amores, die ondertussen van haar zoon was bevallen. Het zoontje heet Pedro. Hij trouwt met haar uit medelijden omdat ze geen geld heeft en moeilijk alleen voor haar zoontje kan zorgen. Hij verwacht niet teveel liefde van haar, maar ze geeft hem dit wel, en daar komt soms wat spanning van gedurende het hele boek.

Ondertussen gaat het moordonderzoek nog steeds door. De hoer die met de kolonel naar bed ging op het moment dat hij vermoord werd, beweerd dat ze niks heeft gezien. Eigenlijk heeft ze onder een kast een dagboek gevonden van de kolonel. Zelf kan ze dit niet lezen dus besluit het thuis af te geven bij Augusto. Helena ziet haar echter aan als het nieuwe dienstmeisje wat ze geregeld had (Helena en Augusto woonden ondertussen al samen). Omdat dit een goede kans is voor het meisje (Esperanza) om haar leven te verbeteren, en weg te gaan uit het bordeel, zwijgt ze over het dagboek. Gelukkig herkent Augusto haar ook niet. Uiteindelijk besluit ze het boek wel te geven, omdat de moord zo niet opgelost kan worden. Uit angst om weggestuurd uit het huis van de familie Santamaría, en dus haar goede leven als dienstmeid van de familie kwijt rakend, geeft ze het boek via een vriendin van haar, aan inspecteur Albí. Aan het einde wordt de inspecteur vermoord omdat dit dagboek belangrijke informatie heeft voor wat mensen.

Deel 3;

In dit deel wordt er afwisselend geschreven in het perspectief van twee personen: Serafín, een socialistische politicus die in Madrid woont, en Angelita, een jong meisje die opeens in een gezin is met een vrouw die zich haar moeder noemt. Ook wordt ze Angelita genoemd, maar van die naam heeft ze nog nooit gehoord. Ze heeft een jong broertje; Paquito, en een oudere zus; Maria. Maria en haar moeder doen altijd gemeen tegen Paquito en Maria wordt nooit ergens voor gestraft. Ook mogen de 3 kinderen nooit het huis uit. Op een gegeven dag verdwijnt Paquito opeens. Angelita haar moeder doet raar over de situatie en ook Maria lijkt het niks te schelen. 

Op een dag wordt er aangebeld bij het huis van Angelita, maar de moeder is er niet om open te doen, dus Angelita opent de deur. De buurvrouw stond voor de deur en had door dat dit meisje daar niet thuis hoorde en is naar de politie gegaan. Uiteindelijk wordt de gruwelijke waarheid over de moeder van Angelita en de verdwijning van Paquito ontdekt. 

Serafín zit thuis met een doodziek zoontje, die het misschien niet gaat overleven. Ondertussen ontmoet hij een vrouw waar hij een verhouding meekrijgt terwijl hij getrouwd is. Op een dag vertelt deze vrouw, Enriqueta genaamd, dat ze zijn zoontje kan redden, maar dat dan op een speciale manier. De hopeloze Serafín gaat hiermee akkoord, maar weet niet dat hiervoor iemand geofferd moet worden. Een jong jongetje... Paquito. 

Na een paar jaar, als Enriqueta allang is opgepakt, wordt Serafín gechanteerd. Enriqueta hield namelijk een dagboek bij. Het dagboek waardoor inspecteur Albí is vermoord in deel 2. In dit dagboek staan namelijk alle namen van mensen die bij Enriqueta een ‘elixer’ hebben gekocht. Toen inspecteur Albí werd vermoord, had hij echter niet het dagboek bij zich, maar een ander boek. Majoor Augusto Santamaría had dit dagboek al handen, en was dan ook de chanteur van Serafín. 

Deel 4 en deel 5 vat ik niet samen. Hierin worden namelijk alle problemen die zich in de eerste drie delen verzamelen, opgelost. Bijvoorbeeld: Wie heeft de moord gepleegd? Moet Augusto naar de gevangenis omdat hij de oorlog als enige had overleefd? Welke van de vrienden van Augusto weet al al de tijd wie de moord heeft gepleegd (en is familie van de moordenaar)? Hoe loopt het af met Esperanza en haar vriendinnen? Hoe eindigt de ingewikkelde politieke kwestie? Overleefd Angelita haar gemene en moordlustige moeder? Wordt de familie Santamaría ooit nog een gelukkig gezin?

Mijn mening over het boek

Ik vond het een heel goed boek. Het was spannend, leerzaam en gedetailleerd.

In het hele boek was het spannend, je kon amper stukken vinden waar het dat niet was. Er gebeurden zoveel dingen, een politieke opstand, een moord die moest worden opgelost, meisjes die ontvoerd werden. Noem het maar op. Je had altijd wel iets om je ‘zorgen’ over te maken.

Ook heb ik er super veel van geleerd. Het boek speelde zich af rond 1900 in Madrid en Barcelona. Ik heb geleerd over hoe mensen met elkaar om gingen in die tijd en hoe de sociale verhoudingen lagen. Bijna het hele boek ging ook over politiek. Daarvan heb ik veel dingen bijgeleerd. Bijvoorbeeld de verschillen tussen Anarchisten en de socialisten. Het boek was ook erg gedetailleerd. Alles was zeer goed beschreven waardoor het boek veel mooier werd.

[3c-2018-veronique-blog]

Boekverslag ‘Schuld’

Mel Wallis de Vries, Schuld                                                                                   Uitgeverij De Fontijn, Utrecht 2016 (tweede druk)

Ik heb het boek ‘Schuld’ van Mel Wallis de Vries gelezen voor een opdracht voor school voor het vak Nederlands. Hier schrijf ik nu een recensie over. Ik heb dit boek gekozen omdat ik eerder 3 boeken van dezelfde uitgever heb gelezen. Geen daarvan was van Mel Wallis de Vries. Wel waren het allemaal jeugdthrillers en dat sprak me wel aan. Dit boek ‘Schuld’ is ook een jeugdthriller en daarom heb ik het gekocht en gelezen voor deze opdracht.

Samenvatting:

Op 11 november wordt Leila dood gevonden in haar slaapkamer. Zelfmoord wordt er gezegd. Ze had zichzelf op gehangen. Dan is Kate ‘aan de beurt’. Ze heeft al een lange tijd het gevoel dat iemand haar achtervolgt. Ook heeft ze veel verdachte briefjes gekregen zoals: ‘Ben je al bang? Dat zou je wel moeten zijn. Ik zie alles wat je doet. Trut!’ Uiteindelijk pleegt Kate ook ‘zelfmoord’. Ook Yara die op dezelfde school als Kate en Leila zit, het Spinoza lyceum in Amsterdam, pleegt kort daarna ‘zelfmoord’ nadat ze ook het gevoel had dat ze achtervolgt werd door iemand en briefjes kreeg. Yara was wel nog alleen naar het politiebureau gegaan, maar toen niemand haar daar geloofde beëindigde ze zelf haar leven. Of was de dood van Kate en Yara helemaal geen zelfmoord? Als Tess, die op een andere school dan de drie meisjes zit, ook argwaan krijgt van het idee dat iemand haar achtervolgt en rare briefjes stuurt, gaat ze samen met haar moeder naar de politie. Als ze daar slecht geholpen wordt besluit ze de volgende dag zelf uit te zoeken wat er niet helemaal klopt. Uiteindelijk komt ze erachter dat alleen Leila’s dood zelfmoord was maar die van Yara en Kate moord. Maar wie was het dan? Komt Tess het snel genoeg te weten voordat zij ook vermoord wordt en iedereen denkt dat het zelfmoord was?  

Mijn mening:

Ikzelf vond het echt een heel goed boek. Het was boeiend om te lezen, omdat je telkens eerst kennis maakte met het volgende meisje. Je leerde haar hele familie en vrienden kennen, ook wat er in die tijd allemaal gebeurde. Uiteindelijk werd dat meisje toch vermoord terwijl je dacht dat het goed zou komen. Daarna leer je weer een ander meisje kennen en wil je graag weten wat er nu met haar gebeurt. Je wordt de hele tijd meegesleept in het leven van de meisjes en de problemen die ze hebben. De personages in het boek zijn ook goed met elkaar verbonden. Bijvoorbeeld het vriendje van Kate, Luuk, zit op het Gerrit van der Veen college net zoals Tess. Zo leren ze elkaar dan ook kennen. Het boek is ook spannend geschreven. Het verhaal wordt namelijk in 2 personen geschreven. In de ik-vorm van het meisje dat je leert kennen en soms kleine delen in de ik-vorm van de moordenaar. Zo weet je hoe ze allebei denken en zo wordt de spanning ook opgebouwd. Dat je door de ik-vorm van de moordenaar weet dat hij het meisje wilt vermoorden terwijl je door de ik-vorm van het meisje weet dat ze niks doorheeft. Verder was het ook heel realistisch. De meisjes hadden problemen met familie en vriendinnen die in het echt zo vaak gebeuren. Het verhaal speelde zich ook af in Amsterdam-Zuid met straatnamen die echt bestaan. Mijn mening is dus dat het een super goed boek is dat boeiend, spannend en realistisch is. Als je het nog niet gelezen hebt zou ik het zeker doen!

[3c-2018-veronique-blog]

Leesdossier-opdracht 2: Boekverslag

Titelbeschrijving

Ik heb het boek ‘Cold skin’ van Steven Herrick gelezen voor een opdracht van het vak Nederlands. Het is vertaald in Rotterdam in het jaar 2009 uit het Engels. Het boek is uitgegeven door Crows Nest in 2006.

De motivatie van mijn boekkeuze

Ik had nog nooit van dit boek gehoord toen ik het koos. Ik zag het in de lijst van boeken waar je uit kon kiezen. Het leek me het leukste boek wat bij de lijst zat. Ik las de kleine samenvatting op de site en het leek me een heel spannend detective boek waarin een moord werd opgelost.

Korte samenvatting van de inhoud

Het boek gaat over een dorpje waar een moord wordt gepleegd. Het hele dorp rouwt waaronder ook de hoofdpersoon Eddie Holding. Eddie is verliefd op Sally Holmes, een meisje uit zijn klas. Ze krijgen les van meneer Butcher die ook een groot geheim heeft waar Eddie achterkomt en hij meneer Butcher daarom verdenkt voor de moord. Een groot deel mannen van het dorp was gaan vechten in een oorlog. Toen ze terug kwamen opende burgemeester Paley een mijn, waar Eddie van droomde om in te gaan werken. Hij mocht niet van zijn vader Albert Holding die ook in de oorlog was als vrachtwagenchauffeur. Albert Holding ging zelf ook niet in de mijn werken en ging dus op een boerderij werken. Iedere vrijdag kwamen alle mannen uit het dorp bij de kroeg om even al hun vermoeidheid van het werken in de mijn weg te drinken en om ondertussen verhalen van de oorlog te vertellen aan de mannen die niet mee gingen. Op een vrijdag waren de vriendinnen Colleen O’Connor, Wendy en Ruth in de buurt van de kroeg om een leuke jongen te spotten. Onderweg naar de kroeg kwamen ze Larry Holding, de broer van Eddie, tegen. Hij was dronken en had een oogje op Colleen. Toen Colleen die avond dood werd gevonden door brigadier Grainger was Larry natuurlijk verdacht. Alle mannen waren net weg gegaan van de kroeg en brigadier Grainger deed nog even een controle door het dorp om te kijken of er geen mannen te dronken waren, toen hij het lichaam van Colleen vond. Hij raakte haar koude huid aan (Daarom ook de naam van het boek; Cold skin). De dagen daarna ging iedereen van het dorp opzoek naar de moordenaar terwijl die gewoon temidden van hun kon zijn! Brigadier Grainger en meneer Carter (De redacteur van de krant in het dorp) doen het meeste werk. Terwijl iedereen op vrijdag niet meer naar de kroeg gaat blijft Albert Holding wel gaan.

Stiekem weet Albert Holding al wat meer…

Mijn mening over het boek

Ik vond het over  het algemeen een heel leuk boek. Ik had het ook in 1 keer uit. Soms was het boek verwarrend, dat kwam omdat;

-          Het per hoofdstukje vanuit een ander perspectief werd verteld. Als je dan niet door had dat je dan al bij een volgend hoofdstuk was kon het verhaal heel anders zijn. Je had bijvoorbeeld een hoofdstuk dat in het perspectief van Eddie werd geschreven, maar het volgende hoofdstuk was opeens in de ogen van bijvoorbeeld zijn broer en dat maakte het verhaal soms heel erg verwarrend totdat je door had dat het in iemands anders perspectief was geschreven.

-          Er in het begin van het verhaal niet goed werd uitgelegd wie wie was en het daarom ook erg verwarrend was als je bij een nieuw hoofdstuk kwam en je niet wist wie dat was en welke functie die gene in het verhaal heeft. Als er bijvoorbeeld een hoofdstuk was dat in meneer Carters perspectief was geschreven kon het soms onduidelijk zijn wie die persoon was. Als dat de eerste keer was dat je dus bijvoorbeeld in meneer Carters perspectief bent weet je niet wie dat is en dat was soms wel een beetje irritant, want dan heb je ook niet echt heel erg veel zin om verder te lezen.

Voor de rest vond ik het een heel leuk boek omdat;

-          Er een hele goede verhaallijn in zat, je bleef door het boek geboeid en je moest verder lezen. Vaak was er op het einde van een hoofdstuk iets spannends waardoor je het volgende hoofdstuk wel moest doorlezen.

-          Er zaten spannende wendingen in het verhaal die opeens alles verduidelijkte of iets juist verwarrender maakte. Soms dacht je dat je bijvoorbeeld al wel een beetje een idee had wie het kon hebben gedaan, maar dan kwam je bij het volgende hoofdstuk en dan werd diegene helemaal buiten gesloten van de lijst van verdachten. Daarom moest je dan ook weer doorlezen om te weten te komen wie het dan wel had gedaan.

Kortom, het is een leuk boek. Zeker een aanrader. Je moet alleen niet bang zijn om door te lezen om het te begrijpen!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

[3c-2018-veronique-blog]

Leesdossier-opdracht 1: De leesautobiografie

Mijn moeder las vroeger toen ik en mijn zusje klein waren een Jip en Janneke boek voor. Het was een groot boek en het ging over Jip en Janneke die buren van elkaar waren en veel avonturen mee maakten. Mijn zusje en ik vonden dat echt een leuk boek omdat de meeste verhalen grappig waren.

Ik leerde lezen op school met ‘maan roos vis’ boekjes en ik las thuis ook allemaal makkelijke boekjes, bijvoorbeeld ‘Nijntje’ of’ Jip en Janneke’ boeken.

Toen ik op de basisschool zat werden er bij mij thuis eigenlijk niet zoveel boeken meer voorgelezen, alleen op school. Op school werden verschillende soorten boeken voorgelezen. Op de basisschool vond ik het heel belangrijk dat boeken grappig waren of dat er iets klunzigs gebeurde met de hoofdpersoon. Nu hoeft dat voor mij niet meer. Boeken kunnen voor mij nu ook serieus of spannend zijn. Ik vond en vind het wel altijd belangrijk dat er in de boeken een verhaallijn zit en dat boeken niet nergens over gaan.

Dit jaar heb ik voor school twee boeken moeten lezen. Ik heb  ‘cold skin’ en ‘hart van inkt’ gelezen. Ik vond het allebei super mooie en goede boeken. In allebei de boeken zat een goede verhaallijn en waren op het ene moment heel spannend en op het andere moment heel grappig of interessant. Mijn smaak voor boeken is wel veel veranderd de laatste tijd. Vroeger kon ik geen serieuze boeken lezen maar nu vind ik dat juist leuker. Vroeger moest het boek ook altijd grappig zijn, maar dat is voor mij nu niet meer nodig. Ik had niet vaak interesse in een boek als dat moeilijk of saai begon, want dan boeide mij dat boek niet. Nu lees ik eerst nog verder door en uiteindelijk begrijp ik het boek dan beter en vind ik het ook vaak een boeiend boek. Dan heb ik ook geen spijt dat ik verder heb gelezen. Ik heb dan ook geleerd dat boeken niet altijd leuk hoeven te beginnen om het midden en het einde ook niet leuk te maken. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. De meeste boeken zijn het namelijk waard om nog heel even wat verder te lezen.

Boeken die een goede verhaallijn hebben en die ook logisch en spannend zijn spreken me nu wel aan. Ik vind het fijn als ik zelf ook in het verhaal mee kan gaan en dat lukt niet als het bijvoorbeeld niet logisch en realistisch is. Dit jaar ga ik verschillende boeken lezen die me wel aanspreken. Ik heb niet echt een bijzonder boek in mijn hoofd.

(leesautobiografie 2017;)

Voor Nederlands heb ik het afgelopen jaar de boeken; Schuld en Het bloed in onze aderen gelezen. Allebei waren dit thrillers. Dat is iets wat nu wel leuk vind aan een boek. Je blijft langer lezen in een boek wat spannend is, om te weten hoe het afloopt. Schuld was verder wel een makkelijk boek. Ik had het snel uit en het was makkelijk te begrijpen. Het bloed in onze aderen daarentegen vond ikzelf, een vrij moeilijk boek. Ik heb 2 weken iedere dag meer dan 3 uur zitten gelezen. Maar raar genoeg vond ik dat niet erg. Ik wilde juist graag verder lezen om te weten hoe het verdergaat. Dit boek ging ook over de geschiedenis van Spanje, over de politiek. Normaal vind ik dat onderwerp best wel saai, maar omdat dit boek er meerdere gebeurtenissen mee had, was het oprecht echt interessant. 

Ook heb ik een paar boeken gelezen in mijn vrije tijd. Allemaal weet ik ze niet meer op te noemen, maar in ieder geval de boeken; Zusje vermist en Silber. Silber vond ik zeker ook een goed boek, omdat het iets onrealistisch had. Eerst was het belangrijk voor mij, dat het boek realistisch was zodat ik het kon begrijpen. Nu lukt het me ook wel om een onrealistisch boek te begrijpen.