4c-bitterballetje

[4c-bitterballetje]

Denkend lachen

Al in de middeleeuwen werd kritiek geleverd op de maatschappij door middel van satire. Een satire is een kunstvorm waarmee humoristische wijze maatschappijkritiek wordt geleverd in de vorm van ironie, parodie, sarcasme, pastiche en karikatuur. Politici, kunstenaars, normen en waarden zijn vaak het slachtoffer van deze genadeloze en ongezouten kritiek. Met deze kunstvorm kan men kritiek leveren op de maatschappij zonder dat de lezer verveeld raakt.

In de aflevering Inburgeren van Zondag met Lubach analyseert Arjen Lubach het nieuws van de week op humoristische wijze. Lubach bekritiseert onder andere de uitspraken van Geert Wilders in zijn speech voor alle Europese populisten, de manier waarop de Amsterdamse gemeente prioriteiten stelt, uitspraken van de nieuwe president Donald J. Trump, uitspraken van Mark Rutte en het inburgeringsbeleid voor asielzoekers in Europa. Dit doet hij door middel van fragmenten, geluidseffecten, parodies en quotes. Zondag met Lubach is een satirisch programma wat in deze aflevering goed naar voren komt. Lees maar. Al in het eerste fragment wordt dit al duidelijk.

Lubach bespreekt  een speech van Geert Wilders voor alle populisten van Europa. Wilders stelt dat alle blonde vrouwen in Nederland bang zijn hun haar te laten zien aan islamieten. Lubach maakt op een sarcastische wijze duidelijk dat de opmerking als een tang op een varken slaat door een fragment te laten zien van een vrouw met blauw haar, die de stelling van Wilders zou moeten ondersteunen.

In het tweede onderdeel van zijn programma praat Lubach over de stroomstoring afgelopen week in Amsterdam. In het MC Slotervaart ziekenhuis konden geen operaties meer uitgevoerd worden. In een videofragment geeft een geïnterviewde aan dat de parkeerautomaten in de stad het wel nog deden en mensen nog lekker konden blijven betalen! Door deze opmerking te laten zien, benadrukt Lubach de vreemde keuzes die de bureaucratie met zich meebrengt. Ook hier wordt duidelijk dat het programma een satire is.

Vervolgens stelt Lubach ons landje voor aan de nieuwe president Donald Trump. In het filmpje dat Lubach zelf gemonteerd heeft, maakt hij een karikatuur van Nederland. Lubach wil in het filmpje ‘de nieuwe invloedrijkste man van de wereld wel te vriend houden’. Hij stelt Nederland voor aan Trump op een manier die ‘Trump waarschijnlijk wel zal aanspreken’. Tijdens het filmpje maakt Lubach vrijwel alle uitspraken van Trump die in de afgelopen periode heeft gemaakt volkomen belachelijk. Door bijvoorbeeld het gebruiken van de o-zo-bekende uitspraak, “Grab them by the pussy!” en te doen alsof de Nederlanden ook klaar zijn met de Mexicanen en daarom eveneens een muur, de Afsluitdijk, hebben gebouwd om zich te beschermen tegen de golven van de Mexicanen, de Golf van Mexico. Deze karikatuur heeft al 60 miljoen kijkers op internet.

Het volgende satirische kenmerk is te vinden in het gespreksonderwerp over Mark Rutte die in een interview vertelt dat hij een samenwerking de PVV niet uitsluit, terwijl hij, twee dagen later, zichzelf tegenspreekt en de PVV wel uitsluit als coalitiepartner. In een vervolginterview, waarin hij zijn plotselinge gedachteverandering moet uitleggen, begint hij de interviewer complimenteren opdat hij niet hoeft te praten over zijn fout. Ook hier zet onze Lubach Mark Rutte voor schut door middel van pastiche, net als in zijn daaropvolgende gespreksonderwerp.

In het nieuws werd bekend gemaakt het aantal geslaagden voor het inburgerings-examen in 5 jaar maar liefst vijf keer zo weinig was, terwijl het aantal nieuwkomers niet veranderd zijn. Lubach heeft daarop uitgezocht hoe dat nu gekomen is. Een aantal filmpjes maken duidelijk dat het inburgeringsbeleid aan alle kanten niet goed in elkaar steekt.  Lubach merkt op dat de instructievideo’s voor de asielzoekers in het Nederlands zijn. Bovendien zijn de formulieren gevuld met onduidelijke vragen alweer in het Nederlands en zijn de vragen op het uiteindelijke inburgeringsexamen zo onduidelijk dat zelfs hij, een echte Nederlander de vragen niet kan maken.

Tot slot sluit Lubach af met een fragment uit De wereld draait door, waarin Matthijs van Nieuwkerk met een gast, Erik Hulzebosch, kijkt naar een fragment uit 2012, waarin Erben Wennemars kijkt en reageert op een persconferentie waarin wordt verteld dat de Elfstedentocht weer niet doorgaat. Lubach voegt er een zelfgemaakt parodie filmpje aan toe waarbij hij wéér iemand laat reageren op de reactie van Erik Hulzebosch. Uiteindelijk laat hij daar nóg eens iemand op reageren in zijn programma. Lubach maakt op komische wijze door overdrijving en een parodie duidelijk dat de media te vaak terugvalt op ‘reacties van betrokkenen’.

Met dit programma wijst Lubach ons op een satirische wijze op de belachelijkheid van bepaalde zaken uit onze maatschappij. Je ligt in een deuk en tegelijkertijd zet het je ook aan het denken.

[4c-bitterballetje]

[4c-bitterballetje]

Kaas

Kaas leidt in dit boek tot een kaasastrofe. Het boek Kaas van Willem Elsschot gaat over een klerk, Frans Laarmans, die door mijnheer Van Schoonbeeke, een rijke en imponerende man, de kans krijgt om van een nederige klerk te veranderen in een gewaardeerd zakenman. Plotseling is hij een koopman, en heeft hij zijn werk als een klerk bij General Marine and Shipbuilding Company achter zich gelaten. Maar dat is pas het begin van alle problemen. Plotseling speelt kaas een hoofdrol in Frans Laarmans zijn leven.

Dit boek steeg boven al mijn verwachtingen uit. Het was werkelijk een grappig verhaal. Ik heb met heel veel plezier het boek gelezen. Verbaas wekkend hoe kaas een hoofdrol kan spelen in een boek, zonder dat het verhaal verandert in een grote grap.

Het is erg leuk geschreven en een mooi taalgebruik. De personages zijn typerend, grappig. Ongelofelijk hoe je beroep vroeger je persoonlijkheid en waardigheid bepaalde. En je daadwerkelijk past meetelde in bepaalde kringen als je een bepaalde functie had.��

Ik heb heerlijk van genoten, af en toe even glimlachend over bepaalde mensen gedrag, gesprekken en dergelijke. Het verhaal was origineel en beeldend geschreven. Ik bedoel schrijf maar een verhaal waarin kaas de hoofdrol speelt.

Kortom, ik heb met plezier gelezen! Een leuk boek dat waardig is aan je tijd. Het boek geeft mooi weer hoe je niet aan iets moet beginnen waar je geen kaas van gegeten hebt!

[4c-bitterballetje]

Het GYM

Sandra komt uit de ‘wijk’ en moet van haar moeder als enige van haar klas naar het zogenaamde ‘gennasium’. Tussen al die kakkers, heeft zij, een allochtoon uit een eenoudergezin, daar toch niks te zoeken. Toch blijken de kakkers zeer blij te zijn met haar komst, zo’n meisje uit de wijk is namelijk toch best interessant. 

Deze bildungsroman is geestig en briljant geschreven. Het gaat over de multiculturele kramp van Nederland, die langzamer verdwijnt dan we denken. Prachtig beschrijft Karin Amatmoekrim hoe dit buitenbeentje zich staande houdt tussen de witte hockeymeisjes.

Het boek was zo uit. Dit kwam deels door de manier waarmee Karin Amatkoerim het boek heeft geschreven. Korte en krachtige zinnen worden gebruikt om het verhaal over Sandra te beschrijven. 

Echt een top boek!

[4c-bitterballetje]

Sonny Boy

En Waldemar dook het zilte water in en zwom naar huis. Slag na slag, meter na meter, tot hij in zijn ritme kwam en als vanzelf door het water kliefde. Alles spoelde van hem af en uiteindelijk was het enige wat nog overbleef hijzelf, zoon van Suriname, groot geworden met de rivier. Zij droeg hem, het water was zijn vriend.

Hierboven is één van de mooiste momenten uit het boek Sonny boy geciteerd. Het hartverscheurende boek Sonny boy werd mij aangeraden, door vrijwel iedereen die het boek heeft gelezen en de lovende recensies op het internet. (https://www.nrc.nl/nieuws/2004/12/03/het-verraad-van-de-pijnboomstraat-7713338-a1017905 ) In het boek worden de drie waargebeurde levensverhalen van Waldemar en Rika Nods en hun zoon Wally prachtig beschreven. Het echtpaar wordt in het verhaal afgevoerd naar een concentratiekamp, omdat ze onderduikers hadden. Wally of Sonny boy zal zijn ouders nooit meer terug zien. Wally probeerde dit tragische verhaal op papier te zetten. Dit lukte echter niet. Annejet van der Zijl nam het stuur in handen en schreef deze prachtige roman. ‘…..’ was mijn reactie toen ik het boek uit had gelezen.

De manier waarop Annejet een non-fictie verhaal als literatuur heeft laten overkomen is adembenemend. Ze voldeed aan vrijwel alle eisen, ze speelt met tijd door middel van flashbacks, gebruikt beeldspraak, het verhaal is meerduidig en heel prettig leesbaar. Het literaire verhaal, ondersteund door bronnen als brieven, geeft een reëel beeld van één van de duisterste periodes in de wereldgeschiedenis zonder dat het saai of een opsomming van feiten en jaartallen wordt.

Want hij was ondanks al zijn geld en praatjes met zijn door zon gelooide zwarte huis toch niet meer dan een goudzoeker, een rabauw, terwijl zijn een echte dame was- zo goed opgevoed, zo keurig, zo blank vooral.

De speling van woorden die Annejet gebruikt is werkelijk betoverend, zoals kan worden opgemerkt uit dit citaat. De tegenstelling van zwart en wit in dit citaat, zorgt voor een verwarrend effect en zet je aan het denken. Echt zijn bestempeling van literatuur waardig. Ik kon geen genoeg krijgen van het leerzame verhaal.

Ik vond dat het boek echt opleefde naar mijn verwachtingen, het verhaal was aangrijpend, leerzaam en las gemakkelijk. Ik excuseer mij alvast voor deze cliché, maar ik kan niks anders zeggen dan: Lees dit boek!

[4c-bitterballetje]

Bildungsroman opdracht 2016

[4c-bitterballetje]

Lotte leert lezen

In dit balansverslag kijk ik met jullie terug op mijn leesgedrag van vorig schooljaar en hoe ik deze kan verbeteren voor volgend schooljaar. Ik heb dit jaar mijn woordenschat enorm vergroot. De reden is waarschijnlijk dat ik dit jaar veel literatuur heb gelezen in tegenstelling tot de jaren daarvoor.

In het begin van het jaar heb ik nog wat makkelijkere boeken gelezen als Paper Towns, maar later in het jaar ben ik wat moeilijkere boeken gaan lezen als Lijmen/het been en Joe Speedboot. Ik heb naar mijn smaak vorig jaar veel leuke boeken gelezen. Maar Joe Speedboot sprong er wel uit. Het boek had de perfecte verhouding tussen spanning en drama en trok mij daarom er aan. Ook Paper Towns heb ik met veel plezier gelezen, ik kon me heel goed verplaatsen in de hoofdpersoon waardoor ik het gevoel had dat ik in het boek zat. Ik heb niet een specifiek favoriet onderwerp, ik hoop deze wel te vinden komend jaar. Zo ben ik zekerde dat ik een boek ga lezen dat ik ook echt leuk vind.

Op dit moment heb ik niet echt één favoriet boek, de leukste boeken die ik tot nu toe heb gelezen zijn dan toch echt wel Divergent, Paper Towns en Joe Speedboot. Divergent had een geweldige verhaallijn, fantastisch gekozen karakters en ik kon me goed verplaatsen in de hoofdrol, net zoals in Paper Towns. Joe Speedboot had een geweldig plot en zoals ik al eerder heb gezegd had het de perfecte verhouding tussen drama en spanning.

Mijn smaak is niet echt veranderd, behalve dat ik nu een nog hoger niveau lees is er eigenlijk niet veel veranderd ten opzichte van vorig jaar. Vorig jaar heb ik mij voorgenomen om meer boeken van John Green te gaan lezen, dit is deels gelukt. Ik heb één boek van John Green, namelijk Paper Towns. Ik wil volgend jaar meer romans gaan lezen als Joe Speedboot omdat ik het boek met zoveel plezier heb gelezen.

Kortom ik ben ten opzichte van vorig jaar niet echt verandert in leesstijl maar wel in leesniveau. Mijn favoriete boeken zijn Divergent, Paper Towns en Joe Speedboot. Mijn doel om meer John Green te gaan lezen is deels gelukt, ik heb namelijk maar één boek van hem gelezen. Volgend jaar wil ik meer romans gaan lezen als Joe Speedboot omdat ik het boek met zoveel plezier heb gelezen. Dit was mijn balansverslag ik hoop dat jullie het plezier hebben gelezen.

[4c-bitterballetje]

Zal ik weggaan?

Zal ik weggaan? Zal ik verdrietig worden en weggaan? Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden, mijn schouders ophalen en weggaan? Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken: zo is het genoeg, en weggaan? Zal ik een deur zoeken, en als er geen deur is: zal ik een deur maken, hem voorzichtig opendoen en weggaan- met kleine zachtmoedige passen? Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Gedicht van Toon van Tellegen uit ‘Alleen liefde’, 2002

[4c-bitterballetje]

Paper towns

Stel je voor, dat een oude jeugdvriendin je op een nacht door het raam aanspreekt en zegt dat zij een lijst met dingen moet voltooien en dat jij daarbij moet helpen. Jullie zijn in de afgelopen 9 jaar uit elkaar gegroeid van beste vrienden tot gewoon buren én terwijl jij er niet echt bij hoort, is zij de populairste van de school geworden. Je laat je overhalen en je rijdt vervolgens de hele nacht met haar rond. Na een geweldige nacht is zij de volgende dag verdwenen. Hoe zou jij reageren? Een zoektocht naar je vriendin misschien?

In het boek ‘Paper towns’ lees je hoe Q reageert als Margo verdwijnt. Hij zet een zoektocht op naar zijn vriendin en doet alles om haar terug te vinden. Hij komt zo heel veel over haar te weten en beleeft spannende avonturen.

Ik heb dit boek in de herfstvakantie gelezen. Ik had het binnen twee dagen uit en had er veel plezier in. Het boek is geschreven door John Green, een geweldige Amerikaanse schrijver. Persoonlijk vind ik ‘Paper towns’ een enorm spannend boek.

Eén van de redenen waarom ik ‘Paper towns’ een spannend boek vind, is dat de personages door John Green niet slecht gekozen zijn. De hoofdrol, Q, is een gamer, een buitenbeentje, die normaal gesproken braaf is. Als Margo hem uitnodigt om met haar die lijst met dingen uit te voeren, doet hij dingen die hij normaal gesproken nooit zou durven, zoals inbreken in Sea World. Als John Green een personage had gekozen, die deze dingen regelmatig doet, zou het verhaal een stuk minder spannend zijn.

“Dus zoals ik al zei: ik heb een auto nodig. En verder heb ik jou nodig, als chauffeur, omdat ik vannacht elf dingen moet doen en bij minstens vijf daarvan moet er iemand met een draaiende motor klaarzitten om meteen weg te scheuren.’ Toen ik mijn blik wazig liet worden, bleef er van haar alleen een paar ogen over die in het niets zweefden. En toen keek ik haar weer aan en kon ik de omtrek van haar gezicht zien, de schmink nog vochtig op haar huid. Haar jukbeenderen vormden een driehoek met haar kin en haar pikzwarte lippen vertoonden nauwelijks een glimlach. ‘Iets illegaals?’ vroeg ik. ‘Hmm, ‘zei Margo. ‘Hoe zit het ook alweer is een inbraak een misdrijf?’ ‘Nee,’ zei ik resoluut.”

Zoals je ziet is de Margo een erge durfal, inbraak is voor haar geen probleem, maar wil Q niks te maken hebben met haar plannen. Had John Green uit het perspectief van Margo geschreven, dan zou er niks aan het boek zijn. Doordat hij vanuit Q heeft geschreven komt het verhaal spannender over.

Een andere reden waarom het een spannend boek is geworden, is doordat het boek in de ik-persoon is geschreven. In de meeste boeken die in deze vorm worden geschreven, worden de gevoelens veel beter beschreven dan in boeken waarin uit de 3e persoon wordt geschreven. Je kan je je dus in dit boek makkelijk verplaatsen in de hoofdpersoon en komt het verhaal tot leven in het perspectief van iemand die dingen doet die hij anders nooit zou doen. Zo ervaar je het boek zelf vanzelf als spannend.

Let op: lees deze alinea niet als je niet wil weten hoe het boek afloopt!

Eén ding vind ik nou niet bepaald een toppunt aan het boek, het einde. Als Q eindelijk bijna weet waar Margo zit, gaat hij naar haar toe samen met zijn vrienden die hem hebben geholpen te zoeken. De reis is niet kort, zo’n 24 uur en ze moeten haar zo snel mogelijk vinden, anders is ze misschien alweer ergens anders. Het moment vanaf dat ze haar precieze locatie weten en haar weer zien tot het einde van het boek, is ongeveer twintig bladzijdes ten opzichte van de 300 van het hele boek. Terwijl dit toch het deel is, waar je de hele tijd naar toe hebt geleefd. Het is toch ook jammer, dat als je eeuwig in de keuken hebt staan zwoegen om iets heerlijks te maken en je vrienden dat vervolgens in tien seconden op eten? Dat is toch teleurstellend?

Hoewel het einde jammer is, is het verhaal echt geweldig. Een verhaal, waarin in inbraak, zoektochten en dood voorkomen, is vanzelfsprekend spannend. Wie vindt het nou niet spannend om in een huis in te breken? En wie vindt een zoektocht nou niet spannend?

Kortom John Green heeft de personages in het boek geweldig gekozen, zowel het perspectief als de karakters van de personages. Mede hierdoor is ‘Paper towns’ een spannend boek.  Het verhaal van het boek is door de moord, de zoektocht en de inbraak een verschrikkelijk spannend boek. Helaas is naar mijn mening het einde afgeraffeld. Ondanks dat is het boek zeker een aanrader, dus lees dit boek!

[4c-bitterballetje]

Superduif!

Stel je voor dat je op een dag je tuinhekje overspringt en meent te kunnen zweven. Je springt en blijft voor een paar seconden in de lucht hangen. Een week later overvalt de hitte je ineens en je hoort je schouderbladen breken. Je bent verandert in een duif. Een superduif, een duif die mensen redt. Dit meent Bonnie te overkomen in het boek Superduif. Niemand wil haar geloven, behalve haar vriendin Ine en vriend Manuel. Bonnie heeft ouders die volgens haar saai en oud zijn en haar niet begrijpen, ze voelt zich eenzaam en verdrietig. In het boek Superduif wordt erg mooi gespeeld met het perspectief. Ik vind het boek een verrassend en leuk boek, waarin je makkelijk wordt meegesleept. Het boek is geschreven door Esther Gerritsen, een Nederlandse schrijfster. 

[4c-bitterballetje]

Stripverhaal Nederlands

[4c-bitterballetje]

Zwart

Vandaag ben ik jarig, veertien jaar eindelijk. Ik kwam uit mijn bed, trok mijn kleren aan en rende naar beneden. Ik struikelde bij de laatste trede.

ik ben nooit handig geweest. Een paar weken geleden had ik mezelf per ongeluk in mijn oog geprikt met een vork nadat ik er een potje mee probeerde open te maken. Ik moest naar het ziekenhuis waar ik struikelde en van de trap viel. Ik had niet alleen een blauw oog maar ook een gekneusde knie en hersenschudding.

Ik stond weer op en liep naar de keuken. Daar zaten mijn vader en moeder. ‘Mogge.’ zei mijn vader, terwijl hij de krant las. Mijn moeder keek me aan en ging door met werken. ‘Vergeten jullie niet wat?’ vroeg ik. Mijn vader keek op en zei: ‘Oja, je hebt vandaag je spreekbeurt.’. De tranen sprongen in mijn ogen, ze zijn het alweer vergeten. Ik pakte mijn jas, rende naar mijn fiets en fietste naar school. Op school aangekomen, stond Rutger al op mij te wachten. Hij kwam op me af en duwde me op de grond. ‘Waar is mijn rekenmachine?’ schreeuwde hij tegen me. ‘Ik h.. h… heb hem niet.’, stotterde ik. ‘Gisteren had ik hem nog en nu niet meer, ik weet bijna 100 procent zeker dat jij hem hebt gestolen.’ schreeuwde hij. Ik zag een vuist op me afkomen. Ik kroop naar achter maar het was al te laat. Alles werd zwart.  

[4c-bitterballetje]

Lijmen/het been

Lijmen/ het been

1922:

Boorman en Laarmans zijn er net achter gekomen dat heer Korthals hun heeft opgelicht. Hij gebruikt 1 koets voor verschillende gelegenheden: zieken en doden. De koetsier heeft hen verteld dat op de foto’s van de twee ‘verschillende’ koetsen hetzelfde nummerbord staat. Boorman en Laarmans zien hier een hun kans tot geld liggen.

Wij kwamen precies tegelijk aan het station en ik zag dat mijn stiptheid hem genoegen deed. “Ik houd niet van mensen die te vroeg komen”, zei Boorman toen wij gezeten waren. "En te laat komen gaat helemaal niet, dat spreekt vanzelf. Heeft hij telefoon?” Ja, de fotograaf was aangesloten. Ik had het nummer genoteerd. “Ik bof. Zonder de telefoon was het haast niet te doen. Tweeduizend vijfhonderd franco thuis, plus vijfenzeventig voor 't lossen, maakt tweeduizend vijfhonderd vijfenzeventig frank, dus tweeduizend zeshonderd met het drinkgeld van die twee heren. Plus wat de exemplaren mij kosten, zeshonderd frank, totaal generaal drieduizend tweehonderd en geen cent minder, al staat hij op zijn kop. Wat zal die man opkijken! Als wij die foto's maar krijgen! Toch gaan wij Korthals ook  zonder foto's opzoeken, hoor! Maar de wetenschap dat je gewapend bent, geeft een kracht die anders moeilijk te bereiken is. Nu is 't ook best mogelijk dat Korthals, nadat het eerste kiekje gemaakt was, op 't idee gekomen is de echte plaat werkelijk door een valse te vervangen. En dan dienen de foto's tot niets. Enfin, wij zullen zien.” Wij namen in Gent een taxi en Boorman gaf als adres rue du Haut-Port, nr. 1 op. Mijn opmerking dat de fotograaf volgens het telefoonboek in nummer vierenzestig woonde, bleef onbeantwoord. "Laten wij de straat nu even doorlopen om te zien of hij werkelijk de kardinaal uitgestald heeft, want ik zou niet graag bij iemand gaan aanbellen die niets met de wagens van Korthals te maken heeft gehad. In een stadje als Gent moet je oppassen..” En met zwier ging het door de rue du Haut-Port, waar in nummer vierenzestig werkelijk een reusachtig kardinaalsportret voor de vitrine stond. “Doorlopen," zei Boorman. "Hierin," gebood hij. En wij gingen een café binnen, op de hoek van de eerste dwarsstraat. Mijn patroon bestelde twee glaasjes port, dronk het zijne dadelijk uit, verzocht mij hetzelfde te doen en betaalde. "Ziezo," zei Boorman. "Nu kunnen wij weggaan, zodra je getelefoneerd hebt, zonder opspraak te verwekken. Want als je een groot glas bier neemt en je laat het staan omdat je haast hebt, dan kijken de mensen je na en willen er meer van weten. Bel de fotograaf nu op, zeg dat je Korthals et Fils bent, dat je twee heren naar hem hebt gezonden, aan wie hij een afdruk van de twee negatieven van de motorlijkwagen ter hand mag stellen, en anders niets, tenzij je door zijn gevraag tot verder antwoorden gedwongen wordt. Maar zodra je zeker bent dat hij je begrepen heeft, bel dan af of zeg brrr in de telefoon. Ik zou het zelf wel doen, maar ik ben mijn vreemd accent nog niet geheel kwijt. Het valt mee dat hij Frans spreekt, want de Gentse tongval van Korthals zal wel niet na te bootsen zijn. En schiet nu op. Probeer eerst nog even waar ik bij ben, maar niet te luid. Nu, ik ben de fotograaf, en ik vraag: 'Qui est la?'” "Korthals et Fils. C'est pour dire que j'ai autorisé un de mes clients venir prendre chez vous un exemplaire des deux photos de mon corbillard automobile. Il sera chez vous dans un instant.” “En ik bel af. Uitstekend," zei Boorman. "Vooruit nu. Ik ging de cel binnen, vroeg dertien twintig en kreeg aansluiting met een meisjesstem, die na mijn tirade eenvoudig "bien, monsieur antwoordde, waarop ik afbelde en verslag ging geven. Boorman stond dadelijk op en ik volgde hem weer door de rue du Haut-Port tot Parmentier, waar wij binnenvielen als kwamen wij alles kopen wat er in voorraad was. "C'est pour les deux photos du corbillard automobile, mademoiselle," zei Boorman tegen een aardig meisje, dat in een grote doos aan 't rommelen was Je les cherchais justement, monsieur." En zij deed een greep in de doos. "Pourvu qu'il en reste," zei 't kind. "Mais alors nous pourrions vous les faire, bien entendu. Ah, les voila. Vous avez de la chance. Combien?" vroeg Boorman. "Six francs, monsieur.” Hij betaalde en wij verlieten de winkel. Zodra wij de hoek om waren, bekeek Boorman ons koopje en zijn gezicht verhelderde. Uitstekend," was zijn enig commentaar, en toen hij mij de afdrukken overhandigde, zag ik dat op de twee foto's waarachtig hetzelfde nummer stond. De man met de boterhammen had de waarheid gezegd. Korthals woonde gelukkig niet ver, maar hij was niet thuis. Of wij dan maar in zijn bureau wilden komen? vroeg een zenuwachtige jongen, die ons achter de winkel in een kantoortje bracht. "Laten wij maar gaan zitten, zei mijn patroon, het voorbeeld gevend. De jongen draaide een tijdlang aan een kopieerpers, blies een sissend liedje op de scherpe kant van een briefkaart en ging toen op een schrijfmachine hangen als om verstoppertje te spelen. "Daar heb je pa," meldde hij aan, en een ogenblik later deed Korthals zijn intrede, terwijl de jongen zich uit de voeten maakte. "Mijnheer Korthals zelf?" vroeg Boorman, nadat zij elkanders decoratie hadden aangekeken. Jawel, mijnheer, om u te dienen. Met wie heb ik de eer?" Boorman kruiste de benen. "Ik ben de directeur-generaal van het Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen en mijnheer Teixeira de Mattos is mijn secretaris. Doch, gaat u zitten. Op verzoek van diverse medische kringen heeft de directie besloten in een van de eerstvolgende nummers een studie te publiceren over moderne transportmiddelen voor het vervoer van lijken. En ik geloof wel dat ik voor betrouwbare inlichtingen op dat gebied aan 't goed adres ben, nietwaar mijnheer?" Bij die vraag, die gesteld werd met een gezicht dat droop van deferentie, raakte Korthals tot driemaal toe verward in het koordje van zijn lorgnet. Nadat hij zich losgeworsteld had, vouwde hij de handen en begon verward te doceren Mijnheer, ik keur uw initiatief volkomen goed, volkomen vooral ook omdat over die kwestie totnogtoe slechts geschreven werd door mensen die er geen benul van hebben en er feitelijk geheel buiten staan. Geloof maar niet dat de krantenlui zich de moeite geven de mening te vragen van een vakman. Neen, mijnheer, zij schrijven maar raak. Ik kan u vooral goed inlichten over eersteklassebegrafenissen, want dat is mijn specialiteit. Er is in de laatste jaren heel wat getwist over die klassen en u weet natuurlijk dat de socialen voorstanders zijn van kale uitvaarten. Zij kunnen niet velen dat onze geliefden behoorlijk ter aarde worden besteld, zoals alleen een eersteklassefirma dat kan inpikken. Maar als zo'n haantje-de-voorste van ze doodgaat, een die jarenlang zonder boord gelopen en een paar keer in de kast gezeten heeft, dan zijn ze er als de kippen bij met vaandels, kransen en muziek. En dan maar zuur kijken, alsof ze met de hele wereld wat te verrekenen hadden. Ik behoef natuurlijk niet te zeggen dat Korthals en Zonen in hun vak sedert jaren aan de spits staan.” "Kookt die melk niet over?" vroeg de schrille stem van iemand die niet te zien was Korthals verliet even het kantoor, zeker om naar de keuken te gaan, keerde mompelend terug en sloot de deur, na een kat te hebben weggetrapt, die hem voor de voeten liep. "Zo'n huishouden heeft wat in," sprak hij met een gemaakte lach. Hij kuchte en begon opnieuw "Korthals en Zonen staan sedert jaren aan de spits. En wanneer ik dat zeg, ligt het niet in 't minst in mijn bedoeling concurrenten te kleineren. Hij trok een lade open en haalde er zijn circulaire uit, die hij Boorman aanreikte. "Dit zijn onze nieuwe motorwagens, de Korthals xiv en xv chassis Renault. De veertien is gebouwd voor 't vervoer van lijken van de ene stad naar de andere en de vijftien voor het overbrengen van zieken. Vroeger werden onze lieve doden gewoon per spoor verzonden, net als haring. Zij werden gewogen, mijnheer, en moesten op een vrachtbrief, tot eindelijk onze veertien aan die gruwel een einde heeft gemaakt. "Zie je nu wel, de Mattos, dat wij bij Korthals en Zonen moesten zijn om iets te horen dat de moeite waard is?" vroeg Boorman, mij tot getuige nemend. onsamenhangende zin, zonder werkwoord, en de zwakheid stond hem op het gezicht. Star op 't rode formulier kijkend, nam hij langzaam een pen in de hand en tekende. Geef mijnheer Korthals zijn foto's nu maar," zei Boorman, nadat hij de rode strook had opgeborgen. En zich tot Korthals wendend: "U hoeft slechts zeshonderd frank in geld te betalen. Voor 't restant zendt u mij de kwitantie van 't balsemen en het transport van mijn schoonzuster. Mijn naam is Boorman, van Brussel. Tot genoegen, mijnheer.” "Dat is toch weer in orde, zei mijn patroon, toen wij in de trein zaten. "En hij krijgt toch twintigduizend exemplaren van het Wereldtijdschrift met een beschrijving erin van zijn twee motorwagens. Je moet morgen het artikel schrijven, dat is dan tevens een oefening voor toekomstige studies." Hij haalde de rode strook uit zijn zak en stelde ze mij ter hand. "Berg die bon op in de speciale bonnetjesknip, de Mattos." Ik vouwde het papier open en las: Ik verklaar dat ik het artikel, waarin ik belang stel, gelezen heb en goedkeur. Gelieve mij van de brochure, waarin het opgenomen wordt, twintigduizend exemplaren te leveren, tegen de prijs van zestien centimes per exemplaar, betaalbaar onmiddellijk na levering. Ik erken dat mij een afschrift van deze bestelling ter hand werd gesteld. Opgemaakt in tweevoud te Gent, de 15e september 1922.

De leverancier, Boorman

De koper, Korthals

2016:

Wij kwamen precies tegelijk aan kon ik zien door het busraam, nadat ik had uitgecheckt met mijn OV-chipkaart, liep ik naar hem toe en ik zag dat mijn stiptheid hem plezier deed. “Ik houd niet van mensen die te vroeg komen”, zei Boorman. "En te laat komen gaat helemaal niet, maar dat logisch. Heb je zijn mobiele nummer?” Ja, de fotograaf zat op LinkedIn daar stond zijn nummer, ik had het genoteerd. “Ik bof. Zonder de internetbankieren was het haast niet te doen. 15.000 euro thuis, plus 450 voor 't lossen, maakt 15.450 euro, dus 15.600 met het drinkgeld van die twee heren. Plus wat de arbeid die in mijn blog wordt gestopt mij kost, 3600 euro, totaal ongeveer 19.200 en geen cent minder, al staat hij op zijn kop. Wat zal die man opkijken! We moeten eerst die foto’s te pakken krijgen! De wetenschap dat je gewapend bent, geeft een kracht die anders moeilijk te bereiken is. Nu is 't best irritant dat Korthals, nadat de eerste foto gemaakt was, op 't idee gekomen is de echte plaat werkelijk door een vals nummerbord te vervangen. Die foto’s op zijn site dienen tot niets. Nu moeten wij naar Gent toe om de fotograaf te zoeken.” Ik vroeg aan Boormans: “Ik snap niet waarom we hem niet gewoon belden of Facetimeden, dan waren we nu al klaar.” “Nee, je begrijpt echt niks, hè? Een chantage kan je niet via het internet doen: één, je komt niet bedreigend over en twee, je weet nooit wie ermee kijken.” Wij namen in Gent een taxi en Boorman gaf als adres rue du Haut-Port, nr. 1 op. Mijn opmerking dat de fotograaf volgens Facebook op nummer vierenzestig woonde, bleef onbeantwoord. "Laten wij de straat nu even doorlopen om te zien of hij werkelijk de foto’s gemaakt heeft en inderdaad een grote foto van de koetsen in de etalage heeft, zoals de chauffeur had gezegd, want ik zou niet graag bij iemand gaan aanbellen die niets met de auto’s van Korthals te maken heeft gehad. In een stadje als Gent moet je oppassen..” En zo liepen we door de rue du Haut-Port, waar in nummer vierenzestig werkelijk een reusachtige foto van de auto voor de vitrine stond. “Doorlopen," zei Boorman. "Hierin," gebood hij. En wij gingen een café binnen, op de hoek van de eerste dwarsstraat. Boorman, mijn patroon, bestelde twee glazen gin en tonic, Boorman dronk de zijne direct op, verzocht mij hetzelfde te doen en betaalde. "Ziezo," zei Boorman. "Nu kunnen wij weggaan zonder opspraak te verwekken. Want als je een groot glas bier neemt en je laat het staan omdat je haast hebt, dan kijken de mensen je na en willen er meer van weten. Bel de fotograaf nu op, zeg dat je Korthals et Fils bent, dat je twee heren naar hem hebt gezonden, aan wie hij een afdruk van de eerste twee foto’s van de lijkauto mag overhandigen, en anders niets. Zodra je zeker bent dat hij je begrepen heeft, zeg dan tot ziens en hang op. Wacht! En vergeer niet je mobiel op anoniem te zetten anders kan hij direct zien dat Korthals hem niet gebeld heeft. En schiet nu op, want tijd is geld. Probeer eerst nog even waar ik bij ben, maar niet te luid. Nu, ik ben de fotograaf, en ik vraag: 'Qui est la?' "Korthals et Fils. C'est pour dire que j'ai autorisé un de mes clients venir prendre chez vous un exemplaire des deux photos de mon corbillard automobile. Il sera chez vous dans un instant.” “En zeg tot ziens. Uitstekend," zei Boorman. "Vooruit nu.” Ik ging de WC binnen voor wat privecy en draaide de deur op slot. De telefoon ging over en een meisjesstem nam op, die na mijn tirade eenvoudig "Bien, monsieur.” antwoordde, waarop ik tot ziens zei en verslag ging geven. Boorman stond op toen ik terugkwam en ik volgde hem weer door de rue du Haut-Port tot Parmentier. "C'est pour les deux photos de la corbillard voiture, mademoiselle," zei Boorman tegen een aardig meisje, dat in een grote doos aan 't rommelen was. “Je les cherchais justement, monsieur." En zij deed een greep in de doos. "Pourvu qu'il en reste," zei ze. "Mais alors nous pourrions vous les faire, bien entendu. Ah, les voila. Vous avez de la chance. Combien?" vroeg Boorman. "36 euros, monsieur. » Hij betaalde en wij verlieten de winkel. Zodra wij de hoek om waren, bekeek Boorman de foto’s en zijn gezicht verhelderde. Uitstekend," was zijn enig commentaar, en toen hij mij de afdrukken overhandigde, zag ik dat op de twee foto's hetzelfde nummerbord stond. De chauffeur had de waarheid gezegd. Korthals woonde gelukkig niet ver, maar hij was niet thuis. Of wij dan maar in zijn bureau wilden komen? vroeg een zenuwachtige jongen, die ons achter de winkel in een kantoortje bracht. "Laten wij maar gaan zitten, zei mijn patroon, het voorbeeld gevend. De jongen rende weg om minecraft te spelen. "Daar heb je pap," zei hij, en een ogenblik later kwam Korthals binnen. "Mijnheer Korthals?" vroeg Boorman. “Ja. Aan wie heb ik de eer?" Boorman kruiste de benen. "Ik ben de directeur van het Algemeen Digitaal Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen en Teixeira de Mattos is mijn secretaris.” “Gaat u zitten.” Op verzoek van diverse medische kringen heeft de directie besloten in een van de eerstvolgende nummers een studie te publiceren over moderne transportmiddelen voor het vervoer van lijken. En ik geloof wel dat ik voor betrouwbare informatie dan aan 't goede adres ben?" “Ik vind uw initiatief zeer leuk, vooral ook omdat er vrijwel nooit over geschreven wordt en als er over geschreven wordt moet u maar niet geloven dat die mensen van de Volkskrant de mening van een vakman vragen. Nee, zij schrijven maar wat. Ik kan u vooral goed inlichten over eersteklassebegrafenissen, want dat is mijn specialiteit. Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat Korthals en Zonen al jaren aan top staan.” "Brand je pizza niet aan?" vroeg de schrille stem van iemand die niet te zien was. Korthals verliet even het kantoor, zeker om naar de keuken te gaan, keerde mompelend terug en sloot de deur, na een kat te hebben weggetrapt, die hem voor de voeten liep. “Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat Korthals en Zonen al jaren aan top staan. En wanneer ik dat zeg, is het niet mijn bedoeling concurrenten te kleineren.” herhaalde hij.  Hij trok een lade open en haalde er zijn circulaire uit, die hij Boorman aanreikte. "Dit zijn onze nieuwe auto’s, de Korthals 14 en 15 een echt oldtimer Rolls-Roy. De veertien is gebouwd voor 't vervoer van lijken van de ene stad naar de andere en de vijftien voor het overbrengen van zieken op een luxere manier dan de ziekenauto. Vroeger werden onze lieve doden gewoon per spoor verzonden, net als haring. Dat was misschien wel ongeveer honderd jaar geleden, Maar toch dat kan toch nu niet meer in deze tijd.” "Zie je nu wel, de Mattos, dat wij bij Korthals en Zonen moesten zijn om iets te horen dat de moeite waard is?" vroeg Boorman terwijl hij mij knipoogde. “Luister. Er is een firma, of u 't gelooft of niet, die maar één enkele auto bezit, waarin zij zowel lijken als zieken vervoeren. Dat is toch net meer van deze tijd, de lijken hebben een groot aantal bacteriën die de zieken nog zieker maken, ik heb wel eens gehoord dat lijken maden en andere parasieten, ik word al misselijk als ik daaraan denk. Of het persoon dat de auto ingaat dood, lam of slechts ziek is, dat kan het firma geen bliksem schelen. Die vent is speciaal ingericht op het verspreiden van ebola, muizen en andere ziektes en onderkruipsels. Van mij mag het firma erin stikken?” Korthals lag op de bank toen Boorman begon te praten. Maar toen Boorman die vraag stelde, kwam de man in zijn stoel overeind en keek hij bezorgd rond. “De vent is bovendien een bedrieger. Hij heeft zijn auto eerst als ziekencoupé gefotografeerd en dan nog een keer een foto genomen met gordijntjes voor de rode kruisen van de ziekencoupé alsof het een lijkauto is. Hij kwam er alleen pas na twee foto’s achter dat hij niet gedacht had voor de tweede foto een ander nummerbord te gebruiken. En daarom wordt hij nu door het Digitaal Wereldtijdschrift gehangen,  tenzij…” "Tenzij wat?" vroeg Korthals zacht. Mijn patroon haalde zwijgend een rood formulier uit zijn binnenzak, vulde er iets op in, en gaf het aan Korthals. "Dit is onacceptabel, ben je mij nu aan het chanteren?” Boormans knikte en keek Korthals scherp aan. Korthals knikte. ”Kan het niet minder?" lispelde deze, na het papier te hebben ingekeken met een geschrokken en verdrietige blik. Star op 't rode formulier kijkend, nam hij langzaam een pen in de hand en tekende. Geef Korthals zijn foto's nu maar," zei Boorman, nadat hij de rode formulier had opgeborgen. En zich tot Korthals wendend: "U hoeft slechts 3600€ cash te betalen. De rest maakt u over onder een ander naam. "Dat is toch weer in orde”, zei mijn patroon, toen wij in de bus zaten. "En hij krijgt toch nog 2000 digitale exemplaren van het Wereldtijdschrift met een beschrijving erin van zijn twee auto’s. Je moet morgen het artikel schrijven." Hij haalde het formulier uit zijn zak en stelde ze mij ter hand. "Scan het formulier maar in en stop het in de chantage map." Ik vouwde het papier open en las: Ik verklaar dat ik het artikel, waarin ik belang stel, gelezen heb en goedkeur. Gelieve mij van de brochure, waarin het opgenomen wordt, twintigduizend exemplaren te leveren, betaalbaar onmiddellijk na levering. Ik erken dat mij een afschrift van deze bestelling ter hand werd gesteld Opgemaakt in tweevoud te Gent, de 7 januari 2016.

De leverancier, Boorman

De koper, Korthals

[4c-bitterballetje]

Vlucht

De eerste mensen begonnen al te rennen. We kwamen steeds dichterbij. We hadden afgesproken om met ze alle tegelijk gaan rennen, zo’n tweehonderd meter voor de grens, zodat de soldaten ons nooit allemaal tegelijk kunnen pakken. Het aantal mensen dat over de grens komt is groter, had mijn vader gezegd.  Ik werd ingehaald door mijn vroegere kapper. Hij hield zich niet aan de afspraak. We waren nu zo’n vijfhonderd meter voor de grens. Ik liep met mijn kleine zusje van twee hand in hand. Mijn moeder liep met mijn andere zusje ook twee jaar, het zelfde gezicht. Mijn vader liep achterop en was druk bezig met mijn broertje in toom te houden, die schijnbaar geen flauw benul had over wat eraan de hand was. Hij sprong en zong, en stuiterde heen en weer tussen alle naaldbomen. We hadden deze weg expres gekozen, tussen de bomen. Zo zien ze ons minder snel, we hebben dan een voorsprong, had mijn vader gezegd. “Wij gaan naar een rijkere en  veiligere plek”, had mijn vader gezegd. Elke ochtend keek ik naar het nieuws, en elke ochtend zag ik ze dichterbij komen. Vijf weken geleden waren we vertrokken.

Ik werd wakker gemaakt door mijn vader, er werd een klein koffertje in mijn handen geduwd. Ik werd verteld dat ik naar buiten moest gaan en zo snel mogelijk naar de put, net buiten stad moest gaan. Ik rende en rende. Ik wist het zeker, ze zijn gearriveerd, de mannen in groene pakken, de soldaten, zoals mijn vader ze noemde. ik hoorde een harde knal en de tranen sprongen in mijn ogen, ik dacht aan mijn vader, hij zal toch niet? Nee. Dacht ik. Ik wist de weg naar de put goed, gisteren was ik er nog, ik had met zijn zusjes gespeeld. Ik moest zo naar links een paar straten verder naar rechts, dan het landweggetje af en dan de verdorde bosjes in. Dan was ik bij de put.

Ik was er bijna ik zag het einde van het landweggetje steeds dichterbij komen. Daar stond iemand, ik kon niet goed zien wie het was. Ik was bang dat het een soldaat was, en keerde me om. Toen hoorde ik een vertrouwde stem. Het was mijn moeder. Ik begon steeds harder te rennen en buiten adem belandde ik in mijn moeders armen. Samen liepen we stilletjes naar de put. We waren niet alleen bij de put mijn zusjes en mijn broertje zaten daar giebelend op het houten bankje. Niet alleen familie was van plan te vluchten, ook mijn buurvrouw, lerares, kapper, een paar mensen, die ik nog nooit had gezien, zaten rond de put.

Daar kwam mijn vader aan. Hij viel hijgend op zijn knieën. Bijkomend vertelde hij waarom we hier waren, ik begreep er weinig van. Ik kon toch uit zijn verhaal opmaken dat het gevaar te dichtbij was gekomen en dat we moesten gaan. Hij vertelde ons dat we tweehonderd meter voor de grens mochten gaan rennen, door de bomen zodat we minder opvielen.

Nu waren we 5 weken verder en de grens is in zicht, we vertrokken met 18, we zijn nu met 11. De zwerver van supermarkt, Josef, zoals hij heette en nog zes mensen, die ik voor de reis niet kende, waren gewond geraakt, verdronken of ernstig ziek geworden, en daardoor waren ze nu niet meer onder ons. Plotseling schreeuwde mijn vader: “NU!” en de laatste mensen begonnen nu ook met rennen. We renden en renden en toen… wat was dat? Een bos prikkelend draad was langs de grens neergelegd. Kapper, Joe, was over het draad heen gekomen en bloedde overal. Mijn zusjes werden één voor één opgetild en als ze hun benen introkken konden ze makkelijk over het draad heen, aan de ander kant pakte bloederige Joe ze aan. Mijn broertje ging nu, vervolgens de twee kinderen van kapper Joe en toen ik. Toen mijn voeten de grond raakte was ik opgelucht. Gehaald. Ze tilden nu  a de vrouw van Joe eroverheen. Mijn moeder ging als laatste, nu alleen nog mijn vader dacht ik. “Eerst de rest”, zei hij. Maar het was al te laat. Er waren nog drie mannen aan de overkant, toen de soldaten hem vastpakten. Ik begon te huilen, ik struinde nog een paar meter achter mijn vluchtende moeder aan, maar zakte toen door mijn benen.

[4c-bitterballetje]

Balansverslag

Alles verandert, ook de manier waarop je leest. In dit balansverslag lees je over mijn leesstijl, hoe mijn leesstijl nu is en hoe deze de afgelopen jaren is verandert. Om eerlijk te zijn heb ik weinig gelezen afgelopen jaar, hierdoor heb ik niet veel geleerd van het lezen van boeken/literatuur.  Maar de boeken die ik heb gelezen, waren boeken met een hoger woordenschat niveau, hierdoor is mijn woordenschat wel omhoog gegaan. Mijn manier van lezen is wel verandert ten opzichte met het begin van het jaar, ik lees nu boeken met een hoger niveau. Ik denk dat dit is gebeurd, doordat mijn vriendinnen mij boeken hebben aangepraat met een hoger niveau. Het leukste boek dat ik vorig jaar heb gelezen is ‘Divergent’, ik vond het geweldig het had een leuke verhaallijn, de karakters waren geweldig gekozen en het was een zeer spannend boek. Het boek dat mij het minst aansprak was ‘Erik en het kleine insectenboek’, ik denk dat het me niet zo aansprak, omdat het naar mijn smaak een verschrikkelijke verhaallijn had. Ik heb spannende boeken (over de toekomst), zoals ‘Divergent’, altijd al gewaardeerd en het is altijd al mijn favoriet onderwerp geweest. Hierdoor is mijn favoriete boek ‘Divergent’, omdat, zoals ik al eerder schreef,  het een leuke verhaallijn had, de karakters waren geweldig gekozen en het was een zeer spannend boek. Eigenlijk is mijn smaak niks verandert vergeleken met de tijd dat ik mijn leesbiografie heb geschreven. Toen heb ik me ook een altijd dingen voorgenomen op het gebied van lezen. Dit is wat ik toen geschreven heb en heb voorgenomen: ‘Ik wil in de toekomst wat volwassener boeken gaan lezen, omdat ik  tot nu toe altijd van die meisjesachtige of best wel kinderachtige boeken heb gelezen. Ik hoop dat ik wat meer ga lezen dan nu en er weer iets meer plezier in zal gaan krijgen. Ik wil onder andere meer Thea Beckman gaan lezen.’ Ik heb mijn doelen eigenlijk allemaal vervult: ik heb meer plezier gekregen in het lezen, ik heb deze vakantie bijvoorbeeld drie boeken gelezen uit mijn zelf en heb veel plezier gehad met het lezen van deze boeken. Ook waren deze boeken ver boven het niveau dat ik vorige zomervakantie heb gelezen. Helaas, ben ik mijn laatste voornemen niet vervult, ik heb namelijk het hele jaar geen enkel boek van Thea Beckman gelezen. Volgend jaar wil ik graag boeken van John Green gaan lezen, omdat iedereen altijd heel enthousiast is over die boeken en ben ik wel nieuwsgierig geworden naar zijn boeken. Kortom mijn leesstijl is niet veel verandert vergeleken met vorig jaar maar wel vergeleken met de jaren daarvoor. Ook heb ik me aan de meeste voornemens van vorig jaar gehouden en wil ik volgend jaar meer John Green gaan lezen. Dit was mijn balansverslag ik hoop dat jullie plezier hebben gehad met het lezen.

Lotte Feilzer_3D

[4c-bitterballetje]

Recensie het bittere kruid

Stel je voor dat je een Joods meisje/jongentje bent dat tijdens de tweede wereldoorlog langzaam haar familie kwijt raakt. Wat zou jij doen?

Dit is waar het boek ‘Het bittere kruid’ over gaat. het boek gaat over en  is geschreven door Marga Minco. Het is een autobiografie. Marga heeft er 12 jaar over gedaan om precies de goede woorden te vinden om haar gebeurtenissen in de oorlog op papier te zetten. Het boek wordt vanuit de ik-persoon verteld.  Het boek is een prachtig, leerzaam en aangrijpend boek. Ik zou het boek aanraden aan mensen boven de 12 jaar omdat je wel wat voorkennis moet hebben van de tweede wereldoorlog om het boek te kunnen begrijpen.

Het verhaal gaat over de oorlog en over een Joods meisje, die beschrijft hoe zij de oorlog overleeft en afscheid neemt van haar familieleden. In het boek reist ze haar familie achterna , maar steeds als zij ze gevonden heeft, moet ze ze weer gedag zeggen, omdat het gevaar van de Duitsers steeds dreigt.  In het heftige verhaal van een jong meisje in de oorlog wordt weinig emotie gebruikt, maar doordat ze goed beschrijft wat er allemaal gebeurt, lukt het haar om toch de emotie in het verhaal te brengen. Hierdoor wordt het boek heel meeslepend en aangrijpend.

‘We zijn zo thuis’, zei mijn vader. ‘Je hoort dat steeds meer mensen gaan onderduiken’, zei ik. ‘Ja’, zei mijn vader,’ we zullen voor jou ook maar iets zien te vinden. ‘Nee’, zei ik, ‘ik ga niet alleen’. ‘Als we nog in Breda woonden’, zei mijn moeder, ‘zou het gemakkelijk gaan. Daar hadden we zo een adres. Hier kennen we niemand’. ‘We hadden daar misschien gewoon bij de buren kunnen gaan zitten’, zei ik.

In stukje zegt de ik-persoon niks over hoe ze zich voelt, er wordt geen emotie beschreven,  maar toch  voel je dat ze boos, bang en opstandig is over het idee dat ze moet onderduiken in haar eentje.

De schrijfster vertelt haar verhaal in korte zinnen. Er wordt niet meer gezegd dan nodig is, waardoor het boek makkelijk leest en het toegankelijk wordt. Het taalgebruik is dus precies goed toegepast. Kijk maar in het stukje hieronder, hier zie je dat er korte zinnen worden gebruikt en dat hierdoor het stukje tekst heel makkelijk te lezen is.

Ik wilde mijn ouders bezoeken. Ze hadden geschreven dat ze het goed getroffen hadden. Ze woonden op kamers in de Sarphatistraat, in een groot huis met een tuin. ‘We hebben al verschillende bekenden ontmoet’, schreef mijn vader. ‘We wonen allemaal in dezelfde buurt’. Hoewel ik uit hun brieven opmaakte dat ze het prettiger zouden vinden als een van hun kinderen bij hen was. 

Het boek gaat over  het leven van Marga in de tweede wereldoorlog. Zij is de hoofdpersoon. In het boek wordt haar naam nooit genoemd, ook beschrijft ze zichzelf bijna niet. Doordat  het verhaal  in de ik-persoon is geschreven, schets je zelf, in je hoofd, het beeld van de hoofdpersoon. Uiteindelijk kun je je  hierdoor makkelijk inleven in het personage. Over de rest van de personages wordt vrijwel niets gezegd en  is er geen  beeld te vormen. Dit  is juist fijn want hierdoor blijft het boek echt om de hoofdpersoon draaien en gaat het verhaal ook echt om haar.

 Het thema van het boek is leerzaam naar mijn mening. Het thema van het boek is oorlog. In het boek wordt echt een duidelijk het beeld van het leven van een Joods meisje in de tweede wereldoorlog geschetst . Het is  mij duidelijk geworden hoe weinig vrijheid Joodse mensen hadden, dat ze bijvoorbeeld  niet eens in de trein mochten (zie hieronder), geen andere keus hadden dan te onderduiken, etc. Het thema oorlog blijft interessant al gaan veel boeken over de oorlog. 

‘Weet je wat ik ga doen?’, zei ik op een middag tegen mijn broer. ‘Ik ga naar Amsterdam’. ‘Hoe kom je dáár nu bij’, zei zijn vrouw. ‘Het lijkt me erg onverstandig’. ‘Ik heb er genoeg van’, zei ik. ‘Ik wil me wel weer eens aankleden’. ‘Dat begrijp ik’, zei Dave. ‘Je kunt misschien nog het best in Amsterdam zitten. Wij moesten er ook maar naar toe gaan’. ‘Maar hoe wil je het doen?’ vroeg Lotte. ‘Ik doe mijn ster van mijn jas en stap in de trein. Heel eenvoudig’. ‘Als er dan maar geen strenge controle is’, zei Dave.

Kortom ik vond ‘Het bittere Kruid’ prachtig, leerzaam en aangrijpend boek. Het verhaal is aangrijpend, het taalgebruik is toegankelijk, je kan je makkelijk inleven in het hoofdpersonage en het thema is zeer leerzaam. Dus wil je aangrijpend, toegankelijk geschreven, leerzaam boek lezen waar je je ook nog eens goed in de hoofdpersoon kan inleven, lees dan dit boek.

Geschreven door: Lotte Feilzer_2D

[4c-bitterballetje]

Perenbomen bloeien wit

Geschreven door Gerbrand Bakker

1e en 2e druk in 2007.

Ik heb dit boek gekozen om te lezen omdat ik een boek moest lezen voor school en dit was de  aanrader van mijn lerares.

Het gaat over een jongen, Gerson, die blind raakt in een auto-ongeluk in Italië en zo in een tijdelijke coma terecht komt. Het laatste wat hij zag was een perenbomengaard met perenbomen met witte bloesem, na het ongeluk komt hij tijdelijk in een coma. Zijn tweeling broers, Klaas en Kees, zijn vader, Gerard, en zijn hond, Daan zijn Oma, Anna, en zijn Opa, Jan,  proberen hem door deze moeilijke tijd te helpen.

Ik vind het een prachtige geschreven, meeslepend en ontroerend boek. Dit is omdat de perspectieven waaruit worden geschreven steeds anders zijn, het wordt uit drie verschillende personages vertelt de tweeling, Gerson en de hond, Daan. Ook zijn de gevoelens heel uitgebreid en mooi beschreven, hierdoor is het boek meeslepend en ontroerend, kortom prachtig geschreven. =)