4d-leesdossier-franklin

[4d-leesdossier-franklin]

Lord Of The Rings Triology

J.R.R. Tolkien heeft hiermee toch echt een van de beste boeken ooit geschreven. Hoewel er mensen zijn die iets tegen fantasy-achtige boeken hebben is het zeker wel een aanrader. Tijdens het lezen is zeker te merken hoeveel tijd Tolkien aan het schrijven heeft besteed. De hoeveelheid details en geschiedenis die erbij bedacht is is gigantisch. Het is alsof Tolkien de complete Tweede Wereldoorlog heeft beschreven, en tevens nog alle geschiedkundige voorvallen die er aan vooraf gingen of bijdroegen.  Een super spannend en inspirerend boek, ook zeker de moeite waard om de films te kijken!

[4d-leesdossier-franklin]

Het bestuderen van het verhaal van Mariken van Nieumeghen was voor mij, als jong mens in 2018 niet zinnig, omdat de enige nuttige dingen de levenslessen waren, maar deze wist ik echter allemaal allang.

[4d-leesdossier-franklin]

In Lange Dagen van Pia de Jong gaat het veel over blijven hopen terwijl alles hopeloos lijkt, mijn gevoel daarbij is dan ook:  Dit nummer beschrijft voor mij goed de weg naar volwassenheid, ondanks veel tegenslag toch opstaan en verdergaan.

[4d-leesdossier-franklin]

Herschreven inleiding

In totale verwarring achtergelaten

Ik heb het boek een maand gelezen en toen ik het uithad dacht ik:" Goh, het is een boek. Niet meer en niet minder." Dit is het eerste wat ik dacht na het lezen van Moedervlekken, geschreven door Arnon Grunberg. Moedervlekken gaat over de worstelingen van Otto Kadoke, een in suïcidepreventie gespecialiseerde psychiater, die na een ongelukkig voorval een nieuwe verzorgster voor zijn bejaarde moeder nodig heeft. Ik zal niets verklappen maar het voorval heeft te maken met de mislukking van een liefdesuiting.  Toen ik begon met het schrijven van deze recensie las ik eerst wat recensies van anderen om even weer de verhaallijn terug te halen. Wat ik vreemd vond was dat het overgrote deel van de recensenten het een goed boek vonden, hier snapte ik niks van. Ik bleef na en tijdens het lezen emotieloos, ik vond het nauwelijks leuk of stom. Dit komt waarschijnlijk omdat mijn kennis van boeken relatief laag is, simpelweg omdat ik er nog niet zoveel heb gelezen als een volwassene. Naarmate je meer en meer boeken leest gaat alles op elkaar lijken, Moedervlekken onderbreekt die sleur heel erg goed. Ik zit gelukkig nog niet in die sleur en dit was voor mij ook een uiterst absurd boek. Dit komt door vele dingen die ik nader zal beschrijven.

[4d-leesdossier-franklin]

Flashback:

Het was kwart voor negen ’s ochtends. De bel was net gegaan en ik liep het lokaal in waar we les zouden krijgen van mevrouw Van der Kind, terwijl ik terugdacht aan een maand geleden. Toen lag ik nog in een halfslaap op de bank te bekomen van een hersenschudding. Ik kon vrij weinig, nog geen vijf minuutjes op mijn mobiel kijken, moest heel rustig opstaan en kon niet nadenken over moeilijke dingen of mijzelf ergens op focussen. Zelfs lezen ging lastig, dit vond ik wel jammer aangezien ik niet veel anders kon en omdat door te lezen de tijd meestal ook snel voorbijgaat. Gelukkig was daar de tv. Nu is er meestal niet heel veel interessants te zien midden op de dag, hoewel dit met mijn concentratieprobleem niet echt een probleem vormde. Mijn redding in die tijd werd Netflix, dat was wel interessant, gaf mij geen hoofdpijn maar dan was daar helaas weer de concentratie. Nouja beter twee keer per dag een uurtje kunnen kijken dan helemaal niks kijken. Toen werd ik opgeschrikt door de docente die mij vroeg hoever ik al was met de huiswerkopdracht. Tot mijn spijt moest ik bekennen dat de inspiratie niet echt wilde vloeien.

Beschrijving gebouw:

Nico reed de straat van zijn school binnen. Hij had vandaag voor het eerst een klein beetje zin om naar school te gaan,  naar dat oude, verslonsde bakstenen gebouw waar hij al vier jaar op vast zat. Het was echt een lelijke plek, de muren vol gaten en overal vlekken gemaakt door de schilders die bij de jaarlijkse renovatie weer potten verf hadden omgestoten. Het pleintje lag weer eens open, een paar bouwvakkers deden iets aan de afvoer ofzo. De ingang naar de fietsenkelder lag er ook al zo verwaarloosd bij, overal afval en bladeren. Vreemd, dat zouden de mensen die te laat komen toch moeten opruimen. Nadat hij zijn fiets had geparkeerd en de hal binnenliep drong de penetrante geur van bleekmiddel zijn neusgaten binnen. Het kostte hem heel veel moeite om iedere dag deze verschrikking te doorstaan. Onderweg naar zijn lokaal door de donkere bekrompen gangen riepen een paar mensen hem nog dingen toe zoals “Go Hulk!” en “Lekker gereden gister!’’. Hij moest een beetje glimlachen. Dat mensen toch nog gekeken hadden naar hem terwijl Max veel meer in het nieuws kwam.  De docent begon er ook al over. Ondanks al deze goede dingen was hij blij dat hij het gebouw aan het van de dag achter zich mocht laten.

   Blokkarakterisering:

  Charles duikt weg in zijn kraag. Het regent, hagelt zelfs een beetje en hij mompelt iets over auto's. Hij is een tengere man, klein van stuk maar wel een sportieve bouw. Op zijn hoekige hoofd groeien veel donkerbruine haren die in een wirwar over zijn schedel verspreid liggen. Achter zijn linkeroor heeft hij tot achter in zijn nek een rafelig litteken lopen, ooit was zijn kapster uitgeschoten met de schaar. Met zijn heldere, felblauwe ogen kijkt hij zoekend door de regenvlagen de straat af, op zoek naar zijn auto. Daar staat hij dan, een dieppaarse BMW cabrio uit 1996. Voor hij de autodeur opendoet en instapt bekijkt hij zichzelf even in een etalageruit. Zwart met witte sneakers, een joggingbroek en een bordeauxrood vest wat grotendeels schuilgaat onder zijn donkere regenjas. Hij trekt zijn jas uit, legt hem op de achterbank en stapt in. Het is rustig op de weg, niet zo gek ook als het half twee 's nachts is en het pijpenstelen regent. Onderweg nar huis schieten hem allerlei gedachtes door het hoofd, over de bijna uitbrekende WW4, zijn droomauto en zijn vakantie naar Italië. Hij verbaast zichzelf, normaal denkt hij nooit zo diep na over het leven,  en zeker niet tijdens het rijden. Eenmaal thuis valt hij in een diepe slaap om nooit meer wakker te worden.

[4d-leesdossier-franklin]

Nederlands Monte Carlo herschreven

Hij werkte vier jaar als hoofdmonteur bij een team dat meedeed aan de Griekse zeilwedstrijden. Hij droeg zijn verantwoordelijkheid met grote ernst, en hij genoot in stilte van de eerbied die hij bij jong en oud wist af te dwingen, in de zeilwereld en in zijn dorp. Drie dagen voor zijn drieëndertigste verjaardag bracht een koerier een brief die hem aan de grond nagelde. Het stond er zwart op wit onder het paars-gele Latviumembleem. Zijn echtgenote trok voorzichtig aan zijn arm, vroeg hem wat er scheelde. Hij zag haar, hij keek naar haar, hij keek in de onbestemde kleur van haar ogen, omkranst met bleke wimpers, zijn echtgenote, haar smalle schouders en brede heupen, haar handen rood en ruw. Waar moest hij beginnen? Waar, om haar dit ten volle te doen begrijpen? Bij consul Flaminius, die zestien jaar geleden in Rome de allereerste paardenren bijwoonde in het gloednieuwe Circus Maximus? Bij Tullius, Marcus en Lucullus en de monsterachtige paarden voor de wagens? Of toch maar bij wat de Sicilianen de 'aedificia' noemen, die vlak na het ontstaan van het paardenrennen het gezicht ervan volledig hebben veranderd? Teams als Yarisci en Hiz en Iyi, allemaal gevestigd in de buurt van Troje, stuk voor stuk in de woestijn met veel plek voor het testen van de strijdwagens. Teams die bewust de concurrentie met de paardenfokkers niet meer aangingen maar zich focusten op de wagen, op het gewicht, luchtweerstand en een zo goed mogelijke bestuurbaarheid, wat voor een veel grotere kans op de bocht doorkomen zorgde. Een revolutie, het begin van het moderne paardenrennen! Ja, daar zou hij moeten beginnen, want voor zo'n team zou hij gaan werken, hij, Atticus Corstius. Het stond zwart op wit in de brief in zijn handen. Het wond hem op en maakte hem bang. Diezelfde avond bracht hij een offer aan Tyche, de godin van het geluk.

[4d-leesdossier-franklin]

Balansverslag

Op een dag in het jaar 2015 verveelde Lloyd zich. Hij had geen idee wat hij kon doen, dus zocht hij op internet "Wat te doen als je jezelf verveelt". Zijn zoekopdracht leverde hem het antwoord op dat hij moest gaan lezen. Zo gezegd, zo gedaan.  Vanaf dat moment heeft hij veel boeken gelezen. Zoals de zevendelige Vespasianus-serie, vier boeken van Robert Harris, het Diner, de Belofte van Pisa, het Parfum en nog veel meer. Alles las hij met veel plezier, soms wel iedere drie dagen een boek. Hierdoor heeft hij geen favoriet boek omdat er simpelweg teveel voorbij komen. Wel heet hij de afgelopen tijd zijn aandacht naar thrillers verplaatst omdat die hem welinteressant en spannend leken. Hoewel dit laatste vrij logisch is anders zou de naam niet kloppen. Enfin, volgend jaar is hij van plan zo door te gaan en natuurlijk is hij alweer bezig in een nieuw boek, de serie van Chris Bradford, De jonge samoerai.    

[4d-leesdossier-franklin]

School

Soms leuk

Maar niet altijd

Dit komt door huiswerk

Wat er soms veel is

Doordeweeks

[4d-leesdossier-franklin]

Gym

Gym is altijd bewegen

Soms dwars door de regen

 Is het weer niet top

Dan krijgt de tegenstander soms een hoekschop

Het is wel leuk daarentegen

Als het weer beter is

En ik niet de bal mis

Dat we hierdoor winnen

Zonder hulp van rare godinnen

Het is dus zeker niet altijd een treurnis

[4d-leesdossier-franklin]

Grieks

Dit vak heb je alleen op ons niveau

Het is niet altijd simpel

In mijn voorhoofd vormt zich soms een rimpel

Ik doe het altijd aan mijn bureau

 De lessen zijn niet erg amusant

Wij kregen laatst een nieuwe docent

En daar zijn we nog steeds niet aan gewend

Soms denk ik; komt die docent uit Griekenland?

Wij moeten veel vertalen

Dit is een van de vele nadelen

Gelukkig hebben we het niet alle kwartalen

  Ook zit ik me wel eens te vervelen

En ik kan net zo goed in de cultuur verdwalen

Toch moet ik niet te hard oordelen

[4d-leesdossier-franklin]

[4d-leesdossier-franklin]

[4d-leesdossier-franklin]

[4d-leesdossier-franklin]

Het Hek

Youssef werd langzaam wakker toen de felle Hongaarse ochtendzon op zijn gezicht begon te branden. Hij probeerde zijn ogen te openen, maar dat deed hem teveel pijn. Zijn ogen zaten onder de opgedroogde bloedkorsten en het vast gekoekte fijnzand. Toch was het noodzaak dat hij zijn ogen open kreeg, anders zou hij nooit op tijd de trein kunnen halen om samen met zijn ouders naar Duitsland te komen. Langzaam probeerde hij met de rug van zijn hand de bloedkorsten en het fijnzand uit zijn ogen te wrijven, maar het voelde aan als hardgeworden cement. Hij tastte naar zijn flesje water dat in zijn broekzak moest zitten, maar het enige wat hij voelde was de foto van zijn ouders. Hij werd bang, bang dat hij zijn ogen niet meer open zou kunnen krijgen. Hij bleef verwoed zoeken en vond plotseling het flesje water, hij schudde er eens mee en voelde dat er bijna niets in zat. Hopelijk is het genoeg dacht hij. Voorzichtig, om vooral niets te morsen draaide hij de dop eraf, druppelde wat water op zijn ogen en begon te wrijven.

 Ineens klonk er een keiharde treintoeter op nog geen 2 meter afstand van zijn oren, van schrik gooide hij het flesje leeg en vloekte hardop. Hij sprong overeind en deed zijn nu schone ogen open. Voor zich zag hij een verlaten tentenkamp. Hij draaide zich om, daar zag hij een overvolle trein langzaam op gang komen. Hij keek of hij zijn moeder ergens zag, toen hij zijn naam hoorde. "Youssef!" klonk het hard. Hij begon met de trein mee te rennen en zag bijna in de voorste wagon zijn vader uit het raam hangen. Met alle kracht die hij in zich had begon hij te sprinten, dat was niet makkelijk want het perron was maar kort en door de lange voetreis vanuit Syrië en het slechte eten was zijn conditie erg slecht. Tijdens het rennen keek hij of er misschien ergens een ander plaatsje op de trein was zodat hij in ieder geval mee kon rijden, zodra de trein bij het eindpunt was ging hij wel naar zijn ouders zoeken. Ja, daar was een plekje! De trein was al bijna bij het einde van het perron  en reed steeds harder. Hij gooide al zijn energie in de strijd en gooide zijn rugzak naar een man die in de deuropening stond, gelukt. Nu moest hijzelf nog aan boord zien te komen. Toen struikelde hij, hij hoorde de man naar adem happen en haalde zijn benen en handen lelijk open aan de grond die achter het perron lag. Hij was zonder het te zien bij het einde van het perron gekomen en was er af gerend, maar dit kwam zo onverwacht dat hij zijn evenwicht verloor en plat over de grond schoof. De trein was inmiddels al een eind weg een reed al veel harder dan toen Youssef er achter aan rende. Hij begon te huilen, nu zou hij zijn ouders nooit meer zien en hier vast zitten.

Plotseling voelde hij een scherpe pijn in zijn schouder toen een grote hand hem optilde en hem omdraaide. Hij bekeek de eigenaar van de grote hand. Het was een Hongaarse soldaat met een groot geweer om zijn schouder. Hij beet hem iets onverstaanbaars in het Hongaars toe, maar uit de toon viel op te maken dat de man niet blij was. Toen dook er een andere man op die in Youssef’s taal zei dat hij een Syrische tolk was. De soldaat had gezegd dat Youssef terug naar huis moest gaan, dit was de laatste trein die de Hongaarse grens zou oversteken en in een keer door zou rijden naar Oostenrijk, hierna kwam niemand meer Hongarije in. Nu stortte Youssef's wereld ineen, eerst dacht hij nog de volgende trein te nemen en hoopte hij dat zijn ouders zouden wachten op het eindpunt van de trein. Nu hij hoorde dat hij niet de volgende trein zou kunnen nemen richting zijn ouders werd het hem allemaal teveel. Hij begon nog harder te huilen dan eerst en schreeuwde, schopte en sloeg uit angst, woede en verdriet alles wat hij maar raken kon. Toen kreeg hij een klap op zijn hoofd en werd alles zwart…

[4d-leesdossier-franklin]

De koning der parfumeurs

Je wordt geboren, maar je hebt geen geur. Toch is jouw neus zo goed dat je zelfs de kleinste en zwakste geuren kan ruiken en herkennen. Dit overkomt de hoofdpersoon van Het Parfum.

  Het Parfum gaat over Jean Baptiste Grenouille, een weeskind dat zichzelf de grootste parfumeur ter wereld noemt dankzij zijn uitzonderlijk scherpe reukorgaan. Grenouille wordt geboren op  17 juli 1738, achter een viskraam op een Parijse markt. Zijn moeder wordt opgepakt, omdat ze hem wilde laten sterven en krijgt het vonnis onthoofding van de rechter. Zodoende moet Grenouille door het leven zonder moeder. Geen enkele moeder wilde het kind langer dan twee weken in huis hebben. Later gaat hij werken bij een leerlooier, totdat hij werd gevonden door een van de grootste parfumeurs van die tijd. Hij leert de fijne kneepjes van het vak parfumeur. Dit wil hij later gaan gebruiken om zijn zoektocht naar Het Parfum, waarmee hij de wereld zal onderwerpen, te volbrengen. Als zijn meester hem ontslaat begint hij een grote zoektocht naar de essenties van zijn ultieme geur. Dit leidt hem naar een oude vulkaan in Zuid-Frankrijk, de Plomb Du Chantal. Hier leeft hij zeven jaar als kluizenaar terwijl hij met de geuren die hij al eens geroken heeft en in zijn brein heeft opgeslagen Het Parfum samen te stellen. Maar zal dit hem lukken?

Het is geschreven door Patrick Süskind, geboren in het Duitse Münsing op 26 maart 1949.

  Het Parfum is een boek waarvan ik vind dat het bij de top behoort. Het personage wordt je vriend, de schrijfstijl is zo uitgebreid dat het voelt alsof je er zelf loopt en de gedachtes van Grenouille worden zo duidelijk uitgelegd dat je hem gaat begrijpen.

De hoofdpersoon                                                                                                                                 Jean Baptiste Grenouille, in het boek alleen Grenouille genoemd, lijkt op het eerste gezicht een onvriendelijke, lelijke, harteloze moordenaar. Hij haat de mensen, vindt ze dom en verafschuwt ze. En op de koop toe vermoordt hij een jong meisje om haar prachtige geur te krijgen. Toch lukt het Süskind om met twee zinnen, soms wel een paar woorden, alle misdaden die hij heeft begaan teniet te doen waardoor hij opeens een goed mens lijkt.

De gedachtegangvertellingen                                                                                                     Süskind schrijft vanuit de alwetende verteller, wat erg vaak word bijgedragen door Grenouille's gedachten. Je leest precies hoe hij denkt, terugkijkt op dingen en weer andere dingen leert begrijpen. Doordat Süskind dit doet krijg je langzamerhand begrip voor Grenouille. Toch verdwijnen al die vriendschappelijke gevoelens meteen als Süskind weer eens een van zijn metaforen gebruikt, als hij Grenouille vergelijkt met een rat of een gedrocht van de duivel. Door die paar woorden word je even teruggeroepen uit je verheerlijking van Grenouille en vind je hem ineens een afschuwelijk persoon. Süskind blijft dit het hele boek door doen waardoor je de ene keer als je het boek weglegt goed over Grenouille denkt en dan weer heel slecht, heel goed enzovoorts.

De schrijfstijl                                                                                                                                          Het is zo uitgebreid beschreven zodat het voelt alsof je er zelf loopt. Süskind beschrijft de omgeving waar Grenouille is in kleuren, geuren en gevoelens. Omdat Grenouille zo'n uitzonderlijk goede neus heeft, wordt er erg veel aandacht aan de geuren die hij ruikt geschonken. Ik vind dit heel origineel, bijna geen enkele schrijver doet dit. Zo ruik je soms bijna het zweet van de oude mannen, het afval op straat en de etensgeuren die uit de keukens van de huizen drijven.

Dus ik vind dat Het Parfum van Patrick Süskind bij de top der boeken behoort omdat het personage je vriend wordt, de gedachtegangen je aangrijpen en het voelt alsof je er zelf loopt. Wat zou jij willen doen als je net zo'n uitzonderlijke neus had als Grenouille?

[4d-leesdossier-franklin]

Brief aan schrijver

Amsterdam, 7 januari 2016

  Beste Mano,

Ik kreeg vandaag bij Nederlands de opdracht een recensie te schrijven over een stuk Nederlandse literatuur geschreven door een Nederlandse schrijver. Toevallig had ik in de periode voor de kerstvakantie en in de vakantie vier boeken gelezen die aan de criteria voldeden en zich daarmee dus kwalificeerden voor de recensie. Mijn keuze is gevallen op De belofte van Pisa, geschreven door jou. In de eerste les vond ik het lastig om te beginnen met schrijven. En aangezien ik recensies haat, werd het nog moeilijker. Halverwege de les hoorde ik dat ik ook mocht kiezen om een nieuw einde aan het boek te maken of een brief aan de schrijver te sturen over wat ik van het boek vind. Toen was kiezen niet moeilijk meer. Ik dacht meteen aan jou, en omdat ik je email heb kan ik het ook nog eens aan je sturen. Helemaal top!

Allereerst wil ik zeggen dat ik het een geweldig boek vind en dat je echt super goed schrijft, ik wilde het boek in één keer uitlezen, maar helaas kon dat niet omdat er ook dingen bestaan zoals school, huiswerk, eten en slaap. Nouja, dacht ik ’s avonds in bed, dan lees ik morgen voordat ik naar school ga nog wel even een stukje. Ook vond ik het gebruik van de straattaal in het boek en de locatie waar het hele verhaal zich afspeelt prachtig. Dat komt deels doordat ik zelf ook in Amsterdam woon, op een gymnasium zit en alle elementen van het verhaal herken.

Punten van kritiek heb ik nauwelijks. Eentje maar, namelijk het feit dat ik een beetje de periode mis in het boek tussen het moment dat Sam hoort dat hij naar het HLZ mag en de tijd dat de eindexamens eraan zitten te komen. Nu heb ik er ook wel begrip voor dat je die delen hebt weggelaten, want anders zou het boek misschien te langzaam worden en dat is ook niet de bedoeling.

Op andere momenten dat ik het boek mee naar school had omdat ik dacht dat we die les de recensie moesten schrijven en het uiteindelijk toch niet moesten, hebben een paar van mijn klasgenoten stukjes van het boek gelezen en uit hun monden kwamen wel wat punten van kritiek. Van een paar meisjes hoorde ik dat er een paar scenes in zaten die ze niet helemaal fijn vonden, hoofdstuk 5 onder andere. Ik snap wel dat ze die delen van het boek niet zo fijn vonden maar zelf vind ik het niet erg dat die scenes erin zitten. Ze geven vorm aan het verhaal en illustreren het beeld wat van Sam wat ik in mijn hoofd heb geschetst.

Wat ik ook nog even kwijt wil is dat er heel veel grappige stukjes in zitten waarin ik soms ook wel mezelf herken. Bijvoorbeeld de scene waar Soesi, Sam en Sam’s broer ijsjes kopen bij de ijssalon Pisa. Of het moment dat Sam en Ys in het buurthuis zijn en Duivel vertelt over een overval op een huis in Limburg wanneer een van die gasten opendoet en zegt: ”Goedenavond, politie Amsterdam-Amstelland.” Het heeft daarna vijf minuten geduurd voordat ik bijkwam van het lachen.

Ik wil nog wel veel meer zeggen over wat ik van jouw boek vind maar daar heb ik geen tijd meer voor en anders wordt deze mail ook veel te lang. Laat me snel weten wat je van deze mail vindt.

Groeten ......