701miles

[701miles]

tek bir şarkı yetiyor seni sevdiğimi hatırlamam için. seni sevdiğim o anlara dönebilmem için.

ne güzel uyuyorduk beraber. hala hatırlıyorsun sen de. unuttun sanmıştım. seni uyuttuğum şarkılar da aklımızda hala.

sadakat konusunda seninle başlamıştım denemeye, sen denemiştin, ben de baya iyi çıktım.

kaçabileceğimizi bile bile hiç kaçmadık birbirimizden.

beni sevdiğine daha yeni emin olmam kimden kaynaklanıyor bilmiyorum ama sana duyduğum aşkın gerçekliğini de içime ilmek ilmek işledin yine.

şu an beraber uyansaydık yine seneler öncesindeki gibi, muzlu sütün hazır olur dolapta. başucumuzda dünden kalan kırmızı şarapla.

şunu anladım ki, ben seni sevdiğim zamanki halimi çok özlüyorum, kendime en çok o zaman yakındım. ve seni sevmeyi özlüyorum. keşke uğruna savaştığımız her şey bizi kurtarsaydı.

her şey doğruydu aslında ama o zamanlar biz birbirimiz için pek doğru mu değildik acaba? çok korkunç, hala bu noktadayken bile yanlış olabilmemiz.

artık biliyorum, beni en çok sen tanıyorsun, en çok sen tanımaya meyillisin ve bu gerçekten büyük bir aşktı.

[701miles]

Şimdilik içim bu kadardı.

[701miles]

Yoktu ya hani eskiden böyle dertlerim, pireleri deve yapar, oturup onlara üzülürmüşüz. Ertesi güne çıkacağımız garantiydi sanki o zamanlar. Torpilimiz var gibiydi yukarılardan. Sonra o ip koptu, biz koptuk. Her şey bir karanlığın esiri oldu. İçimizdeki çocuğun kalbi kırıldı, cümlelerimiz anlamını yitirdi. Yapayalnız kaldık. Yalanlar söylemeye ve karşımızdakine de inandırmaya başladık, biz de inandık sonra o yalanlara. Hiç büyümeyeceğiz, derdik. Büyüyemediğimiz onca zamana inat nasıl da büyüdük. Söylediğimiz o yalanlar, hayatımızın en büyük gerçekleri oldu. Yollarımız ayrıldı. Sonra biraz rol yaptık, o yalanları zaten doğduğumuz günden beri istiyormuşuz gibi davrandık. En başından beri, o yalanları yatmadan önce kurduğumuz hayaller olduğuna inandırdık, önce kendimizi sonra da etrafımızdakileri. Hiç durmadan çalan telefonlarımız sustu. Biz de biraz sustuk herhalde, o bizi ne olursa olsun dinler dediğimiz kulaklar, başta dertlere kabardı. Galiba kaybettik. Kendi kendimize kaldık. Gerçekten anlayan bilir, bizim gibi insanlar için kendi kendine kalmak, cehennemin fragmanı gibidir. Belki doğru, belki yanlış; eskiden böyle olduğunu bilirdim senin için de. Artık emin değilim. Seninle alakalı şimdiki zaman cümleleri kurmama izin vermiyorsun. Lakin benim için şimdiki zaman böyle bir şey. Gecenin kör vakti bile daha hafif vururdu o zamanlar. Şimdi her şey değişmiş, insan her geçen gün, daha çok ihtiyaç duyduğu şeyden mahrum kalıyormuş, maruz kalmak isterken. Artık kazanmış rolü yapamayacak kadar yorgunum. Herhangi bir rol bile yapamıyorum kaldı ki, kazanmışı oynayayım.Geçmiş diyaloglarımızla bugünü yaşıyorum ama bazı günler çok sahte oluyor, tazelenmesine ihtiyacım var. Her yerime battı kıymıklar, çıkaramıyorum. Nefesim kesiliyor, seni düşündükçe. İçime oturuyor yapamadıklarımız ya da yaptığımızda bile tamamlayamadıklarımız. Bütün o şairler, yazarlar bile küs bana senden sonra. Nerede kaldı o altılı çizilebilecek müstakbel kravatlı cümlelerim?Gitgide pedere mi benziyorum? Söylediklerimden o anın günahını çıkarıp, aynı günahları mı işliyorum? Tekrar adımlarım beni hep aynı yerde tutacak biliyorum, diye bütün duruşlarım. Bir kez daha denemek iyi bir fikir mi, yoksa 3 günlük dünya koş git bir de sen bak mı?Benim içimde yer kalmadı, seninki rahat mı?

[701miles]

Bu dikiş tutmaz beyhude bunu beklemek, iplik iğneye giremedi oradan biliyorum. Neyi hakettik ya da neyi harcadık bilmiyorum. Ne çok acı birikebiliyor insanın etrafında buna şaşırıyorum. Ne çok yanılgı, ne çok hayalkırıklığı… Nerede kaldı o içime birdenbire yuva yapan cesaret? Sonunu merakımdan burdayım. Onun dışında beklediğim pek bir şey kalmadı, çoğu şeyi kaybettim. Her şey kabulüm, her şey olması gerektiği gibi vs. böyle birçok palavra işte. Hevesin kalmaması kaç parça şeyi açıklar? Sahip olduğum en önemli şeyleri kaybettikten sonra yaşamak kaç yazar? Kalbin eskisi gibi atmadıktan sonra, nefes almaya değer ne var etrafta? Arıyorum ama pek cevap veremiyorum bu sorulara. Ne kelimeler eskisi gibi bir araya geliyorlar benim hatrıma, ne ben konuşuyorum çeşitli kulaklara. Acılarım… bu zamana kadar benimle gelen bütün acılarım sırtımda, buradan kurtuluş var mı? Ufak bir umut tanesi bile göremiyorum. Güneşimi kaybettim. Güneşim neredesin? Başka yerde aramazsın sanmıştım, bulmuşsun bile. Yolun ışıklı olsun. Benim yolumun karanlık olmasının bütün suçunu sana yıktıysam affola, tenha yollarmış benim kaderim. Konuştuklarım sana varıyor mu onu bile bilmiyorum ama yine de deniyorum. Küçük bir umut işte. Buymuş beni hayatta tutan. Ne biçim yıkıldım! Hayatımın bitiminin yakınlarında dolanıyor, çoğu zaman ateşle oynuyorum. Herkesin o üzüntüsünü görmek istiyorum, nasıl yıkılıp her şeye geç kaldıklarını farkettikleri o anı görmek istiyorum. Her şeyin düzeleceğine dair palavramı aylar önce beslemeyi bıraktım. En karanlık dönemimden yazdığım bu cümlelerin kaçının altını çizdin? Rol yapma yeteneğimi de kaybettim, artık içim dışımdan nasıl görünüyorsa öyle işte. Beğendiniz mi? Bu sizin eseriniz. Her şeyin çok güzel olabileceği olgusuna hiç sahip olmadım sanırım. Olduysam da o zamanları hatırlamıyorum, artık her şey büyük bir sis arkasında kaldı. Oynadığım ateşler belki sahip olduğum 1-2 mumu yakar sanıyorum, sadece ellerim yanıyor. Ben buradan sağ çıkarsam en büyük galibiyetim olur. Hangi havada gelirsem vazgeçilmezin olurum?

[701miles]

Nasıl özledim seni. Seninle mutlu olmayı hatta mutsuz olmayı bile nasıl özledim.

Sen gittin ama ben hala aynı yerde beklerim seni. Yolumu kaybettim ben. Ne güzel mahvettik her şeyi. Anılarımız çıkmıyor aklımdan, herkesi sen sanmalarım bitmiyor. Bir yerden çıkıp sana geliyormuş hissini de çok özledim. Bizim hikayemiz gerçek bir aşk öyküsüydü neden birbirimiz için ders olduk?

Senden nefret edemiyorum. Seni hala çok seviyorum. Bir tek bundan nefret ediyorum. Yolumu bulamıyorum, ne yapacağımı bilemiyorum. Aklımda seninle öleceğim.

Günüm hala seninle başlayıp seninle bitiyor, rüyalarım seninle dolup taşıyor. Hayat akıyor ama benim içim hala sana gidiyor.

Sabahları bir yerlerden günaydın sesleri duyuyorsan, bil ki benim. Seninle alakalı her şeyin olduğu bir odaya kilitlendim. Çıkamıyorum burdan. Sen yoluna devam ettin belki ama yazıklar oldu bana.

Geleceksin diye bekliyorum, ne zaman geleceksin? Yaşlanıyorum…

Pusulamı alıp gittin. Hani gitmezdin, hani hep burada kalacaktın?

Çok merak ediyorum seni hala. Haberini asla alamıyorum. Seninle konuşamıyorum, tahmin bile yürütemiyorum. Seninle alakalı şimdiki zaman cümlem yok, artık seni tanımıyorum. Nasıl üzülüyorum buna. Yazdıklarım ulaşmıyor bile sana, sen de benden bihabersin. Nasıl duyuracağım sesimi sana diye düşünmekten çıldırıyorum.

Seni çok özlüyorum, kusura bakma unutamıyorum!

[701miles]

Onun olmayı hiç bırakmadım.

Kelimelerle aram hep çok iyiydi ama onunla aram pek iyi değildi. Onu sevmekten bir an bile vazgeçmedim. Bir şeye alıştım ama neye alıştığımı bilmiyorum.

Onun hayatımın aşkı olduğuna hala çok eminim. Merak etmeden duramıyorum. Gerçekten mutlu mu? Beni hiç mi özlemiyor? Hiç mi kıyaslamıyor?

Onu olmayı hiç bırakmadım. O beni ne zaman bıraktı? Benim olmaktan ne zaman bıktı?

Söylediği gerçekler benim sırtımı yere yapıştırmıştı, şimdi ayakta mıyım?

Onun olmayı hiç bırakmadım, o yüzden başkasının olamıyorum.

Ben evimden hala taşınmadım. İçime işleyen acıyı anlatmadım kimseye. Göstermedim yaralarımı. Bağırmadım yardım diye. Taşınmadım evimden. Eşyalarımı her gün sırtımda taşıyorum, bir gün tekrar evimin kapısı bana açılır diye.

Ben eve dönmekten hiç vazgeçmedim. Onun olmayı hiç bırakmadım.

[701miles]

Hayatımın en önemli gününde, hayatımın aşkını tanıdım. Ne güzel başlayan hikaye benden her şeyimi alıp götürdü. Bütün inancımı, bütün hayallerimi, umutlarımı. Hiçbir şeyim kalmadı. Çırılçıplak hayatın ortasında duruyorum sadece. Ne güzel bir yazdı oysa ki. Büyüyorduk beraber. Onunla, yaşlanıp ölcem sanarken, o büyüyor ben yaşlanıyormuşum ve ölmüşüm. Buna yaşamak denmez.

Kaç gün ağladık birbirimize, birbirimiz için. Son geldiğinde farkındaymışız hoşçakal bile demedik. O demedi. Ben farkında değildim. Her şey geçer sandığım son umudumu onunla yitirmişim. Artık sadece kendi kendime konuşuyorum. Bana cevap veren duvarımı da yitirdim. Ne kadar yıkık ve üzgün olduğumu daha nasıl anlatabilirim gerçekten bilmiyorum. Çok zorlanıyorum ama hep yeni ve gerçekten hissettiren şeyler söyleyip yazmak istiyorum.

YORULDUM!

Geçen sene iyi ki doğmuştu, bu sene doğmak için beni katletmesi gerekti.

Ama yine de bu, bu hayatta yaşadığım en güzel hikayeydi. Keşke bitmeseydi.

Keşke bitmeseydim.

[701miles]

Ölemedim.

Çok kolaymış gibi hissederken artık hangisi daha kolay gerçekten bilmiyorum. Yaşamak mı ölmek mi?

Yaşama tutunmadım ama burada oluşumun tek sebebi gerçekten sonunu merak ediyorum. Kime kavuşucam, mutlu olacak mıyım? Bu hikayenin sonu mutlu mu bitiyor?

Kalbim taşa dönsün istedim, bir daha sevmek zulüm. Kaldı ki hala aynı kişiyi seviyor. Bitmeyen bir sevgiymiş.

Eski mesajlarla yeni günler yaşıyorum. Geçmişimi alıp geleceğime koyuyorum, bazen de şimdiki zamanıma. Ve karışıyor sonra hepsi. Ben nerede yaşıyorum?

Ailem beni terkedince nasıl da yabancılaştım kendime. Nasıl da tanıyamıyorum artık kendimi ve herkesi.