aaubreyp-blog

[aaubreyp-blog]

Ada (Maikling Kwento) Pebrero 13, 2015 Wala akong pakiramdam— ngunit batid kong ako’y lumulutang. Wala pang mga mata, subalit tanaw ko ang isang dalagita sa di kalayuan; mula sa taas na aking kinalalagyan. Payatot, maiksi ang buhok at bilugan ang mga mata. Hindi ko alam kung bakit pero… natutuwa akong panoorin ang bawat kilos niya. Wala tenga pero naririnig ko ang bawat binubuka ng kanyang bibig. Tinatawag siyang Ada ng mga tao sakanyang paligid. “Ada! Ala siete na! Gising na, may balak ka pa bang pumasok?” Tila sirena ang bulyaw ng babae, tama lamang para magising ang isang buong kalye ng Sampaguita. Nagulat at tiyak kong bitin sa pagkakahimlay ang dilag na nasigawan. Pumupungas-pungas. Kinuha niya ang parihabang bagay na umiilaw. "Ano ba yan, ala singko pa lang e." Bulong ni Ada sa sarili. Datapwat nais pang bumalik at makipaglandi sa alindog ng mundo ng panaginip, pinilit niyang iminulat ang mata, nang makita ang “rikit” ng realidad. Sa isang maliit na bahay nananahan ang kanilang pamilya. Eksaherada man, ngunit halos magkapalitan na sila ng mukha. Ang sala ay ang kwarto, ang kwarto ay ang kainan ang kainan ay ang kusina. Hindi nakakapagtaka na kung sa isang bulyaw ng kanyang ina ay magigising ang kanyang diwa. “Pasok na ho ako Ma.” Sabay abot ni Aling Marta ang singkwenta pesos. “Ingat ka, uwi agad. At tigil tigilan mo na pag-sali sa mga di naman kasama sa akademiya, makakasira lang yan sa pagkuha mo ng iskolarship e!” Bahagyang napaismid ngunit tumango na lang si Ada upang di humaba ang usapan. Pagkaalis pa lamang ng bahay ay agad niyang nilabas mula sa bulsa ang telepono, ito ay kanyang pinindot pindot at tila may ngiti na gumuguhit sa kanyang labi. Hindi ko mawari pero dama ko rin ang saya na nadudulot ng bagay na iyon sa kanya, nakakahawa. Miski nasa paaralan, maghapon— maghapon magdamag; nakatitig siya sa bagay na iyon. Sa bawat pag tunog nito ay alerto at anong liksi ang dulot, itinatapat niya ito sa kanyang mukha at muli guguhit sa labi ang ngiti kasabay ng ningning sa mata. "Inlove ka na naman!” Usal ng kanyang matalik na kaibigan na si Simang. "Di matinag yang kakatext mo a, kahet nasa klase. May bibiktimahin ka naman!” "Grabe to! Iba to, eto na yun.” Dipensa ni Ada. "Ayusin mo. Gaga ka. Puro ka landi.” Dagdag ng kaibigan. "Akala mo siya hinde!” Kantsaw ng dalagita sa kaibigan. Normal na diyalogo ng magkaibigan. Sa tagal ng aking pagsusubaybay kay Ada, si Simang ang lagi niyang nakakasama, kaututang dila, karamay at kadikit ng bituka. "Baka di ako pumasok bukas.” Wika ni Ada. “Baket?” Pagtataka ni Simang. "Magkakasakit ako bukas.” sagot niya Pagkaalis pa lamang ng silid-aralan ay agad niyang nilabas mula sa bulsa ang parihabang bagay, ito ay kanyang pinindot-pindot at tila may hagikgik humuhuni sa kanyang labi. Hindi ko mawari pero dama ko rin ang kilig na nadudulot ng bagay na iyon sa kanya, nakakahawa. Muli, ang tipikal na umaga ni Ada ay nagsimula. Ngunit… nakakapagtaka lamang; sumakay siya ng tren at halos isang oras ang biyahe. Lumiban sa klase si Ada, nagtungo siya sa lugar na hindi pamilyar sa aking paningin. Pagkakababa niya sa plataporma, may isang lalaki na humalik sa kanyang pisngi. Nagkatitigan ng saglit at naghawak kamay. Na kung ano ay tila silang dalawa lamang ang naroroon at galak ang hatid ng pagkikita sa bawat isa. Nagtungo sila sa isang bahay, madilim at walang tao. "Nay, andito na si Ada.” Sigaw ni Manuel. Ngunit walang sumagot. “Wala pala si Nanay dito.” “Sige ayos lang, baka dadating din mamaya, para mapakilala mo na ko.” Sagot ni Ada. "Akyat na lang tayo sa kwarto.” Anong gagawin nila sa kwarto? "Osige” Tumango si Ada. Napagpasyahan na manood ng salida ang dalawa sa telebisyon. Magka-yapos. Hindi man bakas ang ngiti sa labi, ngunit halata ang galak ang hatid ng pagsasama. Walang patid na lampungan, halik sa noo, sa pisngi, sa labi… Halik. Maya-maya pa’y… Lumuhod ang dalawang irog sapong-sapo ang mukha ng bawat isa habang nagpapalitan ng matamis na halik. Pinupuno ang maliit na kwarto ng ingay ng huning nagagawa ng labi datapwat gamit na panlinlang ang tunog telebisyon na lalo pang nilakasan. Kahit tila sabik na sabik, bakas kay Ada ang di pagkatuto ng dapat gawin at ng pag-aalinlanangan. "Huwag." Patuloy ang pagdampi ng labi, mula sa leeg, na tila nais punuin ng bakas. Lumibot ang kamay ni Manuel sa katawan ni Ada, sinuklay ang buhok gamit ang kanyang daliri, inaakay ang likod, naglaro sa iba’t ibang parte ng katawan ng dalaga. "Huwag." Tinanggal ang uniporme na sana’y pamasok ni Ada. "Bahala na." Bumaba ang halik ni Manuel sa balikad tungo sa dibdib, nilaro, ngunit di pa nasiyahan. Dumako pang paibaba ang lalaki habang si Ada ay pikit mata, hindi mawari ang emosyong pinapakawalan sa kanyang mukha. Nagpakawala ng mahinang ungol si Ada. Unang beses ko pa lamang nakita si Ada ng ganito. Hinilamos ni Manuel ang bawat halimuyak ni Ada, ang bawat halik ay tila walang balak pang mapatid sa balat ng dilag. Nang tila kuntento na ay… Ako ay nagulat nang ang bagay na nasa gitna ng kanyang hita at lumaki, galit na galit, tila ba handang umatake. Ipinasok niya ito kay Ada. Gumagalaw sa isang ritmo ang katawan, mabagal hanggang bumibilis ng bumibilis. Di magkamayaw kung saan marating ng malikot na indayog ng kanilang sayaw. Maya-maya pa’y napasigaw si Manuel. Tila may lumabas na puting likido, naglalaway ang kanyang tarugo. Nagpahinga ang dalawa. Pagkaalis pa lamang ng bahay nila Manuel ay agad niyang nilabas mula sa bulsa ang telepono, ito ay kanyang pinindot-pindot at tila may di mawari na ngiwi na gumuguhit sa kanyang labi, ito ba’y ngiti o ismid o lungkot. Hindi ko mawari pero dama ko rin ang pagkagulo ng emosyon na nadudulot ng araw na iyon sa kanya, nakakahawa. Isang buwan ang lumipas ay tuloy sa normal na gawain si Ada, nakasanayan na niyang lumiban sa klase, nasanay na sa kasinungalingan. Ng isang araw… "Di pa ko nagkakaroon” Wika ni Ada kay Manuel. "Buntis ako.” Katahimikan ang nangibabaw at pintig ng mga kabadong dibdib. Ilang araw, ilang gabi ng balisa si Ada. Ang pagtakas sa realidad ang kanyang naging paraan para libangin ang sarili, ang pagdalaw sa paraiso ng panaginip. Ang pagtitig sa parihabang bagay na umiilaw, nagdudutdot, paminsan-minsan ay palihim na umiiyak, madali ding pinupunasan. Nakakahawa. “Bakit mo nagawa yon?” Malalim ang boses ni Simang, seryoso ang tono at iba sa pananalita niyang usal. "Hindi ko din alam.” Baling ni Ada. "Anong gagawin mo?” Pag-uusig ng kaibigan. "Bahala na.” Sagot ni Ada. "Tara uwi na tayo, hahatid na kita, konsensya ko pa.” Pabiro ni Simang, ngunit bakas din ang pag-aalala sa mukha. Pagpasok pa lang sa pinto ng tahanan nila Ada, maaninag ang mabigat na emosyon. "Ano to?” bungad ng kanyang Ina. Hindi umimik si Ada, tulala, di namamalayan na tumutulo na ang luha. Maging ang kanyang nanay. "Buntis po ko.” Katahimikan. "Sasamahan kita sa doktor bukas, ipapalaglag mo yan.” Nagulat si Ada sa sinabe ng kanyang Ina lalong lumalaki ang patak ng luha na lumalabas sa kanyang mata. "Kinse anyos ka pa lang, anong magiging buhay mo? Ano sasama ka na sa lalaki mo? Ipinangako ba niya ang langit sayo?” Nanginginig na boses ng ale. "Ma, hindi ko matatama ang mali sa isa pang mali. Akin to. Hindi ako papatay ng inosente. Mahal ko sila” Yan ang pinakamahaba na sinabe ni Ada sa lahat, na kadalasan ay tahimik, walang imik. "Ako ba hindi mo mahal?” Isang tanong ni Aling Helen na batid kong nagpadurog sa puso ng mag-ina. "Dun ka muna sa Visayas. Di kayo pwede mag-sama ng lalaki na yan. Ayoko rin siya makausap at makita.” Nanlumo si Ada. Araw na ng kanyang pag-alis patungong Visayas pero… parang walang gustong tumutol sa kanya. Gustuhin man niyang manatili ay masyadong maliit ang ginagalawan ng kanyang Ina na walang hinto sa pag hagulgol at sumbat, miski ako’y di ko siya masisisi. Tulala sa kawalan si Ada. "Sino makakasama ko? Sino mag-aalaga saakin? Ano kakainin namin ng anak ko doon? Pano kameng dalawa? Hindi ba niya ako mahal? Bakit hahayaan niya lang kameng mapalayo, bakit di niya kami ipagtanggol? Mahal ba ko ni Mama, bakit gugustuhin niya akong mag-isa? Ikinakahiya ba niya ako? Nakakahiya ako. Patawad." Mabilis na lumipas ang siyam na buwan. Si Ada ay halos hindi lumalabas ng kanyang kwarto sa bahay ng kanyang tiya. Ang pagtakas sa realidad ang kanyang naging paraan para libangin ang sarili, ang pagdalaw sa paraiso ng panaginip. Na puntong ayaw na niyang magising, kakain-matutulog. Madalas pag hindi dinadalaw ng antok, nasa isa sa apat na sulok ng kwarto, nakatakip ang tainga, umiiyak, nakatiklop ang tuhod. Umiiyak lang siya ng umiiyak. Walang makausap kundi ang magpindot lamang sa telepono ang pinagkakaabalahan, kadalasa’y nagdudulot ng ngiti na pandalian ngunit mas madlas na iyon pa ang dahilan ng pagluha. Natataranta ang lahat. Si Ada ay umiiyak. Sinugod siya sa isang matayog na gusali na kulay puti. Naka berde ang mga tao sa paligid. Sinilid siya sa isang kwarto ngunit pinagbawalan pumasok ang kanyang mga kasama. Nakakatakot ang paligid ngunit banal. Tinurukan ng karayom si Ada, nakatulog siya tila ba isang patay. Di malay ang pag hiwa sa kanyang balat, na dating hinahalikan ng labi na ngayo’y isang lanseta ang dumadampi. Nang ilang minto’y… Naramdaman ko ang pagdilat ng aking mga talukap, na sa una’y blanko. Nakikita ko ang babaeng naka berde na kasuotan. Hinahawakan ang aking binti ng patiwarik. Ang aking binti, buong katawan ay puno ng dugo. Ako ay may binti! Ako ay may balat! Hanggang ako’y napasigaw sa galak! Ang aking pag sigaw ay nagbakas ng pagkatiwasay sa mga mata ng mga tao sa loob ng kwartong puno ng ilaw. Nagpalakpakan. Ako’y nilinisan sa tubig, ramdam ko ang ligamgam, amoy ko ang mga kemikal. Ihinandog ako kay Ada na hapong-hapo ngunit ang kanyang ngiti, ang kanyang ngiti na hindi ko pa nakikita noon pa man. Tagos. Mula sa puso, mula sa kaluluwa. Nakakahawa. Hinawakan niya ang aking maliit na kamay at tinawag akong ��Maria”. Bigla siyang bumitaw, nais ko pa sana ngang kumalong. Lahat ay nataranta sa kanyang pagkamhimatay, narinig ko ang isang makina, umuugong ng mahaba, ang kanyang ginuguhit na kulay berde sa makinang parihaba, tuloy-tuloy at tuwid. Panulat ni: Aubrey P. Litrato ni: Ouie Sanchez