about-all

[about-all]

κι αν έχω ανάγκη κάτι πιο πολύ

απ' όλα τ' άλλα·

να νιώθω ήρεμη

θέλω

[about-all]

Όταν συνηθίζεις τα αντίο, τίποτα δεν σε εκπλήσσει πλέον. Δεν φοβάσαι ότι οι άνθρωποι ίσως φύγουν και δεν κρατάς κάποιον επειδή δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτούς. Όταν συνηθίζεις τα αντίο, συνηθίζεις να είσαι μόνος. Ακόμα νιώθεις λυπημένος ή πληγωμένος αλλά αυτό παύει να κατακλύζει ολοκληρωτικά την ζωή σου, παύει να σε σταματάει από το να ξέρεις ότι είσαι ένα άτομο που αξίζει την αγάπη και πότε δεν θα σε κάνει να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου.

Όταν συνηθίζεις τα αντίο, συνηθίζεις και να φεύγεις. Συνηθίζεις να φεύγεις όταν σε κακομεταχειριζονται. Ξέρεις πως να αποσπάσαι οταν τα πράγματα δεν είναι υγιεινά για σένα. Δεν νιώθεις πως είναι το τέλος του κόσμου αν φύγεις ακόμα και εάν δεν ξέρεις που πας ή τι πρόκειται να ακολουθήσει. Όταν συνηθίζεις τα αντίο, συνηθίζεις την αστάθεια, την ασυνεπεια και την αβεβαιότητα. Η ζωή σου ποτέ δεν έμοιαζε με μια ευθεία γραμμή, ήταν πάντα γεμάτη με ζικ ζακ, ανατροπές και στρο��ές. Η ζωή σου ποτέ δεν ήταν ένα μονοπάτι αλλά ήταν πάντα πολλά και διάφορα μονοπάτια που έπρεπε να ανακαλύψεις από μόνος σου.

Όταν συνηθίζεις τα αντίο, συνηθίζεις τον πόνο. Μαθαίνεις να τον ζεις αντί να τον αγνοείς. Δεν τον αφήνεις πλέον να σε καταβροχθιζει. Κατά κάποιον τρόπο, σε προπονεί να αντιμετωπίσεις κάποιες προκλήσεις μόνος σου αντί να τρέχεις από αυτές. Σε προπονεί να προσδοκεις τα απροσδόκητα. Σε προπονεί στο ότι μπορείς να εμπιστεύεσαι ανθρώπους και να τους ερωτεύεσαι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουν ή δεν σημαίνει ότι δεν θα φύγουν σε άλλη χώρα ή ότι θα είναι πάντα δίπλα σου. Όταν συνηθίζεις τα αντίο, μαθαίνεις ότι μπορείς να είσαι όσο πιο ανοιχτός και όσο πιο ευάλωτος μπορείς και πάλι δεν θα είναι αρκετό.

Όταν συνηθίζεις τα αντίο, μαθαίνεις πως να εκτιμάς την συντροφιά σου και να αποδέχεσαι τους δαίμονες σου επειδή δεν έχει σημασία ποιος κοιμάται δίπλα σου τώρα, μπορείς κάποια στιγμή να ξυπνήσεις και να βρεις τον εαυτό σου μόνο και δεν έχει σημασία πόσες όμορφες υποσχέσεις εχεις ακούσει, ξέρεις ότι μερικές από αυτές είναι κουφιες. Όταν συνηθίζεις τα αντίο, το "για πάντα", δεν συνδέεται με κάποιον, το "για πάντα" συνδέεται με εσένα και μόνο εσένα.

✒️: @astartysword

[about-all]

“Και δε ζω και δεν έχω πεθάνει.”

— Οδυσσέας Ελύτης

[about-all]

Locked Up S2:E6

[about-all]

Οι παλιές ψυχές είναι ευαίσθητες ψυχές

Ίσως έχετε ακούσει τους όρους «παλιές ψυχές» και «νέες ψυχές». Με αυτούς τους όρους περιγράφουμε την ηλικία κάποιου, όχι σύμφωνα με τα χρόνια αλλά με βάση την ευφυΐα, την ευαισθησία, την διαίσθηση ή το πόσο καλά «ταιριάζει» στην περίοδο που ζει.

Από τις δύο έννοιες, η πιο εντυπωσιακή είναι προφανώς «οι παλιές ψυχές».

Η προέλευση αυτής της έκφρασης προέρχεται από την θρησκεία του Ταοϊσμού (μιας θρησκείας 5000 χρόνων από την Κίνα). Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, οι ψυχές αφήνουν το Τάο, την παγκόσμια και φυσική ενότητα και αποκτούν ποικίλες εμπειρίες.

Οι Ταοϊστές πιστεύουν πως τα πάντα πρέπει να επιστρέφουν στις ρίζες τους. Οπότε, ο τελικός στόχος της ψυχής είναι να κάνει ένα καινούργιο ταξίδι προς το Τάο. Αλλά μπορεί να το κάνει αυτό μόνο όταν αποκτήσει όλη την γνώση και τις αναπτύξεις που έχει να προσφέρει η ζωή. Οι ψυχές υποβάλλονται σε πέντε ζωές και φτάνουν την τελειότητα στο τέλος της πέμπτης.

Τότε, το άτομο έχει ανώτερα επίπεδα αντίληψης, αλλά επίσης ξεχωρίζει από τους συνομηλίκους του επειδή είναι πιο πνευματικό. Ένα τέτοιο άτομο ψάχνει να βρει την θέση του στον κόσμο και πιστεύει ότι είναι μέρος κάτι μεγαλύτερου. Ότι ο κύριος στόχος του είναι να αποκτήσει την εσωτερική γαλήνη.

Οι Ταοϊστές πιστεύουν ότι πολλοί φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες είναι παλιές ψυχές που απλώς αισθάνονται πιο άνετα με αυτά τα επαγγέλματα. Αξίζει να σημειώσουμε πως οι άνθρωποι με τέτοιες ψυχές ��είνουν να αμφισβητούν τα πράγματα γύρω τους και βασίζουν τις πεποιθήσεις τους στις εμπειρίες τους.

5 χαρακτηριστικά που έχουν οι «παλιές ψυχές»

Εκτός από τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν, μια «παλιά ψυχή» έχει επίσης τα ακόλουθα γνωρίσματα:

Ανώτερο επίπεδο ωριμότητας

Ακόμα και ως παιδιά είναι φανερό ότι δεν ταιριάζουν στον κόσμο των παιδιών. Βαριούνται με τα συνηθισμένα παιχνίδια της ηλικίας τους και θέλουν πιο δύσκολα βιβλία από παραμύθια. Έχουν συμπεριφορά ενός μεγαλύτερου ατόμου. Μπορούν να φτάσουν σε συμπεράσματα καλύτερα από αυτά των γονιών τους. Μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά επειδή έχουν έναν ανώτερο βαθμό λογικής από αυτόν που θεωρείται «φυσιολογικός».

Προτιμούν να είναι μόνοι και απολαμβάνουν να κάνουν τα πάντα με ενδοσκόπηση

Οι παλιές ψυχές δεν χρειάζονται παρέα επειδή ο εσωτερικός τους κόσμος είναι αρκετός. Τείνουν να χρησιμοποιούν τον ελεύθερο τους χρόνο για διαλογισμό και για να εμβαθύνουν στα συναισθήματα τους. Είναι πολύ ήσυχοι και εσωστρεφείς. Πολλοί τους αποκαλούν ντροπαλούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι απορροφημένοι από τον εσωτερικό εαυτό τους.

Εκτιμούν τα μικρά πράγματα

Οι παλιές ψυχές είναι πολύ πνευματικές. Επιλέγουν να ασχολούνται με πράγματα που τις χαροποιούν και εκπληρώνουν τον εαυτό τους. Προσπαθούν σκληρά για να κατακτήσουν κάτι. Αλλά όταν το κάνουν, αντί να συνεχίσουν, βρίσκουν μια άλλη δραστηριότητα. Γιατί; Επειδή βρίσκουν το ταξίδι πιο ευχάριστο από τον προορισμό.

Έχουν πολύ ανεπτυγμένο ένστικτο

Όχι μόνο έχουν ανεπτυγμένο ένστικτο, αλλά καθοδηγούνται από αυτό. Και ποτέ δεν είναι λάθος! Προσέχουν κάθε λεπτομέρεια και έχουν την ικανότητα να διαμορφώνουν ολόκληρες εικόνες στο μυαλό τους. Όταν όλοι γύρω τους βλέπουν ένα δάσος γεμάτο δέντρα, αυτά τα άτομα βλέπουν κάθε φυτό και ζώο, τον ουρανό, το έδαφος, τον άνεμο κλπ. Τίποτα δεν μένει απαρατήρητο. Μπορούν να αναλύσουν κάθε άτομο και κατάσταση με ακρίβεια.

Είναι ευαίσθητες

Τα άτομα με «παλιά ψυχή» έχουν πολλή ενσυναίσθηση και μπορούν να βάλουν τον εαυτό τους στην θέση των άλλων, να τους κατανοήσουν και να τους βοηθήσουν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως καταλαβαίνουν περισσότερο από κάθε άλλον το τι συμβαίνει. Ξέρουν πως σκέφτονται οι άλλοι. Μπορούν να συγχωρέσουν, να μην επηρεάζονται από τα λάθη τους και να δίνουν συμβουλές χωρίς να κρίνουν.

Κλείνοντας, πρέπει να σημειώσουμε μερικά πιθανά μειονεκτήματα που έχουν οι παλιές ψυχές:

Δεν ταιριάζουν με άτομα της ηλικίας τους. Τείνουν να ��α πηγαίνουν καλύτερα με τους μεγαλύτερους τους.

Νιώθουν αποσυνδεδεμένοι από τον κόσμο. Δεν έχουν τα ίδια ενδιαφέρονται και απόψεις με τους αγαπημένους τους.

Έχουν μια προδιάθεση προς την κατάθλιψη και την χαμηλή αυτό-εκτίμηση. Ο εαυτός τους είναι ο χειρότερος κριτής τους.

[about-all]

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν θα είσαι έτοιμος

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν μάθεις να φροντίζεις σωστά τον εαυτό σου και σταματήσεις να έχεις ως προτεραιότητα τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων αντί για τα δικά σου. Όταν σταματήσεις να ασχολείσαι με τα προβλήματα και τους πόνους των άλλων και όχι με τα δικά σου.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν θα μπορείς να βασίζεσαι στον εαυτό σου και όταν θα ξέρεις πως η ευτυχία σου δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν σταματήσεις να επηρεάζεσαι και να χάνεις την αυτοεκτίμηση σου από την γνώμη των άλλων. Όταν σταματήσεις να τους ευχαριστείς όλους.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν τελικά αποδεχθείς τον εαυτό σου γι αυτό που πραγματικά είσαι. Όταν γνωρίσεις όλες τις ιδιότητες και την δύναμη σου. Όταν αποδεχθείς τις ανασφάλειες, τους φόβους και τα λάθη σου. Όταν αγκαλιάσεις τις ατέλειες σου και μάθεις να είσαι άνετα με αυτό που είσαι.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν σταματήσεις να επιτρέπεις σε εμπόδια από το παρελθόν σου να ορίζουν την ευτυχία σου. Όταν σταματήσεις να αφήνεις τα λάθη, τις αποτυχίες και τις αποτυχημένες σχέσεις του παρελθόντος να ορίζουν και να διαμορφώνουν τις τωρινές και μελλοντικές σχέσεις σου.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν συνειδητοποιήσεις την αξία σου. Όταν καταλάβεις πως έχεις εξυπνάδα, δύναμη και θάρρος. Όταν σταματήσεις να ντρέπεσαι για τις αδυναμίες και τις ατέλειες σου. Όταν συνειδητοποιήσεις το πόσο εκπληκτικό άτομο είσαι.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν δεν θα νιώθεις πλέον την ανάγκη να ελέγχεις κάθε πτυχή της ζωής σου. Όταν απλώς αφήνεις τα πράγματα να συμβούν.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν θα χρειαστεί να αλλάξεις την αντίληψη σου για όσα συμβαίνουν γύρω σου και για την ζωή.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν μάθεις πώς να μην θεωρείς τους άλλους δεδομένους. Όταν μάθεις πώς να συμπεριφέρεσαι στους άλλους με σεβασμό, κατανόηση και συμπόνια. Όταν μάθεις να είσαι ευγνώμων για όλα όσα σου προσφέρει η ζωή.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου την κατάλληλη ώρα.

Οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν στην ζωή σου όταν θα είσαι έτοιμος/η να διαμορφώσεις μια ουσιώδη, βαθύτερη σύνδεση μαζί τους. Όταν θα είσαι έτοιμος/η να τους αγαπήσεις.

[about-all]

Carl Jung: «Αυτός που δεν γνωρίζει τη σκιά του, συναντά τη μοίρα του»

Ο φόβος του ίσκιου

Στην ταινία Η Πεντάμορφη και το Τέρας του Jean Cocteau, η πεντάμορφη έχει τρομάξει από το θηρίο. Τελικά φτάνει να το βλέπει πέρα από το παρουσιαστικό του. Το κοιτάζει, το εξημερώνει και το αγαπά γι’ αυτό που είναι κατά βάθος. Η αγάπη της το μεταμορφώνει. Γίνεται ένας όμορφος άντρας. Το τερατώδες πλάσμα είναι ένα σύμβολο του ίσκιου. Ο ίσκιος είναι ό,τι δεν φωτίζεται. Είναι αυτό που το άτομο δεν γνωρίζει και το οποίο ακούραστο τον ακολουθεί. Ο ίσκιος είναι η αποθήκη των πτυχών της προσωπικότητας που έχουν απορριφθεί.

Οτιδήποτε συμβατικό, είναι καταδικασμένο να λιμνάζει κρυφά στον ίσκιο του ψυχισμού. Αποφεύγουμε να αντιπαρατεθούμε με τον ίσκιο μας επειδή κρίνουμε πολύ αυστηρά αυτά που σκεπάζει. Στην πραγματικότητα, φοβόμαστε τις δικές μας ευαισθησί��ς και αδυναμίες. Αποφεύγουν τη σκιά μας για να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτό που δεν αγαπάμε στον εαυτό μας.

Όταν αγνοούμε τη σκιά μας, προσπαθούμε να μην τη βλέπουμε για τον εαυτό μας, αλλά επίσης να μη βλέπουμε τον ίσκιο και των άλλων, κάτι που οδηγεί σε λανθασμένες κρίσεις και αντιλήψεις γιατί αφήνουμε τον εαυτό μας να ξεγελιέται από αυτό που φαίνεται. Τελικά, όλα αυτά, που αγνοούμε και αρνούμαστε να δούμε στον εαυτό μας και στον άλλον, κινδυνεύουν να κάνουν βίαια την εμφάνισή τους στη ζωή μας και να πάρουν το πάνω χέρι.

Ανακαλύπτω τη σκιά μου

Όλα τα παιδιά φοβούνται τους μπαμπούλες. Τρομαγμένα κρύβονται κάτω από τις κουβέρτες. Μαθαίνουν να τους παρατηρούν και αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει κάτι οικείο και τρυφερό πίσω από αυτά τα τερατώδη σώματα. Έτσι, το παιδί εξημερώνεται το ίδιο ξεπερνώντας τους φόβους του. Ο ενήλικος έχει να διανύσει το ίδιο μονοπάτι της ανακάλυψης με τα τέρατα που ζουν στη σκιά του. Συνθέτουν ένα ολόκληρο εικονογραφημένο φανταστικό βιβλίο.

Ποιος κρύβεται στη σκιά;

«Δεν φωτιζόμαστε κοιτάζοντας το φως, αλλά βυθιζόμενοι στο σκοτάδι μας. Όμως, αυτό συχνά είναι δυσάρεστο, άρα ανεπιθύμητο» – Carl Gustav Jung

Το εικονογραφημένο βιβλίο των πλασμάτων του ίσκιου

Η συμβολικ�� γλώσσα είναι, για τον καθένα, μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών. Ο ενήλικος έχει ανάγκη από εικόνες για να φέρνει στο νου του και να αγγίξει τις τολμηρές και ευρηματικές δυνάμεις που αδρανούν μέσα του. Η επιτυχία που έχουν τα περιπετειώδη μυθιστορήματα όπως Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών ή ο Χάρι Πότερ αποδεικνύει την ανάγκη για αλληγορίες και σύμβολα.

Οι σύγχρονοι μύθοι είναι γεμάτοι από τερατώδη πλάσματα που φωτίζουν την ψυχική ζωή, όπως ακριβώς και οι ήρωες. Τα πλάσματα του ίσκιου στοιχειώνουν μερικές φορές το όνειρο. Επιμένουν να καταγγέλλουν το στραβό του προσαρμοσμένου Εαυτού και της κοινωνίας.

Φέρνουν σε πρώτο πλάνο τους φόβους, τις επιθυμίες και τις ενορμήσεις που πρέπει να εξημερωθούν. Το τερατώδες πλάσμα, όπως και ο άγγελος, είναι ένας μεσολαβητής με ό,τι παραμένει κρυμμένο. Το τερατώδες παρουσιαστικό του δεν αντανακλά την αληθινή του φύση, αλλά την εξορία του μέσα στο σκοτάδι. Με την τρομακτική του όψη, το τέρας θέλει να τραβήξει την προσοχή. Αμφισβητεί την ομαλότητα, όπως αυτή έχει οριστεί από το οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο. Το πλάσμα του ίσκιου είναι ο κληρονόμος του παιδικού μπαμπούλα. Αντιμετωπίζοντάς το, γινόμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

Aπόσπασμα από το βιβλίο των Marie-France & Emmanuel Ballet de Coquereaumont «Νίκησε το φόβο: 21 μέρες για να αλλάξεις τη ζωή σου» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πεδίο.

[about-all]

Να σταθείς μόνος σου γερά, πρώτου κρατήσεις το χέρι κάποιου

Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Τίποτα δεν χάνεται που να μην μπορεί να βρεθεί, ούτε ο έρωτας..

Αγάπες πάνε και έρχονται, σαν τα πλοία. Αφήνουν την πραμάτεια τους, αδειάζουν, σταθμεύουν για λίγο και ξεκινάνε πάλι την αναζήτησή, για ένα νέο λιμάνι.

Έτσι είναι οι έρωτες, συχνά περαστικοί. Ανοίγουν κύκλοι, κλείνουν σαν κουραστούν, ή δώσουν ότι ήταν να δώσουν και ξεκινάνε νέοι από την αρχή ξανά, ωσότου υπάρξει σύμπνοια με κάποιον.

Ποτέ δεν είναι αργά για να αγαπήσεις και να ερωτευτείς. Πρέπει όμως να αντ��χεις. Να μπορείς να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Να υποδέχεσαι τους χειμώνες και τα καλοκαίρια της καρδιάς με την ίδιο τρόπο.

Σε έψαξα ξανά και ξανά. Κάθε φορά που νόμιζα πως πια σε είχα, μετά από λίγο καταλάβαινα πως ήσουν και πάλι μισός δίπλα μου. Ο άλλος μισός ήταν σε εσένα δώσμενος. Και εγώ έμενα πεινασμένη. Διψασμένη από την απόλυτη αγάπη που πίστευα πως μαζί σου επιτέλους θα νιώσω, αφού οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν μια.

Με τον καιρό όμως έμαθα, πως το να είσαι δωσμένος ευλαβικά στον άλλον και όχι πρώτιστος στον εαυτό σου, εν καιρώ θα βλάψει και τους δύο.

Να με αγαπάς και να σε αγαπώ με όλη μας την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή, ας κρατήσουμε όμως μια θάλασσα ανάμεσα μας, να καθαρίζει τις σκέψεις μας, τα λάθη μας, την κούραση μας και να μπορούμε να ξαποστάζουμε λιγάκι μονάχοι.

«Όταν ο έρωτας σας γνέφει ακολουθήστε τον.

Και όταν τα φτερά του σας τυλίξουν, παραδοθείτε του.

Αφήστε όμως ελεύθερους χώρους ανάμεσα σας και μην φτιάχνετε δεσμά με την αγάπη σας.

Να γεμίζει ο ένας την κούπα του άλλου, αλλά  να μην πίνετε από την ίδια κούπα.

Να τραγουδάτε και να χόρευετε μαζί και να είστε χαρούμενοι, αλλά και να αφήνετε ο ένας τον άλλον μόνο.

Όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες παρότι πάλλονται με την ίδια μουσική.

Να δίνετε την καρδιά σας, αλλά να μην αφήνετε να την κρατάει συνέχεια.

Και να στέκεστε στο πλάι του άλλου, μα όχι πολύ κοντά.

Γιατί οι κολώνες του ναού στέκουν χώρια.

Κι η βελανιδιά μεγαλώνει χωρίς να κρύβει την σκιά στο κυπαρίσσι».

Χαλίλ Γκιμπράν

Δεν είναι απαραίτητο όλοι να καταλήξουν στην ζωή με έναν άνθρωπο. Δεν είναι γραφτό όλων να βρουν τον ιδανικό για αυτούς σύντροφο.

Μέσα σε έναν γάμο αισθάνεται κανείς σημαντικός. Ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται ένα σπίτι για να αποτελεί τον «ήλιο» του. Εκεί όπου μπορεί να τρέφεται από την αγάπη της οικογένειας που έχει πλάσει, αλλά και να αισθάνεται απαραίτητος.

Μπορεί ο γάμος να αποτελεί καταφύγιο, μερικοί όμως δεν το έχουν αυτό ανάγκη. Μπορούν να σταθούν καλά και μόνοι τους. Αισθάνονται ολοκληρωμένοι και αυτάρκεις χωρίς σύντροφο ή παιδιά.

Ο άνθρωπος ωστόσο έχει υπαρξιακή μοναξιά. Όσο περνάνε τα χρόνια χρειάζεται κάποιον να του κρατάει το χέρι, έναν σταθερό συναισθηματικό δεσμό για να αισθάνεται πιο ολοκληρωμένος. Ως ανθρώπινα όντα έχουμε την υπαρξιακή ανάγκη να αγαπήσουμε, αλλά και να αγαπηθούμε.

Αν κάποιοι σταθούν τυχεροί και βρουν το ιδανικό ταίρι για αυτούς, τότε ίσως είναι οι πιο ευτυχισμένοι των ανθρώπων. Έρευνες δείχνουν πως μόνο το 5% με 10 % τα καταφέρνουν. Για αυτό θα πρέπει να φροντίζουν την σχέση αυτή, αν την έχουν ή αν την αποκτήσουν, σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό, καθώς τίποτα ποτέ δεν είναι δεδομένο. Ακόμα και αν η αγνή, δυνατή αγάπη υπερνικάει σχεδόν τα πάντα.

[about-all]

Μην απαρνιέσαι τον εαυτό σου για να σε αποδεχτούν…

Ήταν κάποτε ένα όμορφο και εντυπωσιακό κόκκινο τριαντάφυλλο το οποίο όμως φοβόταν όσο τίποτα άλλο την απόρριψη.

Ήθελε να το αγαπούν όλοι, να βρίσκεται σε συμφωνία με κάθε περιβάλλον και να μην προκαλεί καμία χρωματική αντίθεση.

Έτσι αποφάσισε να παρουσιαστεί σαν λευκό για να ταιριάζει με τα πάντα.

Σκέφτηκε ότι το λευκό είναι μια ασφαλής επιλογή, ένα ευέλικτο και ευπροσάρμοστο χρώμα γιατί μπορεί να συνδυαστεί με τα πάντα και έτσι θα μπορούσε να το προστατέψει από την πιθανή απόρριψη.

Πίστεψε, λοιπόν, ότι θα λαμβάνε αποδοχή και αναγνώριση από τα άλλα λουλούδια τα οποία θα το ήθελαν σίγουρα στο περιβάλλον τους.

Έκανε, όμως, ένα λάθος. Θεώρησε ότι το λευκό σημαίνει υποστηρίζω τα πάντα, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει δεν έχω άποψη, άρα απέχω. Και το να μην μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί σου, δε σε κάνει αξιαγάπητο αλλά βαρετό και αδιάφορο.

Το κόκκινο τριαντάφυλλο δεν ήταν σίγουρα αδιάφορο, είχε πέσει, όμως, στην παγίδα να πιστέψει ότι το εν λευκώ σημαίνει έχω το κεφάλι μου ήσυχο γιατί με αποδέχονται όλοι και μπορώ να προσαρμοστώ σε οποιοδήποτε περιβάλλον.

Στην πραγματικότητα, όμως, σημαίνει ότι κρύβω την πραγματική ταυτότητα μου, χάνω την ιδιαιτερότητά μου και στερώ από τους άλλους τη δυνατότητα να με αγαπήσουν για αυτό που είμαι και όπως μου αξίζει.

Δεν έφταιγε, βέβαια, και το ίδιο γιατί έτσι του είχαν μάθει. Του είχαν πει ότι σημασία έχει να μην ξεχωρίζεις και να μην προκαλείς αλλά να ταιριάζεις με τους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αρκεί να ταιριάζεις με τους εκλεκτούς σου.

Πέρασε καιρός ώσπου ήρθε η ώρα που το κόκκινο τριαντάφυλλο διαπίστωσε το λάθος του στην πράξη. Τα σημάδια της φθοράς ήταν πλέον ορατά. Με τον καιρό άρχισε να μαραίνεται γιατί κανείς δεν του έδι��ε σημασία, αντιθέτως όλοι το θεωρούσαν μια δεύτερη επιλογή, μια ακόμα εναλλακτική λύση. Μέχρι και το ίδιο άρχισε να αμφιβάλει για τον εαυτό του και για το αν άξιζε να αγαπηθεί.

Η αλήθεια είναι πως δε λάμβανε την αγάπη και το ενδιαφέρον που θεωρούσε ότι του άξιζε, όμως, σε αυτό είχε και εκείνο ένα μερίδιο ευθύνης γιατί δεν άφηνε να βγει προς τα έξω η πραγματική, ξεχωριστή του φύση.

Προτιμούσε να μένει προφυλαγμένο πίσω από την ασφάλεια του λευκού. Αγνοούσε ότι αυτό το ασφαλές λευκό λειτουργούσε, παράλληλα ως πανοπλοία που το εμπόδιζε να έρθει σε ουσιαστική επαφή με άλλα τριαντάφυλλα σαν και εκείνο.

Γιατί βρέθηκε δίπλα σε πολλά κόκκινα τριαντάφυλλα αλλά δεν τον αναγνώρισαν. Και αντίστοιχα συνάντησε πολλά λευκά τριαντάφυλλα που ήταν κατά βάθος κόκκινα. Δεν το φαντάστηκε ότι ήταν σαν και εκέινο.

Μέχρι που το κόκκινο τριαντάφυλλο, ένα βήμα πριν μαραθεί τελείως, αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να αποκαλύψει την πραγματική του φυσιογνωμία.

Έτσι και αλλιώς ήταν ένα βήμα πριν τον όλεθρο, δεν είχε να φοβηθεί κάτι. Μόνο προς το καλύτερο θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα. Τότε άνοιξε τα πέταλά του και βγήκε προς τα έξω το κόκκινο χρώμα του.

Τότε ήταν η στιγμή που ξαναγεννήθηκε και βρήκε την αγάπη που έψαχνε τόσο καιρό, η οποία παρεπιμπτόντως ήταν μπροστά του αλλά το ίδιο ήταν τόσο ερμητικά κλειστό που δε μπορούσε να τη δει.

Η ιστοριά με το κόκκινο τριαντάφυλλο που ήθελε να γίνει λευκό είναι μια αναλογία που αφορά την προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος για κοινωνική αποδοχή, συχνά παρεμελώντας ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητάς του και εν τέλει βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπική του ευτυχία. Δε χρειάζεται να γίνετε αποδεκτοί από όλους, μόνο από αυτούς που έχουν σημασία για εσάς.

[about-all]

Καλώς ήλθες στο παιχνίδι που λέγεται αυτογνωσία.

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Αυτό το θάρρος η αλήθεια σε λάθος ηλικία το παίζαμε τελικά. Ανώδυνες ερωτήσεις, ανώδυνες απαντησεις, που στο άκουσμα τους τότε κοκκίνιζες από ντροπή. Ένα γέλιο σου φέρνουν αυτές οι αναμνήσεις. Γέλιο που σου θυμίζει ανεμελιά και αθωότητα. Κοκκινιζες στην αλήθεια για το ποιον αγαπάς και στο θάρρος αν μπορείς να του το πεις. Υπέροχα χρόνια, γεμάτα όμορφες αναμνήσεις .

Επιστροφή στο σήμερα και στο τωρα. Και τώρα; Ποιος έχει τη δύναμη, το κουράγιο να παίξει αυτό αυτό το παιχνίδι; Κανείς. Οι ερωτήσεις βλέπεις δεν είναι πια τόσο αθώες, δεν είναι τόσο ανώδυνες. Ακόμα και μια παρτίδα παιχνιδιού με τον εαυτό σου, είναι επώδυνη.

Θα εξομολογηθείς την αλήθεια σου; Έχεις το θάρρος να παλέψεις γι’αυτη;

Σου γίνεται η ερώτηση. Αλήθεια ή θάρρος; Επιλέγεις αλήθεια για αρχή με έναν δισταγμό κι ένα τρέμουλο στην φωνή σου. Σιωπή. Έλα απάντησε. Τι κοιτάζεις στον καθρέπτη θλιμμένος; Γιατί βλέπω φόβο; Τι φοβάσαι μωρέ; Μιλάμε για την αλήθεια σου. Πες τη στον εαυτό σου. Όσο επίπονη κι αν είναι αυτή η διαδικασία, ξεκίνα .

Δισταγμο διακρίνω. Θα σε βοηθήσω λοιπόν. Είσαι ευτυχισμένος; Αγαπάς; Σε αγαπούν; ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ; Βλέπω εκπληξη στα μάτια σου στην τελευταία ερώτηση. Ναι αυτό σε ρωτάω αγαπάς τον εαυτό σου; Κατεβάζεις τα μάτια. Έδωσες την απάντηση σου.

Πάμε στο θάρρος τώρα.

Έχεις θάρρος μωρέ να αλλάξεις την πραγματικοτητα σου; Έχεις θάρρος να αλλάξεις τη ζωή σου; Έχεις θάρρος να κυνηγήσεις τα όνειρα που έθαψες; Τώρα βλέπω τρόμο στα μάτια σου. Φοβάσαι τις αλλαγές. Μάλλον δεν σε αγαπάς γι αυτό δεν έχεις το θάρρος να αλλάξεις την ζωή σου. Προτιμάς μια βολεμενη πραγματικότητα κι ας μην σε γεμίζει. Ο χρόνος κυλάει όμως ξύπνα.

Παίξε το παιχνίδι με τον εαυτό σου. Κάνε το για την πάρτη σου. Παίξε που να σε πάρει ο διαολος μήπως την δεις αλλιώς και πάρεις μπροστά. Κοίτα στον καθρέπτη γαμωτο, μην χαμηλώνεις τα μάτια, μη στέκεις βουβός. Μίλα στον εαυτό σου, ρίξτου ένα χαστούκι να συνέλθει. Ξύπνα μωρέ πια από το λήθαργο. Βρες πάλι εσένα και ξεθαρρεψε πια.

Αναστενάζεις και το παίρνεις απόφαση. Ένα παιχνίδι λες είναι για να την δεις πιο χαλαρά. Συνεχίζεις να παίζεις πιο ξεθαρρεμενος. Σαν να βλέπω ένα χαμόγελο στα χείλη σου.Ξεκινάς και μπαίνεις στο νοημα του παιχνιδιού. Αρχιζεις και το απολαμβάνεις. Ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου. Επιτέλους αρχιζεις να τον ακούς. Ομολογείς τις αλήθειες σου κι ας μη μιλάς. Το βλέπω στο βλέμμα σου. Ένα βλέμμα που τα λέει όλα. Σιγά σιγά ανακαλύπτεις εσένα που σε παραμέλησες. Ξεκινα από αυτό. Βρες πάλι τον εαυτό σου, δες τι αξίζεις, δες τι άντεξες, πως πάλεψες, τι κατάφερες και νιώσε περήφανος για τα σωστά σου και τα λάθη σου.Είναι δικά σου, κατάδικα σου. Αυτά σε άλλαξαν σε διαμόρφωσαν.

Πάρε το τιμόνι της ζωή σου στα χέρια σου και προχώρα. Κάνε κάτι και για σένα επιτέλους. Μέσα από την αλήθεια που αναλυψες, ��έσα από την αλήθεια που ομολόγησες παίρνει σειρά το θάρρος. Έχεις θάρρος λοιπόν να αλλάξεις ροτα ; έχεις θάρρος να τελειώσεις ότι άφησες στη μέση; Έχεις θάρρος να πας μπροστά; Έχεις θάρρος να γίνεις ευτυχισμένος;

Καλώς όρισες στο παιχνίδι που τώρα πια ονομάζεται αυτογνωσια. Θαρρώ φίλε μου πως σε βοήθησα να ξανασυστηθείς στον εαυτό σου. Κάπως έτσι κάποιος άλλος βοήθησε κι εμένα. Και κάπως έτσι όλοι μαθαίνουμε να μας αγαπάμε.

Να τον αγαπάς τον εαυτό σου λοιπον και να τον φροντίζεις. Τότε και μόνο τότε θα αλλάξεις τη ζωή σου.

Ομολόγησε την αλήθεια σου λοιπόν και βρες το θάρρος να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να αλλάξεις τη ζωή σου. Του το οφείλεις, γιατί εσύ κι αυτός μένετε πάντα στο τέλος. Είναι ο πιο πιστός σου σύντροφος. Ο πιο καλός σου φίλος… Να σε αγαπάς!

[about-all]

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται»

Δεν έχω θυμό μέσα μου. Δεν έχω έχθρα για κανέναν.

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη. Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς. Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου. Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω. Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ. Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου. Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω. Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα. Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο. Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα. Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά. Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

Ή μήπως μπορώ ότι θέλω;

Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω. Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.

Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια. Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται

William Shakespeare

[about-all]

Μου λες οι επιλογές σου, στις συντροφικές σχέσεις, στους φίλους που σε πρόδωσαν, ήταν λάθη.

«Γιατί κάνω συνέχεια λάθος επιλογές;», αναρωτιέσαι και δεν βγάζεις νόημα.

Κι εγώ σου λέω πως δεν έκανες κανένα λάθος!

Δες ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που πάντα διαλέγεις για συντρόφους ή για κολλητούς.

Θα διαπιστώσεις πως ίσως διαλέγεις όσους φοβούνται το ίδιο που κι εσύ φοβάσαι…

Σου είναι πιο βολικό όμως να πιστεύεις πως είσαι ένα ενιαίο, ενοποιημένο πρόσωπο που, αν και ξέρει τι θέλει απ’ την ζωή, πως «τυχαίνει» και πάντα "το πράμα στραβώνει"!; … και πάντα φταίει ο «λάθος» άλλος…!;;

Όχι, δεν είσαι ενιαίο πρόσωπο.

Είσαι ένας κατακερματισμένος σε πολλά προσωπεία εαυτός.

Προσωπεία που πάρα πολύ συχνά δεν έχει το ένα επίγνωση του άλλου, που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Όλα αυτά όμως τα προσωπεία τα συνδέει ένας κοινός φόβος: η συνάντηση με το Πρόσωπο που κρύβεις μέσα σου.

Αυτό το πρόσωπο που τα υπερβαίνει, και η ανάδειξή του στην επιφάνεια της συνειδητότητας καθιστά την ύπαρξή τους χωρίς νόημα.

Μην ψάχνεις λοιπόν για λάθη.

Μπροστά στο ενδεχόμενο κάθε μικρής η μεγάλης απόφασης κι επιλογής σου υπάρχει πάντα ένας αόρατος -ακόμα για σένα- τοξοβόλος, έτοιμος να τοξεύσει το βέλος του αλάνθαστα προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Για να πετύχει έναν γνωστό κι ελεγχόμενο στόχο. Αυτός ο τοξευτής είχε κι έχει την ανεπίγνωστη συγκατάθεσή σου στο εγχείρημα του. Δεν κάνει ποτέ λάθος.

Το πρόβλημα σου είναι ότι δεν ξέρεις, σε κάθε περίπτωση ποιος είναι, και που στοχεύει.

Μην ψάχνεις για λάθη. Απλά αναζήτησε αυτόν τον τοξοβόλο.

Προσπάθησε να τον γνωρίσεις, και να συνεργαστείς μαζί του…

[about-all]

Ο νόμος του καθρέφτη: Γιατί έλκουμε τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες καταστάσεις

Ο νόμος του καθρέφτη είναι ένας από του 12 οικουμενικούς νόμους και αναφέρεται ορισμένες φορές και ως νόμος της έλξης, αν και δεν περιγράφουν το ίδιο ακριβώς φαινόμενο. Ο νόμος του καθρέφτη εξηγεί ότι δεν έλκουμε μόνο συγκεκριμένες συνθήκες στη ζωή μας, αλλά αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα από το πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Αυτό που μας είναι επώδυνο, μας διδάσκει τι χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Αυτό που μας χαροποιεί, μας διδάσκει πού τα πάμε καλά.

Η ζωή δεν συμβαίνει σε εμάς, αλλά είναι μια αντανάκλασή μας

Υπάρχει ένα εκπληκτικό μυστικό για τη ζωή που οι πραγματικά δυνατοί και πλήρεις άνθρωποι κατανοούν και αυτοί είναι πολύ λίγοι. Όλα είναι μια ανατροφοδότηση. Όταν φαίνεται να υπάρχει συναίνεση στον τρόπο που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται σε εμάς ή ένα μοτίβο αποτυχημένων σχέσεων ή ένας τρόπος με τον οποίο συνεχώς αποχωρούμε από εργασίες, οι άνθρωποι ανταποκρινόμαστε με δύο τρόπους.

Οι περισσότεροι υποθέτουν ότι ο κόσμος είναι άδικος και ότι είναι θύματα αδικίας (πρώτος τρόπος). Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που κινούνται σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Αρχίζουν να κατανοούν ότι ο κόσμος δεν έχει στόχο εκείνους. Ανταποκρίνεται (αντιδρά) σε εκείνους. Η Αναΐς Νιν (Γαλλίδα συγγραφέας) είπε: «Δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως είμαστε». Η Ιγιάνλα Βάνζαντ (ειδική σύμβουλος κινήτρων) είπε: «Αυτό που αγαπάμε σε άλλους ανθρώπους είναι αυτό που αγαπάμε στον εαυτό μας. Αυτό που μισούμε στους άλλους είναι αυτό που δεν μπορούμε να δούμε στον εαυτό μας».

Το ζήτημα είναι ότι το επίπεδο αντίληψής μας για τον κόσμο βασίζεται στο πόσο ανεπτυγμένος είναι ο νους μας. Και υπάρχει εκτενής έρευνα που το υποστηρίζει: οι άνθρωποι δεν είμαστε ικανοί να εκφράσουμε ενσυναίσθηση, μέχρι να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε μια ομοιότητα ανάμεσα σε εμάς και στον άλλο. Αφού μπορέσουμε να συσχετιστούμε με τα χαρακτηριστικά του άλλου (ακόμα κι αν είναι σε βασικό επίπεδο), μπορούμε και να δείξουμε ενσυναίσθηση και κατανόηση.

Ο συνειδητός μας νους είναι εγγενώς περιορισμένος. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας που κάνει ο εγκέφαλός μας συμβαίνει χωρίς τη δική μας επίγνωση (ασυνείδητα). Την ίδια στιγμή, τα μάτια, τα αυτιά μας και άλλες αισθήσεις λειτουργούν σε συνδυασμό με τον εγκέφαλό μας για να φιλτράρουν όλα όσα αντιλαμβανόμαστε και επιλέγουν τις πιο συναφείς πληροφορίες για να τις στείλουν στο συνειδητό.

Αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν είναι ότι πως αυτή η διαδικασία δηλώνει ότι οι καθημερινές μας δραστηριότητες με τον κόσμο συμβαίνουν χωρίς να τις συνειδητοποιούμε. Ευτυχώς, ο κόσμος λειτουργεί σαν ένα είδος καθρέφτη: αποκτάμε επίγνωση του πώς είμαστε, βλέποντας το πώς ανταποκρίνονται οι άλλοι σε εμάς.

Αν θέλετε να μάθετε πόσο καλά τα πάτε στη ζωή, ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Καμία συγκεκριμένη συνθήκη δεν δηλώνει το ποιοι είμαστε, αλλά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, οι σχέσεις και οι συμπεριφορές (που δεν είναι τυχαίες) το μαρτυρούν. Είναι πολύ ευκολότερο να πιστέψουμε ότι ο κόσμος είναι τυχαίος και άδικος και ότι παίρνουμε αυτό που μας δίνουν. Είναι ευκολότερο επειδή μας επιτρέπει να παραιτηθούμε των ευθυνών και του ελέγχου. Όταν είμαστε θύματα, φωνάζουμε γι’ αυτό, επειδή πιστεύουμε ότι δεν είναι δικό μας λάθος, ούτε δικό μας πρόβλημα. Οι άνθρωποι με έντονη στάση θυματοποίησης συχνά παραπονιούνται περισσότερο όχι μόνο για να λάβουν προσοχή και παρηγοριά, αλλά γιατί πιστεύουν ότι καθώς δεν δημιούργησαν εκείνοι το πρόβλημα, κάποιος άλλος πρέπει να το διορθώσει.

Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και γι’ αυτό πολλές φορές παγιδευόμαστε στις ίδιες καταστάσεις, ξανά και ξανά. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να το ερμηνεύσουμε αυτό, αλλά ο πιο διαδεδομένος είναι ο νόμος του καθρέφτη και λειτουργεί με βάση την πεποίθηση ότι καθώς η ύπαρξη είναι περισσότερο ή λιγότερο ένας ιστός ενέργειας που επεκτείνεται καθώς εμείς προσθέτουμε, αυτό που βιώνουμε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο: είναι ένας τρόπος να βιώσουμε τον εαυτό μας. Η πεποίθηση εδώ είναι ότι όλα αυτά εξυπηρετούν τον απόλυτο στόχο της ζωής, που είναι η συνείδηση να βιώσει, να αποκτήσει επίγνωση του εαυτού της.

Η ουσία του νόμου του καθρέφτη βρίσκεται στο εξής: αν δεν αποκτήσουμε επίγνωση του τι εμείς συντηρούμε και επαναλαμβάνουμε, δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε και έτσι να αλλάξουμε και να μεταβούμε στην εμπειρία που θέλουμε να έχουμε.Ένας τρόπος με τον οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το νόμο του καθρέφτη προς όφελός σας είναι χτίζοντας τη ζωή σας μέσα από αυτό που ονομάζεται «αντίστροφη σχεδίαση».

Αποφασίστε πού θέλετε να βρίσκεστε σε ένα χρόνο ή σε πέντε χρόνια από σήμερα και ύστερα διασπάστε σε μικρά κομμάτια τι χρειάζεται να κάνετε κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα και κάθε μήνα, για να φτάσετε τον στόχο σας. Αυτό σας βοηθά να αποκτήσετε μεγαλύτερη επίγνωση των καθημερινών σας κινήσεων, συμπεριφορών και πώς αυτά συνεισφέρουν στο αν ζείτε ή όχι τη ζωή που επιθυμείτε.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη ανθρώπων βρίσκεται στον εσωτερικό και εξωτερικό κέντρο ελέγχου. Η Gillian Fournier εξηγεί ότι το κέντρο ελέγχου είναι «ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν εξουσία και έλεγχο σε γεγονότα της ζωής τους». Οι άνθρωποι με εσωτερικό κέντρο ελέγχου πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνοι για όσα τους συμβαίνουν και έτσι έχουν κίνητρο για να λάβουν δράση. Κάποιος που έχει εξωτερικό κέντρο ελέγχου πιστεύ��ι πως ό,τι συμβαίνει είναι εκτός ελέγχου του και έτσι δεν υπάρχει λόγος προσπάθειας.

Περιττό να πούμε ότι οι έρευνες δείχνουν ξανά και ξανά ότι οι άνθρωποι με εσωτερικό κέντρο ελέγχου παρουσιάζουν καλύτερο προφίλ ψυχικής ευεξίας. Γιατί αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν τυχαίο. Το πώς αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους, πόσο καλά τα πάμε στην καριέρα μας, πόσο υγιείς είμαστε, με ποιους ανθρώπους περνάμε το χρόνο μας κλπ. Όλα αυτά επηρεάζονται από εμάς. Φυσικά υπάρχουν και ορισμένοι εξωτερικοί παράγοντες που μπορούν να εμποδίσουν ή να στηρίξουν την εξέλιξή μας. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος η δουλειά είναι δική μας.

[about-all]

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, πρέπει να παραδεχτώ πως τη ζωή μου την ορίζουν τα βιβλία. Η ανάγνωση- και η γραφή- είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, σχεδόν σαν δεύτερη δουλειά. Κι αναρωτιέμαι τι με έφτασε ως εδώ, αν αυτό ίσχυε πάντα κι απλά γιγαντώθηκε με τα χρόνια. Η απάντηση είναι ναι, αυτό ίσχυε πάντα, από τότε που έμαθα γραφή κι ανάγνωση. Με βοήθησε η μοναξιά, κι η αγάπη μου για τις ιστορίες. Ήμουν ένα αποσυνάγωγο παιδί, με ελάχιστους φίλους, και το μυαλό μου χρειαζόταν τη διαφυγή. Διάβαζα ήδη από τα οκτώ με μανία ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, στα εννιά έγραψα το πρώτο μου «ποίημα». Το διάβασμα ήταν οι περιπέτειες που δεν ζούσα, οι φιλίες που δεν είχα, η υποστήριξη για να χτίσω τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι ποτέ να βαρυγκώμησα τη μοναξιά μου, ούτε τότε, ούτε τώρα. Μάλλον πια ούτε ποτέ. Η μοναξιά, η ενασχόληση με τον εαυτό, ακόμα κι η βαρεμάρα, ανδρώνουν αναγνώστες, και φτιάχνουν ανθρώπους. Δίνουν δύναμη, και σιγουριά για το μέλλον, μια αυτάρκεια πέρα από κάθε έλλειψη αυτοπεποίθησης. Η ανάγνωση μπαίνει σε αυτή την εξίσωση δυναμικά, οξύνει τις φαντασιώσεις, αφήνει ύπουλα το στίγμα της, τόσο σε γνωστικό επίπεδο, όσο και σε αυτό της ενσυναίσθησης. Η ανάγνωση, χέρι χέρι με τη μοναξιά, αρχίζουν να καθορίζουν αυτό που είσαι. Στην περίπτωσή μου, αυτό, ακόμα κι όταν έπαψα να είμαι ακοινώνητη, συνεχίστηκε. Αναζητούσα, και θα αναζητώ πάντα τον χώρο μου στην ησυχία. Μακριά από όλα τα άλλα ερεθίσματα, παρά μόνον τους ερεθισμούς του μυαλού. Εφευρίσκω σιωπές, υποκρίνομαι κούραση, αρνούμαι κι αγκαλιές πού και πού, για να μπορώ ακόμα να διαβάζω. Είναι ο χρόνος μου. Είναι η αποφόρτιση μου. Και ταυτόχρονα η σπουδή στη μοναξιά μου. Που μου δίνει δύναμη. Και εγγυάται το μέλλον.

[about-all]

Ποτήρια και μπουκάλια

Ούτε χρόνος που τη γνώρισε και είχε θητεύσει στη μοναξιά χρόνια πριν τη γνωρίσει. Ήταν αισθησιακή και δοτική, απελευθερωμένη και απελευθερωτική. Ήταν εκεί για εκείνον, αγκαλιάζοντάς τον σφιχτά, όχι ασφυκτικά. Από τη θηλυκότητά της απουσίαζαν οι ανούσιες ιδεοληψίες που μαστίζουν τη γυναικεία φύση. Να μια προσωπικότητα καθαρή κι ενδιαφέρουσα, ενσαρκωμένη σε ένα προκλητικό αμπαλάζ. Με μία λέξη: ιδιαίτερη. Με περισσότερες: αν ήθελε να κάνει παιδιά, θα την έκανε μάνα τους.

Ωστόσο, το πρόβλημά του η χρόνια κατάθλιψη και το σύμπτωμά της ο χρόνιος αλκοολισμός. Δεν έβρισκε νόημα στη ζωή και, για να την κάνει λιγότερο πληκτική κι επίπονη, προσέθετε με την πρώτη ευκαιρία μπόλικη αιθανόλη. Πάνε χρόνια που, όταν δεν του έβγαινε η συνταγή, την πότιζε, μήπως και τη νοστιμέψει. Πιστή παραμυθία σε πρώτη ζήτηση η γνώριμη ουσία, που χρησιμοποιούσε ως μαξιλάρι για τη βουτιά από την ηδονή στην οδύνη και ως γέφυρα στο διχασμένο του εγώ: από τη μία ο ναρκισσισμός του για αυτό που είναι και από την άλλη η αυτοπεριφρόνηση για αυτό που γίνεται στη σούρα του. Καθημερινά, πάσχιζε να πνίξει τη δυστυχία του στο δηλητήριο, μόνο που αυτή επέπλεε, βυθίζοντας τον ίδιον αργά και βασανιστικά στον πάτο. Κατέληξε να του μεταγγίζει την απαιτούμενη ποσότητα που θα του επέφερε την επιθυμητή νηφάλια νάρκωση. Μέχρι να καταλήξει, κι ας μην ήταν πεισιθάνατος.  

Οργισμένος με τον εαυτό του και με το σύμπαν, είχε αποσυρθεί στο κλουβί της πολύτιμης ιδιωτικότητας που είχε περίτεχνα χτίσει, σε μια απρόσφορη απόπειρα να εκτονώσει την οργή. Σε αυτό το προσωπικό κολαστήριο, αφού κατέβασε τα στόρια, ασχολήθηκε με την εκτροφή της μιζέριας που τον έτρεφε. Συνήθιζε να σκοτώνει τη μέρα του και τον εαυτό του, φιλοτεχνώντας στον καμβά της απαισιοδοξίας το πορτρέτο του και του κόσμου με μελανά χρώματα, διασκεδάζοντας την ανία της μετέωρης ύπαρξής του στα βιβλία και στα αιδοία. Στα διαλείμματα, παραδινόταν στην επώδυνη αυτοκριτική μπροστά από τα πτυχία και τα διπλώματά του, τρόπαια που είχε κοπιάσει να τα αποκτήσει, μα του γλιστρούσαν πια. Δεν είχε πλέον ταυτότητα, δεν είχε σημείο αναφοράς να συγκρατήσει τη διολίσθησή του. Ένα χάος η παρτιτούρα πάνω στην οποία συνέθετε την καταθλιπτική μουσική της καθημερινότητάς του.  

Σταδιακά, ο άλλοτε ζωντανός και κοινωνικός τύπος μεταμορφώθηκε σε έναν ψόφιο ερημίτη που περιέφερε τη μελαγχολία του στο μιζερόσπιτό του, σπάνια και εκτός, όπου περιέφερε τον σαρκασμό του για όλους και για όλα. Ίσως δεν έκανε λάθος,  σίγουρα είχε διαλέξει τον λάθος τρόπο να το κάνει. Αν κάποτε είχε οικοδομήσει κάτι με το πνευματώδες μυαλό του, το κατεδάφισε με τον οινοπνευματώδη χαρακτήρα του. Αναπόφευκτα, κατάντησε δυσαρμονικός προς το περιβάλλον που άλλοτε διαχειριζόταν αρμονικότατα. Μάλιστα, παγιδευμένος στον φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφής, έφτασε, πάνω σε μια ψευδαίσθηση αυτοκυριαρχίας, να επαίρεται για το άβατο τέμενος της μοναξιάς του. Του πήρε καιρό, αλλά τα κατάφερε να τον ξεβράσει το σύμπαν πάνω στο οποίο είχε ξεράσει. Κοινωνικά απόβλητος αυτός από μια κοινωνία γεμάτη απόβλητα για αυτόν. Γιατί όχι;

Γιατί ό,τι αποζητούσε εκείνη ήταν να μοιράζεται την καθημερινότητά της μαζί του. Εντελώς υγιές, αλλά του ήταν εξαιρετικά δύσκολο, επειδή ήταν άρρωστος, οπότε επιχειρούσε να το κάνει αδύνατο. Προφασιζόταν διάφορες δικαιολογίες, για να μη συμμετέχει στη ζωή της, μην τυχόν και ξεβολευτεί από την καθίζησή του, για να βολευτεί να παίρνει την απαραίτητη εβδομαδιαία δόση από τη συντροφιά της, ώστε να απομονώνεται στο καβούκι του εντωμεταξύ.

Εντωμεταξύ, εκείνη μόνωνε τα συναισθήματά της, καθώς αντίκριζε έναν άνθρωπο μισό άνθρωπο και μισάνθρωπο να γαρνίρει τον αρνητισμό του με μπόλικες εύσχημες ή άσχημες δικαιολογίες. Ό,τι είχε να εισφέρει – ένα χιούμορ τυλιγμένο στη ζελατίνα του κυνισμού, ένα καλό καυλί, πολύ κι ευρύ πνεύμα – θα ήταν υπεραρκετά χωρίς τόσο πολύ οινόπνευμα. Όσο ιδέα και αν είναι ο Μπουκόφσκι για τις ιδέες, τις ιστορίες και τη ζωή του, καμία δεν θα τον υπόμενε στη ζωή της – αυτή είναι η αληθινή ιστορία κι εκείνος δεν είναι καν ο Μπουκόφσκι.

Από μισάνθρωπος εξελίχθηκε σε απάνθρωπο που ��ταν ανεπαρκής ακόμα και για μια τυπική σχέση, σαν εκείνες που δεν έπαψε ποτέ να χλευάζει, γιατί δεν έπαυε παντού να παρατηρεί. Εκείνη, ενώ τον χρειαζόταν, μάθαινε να μην τον χρειάζεται, ενόσω εκείνος τη μάθαινε να μην τον χρειάζεται. Στο θολωμένο του μυαλό είχε  δεδομένο ότι θα τον άντεχε και θα τον ανεχόταν, μόνο που τα δεδομένα γίνονται κάποτε ζητούμενα. Εκείνη ποθούσε να ζήσει, ενώ η απουσία του στη ζωή της χρόνιζε επικίνδυνα, όπως και η απουσία του στη ζωή του.

Ό,τι είχανε με ενθουσιασμό κι αισθησιασμό στήσει το ξέστησε εκείνος που με τη συντροφιά της έξης του φρόντισε να μη συντροφεύει κανέναν, ακόμα κι εκείνη με την οποία κούμπωνε στη συντροφιά. Συγχρόνως, εκείνη είχε πια συνηθίσει να ζει χωρίς αυτόν, ενώ αυτός είχε συνηθίσει να ζει στον κόσμο του και να αποστρέφεται τον κόσμο που αυτή λαχταρούσε δίπλα του να γνωρίσει. Ετοίμαζε τις βαλίτσες της από καιρό, χωρίς να το ξέρουν. Η ψυχρότητά της είχε κάνει πια μεταστάσεις στο βλέμμα, στην αφή και στην επαφή της. Τελικά, ψώνισε και υφάκι – το επιτηδευμενο κλισέ «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, δεν μπορώ / δεν θέλω άλλο να κάνω μαζί σου χαχαχα περνώ και μόνη μου καλά» – και καλά και μπλαμπλα και τραλαλα. Σαν να έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά του το κλασικό εγχειρίδιο ψυχολογίας για τους μηχανισμούς αυτοάμυνας. Μα εκείνος είχε διαβάσει εκτός από τα κλασικά και τα εικονοκλαστικά, μάλιστα διάβαζε κι εκείνη, οπότε έκανε ότι κατάλαβε, κι ας κατάλαβε.  

Έτσι ακριβώς του το αμόλησε, και άκαιρα και άκυρα κι επιτηδευμένα. Το ύφος, τα λόγια και οι πράξεις της βελονιές στα μηλίγγια του τον πυροβολούσαν εξ επαφής. Εκείνη δάκρυσε, αλλά δεν έσπασε, εκείνος έσπασε, αλλά δεν δάκρυσε. Εκείνη έδειχνε να συνέχιζε τη ζωή της, εκείνος ένιωθε πως δεν είχε πια ζωή. Ο πόνος τον σφυροκοπούσε τόσο ανελέητα, που ευχόταν να τον κατέψυχαν, για να μη νιώθει τίποτα.

Εκείνη όφειλε και μπορούσε να αντιδ��άσει έγκαιρα, όμως απορροφημένη από την καθημερινότητά της κι εγκλωβισμένη στην παθητικότητά της βολεύτηκε επίσης, για να αντιδράσει όψιμα – «οχυρώθηκε», όπως το βάφτισε. Μόνο που ή οχυρώνεσαι ή είσαι ντόμπρος, ή λες ψέματα ή αλήθεια, τόσο απλό και τόσο δύσκολο συνάμα. Πάντως, αντίθετα με τη μέχρι τότε παθητικότητά της, τότε του το ξεφούρνισε επιθετικά με συνοπτικές διαδικασίες, σαν να είχε απέναντί της τον χειρότερο εχθρό της – και παίζει να πιστεύει ότι τον είχε. Εκείνος προσπάθησε να φανεί ψύχραιμος, την ώρα που έχανε τη γη κάτω από τα πόδια του. Ο κόλαφος ήχησε βροντερά και μια νάρκη ανατινάχτηκε στα σπλάχνα του. ��εν τον συντάραξε μόνο, τον συνέφερε κιόλας. Σε ένα πρωτοφανές διάβημα αισιοδοξίας, γνωμάτευσε ότι η κατάστασή τους είναι ιάσιμη και θα τη γιατρέψει. Όχι από άνοστο προσκοπισμό ή από πληγωμένο εγωισμό, αλλά γιατί αξίζει τον κόπο από όπου και να το πιάσεις. Χρειαζόταν ένας σεισμός, για να γκρεμίσει τον προσωπικό του λαβύρινθο. Βέβαια, στη γλώσσα των αισθημάτων το ρήμα «θέλω» δεν κλίνεται σε προστακτική, όμως υποκλίνεται σε σαρωτικές πράξεις. Έτσι, λογάριαζε πως θα την έπαιρνε από το χέρι, για να της δείξει ότι τα αισθήματά της μπορεί να είχαν σκεπαστεί στη λήθη, αλλά δεν είχαν θαφτεί στην άβυσσο. Το πήρε όλο πάνω του να σπάσει τη σκληρή κρούστα που ο ίδιος είχε σωρεύσει γύρω από την καρδιά της, με την πρώτη ευκαιρία που του έδωσε.

Βασικά, καιρός να θυμόταν πόσο ακμαίος και σφριγηλός ήταν από τη φύση του, προτού κυριαρχήσει πάνω της η δεύτερη φύση. Να επανέλθει στη φυσική του κατάσταση, όπως ήταν, πριν τη σακατέψει η χημική του επέμβαση. Τέρμα οι ανούσιες αναβλητικότητες και ασπόνδυλες θεωρητικολογίες. Ακόμα κι αν δεν ήταν ο μόνος υπεύθυνος για τα χειρότερά του, ήταν ο μόνος αρμόδιος να είναι στα καλύτερά του. Ενώ διατυμπάνιζε την πίστη του στη ζωή πριν το θάνατο, ευτέλιζε τη ζωή του κι επέσπευδε τον θάνατό του. Μόνο εκείνος μπορεί να κατατροπώσει το κουσούρι του που τον έχει κάνει αγνώριστο. Ήδη σπατάλησε πολύτιμο χρόνο να το πασπαλίζει με εκλογικεύσεις. Ώρα να άρει τις αντιφάσεις με πράξεις συνεπείς με τις υγιείς από τις θεωρίες που καλά γνωρίζει να δειγματίζει, χωρίς το μυαλό μουλιασμένο, το κορμί μουδιασμένο και τον εαυτό του μουχλιασμένο. Ναι, είχε δίκιο να αντιστέκεται να γίνουν οι ανόητες απάτες της μάζας αυταπάτες του, όμως είχε άδικο να στέκεται απέναντι σε μια μποτίλια πλάθοντας πιο ανόητες αυταπάτες.

Αυτό που επείγει είναι να ταξιθετήσει το χάος του, ακόμα κι αν εν τάξει το τοπίο δεν θα την εντάξει. Του οφείλει να κλείσει χρόνιους λογαριασμούς με τη μιζέρια του και να ξεφορτωθεί τις κάβες-καβάτζες της, ποτήρια και μπουκάλια. Δεν έχει λόγο να αλλάξει, έχει κάθε λόγο να γίνει αυτός που ήταν – ο εαυτός του. Άρα, έχει λίγα να αλλάξει και πολλά να πράξει.

Όσο για εκείνη, του δωσε την ευκαιρία, μα του την πρόδωσε.

Γιατί; Γιατί έτσι.

Έτσι έγινε, έτσι είναι κι έτσι θα γίνει, χωρίς εκείνη.

[about-all]

Who are you still competing with in your good heart, and will you really waste your last words on your deathbed to say, "Do you see? I won."

[about-all]

..Οχι, δεν ένιωσα την ανάγκη να φτιάξω οικογένεια. Δεν νομίζω ότι είμαστε όλοι φτιαγμένοι γι΄αυτό. Ισως είναι πολύ λίγοι, το βλέπω γύρω μου. Το να κάνεις παιδιά σημαίνει ότι έχεις μεγάλο χώρο μέσα σου, ότι είσαι αποφασισμένος για μεγάλες παραχωρήσεις, αφοσίωση. Αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά αλλά αισθανόμουν πάντα ότι δεν είχα αυτόν τον χώρο, ότι άλλες ήταν προτεραιότητές μου. Οτι είχα εγώ η ίδια ένα παιδί να μεγαλώσω μέσα μου, κάτι που δεν θα επέτρεπε σε ένα πραγματικό παιδί να μεγαλώσει και να ανθίσει. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασε έτσι από τη ζωή μου, χωρίς αμφιβολία, δίλημμα, αμφισβήτηση. Αλλά δεν μετανιώνω. Ο έρωτας έχει σημασία για μένα με την έννοια της συνάντησης. Αλλιώς είναι κάτι που εύκολα μπορώ να αποχωριστώ. Χωρίς τη συνάντηση ο έρωτας είναι λίγο junk food. Μαρία Ναυπλιώτου