advocaatvandeduivel

[advocaatvandeduivel]

Weg met Radio Minerva!

Misschien kent u Radio Minerva niet. De kans is groot als het lot u gunstig gezind was en u geen Antwerpenaar bent. Radio Minerva is een lokaal radiostation dat uitzendt vanuit een houten barak aan het fameuze Sint-Anneke strand op de Antwerpse linkeroever. Het doet dat al sinds 1982 en, laten we eerlijk zijn, het is stilaan welletjes geweest. 

U moet zelf maar eens luisteren als u in de buurt bent. Op 98.0 FM, of op 105.6 FM als u zich in Blankenberge bevindt, immer het Antwerpen-aan-Zee. De muziek die je er hoort is opmerkelijk. Bij Radio Minerva spelen ze graag liedjes, melodietjes uit vervlogen tijd. Evergreens en oldies uit de jaren 40 en 50, toen Amore nog iets was dat je overkwam when the moon hits your eye like a big pizza pie. Denk bigbands, denk zoetgevooisde crooners, denk het muzikale equivalent van je bomma’s Madeleine koekjes.

Vedetten die typisch de revue passeren zijn Nat King Cole, The Platters, Dean Martin, Petula Clark, Bing Crosby & co. Stuk voor stuk mensen die het geluk hadden in een periode te leven waarin aan artiesten nauwelijks eisen gesteld werden. Een mooie, warme, geoefende stem volstond. En als het even kon, het talent om met enige gratie een kostuum met das te dragen. Allemaal peanuts vergeleken met wat vandaag van een vedette verwacht wordt. Een X-factor bijvoorbeeld. Werd zoiets van pakweg Frankie Laine geëisd? Google de man en u kent het antwoord. Of een Social Media Strategy. Vergelijk gerust even het aantal tweets die Taylor Swift in haar korte carrière reeds deelde met haar fans met het aantal tweets van Perry Como (89 jaar geworden) en u weet meteen wie de hardwerkende celebrity is, en wie de luierik.

Maar goed, dat was natuurlijk vroeger. Je kan veronderstellen dat iemand als Bing Crosby vandaag ook geen genoegen meer zou nemen met die simpele gewoonte van toen om een fijn, mooi liedje op een fijne, mooie manier op plaat te zetten. Ongetwijfeld zou ook hij vandaag met meer ijver te werk gaan en zijn liedjes laten componeren door zes verschillende songschrijvers om het vervolgens los te laten op drie verschillende producers. Iedereen is kind van zijn tijd, en uiteindelijk kan je het die brave mensen niet kwalijk nemen dat een zender als Radio Minerva volhardt in het uitzenden van hun muziek.

En volharden, dat doen ze, daar in Antwerpen. Hun houten barak is in feite meer een betonnen bunker die per se - maar God weet waarom - moderne verwezenlijkingen als pitch correction en dynamic range compression wil buitenhouden. De hardnekkigheid waarmee ze bij Radio Minerva dwepen met muziek die de rest van de radiomakende wereld al lang ontgroeid is, zou aandoenlijk zijn als het niet zo gênant was. Het lijkt verdorie wel of ze er tróts op zijn dat ze liedjes spelen die je nergens, maar dan ook nérgens anders meer hoort. Iemand moet hen hebben wijsgemaakt dat dat slim is. Dat zoiets een Unique Selling Proposition heet - iets wat je onderscheidt van de concurrentie en aantrekkelijk maakt voor de consument. Maar hebben ze er al eens bij stilgestaan dat er een verdomd goede reden is dat geen enkele andere zender dit soort muziek nog programmeert? Net zoals ‘Schipper naast Mathilde’ ook niet meer wordt uitgezonden? Net zoals met die andere Minerva - de auto - vandaag ook niet meer wordt rondgereden? Net zoals zelfs het lekkerste Madeleine koekje dat te lang in de kast heeft gelegen ook niet meer te vreten valt?

Trouwens. Een kenmerk van een goed idee is dat het gekopieerd wordt, en tenzij we ons vergissen hebben er zich 1982 nog niet veel andere Radio Minerva’s aangediend. En da’s niet onbegrijpelijk. Grote mediahuizen als VRT, Medialaan en SBS hebben intelligente marketeers en trendwatchers in dienst die de vinger aan de pols houden bij de moderne consument. Ze bevragen de markt en schrijven daar lijvige powerpoint presentaties over. En die zijn duidelijk. De moderne consument wil nóg meer keuze tussen nóg meer radiozenders die nóg meer op elkaar lijken. Iets met hyperkinetische presentatoren, belspelletjes en hits van vandaag. Of van de jaren tachtig, dat mag ook.

Een eenvoudige richtlijn, denk je dan, maar nee, die Antwerpenaren moeten zo nodig weer tegendraads doen. Teveel naar I did it My Way van Frank Sinatra geluisterd, wellicht. Volgens hen is er wel degelijk een publiek voor elegante en tijdloze muziek uit de jaren stilletjes. Met andere woorden: al die marktonderzoeken vergissen zich. Een hoogst discutabel standpunt natuurlijk, dat eenvoudig te weerleggen is door de facturen van al die marketeers te bekijken: die zijn simpelweg te hoog om ongelijk te hebben.

En bovendien, als we eenheidsworst nu ook al als iets negatiefs gaan beschouwen, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?

Heeft Radio Minerva dan geen luisteraars? Natuurlijk wel. Elke dag zo’n 50.000. Maar laten we het zo zeggen: op de redactie van Radio Minerva komen regelmatig doodsbrieven aan, en zelden of nooit geboortekaartjes. Hun slogan ‘Alle senioren willen hem horen’ zegt genoeg. Een kind begrijpt dat zo’n positionering een doodlopend straatje is. Je kan je bovendien de vraag stellen of we die senioren niet moeten behoeden voor een teveel aan nostalgie. Geeft het beluisteren van liedjes waarmee ze zijn opgegroeid geen vals gevoel van jeugdigheid? Is het niet beter - mensvriendelijker - om ook op radio een wereld te creëren die zodanig niet meer de hunne is, dat ze Het Onvermijdelijke met groter gemak aanvaarden?

En dan hebben we het nog niet over de presentatoren gehad. Hobbyisten die doorgaans Swa, Omer of Mon heten. Nu kunnen we ons voorstellen dat radiomaken een leuke bezigheid is, maar het is toch niet omdat je met gedrevenheid, plezier en kennis van zaken achter zo’n micro gaat zitten, dat je zomaar de plek zou mogen innemen van jonge mensen die vier jaar lang aan de Studio Herman Teirlinck een depressieve komkommer hebben nagespeeld en daar allemaal met krak hetzelfde professionele stemgeluid zijn buitengewandeld. Terwijl die perfect articulerende professionals veroordeeld zijn tot het vullen van de rekken in de Colruyt, mogen Swa, Omer en Mon naar hartelust ‘ploatjes’ opzetten in een ongegeneerd Antwerps accent. Hoe gek moet het worden?

Nee, echt. Het liedje van Radio Minerva heeft lang genoeg geduurd.

Enter, godzijdank, Sven Gatz. De Vlaamse Minister van Cultuur en Media presenteerde vorig jaar een nieuw radiodecreet, met daarin een aangepast radiofrequentieplan. Er is voortaan nog plaats voor 131 lokale zenders. Gegadigden kunnen een dossier indienen en solliciteren voor één van de 131 beschikbare frequenties. Bij de toekenning daarvan zijn geen certitudes, dus zou het zomaar kunnen dat Radio Minerva binnenkort uit de ether verdwijnt.

Maar dat is dus nog lang niet zeker. Vandaar dus deze oproep. Mail Sven Gatz op kabinet.gatz@vlaanderen.be. Schrijf hem dat ook jij vindt dat de stekker van Radio Minerva mag uitgetrokken worden. Laat hem weten dat er voldoende andere lokale zenders zijn die wél de ambitie hebben om zoveel mogelijk op Q-Music of MNM te lijken. Vertel hem dat Klara volstaat als reservaat voor oude muziek. Vraag hem of nostalgie naar de jaren 40 niet meer iets is voor die andere politieke partij. Herinner hem eraan dat hij naast Minister van Cultuur en Media ook die van Jeugd en Brussel is, en dus niet van Senioren en Antwerpen. En vooral, dring er bij hem op aan dat het beleid duidelijke keuzes maakt. Willen we een futureproof radiolandschap dat voorrang geeft aan muziek die dankzij zijn formulematige aanpak de commercieel meest interessante doelgroep bedient? Of willen we per se een platform blijven bieden aan liedjes die gekenmerkt worden door voorbijgestreefde termen als elegant, mooi, hartverwarmend en tijdloos? In de ijdele hoop dat het ook economisch waardevollere doelgroepen aanspreekt dan die handvol Antwerpse oudjes? In de vergeefse veronderstelling dat het zich ooit zal richten op de hits consumerende massa? Het antwoord is, denk ik, duidelijk.

Paul Popelier is Antwerpenaar en fan van zowel The Everly als The Chemical Brothers.

[advocaatvandeduivel]

Lang leve Ringland.

Wat opvalt in de discussie over Ringland, het project om de Antwerpse ring te overkappen en zo in één klap het Antwerpse mobiliteitsprobleem op te lossen, 21 levens per jaar te redden en 384 extra hectare stad te creëren, is dat er nauwelijks discussie is.

Mooi om zien, bijvoorbeeld, was de unanimiteit waarmee zowat alle politieke partijen zich begin vorig jaar uitspraken vóór het project. Het enthousiasme was zelfs zo groot dat je jezelf moeiteloos kon wijsmaken dat ze niét werd ingefluisterd door verkiezingsstrategische overwegingen. En ook voor de nagenoeg voltallige pers, inclusief het doorgaans kritische deel ervan, blijkt Ringland een groot knuffelgehalte te hebben. Ontstaan tussen het volk, gedragen door het volk, en voorzien van mooie filmpjes, tot de verbeelding sprekende illustraties en ontelbare affiches achter vensterramen... what's not to like?

Verwacht ook in deze tekst geen kritiek. Integendeel. Fans van Ringland, lees vooral verder, wat volgt zijn een aantal gloednieuwe argumenten die nuttig zijn om ook die laatste, schaarse, wereldvreemde en eenzame tegenstanders over de streep te trekken.

Dit argument bijvoorbeeld. Op de vele afbeeldingen die van het project gemaakt zijn zie je een prachtige oase van parkjes, boompjes en fiets- en wandelweggetjes. Maar onder al dat moois zit beton. Veel beton. Héél veel beton. Ringland, dat is eigenlijk één grote, lange, betonnen brug, bedekt met een laagje aangestampte aarde. En dat is heuglijk nieuws voor onze vrienden de betonboeren.

Je moet weten, écht goed gaat het niet in de betonwereld. In de jaren zestig, ja, toén werden er goede zaken gedaan. Maar sindsdien is het vet van de soep. Met de aankondiging van de Lange Wapper brug leek er even licht aan het einde van de tunnel, maar dat feestje ging zoals bekend niet door. Ringland doet nu opnieuw dromen van als vanouds draaiende betonmolens en geeft een veelgeplaagde industrie terug hoop. De bijna tastbare animositeit die traditioneel heerste tussen de verschillende burgerbewegingen en de betonindustrie mag bij deze meteen als opgeborgen beschouwd worden. Vijanden worden vriendjes, tegenstanders medestanders. Enkel en alleen al daarvoor, bedankt Ringland.

Al dat beton heeft bovendien het niet te onderschatten voordeel dat Ringland zijn doelstellingen een stuk scherper kan stellen. In het argument dat het allemaal over duurzaamheid gaat moet alvast geen tijd en crowdfunding geld meer gestoken worden. De middelen zijn beperkt, dus dat helpt.

Beton is namelijk - maar hou het stil- niet echt duurzaam. Wereldwijd zorgt de productie van cement voor 5% van alle CO2 uitstoot. Het produceren van al het beton dat nodig is voor de overkapping zorgt op korte termijn voor een CO2 uitstoot die even groot is als de CO2 uitstoot die je bijeenverzamelt door auto's en vrachtwagens 30 jaar lang in hetzelfde tempo en met dezelfde emissie als vandaag over de ring te laten rijden (die 30 jaar is een voorlopige schatting, het exacte cijfer staat wellicht in een volgende Ringland studie). Wie van kwade wil is zou kunnen beweren dat dit niet echt vrolijk nieuws is, maar wacht... het mooie is dat al dat cement grotendeels in het Zuiden wordt geproduceerd. Met andere woorden, niet in Antwerpen! Ontwikkelingshulp dus. En bovendien kunnen die 21 mensen van wie Ringland het leven gaat redden en de 349.979 andere inwoners van 't stad gerust zijn, de vervuiling is voor rekening van de parking. Insert smiley icoon.

Beton is lang niet het enige dat in het voordeel van een overkapping spreekt. Hier is nog een prima argument dat je vreemd genoeg niet zo dikwijls hoort: dankzij Ringland kunnen we die vervelende, hardnekkige discussie over mobiliteit weer een heel eind voor ons uitschuiven. Immers, zoals Ringland op zijn website beloofd, vergroot het de verkeerscapaciteit op de ring met 50%. Plaats voor meer auto's dus, en dat is een goede zaak. Want laten we eerlijk zijn, in plaats van ons hoofd te blíjven breken over de vraag hoe we ervoor kunnen zorgen dat er in de toekomst mínder auto's rijden, met mínder emissie, kunnen we beter de handdoek in de Antwerpse ring gooien en koning auto nog wat meer fahrraum geven.

Laten we ook hier even kijken naar het grote Ringland voorbeeld, Madrid. De overkapping van de M30 kostte daar zo'n 4 miljard euro, maar het eindresultaat was elke eurocent waard. De verkeerscapaciteit steeg spectaculair (voor de werken dagelijks 200.000 wagens, nu 500.000), en het fileprobleem werd netjes verplaatst van de snelweg naar de binnenstad.

Dat maakt alvast dit duidelijk: we hebben ook hier nood aan duidelijke beleidskeuzes.

Die 3 miljard en een klets die het project kost, kan je namelijk maar één keer uitgeven. Dan is het toch veel zinniger om met dat geld een dak bovenop het mobiliteitsprobleem te plaatsen dan het te investeren in slimme oplossingen die de kern van het probleem aanpakken. In het eerste geval kies je voor een beproefd recept: wat we niet zien, bestaat niet. Een principe dat in het verleden niet alleen bij struisvogels zijn nut heeft bewezen. In het tweede geval kies je voor een onzeker avontuur. Geld steken in vernieuwende ideeën is uitgaan van de twijfelachtige veronderstelling dat innovatie inderdaad dingen kan veranderen. Is denken dat innovatie ook nog andere zaken tot nut kan zijn dan louter en alleen de leefbaarheid van onze maatschappij, de competitiveit van onze economie en de uitstraling van ons land.

Nee, laat één ding duidelijk zijn. Ringland is een nobel en noodzakelijk project, voor meer dan één reden. Niemand zal ontkennen dat er nog een paar hinderpalen zijn. Die vervelende tunnelmonden, bijvoorbeeld, en een realistisch financieringsplan. Maar niets dat niet opgelost kan worden met een paar technische commissies en de nodige wishfull thinking. Wat we nu nodig hebben is nog één of twee zelf gefinancierde maar daarom heus niet minder onafhankelijke studies, en vijf minuten politieke moed. De enige vraag die eigenlijk nog écht relevant is, is deze: heeft iemand nog bezwaren?... Nee?... Niemand?... Echt niet?... Welaan dan, onverwijld overkappen die Ring!

Bart Biermans (46) is Antwerpenaar, architect en allergisch aan ondoordachtige oplossingen.

[advocaatvandeduivel]

De jongens van IS zijn top.

De jongens van IS zijn monsters. Nepmoslims in een Islamitische Verzinselstaat, losgeslagen van de wereld, wreder dan Attila en alle Hunnen samen, catastrofaler dan een leger verstrooide klusjesmannen in een kerncentrale en desastreuzer dan een kolonne vrachtwagenchauffeurs die in het zicht van de filestaart gloeiend hete koffie over hun kruis morsen. Ongeveer zoiets lees en hoor je overal roepen over de jongens van de Islamitische Staat. Onterecht natuurlijk.

Een beetje kritisch mens kijkt dwars door die spinsels van media, politiek en establishment heen. Die hebben ze niet meer liggen met hun geframe, gebazel en pathetische paniekzaaierij. Die ziet gelijk wat er zich achter dat scherm van splatter en spektakel afspeelt en beseft al gauw dat veel van onze dagelijkse ergernissen en maatschappelijk problemen in een beetje deftig georganiseerde kalifaat zo opgelost zijn. Allah Akbar.

Out of the box een paar voorbeelden. Die Graag Traag in Antwerpen gezien? Het is zo’n ‘als we het op sociale media doen kost het niks’-campagne: zet je naam op een digitaal straatnaambord, print het af, knip en plak het tegen je raam en de geesten van automobilisten gaan gelijk keren. ‘Oh, wij wisten niet dat er hier mensen wonen! Ze hebben zelfs namen! We zullen dan maar wat trager rijden’. Dat soort geestesgekeer en slap gelul. Alsof er één chauffeur is die op de rem gaat staan als hij de ‘Frank Willemse’-straat indraait. Plankgas ja. En treiterend toeteren. Maar wat als het de IS-straat zou zijn? Wie hier te snel rijdt, kop er af. En die bloederige kop op een staak met een sikkel tussen de kaken: de eeuwige The Joker-smile, want niemand rijdt hier nog te hard. Zo hoeft het BIVV ook niet meer op zoek te gaan naar inspiratie voor haar volgende goforzero-campagne. Dat zal dan sowieso de laatste zijn want daarna wordt verkeersveiligheid een non-issue. Zero tolerance werkt echt wel als er een kop op een staak naast een bord van 30 staat.

Nog eentje. De War on Drugs winnen met dat stelletje rugridders dat liever in hun blote politiereet op de Gay Parade staat dan achter dealers en hun klanten jaagt. Bon chance. Met de jongens van IS zal die drugsoorlog gauw gedaan zijn. Geen gespuis dat nog blijft rondhangen als hun patrouilles door de straatjes van Borgerhout cruisen. Een paar bebaarde mannetjes op een pick-up-truck, zwaaiend met hun kalasjnikov. Gekleed in zo’n wijd hangende vod en een uitgezakte broek waarmee je discreet in de goot kan kakken zonder je kont bloot te geven. En een beulenkap, inclusief Ray-Ban op hun kop. Geen klant die nog durft komen. En niet alleen omdat ze bang zijn maar ook dankzij de sensibiliserende krachten van IS. ‘If you can’t get high on Allah, you can’t get high on anything’. De koran hoog in de hand. Een goede slogan, een goed beeld. Je moet het die jongens van IS allemaal niet uitleggen. En natuurlijk zullen er altijd hardleerse druggebruikers zijn en natuurlijk moeten die bestraft worden. Maar wil dat altijd zeggen: kop er af? Nee, zo wreed is IS niet. Nu en dan gebeurt het ja, maar minder vaak dan er gevangenen in Amerika een spuit krijgen die hun green mile zo lang rekt dat zelfs een geharde Syriëstrijder even moet slikken. Toch als de ter dood veroordeelde zich net daarvoor tot de islam heeft bekeerd. In vergelijking daarmee is zo’n professioneel uitgevoerde onthoofding niet meer dan een slechte scheerbeurt. Hier en daar een stukje afsnijden is trouwens vaak al voldoende om zo’n heroïnehoer, cokesnob of linkse hasj-homo een lesje te leren: labias, neuzen, balzakken, … En wat veiligheid in het algemeen betreft, het huidige adagio van de diensten blijft hetzelfde bij IS: als je niks verkeerd doet, heb je ook niks te vrezen. Insjallah. Toch een hele geruststelling.

  En nog een paar om het af te leren. Als iedereen vijf keer per dag ontzettend veel tijd verliest omdat er nog maar eens moet gebeden worden, kunnen er ook veel meer mensen aan de slag. Hetzelfde werk moet uiteindelijk worden gedaan op veel minder tijd. Daar is extra volk voor nodig. Jobs creëren, activeringsbeleid, onthaasting,… het zit allemaal ingebakken in het Islamitische Staat-systeem. Omdat er ook zoveel tijd opgaat aan de studie van alle vergezochte interpretaties die passen in haar eenduidige visie op de islam, komt er van naar school gaan, ook niet veel meer in huis. Dat lost niet alleen de wachtlijsten aan colleges en het tekort aan deftige schoolgebouwen op maar doet ook eindelijk iets aan de loonkosten en sociale vrede in dit land. Wie niks weet, kan niks eisen en wie niks kan, kan niet veel verdienen. Haal die lageloonindustrie dus maar weer weg uit China, Vietnam en de Bengalen. Ongeschoolden en onwetenden zat hier als IS naar waarde zou geschat worden. Weten gelijk ook al die niveaus C en D bij de overheid waar ze terecht kunnen als de Vlaamse overheid ze op straat zet. Ontvetten van de staat! Inderdaad, die was ik nog vergeten. En al dat gezwets over consuminderen en duurzaam besteden wordt ook overbodig als er weinig te consumeren en te verspillen valt wegens geen tijd door al dat bidden of geld door die lage lonen. Onze efficiëntieratio zal er ook op vooruit gaan. Zeker in de slachthuizen rentabiliseert de productie: elk beest kan nu gewoon onverdoofd geslacht worden. Zoiets scheelt niet alleen in kosten maar bespaart ook heel wat papierwerk. Dat al onze varkensstallen leeg moeten, kan alleen maar als opportuniteit worden gezien: een kip is veel kleiner dan een varken. Er kunnen er dus veel meer in die mottige hangars die bij nader inzien toch wat te veel heiligdommen lijken voor al wat haram is. Slopen die boel dus. Dat kunnen de jongens van IS goed en het komt de ruimtelijke ordening en de verminkte vergezichten – toch een doorn in het oog van elke weldenkend mens –ten goede.

Zo’n Islamitische Staat is ook een nog groter paradijs voor mannen. Vrouwen verdienen nu al veel minder dan mannen en daar protesteren ze amper tegen. De vrouw is niet voor niks gedwee van nature. Dus als je ze niks betaalt voor hun werk, zullen ze ook geen kik geven. En doen ze dat toch, dan tikken de cijfers voor intrafamiliaal geweld nog maar wat aan. Dat doen ze nu toch ook al. Dat vrouwen sowieso weinig te zeggen en te makken hebben in de wereld van IS, is natuurlijk zo. Maar ook dat is de natuurlijke gang van zaken. Zo is het uiteindelijk toch altijd geweest. In elke iet of wat succesvolle maatschappij. De onze inbegrepen. Tot ieders tevredenheid, op die paar lesbo’s na die hun tieten enkel te onpas tonen. En aangezien we het ook nu al niet zo nauw lijken te nemen met een eerlijke verdeling van de politieke en bestuurlijke macht tussen mannen en vrouwen, gaat niemand er wat van merken als dat quotum dwingend wordt maar dan wel op nul gezet.

En al die mannen die nu– ocharme – een ‘mancave’ in hun kelder moeten inrichten, krijgen eindelijk het hele huis weer te hunner beschikking. Dat de vrouwen maar in hun hol gaan samenzitten. In de praktijk is dat toch ook al zo: altijd mannenclubjes en overal vriendinnen onder mekaar. Het is toch enkel omdat de politiek correcten de seksen zo hebben gebrainwasht dat ze denken alles samen te moeten doen: samen ontbijten, samen op het werk, samen lunchen, samen kinderen opvoeden, samen beslissen, samen avond eten, samen voor de buis, samen gaan slapen en de volgende dag weer van hetzelfde. Zucht. Het IS-alternatief: theetje drinken met de mannen ’s ochtends, even aan de shisha lurken met de mannen, wat rondlummelen met de mannen, een hapje eten met de mannen, een dutje zonder de mannen want wij zijn geen homo’s, pistolen schoonmaken met de mannen, een of ander bordspelletje waarvan niemand de regels goed begrijpt spelen met de mannen, nog een hapje eten en een shisha-sessie met de mannen en dan weer naar huis. Waar heb je nog Jupiler voor nodig? En als je zin hebt in seks, dan zeg je dat gewoon tegen moeder de vrouw en die schikt zich ernaar. En als dat een keertje niet gebeurt, moet je niet moeilijk doen. Er is altijd nog een andere moeder de vrouw. En nog een. In de wereld van IS moet je nu eenmaal niet op eentje meer of minder kijken. En er zit er altijd wel een schoontje tussen. Dat valt altijd te regelen in een systeem van gearrangeerde huwelijken, sowieso een duurzamer alternatief dan al dat romantisch getrouw. Maar 1 op 3 huwelijken houdt nu stand. Need I say more?

Vrouwen hoeven in de Islamitische Staat trouwens niet te vrezen. Veel verandert er voor hen niet. Ze kunnen zich nog altijd opmaken, naar de coiffeur gaan en al wat ze willen bij Zalando bestellen. Oké, alleen thuis en als ze toch naar buiten gaan onder een abaya of - nog beter - een burka. Maar daar gaan ze toch niet om malen. Uiteindelijk doen ze al die dingen eerder om indruk te maken op hun vriendinnen dan op hun mannen. En dat mogen ze blijven doen. Binnen hun vier muren van steen of hun zwart stofje. Als ze er de mannen maar niet mee lastig vallen. En als ze ook lingerie op Zalando blijven kopen. Lekker geil zo met een hoofddoek op.

Onbegrijpelijk is dan ook dat framende media, het establishment en panische politici er voor pleiten om onze jongens van IS – die 350 die naar Syrië en Irak trokken – hun uitkeringen af te nemen en ze bij hun terugkomst de toegang te weigeren of zelfs te vervolgen als oorlogsmisdadigers.  Meer nog, ze zijn ze aan het bombarderen met die F-16’s van Crembo. Dat zijn wel vliegende rammelkarren die er meer naast dan raak schieten, maar toch. Zijn ze nu helemaal zot geworden? Het is alsof we de Rode Duivels op clusterbommen hadden getrakteerd toen ze als wereldkampioen waren teruggekeerd uit Brazilië. Alsof we tegen Nelson Mandela hadden gezegd: deze keer geen groten der aarde die selfies maken op je graf, deze keer komen ze om er op te spugen.

Mochten we ze verwelkomen als wat ze zijn – oorlogshelden- dan zouden we tenminste deelnemers hebben gehad voor de Invictus Games voor ‘zieke en gewonde veteranen’, georganiseerd door de Britten onder de hoge bescherming van prins Harry en gesponsord door Jaguar. Met 400 deelnemers uit 13 landen: Afghanistan, Australië, Canada, Denemarken, Estland, Frankrijk, Georgië, Groot-Brittannië, Duitsland, Italië, Nederland, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten van Amerika. Houssein Elouassaki uit Vilvoorde, lamgeschoten voor het leven in Syrië maar met nog alle kracht in zijn armen, zou zelfs voor goud kunnen gaan in het powerliften. Als hij maar genoeg traint in de revalidatieruimte van het AZ Jette. En bidt. We zouden ook gelijk voor elke stad en dorp een jihadi-BV hebben als we ze gelijkmatige verspreiden over heel Vlaanderen. Met 350 hebben we er zelfs een paar over, al mogen er dan wel niet te veel sneuvelen. Die jongens zullen het ook wel niet erg vinden dat ze moeten verhuizen. Het woord prediken en het goede voorbeeld geven zit die jongens ingebakken. Zeker als er wat privileges worden tegenaan gegooid. Daar zijn dat soort jongens gevoelig voor. Wat nog maar eens aantoont dat het evengoed mensen zijn als anderen.

En kom nu niet af met: ‘Ze gaan onze rechten en vrijheden afnemen, niet alleen die van homo’s maar die van iedereen. En nog erger: gedaan met zuipen en slempen. Gedaan met seks, drugs en rock and or roll.’ Inderdaad, maar de jongens van IS zijn op dat vlak niet minder tsjeverig dan we gewoon zijn. Het mag natuurlijk allemaal wel. Tenminste, als het stiekem gebeurt. Maar dan wel heel stiekem. Anders … kop er af.

Ook voor de rest zijn de jongens van IS top.

Frank Willemse (44) is journalist, feminist, pacifist, humanist en agnost. 

[advocaatvandeduivel]

Een pijnlijke owngoal.

Deze blog is een dwaze blog.

Niet alleen is er nauwelijks behoefte aan nog maar eens een nieuwe blog, er zit al helemaal niemand te wachten op het krampachtige onding dat u momenteel aan het lezen bent. En nee, het helpt niet om in de allereerste zin van de allereerste bijdrage meteen maar de eigen dwaasheid toe te geven in de hoop punten te scoren voor zelfkennis en relativeringsvermogen. Dit is een dwaze blog, een pijnlijke dwaling, een doodgeboren kind, punt.

Probeer even te volgen, dan leg ik u uit waarom. De bedoeling van deze blog - het masterplan zeg maar - is dat ze wordt volgeschreven door Mensen met een Mening. En een Scherpe Pen. U kent ze wel, de opiniemakers, de columnisten, de overtuigden van hun gelijk. Mensen die we koesteren, niet omdat we het per se met hen eens zijn, maar omdat ze met bravoure standpunten innemen, en die vervolgens met stijl verdedigen.

Welnu, deze blog laat deze mensen aan het woord, over thema's die ze zelf het bespreken waard vinden. Een verdedigbaar initiatief dus, ware het niet dat er een catch is - en het is hier dat de dwaasheid intreedt. De dames en heren in kwestie worden namelijk geacht om in deze blog niet de eigen stellingen te verdedigen, maar die van de tegenpartij. Om voor één keer de tegenovergestelde overtuiging te bepleiten en dus, maar dat had u al geraden, advocaat van de duivel te spelen. Denk daarbij aan Bart de Wever die over de noodzaak van een unitair België schrijft. Karl Lagerfeld die het hawaii hemd ophemelt. Paus Benedictus die het bestaan van Jezus ontkent.

Inderdaad, u leest het goed. Deze blog rekent er op dat er mensen te vinden zijn - en niet zomaar de eerste de beste mensen, nee, de erudieten, de geletterden, de standvastige denkers onder ons - die openlijk hun overtuiging afvallig willen zijn. Die hun zorgvuldig opgebouwde authoriteit te grabbel willen gooien. Die, als spitsen van een Champions League ploeg, moedwillig de bal naar eigen doel willen dribbelen om een owngoal te scoren.

En dat allemaal voor... ja, voor wat eigenlijk?

Toch niet voor de nuance in het debat, zeker? Toch niet voor het idee dat de maatschappij er baat bij heeft dat álle argumenten aan bod komen, in even mooie bewoordingen als het even kan? Omdat de waarheid altijd ergens in het midden ligt? Omdat de wereld dringend gered moet worden van de immer oprukkende polarisatie? Of voor de gedachte dat het simpelweg gezond, verrijkend en leuk is om de dingen eens vanuit een tegenovergesteld standpunt te bekijken? Want is dat wel zo? Is nuance in het debat echt zo onontbeerlijk? Ligt de waarheid inderdaad altijd ergens in het midden? We leven in een wereld waarin fake nauwelijks nog van echt te onderscheiden valt (check Youtube en Playboy magazine). Waarin wagging the dog een geperfectioneerde politieke techniek is (check Oekraïne en Gaza). Waarin standpunten vlotjes afhankelijk worden gemaakt van de waan van de dag (check je plaatselijke politicus). Moeten we ze daarom niet juist koesteren, die paar bakens die ons nog resten? Die mensen waarvan we weten waarvoor ze staan en als ijkpunt of desnoods pisspaal van ons maatschappelijk denken kunnen dienen. Natuurlijk moeten we dat. Want waar eindigt het in godsnaam, als de Messi's onder ons elke bal die ze krijgen, naar eigen goeddunken in de ene, dan wel de andere goal trappen? In chaos, daar eindigt het.

Ok, dit argument dan maar: het intellectuele spel. Toon dat je de argumenten van de tegenpartij onder de knie hebt, en je bewijst je intellectuele superioriteit. Laat zien hoe onbevreesd je jongleert met de inhoudelijke ingrediënten van je uitverkoren thema, en je bewijst je zelfzekerheid en zin voor relativering. Je hebt bovendien niets te verliezen: de naam van de blog is Advocaat van de Duivel, wat de spelregels perfect duidelijk maakt. Twee negatieven heffen elkaar op, dus als je op deze blog pro zegt, begrijpt iedereen dat je anti bedoelt. Ironie heet zoiets.

Ach ja, ironie... Een mooie stijlfiguur, daar niet van, maar welke schrijver beheerst die nog? Welke lezer is er nog vatbaar voor? Hoe lang is het geleden dat ú nog een massa mensen met spandoeken op straat zag komen om meer ironie in onze samenleving te eisen? Meer tongue-in-cheek subtiliteit? Meer welgemikte understatements? Dat gebeurt niet, want sorry dat ik het moet zeggen, maar ironie is dood. Het werd officieel ten grave gedragen met de komst van de emoticon. Ga maar na, wie o wie durft nog een ironisch bedoelde e-mail sturen zonder er veiligheidshalve een :-) aan toe te voegen? We hebben simpelweg geen tijd meer voor de omweg die ironie is. We leven in eenvoudigere, rechtlijnigere tijden. Heb je iets te zeggen? Zeg het dan. Stop toch met dat zelfgenoegzaam, arty-farty verstoppertje spelen.

Er is natuurlijk nog altijd dít eeuwige argument: doe het voor het geld. Maar helaas. Niet alleen wordt van al die brave opiniemakers, columnisten en overtuigden van hun gelijk verwacht dat ze zichzelf met het volledige gewicht van hun eigen literaire talent tegenspreken, ze moeten dit ook nog eens gratis doen. Inderdaad: gratis. Nu zijn er in het verleden wellicht al veel voetballers geweest die met voorbedachte rade een owngoal hebben gemaakt, maar ongetwijfeld geen enkele die ooit zo dwaas was om zich daar, vóór of ná de match, niet netjes voor te laten betalen.

Dus, in godsnaam, welke argumenten resten er nog? De - ik durf het woord nauwelijks neerschrijven - uitdaging? De eer, godbetert? Of toch maar gewoon de aardigheid, de vingeroefening, de verstrooiing of de sympathie voor de poging? Tja, wie denkt dat hij daarmee mensen zo ver krijgt om zich vrolijk fluitend in eigen voet te schieten, is een dwaas. Het naïeve soort dwaas of het pretentieuze type? Laten we dat, uit beleefdheid, nog even in het midden houden. Want ach, wellicht is het allemaal best goedbedoeld en al gaat deze blog natuurlijk op geen enkele manier een werkelijke bijdrage leveren aan een minder kleingeestige wereld, het doet ook geen vlieg kwaad, en dat is in deze tijden ook al iets.

Hoe dan ook, met deze blog loopt het niet goed af, dat zie je zo. De enige owngoal die hier gemaakt gaat worden, vrees ik, is de blog zelf. Ik voorspel een bijdrage of twee, drie, afkomstig van een vriend die zich verplicht voelt of een kennis die al zijn excuses heeft opgebruikt, en dan... een stille dood. En laten we eerlijk zijn, dat is wellicht maar goed ook, want owngoals - vraag maar aan Andrés Escobar - zijn dingen die je ten allen tijde moet vermijden.

Paul Popelier (47) is grafisch vormgever, lief van één, papa van twee en optimist op de dagen dat hij geen pessimist is.