alaas25

[alaas25]

Due giorni fa mi hai mandato un messaggio… e per un attimo ho davvero pensato che forse ti fossi aperto di nuovo. Che forse, solo forse, ci fosse ancora una possibilità per noi. Ma mi sbagliavo. Volevi solo un vecchio video di te stessa.

Mi faceva ancora piacere vedere il tuo nome… ma allo stesso tempo mi ha spezzato. Perché nel profondo, vorrei ancora che potessimo stare insieme. Ma dal modo in cui mi hai scritto… mi sembrava che fossi davvero andata avanti. Come se fossi solo qualcuno che ti sei lasciata alle spalle.

Se non avessi rovinato tutto, forse saremmo ancora insieme ora. Ma l'ho fatto. Ho rovinato tutto. E ora non so nemmeno come riconquistare la tua fiducia. Mi manchi davvero. Mi manchiamo. Mi manca come eravamo prima che tutto andasse in pezzi. Ti amo davvero, Rose. Più di quanto tu possa mai capire

E domani… è il tuo compleanno, amore mio. Spero che tu diventi l'avvocato che hai sempre detto di voler essere. O forse i tuoi sogni sono cambiati, non lo so, perché non ci sentiamo da tanto tempo. Ma qualunque strada tu scelga, spero solo che tu ce la faccia. Spero che ogni sogno che mi hai sussurrato si avveri.

Quanto a me… sono ancora qui. Proprio come ho promesso che sarei stato. Un giorno adotterò una figlia come la volevi tu… e le darò il tuo nome. Così che anche se non sarai più nella mia vita, un pezzo di te vivrà sempre nella mia.

[alaas25]

[alaas25]

[alaas25]

[alaas25]

[alaas25]

Nessuno se n'è andato

Speravo che qualcuno mi salvasse, che la mia solitudine trovasse un cuore che non mi deludesse, che avessi una mano che non mi abbandonasse al primo segno di cedimento. Pensavo che l'amore fosse capace di guarire, che solo la vicinanza potesse sanare la frattura invisibile. Ma niente di tutto ciò è successo… nessuno è venuto, nessuno ha chiesto, nessuno ha notato la mia lunga estinzione mentre dicevo a tutti: "Sto bene".

Ho scoperto troppo tardi che le persone a me più vicine non sono sempre con noi, che chi ha giurato di essere saldo è stato il primo a scivolare, e che di coloro di cui avevo conservato l'immagine nel cuore, ho cancellato i tratti senza rendermene conto. Tutto indicava un abbandono… ma l'ho ignorato. Ed eccomi qui ora, a imparare il silenzio come linguaggio e ad adottare la noia come via d'uscita, perché troppe aspettative uccidono il cuore e mandano in frantumi ciò che resta della fiducia.

Non chiedo più nulla, né una mano da accarezzare, né una voce da rassicurare. Voglio solo vivere senza nuove delusioni. Continuare da sola, capire che le persone non sempre scelgono la distanza, ma quando lo fanno… non sono più le stesse.

[alaas25]

👍👍👍👍👍👍

Amo le persone piene di difetti, perché sono spesso migliori di quelle ricche di falsi pregi.

Amo le persone che non hanno paura delle conseguenze perché sono più vere di quelle che lanciano il sasso e nascondano la mano.

Amo le persone senza peli sulla lingua perché hanno più verità in corpo di chi conosce solo parole di circostanza...

..:: SdB ::..

[alaas25]

Gerçek ve yanılsama arasındaki aşk

İnsanlar sizi sevdiklerini sanırlar, ancak gerçekte sevdikleri şey sizin kendi imajınızdır. Bazen, eylemleriniz bu imajla çelişse bile bir ilişki devam eder çünkü kişi sizin hakkınızdaki yanılsamasına tutunur. Aşk fikri, var olmak istemenizi sağlayan bir hedefe tutunmak gibidir. Bu sadece samimi bir duygu değildir; içsel arzuların ve fantezilerin bir yansıması olabilir.

Evrimsel yorumda, biyolog Richard Dawkins gibi bazı bilim insanları, aşkın üreme ve türün hayatta kalmasını sağlamak için biyolojik bir numaradan başka bir şey olmadığına inanırlar. Başka bir deyişle, beyin bizi aşk hissetmeye "kandırır", böylece bir partnerle bağ kurarız ve çocuk sahibi oluruz ve sonra biyolojik hedef başarıldığında bu duygular zamanla azalır.

Ama belki de aşkın daha derin bir anlamı vardır, biyolojik bir numaradan öte bir anlamı. Belki de aşk sadece üreme ihtiyacının sonucu değil, daha çok eksik olan yarımızı, diğerinde gördüğümüz kendimizin bir parçasını aramanın sonucudur. Bu, neden bazı insanlara diğerlerinden daha fazla çekildiğimizi açıklar, çünkü onlar içimizdeki bir şeyi temsil ederler - ya kendimize bir tamamlayıcı ya da keşfetmemiz gereken bir çelişki.

Bu yalnızca duygular için değil, arzu ve seks için de geçerlidir. Belki de fiziksel çekim yalnızca biyolojik bir tepki değil, kişinin kendisini başkaları aracılığıyla keşfetme ihtiyacının bir uzantısıdır. Birini arzuladığımızda, bu "onlar"ın bağımsız bir kişi olması nedeniyle değil, içimizde saklı bir şeyi yansıtmaları nedeniyle olabilir. Fiziksel birleşme anında, "ben" ve "sen" arasındaki ayrılık hissi çözülür ve sadece bir anlığına da olsa, sanki kaybettiğimiz bir şeyi geri kazanmışız gibi tek bir varlık olduğumuzu hissederiz.

[alaas25]

sometimes, the ones who once felt like home become strangers. the conversations that used to flow effortlessly are now replaced with silence, and the warmth that once existed fades into mere memories.

i still find myself reminiscing about the way we used to talk, how your words felt familiar, how your presence was something i never thought i'd lose. but time has a way of turning closeness into distance, and now, we walk separate paths as if we never knew each other.

"we used to share everything, dreams, fears, laughter. now, we're just two people with memories of what once was. i miss you, but i know you're no longer the person i used to know."

rushing back to the past won't change reality. sometimes, people grow apart not because they want to, but because life simply unfolds that way. maybe we were meant to cross paths, but not to stay. and i still love and miss you babyy

[alaas25]

Keşke bilseydin… Benim de açık yürekle konuşabileceğim kimsem yok.

Tavsiye isteyebileceğim kimsem yok, sokakta kimseyle konuşamıyorum. Sen bir istisnasın.

Beni eğlenceli ve ilginç olduğum için, yüzümün güzel, kişiliğimin derin olması için, fikirlerimi beğenmeniz ve kıyafetlerimin size hitap etmesi için sevmenizi istemiyorum.

Kendimde nefret ettiğim kötü şeyleri, göstermekten kaçındığım kusurları sevmeni istiyorum, onları görmekten rahat hissetmeni istiyorum, kimsenin dayanamayacağı korkumu ve herkesi dehşete düşüren huysuzluğumu sevmeni istiyorum. Düşmanlığa uygun değilim, kavga etmekte iyi değilim ve düşmanlıkla dolu yerlere dayanamam. Beni incitirsen, sana söylememiş olsam bile seni affedeceğim. Seni senin için değil, kendim için affedeceğim ve bundan sonra seni hafızamdan sileceğim.

İnsanların nasıl nefret ettiğini hiç bilmiyorum ve bunun üzerinde hiçbir gücüm yok ve her zaman günümün kalitesini çok iyi niyetlerle koruyorum

Zarar verecek sözcükleri kullanmaktan kaçınıyorum.

Çevremdeki insanlarda bıraktığım güzel etkiyi görmeyi seviyorum.

Dostluk kaynaklarına son ana kadar sadık kalmam ve sahibi bana karşı değişse bile nezaketi hatırlamam benim için yeterlidir.

Yanımda olmayanları, kalpleri benimle birlikte ne kadar acılı olsa da, rahmetle anıyorum.

Huzur içinde vefat etmek benim için çok önemli.

Ve hayat bana memnuniyetle karşılık versin..!

[alaas25]

Yeterli değildi

Seni daha önce hiçbir şeyi sevmediğim kadar sevdim. Kalbimden başka hiçbir şeyim olmamasına ve dünyadan senin yüzünden başka hiçbir şey bilmememe rağmen seni sevdim. Sana sahip olduğum her şeyi verdim, sahip olduğumu bilmediğim şeyleri bile. Sana zayıflığımı, çocukluğumu, tek başıma ağladığım ve kimsenin beni duymadığı günleri anlattım. Tek başına sevginin yeterli olduğunu sanıyordum… ama değildi.

Tamamen oradaydım ve sen oradaydın… ama benim için değil. Anlamlarını fark etmeden, sözlerimi dinledin. Yakındın… yokluğundan daha çok acıtan bir mesafeyle. Her bir adım uzaklaştığında, ben iki adım daha yakınlaştım, ta ki beni kaybedene kadar.

Aşkın en acı veren yanı, tüm gücünüzü verdiğinizde, sadece şüpheyle karşılaşmanızdır. Üzüntü içinde sessiz kaldığınızda, sadece değiştiğiniz söylendiğinde. Hayatta kalmak için acı çektiğinizde, sadece "Bir yük oldun." dendiğinde.

Aşktan hiç pişman olmadım

Ben sadece… beni kurtarmasını beklediğim için pişman oldum.

-

[alaas25]

My dearest Love, as I walk through the stillness of this night, beneath the quiet glow of distant lamps and the shadow of a windmill turning slowly in the dark, my thoughts drift, inevitably and entirely, to you.

The world is silent here. Everyone sleeps, but my heart is wide awake with memories of your smile, the warmth of your voice, and the peace you bring into my life. The hours stretch long during these shifts, but thoughts of you shorten every moment. You are the light in this darkness, the quiet comfort in the middle of all this solitude.

Sometimes, just imagining your hand in mine makes the cold air feel warmer. I picture the way you'd laugh at my tired face, or how you'd gently remind me to take care of myself, even when I pretend I don't need it. I do more than I ever admit…

Working the night shift is easier when I know that somewhere, you're under the same sky. And when I finally get home, tired but safe, the idea of returning to you is what keeps me going. You are my rest, my reason, and my refuge…

I miss you, sweetheart. And I love you more than words can say. I'll be thinking of you until I see you again…

Always and forever yours…

[alaas25]

Every day, I find myself missing you, every single day, without fail. No matter how much time passes, I still can't forget you. You're always there, tucked into the corners of my thoughts, appearing in quiet moments and even in the rush of a busy day. It feels like a part of me is still waiting, still hoping, even when I know I shouldn't be. I try to move on, to let the days carry me forward, but there you are always in the background, holding a place in my heart that no one else can reach.

And it's not just in my mind—the universe keeps reminding me of you. I see your name on car plates, hear songs that echo memories, and come across books we once talked about. Even the smell of coffee brings you back, because I still remember how much you loved it. And the food, the ones we used to share. They hit differently now. Sometimes I find myself eating them just to feel close to you, even if only for a moment. It's like everything around me holds pieces of you, little signs that you were here, that you mattered -and somehow, you still do.

[alaas25]

Söylenecek söz kalmadı, vizyon netleşti, yüzler ortaya çıktı.

Kendini sözle süsleyen herkesin maskesi düştü, dürüstlük ise bu yapmacıklık çağında nadir bulunan bir para birimi haline geldi.

Sahneyi, haklı çıkarmayı, sahte umudu tekrar tekrar yaşamaktan yorulduk. Gitmek isteyen gitti, kalan ise olduğu gibi kalmadı… hayal kırıklığıyla çirkinleşti. Artık hiçbir şeyi taşıyamıyoruz, kalp yorgun, ruh bitkin… sessizliğin ardına saklanarak binlerce iç çekiş ve devam ediyoruz… sanki içimiz çökmüyormuş gibi… Her şey bizi yormaya başladı, rüyalar bile… yastıkta bir yük oldular ve neredeyse umuda sarılıyoruz, sevgiden değil, onsuz düşme korkusundan… Artık hiçbir şeyi taşıyamıyoruz… kendimizi bile

[alaas25]

Life is full of lessons, and every experience we go through teaches us something new, especially in our relationships with people.

We often make the big mistake of treating people more highly than they deserve. We elevate them and place them in a position that doesn't resemble them. We place them in our hearts and minds as if they are essential to our lives, when in reality they are just passing through.

The problem isn't in love or appreciation, the problem is in exaggeration. When you see someone as if they are an angel who makes no mistakes, this is the moment that makes the shock painful when the truth is revealed.

Not everyone you appreciate will appreciate you, and not everyone you respect will respect you as you wish. Unfortunately, there are people who, as soon as you feel important, start treating you with condescension, as if you owe them something.

The solution? Simple but important.

Give people their due, no more, no less

Respect the person who appreciates you, and put limits on the person who takes advantage of you. Your feelings are precious, and your time is too valuable to waste on people who don't deserve you

[alaas25]

Ev sadece duvarlardan ve eşyalardan oluşmuyordu…

İçine dertlerimizi koyabileceğimiz geniş bir sandıktı, hayatın soğuğundan titrediğimizde omuzlarımızı okşayan bir sığınaktı.

Duvarların sessizliği binlerce sesten daha tatlıydı, duvarların kokusu ise henüz sıcakken yaşadığımız anılarımız gibiydi.

Ama evimiz elimizden alındığında, sadece yerimiz elimizden alınmaz,

Bilakis, güvenlik battaniyesi ruhumuzdan çekiliyor ve ayaklarımız bilmediğimiz bir toprak parçasında duruyor.

Biz, yuvaları ansızın yıkılmış, kanatsız olarak göklerde taşınan kuşlar gibiyiz.

Her sabah ağır bir soruyla uyanıyoruz: Ben nereye aitim?

İsimlerimizi bilmeyen sokaklarda, gözlerimizde gölgemizi, sesimizin kalıntılarını arıyoruz.

Sürgün sadece gurbette değildir… Bazen bir yuvayı kaybetmek, kendimize bile yabancı olmamıza yeter.