alexleesportofolios6

[alexleesportofolios6]

reacties op de recenties

Reactie op recensie 1

Ik ben het grotendeels eens met deze recensie. De lezer vertelt hoe het boek ondanks het serieuze onderwerp heel pakkend is en hoe je je als lezer makelijk kan inleven in de hoofdpersonage Anton. Dat vond ik zelf ook een van de sterkste kanten van De Aanslag. Je voelt echt mee met Anton, vooral tijdens de eerste traumatische scène waarin zijn ouders en broer worden opgepakt en vermoord. Dat stuk is intens en laat je als lezer niet los.

De recensent schrijft dat het boek niet echt spannend is en geen onverwachte wendingen heeft. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. De Aanslag is misschien geen spannend boek in het algemeen maar er zitten wel zeker momenten in die je op het puntje van je stoel zetten. Een voorbeeld daarvan is de scene waarin Anton in de cel zit met het mysterieuze meisje. Als lezer vraag je je af wie ze is, of hij haar ooit terug zal zien, en hoe zij betrokken is bij wat er gebeurd is. Achteraf blijkt dat ze een belangrijke rol speelde in de aanslag, en dat geeft het moment nog meer lading.

Wat ik ook zie, is wat de schrijver van deze recentie zegt over de schrijfstijl. Het boek leest vlot en bevat geen moeilijke taal, waardoor je makkelijk geconcentreerd blijft, zelfs in een drukke omgeving. Dat maakt het toegankelijk voor veel lezers.

Ik deel ook de mening dat het boek meer is dan een oorlogsverhaal: het laat je nadenken over goed en kwaad, over schuld en onschuld, en over hoe het verleden je leven blijft beinvloeden. De recensie brengt dat goed naar voren en ik sluit me volledig aan bij de positieve beordeling.

Reactie op recensie 2

Deze tweede recensie is duidelijk kritischer, en hoewel ik een deel van de opmerkingen begrijp, ben ik het niet overal mee eens.

De lezer zegt dat de eerste episode – waarin Ploeg wordt vermoord en Anton alles verliest – het spannendst was, en dat er daarna vooral veel dialogen volgen zonder veel actie. Ik begrijp dit gevoel wel: het tempo ligt in het begin inderdaad hoger en er gebeurt meer op korte tijd. Maar ik vind juist dat de latere hoofdstukken, waarin Anton mensen ontmoet uit zijn verleden, een andere soort spanning bevatten – een psichologische spanning. Je voelt zijn onrust, zijn zoektocht naar de waarheid, en dat blijft boeiend, ook al is het minder actiefvol.

Wat ik wel herkenn, is dat sommige beschrijvingen en sfeerschetsen wat langdradig kunnen aanvoelen. Soms duurt het even voor een scene echt op gang komt. Toch vond ik dat die rustige stukken ook hun nut hebben. Ze laten zien hoe Anton verandert door de jaren heen, en hoe de oorlog hem blijft achtervolgen.

Wat ik sterk vond aan deze recensie, is dat de lezer het einde waardeert wanneer alles op zijn plaats valt en Anton eindelijk begrijpt wat er die avond echt gebeurd is. Daar ben ik het volledig mee eens: dat slot zorgt voor een bevredigend gevoel en geeft het verhaal een duidelijke afronding. Het maakt duidelijk dat het leven van Anton in stukken is opgebroken, en dat hij pas laat alles kan samenbrengen.

Kortom, hoewel ik begrijp waarom de tweede recensent minder enthousiast is, blijf ik het boek zelf erg geslaagd vinden. Juist door de opbouw in episodes en de persoonlijke groei van Anton vond ik het een indrukwekkend en aangrijpend verhaal.

[alexleesportofolios6]

recensies

dit de link van waar ik de recensies heb gehaald (De aanslag, Harry Mulisch | 9789023463726 | Boeken | bol)

recensie 1:

Het hoofdpersonage van ‘De Aanslag’ is Anton Steenwijk. Aan het eind van de oorlog wordt de NSB’er Ploeg voor het huis van Anton’s buren neergeschoten, de buren verslepen het lijk tot voor Anton’s huis. Wanneer Anton’s broer Peter het leek ook probeert te verslepen, wordt hij door de Duitsers gezien. Als wraak vermoorden ze Anton’s broer en ouders. Anton woont daarna bij zijn nonkel en tante in Amsterdam. Wanneer Anton later terugkeert naar Haarlem, en in zijn straat liep voelde hij angst. In dit stuk kan je je gemakkelijk inleven in het verhaal en begrijp je wat Anton voelt. Anton trouwt en zijn vrouw bevalt van een dochter. In 1966 gaan ze naar de begrafenis van een oud-verzetsstrijder, waar hij Takes tegenkomt, de man die Ploeg had vermoord. Toen Anton zijn ouders vermoord werden, zat hij eventjes in een cel met een meisje. Dit meisje was de medeplichtige van Takes. Het meisje werd later geëxecuteerd, nu besefte hij pas dat zijn vrouw het beeld weerspiegelde van het meisje waarmee hij in de cel zat. Hierna scheidde hij van zijn vrouw, later hertrouwde hij. Rond zijn veertigste kwam hij in een depressie, omdat hij de oorlog nooit had kunnen verwerken.

Het boek begint met “Ver, ver weg in de tweede wereldoorlog”. Maar wanneer je begint te lezen, lijkt het wel een paradox. Je zit echt ‘in’ het verhaal en totaal niet ver weg. Dit vind ik dan ook echt een van de sterkste punten van het boek. Je wordt er zodanig bij betrokken dat het soms eng lijkt. Af en toe heb je het gevoel dat je keuzes al vaststaan, dat Mulisch je op een bepaalde manier bestuurt en je een mening laat vormen over wie goed en wie slecht is.

Wanneer je het boek leest, ervaar je geen spanning. Er komen ook geen speciaal onverwachte wendingen in voor. Dit wil echter niet zeggen dat het een voorspelbaar, of slecht boek is. Boeken als deze hebben geen spanning nodig, omdat ze je aandacht er op een andere manier bijhouden. Wanneer je hoort dat een boek niet spannend is, zou je kunnen denken dat het een saai boek is, maar dit is in geen geval waar.

Een van de andere pluspunten is dat er geen echt moeilijke woorden zitten en dat het vlot geschreven is. Je kan het boek bijvoorbeeld ergens lezen waar er veel achtergrond lawaai is, omdat je je niet moet concentreren op de ingewikkelde zinsconstructies of overmatig gebruik van adjectieven.

Zoals jullie waarschijnlijk wel al gedacht hadden, ben ik alleen maar positief over dit boek. Ik raad het boek aan iedereen aan, tenzij je echte spanning of fantasie zoekt. Het boek gaat je nooit vervelen, en drukt je soms met je neus op de feiten over de willekeur van sommige mensen. Wanneer je het boek gelezen hebt, besef je dat er eigenlijk ook bepaalde levenslessen in verwerkt zitten. De kans is groot dat je er een andere levensvisie aan overhoudt.

recensie 2:

De aanslag is voor mij een boek dat zijn verwachtingen niet heeft ingelost, ik had er meer van verwacht. Het boek is opgebouwd uit verschillende episodes uit Antons leven, de eerste gaat over de avond dat Fake ploeg wordt neergeschoten voor het huis van Anton en zijn familie. De volgende hoofdstukken spelen zich telkens op latere momenten in Antons leven af waarbij hij mensen ontmoet die die avond ook aanwezig waren. De eerste episode van het boek vond ik de beste, er was spanning aanwezig en er was veel actie. Ik vond dat deze spanning en dit soort actie niet meer terug kwam in de andere episodes, deze bevatten meer dialogen waardoor er weinig spanning aanwezig was. Daarnaast vond ik ook dat er heel veel tijd werd besteed aan het schetsen van de situatie en het creëren van bepaalde sferen. Naar mijn gevoel had dit korter gekund wat ik beter had gevonden want deze haalden me uit mijn ritme. Wat ik wel mooi vond aan dit boek was dat op het einde alle puzzelstukjes in elkaar vielen.

[alexleesportofolios6]

Over Harry Mulisch

Harry Mulisch (1927–2010) word vaak genoemd als een van de grootste schrijvers van de Nederlandse literatuur. Hij schreef romans waarin grote thema’s als oorlog, schuld, macht en de mens centraal staan. Wat Mulisch bijzonder maakt, is dat hij zichzelf beschouwde als iemand die de Tweede Wereldoorlog ís: zijn vader werkte voor de nazi’s, zijn moeder was Joods. Daardoor worstelde hij met vragen over goed en kwaad — en die komen steeds terug in zijn werk. Zijn schrijfstijl is vaak intellectueel, soms mysterieus, maar altijd doordacht.

[alexleesportofolios6]

De aanslag, Harry Mulisch

Het verhaal volgt Anton Steenwijk, een jongen van twaalf, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Haarlem woont. Op een avond in januari 1945 wordt er voor het huis van de buren een collaborateur, Fake Ploeg, doodgeschoten. De buren verplaatsen het lichaam voor het huis van de familie Steenwijk. Als vergelding worden Antons ouders en broer opgepakt en later geëxecuteerd. Het huis wordt in brand gestoken.

Anton overleeft, maar raakt getraumatiseerd. Het incident blijft als een schaduw over zijn leven hangen. In de jaren na de oorlog probeert hij zijn leven op te bouwen, wordt anesthesist, trouwt, en krijgt kinderen. Toch blijft hij worstelen met vragen over de gebeurtenis uit zijn jeugd.

Gedurende zijn leven ontmoet Anton verschillende mensen die betrokken waren bij of getuige waren van de aanslag, waardoor hij stukje bij beetje ontdekt wat er werkelijk is gebeurd en waarom. Uiteindelijk blijkt dat de aanslag en de reactie daarop veel complexer waren dan hij als kind kon bevatten.

[alexleesportofolios6]

[alexleesportofolios6]

Interview met Arne Jordahl

Interviewer: Meneer Jordahl, wat ging er door u heen toen u Alfred voor het eerst ontmoette?

Arne Jordahl: Ik zag meteen dat hij onervaren was. Hij had veel enthousiasme, maar weinig realiteitszin. Toch herkende ik iets van mijn jongere zelf in hem, en daarom wilde ik hem wel helpen.

Interviewer: Waarom besloot u hem te begeleiden op de expeditie?

Arne Jordahl: Eerlijk gezegd... uit een soort medelijden én nieuwsgierigheid. Ik vond het knap dat hij zo vastberaden was, ondanks de afwijzing door Kåre. Bovendien wilde ik zien of hij het zou volhouden.

Interviewer: Wat vond u van Alfreds voorbereiding op de reis?

Arne Jordahl: Onvoldoende. Hij was naïef. Hij dacht dat wetenschap vooral uit idealisme bestaat, maar in werkelijkheid draait het ook om netwerken, politiek, geduld... Dingen die hij nog moest leren.

Interviewer: Was u soms gefrustreerd door zijn gedrag?

Arne Jordahl: Ja, soms wel. Hij luisterde niet altijd, stelde domme vragen en had een vreemde drang zichzelf te bewijzen. Maar ik begreep ook dat hij onzeker was en iets wilde betekenen.

Interviewer: Wat denkt u dat Alfred zocht in die expeditie?

Arne Jordahl: Hij zocht erkenning. Van zijn moeder, van de wetenschap, misschien zelfs van zichzelf. Maar in die zoektocht verloor hij vaak het zicht op de werkelijkheid.

Interviewer: Heeft u zich ooit verantwoordelijk gevoeld voor zijn lot?

Arne Jordahl: Ja, zeker nadat alles mis begon te gaan. Maar ik ben geen vaderfiguur – ik kon hem niet voor alles behoeden. Hij moest zijn eigen fouten maken.

Interviewer: Denkt u dat Alfred uiteindelijk iets geleerd heeft?

Arne Jordahl: Ja, maar tegen een hoge prijs. Hij leerde dat de wereld hard is, dat de wetenschap niet altijd rechtvaardig is, en dat natuur en ambitie onverschillig staan tegenover menselijke dromen.

Interviewer: Heeft de reis u zelf veranderd?

Arne Jordahl: Niet fundamenteel. Ik ben realist, en deze expeditie bevestigde wat ik al wist. Maar het deed me wel weer beseffen hoe kwetsbaar jonge mensen kunnen zijn.

Interviewer: Als u één ding tegen Alfred kon zeggen, nu, achteraf, wat zou dat zijn?

Arne Jordahl: Laat trots niet in de weg staan van leren. En accepteer dat de wereld niet altijd betekenisvol is – soms is het gewoon wat het is.

Interviewer: Denkt u dat u hem ooit nog terugziet?

Arne Jordahl: Waarschijnlijk niet. Onze paden kruisten elkaar kort, maar we leven in verschillende werkelijkheden. Misschien is dat maar beter ook.

[alexleesportofolios6]

Nooit meer slapen (Willem Fredrik Hermans)

In dit boek gaat Alfred Issendorf, een jonge Nederlandse student, op reis naar Noorwegen. Hij wil daar meedoen aan een wetenschappelijke expeditie om te zoeken naar oude inslagkraters. Daarmee hoopt hij belangrijke gegevens te verzamelen voor zijn studie én zijn overleden vader trots te maken.

Maar al snel merkt Alfred dat alles veel moeilijker is dan hij dacht. Hij is niet goed voorbereid, krijgt weinig hulp van andere wetenschapers, en moet in de wilde natuur zien te overleven. Samen met drie Noorse studenten loopt hij door moerassen, bergen en bossen. Het is zwaar en Alfred voelt zich vaak eenzaam en onzeker.

Tijdens de reis gebeuren er vervelende dingen. Het regent veel, hij slaapt slecht, en hij begrijpt zijn reisgenoten niet altijd. Dan gebeurt er iets ergs: zijn reisgenoot Arne sterft na een val. Alfred blijft alleen achter en raakt de weg kwijt, niet alleen letterlijk, maar ook in zijn hoofd.

Uiteindelijk leert Alfred dat de wereld niet eerlijk of logisch is, en dat het leven vaak anders loopt dan je hoopt. Hij moet zijn dromen en verwachtingen loslaten.

De titel Nooit meer slapen laat zien hoe moe en onrustig Alfred is – hij vindt geen rust, niet in zijn lichaam en niet in zijn hoofd.

[alexleesportofolios6]

Over Willem Frederik Hermans

Willem Frederik Hermans (1921–1995) was een scherpzinnige en vaak controversiële schrijver, bekend om zijn pessimistische kijk op de wereld. Hij wordt, samen met Harry Mulisch en Gerard Reve, gezien als een van de "Grote Drie" van de Nederlandse literatuur.

In zijn romans draait het vaak om de vraag of we de werkelijkheid wel kunnen kennen. Mensen maken fouten, begrijpen elkaar verkeerd, en zijn vaak overgeleverd aan toeval en chaos.

Hermans stond bekend om zijn scherpe pen en felle uitspraken, ook buiten zijn boeken. Hij geloofde niet in romantiek of idealisme, en noemde de wereld vaak "onbegrijpelijk en vijandig" en dat voel je in zijn werk.

[alexleesportofolios6]

[alexleesportofolios6]

Over Dimitri Verhulst

Dimitri Verhulst is een Belgische schrijver. Hij werd geboren in 1972 en had zelf een moeilijke jeugd. In zijn boeken schrijft hij vaak over echte problemen, zoals armoede, familieproblemen en verslaving. Hij gebruikt soms grappige, maar ook harde en eerlijke woorden. Zijn schrijfstijl is direct en hij durft dingen te zeggen die anderen soms niet durven. Behalve boeken schrijft hij ook columns en gedichten.

[alexleesportofolios6]

De Helaasheid der dingen

De helaasheid der dingen is een boek van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst. Het gaat over een jongen, Dimitri, die opgroeit in een arm gezin in het dorp Reetveerdegem. Hij woont bij zijn bomma, samen met zijn vader Pierre en drie ooms: Potrel, Zwaren Thijs en Bijbel.

Zijn familie drinkt veel werkt bijna niet en brengt hun tijd vooral door in het café. Het leven is vaak chaotisch en dom, met gekke dingen zoals een naaktfietswedstrijd of wie het meest kan drinken. Toch houden ze wel van elkaar.

Dimitri vind het moeilijk om in zo een omgeving op te groeien. Hij wil niet worden zoals zijn vader en ooms. Uiteindelijk kiest hij voor een ander leven: hij wordt schrijver.

Het boek is grappig, grof, soms verdrietig, maar ook eerlijk. Het laat zien hoe moeilijk het is om los te komen van je familie, maar ook dat het kan als je dat echt wil.

[alexleesportofolios6]

[alexleesportofolios6]

Welkom op mijn literatuurblog!

Voor mijn leesportfolio heb ik drie boeken gelezen die elk op hun eigen manier indruk maken:

De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst

en Nooit meer slapen van Willem Frederik Hermans.

De aanslag van Harrey Mulisch

Via deze blog neem ik je mee in mijn leeservaringen. Elk boek wordt gekoppeld aan een andere opdracht: een reeks filmpjes, een interview met een personage, of een reactie op recensies. Zo probeer ik niet alleen te tonen wat ik gelezen heb, maar ook wat het met me gedaan heeft.

Je vindt hier samenvattingen, reflecties, filmpjes, en creatieve verwerkingen. Soms kritisch, soms persoonlijk maar altijd eerlijk. Veel leesplezier!!!!!