anoukdeman-blog

[anoukdeman-blog]

Expo Pompeii

Pompeii komt weer tot leven met expo in Beurs

In het Beursgebouw opent vrijdag de tentoonstelling Pompeii, the immortal city die de Romeinse stad opnieuw tot leven wil brengen. Aan de hand van de laatste wetenschappelijke ontdekkingen, interactieve ruimtes en authentieke objecten moeten de bezoekers een beeld krijgen van het leven in de stad.

In het jaar 79 verwoest een vulkaanuitbarsting de Romeinse stad Pompeii. Wat een ramp was voor de toenmalige inwoners, blijkt een unieke historische kans voor ons vandaag. Door de uitbarsting zijn de mannen, vrouwen en kinderen immers tweeduizend jaar later nog altijd herkenbaar. Meer zelfs: niet alleen versteende de lava het leven van de bewoners, ook hun manier van leven werd voor de eeuwigheid vastgelegd.

Dankzij uitgebreid archeologisch onderzoek heeft men intussen een goed idee van de fauna en flora in en rond de stad, van de landbouwproducten en bouwtechnieken, van de watervoorziening... In de expo Pompeii, the immortal city worden we hierdoor teruggebracht naar een moment van voor de uitbarsting. Bezoekers krijgen er een stad te zien die op volle toeren draait, en waar alle inwoners aan de slag zijn. Een stad die als het ware opnieuw leeft.

Versteende lichamen

Verschillende aspecten uit het dagelijkse leven van Pompeii worden belicht. In een deel van de tentoonstelling wordt de natuurlijke rijkdom in de regio belicht, elders komen de ambachtslui, techniekers en hun gebruik van toegepaste wetenschappen aan bod. Ook de gewelddadige uitbarsting van de Vesuvius wordt niet vergeten. Aan de hand van een indrukwekkende installatie word je geleid naar de kern van de natuurramp, alsof je zelf te midden van de vulkaanuitbarsting staat.

De versteende lichamen die de bedolven stad zo beroemd maakten, krijgen een plek aan het einde van de tentoonstelling. Met de interactieve projectie They are here with us worden de bewoners van toen tot leven gewekt: eerst worden ze van verkoold lichaam opnieuw mens, waarna ze beginnen te bewegen alsof de voorbije tweeduizend jaar nooit hebben plaatsgevonden.

Zaterdag 31 maart ben ik samen met mijn ouders naar het - voor mij - tot dan onbekende Brussel gegaan. Aangezien ik tot het 4e middelbaar Latijn heb gestudeerd, werd ik meteen opgeslorpt door deze leuke tentoonstelling. Vorig jaar lazen we vaak over de Vesuvius uitbarsting in Pompeii, vandaar mijn interesse voor deze expo. Alles werd dan ook nog eens tentoongesteld in het hartje van Brussel, in de Beurs. Ik dacht dat ik daar veel ging zien van wat ik al geleerd had het voorbije jaar, maar daar had ik het goed mis! De tentoonstelling heeft mij zelfs nog zeer veel bijgebracht. Ik stond onder meer versteld om het feit dat hun manier van leven al redelijk veel aan leunde bij dat van ons. Ook verdiepten ze zich al veel in de wetenschap. Eens we aan de expo begonnen, werden we op een zeer leuke en interactieve manier geëntertaind. Zo maakte je daar de echte uitbarsting van de Vesuvius mee in een 3D-ruimte. Door de vele beelden en geluiden leek het wel alsof je in Pompeii rondliep op het angstaanjagende moment van de uitbarsting. Maar op de één of andere manier had ik toch wat meer verwacht van de tentoonstelling en was ik een beetje teleurgesteld. De Beurs is zo’n groot en mooi gebouw, maar het leek wel alsof ik daar in een half uur weer buiten wandelde. Ook vond ik dat alles op een zeer kinderachtige en speelse manier werd uitgelegd. Maar dat nam niet weg dat alle mooie beelden, zuilen, schilderijen, maquettes een zeer diepe indruk bij me na lieten. Mijn ouders vonden het ook wel leuk dat ik hen wat meer achtergrondinformatie kon geven bij de beelden en objecten die we tijdens de expo tegenkwamen.

Mijn vader nam graag nog een paar leuke foto’s in Brussel, dus maakten we nog een uitgebreide stadswandeling in de mooie stad. We maakten nog een paar toffe foto’s op de Grote Markt, brachten een bezoekje aan Manneken en Jeanneke Pis en aten nog frietjes op aan typisch terrasje. 

[anoukdeman-blog]

Jumanji

Het laatste weekend van de krokusvakantie ben ik samen met mijn vriendin naar Jumanji gaan kijken in de bioscoop in Brussel. Ik zou zelf nooit opteren voor een avontuurlijke film, maar dankzij mijn vriendin moet ik mijn visie over dit genre toch herzien. We genoten van de film dankzij de 3D-animaties. Geen enkele keer hebben we ons verveeld tijdens de film, alleen waren de kinderen achter ons een beetje te veel in hun nopjes…

[anoukdeman-blog]

Dansgroep Tempo - VISIONS 2018

Zoals elk jaar werken we met de dansgroep toe naar een spetterend dansoptreden in mei. Dit jaar was het toch een zeer speciale editie. Naast het uitvoeren van onze dansjes op het podium, werden gelijktijdig de op voorhand opgenomen filmpjes vertoond. ‘VISIONS’ gaf het publiek een andere kijk op dans door de opnames van onze dansen op verschillende plaatsen: het Hallerbos, de kust, het stad, een verlaten industrieterrein, het open veld... Na twee avonden optreden was iedereen uitgedanst en konden de danslessen een week later weer herbeginnen!

[anoukdeman-blog]

Bright

Op 23 februari ben ik naar het lichtfestival te Brussel gegaan. Verschillende artiesten hadden hun kunst ‘belicht’. Als wandelaar legde je een heel parcours af in onze hoofdstad Brussel. Aangezien mijn vader fotograaf is, heb ik nog een blijvende herinnering aan dit wondermooie festival! Onder het poollicht lopen, vliegende en lichtgevende ballonnen, een lichtgevende diamant (zie foto)...Een betere vrijdagavond had ik me niet kunnen inbeelden na een vermoeiende schoolweek!

[anoukdeman-blog]

Cendrillon

 This Version of Massenet's 'Cendrillon' Fits Just Right

By GEORGE LOOMISJULY 12, 2011

The carriage of Cendrillon, featuring Joyce DiDonato, is drawn by men disguised as horses in the Royal Opera House production. CreditBill Cooper/The Royal Opera

LONDON — Jules Massenet’s sugarcoated retelling of the Cinderella story in his opera “Cendrillon” will not appeal to everyone, yet it is winning new friends.After a century’s absence it returned in March to its 1899 birthplace, the Opéra Comique in Paris. Now the Royal Opera House, Covent Garden, stages it for the first time with a cast that any fairy godmother would be proud to conjure up. By taking on “Cendrillon,” these theaters are not breaking new ground but building on the success the opera has enjoyed elsewhere. Covent Garden’s new production by Laurent Pelly, a co-production with opera houses in Barcelona, Brussels and Lille, France, originated at the Santa Fe Opera. According to the program book, Mr. Pelly’s grandmother had a copy of the Cinderella tale by Charles Perrault, whose version served as the basis for Henri Cain’s libretto. The copy must have made a big impression on Mr. Pelly, because Barbara de Limburg’s set reproduces pages from an old edition as if they were wallpaper. Several doors inserted within the gigantic pages facilitate comic entrances and exits. The set bespeaks a certain literal mindedness, and indeed the stage picture often looks as if it could serve to illustrate the printed text. Cendrillon’s (Cinderella’s) stepmother, the disarming Madame de la Haltière, and her step sisters are physically endowed with overstuffed or grotesque figures, while the heroine herself, once transformed, is the model of a fairytale princess in glittering ball attire (costumes by Mr. Pelly). No wonder Prince Charming falls for her. All the women who previously paraded before him — and were rejected — wore unflattering red dresses.Other storybook touches include Cendrillon’s carriage, which has the word French word for carriage (carrosse) emblazoned on it and was pulled by men amusingly disguised as horses. Nor was the décor restricted to the blown-up printed word. In the magical Act 3 sequence when Cinderella and the prince have a rapturous post-ball encounter only to be separated again, they meet in a charming rooftop setting suggestive of Paris.

In de Kinepolis ben ik samen met mijn mama gaan kijken naar een opera over Assepoester, Cendrillon van Massenet. Op de site leek alles zeer modern en mooi, maar toen we eenmaal in de zaal zaten en de opera begon, was al snel duidelijk dat dat niet echt het geval was. Tot dan was ik nog nooit naar een opera geweest, dus dat maakte wel dat ik nieuwsgierig en zeer benieuwd was. Misschien had ik iets te hoge verwachtingen… Voor het echt begon, was er eerst een soort van reportage, waarin het verhaal op een uitgebreide manier werd uitgelegd. Maar daar bleef het niet bij, ook alles wat zich achter de schermen had afgespeeld werd bondig in het Frans voorgesteld. Toen ik klein was, was ik een grote fan van Assepoester. Het feit dat de opera in het Frans werd gezongen vond ik niet erg, aangezien alles in het Engels was ondertiteld. Over het algemeen kon ik de opera op sommige zaken na goed begrijpen. Ik had verwacht dat er tijdens de opera meer sfeer gecreëerd zou worden, allesbehalve dus. De personages leken gewoon hun ‘tekst’ te zingen. Ik vond dat er te weinig geacteerd werd, maar in het begin kon ik dat op de één of andere manier nog accepteren of door de vingers zien. Ik dacht dat daar verandering in zou komen bij het grote bal van de prins. Het decor op dat moment was schitterend en mooi uitgewerkt onder andere met een prachtige gouden poort. Op dat moment dacht ik dus dat er echt feestgedruis zou losbarsten, dat was ook zo, maar het duurde niet langer dan een paar minuutjes. Daarna begon alweer de klaagzang van de andere personages.

[anoukdeman-blog]

Anti-pestfilm Wonder

‘Wonder’: gewaterboard met positivisme

Anti-pestfilm is goed bedoeld, maar slecht uitgevoerd

27-12-17, 07.00u - Lieven Trio

Het is kerstvakantie, maar dankzij Wonder voelden we ons zo weer op de schoolbanken: deze tranentrekker spelt ons zo nadrukkelijk de les – pesten is slecht! – dat we na afloop bijna in de boekentas van de regisseur wilden gaan plassen.

Scenarist-regisseur Stephen Chbosky (The Perks of Being a Wallflower) maakt het u graag gemakkelijk: ergens onderweg laat hij een leraar de boodschap van zijn film doodleuk in grote krijtletters op het schoolbord schrijven: “Als je kan kiezen tussen gelijk hebben of lief zijn voor mekaar, wees dan altijd lief.”

Wonder is een anti-pestfilm die het publiek waterboardt met ongemakkelijk warm positivisme. Het verhaal speelt zich af over een heel jaar, maar de kerstsfeer is nooit ver weg: op de soundtrack komt ‘Jingle Bells’ voorbij, de schooldirecteur lijkt verdacht hard op de kerstman, en dan is er natuurlijk nog die feeërieke titel.

Al is het wonder in deze film niet kindeke Jezus, maar Auggie Pullman (sterke vertolking van de piepjonge Jacob Tremblay, bekend uit Room). Auggie is een jongen met een zwaar misvormd gezicht. Op zijn tiende moet hij voor het eerst naar een echte school, en de angst voor pestkoppen zit er – vooral bij zijn moeder (Julia Roberts) – goed in.

Tenenkrommend

Nu zien wij natuurlijk ook wel de waarde in van dit soort film: aanvaarding en inclusie promoten, en tegelijk de desastreuze gevolgen van pestgedrag (voor het slachtoffer, én voor zijn hele gezin) blootleggen, wie kan daar wat op tegen hebben? Maar toch: moest dat echt op deze tenenkrommende manier?

Chbosky zwelgt in de typische indiefilmclichés: van de vrolijke gitaartjes op de geluidsband tot de precieuze fantasiescènes: u heeft het allemaal al veel te vaak gehoord en gezien. Hij kan geen emotie suggereren zonder ze dubbel en dik aan te zetten, en tovert tot in den treure happy ends uit zijn hoed. Wij hadden na afloop verduiveld veel zin om in Chbosky’s boekentas te gaan plassen – en dat kan toch echt niet de bedoeling zijn van een anti-pestfilm.

Tijdens de krokusvakantie ben ik voor het eerst sinds lange tijd nog eens naar de film getrokken samen met mijn ouders. Voordien werd  ik al verschillende keren helemaal achterover geblazen door de trailer van ‘Wonder’. Nadat ik gezien had dat deze film genoeg sterren had voor onze opdracht, kon niets of niemand me nog tegenhouden... 

Het gaat over een 10-jarig jongetje die geboren is met een zeldzame aangezichtsafwijking. Zijn ouders wilden vermijden dat hun zoon August uitgelachen en gepest zou worden omwille van zijn afwijking en gaven hem bijgevolg thuis les. Maar na een tijdje vond zijn moeder dat daar verandering in moest komen. August werd voor de eerste keer in zijn leven naar een ‘echte’ school gestuurd, waar hij continu wordt gepest. Maar stilletjes aan weet August de pesters voor zich te winnen…

Wonder was voor mij een fantastische film, al lijkt dat de auteur van deze recensie daar niet zo van overtuigd is. Al van in het begin van dit aangrijpende verhaal, zat ik met de tranen in de ogen. De regisseur zette de pestscènes zeer goed in beeld, als kijker vond ik het zeer hard om daar naar te kijken. En dat was nog maar het begin. August probeerde het allemaal op zijn eentje te verwerken, en daardoor brak hij verschillende keren thuis. Naast alle trieste momenten in de film, kom je op het einde van de film, ook zeer leuke en hartverwarmende scènes tegen. Het leven van ‘Wonder’ is op zo een korte tijd zo veel veranderd. Dat maakt het verhaal en de film ook zo mooi. De auteur van deze recensie vermeldt dat er tijdens de film veel kerstmuziek te horen was, aangezien deze film tijdens de kerstvakantie te zien was in de bioscopen. Dat heeft bij mij alleszins geen negatieve indruk nagelaten. Ik hoop dat deze film de eventueel kijkende pesters een lesje heeft geleerd, maar dat betwijfel ik niet.

Naar mijn mening mag deze film zeker meer in de spotlights gezet worden, aangezien het bij mij en mijn ouders zorgde voor een krop in de keel.

[anoukdeman-blog]

Graffiti in Oostende

Vóór de herfstvakantie ben ik samen met mijn ouders een weekendje naar Oostende geweest. Daar kwamen we op het idee om de “ The Crystal Ship" kunstwandeling te maken door de grote stad. Tijdens deze wandeling konden we vele grote muurschilderingen en graffiti aanschouwen in kleine steegjes van de grote stad. Kunstenaars van over de hele wereld brachten met hun schilderijen de kunst tot in de stad. Het was een zeer leuke en lange wandeling en ik heb er met volle teugen van genoten.

[anoukdeman-blog]

Cultuurfestival Halle

Het weekend van 23 oktober heb ik samen met een deel van onze dansgroep een kleine voorstelling gedaan op het cultuurfestival van Halle. Het was voor de eerste keer in een jaar tijd dat ik weer opnieuw op het podium van het Vondel kon staan. Samen met Juliette en Claudia heb ik me uitgeleefd op het podium in een choreografie van Stefanie en Ama (onze dansleraressen). Na onze korte voorstelling hebben we daar nog iets gedronken en genoten van de andere groepen die er hun talenten kwamen tonen.

[anoukdeman-blog]

Boekenbeurs 2017

Volgens onze jaarlijkse traditie, ben ik samen met mijn familie naar de 81ste editie van de boekenbeurs geweest in Antwerpen. Net zoals alle andere jaren vond ik het zeer moeilijk om er mijn favoriete boeken uit te kiezen in het reusachtige boekendoolhof. Maar toch heb ik er mijn goesting gevonden en ben ik weer ruim boven mijn budget gegaan. Dit is één van mijn favoriete uitstapjes waar ik elk jaar enorm naar uitkijk in de herfstvakantie.

[anoukdeman-blog]

Moeder - Peeping Tom

Van couveuse tot crematorium

Danstheater  Peeping Tom toont de cirkel van het leven in een bevreemdend, maar intrigerend dansspektakel.

Een moeder kan nieuw leven geven, maar wanneer ze sterft, blijven haar kinderen ontheemd achter. Dat is het uitgangspunt van Moeder, de nieuwe danstheatervoorstelling van het Brusselse gezelschap Peeping Tom. Regisseuse Gabriela Carrizo confronteert hier twee verhaallijnen met elkaar: een jonge vrouw bevalt van een dochtertje, terwijl haar man zijn moeder verliest. Een klassieke vertelling over de cirkel van het leven moet je echter niet verwachten. Zoals steeds in het absurde universum van Peeping Tom worden onderbewuste angsten en demonen op een groteske manier uitgespit. Bloedende schilderijen, ontploffende koffieapparaten en versteende mensen in een museum der herinneringen: het kan allemaal. Wat het vertelt over moederschap? Geen idee, maar fascinerend is het wel.

Moeder is het tweede deel uit een familietrilogie. Choreografen Franck Chartier en Gabriela Carrizo maken in 2018 het slotluik Kinderen, maar voor het zo ver is splitsen ze zich even op. Chartier creëerde twee jaar geleden Vader, een luchtige voorstelling over ouderdom in een rusthuis en liefde op leeftijd. Interessant om de verschillen te zien met Moeder, waarin Carrizo de beslissingen nam. Vader was een verhalende, spectaculaire en toegankelijke productie zonder veel scherpe randen. Deze opvolger durft een meer ingetogen, associatieve en donkere kant van Peeping Tom te tonen. Het spektakel heeft plaatsgemaakt voor suspense, de humor voor bevreemdende horror.

Oorstrelend

Zoals steeds bij Peeping Tom zijn de beelden om door een ringetje te halen. Vooral enkele eenvoudige scènes treffen raak. De couveuse waarin het kind ligt, doet even later dienst als opbergkast voor het dode lichaam van de moeder – alsof de zoon haar op sterk water wil bewaren voor de eeuwigheid. En het luikje in de muur van het decor is geen vondelingenschuif, maar wel een doodlopend straatje richting de oven van het crematorium. Slik.

Moeder is ook een streling voor het oor. In veel scènes wordt het geluid live gemaakt via bruitage. Een elastiekje wordt een hartslag en getokkel in een emmer water doet ons geloven dat de hele scène onder water staat. We herkennen ook flarden uit ‘Gloria’, ‘Miserere’ en ‘Erbarme dich’; klassieke nummers die vermengd worden met de indrukwekkende soundscape.

Toch overtuigt Moeder niet helemaal. Het stuk is voor Peeping Tom aan de korte kant (een uur), waardoor niet alle personages en verhaallijnen even boeiend zijn uitgewerkt. Na een uur is de beeldenstroom plots voorbij en blijven er nog heel wat losse eindjes achter. Moeder is misschien niet de beste productie van Peeping Tom, maar wel de meest intrigerende.

Als danseres geef ik vaak dansoptredens, maar zelf naar een dansvoorstelling gaan kijken was tot voor de herfstvakantie nog een ver-van-mijn-bed-show . Tijdens mijn zoektocht naar een leuk dansstuk, kwam ik terecht op een voorstelling van Peeping Tom. Mijn beslissing om deze voorstelling te kiezen was vanzelfsprekend, de pers was zeer enthousiast over hun vorige stuk ‘Vader’. Het stuk gebracht door verschillende dansers en danseressen begon meteen met een zeer rare scène. Het decor was op een zeer leuke manier uitgewerkt, zo was je op hetzelfde moment in het crematorium, het museum en op de neonatologie. Ik had verwacht dat er ‘gedanst’ ging worden, maar de dansers maakten vooral bewegingen. Dat was voor mij een kleine ontgoocheling, maar toch vond ik het leuk om te kunnen genieten van de ‘niet-alledaagse’ dansbewegingen van de dansers. Soms was het verhaal voor mij zeer moeilijk te volgen omdat het redelijk complex was en er veel symboliek aan te pas kwam. Het verhaal sprong van de hak op de tak. Zo sterft er op het éne moment iemand en 2 seconden later is er een baby geboren. Muziek was er niet echt tijdens het dansstuk, maar de acteurs zorgden wel zelf voor de geluiden. Daarmee bedoel ik dat ze in het museum steeds zorgden voor het geluid van druppels die in een plas vielen. Volgens mij was dat het symbool voor het verdriet dat de personages met zich mee moesten dragen na het overlijden van de Moeder. Aangezien het stuk voor mij complex genoeg was, vond ik dat na een anderhalf uur het verhaal wel op zijn einde mocht lopen.  Het verhaal greep me naar het hart, soms was het zelfs zeer moeilijk geen traantje weg te pinken. Moest iemand me vragen om naar de volgende voorstelling van Peeping Tom te gaan kijken, dan zou ik zeker toestemmen. Ondanks de complexiteit, heeft het triestige verhaal me laten beseffen dat het leven vol met momenten van afscheid nemen zit. De uitwerking van het stuk ‘Moeder’ had ik me helemaal anders voorgesteld, maar toch was het zo herkenbaar.

[anoukdeman-blog]

René Magritte in het Atomium

Magritte viert feest van Brussel tot Knokke

                                        Atomium

                        Surrealist stierf 50 jaar geleden

1'Golconda' van René Magritte (1953), een van zijn vele bekende schilderijen. © rv

Op 15 augustus is het exact vijftig jaar geleden dat René Magritte overleed. Reden genoeg voor een hele reeks culturele instellingen om hulde te brengen aan Belgiës bekendste surrealist.

Het Magritte Museum gaat op zoek naar de culturele erfenis die Magritte achterliet. Het is geen geheim dat Magritte het werk van Marcel Broodthaers beïnvloedde, maar ook in het werk van namen als George Condo, Sean Landers of David Altmejd komt de geest van Magritte terug. Die werken worden samengebracht in een grote overzichtstentoonstelling. Een tweede retrospectieve focust op de relatie tussen Magritte en kunstcriticus Marcel Lecomte. Die laatste bracht de schilder in contact met Giorgio de Chirico, een kennismaking die Magrittes visie op schilderkunst radicaal veranderde.

In het Atomium wordt vanaf eind september een poging gedaan het werk van Magritte tot leven te brengen. Zijn schilderijen werden tot decors verwerkt en tot in detail ontrafeld zodat de bezoekers echt ondergedompeld worden in het surrealistische universum. Bezoekers lopen tussen de wolken, zien boven zijn hoofd Magrittes beroemde vogels vliegen en kunnen gaan zitten op de groene appels uit zijn schilderijen. De tentoonstelling is op maat van het Atomium gemaakt en maakt deel uit van het bouwwerk. Elke bezoeker wandelt dus door de wereld van Magritte.

Ik ging naar deze tijdelijke tentoonstelling met een redelijk hoge verwachting. René Magritte is een schilder waar ik al vanaf het 4de leerjaar enorm naar op kijk. Ik vind dat zijn surrealistische kunst iets eigen heeft en daarom spreekt het mij ook enorm aan. Je komt in het begin van deze tentoonstelling letterlijk toe in de surrealistische wereld van Magritte. Zo kom je met de roltrap op een zeer magische manier naar de derde bol van het imposante bouwwerk; je zweeft precies tussen de wolken door. Eventjes verderop zie je dan René Magritte aan één van zijn schilderijen werken. Maar toen ik uiteindelijk in de vierde bol van het Atomium toekwam, was de ontgoocheling redelijk groot, omdat ik snel merkte dat de expo over Magritte bijna op zijn einde liep. Los van de beknopte tentoonstelling, werden de leukste en de meest gekende werken van Magritte op een fantastische manier naar voren gebracht. Maar ik had gehoopt dat ik meer van zijn indrukwekkende werken kon aanschouwen. De schilderijen werden uitvergroot, ze liepen van aan het plafond tot helemaal onder je voeten door en werden uit verschillende materialen vervaardigd. Ook werden ze geprojecteerd op meerdere ondergronden zoals doek en glas. Verschillende delen van elk schilderij werden meer naar voren gebracht, waardoor het leek alsof het schilderij uit kubussen bestond. Dit gaf de expositie nog surrealistischer weer. Magritte’s surrealisme heeft bij mij gezorgd voor nog meer goesting in de kunst, ook al ben ik geen grote kunstliefhebster. Deze tentoonstelling heeft me nog meer zin gegeven om naar het echte René Magritte museum te gaan.