antishpoihtiko - Tumblr blog

[antishpoihtiko]

“Ακούτε το τρίτο πρόγραμμα” Νομίζω πως αυτή η φράση, αυτή η γυναικεία φωνή και τα βιολιά που ακολουθούν είναι γραμμένα με κάποιο ανεξίτηλο μαρκαδόρο στο κομμάτι του εγκεφάλου μου που κρατάει μέσα τις παιδικές μου αναμνήσεις.  Ο μπαμπάς μου συνήθιζε να μας ξυπνάει κάθε Κυριακή με το τρίτο πρόγραμμα στη διαπασών (μάλλον είχε διαβάσει κάπου οτι αυτό θα μας εξελίξει τον εγκέφαλο ενώ το αποτέλεσμα ήταν ένα θυμωμένο 5χρονο με χρόνιο τραύμα για όποιον το ξυπνούσε για το υπόλοιπο της ζωής του). Όμως θυμάμαι πως ξαπλωμένη στο κρεβάτι, άκουγα τη Λιλιπούπολη και με κλειστά μάτια το παιδικό μου μυαλό έκανε εικόνα όλους τους χρωματιστούς τίτλους. Φυσικά και το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι. Υπάρχει κανείς που να το αμφισβητεί αυτό; Ποιός θα τολμούσε να πάει ενάντια στο τρίτο πρόγραμμα και ποιός θα μπορούσε να διαταράξει αυτή την Κυριακάτικη παράδοση; Τελικά ο εκνευρισμός για το πρωινό ξύπνημα έμεινε ενώ ο κόσμος της Λιλιπούπολης και των νυσταγμένων εικόνων αποθηκεύτηκε κάπου στο βάθος των αναμνήσεων. Η Λιλιπούπολη και μαζί της όλα εκείνα τα κυριακάτικα πρωινά ήταν κάποτε εκεί. Το παιδικό μου μυαλό την ζωντάνεψαν περισσότερο απο όσο θα μπορούσα εγώ τώρα, όσες φορές και να την έβαζα στο replay σε αυτό εδώ το playlist στο youtube.  Η Λιλιπούπολη είναι η ουτοπία της παιδικής ασφάλειας, της παιδικής φαντασίας, των σαράντα Γιδοπροβάτων, των χορευτιάρικων μπιζελιών.  Η τρίτη ουτοπία, το τρίτο πρόγραμμα, η μεγάλη Λιλιπούπολή.

[antishpoihtiko]

Μια ταινία του Μπάμπη Μακρίδη μεταξύ ψεύτικου και αληθινού, ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία. Για την πτήση και την πτώση, για την ανθρώπινη ανάγκη να πετάμε, για τον φόβο του ύψους, τον ίλιγγο, την ουτοπία, τους θεούς και τον άνθρωπο. Εμπνευσμένη από την αρχαία κωμωδία Όρνιθες του Αριστοφάνη και την ομώνυμη θεατρική παράσταση από τον Νίκο Καραθάνο και τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Στη πρώτη καραντίνα και αφού είχα παρακολουθήσει (online) την προαναφερόμενη παράσταση “Όρνιθες” του Νίκου Καραθάνου αποφάσισα να δω τη ταινία που είχε εμπνευστεί απο τη παράσταση. Ο Μπάμπης Μακρίδης έχει σκηνοθετήσει τον “Οίκτο” που αισθητικά με είχε ενθουσιάσει αρα ήξερα πως σε ένα βαθμό αυτό που θα έβλεπα θα με ενδιέφερε. Οι Όρνιθες πραγματεύονται την αναζήτηση δυο Αθηναίων για μια ουτοπία που βρίσκεται στα σύννεφα. Το έργο γράφτηκε τη περίοδο του Πελλοπονησιακού πολέμου, σε ένα κλίμα τρόμου και απαισιοδοξίας και άρα η ανάγκη για ελπίδα πως κάπου ψηλά υπάρχει ένας ιδανικός κόσμος πυροδότησε τη δημιουργία αυτής της κωμωδίας.  Η ταινία όμως, ξεφεύγει απο το αρχαίο κείμενο και δίνει αναφορές στο σήμερα. Το πλαίσιο είναι οδηγίες για το “πως να γίνεις πουλί”. Ακόμα, δείχνει τη δημιουργική διαδικασία των προβών της παράστασης και της παραγωγής.  Κλεισμένη στο σπίτι και βιώνοντας μια πρωτόγνωρη εσωστρέφεια, όλο το σκηνικό μου φαινόταν τόσο ξένο. Και ενώ έξω επικρατούσε πραγματικός τρόμος και υγειονομικός πόλεμος εγώ στην οθόνη μου έβλεπα οδηγίες για το πως να γίνω πουλί και “πως να πετάξω” και “πως να βρω το κελάηδημα μου”. Ο κόσμος του θεάτρου και τα προαναφερόμενα, τη δεδομένη στιγμή και σε ένα σκηνικό σχεδόν δυστοπικό πραγματικά φάνταζαν σαν μια ουτοπία. Η ουτοπία στην ουτοπία. Ενώ η ταινία συνολικά δεν με ενθουσίασε, κάποια στιγμιότυπα μου έμειναν χαραγμένα στο μυαλό. Με βεβαιότητα μπορώ να πω πως ήταν μια κινητήριος δύναμη για την διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων που ακολούθησε λίγους μήνες μετά. Η δεύτερη ουτοπία, η αρχαία-μοντέρνα (ή πως να γίνω πουλί).

[antishpoihtiko]

“Αν ζούσαμε σε άλλη εποχή, ίσως και να’χαμε παντρευτεί”

Προσωπική ουτοπία. Προσωπική για τον Φοίβο δηλαδή. Μάλλον στο άκουσμα της λέξης “ουτοπία” η πρώτη σκέψη είναι κάτι ξένο, κάτι σουρρεαλιστικό. Αλλά όσες φορές και να ακούσω αυτό το τραγούδι με τα “ίσως να φόραγες μπικουτί” τα “πεθερικά” και τις “σούβλες” ανακαλύπτω πως τα πιο οικεία μπορούν να μετατραπούν σε ουτοπία με έναν έρωτα σαν αυτή στη Μπόσα Νόβα του Ησαϊα. Ειδικά όταν αυτός ο έρωτας είναι ανεκπλήρωτος, με καμία προοπτική να ολοκληρωθεί. Γιατί η ουτοπία είναι άπιαστη. Ουτοπία γιατί δε ζούμε σε άλλη εποχή. Και ο Φοίβος δεν ζει τον έρωτα. Και μάλλον οι καταστάσεις στη ζωή μας: ο έρωτας, οι σχέσεις, γίνονται ουτοπία στα μάτια μας όταν δεν μπορούμε να τις ζήσουμε ακριβώς όπως τις έχουμε στο μυαλό μας (αφού το μυαλό φτιάχνει σενάρια που τις περισσότερες φορές καμία σχέση δεν έχουν με τη πραγματικότητα, ουτοπίες που επιμένουμε οτι θα μπορούσαν να είναι πραγματικότητα αν και αν και αν). 

Η πρώτη ουτοπία λοιπόν, η πιο κοντινή-μακρινή.

[antishpoihtiko]

1 POST / 1 CV

2 γονείς

40 στο επίθετο

23 στα χρόνια

1 αδερφός

2 σπίτια

7 ταξίδια

30 μπούκλες

1 σχολείο

1 φίλη

1 φίλος

2 χώρες

2πμ ύπνος

1 δάσκαλος

2 δουλειες

1 1/2 πτυχια

10 νησια

365 βουτιές

2 περιοχές της Αθήνας

150 τραγούδια

1 σκύλος

8 δαγκωνιές