anyone-j-blog - Tumblr blog

[anyone-j-blog]

Gerçekten çok zor. Zorunlu olduğun bir duruma bürünüp, herşeyini arkanda bırakıp gitmek çok zor. Diyeceğin tek şey, görmesi muhtemel olmayan bir “elveda”...

[anyone-j-blog]

Öyle bir an gelir ki; sadece kendini rahatlatacak şeyler ararsın. Deniyorum... Sadece deniyorum, ama olmuyor. Öyle bir anıma geldin ki hergün, hiçbir şey yapamadım. Elimden hiçbir şey gelmedi. Herkesten teker teker duyduğum şeyi senden duymayı o kadar çok istedim ki bilemezsin. Bilemezsin çünkü haberin yok, bilmiyorsun. Bilme, bilmemen senin için daha iyi. İyi çünkü insanlar sensiz değil, sen insanlar olmadan daha mutlu olacaksın, olmalısın. Önemini söylemeye dilim varmıyor artık. İtham edemiyorum hiçbir şeyi. Görmüyorsun, duymuyorsun. Keşke diyemiyorum bile. Diyeceğim tek şey.;

Eğer bir gün bunları görürsen, sadece hakkını helal et bana. Senden, sonradan isteyeceğim tek şey “Helal olsun” lafı kaldı, başka hiçbir şey yok inan sen istemezken. Kendine iyi bak, bakılacak hiçbir şeyi de göz ardı etme... Hayatınızın istediğiniz gibi olması dileğiyle...

[anyone-j-blog]

Öyle bir gün gelecek ki, ikimizde kökten susacağız. Ve bir gün, sadece sustuk diye çok pişman olacağız. Fakat o pişmanlık, birimiz göremezken, duyamazken hiçbir işe yaramayacak. Öyle bir gün gelecek ki, ikimizde bazı şeylere bağlı olacağız. Ve arkamıza dönüp sadece “Keşke” diyeceğiz. -Kimi bildiği sonu yaşar, kimi buna sadece “kader” der.

https://youtu.be/WasEkaRIEAY

[anyone-j-blog]

Aslında düşününce her şey bir hikayeden ibaret. Kimi başında başlar yazmaya, kimi ortasında. Çoğusu sonunu göremez, görmek istemez belkide tahmin etmez. Bir avuç insan sonunda başlar yazmaya, elinde içecek birkaç şey, kulağında dinleyecek birkaç müzik, biraz tütün ve aklında koskoca bir dünya ile başlar hikayeye. O dünyayı önce dizayn eder. Belki uçan birkaç kelebek belki yeşil bir orman koyar. Belkide kocaman bir gökyüzü, bilinmez. İstediği gibi kurar demek istediğim. Sonunda başlayanların farkı; her zaman hikayede kurguladığı kahramanlar ile yaşamak ve sürekli hikayeyi şekillendirmek olmuştur. Diğerleri hayallerini kurup unuturken o bir avuç insan orada yıllarını geçirir her gün, her gece. Çünkü sürmesini istediği hikayesi yarım kalmıştır. Yaşadıklarını, yaşamak istediklerini, asla yaşayamayacaklarını, hayallerini, umutlarını... O dünyada acıda çeker, canıda yanar. Çünkü her şeyiyle bildiği sondadır. Eğer sonda kalan birinin kahramanı olduysanız, neyse...

Unutmayın, herkes bir hikayeyi yaşar,  ama herkes bir kahraman olamaz. Kahraman kalanlara...

[anyone-j-blog]

Çok yandı canım, hepsini tek bir yere topladım, istemediğim hiç kimse bilmedi, görmedi, duymadı. Ben onları değil, onlar beni yönetmeye başladı. Bazılarının kulağına küpe olacak şeyler benim boynuma tasma oldu. Sitem etmiyorum. Ben acılarımı seviyorum, kendini acı olarak sayan hiçbir şeyin gitmesini istemiyorum. Çünkü buna, bununla yaşamaya alıştırdılar.

[anyone-j-blog]

Baştan sona...

Anlatılacak onca şeydin sen, hiçbirini duymadın. Bizzat o oldun ama yaşamadın. Söylesene baştan sona kadar “sen” olan birisi nasıl sana anlatmaya yüz bulamaz? Bulamıyor, olmuyor işte yapamıyor. Gururunu kırıp da üç beş kelam edemiyor. Sadece bekliyor.  Ama biliyor da beklemek çözüm değil, olmadı, olmayacak hiçbir zaman. Olsun bekleyecek. Anıları dinlerken bekleyecek...

[anyone-j-blog]

Her gün farklı bir bankta oturuyorum. Türlü hikayelere eşlik ediyorsun haberin olmadan. Ama biraz önce tam anlamıyla gittiğini gördüm. Canım yandı. Eşlik ettiğin her hikayeyi aklımda bir kere daha yıktın, bildiğim sonu yaşadım. Hatalardan nefret eden birine hatayı sevdirdin. Görmeyeceksin, bilmeyeceksin ama insan o hatayı tekrar yapmak istiyor sende.

Bir bankta otururken duvarda bir yazı okudum, “bir masada adın geçiyor, sen sandalyeleri bile tanımıyorsun”. Affet bunları yazdığım için. Affet diyorum evet, çünkü canımı yakmana izin verecek bir hata daha yaptım biraz önce. Nefesini duymadan ilk defa canımı yaktın, ve öyle geliyorki bu son olmayacak.

Olmadı, yerin dolmadı...

“Jamiryo has been banned”

[anyone-j-blog]

İsimsiz hikaye

Bazen duymasını istediğim şeyler kulağına gitmiyor diye kendimi parçalıyorum. Bana kulak verme boşver ama o eşek gözlerin okusun... Hikaye şöyle olmalıydı; Saçları, izlemeyi sevdiği deniz gibi dalgalı, gözleri kirlenmemiş bir gece seması gibi siyah, gözlerin içinde o gecelerde görünen yıldızlar kadar parlak bir beyaz... Bunlar küçük kızı tasfir etmeye yetmiyordu hiçbir zaman. Onu mutlu etmeye çalışan, her güldüğünde parlayan kelebek vardı birde, ona gelmişti. Mutlulardı, ama ne olduysa kız kelebeği iki avucunun içinde parçaladı. Belki öyle gerekiyordu belki sıkılmıştı belkide istemiyordu artık. Kelebeğin tek günlük hayatı küçük kıza fazla gelmişti belkide. Küçük kız kelebeği öldürdü hiç acımadan. Onunla yaşadıklarını unutarak bilerek isteyerek hissederek kelebeğin değerini görmeden öldürdü... Olsun be küçük kız başka kelebekler gelir. Ama şunu unutma, güldükçe oluşan çukurlarında yazılmıştı bu hikaye de... Ve kelebeği öldürdüğün gün değişti, yok olup gitti. Tıpkı diğerleri gibi...