Een verzameld schrijven van een resem aan reflecties en bedenksels, in z'n geheel gegeven en vrij tot interpretatie.
Don't wanna be here? Send us removal request.
Statistics
We looked inside some of the posts by apheirophobian and here's what we found interesting.
Average Info
Notes Per Post
7
Likes Per Post
7
Reblog Per Post
0
Reply Per Post
0
Time Between Posts
19 hours
Number of Posts By Type
Photo
11
Text
6
Last Seen Tumblr Blogs
Fun Fact
Tumblr.com rank in the US is 25.
Text
Denken op dinsdag (deel π (3,14 ,...)
Hoe goed onze intenties, onze bedoelingen dan ook mogen zijn, hoe u een ander die zal ontvangen, of dan al niet van een tegenreactie zal bedienen, hebben we nooit in de hand, ligt gewoonweg buiten ons bereik. Waar wanhoop ons niet weet te overheersen kan dit betekenen dat de wereld 1 groot speelveld is, een kansberekening, een test, een onderwerping, of gewoonweg, een oneindig aanbod aan mogelijkheden en paden om te kunnen bewandelen. Wie verstart geraakt in die overdonderende chaos, zou wellicht nog kunnen denken dat het beter is om geen keuzes te maken, te blijven stilstaan en zo denken ieder risico op pijn, verlies te kunnen uitsluiten. Echter, betekent geen keuze maken natuurlijk ook daarvoor kiezen, en kies je er dan voor gewoonweg stil te staan. Wat niks doet uitsluiten, niks afremt, alleen jezelf. De betekenis in alle mogelijke paden dragen dezelfde waarde. En dat is die dat jij ze schenkt. Jouw overtuigingen, verlangens en doelen, jouw drijfveer. En de kans op mislukking houd het bestaan van slagen eveneens. Zonder te mislukken kunnen we nooit weten wanneer we ooit zijn waar we willen zijn, of waar we onze blik op moeten richten. De ene geeft betekenis aan de ander. En dat is de cirkel waar wij in ons leven allemaal het middelpunt van vormen. Het geheel dat zich rond ons vormt, onze persoonlijke vormen en waarden voor goed en slecht, vormen de puzzel. De één kan niet zonder de ander ons evenwicht geven, van een gebalanceerd, betekenisvol, “leven”.
0 notes
Text
Het toekennen van (m)kracht. (#4)
De mogelijkheid bestaat jezelf te ontgiften, evengoed als we bij machte zijn onszelf te vergiftigen. En in geen gevallen bestaat er niet iets als giftig of zuiver. Het betreft puur evenwicht, stabiliteit, een noodzakelijke harmonie.
Er is niets, zelfs een evenwichtig denken dat ons afschermt van onfortuinlijke gebeurtenissen, pijn en angst. Zelfs het meest volharde denken is daar niet tegen bestand. We zijn wezens die leven volgens emoties. En de verlossing ligt in het niet willen controleren van wat rond men gebeurt, gebeurde of zal gebeuren. We ontsnappen niet, en zullen dat nooit aan de onbeheersbaarheid van het externe, nooit zijn wij vrij van oordeel, of iets dat men omschrijft als lot of toeval, de steeds kolkende chaos die ons allemaal verbind. Echter ligt steeds voor handen, hoe we ons daartegenover opstellen, en de waarden in onze vertaling.
0 notes
Text
De kortste schaduw. (#3)
We schikken onszelf en maken ons onderschikt naar onze eigen waarheden. Waarheid is iets dat we allemaal zelf scheppen. Niet iets dat we herkennen als iets dat komt zoals het is, wij zetten datgene wat wij denken dat zou kloppen, neer als iets vasts, iets solide. Terwijl iedere waarheid, de ene naast de ander, allemaal even verwerpelijk is. Daarbij creëren we ook nog onze eigen normen en waarden, die ons brengt tot een bepaald moraal dat past bij hoe wij in het leven staan, of op z’n minst zouden willen. En ook, wat wij denken dat niet zou moeten, wat niet hoort, wat ons belemmerd en onze rust verstoord, is een uitkomst van al die overtuigingen, ervaringen en emoties die wij gaandeweg verzamelen, ons eigen maken en mee vereenzelvigen. Dat wil niet per definitie betekenen dat die volledig gegrond zouden zijn, niet als we ze uit onze eigen context rukken, weg uit onze eigen beperkte verstaanbaarheid en persoonlijke ervaringen, die buiten de betekenis die we aan hen ontlenen, ons altijd wel ergens weten te belemmeren. We stoppen onszelf constant af, maar bezitten tegelijkertijd het vermogen om die op te heffen, om te buigen en ons doemdenken in een ander licht te plaatsen. Ons bewustzijn is een medium, dat even bevrijdend als beklemmend kan werken.
0 notes
Text
Het geleidelijke dwalen. (#2)
Dit is wat het mensendier onderscheidt van alle andere fauna. Een werktuig, het vermogen iets (te willen, een pogen tot) te kunnen beheersen, ons bewustzijn. En mocht het ergens zo te kunnen worden gesteld, of wanneer dat bij inziens zou blijken, iets wat een vergiftigd geschenk zou kunnen zijn. Want in feite weten wij niet door ons bewustzijn, wij veronderstellen slechts. Er is geen manier of niks in een bestaande, universele vorm of gegeven standaard dat ons de ultieme waarheid kan verschaffen, dat alleen al kunnen we opmerken in onze observaties. Die onvermijdelijk persoonlijk zijn getint, iedere keer opnieuw. We worden beperkt tot interpreteren, en als we dit als ‘een waarheid’ beschouwen, is dat slechts op z’n beurt weer een interpretatie. Iets dat “alles” omvat, ligt buiten ons bereik, weten we zelfs niet waar te zoeken. En zo gissen en vergissen we ons, onontkoombaar en iedere maal opnieuw. D’r is geen betere waarheid naar ons eigen weten verstaanbaar genoeg dan die die we voor onszelf opstellen. Goed en kwaad lijken plots even hol te zijn als het begrip voor het leven zelf, en is altijd onderhevig aan de inhoud die we hen zelf toekennen.
0 notes
Text
Een dwaling. (#1)
Dit schrijven is tot stand gekomen na een reeks conclusies, ontsproten vanuit het lange tobben, mieren en “prakkiseren”. Dat laatste, een nogal oubollig luidend woord in de meeste oren, dat zich in een historisch gesitueerde context iets als een wat slordige uitspraak voor het beter gekende “praktiseren” deed dienen, dat vroeger niet alleen 'in praktijk brengen' betekende, maar ook 'uitdenken'.
Dat een belangrijke duiding vormt van wat ik graag zou willen “doen verstaan”.
In tegenstelling tot het doelloze gepieker definieert het principe van “uitdenken”, het door nadenken tot stand brengen. Dat wat ons bezighoud uitknobbelen, ontwarren om het vervolgens trachten te belichamen, te praktiseren en tot stand te kunnen brengen, beleven. Anders dan het speelse katje die jaagt op een bolletje wol leren we de knopen die doorheen de verwarde garen liggen beter kennen, trachten we te achterhalen welke structuur daarin schuil houdt. En die oplossing ligt nagenoeg niet ergens in de klustering van draden, maar de manier waarop zij verbonden zijn en hoe we die in z’n geheel overschouwen.
0 notes
Text
Denken op dinsdag.
Men zegt vaak dat wie de fouten vanuit het verleden niet weet te begrijpen, gedoemd is die zo eindeloos te herhalen.
Het klonk eerst nogal vaag in m’n horen, maar reeds heb ik het gevoel, het gevoel dat ik me nooit had kunnen voorstellen, dat ik zo zeker wist wat ik weten moest, nu en toen.
En zo scheppen we constant vanuit dat degene dat we opbouwen, een tweede kant, per direct en onvermijdbaar, daar waar alles wat aan onze pogingen en handelingen ontbreekt tussen valt, en als we geluk hebben en het aan ons is besteed, mogen we op een keer leren wat we toen meer konden doen.
0 notes