artound-blog

[artound-blog]

Arnhem. vincent is back @ Kröller Müller

Vincent is back! Het Kröller Müller Museum heeft de op één na grootste Van Gogh-collectie ter wereld. Door presentatiewisselingen waren er tijdelijk minder Van Goghs te bezichtigen in het Otterlose museum, maar met de tentoonstelling Vincent is back deel I: Geboortegrond toont het museum een groot aantal schilderijen van de beroemde schilder. Dit eerste deel van de expositie zou moeten gaan over Van Goghs Hollandse periode en het tweede deel Land van het licht, dat vanaf april te zien is, over zijn Franse periode. Zou moeten gaan, want het thema van de tentoonstelling is ver te zoeken.

Verkeerd tapijt Waar tijdens de tentoonstelling de nadruk zou moeten liggen op Van Goghs Hollandse periode, toont het museum ongeveer evenveel Hollandse als Franse werken. Een gedeelte van de expositie laat inderdaad zijn donkere, aardse werken zien die zijn gemaakt in Nederland tussen 1880-1885. Het knalgele tapijt met oranje ‘penseelstreken’, dat de bezoeker meteen doet denken aan Van Goghs beroemde schilderij Zonnebloemen dat hij in 1888 in Frankrijk schilderde, leidt de bezoeker naar het andere gedeelte van de tentoonstelling. Hier hangen zijn kleurrijke Franse werken uit de periode 1885-1890. Door de indeling van de ruimte, het Zonnebloem tapijt en het feit dat het museum aandacht besteedt aan de stijlveranderingen die Van Gogh in Frankrijk onderging, wordt de nadruk eerder op zijn Franse dan zijn Hollandse periode gelegd. Dat is jammer want dit is zeer verwarrend voor de bezoeker die de tentoonstelling bezoekt om meer te weten te komen over Van Goghs Hollandse periode.

Geen diepgang De bezoeker die meer te weten wil komen over die Hollandse periode zal ook geconfronteerd worden met de schaarse (wand)informatie hierover. Het museum toont een aantal Hollandse werken en vertelt daar iets over, maar men raakt niet door en door geïnformeerd over deze periode. Dan belandt de bezoeker in Van Goghs Franse periode en hier geldt hetzelfde verhaal: alleen wat oppervlakkige informatie over de kunstwerken en zijn stijlverandering. Het resultaat is dat de bezoeker het museum uitloopt met een globale kennis over Van Goghs schilderkunst. De tentoonstelling mist diepgang. Die diepgang had het wel kunnen hebben als de Hollandse periode echt centraal zou staan.

Spek, rook en aardappelwasem Als het duidelijk is geworden dat het thema van de tentoonstelling ver te zoeken is en als de bezoeker zich gaat concentreren op de prachtige werken van Van Gogh zal de expositie aangenamer worden. Het Hollandse deel toont vooral boerentaferelen en figuren van de straat. Van Gogh zegt in één van zijn beroemde brieven dat zijn boerenschilderijen uit zijn Hollandse periode moeten ‘ruiken naar spek, rook en aardappelwasem’. Hij toont deze mensen zoals ze zijn: lomp, vies en ruig in donkere, aardse kleuren. Een totaal andere stijl dan zijn Franse schilderijen. Werken uit deze periode zijn kleurrijk, licht, speels en vrolijk met onderwerpen als bloemstukken en landschappen.

Frans sfeertje Vincent is back deel I: Geboortegrond geeft helaas slechts een kort en afgeraffeld overzicht over Van Goghs loopbaan. Het thema van de tentoonstelling komt niet naar voren. Er worden wel schilderijen en tekeningen uit zijn Hollandse periode getoond, maar ook net zo veel Franse werken. Daarnaast zorgen het Zonnebloem tapijt en de aandacht op van Goghs stijlontwikkeling in Frankrijk ervoor dat de expositie toch meer een Frans sfeertje krijgt. Het museum had zich beter kunnen houden aan de beloofde tweesplitsing, waarin zij zich in dit eerste deel echt volledig hadden gericht op zijn Hollandse tijd en in een tweede deel op zijn Franse periode.

[artound-blog]

rijksmuseum

AMSTERDAM (ANP) - Het Rijksmuseum in Amsterdam heeft sinds de opening vorig jaar 4 miljoen bezoekers ontvangen. Dat heeft het museum donderdag laten weten

Het Rijks opende in april 2013 de deuren van het hoofdgebouw na een grootscheepse verbouwing van 10 jaar. Over één maand gaat ook de Philipsvleugel weer open. De tentoonstellingsvleugel aan de zijkant van het gebouw is het afgelopen jaar volledig vernieuwd en kan in de toekomst alleen al jaarlijks 1 miljoen bezoekers ontvangen. In het hoofdgebouw zijn in 80 zalen zo'n 8000 kunstwerken te zien.

In de Philipsvleugel worden tijdelijke exposities gehouden met objecten uit de eigen collectie en met bruiklenen. De eerste tentoonstelling vanaf 1 november gaat over fotografie in de 20e eeuw.

AMSTERDAM (ANP) - Veel Nederlanders hebben het afgelopen jaar het Rijksmuseum voor het eerst bezocht of weer herontdekt na de opening vorig jaar april. Van de bezoekers zei 25 procent zelden of nooit in een museum te komen. In het openingsjaar trok het geheel herbouwde museum maar liefst meer dan 2,7 miljoen mensen. Dat zegt het Rijksmuseum maandag.

Van de bezoekers komt 64 procent uit eigen land. Daaronder zaten vooral veel Friezen en Brabanders. De waardering voor het museum blijkt nauwelijks afhankelijk te zijn van inkomen, opleiding en leeftijd van de Nederlanders, blijkt uit onderzoek.

Verder kwamen rond de 1 miljoen mensen uit het buitenland naar het vernieuwde Rijks. Dat is 30 procent meer dan voor de heropening. De grootste groep toeristen komt uit de Verenigde Staten, gevolgd door Duitsland. In totaal zagen bijna 361.000 kinderen uit binnen- en buitenland de Nachtwacht.

[artound-blog]

Jeff Scher 20 Sheets of Paper and a Dozen Ballpoint Pens

This is the first animated film I've made since Hurricane Sandy destroyed my studio a few years back. My new animation stand—built with the wood from a teak bed frame I salvaged from the street—is even better than the old one.

As I prepared to get back to work, I decided drawing was the best place to start.  The film begins with a dot, a point of departure, then—to paraphrase Paul Klee—"the dot went strolling and became a line." The lines animate wildly, metastasizing until the paper is solid ink. It ended up being a dark film. Literally. It could be read as an abstract memento mori, but I think of it more as a kind of deep sunset … perhaps before a hurricane.

  The film is a cycle of twenty drawings. The same paper is filmed, pages one through twenty, over and over again. It was drawn one frame at a time on the animation stand, under a camera connected to a computer. This allowed me to see what I was drawing in a video monitor superimposed over the frame(s) that preceded it (a process called onion skinning). I did, in fact, empty a dozen pens.

  This film reminds me of John Ruskin’s words, “All art is but dirtying the paper delicately.” Here the dirtying was just a little more thorough than usual. 

The music is an original score by Shay Lynch. 

VIDEO: http://vimeo.com/102746296

[artound-blog]

Marlene Dumas @ Stedelijk Museum

Amsterdam | Eindelijk is het zover: de grote overzichtstentoonstelling van Marlene Dumas in het Stedelijk Museum Amsterdam. Op zaterdag 6 september werd Marlene Dumas – The Image as Burden feestelijk geopend voor het publiek.

Met meer dan tweehonderd schilderijen, tekeningen en aquarellen is 'The Image as Burden' de eerste grote solotentoonstelling van Marlene Dumas (Kaapstad, 1953) sinds twintig jaar in Nederland. De tentoonstelling beslaat maar liefst zestien zalen van het Stedelijk Museum en geeft een overzicht van haar oeuvre vanaf de late jaren zeventig tot nu. De werken van Dumas gaan over onderwerpen als verdriet, schaamte en seksualiteit en refereren vaak aan politieke thema’s. Haar inspiratie haalt ze onder meer uit foto’s uit kranten en tijdschriften. Maar Dumas schildert nooit náár de foto’s. Ze vertaalt ze op zo’n manier dat zelfs de meest schrijnende beelden op het doek ook altijd ‘iets zachts’ krijgen. Zo probeert ze een nieuw licht te werpen op de beelden die ze gebruikt. In 'The Image as Burden' maakt de thematische indeling dat je nog weer anders naar de beelden kijkt. Want waarom hangt Osama bin Laden hier naast Amy Winehouse? Wat zien we hier eigenlijk? En wat betekent het? Dat een tentoonstelling dit soort vragen oproept lijkt me, zeker in een samenleving zo doordrongen van beelden als de onze, bijzonder waardevol.

video van het werk van Marlene Dumas:

https://www.youtube.com/watch?v=fFZt6Zmee7A

[artound-blog]

Ondanks regen massale opkomst bij Popronde Arnhem Bescheiden editie pakt uit met kwaliteit

Het is 11 oktober, het reizend popfestival Popronde doet Arnhem aan. 3voor12 gelderland maakte met veertien verslaggevers en fotografen een ronde langs de Poprondepodia. Lees hun verhalen.

De vrijdagochtend begint voor de Arnhemse Poprondecoördinatoren Tijn Jongedijk en Duncan Daalmeijer met het checken van hun voicemails. Geen berichten, dus geen café-eigenaren die last-minute nog van alles geregeld willen zien. En zo blijft het de hele ochtend rustig. ’s Middags maken de heren op de fiets, en in de regen, een rondje langs de Poprondelocaties. In een van de deelnemende cafés worden ze verwelkomd met de vraag of zij de backline meegebracht hebben. Nee dus. Het stond toch echt in het contract dat dit café daar zelf voor zou zorgen. Dat gebeurt gelukkig alsnog. 

  Jongedijk en Daalmeier fietsen de hele avond rondjes door de stad. Het is koud en het regent nog steeds. Overal brengen ze een flitsbezoek om te constateren dat alles op rolletjes loopt. De veertien locaties hebben er zin in, de 27 acts idem dito en ondanks de regen is het publiek massaal aanwezig. Vanaf een uur of tien zijn alle Poprondekroegen stampvol. De enige mensen die het vanavond rustig hebben, zijn de mannen en vrouwen in de Popronde Infostand. Deze is ook bijna niet te vinden, verscholen tussen de terrassen van de Korenmarkt en de trappen van het Filmhuis. Hun highlight van de avond: “Er kwam een mevrouw uit Wageningen die daar de Popronde zo gezellig had gevonden dat ze dit nog eens dunnetjes over komt doen in Arnhem.” 

  Rond half een komt er een einde aan de fietsrondjes van Jongedijk en Daalmeier. De mannen roepen TWIN SHADES en The City Hollers uit tot de beste acts van de avond. Zij vatten de avond bondig samen: “Fantastisch, hoe strak, hoe netjes, grote opkomst, stampvolle kroegen!” 

[artound-blog]

herman de vries @ Stedelijk Museum Schiedam & de Ketelfactory

chiedam | Wie Rothko in Den Haag stiekem toch een tikkeltje te deprimerend vindt, met z’n duistere kapelschilderijen die je de hele tijd een soort hiernamaals inzuigen, kan zijn hart ophalen in Schiedam: tegelijk met Rothko opende daar een grote tentoonstelling van de heerlijk nuchtere en zeer levenslustige boswachter-kunstenaar herman de vries, of eigenlijk zelfs twee: het Stedelijk Museum Schiedam presenteert een omvangrijk oeuvre-overzicht en in de Ketelfactory, een kwartiertje lopen verderop, is nieuw werk te zien van de kunstenaar op leeftijd (1931), die Nederland volgend jaar op de Biënnale van Venetië zalvertegenwoordigen. En wat een verschil is het! Waar Rotkho je het liefst opsluit in het donker, neemt de vries je juist mee naar buiten, de natuur in, waar de blaadjes in onnavolgbare patronen van de bomen vallen, waar de meest bijzondere zaden voor het oprapen liggen en waar zandsoorten te ontdekken zijn met kleuren die je niet voor mogelijk houdt, zo prachtig. de vries laat het allemaal zien in zijn onuitputtelijke verzamelingen van stenen, blaadjes, grasjes en kruiden (al dan niet geneeskrachtig of geestverruimend), afkomstig uit alle uithoeken van de wereld – en soms ook gewoon uit de buurt; toen er tijdens het inrichten nog een of andere hallucinant bleek te ontbreken, toog de vries doodleuk naar de dichtstbijzijnde coffeeshop om het daar te halen.   De natuur heeft het hele concept ‘kunst’ niet nodig om kunst te zijn, aldus de vries. Vandaar dat hij de natuur gewoon laat zien zoals hij haar aantreft, waarbij bovendien alles even belangrijk is; in de natuur bestaat volgens de kunstenaar niet zoiets als ‘hiërarchie’ en hijzelf probeert die dan ook op alle mogelijke manieren te vermijden. Bijvoorbeeld door toeval een grote rol te laten spelen, en zijn naam, titels van werken en dergelijke zonder hoofdletters te schrijven. Maar de kunst van de vries beperkt zich niet tot zuivere registratie en is beslist niet droog of saai. Sommige werken leveren minstens zo’n intense zintuiglijke ervaring op als een schilderij van Rothko. Eén zaal bestrooide de vries bijvoorbeeld met een gigantische hoeveelheid rozenknoppen. Dat leverde een soort horizontale Rothko op, een enorm roze-rood tapijt, maar dan met een overweldigende geur; zo zoet, zo bedwelmend en zo heerlijk, dat je er allesbehalve depressief van wordt, maar juist helemaal blij.  

[artound-blog]

THE SOVIET UNION'S ABANDONED NUCLEAR TEST CITIES

Nadav Kander began a three year survey of secret Soviet scientific cities and missile test sites when he learned of the existence of two "closed" cities on the border between Kazakhstan and Russia that tickled his curiosity for secrecy and his interest in the aesthetics of destruction. This fascination then took him from East Kazakhstan to the desolated landscapes of the Aral Sea. The restricted military zones of Priozersk and Kurtchatov did not appear on any map until well after the end of the Cold War. Long-distance missiles were tested in Priozersk, only known at the same time as "Moscow 10", under great secrecy. Hundreds of atomic bombs were detonated in the so-called "Plygon" near Kurchatov until the program ended in 1989. The bombs were exploded in a remote but still populated area, and convert studies were made of the effects of the radiation on the unsuspecting inhabitants. He was then drawn to the bleak Aral Sea where there had been a military presence in the area, which had been responsible for launching the missiles used in the development of the defense systems in Moscow 10.

Nadav Kandar's book Dust will be on sale in the US this November, for more information visit hatjecantz.de

An exhibition of the photographs is on view at Flowers Gallery in London through October 11th.

[artound-blog]

FORGIVE OUR SINS

In 2011, graffiti writers Does and Nash painted the inside of an abandoned church in Munstergeleen, the Netherlands. After being unused for 12 years the building was eventually purchased, renovated and open for business as a restaurant. Instead of painting over the artist’s piece, the new owner decided it was so exceptionally good that it would to be the centerpiece for the eating area.

[artound-blog]

Homofobie

Het Westen heeft geen wet tegen homopropaganda nodig om beelden van homoseksualiteit goeddeels te bannen uit de media. Waar heteroseksuele stelletjes alom aanwezig zijn in reclame-uitingen, films, tv-shows, tijdschriften en politieke campagnes, zijn andere vormen van seksuele relaties vrijwel onzichtbaar.

Het is een terechte constatering van sociaal psycholoog Ulrich Klocke in een recente tekst uit Die Zeit van 10 februari 2014, waarin hij ingaat op homofobie als een psychologische aandoening. Klocke beschrijft dat homofobie alomtegenwoordig is in de westerse samenleving, en vaak voorkomt bij mensen met rechtlijnige ideeën over seksualiteit en fundamentele religieuze opvattingen. Onbekendheid met de seksuele geaardheid is een belangrijke oorzaak.

Waarmee ook al direct de beste remedie tegen de fobie is aangegeven: ga vaker om met homoseksuelen. Direct contact is veruit het beste middel tegen de kwaal.

Klocke gaat nog door. Hij baseert zich op recent wetenschappelijk onderzoek bij zijn bewering dat homofobie vaker voorkomt en krachtiger geuit wordt bij ‘echte’ mannen en ‘echte’ vrouwen met een heimelijke aantrekkingskracht tot het eigen geslacht.

Dat zal Vladimir vast niet leuk vinden om te lezen!

In een tijd waarin seksualiteit vaak wordt opgediend als een ‘smaakje’ wijst Klocke erop dat seksuele voorkeur geen ‘lifestyle’ is, maar een geaardheid. Er mogen alle varianten van seksualiteit bestaan, dat maakt het nog niet tot een volkomen een vrije keuze.

Klockes boodschap nuanceert daarmee het verhaal dat in kringen van de kunst de laatste jaren veelvuldig is verspreid en waarin seksualiteit werd losgekoppeld van vastliggende identiteiten als hetero, homo en lesbo. Queers bepleiten sinds de jaren negentig een volkomen vrije opvatting van seksualiteit die vele gradaties (en tussenvormen) kent.

In zijn bijdrage aan de catalogus From The Corner of The Eye(1998), de tentoonstelling die het Stedelijk Museum Amsterdam wijdde aan ‘queer’-kunst uit de jaren negentig, trekt Lukas Duwenhögger bijvoorbeeld fel van leer tegen wat hij noemt het oorzaak-en-gevolg-denken bij homoseksualiteit. Het is irrelevant te gaan discussiëren over seksualiteit als een aangeboren of gegeven identiteit, stelt hij. Dat werkt ‘HOMO-genisering’ in de hand. Duwenhögger wil de seksuele opvattingen juist bevrijden van elk label en er een andere, vrije invulling aan kunnen geven.

Duwenhögger en de samenstellers Martijn van Nieuwenhuijzen en Leontine Coelewij van From The Corner of The Eye volgden de algemene lijn van die jaren en wilden zich distantiëren van de Sex Wars uit de decennia daarvoor, toen lesbo’s en homo’s fel ten strijde trokken voor hun rechten (van de Equal Rights Movement tot Act Up). Van Nieuwenhuijzen en Coelewij spreken over queer als een ‘post-identiteit’, die zich positioneert tegenover de ‘monolithische polariteiten hetero/homo, man/vrouw’. In de tentoonstelling uitten kunstenaars op subtiele wijze hun twijfels over simplistische definities van seksuele oriëntatie, en verkiezen meer hybride gedragingen uit te beelden van mannen die er uitzien als vrouwen (Ugo Rondinone), vrouwen die op mannen lijken (Collier Schorr), en alles daartussen.

Deze opvatting domineerde het debat over seksualiteit in kringen van kunst gedurende een lange reeks van jaren. Homoseksualiteit was geen politiek vraagstuk meer, waarin bepaalde posities bevochten moesten worden, maar een culturele aangelegenheid, zoals ook blijkt in Art & Queer Culture, een recente uitgave van Phaidon, waarin homoseksualiteit en kunst vanaf 1885 tot heden in kaart zijn gebracht. ‘Homoseksualiteit is niet simpel een identiteit van bepaalde subjecten maar een plaats van seksuele betekenis en symbolische investering’, heet het in de inleiding van dat boek. Samenstellers Catherine Lord & Richard Meyer voeren een indrukwekkende hoeveelheid kunstenaars op, die zijn geordend in chronologische hoofdstukken, elk met een thema, alsInto the Streets (1965-79), Sex Wars (1980-94) en Queer Worlds(1995-nu). Vooral in die laatste hoofdstukken is goed te volgen hoe het identiteitssterke activisme plaatsmaakte voor meer vloeiende intellectuele discussies over seksuele ‘difference’.  Art & Queer Culture signaleert voorzichtig een omslag. Het besef dat posities niet veilig zijn, dat er zelfs nog steeds een wereld te winnen valt, met name voor vrouwen, hebben ervoor gezorgd dat het debat weer wat gepolitiseerd wordt, niet alleen in landen waar religieus rechts een homovijandig klimaat schept, maar ook in het zogenaamd liberale westen. Het zijn veelal vrouwen die hierin een leidende rol opeisen, in de slipstream van wat wel de Derde Feministische Golf genoemd wordt. Emily Roysdon van het New Yorkse collectief LTTR schreef in 2009 het beroemde en invloedrijke manifest Ecstatic Resistance (2009), ook afgedrukt inArt & Queer Culture, waarin ze de queer-mentaliteit van het ‘herarticuleren van de verbeelding’ koppelt aan enkele concrete politieke doelstellingen. Wij queers, zo schrijft Roysdon, doen het niet voor onze lol. De kritiek op representatie dient te worden omgezet in sociale verandering. Het vriendelijk cultureel masseren van een weerbarstige publieke opinie heeft zijn langste tijd gehad, het wordt tijd om de dialoog met de macht aan te gaan, en zo nodig met enige stemverheffing te spreken over een samenleving die om politieke redenen wenst te volharden in vanuit seksueel opzicht volkomen achterhaalde opvattingen.

[artound-blog]

ironie zonder knipoog

Wanneer ik in het Stedelijk Museum een hoek omga, sta ik onverwacht oog in oog met vier levensgrote Cindy Shermans. Het zijn foto's uit haar Untitled Film Stills (1977 - 1980), een reeks zwart-wit foto’s waarin de kunstenaar zichzelf afbeeldde in allerlei stereotype vrouwenrollen. Ik zie Sherman als verveelde, wide eyed stoeipoes, als tomboy in marinepakje en als strenge huisvrouw met een hand op haar heup en seks in haar ogen.   De dag voor mijn ontmoeting met de Shermans keek ik naar de MTV Video Music Awards, die dit jaar werden gedomineerd door vrouwen. Rapper Nicki Minaj - imago: ergens tussen crazy lady en seksbom in - was een van de drie vrouwelijke artiesten die de hippe prijsuitreiking mochten openen. Superster Beyoncé - imago: Sterke Vrouw - sloot de boel af met een maar liefst zestien minuten durende medley. Pas nu ik oog in oog sta met het iconische werk van Cindy Sherman, realiseer ik me hoezeer haar onderzoekende, quasi-satirische werk een comeback maakt in de beeldtaal van de hedendaagse popmuziek. En dan met name in de imago's die vrouwelijke artiesten zich aanmeten. Ook zij voelen zich thuis in de voorgefabriceerde mallen van vrouwelijke stereotypen (al dan niet in een eclectische combinatie) maar dan wel zónder de intellectuele ironie van de jaren zeventig. Was Shermans knipoog zo vet als maar kon, de ironie van deze popsterren is niet te onderscheiden van dodelijke ernst.

Video of the Year

Laat me dit uitleggen. De prijs voor ‘Video of the Year’ ging dit jaar naar Miley Cyrus (de vrouw die ons bij de vorige VMA's ‘twerking’ bracht) voor de video bij haar nummer Wrecking Ball. In die video zien we Miley Cyrus die haar liefdesverdriet bezingt, terwijl ze naakt rondslingert op de sloopbal uit de titel. Sexy? Nee, daarvoor werken de beelden (Miley likt aan een sloophamer) te veel op de lachspieren. Is de clip dan grappig bedoeld? Nee, de toon is bloedserieus. Wrecking Ball gebruikt het idee van sexy. De clip speelt met het idee van porno, van pin-ups, van seksualiteit. Maar het is een spel dat niet evident is. De knipoog die erin zit, blijft verborgen.   In een interview vertelde Cyrus dat ze haar ‘zwarte’ dansstijl, door velen beschouwd als racistisch, niet als blank of zwart ziet. Zo dansen mensen van mijn leeftijd nou eenmaal, zo zei ze. Ik kan me voorstellen dat Cyrus - en andere popsterren van haar generatie - op een zelfde, vanzelfsprekende manier met ironie omgaan. Hun ironie is geen dik aangezet wink wink nodge nodge maar een staat van zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=My2FRPA3Gf8

Übervrouw

Wat maakt de vrouw? Cindy Sherman, die zich in eerste instantie voor haar eigen vermaak verkleedde en pas later onder het mom van kunst, gebruikte make-up, pruiken en kleding om de aard van vrouwelijkheid te onderzoeken. Er zat iets heel zelfbewusts in haar verkleedpartijtjes: ‘kijk mij eens een vrouw zijn.' Popster Madonna volgde in de jaren tachtig in haar voetsporen, met onder andere haar hommage aan übervrouw Marilyn Monroe en misschien wel de meest vrouwelijke van al haar outfits: de bruidsjurk. Ook Madonna toonde zich ontegenzeggelijk ironisch. Het wringen tussen haar naam (maagd) en voorkomen (seksbom) alleen al was niet mis te verstaan.   Ook de jongste generatie popsterren bedient zich van stereotypen die stuk voor stuk hun vrouwelijkheid benadrukken, maar dan zonder de overduidelijke ironie van Sherman of Madonna. Te zien zijn blote benen, dikke billen, gympakjes, pumps en veel rode lippenstift.             Maar een vrouw is over het algemeen vooral dat: een vrouw. En hoe benadruk je vrouwelijkheid het best? Door die te contrasteren met mannelijkheid. En dus laait de strijd tussen de seksen hoog op, althans binnen de popmuziek. Zij moet met hem naar bed, zingt hij. Pas wanneer hij een ring om haar vinger schuift, vindt zij. In de meeste hedendaagse popliedjes worden de verschillen tussen mannen en vrouwen enorm benadrukt.

Future Feminists

Vorige week opende in The Hole in New York de tentoonstelling Future Feminism, een initiatief van Future Feminists, een collectief samengesteld uit muzikanten en kunstenaars. Hun insteek is puur politiek: Future Feminists gelooft dat de mensheid én de aarde alleen een kans tot overleven hebben als de samenleving wordt bevrijd van het patriarchale denken en de vrouw een grotere rol krijgt toebedeeld. Net als de popsterren van nu ('Who run the world? Girls', aldus Beyoncé) maken ook de Future Feminists een strikt onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk: de man is fout, het vrouwelijke is zaligmakend.   Het is een verheerlijking waar ik me zelf nogal ongemakkelijk bij voel. Maar wie weet, misschien mis ik de ironie.

[artound-blog]

World street painting festival in Arnhem

WORLD STREETPAINTING

World Streetpainting Festival in teken van vrijheid De binnenstad van Arnhem wordt in de week van 18 tot 21 september verfraaid met geweldige straatkunst in het eerste World Streetpainting Festival. Op de verschillende pleinen worden streetpaintings gemaakt in 2D of 3D, in grootte variërend tussen 4 tot 120 m2. Bij deze eerste editie in de Airborneweek staat het thema ‘Vrijheid, WOII’ centraal. Bekijk hier alle Market Garden 70 activiteiten in deze periode.

Internationale straatkunst De betoverende krijttekeningen worden door vijftien internationale streetpainters gemaakt. Met ruimtelijk inzicht, fantasie, krijtjes en een stukje straat maken de streetpainters kunstwerken waar het publiek gratis en gewoon op straat van kan genieten. De eerste drie dagen worden de werken gecreëerd. Op de zondag kan iedereen alle voltooide werken in de stad bewonderen.

Eerste editie Streetpainting komt uit de zestiende eeuw in Groot-Brittannië en Italië. Daar werd kunst vanuit de kerken de straat op gebracht. Tegenwoordig is straatkunst vooral populair in Amerika, Italië en Duitsland. Vanaf september 2014 heeft creatieve stad Arnhem haar eigen World Streetpainting Festival.

Curator Leon Keer, Nederlandse Streetpainter bekend geworden door zijn 3D Terracotta Lego Army, is curator van het eerste World Streetpainting Festival: “Ik vind het super tof dat Arnhem het initiatief heeft genomen tot een World Streetpainting Festival. Omdat ik eigenlijk wel alle internationale straatkunstenaars ken, heeft de organisatie mij gevraagd collega’s uit te nodigen. Samen komen we vier dagen lang het Arnhemse beton opfleuren. We hebben er enorm veel zin in” Leon Keer heeft dit werk in Museum Arnhem gemaakt dat tot 24 aug te bezichtigen is.

<iframe width="480" height="384" src="http://www.ustream.tv/embed/18558087?v=3&wmode=direct" scrolling="no" frameborder="0" style="border: 0px none transparent;">    </iframe><br /><a href="http://www.ustream.tv" style="font-size: 12px; line-height: 20px; font-weight: normal; text-align: left;" target="_blank">Broadcast live streaming video on Ustream</a>

[artound-blog]

theathergezelschap Oostpool; They are just kids.

Mooi trioportret van kunstenaarsduo

Ze liepen elkaar toevallig tegen het lijf in New York, Patti Smith en Robert Mapplethorpe, en het was meteen duidelijk dat ze voor een flink deel van hun leven samen zouden optrekken. Ze waren geliefden, maar Mapplethorpe zag uiteindelijk meer in mannen. Toch lieten ze elkaar niet los, van de Summer of love tot het vroege aidstijdperk. Bij Oostpool schreef Roeland Hofman They are just kids, op basis van Just kids, het boek dat Patti Smith Robert Mapplethorpe beloofde te schrijven toen hij in 1989 overleed.

Links op het podium staat een lange tafel met kaarsen, schedels, heiligenbeelden, opgezette dieren en foto’s van belangrijke voorbeelden: Jeanne d’Arc, de gedoemde dichters Rimbaud en Baudelaire, Edith Piaf, Jean Genet, Bob Dylan, Jim Morrison. De dichteres op het podium slingert haar teksten vol kosmische beelden het publiek in terwijl een gebodypainte gitarist atonaal over de grond kronkelt. Dan weten we tenminste waar we het over hebben; Smith geldt niet voor niks als de godmother of punk.

Hun verhaal begint in de zomer van 1967. John Coltrane overlijdt, Jimi Hendrix verschijnt op het toneel, Andy Warhols Factory verzamelt talenten, paradijsvogels en wannabees, The Beatles maken Sgt. Pepper’s lonely hearts club band en zijn volgens John Lennon populairder dan Jezus. Wat je noemt een voedingsbodem voor dwarse kinderen met artistieke aspiraties. Robert Mapplethorpe was opgegroeid in New York, Patricia Lee Smith ontvluchtte er haar religieuze jeugd, die eindigde met een zwangerschap. Het kind stond ze af voor adoptie. Samen ontdekten ze de stad, de kunst en het leven.

Het verhaal van de kinderen die fotograaf en zangeres zouden gaan worden sluit aan bij (In) koud water, de eerdere sterke coming of age-voorstelling van Oostpool. Daarvoor bewerkte Hannah van Wieringen Huis aan het eind van de wereld van Michael Cunningham. Roeland Hofman doet hetzelfde met Just kids, Smiths memoires over haar ontmoeting en leven met Mapplethorpe. Hij zoomt in op het begin van hun relatie, van armoe en ontdekken.

De voorstelling, geregisseerd door Marcus Azzini, ademt weemoed naar de onbevangenheid en de kansen van de jeugd, in een omgeving met zoveel inspiratiebronnen. Uiteindelijk krijgen ze hun eerste successen; de fotograaf maakte de beroemde hoesfoto voor Horses (1975), de eerste lp van de zangeres. Als Mapplethorpe naar homohoofdstad San Francisco wil en Smith naar Parijs ontstaan de eerste scheurtjes in hun relatie. Hofman gaat in zijn tekst de onaangenaam agressieve kanten van de homo-erotiek niet uit de weg. Smith krijgt een kind, Mapplethorpe krijgt aids, ze blijven tot het einde bevriend en verwant.

Doorgaans speelt Judith van den Berg de rol van Smith en Ludwig Bindervoet die van Mapplethorpe. Matthijs van de Sande Bakhuyzen kan allebei zijn, andere rollen spelen of als verteller fungeren. Het is een interessant idee om een duo dat nog niet is uitgekristalliseerd door een trio te laten spelen. Hun rollen, zowel ten opzichte van elkaar als in de samenleving, schuiven nog. Soms reflecteren de spelers op de manier waarop ze hun verhaal vertellen, als een soort Warme Winkel-light.

Van den Berg is als dwarse meid lekker bozig (‘stug in de omgang’, noemt ze het zelf), maar als ze inziet dat ze haar maatje verliest aan zijn homoseksualiteit combineert ze wanhoop, bezorgdheid, angst en liefde mooi in één blik. Van de Sande Bakhuyzen acteert op de premièreavond aanvankelijk wat schools, maar komt snel losser in zijn rol te zitten. Bindervoet is als personage zonniger en makkelijker, op het opportunistische af. Op Mapplethorpe krijg je uiteindelijk minder vat.

Van den Berg, Van de Sande Bakhuyzen en Bindervoet zijn samen een sterk acteurstrio; ze laten je iets zien, maar vooral iets voelen van zoekende mensen die in een stad tussen miljoenen andere mensen hun weg vinden.

interview:

Jullie zijn al een tijdje met They are just kids bezig, hoe zijn jullie begonnen?

Roeland: In februari is Marcus met de acteurs dingen op de vloer gaan uit proberen en hebben ze veel gesproken over het leven van Robert en Patti. Ik zat daar veel bij en we hebben het toen veel gehad over wat we bijzonder vonden aan hun verhaal en welke associaties en beelden we in ons hoofd kregen. Ik heb toen ook al een aantal scènes geschreven en die hebben we gelezen met elkaar. Na die ontmoetingen ben ik thuis verder gaan schrijven. De opdracht die ik van Marcus meekreeg was vooral om een heel erg eigen verhaal te schrijven. Ik heb me laten leiden door mijn interpretatie en verbeelding en ben niet teveel bezig geweest met wat feitelijk juist was. Een documentair verslag of een letterlijke geschiedschrijving wilden we zoveel mogelijk uit de weg gaan. De belangrijkste vraag voor ons is: wat fascineert ons aan het verhaal van Patti en Robert? Dat was een hele plezierige manier van werken, ik kon van alles uitproberen en heb me niet teveel in de weg laten zitten door de werkelijkheid. Ludwig: De energie is goed, we kunnen elkaar aan het lachen maken en elkaar ontroeren en dat is belangrijk! Roeland heeft een fijne toon gevonden, er ligt nu een hele poëtische toneeltekst. We hebben hem pas net gelezen, dus op de vloer gaan we het zien!

Waar gaat voor jullie het stuk over?

R: Dat begint bij het boek Just Kids. Toen Robert Mappletorpe in 1989 aan AIDS stierf heeft hij Patti Smith doen beloven dat zij een boek zou schrijven over hun tijd samen, de tijd dat ze samenleefden als twee jonge aspirant-kunstenaars in New York. Die opdracht is het vertrekpunt van de voorstelling geworden: hoe vertel je een verhaal over een tijd die je samen beleefd hebt? Hoe doe je daar recht aan? In Nederland zijn ze allebei niet vreselijk bekend, maar in Amerika zijn het echt iconen van een hele belangrijke periode in de moderne kunst, allebei op een totaal andere manier. Hun persoonlijk leven is ook heel vaak de inzet geweest van het werk dat ze maakten. Ze zijn daardoor bijna publiek bezit geworden. Het stuk gaat ook heel erg over de mens achter de icoon, over het falen, het niet-weten en de verwarring waar ze met zijn tweeën in kwamen en met vallen en opstaan uit probeerden te komen. 

In de basis gaat They are just kids voor mij over twee mensen die enorm van elkaar verschilden, maar een verbondenheid en liefde voor elkaar voelden die deze verschillen uiteindelijk ontsteeg. Het is een soort coming of age-verhaal; twee jonge mensen die kunstenaar willen worden en naar de grote stad vertrekken om dat te bereiken. Tegelijkertijd raakt het ook aan zoveel andere thema's; het gaat over vriendschap, kunst, jeugd, verraad, ambitie, seksualiteit, rouw en over een heel specifiek spannende tijd; het New York van de jaren zeventig.

Wat maakt het leven van Patti Smith en Robert Mapplethorpe zo interessant en fascinerend?

L: De aantrekkingskracht steekt voor een groot deel in de tijd waarin hun leven zich afspeelt. Eind jaren '60 begin '70 zijn tumultueuze jaren. Revolutie, rassenrellen, experimentele muziek, Warhol en zijn Factory en de eerste man op de maan. New York City is het kloppende hart van de wereld. Het zijn dagen die nu ver achter ons liggen, en waar -denk ik- met veel weemoed naar wordt terugverlangd. Die wereld is voor ons onvoorstelbaar, grootheden als Hendrix, Ginsberg en Warhol kennen we niet eens meer. Anno 2014 moeten we het stellen met Justin Bieber en zijn aap.

R: Het is een totaal andere periode dan de onze, een kunstwereld die nog niet is ingehaald door commercie of populair denken. Als je daarover leest komt dat enorm smakelijk over. Met name het Chelsea, het hotel waar Patti en Robert een tijd gewoond hebben, is een legendarische plek waar je volgens de mythe als kunstenaar een schilderij kon inleveren in ruil voor een kamer en waar je struikelde over de meest belangrijke kunstenaars en schrijvers uit die tijd. Tegelijkertijd was het ook een periode waarin een bizar groot aantal zeer talentvolle kunstenaars veel te vroeg is gestorven, er wagonladingen drugs werden geconsumeerd en waar iedereen bezig was zichzelf te profileren. Er was heel veel armoede en nijd. Aan de ene kant was het een periode waarin heel veel ruimte en interesse was voor experiment; als je een camera had en je wilde een film maken, dan stond je de volgende dag met je vrienden te draaien. Aan de andere kant werd het in die tijd ook heel belangrijk om als kunstenaar over je marktwaarde na te gaan denken. Het was een beetje een verloren generatie, die in een wolk van amfetamine en concurrentie tot hele grootse dingen is gekomen. Dat is een situatie die je nu in Nederland nauwelijks hebt; het is heel belangrijk om een plek te veroveren in het kunstwereldje, maar de begeestering uit die tijd bestaat nu minder, er is veel minder ruimte en vrijheid om dingen uit te proberen. Dat komt volgens mij niet alleen door de kunstbezuinigingen van een aantal jaar geleden, we zijn al een tijdje met zijn allen wat nauwer gaan denken. In de toneeltekst verliezen de personages zich ook nog weleens in über-romantische beschrijvingen over die tijd, waardoor het gaat over een verlangen naar iets wat nu niet bestaat.

Zijn Patti en Robert helden voor jullie? L: Ik denk dat wij geen helden meer hebben. We leven met de waan van de dag. Een held is iemand die op de voorpagina van de Telegraaf terechtkomt omdat hij een stikkend geitje reanimeert. De zweem van nostalgie om kunstenaars uit vroeger tijden tot 'held' te bestempelen, staat mij niet zo aan. Patti en Robert deden wat ze moesten doen, hebben prachtige en minder prachtige dingen gemaakt, groeiden samen op als kunstenaar en groeiden net zo weer uit elkaar. Soms heb je mensen nodig, en die laat je dan ook weer gaan. Dat is het leven. En dit is een bijzonder levensverhaal.

R: Het zijn zulke extreme tegenpolen van elkaar dat je bijna als vanzelf een voorkeur hebt voor de een of voor de ander; je bent óf idolaat van de keiharde onverbiddelijkheid van Mapplethorpe en zijn foto's, óf fan van de opstandige, zoekende muziek van Smith. Maar helden zijn het niet voor me, ik heb hooguit bewondering voor ze. Ze hebben allebei ongelofelijke dingen bereikt en hebben beiden hele generaties beïnvloed met wat ze maakten, maar het waren ook mensen die worstelden met zichzelf, die oneerlijk konden zijn, logen en elkaar kwetsten. Wat ik bewonder aan Robert Mapplethorpe is zijn totale overgave in het maken van de foto's die hij wou maken, dat hij niet bezig was met wat de goegemeente ervan vond of welke betekenis de culturele elite eraan verbond. Het was voor hem in de eerste plaats belangrijk dat hij iets maakte wat hij mooi vond. Hij is omschreven als een enorme egoïst, maar ik ken weinig kunstenaars nu die zo compromisloos durven te zijn als hij.

Vorig jaar ben ik voor de eerste keer naar een concert van Patti Smith geweest en wat ik echt ongelofelijk vond was dat zij ondanks haar jaren van ervaring en de bakken ellende die ze over zich heen heeft gekregen als mens nog steeds met zoveel plezier en lol stond te spelen. Ze pakte de hele zaal in. Het is een ongelofelijk sterke vrouw die nog steeds heilig geloofd in de kracht van kunst, poëzie en liefde, wat dat betreft verschilt ze weinig van het naïeve meisje dat op haar eenentwintigste naar New York vertrok. Dat onvoorwaardelijke geloof, gecombineerd met een soort gekke punk-attitude, is ook iets dat nu steeds zeldzamer wordt.

Ludwig, jij speelt de rol van Robert Mapplethorpe in het stuk. Wat voor iemand was hij en hoe is het om hem te spelen?

L: Mapplethorpe was katholiek opgevoed, voelde als misdienaar de spanning van stoute dingen doen, en heeft dat zijn hele leven door gedaan. Met veel seks en drugs flirtte hij elke dag met de duivel. Op het maniakale af. Maar hij was ook een driftige estheet. Hij heeft zich net zo manisch op de duisternis toegelegd als op het licht. Hierdoor heeft hij binnen een bepaald gebied, van de fotografie, baanbrekende kunst gemaakt. Men ziet hem vaak als provocerende kunstenaar, maar ik denk dat Mapplethorpe gewoonweg vastlegde wat hij meemaakte en steeds een stapje verder ging in het perfectioneren van zijn esthetiek. Zijn oeuvre is heel recht toe recht aan. Ja, hij deed waar hij goed in was. Ik denk dat er geen grote intellectueel in hem schuilde, ik kan geen diepere lagen ontdekken in de stijve pikken en de bloemen. Het werk spreekt voor zich, en dat is misschien ook zo boeiend aan de beelden.

Ik ben net als Mapplethorpe nieuwsgierig naar de duisternis, daar hoef ik niet in te duiken - dat is er. Ter voorbereiding heb ik me uiteraard verder verdiept in zijn werk en leven; een biografie heeft me erg geholpen juist als tegenkleur bij het wat zoetgevooisde Just Kids door Patti Smith, en ik ga nog naar Parijs met Marcus (Azzini, red.) om oog in oog te staan met zijn werk in het Grand Palais. Zoals we ook naar een signeersessie zijn geweest met Patti om even de vrouw achter de punkmuziek, het boekJust Kids en de poëzie diep in haar ogen te kijken.

Wat verwachten jullie van het stuk?

R: They are just kids is geen biopic, geen tekst die keurig hun leven beschrijft met een begin, midden en een einde. Dat wilden we ook niet. Het is een associatief stuk geworden dat door de thematiek niet alleen over Patti en Robert gaat, maar over ons allemaal. Dit maakt het tot een rijke, gevarieerde voorstelling: er zitten korte scènes, verhaaltjes, liedjes en gedichten in, een theoretische verhandeling over het werk van Mapplethorpe en lange lappen stream of consciousness monologen. Matthijs speelt in de voorstelling naast zijn eigen rol ook nog zo'n vijftien andere rollen, waaronder een travestiet, een fotocamera en Salvador Dali. Het is een explosie van beelden, emoties en plezier en ik hoop dat de voorstelling ook net zo'n uit elkaar knallende polyfonie wordt. Ik denk dat er heel veel beelden en fysieke handelingen in terecht komen, dat is wel aan Marcus toevertrouwd. En de acteurs zijn ook een stel jonge honden, dat geeft het vast ook een goede, smakelijke schwung. 

L: Wat ik vooral hoop, is dat Matthijs, Judith, Marcus en ik het persoonlijk kunnen maken, dat het niet over vervlogen Amerikaanse dromen gaat, maar over ons, over scheppen, over de handel en wandel van de mens. Over de taak om een verhaal te vertellen dat niet het jouwe is. En hoe zwaar of licht dat is.     

[artound-blog]

Amsterdam Unseen photo fair

Unseen photo fair: the Amsterdam weirdfest jampacked with genius.

From barbecued photobooks to inflatable bouncy-castle clouds and the madcap brilliance of Augustin Rebetez, many shades of weird are converging in Amsterdam for the 2014 show

This year’s Unseen photo fair in Amsterdam is unusally surreal.

In the entrance hall, an escalator takes punters one by one up to a giant inflated cloud, which explodes with light when you leap on it. A picture of every jumping person is instantly loaded on to an ever-growing photographic cloud for the project, Trust the Cloud.

In the main square, a large sculpture is taking shape over the weekend: giant brightly coloured lightbulbs and spools hanging from gnarled branches covered in a fishing net. It is called A Durian Growing a Swinging Sponge on a Fractal Evening and is unmistakably the work of set painter-cum-artist Lorenzo Vitturi. There he is, perched on a crane, drill in hand, adding another bulb. An outgrowth of his Dalston Anatomy project (which saw him take strange, saturated shots of vegetables to

symbol of this year’s Unseen, which undercuts the commerciality of most art-photography fairs with moments of high mischief.

As night fell on Thursday, smoke filled the air outside the former gasworks. It was wafting from a barbecue bucket tended by London-based artist Melinda Gibson, who was inviting passersby to partake in a performance called The Smoke House. In four small smoke houses, copies of her new book (the latest Self Publish, Be Happy book-club offering) were absorbing wood and coal smoke. Once hot, they were sealed and sold to the public. It was, so the programme says, “a ritual act of defiance” linked to an actual fire that damaged Gibson’s studio recently – but it became a large gathering of revellers drawn to the campfire atmosphere. I went to dinner reeking of smoked photobook.

Earlier on, I had been introduced to Augustin Rebetez with the words, “You should check out this guy’s work. It’s pretty wild.” I did. It is. Rebetez makes photographs, drawings and films obsessively. At the Galerie Nicola von Sanger, his work covers two walls: primitive paintings, collages and photos of strange things that show a singularly dark imagination. Children look like zombies. A bald woman with kohl-rimmed eyes could be their undead mother. The legs of what look like a row of homemade electric chairs sprout shoes.

On a third wall, a bizarre single-frame animated film plays on loop: a dead crow flies from a wooden case and flutters around a house, in which bodies emerge from drawers, slither across bare floorboards and up a flight of stairs then disappear. Makeshift machine-men whirr frantically as though they are trying to take flight. It is as if Rebetez’s photographs and drawings have come to life in homage to the Quay Brothers. (Watch some of his videos here.)

Over at the book market, RVB books are selling Rebetez’s new bookAnthill Memories, which captures his relentlessly active imagination. Like the films, many of the the photographs were constructed around his house in the Swiss Jura mountains with the help of his friends – many of whom seem to be circus performers. Strangeness abounds: there’s a collapsing caravan, a crumpled house in a field of snow and the outline of Nosferatu on a battered fence. It is hard to know what is real and what created, but the sense of playful pranks is present in all his work. His website he tells us, “My father also publishes my books. My cousin has a brewery. My sister is a dancer and many other stuff ...” The “many other stuff” betokens a strange and singular creative imagination that is one of the highlights of the richest and most surprising Unseens so far.

[artound-blog]

dancing traffic light

Unique Traffic Light Makes Pedestrians Dance While They Wait For The Light.

Nobody likes to wait at traffic lights. Stopping at lights can be dangerous for impatient pedestrians willing to risk their lives just to cross the street a few seconds earlier.

The folks at Smart created The Dancing Traffic Light, a concept providing a fun and safe way to keep people from venturing too early into the street. They started by placing a dance room on a square in Lisbon, Portugal and invited random pedestrians to go into the box and dance. Their movements were then displayed on a few traffic lights in real time. This resulted in 81% more people stopping and waiting at those red lights.

<iframe width="560" height="315" src="//www.youtube.com/embed/SB_0vRnkeOk?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>